Liefste, hart en woorden
Houden voor jou stil,
Jij blinde vlek in mijn vermoorden
Van wat ik vergeten wil.
Kleine vink, lieve kleine kinkel
-De liefde speelt mij parten-
Baby-face, bijou, scharminkel
Voor wie ik alles weer wil tarten
Tot ik, als vroeger, blind van pijn
Weer neerlig, eenzaam in het laken
Het gaat niet om het zijn
Maar om wat wij er van maken,
ENVOI:
Prinses, ik beschrijf wat ik bewonder,
Wat ik vrees, bemin of haat
Prinses, nu ik u ken kan ik niet zonder,
Gedoog niet dat ik u verlaat.
Uit “Junkieverdriet” van Jotie ’t Hooft.
Deze hing boven mijn bureau toen ik zestien of iets was.
En “Jij blinde vlek in mijn vermoorden van wat ik vergeten wil” van het schoonste vond dat ik kon denken. Nog altijd een beetje rillingen.
Daar ging een hoop werk aan vooraf. Een onderwerp bepalen. Een structuur uittekenen. Video’s opnemen. Screenshots maken. Teksten schrijven. Leren hoe nieuwsbrieven werken. The works.
Ik wist niet waar ik aan begon. Er waren eigenlijk maar een paar dingen die ik wel wist. Dat ik zelf gered ben door YNAB. Dat het gebruiken van een budget en de methodiek en regels die de basis van het programma vormen ervoor hebben gezorgd dat ik kon blijven freelancen toen ik zwanger was, dat we durfden beginnen aan de bouw van ons huis, dat ik niet hele dagen wakker hoef te liggen over geld, ook als de geldkraan een paar maanden alleen maar wil druppen in plaats van stromen.
Dat ik heel veel vragen kreeg van mensen die met YNAB en budgetteren wilden beginnen, omdat ze er niet weg mee raakten. Doordat het in het Engels was. Doordat ze niet wisten hoe ze moesten beginnen. Wat ze daar concreet voor moesten doen. Omdat ze zich afvragen hoe ze in godsnaam hun toekomst konden voorspellen, of dat niet gewoon hetzelfde was als een huishoudboekje in excel, of wat ze moesten doen als hun partner niet meewilde. Of ik het hen niet eens wilde uitleggen. Wat ik dan probeerde, maar ik heb ook maar 24 uur in een dag, en dan voelde ik me ambetant omdat ik niet kon ingaan op de vraag om het eens bij mensen thuis te gaan expliceren.
Allemaal dingen die volgens mij verholpen konden worden door een online cursus te maken, die mensen op hun eigen tempo konden volgen zonder dat ik naast hen moest staan.
Youri vreesde dat niemand geïnteresseerd zou zijn, laat staan zou willen betalen. Youri kreeg geen gelijk, maar dat weten we maar omdat het ondertussen achteraf is. Het was allemaal best onzeker, maar de respons was super en ik ben nog altijd aan het nagenieten van de eerste lancering en alles dat erbij hoorde.
Toen koos ik heel bewust voor een systeem met open cart en closed cart.
In gewone mensentaal: een cursus die open ging voor inschrijvingen op een bepaalde datum en een week later alweer dicht ging. Wie niet was ingeschreven had de boot gemist, wie wel was ingeschreven kon op zijn eigen tempo beginnen, de cursus blijft onbeperkt beschikbaar.
Waarom ik dat deed? Om verschillende redenen. Mensen zijn uitstellers, aan jezelf ken je een ander, en ik dacht dat niemand zich zou inschrijven als ik er geen einddatum op zou plakken. Daarnaast had het voor mij als begeleider voordelen dat iedereen in dezelfde periode startte en verder evolueerde doorheen de cursus. Mijn cursisten zullen waarschijnlijk bevestigen dat ik erop sta om mensen zo snel mogelijk te voorzien van antwoorden, zowel via mail, onder de verschillende cursusmodules en in de Facebookgroep waartoe je als cursist toegang krijgt.
De eerste week was ik daar de enige expert wat YNAB betreft. Nu zit het daar vol mensen die de cursus hebben gevolgd en zelf expert level bereikt hebben. Nu helpen mensen elkaar, en spring ik nog af en toe bij. Maar het grootste begeleidingswerk is ondertussen weer achter de rug, waardoor ik heb beslist dat ik klaar ben voor een nieuwe launch. Die was eigenlijk maar weer gepland voor april, maar mensen maken reclame (wat de max is), en ik krijg zoveel mails dat ik het jammer vind dat die mensen nog zo lang zouden moeten wachten. Allez, zie die daar nu staan.
Ik heb hard nagedacht over de datum van de nieuwe launch, want zo’n week is behoorlijk intens.
Ik mik op dinsdag 6 februari om de cursus opnieuw open te zetten. Op 13 februari sluit ik weer af. (dit is een oude post: de volgende lancering is rond 20 juni) Wil je beginnen met werk te maken van je financiële gemoedsrust en eens eindelijk leuke dingen doen met je geld, dan is dat de week waarin je moet inschrijven. Dat wil niet zeggen dat je de cursus die week moet kunnen bekijken. Dat maakt niet uit. Van zodra je ingeschreven bent blijf je overal toegang toe hebben.
Ik heb ondertussen ook een enquete verstuurd naar mijn huidige cursisten, die anoniem kon ingevuld worden, zodat mensen geen druk voelden om te zeggen dat ze de cursus goed vonden als dat niet het geval zou zijn. En kijk, dit zijn enkele dingen die ik ondertussen doorkreeg.
Jep, met mijn accent moet je wel kunnen omgaan. De meeste mensen vonden het niet zo storend, heb ik de indruk, maar ik kan niet garanderen dat dat ook voor jou zo zal zijn. En “beste centjes investering ooit!!“, ge hebt het niet van mij.
Ik was trouwens ook heel blij om lezen dat mensen die in het begin lieten weten dat ze het gek vonden om te betalen voor iets om geld te sparen plots wel mee waren.
Allez ja, ge kunt een beetje gaan peinzen hoe blij ik hiervan word.
Wil je intekenen op de online cursus “YNAB voor beginners”, waarmee je op twee uur je eerste budget opstelt? Dat kan hier!
Meer lezen over YNAB?
Kathleen kon dankzij YNAB voltijds ouderschapsverlof nemen.
Sofie, Bram en hun vijf kinderen gebruiken YNAB om rond te komen met één inkomen. Michel is ondertussen ook mee. <3 Liese volgde mijn cursus als tester.
Op deze pagina van “YNAB voor beginners” vind je extra info over de cursus, wat anderen zeggen, en hoe het mij heeft geholpen.
Dit is de officiële pagina van YNAB, met heel veel extra info.
Wil je je inschrijven om YNAB te testen, volg dan mijn link. Schrijf je je dan in voor YNAB na de 34 gratis dagen die je altijd krijgt, dan krijg je dertien maanden YNAB voor de prijs van twaalf. Ik krijg ook een gratis maand als jij je registreert. Kan ook perfect als je de cursus niet wilt volgen, trouwens. Wacht je liever tot de cursus live gaat, dan kan dat ook. Van zodra je registreert beginnen je 34 gratis dagen te lopen.
Ik ben dus even op een laag pitje met instagram. Dat wil niet zeggen dat mijn liefde voor de fotografie bekoeld is. Integendeel. De laatste weken zit ik iedereen die in mijn buurt komt lastig te vallen met “jaaroverzicht 2016”, het vervolg op het geweldige “jaaroverzicht 2015”.
Weg schuldgevoelens over weinig of niks doen met de foto’s die ik neem.
Enter de nostalgische gevoelens over de doos fotoboeken die wij thuis hadden, en waarin ik als kind uren kon zitten bladeren.
Ik heb al mijn gevoelens van trots en blijdschap te danken aan een namiddag, een jaar of iets geleden, waarop ik de courage vond om eens aan de slag te gaan met de foto’s uit 2015. Het resultaat was een boek van 20 centimeter op 20 met zachte kaft, dat me elke keer als ik het bovenhaal met vreugde vervult. En doet dromen van een kast vol identieke boeken, elk een jaar van mijn leven en dat van mijn gezin in beelden overspannend. Tot in 2000 ofzo. Toen we nog echt jong waren en dachten dat alle computers tilt gingen slaan.
Het bleef echter bij jaaroverzicht 2015, zoals dat dan altijd gaat.
Tot plots!
Er een namiddag in de kerstvakantie was waarop Dexter een vriendje te spelen had. En ik dacht: awel ja. Op goed en wel vier uur maakte ik dit boekje, met teksten en al. Dat was doorperen, maar telkens ik het zie ben ik zo blij, ik kan het niet zeggen. En dat doorperen zorgde er ook voor dat ik niet te lang bleef hangen en treuzelen. Het moest af. Het is af.
Ik wil zo snel mogelijk werk maken van 2017.
Lees: het zal al een succes zijn als dat afraakt tegen de volgende kerstvakantie.
Maar toch. Zo blij, altijd. Zo blij.
En makkelijk te maken ook, als je een mac hebt gewoon te bestellen met het standaard fotoprogramma.
Terwijl ik toch bezig ben over foto’s en organisatie. Via de happier podcast leerde ik Flic kennen. Een van de voornaamste redenen waarom ik het mij altijd ontzie om werk te maken van fotoboeken is immers dat ik me een weg door veel te veel brolfoto’s moet ploegen. Ik ben immers zo iemand die tien foto’s moet nemen voor één goede, en die negen slechte dan gewoon laat staan. Of screenshots neemt van de treinregeling. Of een foto neemt van het bord C18 op een grote parking. Mijn telefoon doet wat mijn hoofd soms te weinig doet wegens te vol.
Flic doet wat beter geregeld zou kunnen zijn in de foto-app van mijn telefoon. De app maakt het makkelijk om snel te kiezen tussen wat je wilt houden en wat je wilt weggooien, en is daardoor zijn 2,29 euro voor de premium-versie gigantisch waard.
Installeer het. Ge zult gij het u niet beklagen!
PS: Deze post is niet gesponsord. Ik vind de boeken van Apple echt heel mooi en kan ze alleen maar aanraden. Net als de Flic app. Niet zo mooi, wel zot handig. Als Apple zich niet kan inhouden mogen ze mij evenwel altijd voorstellen om een gratis boek te maken, want goedkoop zijn ze niet. Hun geld waard evenwel wel.
PPS: ik kreeg al heel wat boeiende tips van jullie op mijn Facebookpagina wat betreft het bijhouden en omgaan met digitale foto’s. Heb jij er nog? Deel ze gerust in de reacties hieronder.
Met heel dat podcastgedoe zou een mens bijna vergeten vertellen dat ze al een week of twee niet meer op Instagram zit. Niks wereldschokkends, en ik was eigenlijk ook niet van plan om er veel aandacht aan te besteden, maar er waren enkele mensen die hun bezorgdheid kwamen uiten (keilief!) en aangezien ik anders post alsof mijn leven ervan afhangt is het misschien raar om daar zonder uitleg mee te stoppen.
Ik heb er zelf eigenlijk niet veel langer over nagedacht dan ongeveer vijftien seconden, nadat ik deze TED-talk van Cal Newport met de titel “Quit social media” bekeek. Zo’n talks boeien mij, want ik ben al een paar jaar volledig weg van Twitter, en half van Facebook. Pakt twee derden. Mijn persoonlijke account bestaat al sinds 2014 niet meer, en met succes, maar ik moest wel een account hebben om de pagina van mijn blog te blijven onderhouden. Vandaar dat mensen nu denken dat mijn naam Kelli met een i is, merk ik in steeds meer communicatie aan mijn adres, terwijl ik gewoon een account wilde zonder vrienden en dan maar dat deed.
De belangrijke keuzes van het moment.
Maar mensen vinden mij toch, en willen mij altijd alsnog toevoegen als vriend. Soms negeer ik dat, soms voel ik me ambetant als mensen me dan raar aankijken in het echt, en soms is het toch ineens handig om ouders van vriendjes van Dexter te bereiken en zo heeft een mens plots toch weer 21 vrienden zonder het goed te beseffen. Mocht ik u niet toevoegen, en ge snapt niet waarom: het is waarschijnlijk niks persoonlijks, ik gebruik de Facebook tegenwoordig voornamelijk om de groep van mijn cursus YNAB voor beginners te begeleiden en het bijspelen te regelen.
Is onze moeder nu echt weg van Instagram, over? Zou ze ziek zijn, over?
Ik mocht dan wel niet meer constant door Facebookfeeds scrollen, Instagram was goed op weg om die taak over te nemen. Vandaar de break. Om exact dezelfde redenen als de vorige keren. Om meer te focussen. Om minder mindless te zitten scrollen en inhaalbewegingen te moeten maken doorheen de dag. En hoewel ik had gedacht dat ik het keihard zou missen bleek dat nergens op te slaan. Nooit gedacht (of jawel, vaak gedacht), maar ik heb er deugd van.
Ik weet nog niet of ik terug kom. Ik denk niet snel.
Ook dat is niks persoonlijks. Zoals het nooit is.
Of ik niet bang ben om echt nergens meer van op de hoogte te zijn?
Dat is inderdaad het geval, ik weet van niks. Echt niks.
Maar het is hier razend druk, met de verkoop van ons oude huis, de bouw van het nieuwe huis, het werk, de kindjes, en nog enkele nevenactiviteiten. Dus het geeft eigenlijk echt niet. Het is genoeg. Meer dan, zelfs.
(Om het goed te maken, enkele beelden die ik de laatste weken had kunnen delen. Al een chance dat ik een blog heb, zeg ik. Tegelijk: zo onwaarschijnlijk boeiend zijn ze nu ook weer niet)
(of ik dan niet gewoon wat kon minderen, in plaats van zo drastisch te werk te gaan? Neenik, en hier lees je waarom)
Ik vertel jullie binnenkort nog wat meer over onze plannen met Werk & Leven, maar als je op de hoogte wilt gehouden worden dan kun je je via het formulier hieronder al abonneren op de nieuwsbrief.
Ondertussen zijn we al wat verder in podcastmaand en lieten enkelen onder jullie mij weten dat de eerste teentjes voorzichtig gedipt werden in de heerlijke vijver van de luisterverhalen. Heel wat mensen begonnen met Bob, een verhaal in zes delen dat ik ondertussen zelf heb uitgeluisterd en alleen maar kan aanraden.
Hoe fijn ik dat soort verhalende onderzoekpodcasts ook vind, het is niet het soort podcast waar ik meestal naar luister. Ik luister vooral om bij te leren over onderwerpen die me boeien of waarin ik minder thuis ben dan ik zou willen. In deze part deux vooral podcasts die onder dat genre vallen.
Productiviteit en business (en geld)
Getting Things Done. Je weet wel, van het productiviteitssysteem dat ik niet meer tot op de letter volg maar dat toch nog altijd deel uitmaakt van hoe ik werk. (zie deze blogpost uit 2014 die echt al helemaal niet meer up to date is. Tijd om een herziening op mijn to do lijst te mikken, dunkt me.
Smart Passive Income. Tot een jaar geleden had ik nog nooit over passive income gehoord of nagedacht, en ondertussen is Pat Flynn, de host van deze podcast, zowat mijn idool. Ik ben altijd onder de indruk van hoe hij meerwaarde stopt in alles dat hij maakt, of het nu een podcast of YouTubevideo of online cursus is. Patje, ge zijt een inspiratie. No shit.
You Need a Budget. Van het systeem dat mijn leven veranderde. Deze podcasts zijn leuk omdat ze kort zijn en ik toch regelmatig iets bijleer. Wil jij werk maken van je financiële gemoedsrust, en heb je de lancering van mijn cursus “YNAB voor beginners” in december gemist? Begin februari gaat hij nog eens een week online, als je op de wachtlijst staat krijg je alle info in je mailbox.
Online Marketing Made Easy. De podcast van online marketing specialist Amy Porterfield. Heeft veel met mijn job te maken, maar daarnaast is Amy ook gewoon een keppe.
The Femtrepreneur Show. Fan van Mariah Coz en de haren, maar haar podcast ligt precies wel al even op zijn gat. Gelukkig is er een zeer boeiend archief over all things bloggen, courses, online business, en meer van dat.
Ouderschap en relaties
Unruffled: een podcast over ouderschap met Janet Lansbury, in mijn ogen de kalmste mens op aarde. Ik ben zelf niet zo’n kalme moeder, dus ik heb er soms deugd van om te horen hoe iemand die wel altijd rustig weet te blijven de dingen aanpakt. Soms voel ik me ook erg gefaald. Dat is oké. Denk ik.
The Longest, Shortest Time. Een erg goede podcast over ouderschap, zwangerschap, onvruchtbaarheid, homovaders, families in alle vormen en maten. Superleuk om naar te luisteren.
Vuile Lakens. Een Vlaamse podcast over seks, lichaam en “alles waar je in keurig gezelschap niet over durft te praten.” Gemaakt door Heleen Debruyne en Anaïs Van Ertvelde. Wat me eraan herinnert dat ik dringend het boek moet gaan halen in de boekhandel.
Terrible, Thanks For Asking. Alleen al voor de titel, maar naar het schijnt ook voor de verhalen over de lastige zaken des levens.
Making Oprah. The inside story of a tv revolution. Schijnt erg boeiend te zijn.
Oordeur: een verzameling van verhalen van mensen die wonen in dezelfde straat.
Where should we begin?, de podcast van relatietherapeute Esther Perel, waarbij je mee kunt luisteren.
Vorige week werd ik trouwens zelf nog eens geïnterviewd voor de podcast van de mannen van Memento21, die binnen enkele weken online komt. Boeiende ervaring, al was het omdat ik al geïmponeerd was door de kabeltjes alleen.
Er zijn heel veel goede podcasts. Te veel, als je het mij vraagt.
Gelukkig kun je kiezen wat je ermee doet. Je kunt een podcast beluisteren van episode 1 tot episode 580. Je kunt je abonneren op verschillende podcasts, en zien waar je op een gegeven moment zin in hebt. Of je kunt wat geweest is laten voor wat het is en vanaf nu enkele podcasts volgen en gewoon inspringen vanaf de nieuwe afleveringen. Allemaal goed. Het is zoals met boeken: het leven is te kort om te blijven luisteren naar een podcast die minder boeit. En er zijn er gelukkig zo veel dat het meestal kwestie is van vinden wat jou boeit.
Dit zijn mijn favoriete podcasts, volgens genre.
Geweldige verhalen
Serial: met deze is het destijds allemaal begonnen. Het verhaal van Adnan die beschuldigd wordt van de moord op Hae Min Lee greep me bij mijn nekvel vanaf episode 1 en liet me niet meer los. Nog altijd erg de moeite om mee te starten.
S-town: nog zo een in de lange reeks goedgemaakte verhalenpodcasts met een vleug onderzoeksjournalistiek. Uit dezelfde stal als Serial en This American Life, en dat wil zeggen: kwaliteit en luistergenot.
My dad wrote a porno: tranen met tuiten heb ik gehuild om deze podcast waarin drie mensen voorlezen uit een pornografische novelle die de vader van een van hen schreef. Dit is geen podcast om te beluisteren op trein, tram of bus. Ik herhaal. Niet doen.
Iemand: laat je niet wijsmaken dat er geen goede Vlaamse podcasts bestaan. Iemand van Radio 1 is supergoed, Vlaams en altijd boeiend.
This American Life: journalistieke non-fictie van de meest geweldige soort. This American Life is altijd goed voor een goed verhaal. Eén van mijn favoriete episodes is Break-Up, waarin iemand een break-up song probeert te schrijven en de hulp van Phil Collins inroept. Maar er is zoveel goeds dat je er gewoon in moet duiken. Deze aflevering met de geweldige Lindy West is ook zeer het beluisteren waard: Tell me I’m fat.
Bob: nog maar net begonnen omdat deze mij een paar keer werd aangeraden in de reacties onder mijn vorige posts, en ja hoor, ik ben helemaal mee met dit verhaal in zes delen dat mijn hart net zo goed breekt als warmt.
Advies over het leven, de liefde en relaties
Wat voor een stomme, niet catchy titel is dat?
Happier: de enige podcast waarvan ik de laatste twee jaar nog geen episode heb gemist, dat wil iets zeggen. Ik moest even wennen aan de wat nasale stemmen van Gretchen Rubin en haar zus Liz Craft, maar nu zijn het precies mijn vriendinnen. Altijd boeiend, altijd wel iets dat ik eruit leer.
Happier in Hollywood: een beetje een spin-off van de vorige, maar nu met Liz en haar screenwriter in Hollywood-collega Sarah Fain. Ik luister omdat het wereldje van Hollywoodschrijvers me boeit, omdat ik heimwee naar Los Angeles krijg en omdat ik soms met mijn ogen kan rollen als een van de twee doodserieus zegt dat ze haar vet zal laten bevriezen (of whatever er op dit moment trendy is in LA).
Dear Sugar: ik ken weinig mensen die beter over seks en relaties kunnen praten dan Cheryl Strayed en Steve Almond. Altijd boeiend, altijd goed voor mijn hartje.
Laat mij starten met wat ik het saaiste aan heel deze podcastmaand vind, maar tegelijk ook broodnodig, als ik zo hoor en lees. De technische kant. Hoe je dat ergens op krijgt. Of in. Je oren, liefst. Of neen, wacht, we doen van nog saaier dan direct technisch! Een vleug geschiedenis!
Liefde op het eerste gezicht was het immers verre van tussen mij en de podcast. Ik situeerde het fenomeen lang ter hoogte van andere teloorgegane trends. Zoals Myspace, de moleculaire keuken en tamagotchi’s enzo. Allemaal hadden ze even hun moment in de zon, maar niet zo lang dat je ze niet aan je kon laten voorbij gaan als je je er ongemakkelijk bij voelde. Dat moment in de zon was rond 2004, en toen klonk het me allemaal veel te technisch in de oren en te lastig om op mijn gsm te krijgen.
Dat is meteen ook de reden waarom podcasts de laatste jaren echt vertrokken zijn. Allez, er zijn wel een paar redenen. Maar de belangrijkste is volgens mij dat het gigantisch simpel is geworden om ernaar te luisteren. De andere redenen hebben te maken met de grote hoeveelheid idioot goede en al dan niet professioneel geproduceerde podcasts die er tegenwoordig gemaakt worden. Geloof me, het is een walhalla.
Voor de volledigheid: een podcast is een audioprogramma, een beetje zoals je dat kent vanop de radio, dat je op een zelfgekozen moment kunt beluisteren. Er zijn podcasts van drie uur en er zijn er van drie minuten. Zowel over honden trainen als polyamorie en alles daartussen. (ik heb juist een zeer boeiend boek over affaires gelezen, dat was het eerste dat in me opkwam) Er zijn fictieve podcasts en er zijn er over het nieuws. Er is heel veel, en heel veel ervan is ook de moeite. Daarover later meer.
Dit heb je nodig om te beginnen met naar podcasts te luisteren:
je goed humeur. En eigenlijk zelfs dat niet. Podcasts zijn een hele goede manier om mijn kakhumeur een duw richting positiever te geven.
een internetverbinding. Die heb je al als je naar deze pagina surft, dus ga gerust verder. Je hebt deze verbinding nodig om een podcast te dowloaden, wil je die achteraf beluisteren dan kan dat ook op een plek zonder internetverbinding.
een programma om te luisteren.
Wil je dat doen via je computer, dan zijn er een paar mogelijkheden. Met een mac kun je via de iTunes Music Store onder het tabblad “podcasts” op verkenning gaan in allerhande categorieën. Vind je een podcast aangenaam, dan kun je je abonneren en krijg je de nieuwe afleveringen op een dienblad voorgeschoteld in iTunes. Je kunt ook naar zoveel oude afleveringen luisteren als je wilt. Ik heb me laten vertellen dat je zo goed als hetzelfde kunt in het podcastonderdeel van Google Play Music. Ook Spotify heeft ondertussen een podcastonderdeel, en als je dat allemaal te ingewikkeld vind, dan kun je ook gewoon naar de website van de meeste podcasts surfen. Ik ben bijvoorbeeld fan van Death, Sex & Money, en als je dat intikt op Google dan kom je onmiddellijk op hun site terecht waar je episodes kunt beluisteren via je browser. Een gemak! Nog fijner is het om via je smartphone naar podcasts te luisteren. Dat opent de weg naar nieuwe luistermomenten aanzienlijk, waarover straks nog wat meer. Heb je een iPhone, dan zit er een standaard podcast-app op je telefoon, die met het paarse icoontje. Ik vind die handig, zeker om te starten. Je opent die, zoekt naar leuke podcasts, neemt een abonnement, en de nieuwe afleveringen komen zomaar op je telefoon te staan. Waardoor je dus ook kunt luisteren als je geen internetverbinding hebt. Er bestaan ook andere podcast-apps met heel veel fans, dus ook die kun je uitproberen. Zoek even naar Overcast, Stitcher of Downcast. Via Google Play lees ik goede dingen over Castbox en Pocket Casts. Uitproberen en zien wat voor jou werkt.
een moment om te luisteren.
Aangezien een dag nog steeds maar vierentwintig uur telt is het handig om dat luisteren te combineren met een andere activiteit. Ik doe het zelf als ik ’s ochtends in de badkamer sta. Dat is niet veel langer dan een kwartiertje per dag, maar dat is voldoende. Ik kan niet naar elke aflevering luisteren van elke reeks die ik volg, maar dat laat ik los. Al wat ik heb, heb ik. Ik vond het ook fijn tijdens het sporten (zie zweten en weten), maar volgens mijn spannende jeansbroek sport ik tegenwoordig veel te weinig, en dus moet ik het daar ook niet meer halen. Ik ken mensen die naar podcasts luisteren tijdens het autorijden, als ze huishoudelijk werk doen (check! Ik doe het als ik eens tijd heb om alleen te koken), in bad, tijdens het lopen, op de trein naar huis. Ik doe het ook als ik een grote tour ga wandelen op mijn eentje, en Anouck, die misschien iets met dit project te maken heeft, doet het tijdens het boodschappen doen in de supermarkt. Het is kwestie van er wat tijd voor te reserveren, en het is soms ook even wennen. Ik herinner me dat ik in het begin veel moeite had om mijn gedachten bij een podcast te houden. Maar dat is nu helemaal over. Ik denk dat mijn hoofd gewoon al heel lang niet meer aandachtig naar iets had geluisterd. Behalve naar Youri, natuurlijk. Wij hebben een perfect huwelijk en naar hem luister ik altijd met volle aandacht.
En meer is het niet. Goede oortjes kunnen handig zijn als je op de trein luistert. Misschien een extra kabel zodat je je smartphone kunt laten spelen door de luidsprekers van je auto. Er is van alles beschikbaar, en eens de podcast het plaatsje in je hart heeft gevonden dat het verdient weet ik zeker dat je die dingen gaat vinden.
Goesting gekregen? In de volgende blogpost krijg je een lijstje met tips voor podcasts die ik gigantisch tof vind. Ga ondertussen zeker eens aan de slag met het beluisteren van je eerste podcast. Bij Radio 1, bijvoorbeeld. Ik zeg maar wat, ga eens kijken bij Iemand.
Maar hoe doe je dat dan? Maar wanneer heb je daar tijd voor? Maar hoe weet je dan naar wat je moet luisteren? Maar wat is dat dan eigenlijk allemaal juist?
Als dit gesprek zich afspeelt, wees dan maar zeker dat ik weer eens zo snugger ben geweest om mijn liefde voor de podcast te bezingen tegenover iemand die het in Keulen hoort donderen. Al terwijl ik op zoek ga naar de onvindbare podcast-app op hun Samsung Huawei zevenendertigveertig beklaag ik me dat al, maar tegelijk ook niet. Ik ben nog altijd een onwaarschijnlijke podcastfan. Dat schreef ik al in het jaar des heren 2015, maar al bij al schreef ik er nog niet bijzonder vaak over.
Laat mij dat ineens goedmaken met een podcast-themamaand. Say what? Yes. We gaan eens kijken wat dat geeft, zo’n thema, en misschien zit er wel een achterliggende reden achter maar dat zullen we dan wel zien als het zover is.
Wat mogen jullie van deze fijne maand voor de oortjes verwachten?
Van alles, eigenlijk.
Ik ga jullie vertellen wat podcasts voor mij betekenen. Wanneer ik ernaar luister. Hoe je zelf tijd kunt vinden om je er lichtjes tot medium hard in te verdiepen. Wat mijn favorieten in verschillende genres zijn. Hoe je dat installeert. Waarom het iets voor jou zou kunnen zijn. Of compleet niet. Ik weet dat heel wat lezers van Tales from the Crib ondertussen om zijn, dus als je daar iets over te vertellen hebt, doe dat dan zeker.
Deze maand wordt nog boeiender met jullie tips, eigen ervaringen, vragen en bedenkingen, durf ik vermoeden. Dus welkom. Mijn reacties zijn jullie reacties. Hou jullie oortjes open. Er zou wel eens van alles geestigs aan kunnen komen.
Ik ben dus even 
