Category Archives: dexter

lilith tipt de leukste prentenboeken voor onder de kerstboom

prentenboeken_kerstmis

Lezeres Nele mailde me vorige week met een verzoeknummertje. Dat mijn vorige tips voor kinderboeken haar kroost zo bevallen waren dat ze wel zin had in wat nieuwe inspiratie voor onder de kerstboom. Nele vraagt, ik draai. En omdat ik nog niet kan zeggen of het kerstverlanglijstje dat ik voor Dexter heb ook bij hem in de smaak zal vallen grijp ik even terug naar de boeken waarin hij de afgelopen maanden met de grootste pretlichtjes in zijn ogen zat te bladeren. (en ik weet het, bij de meesten van jullie moet de Sint nog komen, dus mocht ge aanstoot nemen aan mijn belachelijk te vroege blogpost: vraag ze gerust aan hem. Dat mag.)

prentenboeken_kerstmis2

* Circus! Een zoek- en ontdekboek van Doro Göbel en Peter Knorr: een heel leuk prentenboek over de komst van een circus naar de stad. Op elke dubbele pagina gebeurt vanalles met allerlei verschillende personages, waardoor je het boek dertig keer kunt doorbladeren en toch nieuwe dingen kunt ontdekken. Dexter vindt het nog steeds heel leuk, en we hebben hem al een tijd in de boekenkast staan.

* Volg die auto van Lucy Feather en Stephan Lomp: deze brachten we mee uit de bib, dus voor een foto moeten jullie even doorklikken. Alles dat met auto’s en verkeer te maken heeft is scoren bij Dexter, maar dit boek is ook nog eens erg vrolijk en kleurrijk geïllustreerd, met heel veel leuke details.

* Sinterklaas van Charlotte Dematons: ik had dit boek al zeer vaak zien liggen in boekhandels, maar pas toen vrienden van ons het meegaven omdat ze dachten dat Dexter het wel leuk zou vinden besefte ik wat voor een compleet geweldig boek dit is, al helemaal voor deze tijd van het jaar. Als ik dit boek als kind had gehad dan had ik het verslonden, zo mooi zijn de platen over het kasteel waarin de Sint woont en zo gedetailleerd de uitwerking van de badkamertjes van de pieten en de ruimte waarin de pakjes worden klaargemaakt. Toen ik op de Boekenbeurs was zag ik dat ze het boek in heel veel verschillende uitgaven hebben, van compact tot gigantisch. Zeer dikke aanrader!

* Meer weten over … Dinosauriërs van Alex Frith en Peter Scott: een leuk boek waarin Dexter lang kan bladeren omdat er vanalles te ontdekken valt achter de vele flapjes. Normaal voor kinderen van acht tot tien, zo blijkt, maar hier al een hele tijd een succesnummer.

* Tel mee met Otto van Tom Schamp: hier ten huize zijn wij fan van de tekeningen van Tom Schamp, en dit boek is helemaal op Dexter zijn lijf geschreven met heel veel takelwagens en tractoren en vrachtwagens in allerhande gekke uitvoeringen. Daarnaast is het de bedoeling dat je ze telt, en dat begint Dexter serieus onder de knie te hebben, wat dan weer een coole extra is.

* Een boek van Hervé Tullet: dit boek valt een beetje buiten categorie, want het is misschien te veel eer om het echt een prentenboek te noemen. Het is gewoon een heel heel cool boek, waarbij de lezer door op een geel bolletje te duwen plots het licht heeft uitgedaan op de volgende pagina, of alle bolletjes door elkaar kan halen door heel hard met het boek te schudden. Heel grappig en fantasierijk, en daardoor een enorme hit bij mijn persoonlijke kleuter.

Heb jij plannen om deze kerst boeken onder de boom te leggen? Of tips voor andere prentenboeken die we niet mogen missen? Ik lees het graag in de reacties hieronder!

Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!

Kalm blijven als je kind dat niet is, een werkpuntje #boostyourpositivity

kalmblijven

Eén van de grootste uitdagingen waar ik als moeder mee worstel is kalm blijven als mijn kind dat niet is. Ik ben nogal een spons, op dat vlak. Zet mij naast een enthousiaste mens en mijn enthousiasme explodeert mee, zet mij in de buurt van een kleuter die onderhevig is aan een hysterische woedeaanval en ik explodeer nog harder, alleen dan in minder enthousiaste bewoordingen.
Niet iets waar ik trots op ben, maar een mens verandert nu eenmaal niet in iemand compleet anders als hij plots een kind heeft, zo blijkt.

Ik heb de afgelopen drie jaar met scha en schande moeten leren dat roepen dat Dexter moet stoppen met ontploffen er alleen maar voor zorgt dat hij nog harder ontploft. Waardoor dingen escaleren en iedereen zich achteraf buiten adem en zinnen afvraagt wat er in hemelsnaam is gebeurd. Youri ook, trouwens, want hij slaagt er doorgaans wel in om kalm te blijven en moet dan toezien hoe zijn teergeliefde staat te bekvechten met een jongen van drie. Dat was dus een werkpuntje.

dexisnotamused

Toen ik enkele maanden geleden als bij toeval de podcast van Janet Lansbury tegenkwam was mijn aandacht gewekt. Later las ik ook nog haar boek, No Bad Kids, over hetzelfde onderwerp. Het is niet dat ik helemaal mee ben in haar filosofie van alles ligt altijd aan de ouders en die moeten zich maar als een heilige zonder foutjes of persoonlijkheidskenmerken gedragen, maar ik heb er wel behoorlijk wat uit geleerd. Lansbury staat voor een opvoedingsstrategie waarbij je je kind zoveel mogelijk laat razen terwijl je vooral luistert en zelf kalm probeert te blijven. Een manier van opvoeden waarbij je erkent dat het soms hysterische gedrag van je kind bij de leeftijd hoort en het de ruimte geeft om in jouw bijzijn stoom af te laten, en ook verwacht dat het dat zal doen. Je niet verzetten tegen de woedeaanvallen dus, maar er in meegaan.

Het moet gezegd: sinds ik beter probeer te luisteren naar Dexter als hij ongelooflijk boos is omdat ik zijn boterham in twee heb gesneden gaat het beter en vooral veel sneller weer over. Ik moet soms alle moeite van de wereld doen om niet mee uit mijn savatten te schieten, maar het leverde me al zoveel momenten op waarop ik verbaasd moest toegeven dat de onweersbui die er een van een hele namiddag leek in twee minuten weer was opgeklaard dat ik haar toch wat credit moet geven.

Mijn tactiek is sinds een paar weken vooral: luisteren, erkennen dat hij kwaad is, kalm blijven, aangeven dat ik snap dat hij kwaad is, maar dat ik toch achter mijn “neen” blijf staan, en heel diep in en uit ademen en doen alsof ik mijn bloeddruk niet omhoog voel schieten. En neen, het lukt me lang niet elke dag. Maar als het me lukt, dan voel ik me even een geweldig geslaagde moeder die zichzelf helemaal onder controle heeft. Iets om me aan op te trekken op de momenten dat ik mezelf “DEXTER STOP DAAR NU ONMIDDELLIJK MEE OF HET ZAL UWEN BESTEN DAG NIET ZIJN!!!” hoor roepen.

Wat is jouw grootste uitdaging als ouder? Ik lees het graag in de reacties, of op je eigen blog. Deze blogpost is de laatste voor de #boostyourpositivity campagne van Activia, deze week nog onder de categorie kids. Deelnemen kan nog steeds, ook met deze twee nieuwe instagramchallenges: #reallifeparenting, en #stuffmykidsays.

reallifeparentingstuffmykidsays

Oh, en hou mijn Facebookpagina in de gaten, want er volgt nog iets supercools om af te sluiten!

Dexter spreekt XV

IMG_2263

Bijna drie en half zijn, dat valt precies toch nog steeds niet altijd mee. Er gaat zoveel om in Dexter zijn hoofd dat het er vaak al schreeuwend en stomend uitkomt, al zijn er ook momenten waarop hij een zonnetje onder de mensen is. Om te koesteren, net als deze uitspraken die ik de afgelopen weken in mijn Evernote documentje kon verzamelen:

  •  “Zit batman altijd in bad, mama?“.
  • Papa, jij bent al een stoere kegel“.
  • Dames en heren, mijn boek ga beginnen!“. Dexter zet zich in de zetel met zijn favoriete boek van het moment.
  • T. is echt nog beireklein“. Er zit een nieuw kleutertje in Dexter zijn klas. Een kleintje, blijkbaar.
  • B. en ik zijn flinke gewone“.
  • I. en ik zijn tegen elkaar gebotst, juist zoals de botsauto’s!“. Ik vroeg waarom I. een buil had.
  • Papa, deze auto is vlugger dan vlug.
  • Mama, jij doet dat perfect.” “…”. “Luigi van Cars zegt dat altijd“.
  • Ik wil een volkswagen bus appelgroenzeven.”
  • Waarom heb een octopus geen mond?“.
  • Waarom zijn beren geen dinosaurussen?“.
  • Waarom is koeiezwaai kaka van koeien?“.
  • Baai baai kaka van koeien!“. Dexter doet een nieuwe interpretatie van Kaatje van Ketnet haar manier van afscheid nemen als Youri naar zijn werk vertrekt.
  • Waarom doet manneke pis pipi op de grond? Magda?“.
  • Waar woont de orentandarts dan?“.
  • Ik denk dat dat Floribert is“. Dexter hoort Bon Iver op de radio.
  • Waarom noemen die allebei Zardo?“. Vader en zoon kijken Formule 1.
  • Papa, als jij mijn voader is moet jij wel de hele tijd met mij spelen he“.
  • Kijk dan niet naar mij he“. Op mijn “Dexter, dat wil ik niet meer zien, he“.
  • Jij mag niet vertellen tegen papa, want jij moet eten maken“. Nou.
  • Mag ik dat doen?“. “Neen.” “Cheeeeeeeese?“.
  • Haha, Rox heb een toeter gelaten!“.

Nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.

Dexter en de sterretjes

Processed with VSCOcam with b1 preset

Mama, weet je, B. heeft een oma die nog geen sterretje geworden is“, klinkt het van achter mij in de auto. Ik voel mijn maag even samenkrimpen maar zeg gewoon “Ja?“. “Ja, en hij vindt die superlief omdat die nog niet dood is. Waarom zijn al mijn oma’s eigenlijk al dood?“.

Het is niet de eerste keer de laatste weken, en zeker ook niet de laatste, dat Dexter over de oma’s begint. Soms gebeurt het in bad, soms aan de ontbijttafel. En elke keer word ik tegelijk op snelheid gepakt door mijn samenkrimpende maag, en ben ik blij dat we het er even over kunnen hebben. Youri en ik waren het er van in het begin over eens dat oma een onderwerp is waar altijd tijd voor is. Volgens mij vond die afspraak plaats toen de begrafenisondernemer net was weggereden uit het huis waar oma was gestorven en Dexter heel luid “MAAR WAAR IS OMA NU NAARTOE?” riep toen hij zag dat haar plek in het bed in de woonkamer plots leeg was. Er waren op dat moment een hoop andere dingen te regelen, maar wij hebben toen een blik uitgewisseld en eerst een half uur met Dexter buiten gezeten in het gras. En gepraat over oma, op zijn niveau, en over wat er gebeurd was. Hij had daar deugd van, en wij ook.

Toen zijn juf me na de begrafenis vroeg of ik het fijn zou vinden dat er soms eens over oma werd gepraat, eventueel met een boekje, zei ik dan ook ja. Graag zelfs, maar alleen als hij er zelf naar vraagt. Ook dat was voor ons een keuze: Dexter is nog klein, en hoeft wat ons betreft niet per se deelgenoot gemaakt te worden van hoe wij het afscheid meemaken, en wat wij daaraan vasthangen van emoties die zijn petje soms nog ver teboven gaan. De vragen die Dexter stelt lijken niet voort te komen uit verdriet, maar uit oprechte interesse. Waarom vliegt Planes zo snel? Waarom hebben de eendjes in Plopsaland wielen? Wanneer gaat de oma van B. dood? Hebben ze een kapper in de hemel? Sterretjes hebben toch geen haar?

Soms is het hard, zoals op momenten dat we met de familie samenkomen om iets te eten en Dexter plots meldt dat hij wil dat oma nu naar beneden komt. Als in: uit de hemel. Omdat hij liever zou willen dat ze er weer bij is. Dan probeer ik altijd aan te geven dat ik dat snap, dat hij dat wil, en dat ik dat ook graag zou willen, en opa en papa ook. Maar dat wat je wilt soms niet kan. En meer heeft hij op dit moment vaak niet nodig. Twee seconden later vraagt hij zich al weer af waarom mayonaise wit is en ketchup niet. En ik met hem, terwijl ik de knoop in mijn maag stiekem weer probeer te ontwarren, zodat er nog plaats is voor frietjes.

Dexter spreekt XIV

Processed with VSCOcam with f2 preset

Ondertussen is Dexter tot onze grote vreugde en opluchting goed gestart in de eerste kleuterklas. Als in popelen om naar zijn vriendjes te mogen, pruttelen als er in het weekend geen school is, en enthousiast vertellen over kindjes die hij vorig schooljaar niet zo leuk vond maar nu “wel heel flink geworden zijn, hoor”. Alles gaat dus goed, en dat lijkt zijn taalvaardigheid alleen maar te bevorderen. Een overzicht van mijn favoriete uitspraken van de afgelopen tijd.

  • Is onze baby hier al?“. Op fluistertoon als we ’s morgens de trap afdalen, alsof de baby een soort Sinterklaas is.
  • Ik wil dat onze baby een van de opvang is maar ik weet wel nog niet welke“.
  • Zit die baby daar misschien? Ik denk het“. Dexter wijst naar mijn borsten in het kleedhokje van het zwembad.
  • Ik wil liever een broer. Twee jongens is toch veel leuker?“. We weten het trouwens nog niet, maar iemand heeft een duidelijke voorkeur.
  • Ik ruik hier papa“. Tijdens een wandeling door de stad.
  • Goed op het werken he mama!“. Dexter vertrekt naar school.
  • Ik heb hier beirekoud“.
  • Ei! Ik heb toch voeten?“. Youri wilde Dexter de trap op dragen.
  • Maar pakt dan toch die groenen.”. Dexter heeft onze grijze plooibak voor de supermarkt kapot gemaakt maar heeft gelukkig al een oplossing.
  • Ga je dan gelukkig terugkomen?“. Ik heb net gezegd dat ik ga vertrekken naar de leesclub.
  • Ik ga met mijn knieten op de poef zitten“.
  • Ik ga het dan twee keer zeggen he autoband“. Dexter praat tegen zijn speelgoed.
  • Mo seg, hoeveel moekik da niet zeggen?“. Hij heeft één keer gevraagd of hij zijn tuutje mag.
  • Papa, als je voetbalt moet je veel vallen he?“.
  • Je mag niet kriebelkrabbel als je tekent he mama?“. Dat hebben de meisjes in de opvang volgens hem gezegd.
  • Ik heb een idee! Niemand heeft een naam!“.
  • Maar ik heb wel tijd, hoor“. Ik zei dat we naar de zee zouden gaan als er tijd over was.
  • Mama, ik heb een cadeautje voor jou“. *overhandigt me een Bliksem McQueen* Ik: “Amai, Bliksem McQueen, dankuwel!“. Dexter: “Je moet dat niet zeggen, je moet zeggen: “Wow, da’s cool!“.
  • Het is graag gedaan“. Op mijn “veel plezier op school vandaag“.

Nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.

lilith laat het los

Processed with VSCOcam with c1 preset

Dexter loslaten, ik heb dat moeten leren. Wat zeg ik? Ik ben dat nog steeds aan het leren. Bij de onthaalmoeder en de crèche had hij het- in het verlengde van zijn zware eerste maanden- erg lastig. En ik dus ook. Ik herinner me de dagen waarop ik wist dat ik zoals elke avond te horen zou krijgen dat hij weer zo veel had gehuild als stress stress en nog eens stress. Ik moest werken, maar heb hem ook een paar periodes bij mij thuis gehouden omdat ik die constante stress er echt te veel aan vond. En ik deed wat ik kon, maar in mijn hoofd was het nooit genoeg. Een ongelukkig kind is een ongelukkige moeder, dat heb ik in die eerste twee jaar met scha en schande geleerd.

En toen ging hij naar school. Ook dat was in het begin lang niet simpel, al ging het stukken beter dan ik had gevreesd, dankzij een hele lieve en geduldige juf en stapje per stapje. En toch was mijn stress zelden weg. Knopen in mijn maag bij het afzetten, omdat ik zijn lip zag trillen en de instorting zag naderen. Me heel de dag afvragen of hij het echt wel fijn vond en fulltime naar de klas gaan niet te zwaar was voor zo’n klein boontje van twee jaar en half. Zorgen dat ik zeker om half vier in de gang van de school stond, ook al betekende dat veel te korte werkdagen voor veel te veel werk. Heel vaak denken: zou hij niet beter gewoon nog even bij mij thuis blijven? Wetende dat ik de dingen alleen op de lange baan schoof, en dat het ook gewoon niet haalbaar was. Ook: dat ik er niet meteen gelukkig van zou worden, en hij vast ook niet.

En toen moest hij naar de vakantieopvang, en brak mijn hart daar al in april voor. Ocharme dacht ik, dat Dextertje. En ook toen vond ik het loslaten niet makkelijk, want hij kende daar niemand en mannekes toch, maar ik deed het, en ik beet op mijn tanden, en ik zag hem week na week openbloeien en aan zelfvertrouwen winnen. En aan het einde van de grote vakantie dacht ik: ik heb hem er helemaal niet mee gestraft, ik heb hem juist een cadeau gedaan. Hij had er deugd van, en ik ook.

IMG_1487

En ik weet dat dat met het nieuwe schooljaar net zo is. Ook al was het vanmorgen weer een beetje van nul beginnen qua overdondering, en moesten er zevenendertig knuffels en zoentjes aan te pas komen voor hij me los wilde laten. Hij heeft niet geweend. Ik heb niet geweend. En ik besefte deze namiddag plots dat ik al een hele dag zat te werken zonder noemenswaardige Dexterstress. We zijn het aan het leren, geloof ik. Volgende stap: naar de naschoolse opvang, een paar dagen per week.

Ik kan het, ik weet het. Al bestaat de kans dat ik en mijn zeer makkelijk bloedend moederhart dat volgende week al weer vergeten zijn.

Hoe was het bij jullie kleine schoolgangers, vandaag? En herkennen jullie het gevoel van telkens wat meer moeten loslaten, stress of geen stress?

Pritt gegarandeerd!

prittjungle1

Onlangs kwam ik al zappend terecht op Vind je Lief, een programma waarin singles met behulp van experts aan een lief geholpen proberen te worden. Tijdens een van de opdrachten moesten potentiële liefdesobjecten met vereende krachten een IKEA-kast in elkaar steken, en op dat moment bedacht ik me dat ik op die manier enkel een lief zou vinden dat op zoek is naar een extreem hulpeloze, afhankelijke vrouw die met paniekerige ogen naar de wereld in het algemeen en bouwdozen in het bijzonder kijkt.
Ik en knutselprojecten, dat is een levenslang trauma dat ik nooit meer te boven ga komen.

Toen de mensen van Pritt me vroegen of ze me een doos met hun producten mochten opsturen heb ik eerst even zenuwachtig gelachen en mijn mailbox snel weer afgesloten, maar daarna bedacht ik me dat ik van heel de vakantie (en van heel Dexter zijn bestaan, for that matter) nog niet met het kind heb geknutseld. Ge moet nu niet direct beginnen bellen naar Kind & Gezin, maar kleuren is het zotste dat wij op dat vlak al hebben gedaan, en dus zei ik: oké dan. Vervuld van de goede voornemens om mij op een regenachtige vakantiedag toch eens met Dexter aan het bricoleren te zetten. Bij het zien van de doos vol Pritt begonnen mijn oksels evenwel spontaan te klotsen van de stress, en zei ik: “Zeg Youri, heb jij geen kunstonderwijs gedaan? Ik heb iets geweldig cools en creatiefs voor jou!“.

IMG_1584

Het is nochtans allemaal best tof, want op de site van Pritt barst het van de dingen om af te printen zodat je reddingsstations voor dieren en piratenboten uit je mouw kunt schudden alsof het niets is. Wij gingen voor Jungle Vingerpoppetjes, een project van gemiddelde moeilijkheidsgraad waarbij er geknipt en geplakt moest worden met gekleurde lijm. Ik had geen idee dat dat bestond, zelfs. En Dexter ook niet.

IMG_1612 IMG_1617

Wij knipten bloemetjes, maakten een poppenkast van een kartonnen doos en vingerpoppetjes in de vorm van een tijger en een panda, en Dexter vond het allemaal de max. En ook ik heb het allemaal zonder kleerscheuren of huilbuien vervolmaakt, vanachter mijn camera met af en toe een schaar in mijn hand voor de vorm.

IMG_1649 (1) IMG_1656IMG_1667

Wat er uiteindelijk zelfs voor heeft gezorgd dat ik de andere hobbyprojectjes op de site in mijn achterhoofd ga houden voor als ik niet meer weet hoe geëntertaind, de komende woensdagnamiddagen met kind. Winter is coming, per slot van rekening, en dan is zelfs een moeder met een knutseltrauma maar beter voorbereid.

Zin om zelf iets te winnen? Door deel te nemen aan dit spel kun je tickets bemachtigen voor een klimpark. Bedankt aan Pritt voor het materiaal en de inspiratie, wij kunnen weer een paar jaar weg qua plakken en blijven plakken. 

Dexter spreekt XIII

Processed with VSCOcam with b1 preset

Het is een fase, het is een fase, het is een fase, zeggen en denken wij hier nog steeds vaker dan we zouden willen. Een threenager, blijkt dat te heten, een driejarige die zich gedraagt alsof hij volle bak in de puberteit terecht is gekomen. Een puberteit waarin je als moeder constant doodsangsten moet uitstaan voor batshit crazy moodswings bij het al dan niet verkeerd snijden van boterhammen/aanreiken van yoghurtjes/klaarleggen van kledij/opstarten van een casual gesprekje over het weer.

Maar laat ons het daar vooral niet te lang over hebben voor ik verantwoordelijk blijk voor het afremmen van uw voortplantingsgoesting. Dit is een overzicht van de leukste uitspraken van mijn occasioneel donderkind, dat gelukkig ook af en toe eens uitermate charmant uit de hoek kan komen.

  • Godverdonnert!“. “Excuseer?“. “Ik zeg toch gewoon godverdonnert?“.
  • Zeg mama, werken jouw oren niet meer zo goed?“. Want het ontploft uiteindelijk toch allemaal in je gezicht.
  • Moet ik het echt twee keer zeggen?“. Ik heb net gezegd dat hij nu geen chips krijgt.
  • Maar ik wil wél kelodeon!“. Ik vroeg of hij naar Nickelodeon wilde kijken.
  • Waarom is jij langs die deur gekwamd?“. Ach, vervoegingen. <3
  • Wij hebben niet veel van Cars he?“. Dexter zit tussen al zijn auto’s van Cars te kijken naar Youtubefilmpjes over speelgoed van Cars.
  • Mama, mag ik een ander filmpje?“. “Dat moet je aan papa vragen.” “Maar ik mag niet meer van papa“. Kudo’s voor het proberen, wel.
  • Waarom heeft die blinketandjes?“. Op televisie wordt een kindje met een beugel getoond.
  • Kijk eens hoe mooi dat ik ben“. Soms ben ik jaloers op zijn zelfvertrouwen. En op hoe mooi hij ook daadwerkelijk is.
  • Mama, nu ben jij weer een meisje.” “Ah ja, waarom?“. “Omdat jij zo lief bent“.
  • Ik ben nog moe, ik heb kruimeltjes in mijn ogen“. Dexter heeft nog geen zin om op te staan.
  • Mag ik een stukje avocadibo?“. Want avocado was nog niet moeilijk genoeg.
  • Papa, kan je het even op Frozen zetten? Ik moet naar het fallet.“. Dexter verwart pauze met frozen. En toilet met fallet. Kan gebeuren.
  • Waarom mag ik eigenlijk niet in de weg lopen?“.
  • Waar vliegt die kaka dan naartoe?“. Vragen bij het doorspoelen.
  • Waar is oma dan naartoe gevlogen?“. Vragen voor het slapengaan.
  • Weet jij nog die keer dat wij naar de posjetters geweest zijn?“. Het duurde even voor ik doorhad dat hij de parachutisten bedoelde, maar ik wist het gelukkig nog.
  • Een laafje“. Als antwoord op de vraag: “hoe heet het kindje van het schaap?“.
  • Als papa mij afzet in de opvang ween ik zo niet hoor“. Droge mededeling in de auto op weg naar de opvang. Drie keer raden wat hij bij mij wel doet.
  • Papa, ga je zorgen dat je iPad niet wegdondert?“. Dexter vond het onweer van gisteren toch indrukwekkend.

Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.

Dexter spreekt XII

dexterspreekt12

Ik durf wedden dat jullie niet kunnen geloven dat ik de eigenaar van deze snoet en andere adorabele eigenschappen de afgelopen weken zeer regelmatig achter het behang heb willen plakken. Het is een fase, een fase, een fase. Gelukkig maakt hij veel goed met zijn uitspraken. Een overzicht van de mooiste van de laatste tijd.

  • Voor de klaar! Staart! Af!“. Dexter trekt zijn eigen loopwedstrijd op gang.
  • Ik wil geen worteltjes. Worteltjes zijn kakastink“. *verbouwereerde moeder druipt af*
  • Pfffft, mama. Ik wil nog een keer jarig zijn.” Twee weken na de grote dag slaat de nostalgie toe.
  • Je moet roepen van DEXTER! DEXTER! DEXTER!“. Als Dexter rondjes door de woonkamer loopt wordt hij graag aangemoedigd.
  • Ze hebben hier ook fristi wi“. Ik stelde voor om een glaasje water te drinken bij opa.
  • Je moet niet bang zijn mama, het is niet aan het winden hoor“. Sinds hij zijn buggy eens zag wegwaaien is de wind hier nogal een thema.
  • Mama en papa? Komen jullie uit een ander land?“. Klasgenootje S. wel, en dat is duidelijk blijven hangen.
  • Maar ik wil geen water. Ik heb koffie nodig“.
  • Waar is jouw vingertjesschilder?“. Even moeten nadenken voor ik snapte dat hij mijn nagellak op het oog had.
  • Kijk hier, dat is een autoreddingsluchtballon“. *wijzend naar een random stuk speelgoed*
  • Waarom zijn ze niet meer aan het bollieballen?“. De dag ervoor keken we naar het beach volleybal op de markt.
  • Oooooooooooo! ZO MOOI!“. Dexter ontdekt dat ik het beddegoed in onze slaapkamer heb ververst.
  • Papa was weer geen goede eter he“. Youri laat een stuk van zijn boterham liggen.
  • Oei, hier hangt een spinnewapper.”
  • Een appeldruif“. Op de vraag: “wat wil je, een appel, druif of banaan?”.
  • Papa? Zijn mijn benen al lang?“.
  • Papa? Wat zou je zeggen als ik mijn vinger tussen de deur steek?”. Youri: “Dan zou ik zeggen: pas toch op voor de deur“. “Maar neen, je moet zeggen: mo pietje toch“.

Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.

Driewerf hoera voor Dexter!

dexterisdrie_3

Lieve Dexter,

morgen word jij drie jaar oud. Ik weet dat, want ik ben al de hele week een beetje emo omdat ik er een paar maanden geleden bij het vastleggen van een opdracht niet bij stil had gestaan dat ik je op je verjaardag niet zal zien. Omdat ik heel vroeg weg moet, en pas weer de sleutel in het sleutelgat zal mikken als jij al weer ligt te slapen. Op aanraden van iemand die altijd weet wat ze moet zeggen als ik over zo’n dingen klaag maakte ik deze namiddag een filmpje waarop ik een onwaarschijnlijk valse versie van Happy Birthday to You voor je zing. Als verrassing voor morgen bij je ontbijt. Een filmpje waarover ik je vader heb laten zweren dat hij het nooit met een levende ziel zal delen, ook niet als we een vechtscheiding doormaken en ik ermee dreig om aan de mensen te vertellen dat hij al heel zijn leven bang is voor Babar de Olifant. Woeps! Een filmpje dus, en een kaartje waarop ik een lelijke taart heb getekend (per ongeluk, het plan was een mooie taart), en een button met een drie op, die je morgen mag dragen in de klas.

dexterisdrie_4

Lieve Dexter, het zijn niet zo’n vrolijke tijden in ons huis, doordat je lieve oma elke dag verder wegzakt tot ze nog maar een klein beetje overblijft. Dat doet pijn, dat van dichtbij moeten meemaken. Op de dagen dat ik er niet in slaag om mijn tranen op te sparen voor als je in je bed ligt kom je met je handje over mijn hoofd wrijven en voel ik mijn hart ineenkrimpen, omdat ik hoop dat je er niet teveel van meekrijgt. Op de meest donkere momenten hebben zo goed als alle lichtpunten iets met jou te maken, evenwel. Jou gaan oppikken van school en van de juf horen hoe ongelooflijk je de laatste maanden bent opengebloeid zorgt ervoor dat mijn zware hart plots toch in staat blijkt om een sprongetje te maken. Jou op me af zien lopen met altijd weer je boekentas op je buik in plaats van op je rug maakt mij zo blij dat ik een paar minuten vergeet dat we ons in een kutseizoen van ons leven bevinden. Horen dat je je geweldig hebt geamuseerd met je vriendjes op schoolreis doet mijn verdriet omslaan in pure en onversneden dankbaarheid. Want er is ook zoveel wel.

dexterisdrie_2

Jou vorig weekend vrolijk zien dansen op het schoolfeest was een van mijn persoonlijke hoogtepunten van het afgelopen jaar. Als ik denk aan hoe ik je de eerste dag afzette in de klas, na een periode in de crèche die ons allebei heel veel stress had bezorgd, dan kan ik niet geloven dat jij dat was, dat kleine blonde jongetje dat duidelijk de tijd van zijn leven had en zich niks aantrok van het publiek of de drukte. Je danste, stond zichtbaar te genieten van elk moment, en ik, ik stond aan de zijkant met open mond naar je te kijken. Neen, het was geen trots, want ik was ook trots geweest als je er gewoon niks had staan doen. Het was liefde gemengd met nog eens liefde, en ik moest mezelf tegenhouden om je niet van dat podium te plukken en tegen iedereen te zeggen: dit jongetje, dat misschien niet altijd krak hetzelfde op dingen reageert als de meeste jongetjes, is zo geweldig. En ik ben zijn moeder. Hoe zot is dat?

Na de afgelopen maanden ben ik vooral dankbaar. Als ik denk aan hoe graag je gezien wordt op school, en hoe hard je daar jezelf mag zijn. Als ik zie hoe dat ervoor heeft gezorgd dat je elke dag meer in jezelf en je kunnen gaat geloven, en steeds liever met andere kinderen speelt. Als ik naar je dolle avonturen luister, elke dag over een ander vriendje, waar je altijd met zoveel enthousiasme over vertelt. Dan ben ik zo blij. Ondanks alles. Dan ben ik zelfs zotcontent.

dexterisdrie

Mijn lieve, vrolijke, gevoelige, kleine Dexter. De afgelopen drie jaar zijn nogal een avontuur geweest. Ik wens ons voor de komende tijd wat kalmte toe, van die maanden waarin er niks noemenswaardigs gebeurt, maanden die overlopen van saaiheid en geen nieuws en momenten om gewoon te ademen en met plasticine te spelen en croque monsieurs met ketchup te eten.

Een hele gelukkige verjaardag, flinke man.

Nooit in mijn leven heb ik iets gemakkelijker gevonden dan jou graag zien.

Dikke kus,

je mama