Ik ben niet zo’n blogger die over lichamelijkheden blogt. Jawel, mijn gewicht is geen probleem, maar ik hou jullie meestal ver van onder mijn kleren en uit mijn slaapkamer. Dat is niks persoonlijks, dat is hoe ik in elkaar zit. Ik klap zelden uit de bedstee, ook niet onder vriendinnen, en ik heb het ook zelden over mijn regels. Maar nu kan ik dus niet anders, beste lezers.
Omdat ik vind dat als er iets op mijn pad komt waarvan ik denk dat het andere mensen hun levens kan veranderen, ik een beetje verplicht ben om dat te delen. En de menstruatiecup is zoiets. Een paar jaar geleden las ik voor het eerst iets over de cup, bij een kennis die er een had en er ook enthousiast over was. En Kelly schreef er in dezelfde periode ook al over. Ik vond het er toen wat raar uitzien. Groot ook. Ongemakkelijk. Tegelijk zag ik ook wel het nut in van iets herbruikbaars als het op je regels aankomt, want een vruchtbare vrouw heeft die elke maand, en als je eens begint te tellen wat je weggooit aan tampons of maandverband dan is dat een beetje hallucinant. Maar het kwam er nooit van om er een aan te schaffen.
Tot ik dus bij Zonder Meer kwam, en ze zag liggen. In een mooi en kleurrijk tasje. Ik had net tandpasta op een stokje in mijn mandje gegooid, een siliconen cup kon er wel nog bij. Ook op budgettair vlak moest ik niet lang nadenken. De gemiddelde vrouw zou in haar leven iets van tienduizend tampons of maandverbanden gebruiken. Als je weet dat zo’n cup tussen de vijf en tien jaar meegaat en ik er maar 26,30 euro voor betaalde, dan zit dat wel snor.
Als je zo’n cup koopt moet je kiezen tussen twee maten. Maat 1 is voor meisjes onder de 30 of vrouwen die nog geen vaginale bevalling hebben gehad. Ik val onder maat 2: boven de 30, en twee keer op natuurlijke wijze bevallen.
Ondertussen heb ik een paar cyclussen met cup achter de rug, en praise the lord, ik ben zo om. Ik ga nooit meer terug naar het gesukkel en geknoei met ander materiaal, als het van mij afhangt. Waarom?
Dit zijn voor mij de grootste voordelen van de menstruatiecup:
- geen lekken. Ik las dat een lekkage kan voorvallen als je de cup niet goed inbrengt, maar ik heb het nog niet voorgehad en kan alleen maar zeggen dat ik op dat vlak duizend keer meer op mijn gemak ben dan als ik tampons of maandverband gebruik. Echt, in al die tijd dat ik mijn regels heb (en ik was er heel vroeg bij, dus dat is al een eeuwigheid) ben ik nog nooit zo weinig met mijn regels bezig geweest als sinds ik de cup gebruik. Geen stress, ik voel er niks van, ik heb nergens last van, alles is chill. Man toch, had ik dat geweten.
- de cup mag langer blijven zitten. Ergens tussen de acht en de twaalf uur is oké, las ik. Zo’n cup kan immers drie keer meer vocht opvangen dan een tampon.
- het veroorzaakt geen allergieën. Dat kan niet altijd gezegd worden van maandverband en tampons, zoals ik onlangs nog las bij Kathleen.
- je kunt de cup al inbrengen voor je menstruatie begint. Ik vind dat echt geweldig handig, want anders moet je mikken en dat zorgt soms voor vervelende situaties en weggegooid geld.
Nadelen?
Bwa, ik vind ze heel goed meevallen, maar als ik er dan toch moet bedenken:
- het inbrengen is even wennen. Maar dat vond ik vroeger bij tampons ook. Na een of twee keer proberen was het een makkie. Het verwijderen is ook even oefenen. Ik las dat sommige mensen het vies vinden, maar ik vind dat niet bepaald. Cup verwijderen, legen in het toilet, schoonspoelen, handen wassen. Na elke cyclus steriliseer je je cup, en klaar.
- je moet wel tegen bloed kunnen. Aja, want bij het uitspoelen zie je dat bloed, en niet geabsorbeerd door iets anders. Ik vind het eerder fascinerend dan vies.
- het is soms wat zoeken met dat steeltje. Maar je kunt het afknippen. Ik had er weinig last van, maar sommige mensen hebben dat wel. Dat heeft met je bouw te maken, het schijnt.
Wat mij betreft allemaal verre van onoverkomelijk.
Sterker nog, de menstruatiecup is voor mij een complete gamechanger.
Mijn regels passeren gelijk niks, en dat kon ik vroeger niet zeggen.
Mocht ik iemand zijn die gemakkelijk over lichamelijkheden praatte, ik zweeg er niet meer over.
Maar nu zal het bij deze compleet ongesponsorde blogpost blijven.
Doe er uw voordeel mee!
Meer lezen?
Tante Rosa verkoopt ze ook en deelt hier meer informatie.
Kudzu heeft ze ook.
Iemand vroeg zich in de reacties onder een vorige post af hoe het zat met Toxic Shock Syndrome: volgens dit artikel van de Groene Vrouw goed.
Heb jij ervaring met de cup? Ik lees ze graag in de reacties!
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 15/40.
Youri noemt ze mijn hoopjes. Doorgaans in een context waarin hij ze liever kwijt dan rijk is. “Liefje, wil je dan eens je hoopjes opruimen?“. Soms met nog ergens een “eindelijk” ertussen, die aangeeft dat zijn grens ongeveer overschreden is. Het klinkt minder hygiënisch dan het is, want mijn hoopjes bestaan doorgaans uit niet veel meer dan wat papier dat door omstandigheden bij elkaar verzeild is geraakt.
Er zijn een paar gewoontes die de laatste jaren mijn huishouden zijn ingeslopen. Mijn vrijdagnamiddagse opruimsessies, die de start van het weekend net iets aangenamer maken. Mijn planten op vaste momenten water geven, zodat ze zowaar blijven leven. En groenten roosteren op zondag, een gewoonte die ik amper nog kan missen.
Het moet een van de mooiste dagen van 2011 geweest zijn, samen met de dag waarop ik wist dat ik zwanger was van Dexter. Het toeval wil dat de twee praktisch samenvielen: ik bleek zwanger, en 
TOT PLOTS.
Wie deelneemt aan 
Een plog, uhuh, ik ben hier alle registers van de coole blogrubrieken aan het opentrekken. Een plog is niet meer en niet minder dan een photolog, ik maakte er 
Doe mij anders maar een koffie en de koddigste glimlach van de wereld.
Miss Flo is klaar (TWEE STAATJES!), mister Dexter ook maar die wil niet op de foto, en Youri sjeest met de kidsters naar de opa.
Plog posten was dus alvast mislukt, maar dat wist ik toen nog niet.
