Ooit ga ik een boek schrijven over mijn jongste kind dat de ene seconde een lieflijke prinses en de andere een woedende ninja kan zijn.
Dat kind dat ongelooflijk goed is in kwebbelen en genieten, dat meisje dat je even blij kunt maken met een stukje chocolade als met een avondwandeling waarop ze als opdracht krijgt om de brievenbussen van alle huizen die we tegenkomen te zoeken. Dat kind met haar veel te grote woorden en manieren. Dat zot kraam dat zeven zinnen op tien begint met “maar eigenlijk”, en de andere drie met “stel je voor”. Dat springertje dat Youri, mij en haar broer soms zin geeft om tien handdoeken in de ring te droppen, maar ons drie seconden later ook naar elkaar doet kijken met een verliefde blik van “wtf, heb je dat nu weer gehoord?!”.
Deze zinnen sprak ze uit en vergat ik niet te noteren in mijn bullet journal: (of werden mij doorgespeeld door Dexter met een ‘mama, deze moet jij echt in je boekje schrijven!’)
“Die boter voelt zo heerlijk gezellig“.
“Mag je likken aan je eigen tong?“.
“Waarom ben jij eigenlijk zo aan het wiebelen met die fles?“. Ze bedoelde schudden.
“Ik vind de vloer het allerleukste speelgoed.” Dat ik haar daar eens aan ga herinneren als ze weer weent dat iedereen veel meer speelgoed heeft dan zij en dat is niet eerlijk.
“Ik hou eigenlijk echt niet van oude mensen, want die gaan te makkelijk dood“.
“Wij hebben kolens voor op de barbecue hoor!“. Heel lang moeten zoeken achter kolens, namelijk.
“Die bloemen ruiken hier zo lekker dat me mond in brand staat!“.
“Ik heb al iets van plan“. Over de tekening die ze gaat maken om op te sturen naar de opa’s.
“HEY! JE HEBT ME LATEN VERSCHRIKKEN”. #boos
“Jongens zijn mijn lievelings“. Hashtag gans haar moeder.
“Ik ben de sister en jij bent de protter“.
“Ik ga dan eens naar Londen, maar jij mag niet mee“. “Oke.” “Ik ga dan wel eens Facetimen“.
“Ze moeten hier echt eens het gras afwaaien.”
*begint hysterisch te wenen en kan amper nog praten* Ik: “Wat scheelt er Flo?“. “Ik heb iets heel ergs gedaan! IK GA DOODGAAN!“. *hapt naar adem en weent nog hysterischer* Vijf bange minuten en tien keer vragen later bleek dat ze haar kauwgom had ingeslikt. Piehoew zegt.
“Mama, weet je nog dat Dexter gisteren heeltijd vraagjes aan jullie aan het geven was?“.
“Mag ik dit citroenzaadje straks bomen?“. In plaats van planten.
“Dexter heeft kougevat. Als hij nog eens naar buiten gaat moet hij beter een regenhoed aandoen“. Een regenhoed. I die.
Deze pandemie heeft me al veel geleerd. Over mezelf en over anderen. Over hoe mensen leven in verhalen, waardoor een ervaring die misschien ietwat gelijkend is (als dat ooit al echt zo is), voor de ene een hel is, en voor de ander een welgekomen pauze.
Als ik terugga doorheen de dagen van mijn eigen leven, zie ik die frank echt vallen nadat mijn mama en die van Youri overleden waren. Hoe wij daarmee omgingen, hoe anderen daarmee omgingen, daar zat verschil op.
Met het verstrijken der jaren wordt het effect van dat verschil duidelijker. Alleen al de invloed van keuzes in woorden en taal. Die keuzes tekenen zich uitgesprokener af met de tijd die over dingen heen gaat, als lijnen die almaar verder uit elkaar lopen.
Ik hoed me voor het aanwijzen van juiste manieren om iets te doen, want die bestaan volgens mij niet in een wereld waarin iedereen vertrekt vanuit zijn eigen menselijkheid en ervaringen.
Als er al iets fascinerend is aan een pandemie (hell, is er iets niet fascinerend aan een pandemie?), dan is het dat heel veel mensen voor hetzelfde staan, en toch allemaal hun eigen narratief toekennen aan de situatie.
Neem nu die quarantaine. Je kunt vastzitten in je huis, of je kunt veilig in je huis zitten. Je kunt dankbaar zijn voor het feit dat slimme mensen voor je op zoek gaan naar een plan van aanpak, of je kunt je zo beknot voelen in je vrijheid dat je de weg naar het ziekenhuis verspert met je SUV waarop je een “LAND OF THE FREE”-karton hebt gelegd. (ik ken de nuances, ik weet dat ik hier wat met de voeten aan het treden ben, maar je vangt vast mijn drift)
Je kunt knal in de risicogroep zitten en elke dag kinderen en kleinkinderen bij je thuis ontvangen en als je ernaar wordt gevraagd antwoorden met een verbaasd “maar het is toch familie?”. Je kunt blij zijn en nooit meer terug willen naar hiervoor. Je kunt doodsangsten uitstaan en het nooit meer goed zien komen. Je kunt je uit je lood laten slaan door elke verandering. Je kunt beseffen dat niemand je iets had beloofd.
Gisteren wandelde ik naar huis na mijn wekelijkse wandeling op anderhalve meter met vriendin J. die ik nu meer zie dan hiervoor, en alleen al dat zet mij aan het denken. Ik hoorde Esther Perel – de relatietherapeute wiens podcast “Where should we begin” ik nu nog meer kan aanraden dan anders- iets zo omschrijven dat ik naar adem hapte: “the entitlement of the deprived“. Een zo’n zin, en mijn hoofd wordt gevoed voor dagen.
Je kunt aftellen en je bedenken hoeveel dagen je al opgesloten zit. Je kunt dit zien als een kans om eens deftig na te denken. Je kunt dankbaar zijn voor wat je hebt, of kwaad om wat ze je hebben afgepakt. Je kunt niet doodgaan, of je kunt leven. Je kunt lachen met de absurditeit van een briefje in de etalage van het stoffenwinkeltje, en lachen voelt nog altijd goed, ik heb het voor u getest.
Je mag kiezen. Niet het virus, wel hoe je omgaat met de omstandigheden. Niet iedereen heeft op dat vlak even veel keuze, ik weet goed hoe geprivilegieerd ik en heel wat mensen rondom mij zijn, dat ze dat scala wel hebben. Dat wil niet zeggen dat het niet lastig kan zijn. Ik blijf me ervan bewust dat wat ik denk, en de woorden die ik hier in mijn hoofd aan geef (is het een ramp?), invloed hebben op het collectieve, omdat het mijn gedrag bepaalt. Dus vind ik het de moeite om erbij stil te staan, elke dag opnieuw.
P.S: ik blijf het lonend vinden om een licht te schijnen op wat er in mijn eigen hoofd gebeurt, en dat doe ik nog het liefst door naar andere mensen te luisteren via podcasts, te lezen en dingen op te schrijven. Dat voelt voor mij, nu nog meer dan anders, als een cadeau waarvan ik smul. Schoonheid in taal en boekvorm doet mij belachelijk goed.
Journaliste Hade Wouters heeft een corona-cursus gemaakt die ik kan aanraden. Doorheen verschillende (schrijf)oefeningen zorgt ze voor creatieve benaderingen die voor perspectief en ademruimte zorgen. Zo vraagt ze je om na te denken over de eerste dingen die je opnieuw wilt doen, als dat weer kan. Maar ook om je voor te stellen dat je 104 bent, en over deze tijd vertelt tegen je nakomelingen. Over wat je leerde. Wat het gekste was dat je overkwam. Hade laat je stapjes terugzetten, en dingen tegen het licht houden.
Ik heb heel vaak zitten glimlachen toen ik de opdrachten van Hade invulde, maar ook serieus nagedacht en mijn leven van hiervoor eens op de rooster gelegd. Dat voelde bijzonder en als iets dat ik absoluut kon gebruiken. Wat Hade heeft gemaakt, voelt als een pleister op pijnlijke plekken, en gaf mij goesting en hoop.
Ik volgde zelf de basisversie van de cursus, de verschillende mogelijkheden vind je hier. Lezers van mijn blog krijgen 20 procent korting met de code ‘crib’ in kleine letters.
Wat zitten we, een maand in quarantaine, ondertussen? In deze gekke periode gaat de tijd net zo goed heel snel als heel traag, en ik ben mijn draai steeds beter aan het vinden. Ik deelde het al op mijn Facebookpagina, hoe deze tijd me erg doet terugdenken aan de periodes waarin mijn mama en schoonmama ongeneeslijk ziek waren. En we van dag tot dag moesten leven met de kennis die we hadden en wat er wel nog was. Dat brengt goede dingen in mij naar boven, en ik voel het ook bij mijn man. Er valt druk weg. Er is mildheid voor onszelf. Ik besef nu nog meer dan anders dat ik vaak mijn eigen ergste vijand en criticus ben. Het is nooit goed genoeg. Nu wel. Ik slaap langer. Ik doe wat ik kan. Ik ben aanwezig, zoals ik het eigenlijk elke dag zou moeten zijn. Ik leer zoveel. Mijn voetjes staan weer zwaar op de grond. Elke goede dag is een cadeau. Elke avondwandeling een van dankbaarheid. En dit was op een gekke manier herkenbaar.
Ik ben trouwens ook totaal niet aan het aftellen. Ik moet hier niet zo snel mogelijk door. Ik denk dat die gedachte dat het nu toch echt wel bijna goed is met die quarantaine, er vaak voor zorgt dat mensen aan de regels beginnen morrelen. Dat is niet nodig. Die regels en die burgerzin zijn nu zo essentieel voor ons allemaal, dat je niet alleen jezelf, maar ook anderen helpt door je hoofd een beetje te onderhouden. Dat is bij mij nu prioriteit nummer één. Ik hoorde deze week in een podcast “In het leven staan we recht, zitten we, of liggen we neer. Al de rest zijn gedachten”. Hoe waar is dat? Dan kies je beter die gedachten waar je iets mee bent. En “OMFG DIT DUURT VEEL TE LANG” zorgt voor gigantisch veel stress, denk ik. Net als de gedachte dat dingen op een bepaalde manier moeten gebeuren. Dat coronavirus #moetjustniks, en dat is hetzelfde met al de rest. Als je je verzet tegen de realiteit verlies je honderd procent van de keren, heb ik al geleerd. En radical acceptance for the win.
Het is opvallend hoe veel ik nog gedaan krijg, ook al ben ik ondertussen gelukkig gestopt met extreem vroeg opstaan. Ik zit nu in een regime van halve dagen werken en afwisselen met Youri, en ik ben zo preus op ons, want we doen dat zo goed. En als dit al een relatietest zou zijn, dan is het resultaat op de test vooral dat ik nog meer dan anders besef dat ik de beste man voor de job heb gekozen destijds, op het forum van JIMtv. Echt waar zeg, what a guy, ook en nog meer in tijden van crisis. <3 Onze laatste podcast van Werk & Leven gaat trouwens over shit gedaan krijgen in deze tijden. Interessant om eens te luisteren, denk ik. Dat kan hier.
Mijn cursus “budgetteren voor beginners met YNAB” mocht ondertussen weer heel wat enthousiaste cursisten verwelkomen. De Facebook Live die ik gaf vind je hier, je hebt nog een week om de cursus te kopen met 20 euro korting, en de bonusmodule over budgetteren in onzekere tijden erbij. Binnen een week vervalt de toegang tot de besloten Facebookgroep, en is het van zelfstudie. Heb je plannen om eindelijk eens met een budget aan de slag te gaan, wacht dan niet meer te lang.
Ik ben trouwens ook preus op iedereen die zo zijn best doet. Ja, er zijn mensen die er zich niet te veel van aantrekken, van de checks en de regels, maar potverdorie, laat ons eens kijken naar iedereen die de gekke regels wel volgt. Naar hoe wij ons allemaal snel hebben vermand, en naar wat wij aan het doen zijn, en hoe fantastisch dat is. Ik word daar soms week van. Van mensen met elkaar zien praten met twee meter tussen. Van al die witte lakens en beren. Van onze collectieve kwetsbaarheid en menselijkheid, en hoe we het toch maar doen. Echt, geef uzelf eens een vuistje. Dik verdiend. En nu blijven gaan.
Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat. Hopelijk zijn jullie nog steeds gezond en wel, ook mentaal. Ik verbaas me al een week over hoe dit zogenaamde nieuwe normaal al zo normaal is dat het oude normaal soms abnormaal lijkt. Als in: je nog moeilijk kunnen voorstellen dat je de trein nam en tussen allemaal mensen ging zitten zonder je vragen te stellen over besmettingsrisico’s en waar ze met hun handen hadden gezeten. Hoe raar is dat, wat wij allemaal deden zonder erbij stil te staan? Precies zoals roken op het vliegtuig, maar dan anders.
Ik stel me voor hoe het zal zijn om weer in een zwembad te mogen springen of iets te eten met vrienden op restaurant. Hoe luxueus en exuberant de gedachte alleen haast lijkt.
Alsof er nog geen stress genoeg is over virussen en besmettelijkheid, merk ik dat heel veel mensen zot veel stress hebben over geld. Alles is ook gewoon heel onduidelijk: op het niveau van jobs en werkzekerheid, maar ook op het niveau van de globale economie. Dingen waar je als gewone sterveling weinig tot geen invloed op hebt.
Waar je wel invloed op hebt, is op wat je doet met het geld dat er nu is. Nu is het volgens mij belangrijker dan ooit om goede beslissingen te nemen wat uitgaven betreft, en dat te doen op basis van concrete gegevens die je ter beschikking hebt. Het is belangrijk om te weten wat een maand in je leven je kost, wat dat betekent qua bedragen, wat je musts en needs zijn, en wat je nu even kunt parkeren van kosten tot het weer beter gaat.
Het is volgens mij -naast gezond blijven- een van de grootste cadeau’s die je jezelf op dit moment kunt geven: financiële helderheid, wat de situatie ook is. Zoals velen onder jullie weten, gebruik ik zelf al vele jaren You Need A Budget, een app waarmee ik elke euro die binnenkomt een job geef, en zo altijd perfect kan zien hoeveel ik in elke categorie ter beschikking heb. Door wat te schuiven en elke categorie een duidelijk doel te geven, kan ik je niet alleen perfect vertellen wat mijn leven op een maand kost. Ik kan ook zien wat wegvalt (mijn maandelijks budget voor restaurantbezoek en kleren, bijvoorbeeld) en waarmee ik kan schuiven (het bedrag voor die reis naar Italië in de Paasvakantie kan nu even gewoon naar boodschappen, om maar iets te noemen).
Het zorgt ervoor dat zowel Youri als ik, die allebei zelfstandig zijn, weten waar we aan toe zijn. Ik zie hetzelfde bij de cursisten van mijn online cursus “YNAB- budgetteren voor beginners”. Ja, leuk is anders, maar ze geven stuk voor stuk aan dat de situatie zo anders was geweest als ze niet dankzij YNAB een overzicht zouden bewaren over alles. Iemand werd door het virus een maand eerder op zwangerschapsrust gestuurd dan voorzien, en is zotcontent dat ze met wat schuiven toch de tijd met haar kindje zal kunnen spenderen die ze samen wilde spenderen. Pockets of control, noemen ze dat. Zo zo belangrijk in tijden als deze. YNAB is voor mij en zoveel anderen een godsgeschenk. Als er een ding is dat ik iedereen op dit moment zou gunnen, dan is het de mogelijkheid om door een blik op hun budget te zien dat het nog wel even lukt, en de opties om te schuiven met bepaalde zaken en zo te weten dat het goed komt.
Het is essentieel voor je mentale en financiële gezondheid om de feiten zo snel mogelijk juist te krijgen, zodat je weet hoe je dit financieel kunt doorstaan, hoe veerkrachtig je bent, en of je hulp nodig hebt. Er is volgens mij geen betere manier dan nu om de dingen concreet in de ogen te kijken en een budget op te stellen. Om een systeem te volgen dat je toelaat om je huidige financiële toestand onder ogen te zien, en er strategisch en weloverwogen mee aan de slag te gaan, zodat je de wanhoop en paniek achter je kunt laten. Ik heb ondertussen honderden mensen geleerd hoe ze op een uur of twee met YNAB aan de slag kunnen, en volgende week doe ik dat nog eens opnieuw.
Ik wil iedereen die nu flipt over geld zo rap mogelijk aan het budgetteren krijgen, zo simpel is het.
Dus ja, iedereen die het mij vroeg via mail en privé-berichtjes: je kunt de cursus “YNAB-budgetteren voor beginners” heel binnenkort weer volgen. Op een uur of twee leer je van mij door middel van video en tekst hoe je je eerste budget opstelt. De cursus volgen kan de komende twee weken met korting, en ik voeg er de toegang tot de besloten Facebookgroep aan toe (het was de bedoeling dat die optie eruit zou gaan, maar ik hou die er nog twee weken bij zodat je alle hulp krijgt die je nodig hebt). Samen met een nieuwe bonusmodule waarin je leert hoe je budgetteert in onzekere tijden als deze.
(Ben je al cursist? Dan voeg ik die bonus gratis en voor niks toe aan je cursusmateriaal in Teachable, volgende week. Geen dank! Mocht je iemand kennen die de cursus zou kunnen gebruiken, geef hem of haar dan even een seintje dat dat binnenkort weer kan)
Op zondag 5 april geef ik een gratis workshop om 13 uur waarin ik je uitleg hoe YNAB werkt, en waarom ik denk dat je er zo snel mogelijk aan moet beginnen. Registreer je even op de pagina hierboven als je die niet wilt missen. (herbekijken als je er niet live bij kunt zijn, kan ook)
Wil je al aan de slag met wat je kosten zouden kunnen zijn? Download dan even mijn overzicht van vaste kosten hieronder. Dan krijg je ook een seintje als de cursus weer open staat, zodat je er dan onmiddellijk mee kunt beginnen als je dat wilt.
Ben je al bezig met YNAB? Dan lees ik graag in de reacties hieronder of en hoe het je vandaag helpt.
