1__Dit zijn waarschijnlijk de laatste nazomerse foto’s van dit jaar.
Hoewel ze nog maar een dikke week geleden gemaakt zijn, voelen ze als uit een ander tijdperk. Hoe komt dat besef binnen, lilith?
Hebt ge zoiets van we overleven dat hier ook wel weer? Of van WATTENHELL NOT READY YET TAKE ME BACK?
Zoals elk jaar gooi ik me aan de start van de herfst zo snel mogelijk kopje onder in het seizoen. Door soep te maken en dekens op te diepen en kaarsen aan te steken en me belachelijk vroeg af te vragen waar ik de Halloweendecoratie vorig jaar weer heb gelaten.
Onder het motto “wie zich verzet tegen de realiteit verliest in honderd procent van de gevallen”, roep ik leve de herfst, maat, leve de herfst. :aah:
2__Wat niet wil zeggen dat september niet met zijn zak eigen uitdagingen kwam.
Kindjes die nog moeten wennen. De snotvallingen die even goed het begin van liters doom en gloom en wissers in de neus kunnen zijn. Het opstarten na halsoverkop in lock-down en er dan weer uit en dan plots ook nog in zomerverlof. Overdrive.
Ik zie in mijn omgeving dat het voor veel mensen allesbehalve een evidentie is. We zijn er nog niet. De rek is eruit. Herfstmoeheid meets COVID-19-moeheid meets wattenhell. Dat alles samen is me wel wat.
Ik moet het u niet vertellen.
Alsof dat allemaal nog niet vermoeiend genoeg is, moet ik mijn interne losgeslagen werkpaard dat de lock-down uitschoot als een halve zot constant temperen en beteugelen.
Rustig, paardje, rustig.
Weet je nog hoe je genoot van zo weinig moeten, in de lock-down?
Hoe heerlijk dat was?
Hier, een suikertje, efkes rustig.
RUSTIG.
RUSTIG ZEG IK.
Zet u.
Neen serieus, zet u.
Moet er echt weer zo veel?
Wie zegt dat?
Er zijn massa’s leuke voorstellen, want de andere paarden zijn ook onrustig, en in principe kan je doen wat je wilt. Maar soms is het tijd om rustig te blijven en minder te doen, in plaats van almaar meer.
RUSTIG.
Soms is het tijd om te bekomen na een druk en behoorlijk geschift jaar, waarin de plannen constant werden aangepast en bijgestuurd.
Het leven is te kort om erdoor te vliegen, ik besef dat steeds meer.
Ook als je denkt dat je altijd bezig wilt zijn. Dat het zo hoort. Want al die kansen.
Al moet ik mezelf daar soms een keer of tien per dag aan herinneren.
Weten is iets anders dan doen.
Ik duw veel vaker op de rem, want ik voel nu sneller dat het kalmer mag. Moet, zelfs.
Dat is niet altijd zo fijn en rustig als het misschien klinkt.
Want al die kansen en mogelijkheden.
Er horen teleurstellingen bij, en ongemak en onrust.
Het is afleren wat ik al heel mijn leven doe: vooral niet stilvallen. Overal ja op zeggen. Kansen grijpen. Niks laten liggen.
Het is dikwijls met wenen en kwaad zijn, omdat het gemakkelijker zou zijn als het gemakkelijker zou zijn.
Ik twijfel er evenwel niet meer aan: het is de prijs die ik wil betalen.
Ik zeg steeds vaker neen tegen anderen, zodat ik ja kan zeggen tegen mezelf. Very untamed indeed. Maar echt waar niet altijd simpel.
Ik ben iemand die standaard aan over-functioning doet, zoals Brené Brown het in haar razend boeiende podcast noemt.
Ik heb evenwel te veel geleerd in de lock-down en erna, om mezelf nu wijs te maken dat het allemaal dikke zever was, van die rust en die kalmte en die nood aan minder. Het is hard werken, voel ik, om het niet alleen niet te vergeten, maar er ook naar te leven en het niet vergeten om te zetten naar de praktijk van elke dag.
Het is zweten, bij momenten.
Het is dikwijls de lastigste optie.
Het gaat in tegen wat ik denk dat mijn natuur is.
Maar ik ben blij dat ik het zweet en de schrammen en kneuzingen heb om te bewijzen dat ik ermee aan de slag aan het gaan ben.
Met vallen en opstaan en dan weer serieus vallen.
Maar wel altijd weer met opstaan.
3__Het begint en eindigt met het inbouwen van veel meer stilte.
Van het beperken van de input.
En focussen.
Elke dag opnieuw.
Mijn hoofd voelt steeds vaker overprikkeld.
Ik ben daar alerter voor dan vroeger, wat goed is.
Maar me ook dwingt om almaar strenger te worden in begrenzen.
Er is van veel gewoon te veel.
Niet alleen bij mij.
En het betert er niet op met ouder worden.
Er staan te veel tabs open, en elke tab vraagt meer van mijn hoofd.
Die tabs moeten eerst weer dicht voor ik er ook maar iets bij wil en kan nemen.
Zo simpel is het.
Daardoor zeg ik dus vaker neen dan ooit.
Ik zou willen zeggen dat het makkelijker wordt, maar daar ben ik dus nog niet. Het wordt wel noodzakelijker, daar ben ik wel al.
Het is de reden dat ik de afgelopen weekends zo vaak als mogelijk weg ben gebleven van het internet.
Mijn hoofd heeft andere dingen nodig na een paar dagen achter een computer.
Minder schermen en meer buiten.
Herfstwandelingen en koffie achteraf.
Unsubscribe.
Koken, met de kindjes en met mezelf.
Lezen, maar minder.
In de diepte, niet in de breedte.
Herlezen wat ik interessant vond.
Niet direct aan het volgende boek beginnen.
Rusten.
Niks doen.
Naar Aladdin kijken met de gastjes en de husbando, en dat genoeg vinden qua activiteiten op bepaalde dagen.
Af en toe Karrewiet, in plaats van heel de dag door elke shitstorm volgen die zich aandient.
Pruimentaart eten van dat liefste lief.
Meer Taylor Swift op repeat en minder Facebook en breaking news.
Niet eens zo diep in mij woont een over alles enthousiaste jonge hond, die moeilijk aan de leiband gaat. Een puppy die over elk obstakel wil springen en snel wat. Die wil leren en weten en exploreren, en overal bij wil zijn en liefst als eerste. Het is haast aandoenlijk, ware het niet zo vermoeiend.
Deze herfst wil ik verder focussen op de milde beteugeling.
Op het sussen van wat gesust moet worden.
Op warme chocolademelk en dekens om zacht in te landen en onder te kruipen en op adem te komen. En liefst niet veel meer dan dat.
4__Ik vraag mezelf steeds vaker af of dingen mij wel blij maken.
Of ik een leuke dag heb gehad of ga hebben.
Wat ik kan doen om daarvoor te zorgen.
Waar ik energie uit haal, en wat de energie uit me zuigt.
Ooit vond ik zo’n vragen over energie een beetje geitenwollensok.
Nu is het de essentie van alles dat ik doe en verkies.
Daar is niks geitenwollensoks meer aan, wat mij betreft.
Ik word bijvoorbeeld heel blij van Werk & Leven, de podcast die ik met Anouck maak. Het maken alleen al geeft mij energie. En dat niet alleen.
Ik lees de vele mails waarin mensen ons bedanken voor het aan het denken zetten en dingen in gang steken, en ik krijg het er warm van. Het geeft goesting. Er is weinig trekken en sleuren aan.
Ik kom mensen die Baas over eigen Tijd -onze online cursus over bewuster en met meer intentie omgaan met je tijd- volgden, tegen op straat, en ik hoor ze zeggen hoe hun leven is veranderd en mijn man staat erbij en kijkt naar mij met grote ogen en ik word daar zo blij van, en zo trots, en zo hoopvol. Omdat ik voel dat die mensen hetzelfde werk zijn begonnen dat ik elke dag doe. Werk dat niet simpel is, maar zo veel waard.
Het ligt daar ergens voor mij.
Inspireren en misschien zelfs helpen. Om dingen te doen die jullie misschien niet voor mogelijk hielden. Om er meer te zijn voor jullie zelf, om aan de slag te gaan met de juiste vragen, zodat jullie er ook kunnen zijn voor de anderen. Het is wat ik voor mezelf doe en waar ik verder op wil inzetten met alles dat ik doe en maak.
Het is het resultaat van heel wat onzichtbaar werk.
Als ik hoor dat dat zichtbaar wordt in mijn acties, en niet alleen dat, maar dat het andere mensen ook aan het werk zet, dan heb ik daar enorm veel deugd van.
Zeker eens luisteren naar onze laatste afleveringen van de podcast, mocht je dat nog niet hebben gedaan.
Over fake news en hoe we meningen vormen, maar ook over perfectionisme, anti-racisme, hoe vrouwen getemd worden en hoe ze elkaar soms krabben en naar beneden halen, voor elk wat wils.
En met wreed veel liefde en plezier gemaakt, wat nog het belangrijkste van al is.
5__Ik schreef het gisteren nog in mijn maandelijkse boekennieuwsbrief: ik ben ervan overtuigd dat we er alles aan moeten doen om schoonheid te blijven zien en in te zetten op het cultiveren ervan. Op wat voor manier dan ook.
Lezen is volgens mijn bescheiden mening een van de uitgelezen (haha, sorry) manieren om dat te doen, zeker in seizoenen waarin we wat meer binnen moeten blijven. Maar het kan net zo goed Disney Plussen zijn. Of het herontdekken van die cd’s van jaren geleden.
Het gaat volgens mij om het jezelf gunnen.
Ook om stil te vallen, deze herfst, als je daar nood aan hebt.
Met van die belachelijk comfortabele kousen en iets warms om te drinken, als dat je stijl is.
Rustig zeg ik.
Echt.
Rustig.
En als ik u op dat vlak een boek mag aanraden?
Dit hier.
Ook net vertaald.
