Monthly Archives: februari 2018

Flo spreekt #1

Geschreven op 18 februari 2018 | flo | flospreekt

Jullie kijken er al maanden naar uit, en eindelijk is de dag gekomen: Flo spreekt! Dat is al een tijdje zo, maar nu is het voldoende om de eerste aflevering van haar eigen te krijgen.

Ik ben eens gaan zoeken naar de leeftijd van Dexter toen hij zijn eerste Dexter spreekt kreeg.
En kijk: bijna exact op hetzelfde moment als waarop ik dacht dat het voor Flo ook de moment was. Een maand voor hun tweede verjaardag.

Het ding is: Dexter was extreem snel met praten. Hij praatte ook onmiddellijk goed. Geen gebrabbel, wel direct zinnen met moeilijke woorden en bijzonder weinig fouten.

Zijn zus is wat trager.
Dat is niet altijd slecht, want ze was ook minder gefrustreerd dan haar broer, die soms zot werd omdat we hem niet snapten.
Flo was initieel minder overtuigd van het gegeven “woordjes die geen random klanken achter elkaar zijn”.
Flo deed maar wat.
Wij snapten er weinig van.
Keken niet begrijpend naar elkaar en vonden opluchting in het feit dat de andere ouder er ook geen snars van begreep.

Maar een tijdje geleden begon het.
Hier en daar een woordje dat we snapten.
En dan ineens zinnen. Van twee woorden. Drie, daarna zelfs vier.
Met vervoegingen, al dan niet correcte.

Drie weken geleden moest ik met haar op controle naar Kind & Gezin, en bleek madam keihard voor te zitten in taalgebruik. Zowel de madamkes van het wegen als de dokter keken hun ogen uit. Wat wil zeggen dat Dexter echt wel zot hard voor moet hebben gezeten.

Niet dat het er allemaal geweldig toe doet. Flo is boven al een grappig, aandoenlijk tettergat.

Deze uitspraken schreef ik de afgelopen dagen neer in mijn Bullet Journal:

“Papa beetje werken in Boei?” (met hoog stemmetje en scheef hoofd). Wij gaan wonen in een wijk die “De Vloei” heet. De afgelopen weekends was Youri daar een vals plafond aan het steken, waardoor ze nu telkens hij terug komt van zijn werk polst naar de werkzaamheden.
“Po sien.” Kan ook zijn: “Kindjes sien”. Ze wil naar zichzelf kijken op de telefoon, of naar foto’s van de kindjes van in de crèche. Met prachtige namen als Ananies, (Anaïs), Leejom (Leon) en Abbabel. (Annabel)
“Oojeniet”. Ik hoor je niet. Als ik roep om te zeggen dat we haar pyjama gaan aandoen, bijvoorbeeld. Ze kan niet komen als ze mij niet hoor, ah neen.
“Ikke oppepuimt.” Flo heeft opgeruimd.
“Tuutje voor toosje”. Flo mag haar tutje niet hebben als ze niet slaapt, maar probeert ons wijs te maken dat ze het nodig heeft voor haar pop, Roosje. Het is geen dwaze, die Flo.
“Soenen aaaaaan”. Zeker tien keer per dag. Ze kan al alleen haar sokken en schoenen aandoen, omdat ze geobsedeerd is door het veranderen van schoenen.
“Buiten joejoe!“. Flo heeft ergens “happy birthday to you” opgepikt.
“Flo srokken e badje“. Ze is eens heel hard geschrokken in bad en sindsdien is er een licht trauma. Als we aan de deur van de badkamer passeren wil ze het daar altijd nog eens over hebben.
“Nietje wam“. Hetzelfde met haar fles: die vond ze ooit eens te warm, waardoor ze nu elke ochtend voor ze van haar fles drinkt “nietje wam” zegt.
“Ikke voetjeballen“. Like a boss, trouwens.
“Feefoon aan mama“. Flo komt mijn telefoon brengen die ergens lag rond te slingeren.
“Chocolade“. Er is geen woord dat ze mooier uitspreekt dan dat. Er is ook geen eten dat ze met meer smaak binnenspeelt dan dat.
“Ditje zammen in de babas“. Dexter gaat zwemmen in het zwembad. Als Dexter naar de zwemles moet, dus.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 5/40.

[onze bouw] Hoe het allemaal begon

Geschreven op 17 februari 2018 | personal | tftcbouwt

Dat verhaal van onze bouw, dat is een ellendig lang verhaal.

Het begint ergens rond 2004, toen Youri en ik een jaar samen waren en al meer dan zes maanden op een appartement woonden. Dat wilden we niet heel ons leven doen, zeker niet omdat we tussen de compleet geschifte bejaarden zaten, en dus droomden we verder over waar we ons leven wilden spenderen.

Eén ding wist ik toen honderd procent zeker: ik zou veel doen in mijn leven, maar bouwen, dat nooit.

Ah ja, stel je voor. Dat je over alles moet beslissen. Zot zou ik daarvan worden. Youri gelukkig ook, dus gingen we op zoek naar een koopwoning in de binnenstad van Ieper. Die vonden we, en we gingen er wonen in juni van 2006, een week na mijn gastric bypass operatie. Grappig om lezen dat ik toen dacht dat het tegen 2018 zou afgewerkt zijn. Think again, lilith van 2006, think again!

Nog geen twee jaar later lazen wij voor het eerst over een nieuwe duurzame wijk die gepland werd op 2 kilometer van onze deur. De plannen waren ambitieus, bleek op de infoavonden waar wij naartoe gingen. We zouden zo’n huis in een duurzame wijk trouwens van zijn leven nooit kunnen betalen, en toch begonnen we te dromen. We wilden trouwens ook niet bouwen.

Maar soms beginnen mensen elkaar dan aan te steken met hun dromen.
Zien ze ineens voor zich hoe het zou kunnen zijn.
Dus sloegen we aan het twijfelen.
En hoe harder ons hart ging kloppen voor toch een nieuwbouw, helemaal naar onze eigen goesting, hoe harder dat project bleef steken.

Wij droomden, maar de grond, die kwam maar niet te koop.
Dat was zwaar frustrerend. Dat bleef maar duren.
Duizenden gemeenteraden lang, zo voelde het.

Youri belde wel honderdtachtig keer met hetzelfde madamke van de stadsdiensten.
Nog altijd niet te koop?
Nog altijd niet te koop.

Het duurde uiteindelijk tot Kelly een ongelooflijk boze vlammende mail naar de burgemeester van Ieper stuurde, over haar toekomst en hoe die niet van de grond kwam.
DOOR HEN.

Dat was in juni van 2016.

Tegen augustus hadden we eindelijk eindelijk eindelijk het stukje grond waar we ondertussen een jaar of acht van droomden. Een mens moet al eens rapper vlammend in de pen kruipen, leerde ik in die periode.

Bij dat stukje grond kwam ook dit uitzicht.

Exact in die maand vloog Liese met een luchtballon over ons perceel, en stuurde ze me deze luchtfoto om het te bewijzen. Om maar te zeggen: de werken in de wijk stonden toen nog in de beginfase.

Vanaf toen ging het dromen pas echt in overdrive.
Bij Youri in de vorm van dit soort schetsen, bij mij in de vorm van Pinterestborden.
Het voordeel van projecten die niet van de grond komen is dat je al wat kan beginnen sparen.
Ja, dat zijn de eerste tekenen van houten latjes.

In oktober van 2016 zaten we ineens met een grondplan.

Binnenkort: van eerste spadesteek tot ruwbouw!

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 4/40.

lilith deelt een allegaartje

Geschreven op 16 februari 2018 | lijstjes | 40dagenbloggen

Zezunja doet ook mee aan Veertig Dagen Bloggen, en ik vind dat de max, want zij blogt al zo ongeveer even lang als ik en hoe vaak kom je dat nog tegen? Een van de rubrieken die ik bij haar compleet geweldig vond is het allegaartje. Je vindt er hier een, en hier, en hier.

Wat houdt mij tegen om er ook eens een te delen?

Dingen waar mensen me deze week voor waarschuwden:

dat de eerste 20 telefoons die je krijgt als je huis te koop staat er zijn van immokantoren
dat je beter een aparte telefoon neemt voor de verkoop van je huis (will do, want ik telefoneer zo al niet graag, laat staan met immomakelaren)
dat immomakelaren afspraken maken om naar je huis te komen kijken zonder aan de telefoon te vertellen dat ze immomakelaren zijn. Wat voor ras apart is dat?

Dingen die mooi waren:

de theatertour van Het Zesde Metaal
Coco. Ik heb echt drie keer moeten wenen in de cinema, en ik zag rond me dat ik lang niet de enige was
die meneer in Topdokters die van zijn tremor af was door een hersenoperatie en bij de dokter op controle kwam met een glimlach die de kamer vulde. Waw

Dingen waarmee ik moest lachen:

de middenvakrijders van De Ideale Wereld
de manieren waarop ik aan elk van mijn kinderen een nieuwe trui introduceerde. Bij Flo is dat met veel blabla en show en uitgelaten pirouettes (Flo looooooves nieuwe kleren), bij Dexter is dat de trui in zijn kleerkast smokkelen zonder dat hij het ziet, nooit doen alsof er een nieuwe trui is, hem dan eens bovenhalen en hopen dat hij niet merkt dat er een nieuwe trui is. Ik heb twee verschillende kinderen, en ik kan me daar nog elke dag over verbazen
het briefje op het nummertjesmachien bij de slager. Een mens kan zich toch enkel afvragen welke zot wilde taferelen zich daar al moeten afgespeeld hebben in de Lidl van Ieper?

Zinnen die ik in mijn boekje met zinnen schreef:

There was a boy called Eustace Clarence Scrubb, and he almost deserved it
Het bepalende kenmerk van angst is toekomstgerichtheid
Some blows fall too heavy upon those too fragile

Dingen die ik pinde:

deze binnenkijker in dit geweldige huis
deze konijnenmuts
deze bedenking voor op mijn letterbord

Dingen die ik altijd vergeet:

dat ik heb betaald voor Headspace en dat ik echt wel deugd heb van elke dag tien minuutjes mediteren. Dat ik het dus ook elke dag moet doen
dat ik meer deugd heb van thee dan van koffie, hoewel ik liever koffie drink dan thee
de avocado’s en rucola die ik aan het begin van de week met zoveel goede bedoelingen kocht en die ik door tijdsgebrek en geen zin weer heb laten verpieteren. Aaarghl

Dingen die nieuw waren:

Flo die heeft ontdekt dat ze tegen mensen hun gezicht kan slaan als ze haar goesting niet krijgt. Hard ook nog
een pannenkoekenplant
dat ik een kind heb dat zich laat schminken voor carnaval. Dexter mag er nog niet aan denken, Flo was met plezier een roze prinses in de crèche

27907475_10155954980395540_5519803891244849755_o

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 3/40.

Ook proactieve lilith weet niet wat de dag brengen zal

Geschreven op 15 februari 2018 | dexter, personal | 40dagenbloggen

Ik ben graag een beetje van de voorbereiding, zeker als ik compleet last minute beslis om deel te nemen aan blogchallenges in periodes waarin ik eigenlijk weinig tijd heb voor blogchallenges. Uit ervaring weet ik dat een plan B en C nooit overbodig zijn.

Dat geldt trouwens ook voor het ouderschap. Toen bleek dat de speeldate van Dexter niet kon doorgaan vandaag omdat zijn vriendje ziek was, dacht ik: misschien kunnen we eens naar de cinema. Met de bus ofzo. En omdat ik weet hoe zo’n dingen dan gaan hield ik me stiekem al volledig klaar voor een nieuwe episode van de rubriek “Op de foto/niet op de foto“.

Als er immers iets is dat het ouderschap me heeft geleerd, dan is het dat de leukste plannen het makkelijkst kunnen veranderen in de allerslechtste ideeën ooit. Oh keihard de max, we gaan met het hele gezin naar Disneyland, denk je dan, waarna je er een hoop geld tegenaan gooit om memories te maken samen en er een is met een oorontsteking en één die Disneyland echt helemaal niks vindt.

Aja, want met de bus naar de cinema gaan, dat maakt de kans groot dat Dexter er a. niks aan vindt want ZOOOOOOOO SAAAAAI b. na drie kilometer begint over te geven c. dertig zagen spant over dingen die hem tegensteken en die hij anders had verwacht. En eens in de cinema weten we ook dat de kans bestaat dat hij het al na een minuut of dertien beu is. Of moet overgeven. Of films blijkt te haten. Ja, alle films, en deze zeker.

Awel he. Niks van dat.

Mijn foto’s doen onze dag niet eens eer aan.
Hoe fantastisch mooi Coco van Pixar was. (Echt, gaat dat zien!)
Hoe goed zijn gedrag.
Hoe zonnig en leutig onze busrit.

Hoe enthousiast hij heel de tijd was.
Dankbaar en al.
Blij.

Al een opluchting dat de dag uiteindelijk eindigde in een full-fledged hysterische woedeaanval voor iets van niets (een tekenwedstrijd van de Vitaminis en een tekening die helemaal mis was, om precies te zijn) of ik verwachtte dat Ralph Inbar elk moment kon binnenkomen om te zeggen dat ik in Banana Split zat.

(van die woedeaanval heb ik geen foto’s. Ge moest erbij geweest zijn)

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 2.

lilith neemt deel aan “40 dagen bloggen”

Geschreven op 14 februari 2018 | PROJECT | 40dagenbloggen

Ik ging er echt niks meer bijnemen de komende tijd. Mijn agenda zit boordevol, dus dat is maar logisch.

En toch.
En toch.

Een paar dagen geleden zei mijn lief dat het jammer is dat ik nog maar weinig blog.
Al helemaal over gewone, persoonlijke dingen. Natuurlijk snapt hij waarom, wij verzuipen samen om ter hardst en soms is er gewoon weinig tijd en zin.

Maar net daarom.
En omdat ik het ook jammer vind.
Omdat ik het mis.

Omdat ik weet hoeveel deugd ik heb van gewoon bloggen zonder nadenken waarover.
Omdat ik echt nog altijd geniet van gewoon stukjes schrijven.
Omdat ik het ooit al eens 212 dagen heb volgehouden om elke dag te bloggen. (SAY WHAT?!!)
Omdat ik weet dat het met bloggen is van hoe meer ik dat doe, hoe makkelijker en leuker ik het vind.

Omdat ik zot ben.
Goed, goed zot.

Daarom ga ik meedoen aan de 40 dagen bloggen-challenge van Kathleentje.

Ik heb er zin in. Echt waar.
Ik hoop jullie ook.
En ik mag zes dagen skippen als ik wil, zegt Kathleen.

Dus dat is maar 34 dagen bloggen.
Daar draaien wij oerbloggers onze hand toch niet voor om, zeker?

De kop, hij is eraf!

lilith en Youri doen een strik rond de crib

Geschreven op 13 februari 2018 | personal | tftcbouwt

Zondag:

“Pffft, moeten we nu echt een dag verlof nemen om ons huis op te ruimen? Maar ja, als ze foto’s komen nemen dan kunnen we niet anders, zeker? En ik heb zo al zo gigantisch veel werk”.

Vandaag:

8:00: “Oké, Youri. We gaan wel moeten focussen en onze prioriteiten juist voor ogen moeten houden. De foto’s zijn nu het belangrijkste. We gaan nog niet over alles dat in kasten zit lopen beslissen of we het weg gaan doen of niet. Tegelijk: we zijn vandaag toch een hele dag bezig. Misschien moeten we wel van alles wegdoen.”

8:27: (twee koffies later) “OKE! WAT IS ONS PLAN? JIJ DE ZOLDER, IK DE KAMER VAN DEXTER? MET EEN DOOS VOOR KRINGLOOP, EEN VOOR CONTAINERPARK EN EEN VOOR ANDERE PLEK IN HUIS? En dan gewoon zakken? KOM, WE GAAN ER GEWOON KEIHARD VOOR. GO GO GO!”.

9:06: “Oké, lief, ik ben zo overweldigd. Maar echt. Zo goed als elk voorwerp is een beslissing die ik niet goed durf nemen, en we hebben duizend lakentjes en dekentjes en ik weet niet waarvoor ze dienen, van wie ze zijn en of ze weg mogen. Ik sta hier al meer dan een half uur naar een kast te kijken en ik blokkeer volledig”.

9:17: “Oké, Youri, ik denk dat je even moet komen. Ik ben compleet aan het blokkeren op elk vakje van deze kast. *ugly cry* Ik weet niet wat ik moet doen. Laat staan wat eerst. Alles is moeilijk en ik kan niet meer nadenken. Het is niet om mee te lachen.”

9:45: “Sorry van daarjuist, ik denk dat het toch wel goedkomt. *veegt snot en tranen weg met mouw*

10:50: “Hebben wij nu echt al drie volle auto’s naar de Kringloopwinkel gedaan? En heel ons huis staat nog vol, hoe kan dat?”.

11:12: “We moeten trouwens zeker de voordeur goed afstoffen. Dat maakt een goede eerste indruk”.

11:20: “Weet je nog dat ik gisteren zei dat we nog een jaar dat oud ding zouden gebruiken voor we verhuizen en dat jij zei “nog vijf maanden dan?”. Ik dacht echt dat het nog een jaar was. In mijn hoofd is het nog een jaar. Ik ben nog helemaal niet klaar”.

12:30: “Allez, we zijn hier al tien jaar over aan het nadenken en nu is het aan het gebeuren en het is zo… RAAR. Ook tof, maar raar.”

13:45: “We hebben al zo veel gedaan en tegelijk heb ik het gevoel dat we nog niks hebben gedaan. Is dat normaal?”.

13:55: “Ik ben hier heel de tijd van alles aan het negeren, maar dat is goed, dat wil zeggen dat ik keihard focus.”

14:23: “Die wonderspons maakt zijn naam ZO waar he zeg.”

15:23: “Maar jongens toch, hoe mooi is ons huis eigenlijk? Kijk, als ik dat ding zo zet is dat toch nog veel mooier?”.

15:43: “Dit huis is zoveel mooier als je er alles uithaalt dat verwijst naar een echt leven. Zo jammer dat erin moet gewoond worden, en dat bewoners rommel maken.”

16:15: “Neen maar serieus, ons huis is nog nooit zo proper geweest, en het is voor iemand anders. Het is zo mooi, precies met een strik errond. Ik wil in ons nieuw huis ook eens een mooie strik rond ons huis doen voor onszelf”.

Om maar te zeggen: vandaag hebben Youri en ik de crib gekuist.
Echt alle agenda’s, mailboxen en het internet genegeerd om keihard in alle hoekjes en kantjes te frotten en op te ruimen.

Dat waren vier volledige afleveringen van “Terrible, thanks for asking” (dikke leafde voor die podcast), een paar van Happier, veel eighties muziek (REO Speedwagon 4ever), en een paar pauzes om even goed door te wenen. Maar het resultaat is super. De trein vertrekt en we kunnen er niet meer af. Dat is de max. En tegelijk ook nogal zot.

Als ge een superleuk huis zoekt in de Westhoek, ge weet mij wonen! Tegen eind februari is het hier voor echt.

YNAB in de praktijk: den bouw

Geschreven op 10 februari 2018 | PROJECT | ynab

Dat het gebruik van een soort digitaal kasboek ervoor zou zorgen dat ik stressloos werk van mijn dromen zou kunnen maken, dat had je me een paar jaar geleden niet kunnen wijsmaken. En toch. Dankzij de budget app You Need A Budget gebruik ik mijn geld op een volledig andere manier, zonder stress.

Ik ben nogal een stresskonijn, helemaal als het over geld gaat.
Zoals ik al vertelde ben ik bang voor geld. Of neen: ik ben bang voor geen geld. Ik vind het belangrijk om marge te hebben, zeker als freelancer. Leven van de liefde en de visvangst mag dan wel romantisch klinken, ik krijg al stress bij de gedachte alleen.

Gooi daar een bouwproject van een paar miljoen tegen (Belgische franken, niet euro’s), en je kunt je voorstellen dat ik onrustig word. Onrust heeft bij mij vaak te maken met een grote factor: te weinig informatie. En dat is een van de redenen dat ik zo zot ben van YNAB. You Need a Budget, voor de volledigheid. Want YNAB is alle informatie over ons geld, op elk moment.

Door enkele jaren geleden YNAB te beginnen gebruiken besefte ik dat een mens eigenlijk niet gigantisch veel weet als hij voortgaat op de stand van zijn rekening. Soms denk je dat je veel geld hebt, maar komt er ineens een grote afrekening en bleek dat je dat geld eigenlijk helemaal niet ter beschikking had. Soms heb je wat spaargeld staan, en gaat je auto kapot, en blijkt dat je dat geld dat je nodig hebt voor een nieuwe motor niet meer kunt gebruiken voor die verbouwing van de badkamer.

Been there, done that, bought the t-shirt.

Ik moet het jullie waarschijnlijk ook niet vertellen.
Ik ben nogal een bange. Zie altijd als eerste alle mogelijke beren op de weg.
Ik denk niet dat ik aan zo’n groot bouwproject was durven beginnen zonder YNAB.
Omdat ik voor ik het programma begon te gebruiken eigenlijk nooit wist of er wel geld was, en waarvoor.

Om een lang verhaal kort te maken verdeel je in YNAB je geld volgens functie. Je geeft elke euro een job, ook je spaargeld. Geld een job geven betekent niet dat je het ook moet uitgeven. Het betekent dat je het ergens voor reserveert (en op die manier altijd weet hoeveel je hebt staan voor een nieuwe auto, schoenen of een ander folieke), maar ook dat je ermee kunt schuiven als je het ergens anders dringender nodig hebt. Want ook dat is het leven. Dat is vooral het leven.

Telkens er geld binnenkomt stel je je de vraag “wat moet dit geld eerst doen voor er nog eens geld binnenkomt?”. De ene keer is dat bij ons “eten betalen”, en “de hypotheek aflossen”. Als dat soort dringende dingen zijn gebeurd, en er is nog wat geld over, dan was dat in de tijd dat we niet bouwden “op restaurant gaan” en “kleren voor Kelly en de kindjes”. Youri koopt bijna nooit kleren, dus dat is een gemak. Nu we aan het bouwen zijn zijn er nieuwe prioriteiten, tegen de verhuis bijvoorbeeld, deze:

In YNAB maak je voor dit soort zaken categorieën met doelen aan.
Rechts zie je wat je al in die categorie hebt zitten. Dat geld kun je dus nergens anders aan uitgeven, en doe je dat wel, dan moet je schuiven met je budget. Wreed handig.

Ik had nog maar net dit lijstje gemaakt toen Youri kwam vertellen dat we nog een condensdroogkast moesten kopen, omdat onze huidige niet handig is in de nieuwe crib. Was zo’n toffe aankoop van een paar honderd euro in het verleden paniek geweest (want nog meer geld nodig, en we moeten nog zoveel kopen), dan was het nu kwestie van schuiven met opgespaard geld van de laatste maanden dat niet was uitgegeven in categorieën als “babysit” (aja, wij gaan nergens meer want doodmoe om zeven uur) en “restaurant” (van hetzelfde) doorschuiven naar mijn nieuwe categorie “condensdroogkast”, en voor de rest van het geld een doel maken met als deadline de maand van onze verhuis. Op die manier weet ik perfect hoeveel geld ik elke maand in die categorie moet steken (YNAB rekent dat voor mij uit) en heb ik een soort afbetalingsplan, maar dan op voorhand. Dat is keihard de max.

Groen betekent dat ik een spaardoel heb gehaald. Voor de bergingrekken wilde ik een bepaald bedrag halen, en dat groen wil zeggen dat ik er ben. Het kan ook wijzen naar een maandelijks doel (van bijvoorbeeld 30 euro per maand), en dat je dat hebt gevuld. Oranje betekent: je bent er nog niet, of: je zou deze maand nog eens geld in dit potje moeten steken als je er hebt na je dringendere uitgaven. Als je op de categorie klikt krijg je een teller per doel.

Tof he? Ik vind van wel.

Er is ook een fase 2 met spaardoelen, voor na de verhuis. Lees: voor als er weer geld is. Hopelijk.

Heb ik mijn condensdroogkastpotje gevuld (hallo, Scrabble), en al mijn andere doelen, en heb ik nog over? Dan weet ik dat ik het met een gerust gemoed in “nieuwe schoenen Kelly” kan stoppen. Is dat niet zo (wat waarschijnlijk eerder het geval is), dan weet ik in elk geval dat het waarschijnlijk wel goedkomt met mijn droogkast.

Het is die hele methodiek achter YNAB die ervoor zorgt dat ik eraan ben durven beginnen, aan onze bouw. Het is die klaarheid die ervoor zorgt dat ik kan blijven ademhalen.

Ik hoor van veel mensen dat ze direct zouden tekenen voor zo’n gemoedsrust, maar dat ze niet weg geraken met YNAB. Want in het Engels. En niet supermoeilijk, maar wel even zoeken hoe het werkt. Meteen de reden dat ik er een cursus over heb gemaakt.

Mensen die de cursus gevolgd hebben posten dit soort dingen in de Facebookgroep die bij de cursus hoort. Ik wil maar zeggen.

Heb je interesse in de online cursus “YNAB voor beginners”?
Hier kun je je inschrijven en er vandaag nog aan beginnen.

Wie is ingeschreven heeft onbeperkte toegang, je hoeft dus volgende week niet te kunnen starten.

Meer weten? Hier lees je alle blogposts die ik al schreef over YNAB.

lilith proudly presents: werk & leven, de podcast!

Geschreven op 9 februari 2018 | PROJECT | werkenleven

Ik heb de afgelopen weken al een paar keer teruggedacht aan mijn cassetterecorder van vroeger. My precious, toch voor een bepaalde fase in mijn leven. Samen met mijn broer nam ik stukjes radio op, en interviews. Niet dat ik ook een carrière in de radiowereld heb geambieerd, het was altijd weer schrijven, schrijven, schrijven, maar magisch was het wel, dat opnemen. En het blijkt nog steeds magisch.

Op deze mooie, koude sneeuwdag (toch in de westvlaanders) lanceren Anouck Meier en ik de eerste aflevering van onze splinternieuwe podcast Werk & Leven. In die aflevering vertellen we hoe het prille idee voor Werk & Leven ontstond, wat de de komende afleveringen willen doen, en nog veel meer. Je vindt die aflevering hier, en op onze site vind je ook hoe je je kunt abonneren zodat je de volgende niet mist.

Ik weet het, in het begin klink ik alsof ik presenteer vanuit een aquarium, maar de struggle is ook gewoon echt real, en podcasts opnemen is niet zo simpel als we dachten. Maar het gaat beter in episode 2. En nog beter in episode 3. Met onze West-Vlaamse accenten gaat het evenwel nooit beteren, vrezen we. Live vanuit Ieper enni, keiharde couleur locale for the masses.

We hebben ondertussen al vier episodes opgenomen. Jep, op een bed, want dat is goed voor de akoestiek en handiger dan in een kleerkast. Het wordt leuk, met interviews met bloggers die je anders alleen leest, en nu ineens hoort. Met specialisten in onderwerpen waarin wij minder thuis zijn, zoals het doen bollen van menages. Niet dat Werk & Leven de bedoeling heeft om u daarin te begeleiden (weten wij veel), we willen het vooral eens horen van een ander. Hoe real de struggle bij hen is. Hoe erg ze dat vinden. Wat ze eraan doen. En hoe we onszelf vaak vastrijden met dingen waarvan we vinden dat ze moeten, terwijl dat misschien niet eens zo is.

Om de drie weken lanceren we een episode. Het is de bedoeling dat Werk & Leven een community wordt, dat er mogelijkheid is tot suggesties en dat we jullie ook eens voor de micro kunnen halen. Het is niet de bedoeling dat er door Werk & Leven minder wordt geblogd op Tales from the Crib. Het is een aanvulling, met onderwerpen die daar beter tot hun recht komen dan hier.

We hebben hele leuke plannen, en we hopen dat jullie komen luisteren.
En komen volgen.
En komen lezen.
En met ons mee willen groeien, want hell, dat is toch nogal spannend, zoiets nieuws met een “REC”-knop. Maar ook geweldig leutig om te doen.

Heel graag tot daar!

(Foto’s: Ellen van den Bouwhuysen Photography)

Dexter spreekt XXIV

Geschreven op 5 februari 2018 | dexter | dexterspreekt

Ik weet niet of jullie het weten, maar Dexter is bijna zes. Dat is eigenlijk helemaal niet waar, hij wordt dat pas in juni, maar voor hem kan het allemaal niet snel genoeg gaan. Zes worden. Leren lezen. En hopelijk snel tanden verliezen want dan heb je het pas echt gemaakt als bijna-zesjarige. Ik mag er persoonlijk nog niet aan denken, aan die loshangende tandjes en dat duwen met die tong en dan dat gat waar die tand zat, ik heb het gevoel dat ik dat zelf nog maar pas achter de rug heb (al kan het ook het trauma zijn van die keer dat ik vier wijsheidstanden moest laten trekken. OVERAL GATEN).

Volgens mij is het woord dat ik zoek “anyway”.

Dit vond ik terug in mijn bullet journal onder Dexter spreekt:

“Is jouw baasje in Poperinge een meisje of een jongen?“. Het duurde een tijdje voor ik doorhad wat hij hiermee bedoelde, maar toen begon het te dagen. De eerste keer dat hij de trein nam gingen we naar Poperinge. Ik neem de trein naar De Standaard Magazine, waar ik dus een baasje heb, volgens hem. (hallo, Stijn!) Hij vroeg zich af bij wie ik moest gaan vergaderen met de trein, denk ik.
“Er zitten twee nieuwe kindjes in de klas van juf N. Het is een koppel: ze noemen Emiel en Emiel“. Na een kleine navraag bleek het geen koppel, en bleken ze Remi en Jinthe te heten.
“Mama, niet zeggen aan papa he, maar papa en kaka rijmt“.
“Papa kan eigenlijk bijna alles behalve een salto“. We kunnen inderdaad niet alles hebben.
“Waar verkopen ze lucifers?“. “In de winkel.” “HUH? Bestaan er winkels om huizen in brand te stoppen?!“. Misschien net iets te veel Buurtpolitie gezien, die week.
“Wat is symbolisch, eigenlijk?“. Wetegijhet, Slisse?
“Amai, ik wist niet dat ik al ZO goed kon puzzelen“. Met de nadruk op zo.
“Zijn dat hele dure meisjes?“. Dexter ziet een aflevering van “Keeping up with the Kardashians”. Jep, het is hier alle dagen van cultuur met een grote C.
“Heeft meme streepjes omdat ze oud is?“. Hij bedoelde rimpels.
“Zijn sommige kindjes allergisch voor speelgoed?“.
“Zijn we al mei?”. “Neen, waarom?”. Omdat Flo dan nog meer zal zeggen “van mij”. Dexter lacht met de fases van zijn zuster.
“Als ik op de grond stamp met mijn voet dan kraakt de wereld.”
“Maar waarom ben ik toch zo slim?“. Met een diepe zucht.
“Mijn tekening is voor papa. Of neen. Voor de hele familie, eigenlijk.”
“Wat is checken?“. “Hoe bedoel je?“. “E. zegt altijd: checkt die vrouw!“. Dear lord.
“Er zitten maar twee mensen op de bus. Ze zouden dan toch beter met de auto gaan?”.
“Maar kijk, zo’n cute katje“. “Weet jij wat cute betekent?“. “Neen, iedereen zegt dat gewoon“.
“Ac ac activeros! Tijd voor toverrijk!“. De Nachtwacht-themesong. Eigenlijk zingen ze ‘ad inferos’, en tijd voor toverij.
“Maar waarom vaart Piet Piraat op een superscheve schuit?“. Ze zingen “op zijn schip de scheve schuit”, denk ik.
“Maar waarom zit die in een noot?“. Help mij uit de nood, of de jager schiet mij dood.
“Maar mama, wat moeten ze dan doen in Schemermeer als er nu een wezen uit de onderwereld komt? Die van de Nachtwacht zijn nu hier!“. Dexter ziet de drie acteurs van de Nachtwacht aan een tafel zitten tijdens het Gala van de Gouden K’s en is er niet gerust in.
“Was pepe vroeger een aap?“. Ge legt dat nog zo gemakkelijk niet uit, die evolutietheorie.

Meer Dexter spreekt? De andere edities staan hier.

As we speak #14

Geschreven op 1 februari 2018 | personal | as we speak

Er blijkt systematisch een maand of acht tussen mijn verschillende episodes van As We Speak te zitten, terwijl het eigenlijk bedoeld was als maandelijks, eventueel ook tweemaandelijks rubriekje. Lilith en haar goede bedoelingen, ik moet ze u voorzekers ook niet meer leren kennen!

Bezig met: van- fucking-alles. Of zoals Youri en ik het in het weekend zeggen als we elkaar vijf minuten zien tussen het naar de kringloopwinkel rijden, de zolder legen, kindjes verversen en aannemers bellen door: het is veel. De voornaamste zaken zijn de verkoop van de crib (coming to you midden deze maand, koop hem!), de bouw van de nieuwe crib en de emotionele rollercoaster die daarbij hoort (hoera, eindelijk x! Oei, telefoon dat er iets mis is met x! Hoera, zo schoon, kijk, y! *rinkelrinkel* Oei, maar dat past wel niet helemaal op x, etcetera), het werk, de podcast, de launch van YNAB voor beginners, de vakantieopvang, oh, en Dexter en Flo. Het enige dat nog te kort is is een boekendeadline ofzo. Om het af te maken. Als ik nog niet heb gebeld of ben komen nieuwjaren: het is daarmee.

Blij met: toch ook ons nieuw huis waarin plots weer van alles aan het gebeuren is. Ik wil er graag eens een blogpost over schrijven, maar elke keer als ik eraan wil beginnen draait er precies weer iets in de soep (alle verhalen daarover blijken in ons geval waar, bedankt aan alle betrokkenen), en eerlijk is eerlijk: ik ben ook wat weigerachtig omdat ik altijd commentaar krijg van de bende van “je gaat dat toch zeker niet doen?“. Echt, wie dat zinnetje wil horen moet bouwen en er eens iets over zeggen dat andere mensen kunnen horen. Witte crepie? Je gaat dat toch zeker niet doen? Een groendak? Je gaat dat toch zeker niet doen? Houten latjes tegen de gevel? Oe, dat zou ik echt niet doen! Maal honderd. Serieus, een paar weken geleden zat ik op de trein tegen Josfien te vertellen dat ik een witte gietvloer wilde en een wildvreemde vrouw sprak de gevleugelde woorden: “JE GAAT DAT TOCH ZEKER NIET DOEN?!”, waarop de rest van de wagon naar me knikte met een blik van “Neen serieus onbekende mevrouw, dat ga je toch zeker echt niet doen?”. Dus: gelieve hier geen adviezen te posten, ik heb ze al allemaal gekregen en ben bereid te leven met de gevolgen van mijn onbesuisde -maar voor zover ik weet niet strafbare- plannen.

Eten: ongelooflijk slecht. Drie kilo verdikt deze winter. Niet fit. Geen zin om te koken, laat staan gezond. Ik voel het aan alles en ik weet het: ik heb het op dit moment te druk om goed te zijn. Ik leg me er wat bij neer, omdat ik weet dat er geen andere opties zijn. We moeten hierdoor. Ik heb nu te weinig tijd om te sporten, ik weet dat dat een excuus is, maar ik zou waarlijks niet weten wanneer ik het nog zou moeten doen. Het heeft even geen prioriteit. Ik zou me wel graag wat fitter voelen, maar ik hou me vast aan de gedachte dat het wel weer zal beteren. Dat het al goed is dat ik nog altijd geen alcohol drink. Veel succes aan iedereen die start met Tournée Minerale, trouwens. Gijlie kunt dat!

Kijken: vooral uitkijken naar. Een nieuw seizoen Topdokters, aumagad yes! Een nieuw seizoen Temptation Island, aumagadster nog meer yes! En ook nog eens Hotel Römantiek! LORD HAVE MERCY!!

Plannen maken: voor een tripje naar Disneyland en famille, how cool will it be? En Youri gaat in de week dat Dexter zes wordt met de jarige op jongensweekend naar Londen, en dat is zo cool, want Dexter is nu al helemaal into de “bing ben”, en zit heel de tijd door te steken dat wij de meisjes niet mee mogen. Gelijk heeft hij.

En anders met de kindjes? Goed, goed. Flobie wordt binnen exact een maand twee en ik kan het amper geloven. Dexie wordt bijna zes en dat kan ik dus nog veel minder geloven. Ze maken constant ruzie en ze zien elkaar doodgraag en ik moet mezelf soms nog in de arm knijpen om dat allemaal te bevatten. Het andere moment zit Dexter constant te zagen dat hij wil dat zijn tanden NU BEGINNEN UIT TE VALLEN en gooit Flo zich hysterisch op de grond omdat ze geen hele doos Kleenex mag uittrekken en bevat ik het maar al te goed.

Maar goed. We hebben ramen! Alles komt goed!

Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)