Monthly Archives: november 2017

Op dag 450 zonder alcohol

Geschreven op 27 november 2017 | personal | alcohol

denk ik er zo goed als nooit meer bij na, bij dat geen alcohol drinken. Was het de eerste weken nog iets waar ik rekening mee hield, als in “Oh neen ik heb een feestje of ik moet op restaurant en ik mag niks drinken hoe raar” komt het nu veel minder bij me op. Er zijn feestjes en etentjes, zoals afgelopen vrijdag, en dan zijn er mensen die iets drinken en dan zijn er mensen die niks drinken, zoals Youri en ik. Ik heb geen idee of ik saaier gezelschap ben geworden, maar ik denk eigenlijk van niet. Ik ben in elk geval alerter gezelschap, dat aan het einde van de avond nog weet wat ze zegt en doet.
ben ik zeker na zo’n feestje nog altijd zo blij met de ochtend die erop volgt. Helemaal fris wakker worden zonder wee gevoel in mijn maag of het gevoel dat ik echt wat minder had moeten drinken is nog altijd keihard de max. Ik kan het iedereen aanraden.
krijg ik nog steeds alcohol als cadeautje, wat best gek is, want zowel Youri als ik drinken geen alcohol. Ik zie het intussen als een vorm van wisselmunt. Als ik ergens word uitgenodigd neem ik de gekregen fles cava gewoon weer mee voor iemand die wel drinkt.
voel ik me emotioneel stabieler, en ook fysiek voel ik me oké.
heb ik het allemaal eigenlijk veel minder vaak moeten uitleggen dan ik op voorhand vreesde. Ik dacht echt dat ik elke keer de vraag zou krijgen waarom ik niet drink, of waarom ik nog altijd niet drink, of me zou moeten verdedigen omdat ik een gigantische droogstoppel ben geworden. Maar niks is minder waar. Ik krijg er soms een compliment over uit onverwachte hoek. Het zorgt voor gesprekken met mensen die me toevertrouwen dat ze ook wat sukkelen met hun gebruik. Het wordt me wel soms eens gevraagd als ik de enige op een feestje lijk met een glas spuitwater in haar hand, en dan leg ik het uit en krijg ik vaak te horen dat anderen “zouden willen dat ze dat ook konden”. Maar eerlijk? Zo moeilijk was het allemaal niet, en ik kon er nochtans weg mee.
ben ik niet van plan om te herbeginnen. Gek genoeg is die gedachte nog geen enkele keer door mijn hoofd gegaan. Op voorhand was ik er behoorlijk van overtuigd dat het een zwaar gevecht zou worden met mijn goesting in een koud glas Chardonnay, maar dat is het tot nu helemaal niet geweest. Mijn huis staat nog altijd vol flessen waar ik nog geen enkele keer gevaar in heb gezien. Eens de knop omging en ik begon in te zien dat ik me net zo goed amuseer zonder alcohol was het zo goed als een walk in the park. Zonder strompelen of tegen een boom moeten leunen om mijn maaginhoud over mijn schoenen te ledigen. Een hele nieuwe wereld ging voor me open.
kijk ik zelfs niet op tegen de feestdagen. Dat had ik dus echt niet verwacht, dat ik het geen ramp zou vinden om nuchter aan de feestdis te zitten. Ik vind het allemaal op een andere manier leuk. Een rustige, gecontroleerde manier. Had ik dat op voorhand geweten, ik was volgens mij nog eerder gestopt.

Hoe ik weet hoe lang ik gestopt ben? Daar heb ik een app voor, natuurlijk. En zo heb ik wel meer hulpmiddeltjes om het makkelijker te maken.

Hoe zit het met diegenen die op mijn vorige post lieten weten dat ze ook graag wat wilden minderen? Is dat gelukt, of was het lastig? Iemand iets gedaan met de challenge van Lien? Ik lees het graag in de reacties hieronder.

lilith loves bounty brownies van Yvette van Boven

Geschreven op 20 november 2017 | recept | zoet

Ik probeer mijn suikerinname wat in te perken.
Niet dat ik zo ongezond eet, maar ik snoep te veel.

Er waren dus wat bescheiden voornemens, en toen zag ik Home Baked van Yvette van Boven liggen in de bib, en toen moesten die toch nog even wijken. Voor de lekkerste baksels die ik volgens mij de laatste jaren uit mijn oven heb getoverd.

Alle lucky bastards die ervan konden proeven waren het ermee eens: de combinatie kokos chocolade en een snuif zout is niet minder dan fantastisch. Alleen vond Youri dat er een kans was gemist door ze niet brownties te noemen. Of brounties. Ge kunt het niet allemaal hebben.

Dit is het recept voor een brownie of twintig. Ik heb ze gemaakt in een rechthoekig bakblik met opstaande randen, maar je kunt het ook in een cakevorm doen, of iets anders waaruit je achteraf wat brownies kunt snijden.

Bounty Brownies

Ingrediënten:
Voor de brownielaag:

100 gram boter
50 gram pure chocola
125 ml kokosmelk
2 eieren
75 gram suiker
150 gram bloem
Een snuf zeezout

Voor de koeklaag:

100 gram boter, op kamertemperatuur
100 gram suiker
1 ei
100 gram bloem
7 gram bakpoeder
Een snuf zeezout
50 gram geraspte kokos
100 gram pure chocola, in stukjes

Verwarm de oven voor op 180 graden. Smelt voor de brownielaag de boter met de chocola en de kokosmelk au bain Marie, of op een laag vuurtje in een pan met dikke bodem, zoals ik deed. Klop de eieren met de suiker schuimig. Voeg het gesmolten botermengsel daaraan toe en meng met een garde rustig tot alles goed is gemengd. Roer dan de bloem en het zout erdoor en roer tot er geen klontjes meer in het beslag zitten. Giet het beslag in de bakvorm.

Klop voor het koekjesdeeg de boter met de suiker tot het zacht is. Klop dan het ei erdoor. Roer de bloem en het bakpoeder, zout, kokos en gehakte chocolade erdoor. Laat plukjes van het deeg met je vingers op het beslag vallen zodat de hele brownielaag met dotjes koekdeeg is bedekt. Het loopt nog uit in de oven dus het is niet erg als je nog open plekjes ziet. Bak de bounty brownies 35 minuten in de oven. Laat iets afkoelen voor je er repen van snijdt.

SMULLEN!!

(Nog eens een recept, zeg! Wie had dat nog zien komen?)

lilith is op zoek naar het leien dakje

Geschreven op 17 november 2017 | personal | ynab

Wij waren dus begonnen met bouwen.
In het begin ging het snel.
Achteraf bekeken misschien te snel.
Weet ik het, wat ken ik van bakstenen op elkaar zetten?

Ondertussen heb ik al veel geleerd:

hoe je een aannemer in gebreke moet stellen
dat er aannemers zijn die liever voor de tactiek “met de noorderzon verdwijnen” kiezen dan hun miserie op te lossen
dat dat allemaal niet om te lachen is, dat gerucht dat bouwen een gigantische berg stress met zich kan meebrengen. En dat je dat wel kunt weten op voorhand, maar als je in de fase komt dat je elke ochtend aan elkaar moet vragen of er überhaupt iemand is die er nog van heeft kunnen slapen, dat de fun er toch snel af is

Anyway.

Ik durf het bijna niet schrijven omdat ik bang ben om het te jinxen, maar onze ramen zijn gisteren opgemeten. Dat zou normaal in juli gebeuren, nog voor het bouwverlof, en ik zou hier een verslag kunnen opstellen met alles dat ervoor zorgde dat dat dus pas gisteren gebeurde, maar het heeft weinig zin.

“Don’t treat a gift like a burden“, zegt Gretchen Rubin dan in haar Happier podcast. En het begint weer te lukken. Nadat ik van “hoera, ik mag hier komen wonen” naar “ik wil niks meer over die werf horen laat mij gerust” ging op een paar weken tijd gaat het nu weer wat beter. De fouten lijken hersteld. We kunnen weer vooruit. En ik hoop dat het ergste nu echt achter de rug is.

Om maar te zeggen dat ik al over veel dingen slaap heb gelaten, maar niet over geld.
Ik ben zo blij dat ik YNAB heb om me te zeggen dat we nog altijd op schema zitten, en een man die wat essentiële dingen bijhoudt in numbers. Als we op vlak van geld ook in onzekerheid hadden gezeten, ik zweer het u, ik had gezegd dat ze hun huis mochten houden.

Omdat ik zo content ben over mijn financiële gemoedsrust en er nog altijd erg vaak vragen over krijg. Omdat ik merk dat zoveel mensen blijven steken in de opstart van YNAB omdat ze er niet aan uit kunnen. Omdat ik nog altijd overtuigd ben van het feit dat het nog veel meer mensen zou kunnen helpen.

Daarom lanceer ik nog voor het eind van het jaar mijn eerste online cursus, “YNAB voor beginners“. Schrijf je in voor de wachtlijst (dan heb je ook recht op een early bird-korting), en je krijgt de komende tijd af en toe een mail met meer info en praktische zaken als de prijs en de lanceringsdatum.

Doen! Al was het omdat ik me er al keihard op heb gesmeten om maar niet aan mijn onbestaande ramen te moeten denken.

Waarom ik elk jaar een leesdoel stel (en hoe jij dat ook kunt doen)

Geschreven op 13 november 2017 | boeken

Ik ben aan het terugkomen van doelen stellen.
Ik vond ze lang motiverend, tot ik ze alleen nog maar veel van moeten vond. Een bepaald aantal dagen per week vegetarisch. Zo veel keer sporten. Zo’n periode zonder alcohol.

Het is bijna weer januari, het zal jullie misschien ook allemaal niet vreemd zijn, dat eeuwige willen sleutelen aan gewoontes. Gelukkig ben ik al gestopt met roken en drinken, maar toch blijven de stemmetjes in mijn hoofd fluisteren dat er van alles anders moet. En dringend.

Ik ben er al serieus in geminderd. Er is eigenlijk maar een doel dat ik consequent blijf stellen, al een jaar of zeven. En dat is mijn leesdoel op Goodreads. Afgelopen week haalde ik het aantal gelezen boeken dat ik in 2017 wilde halen (Dertig! Hoera!). Vorig jaar, het jaar waarin Flo werd geboren, las ik 22 boeken. (ik had nochtans maar een voorzichtig doel van tien) En het jaar ervoor las ik er een whopping 43. Ge kunt u gaan voorstellen hoe mijn menage er toen moet bijgelegen hebben.

Ik durf met stelligheid beweren dat ik die cijfers van zijn leven niet had gehaald zonder leesdoel.

En net daarom stel ik het dus.

Met lezen is het gek. Eigenlijk heb ik daar nooit echt tijd voor. Wie wel? Er is altijd een mand was die geplooid moet worden (gelukkig al jaren niet meer gestreken), een zwemzak die moet worden klaargezet, of een kindje dat dringend iets nodig heeft. Om het nog niet te hebben over mijn telefoon die vergroeid is met mijn rechterhand. En toch doe ik het. En dat doel helpt me gigantisch. Ik ken veel mensen die meer zouden willen lezen, en daar toch niet in slagen. Net daarom, denk ik soms. Omdat het zonder doel gewoon niet gemakkelijk is om te weten wat dat dan eigenlijk is, “meer lezen”.

Is het dan niet van moetens, met zo’n doel als een zwaard van Damocles boven je hoofd? Ja, misschien soms een beetje. Maar het is zoals met andere dingen die goed voor je zijn: het is niet omdat het goed is dat je er ook altijd zin in hebt. Ik weet nog dat ik enkele maanden na de geboorte van Dexter bij de psychologe zat en ze me vroeg wat ik graag deed. Ik zei wat dingen als lopen, koken, lezen. “Hoe lang is het geleden dat je nog iets van die dingen hebt gedaan?“, vroeg ze. Ik vond mijn antwoord vanzelfsprekend: al maanden niet meer. Zij vond dat niet vanzelfsprekend. Toen begon ik dat ook ineens weer in te zien. Youri zei me ooit dat hij weet dat het niet goed met me gaat als ik helemaal stop met lezen. Ook dat zegt iets.

Wat dat leesdoel vooral voor mij doet is me wat opjutten. Op een gezonde manier. Ervoor zorgen dat ik altijd snel weer naar een volgend boek grijp. Uit mijn kast, van de bib, maakt niet uit. Aja, want ik heb een doel te halen. En aja, lezen kost misschien wel tijd, maar het is goed voor me. Ik heb er echt veel aan. Niet alleen op mentaal vlak, maar ook omdat ik de indruk heb dat ik er alleen maar makkelijker door ga schrijven.

En zo ben ik al jaren aan een stuk door aan het lezen, zonder ferme hiaten.
In de zomer op mijn terras, in de herfst in mijn warm bad, of in bed. Zo zalig, dat, met mijn Kindle met lichtje. Ik kan niet anders dan zeggen dat het mij al onnoemelijk veel deugd heeft gedaan.

Op de momenten dat ik triest ben, of bang, of gestresseerd, altijd weer dat boek en dat bed of bad.

Ik heb er zo veel door geleerd, ook. Door in andere mensen hun hoofd te kruipen. Door dingen door hun ogen te bekijken. Het zal vast geen doel zijn waar iedereen iets aan heeft, maar als je het vermoeden hebt dat je iets zou kunnen hebben aan meer boeken lezen, dan kan ik je alleen maar aanraden om eens te testen of een leesdoel kan helpen.

Heb je zin om een leesdoel te stellen, dan heb ik een paar tips:

gebruik de tracker op Goodreads: je kunt natuurlijk zelf gaan tellen, maar alleen al voor de boekentips en de heerlijke community kan ik Goodreads niet voldoende aanraden. Ik haal daar gigantisch veel boekentips uit. Let wel: Goodreads laat je maar toe om op 1 januari je doel te stellen, dus geen paniek als je het nog niet terug kunt vinden.
kies een realistisch doel: als je jaren weinig of niet hebt gelezen, dan is tien boeken misschien een beter idee dan vijftig. Ik weet dat ik niet elke week een boek uitlees, maar dat ik er doorgaans ook geen drie weken over doe om er een uit te lezen. Het is beter om klein te beginnen dan om jezelf op te fokken omdat je al na een maand achterligt op schema. Daarom denk ik dat ik volgend jaar weer voor dertig kies. Ambitieus genoeg, maar ook niet te ambitieus, zodat ik niet een jaar lang het gevoel heb achter de feiten aan te hollen.
plan vooruit: ik heb een lijstje in mijn bullet journal met de boeken die ik de komende weken nog wil lezen. Die pluk ik uit mijn ondertussen gigantische to read-lijst op Goodreads. Kom ik een boek tegen dat me leuk lijkt, dan sla ik het daarin op, en af en toe ga ik erdoor en plan ik vooruit in mijn bullet journal. Op die manier moet ik nooit lang nadenken: tegen dat ik het ene boek dichtsla weet ik al wat het volgende wordt.
wees lief voor jezelf: niemand zal je straffen als je je doel niet haalt. De enige die dat kan doen ben jij zelf, en ik zou het niet aanraden. In het jaar nadat Dexter werd geboren las ik drie boeken. Ik had gehoopt op tien. Soms staat het leven een beetje in de weg, en dat geeft allemaal niet. Maar je hebt wel een punt om op te mikken.

Wil je extra inspiratie, schrijf je dan in op mijn leesnieuwsbrief #nevernotreading, en dan krijg je elke maand wat boekentips in je mailbox. Mij toevoegen op Goodreads kan ook.

Stel jij een leesdoel?
Waarom?
Helpt het je om meer te lezen?
Of wil je eindelijk eens aan je leesdoelen werken?
Deel het in de reacties onder deze post!

lilith heeft haar regels (en jullie ook)

Geschreven op 5 november 2017 | personal

(like omg, de dingen die je vindt als je op regels zoekt in de beelddatabanken. Could not not share, jullie begrijpen dat)

Ik heb dus mijn regels.
Sommige van die regels komen dicht in de buurt van gemeengoed, andere zijn ingegeven door de belangrijkste stemmen in mijn leven. Nog andere heb ik mezelf opgelegd.

“Om hulp vragen is zwak” is een van mijn regels.
Net als: “Iemand iets vragen staat gelijk aan iemand ambeteren“.
Zoals je ziet hoeven regels geen hout te snijden om bepalend te zijn.

Ook in mijn nieuwsbrief aan Flo had ik het over een van mijn regels. Dat ik niet altijd gelijk wil doen voor mijn kinderen. Dat stamt uit mijn eigen opvoeding: die regel werd niet echt gehanteerd, en ik vond dat ook niet erg. Ik snapte dat mijn ouders niet elk jaar een nieuwe boekentas voor mij en mijn broer konden kopen. Dat dat ook niet nodig was, als die van mij nog een jaar mee kon en die van hem helemaal niet meer. Dat daar geen compensatie tegenover hoefde te staan.

Pas toen ik zag hoe deze regel wel werd gehanteerd bij andere gezinnen, soms in mijn ogen tot in het absurde, begon ik erover na te denken.

Dorien Knockaert heeft het in haar overigens fantastische nieuwe boek Thuiskomen over de regel van het drievaksbord. Het bord met vlees, aardappelen en groenten, waaraan we volgens Dorien elke maaltijd toetsen. Het is een regel die heel wat potentiële vegetariërs parten speelt, want -zo drukt Dorien het uit-, “ze zitten met een leeg vak”.

Er zijn regels die voor structuur en harmonie zorgen, maar er zijn er ook die saboteren. Vaak deelt perfectionisme dan de lakens uit, zo merkte ik op de Boekenbeurs, waar ik gisteren en eergisteren mocht signeren. Ik kon bijna een pagina in mijn Bullet Journal vullen met de namen van alle lieve mensen die kwamen vertellen dat ze nog niet in hun bullet journal hadden durven beginnen, omdat ze zo verlamd werden door de gedachte iets fout te doen. Opnieuw te moeten beginnen. Soms hielp het om mijn verre van perfecte samengekrabbelde echtemensenbulletjournal te tonen, maar vaak ook niet. Terwijl zij er samen met mij van overtuigd waren dat hun journal een geweldige tool zou kunnen zijn, als ze die regel maar konden loslaten.

Sommige regels hangen als een zwaard boven je interacties met andere mensen.
Of boven de projecten die je start.
“Iedereen is altijd tegen mij” is zo’n regel.
Net als: “Als ik iets doe gaat het toch altijd fout“.
“Ik heb ook altijd pech.”
“Als iemand mij echt graag ziet dan moet ik hem geen dingen uitleggen.”
Sommige mensen hebben de regel dat je een boek waarin je begint te lezen ook afmaakt.
Of het slecht is of niet.

Ik zie het als een van de grootste geschenken die therapie mij heeft gegeven: dat ik mijn eigen regels en verhalen beter in vraag kan stellen. Waarom denk ik dat? Moet dat echt? Heb ik het echt zo druk? Waarom sla ik nu zo hard in paniek? Welk verhaal vertel ik mezelf, en klopt dat wel? Waar komt dit vandaan?

Hoe beter ik de verhalen die ik mezelf vertel begrijp, en hoe beter ik hun oorsprong ken, hoe minder ze doorwegen. Hoe sneller ik ze af kan schudden op de momenten dat ze me belemmeren, of erger nog: verlammen. En net daarom denk ik dat het goed is om onszelf en de massa regels waarmee we samen hangen op regelmatige basis eens serieus in vraag te stellen. Al dan niet met de hulp van iemand die er iets van kent. Of door veel boeken te lezen, dat helpt bij mij ook.

Heb jij al ooit nagedacht over de regels in je hoofd?
Heeft therapie je daarbij kunnen helpen? Of iets anders?
Deel zeker je ervaringen in de reacties.

Lieve Flo, (deel 3)

Geschreven op 1 november 2017 | flo

Ik weet het, meisje, jouw nieuwsbrieven zijn dun gezaaid.
Een jaar en acht maanden ben je ondertussen, en nog steeds vallen ze op de vingers van een hand te tellen.

Ik voel me daar niet ambetant over, en ik hoop jij later ook niet. Ik ben niet zo’n aanhanger van het “als je het voor de ene doet dan moet het ook voor de andere”-principe. Ik probeer niet te tellen. Zolang er liefde op overschot is doen al die statistieken er niet zo toe. Dat wil ik jou ook graag leren: sommige dingen zijn belangrijk, en andere minder. Dat alles altijd voor iedereen gelijk moet zijn is een verhaal dat je jezelf al dan niet vertelt, en dat de dingen soms gecompliceerder maakt dan ze hoeven te zijn.

Nog zo’n verhaal dat je vader en ik onszelf lang hebben verteld is dat een tweede kindje in ons geval echt geen goed idee was.
Niet voor je broer, die het graag rustig en stil heeft.
Vast ook niet voor je moeder en vader, die het al zwaar genoeg hadden gehad voor jij er was.
Die het ook graag rustig en stil hebben.
En niet te gecompliceerd.

Maar toen was je er, op de eerste dag van maart van vorig jaar, en sindsdien lach ik weer veel vaker dan in de jaren ervoor. Dat heeft niet enkel met jou te maken, ook met een belangrijk herstel. Maar het is een feit dat ik er zo weinig rekening mee had gehouden dat ik het ook wel eens leuk zou kunnen vinden, dat dat ervoor zorgde dat de warmte van de zon extra veel deugd deed.

Daar was je, de zotte dochter waarvan ik niet eens wist dat ik haar zo graag had gewild, en sindsdien zijn we met vier en dat loopt zoveel vlotter dan wij gedacht hadden. Gevreesd hadden, zelfs.

Oké, oké, je woedeaanvallen zijn nu al legendarisch, en dat vond ik van die van Dexter ook al, maar toen had ik die van jou dus nog niet gezien.
De ene dag kan ik er beter mee om dan de andere, maar ik kan er zo ongeveer duizend keer beter mee om dan toen Dexter zijn eerste woedeaanvallen kreeg. En ik ernaar stond te kijken en me afvroeg hoe ik dit nu weer zou overleven.
Ondertussen ben ik al wat meer de moeder die ik bij Dexter had willen zijn.
En ik weet dat alles makkelijk is als je erop terugkijkt, en dat de wegen geplaveid liggen met had-ik-maars. Die geen enkele zin hebben.
Maar ik ben boven al blij dat ik die tweede kans heb gekregen.

Jij doet me deugd, Flo.

Je bent een vat vol deugnieterij.
Zo’n kind met oogjes die altijd blinken.
Dat niks leuker vindt dan nieuwe kleren en schoenen en accessoires, geen idee van wie je dat hebt.
Zo’n peuter die enthousiast meedanst met Kinderen voor Kinderen op filmpjes uit de crèche, wat mij dan weer veertien vuiltjes per oog oplevert.

Je bent een showmadam, een deugniet, een lachtaart en een dramaqueen.
Je bent overal graag bij, en nog het liefst bij ons.
Het is zot dat ik er op voorhand toch mee ingezeten heb dat jouw komst dingen zou veranderen waar we misschien niet goed mee om zouden kunnen, en dat dan bleek dat jij het clichématige stukje was dat onze puzzel compleet maakte.

En of ik het nu zo sentimenteel wil uitdrukken of niet, lieve Flokie, je maakt mijn wereld en die van de mensen die je kennen tot een leutigere plek. Waar het gelach als geklater klinkt dat eerst als een rochel opborrelt uit je “buit”. Waar mensen “bapu” zeggen tegen elkaar, terwijl ze “danku” bedoelen. En waar de grootste idolen de broers zijn, die de allerleukste mopjes vertellen. Waar die broers het feit dat het rustig en stil is met plezier hebben ingeruild voor de leukste speelkameraad die ze zich konden inbeelden. Wat er dan weer voor zorgt dat de moeders er nog het allerdankbaarst zijn, omdat ze erbij mogen staan en ernaar kijken.

Geweldige Flo, je bent onze poppemie, onze bozemie, onze huisclown en ons kakkernestje. Je bent het beste slechte idee dat we ooit hebben gehad, en we zien je allemaal zo graag dat het belachelijk is.

Dikke zoen,

je mama

Tales from the Crib

Putting the sfeer in blogosfeer since 2004