Twee weken is ze vandaag, Flo. Wij kunnen dat amper bevatten. Bij Dexter ging de tijd namelijk zo ongelooflijk traag. Elke dag leek een eeuw te duren met al dat wenen en krijsen, en toen hij zo oud was als Flo was hij al eens twee dagen opgenomen in het ziekenhuis om hem volledig binnenstebuiten te keren om het wenen te verklaren. Nu zijn die eerste twee weken zo goed als geruisloos gepasseerd, en dat is zo gek. Ze groeit en bloeit, het drinken gaat vlot na een luie start, en ja, ze heeft net als haar broer venijnige krampjes, maar het is niet zo hels en ik had me eraan verwacht, dus het valt allemaal al bij al wel mee. Net als de nachten. Neen, we kunnen echt niet klagen, en gaan dat dus ook niet doen.
Het is ook niet dat het op elk moment een walk in the park is, natuurlijk. Een pasgeboren kindje blijft behoorlijk intensief, zeker in combinatie met een kleuter die vindt dat hij meer aandacht verdient dan hij op dit moment kan krijgen. Tijdens de week waarin Youri nog niet moest werken zat die kleuter ook nog eens alweer ziek thuis, zodat het niet even rustig was als ik had gehoopt, maar we hebben het overleefd. En ik geef het toe: ik ben blij als de papa thuis komt van het werk, zodat ik de zorg voor de kleuter die plots niks meer lust en nog minder geduld lijkt te hebben dan ooit tevoren even kan doorgeven. Twee kinders combineren en niet verzuipen in chaos, ik moet het nog een klein beetje leren.
Ik geloof ook dat ik een beetje te veel van mezelf verwacht, net omdat Flo makkelijker is dan haar broer. Gisteren bedacht ik me tijdens een krampjesepisode waarbij ze op mijn buik lag bij te komen dat ik veel minder gedaan zou krijgen dan ik wilde. Terwijl ik van Dexter compleet niks gedaan kreeg, en dat gewoon zo was. Ik raakte zelfs niet aangekleed, at niet, verzoop alleen maar in de miserie. Nu lijk ik van mezelf te verwachten dat ik gezonde slaatjes maak, niet alleen aangekleed maar ook geschminkt raak, en mijn huis proper krijg. “Ik verwacht alleen dat je hebt gerust als je kan, en hoogstens wat naar Netflix hebt gekeken”, sprak mijn lief gisteren. Mijn voice of reason, zoals altijd. En zie, ik kan zelfs bloggen, vandaag. Dat alleen al is extra punten.
Heb ik trouwens al gezegd dat Flo een dotje is? Om op te eten, dat kind, met gekke smoeltjes en zot gefrons en al. Gek hoe je toch op voorhand niet zeker weet of je een tweede kindje wel even graag kunt zien als de eerstgeborene, en al van bij de eerste keer dat ze haar op je borst leggen weet: ik heb me weer zorgen gemaakt voor niks. Zorgen gemaakt voor niks is mijn middle name. En vergis u niet: haar broer is ook helemaal zot van zijn kleine zus. Zeker als hij haar kan versieren of zijn auto’s kan voorstellen, dan vindt hij haar zelfs helemaal geweldig.
Ik ben er nog niet in geslaagd om iedereen te bedanken voor de vele lieve wensen en kaartjes en cadeautjes, maar ze zijn stuk voor stuk zwaar geapprecieerd. Dikke merci, y’all, jullie zijn allemaal de max.
“Flootje cadeautje”, schreef iemand onder een van de eerste foto’s die ik van Flo op Instagram zette. En die naam blijft meegaan, geloof ik. Omdat het zo voelt. De eerste dag dacht ik “het is door de bevalling dat ze zo rustig is”, al scheelde die al dag en nacht met de eerste dag van haar broer, die begon te krijsen en niet meer stopte. Zo hard dat Youri elke nacht op de materniteit moest blijven slapen, zodat we konden afwisselen in krijsbaby doorgeven. Dat dat nu niet zou kunnen, daar zat ik op voorhand wel wat mee in. En dat bleek dus nergens voor nodig.
Al dacht ik op dag twee ook dat het nu wel snel zou beginnen keren, net als op dag drie en vier en vijf en zes. Maar neen, Flo is, above all, een contente baby. Een rustige, perfect troostbare baby ook. Die krampjes heeft, maar met wat simpele trucjes uit wat mij betreft het beste boek om met ontroostbare baby’s om te gaan perfect te troosten valt. Bij Dexter hielp het hele arsenaal amper, bij Flo lijk ik wel een tovenaar die op twee minuutjes voor rust zorgt bij baby’s. Het lag dus echt niet aan mij. Bleef ze tegen zichzelf herhalen.
Het voelt als een cadeautje, om rustig en zonder stress te mogen starten. Met nachten die doenbaar zijn, en zalige momentjes met een kalm rondkoekeloerend baby’tje op mijn arm. Zelfs de combinatie met Dexter valt me tot nu geweldig mee, ook al is die laatste weer ziek en hangerig en thuis van school. Had ik dat op voorhand geweten, ik was in paniek geslagen, maar het lukt. Een gigantische opluchting if there ever was one.
Neen, wij wisten niet dat het kon. Een baby die amper huilt, en content de wereld inkijkt. Maar het kan dus. En ik knipper er nog elke dag twintig keer door met mijn ogen omdat ik het amper kan geloven, dat ik doe waar ik zo kwaad van werd als mensen het me de eerste keer vroegen: ik geloof echt dat ik geniet.
Eerlijk duurt het langst: ik zag tegen de bevalling op als tegen een bevalling.
Bij Dexter werd ik op bijna een week over tijd ingeleid omwille van problemen met mijn bloeddruk. Lang, pijnlijk en bloederig verhaal kort: Dexter was anders vast nog een week langer blijven zitten en liet dat merken door er een bevalling van 17 uur van te maken met weeën die ik alleen maar als demonisch kan omschrijven. Ik probeerde er de afgelopen weken niet al te veel aan terug te denken, maar moet toegeven dat een keizersnede me bij momenten zo aantrekkelijk leek. Even goed doorsnijden, en dat was dat. Al zag ik de gevolgen achteraf niet zitten, en bleef ik dus hopen op een bevalling die spontaan op gang zou komen en zich ook zo spontaan mogelijk af zou wikkelen.
(Ow ja, de rest is zo ongeveer een bevallingsverhaal. Er staat hier ergens een kruisje voor mensen die geen visuals willen over mij en mijn geboortekanaal. En neen, ik neem dat niet persoonlijk)
Maandag was mijn uitgerekende bevallingsdatum, waardoor er een laatste check-up bij de gynaecoloog op de planning stond. De vele nachten vol voorweeën bleken twee centimeter opening opgeleverd te hebben, iets waar ik tijdens de vorige bevalling al uren voor had moeten afzien. Maar voor de rest leek het er niet op dat er snel iets zou gaan gebeuren, dus mocht ik langs bij de monitor waar wat afspraken werden gemaakt voor de volgende week. Er werd al eens gepolst naar al dan niet inleiden, en ik zei: als er geen reden is wacht ik het liever nog even af. Dat was dat.
Tot plots. Vochtverlies om kwart na één ’s nachts. Mijn eerste gedachte was: damn, nu al aan de Tena Lady of wat? Daarna dacht ik: of zou dat vruchtwater zijn? Derde actie: naar de klok kijken en opgelucht zijn omdat de schrikkeldag net zijn hoepels had gekeerd. Ik ben opgestaan, heb naar de materniteit gebeld waar ze me aanraadden om nog even te slapen en tegen een uur of vier naar de monitor te komen. Opa gebeld, Youri wakker gemaakt, en dan in de badkamer beseft dat ik behoorlijk stevige weeën kreeg en de procedure daardoor beter wat kon versnellen. Om kwart na twee waren we op het verloskwartier, waar ik nog altijd dacht dat ze vast zouden zeggen dat ik weer naar huis mocht en het vals alarm was. Maar eens aan de monitor voelde ik tijdens een gezapig gesprekje met de vroedvrouw plots een ballon in mezelf ontploffen. En bij mijn “oei, hier lekt precies iets” besefte ik dat heel mijn bed nat was. Vliezen gebroken, maat. Vanzelf! Zonder naalden of niks! Zou lilith hier toch nog de verhoopte spontane bevalling krijgen die ze wilde?
Voor de cijferliefhebbers. We zaten toen al aan vijf centimeter opening. Daar had ik bij Dexter uren voor moeten afzien tot ik bijna moest kotsen van miserie. Deze keer dacht ik toen zelfs nog niet aan epidurale. Ik ving mijn weeën op als een baas (met dank aan de tip van Mme Zsazsa over hypnobirthing en de filmpjes die ik daar vorige week nog over had bekeken), en deed dat tot ik aan een centimeter of zeven zat. Toen nam de hevigheid ineens behoorlijk toe, en omdat ik wist dat er aan het einde van de bevalling geen medailles worden uitgereikt voor moed en zelfopoffering heb ik toen wel de man van de epidurale uit zijn bed laten bellen. Net als bij Dexter was het doen werken van een epidurale bij mij dikke miserie, maar nadat hij mijn ruggengraat bijna in een schelleke gatenkaas had veranderd lukte het na een lang half uur toch. Bliss jong, en benen die als dode gewichten onder mij hingen en ik die daar ineens wat ambetant van werd, maar toch: bliss en leve de wetenschap!
Uiteindelijk deed ik tien uur minder over deze bevalling dan over die van Dexter: afgeklokt op een uur of zeven arbeid. De laatste fase bij Dexter ging zo gezwind dat ik dacht dat ik nu wel meer en langer zou moeten persen, maar kijkt: ook al bleek deze baby een halve kilo meer te wegen, ze kwam nog sneller. Zelfs zonder persen, op een bepaald moment. Na twee keer duwen was ze er, tot mijn gigantische verbazing.
Flo Bridget Marilyn, een goedje van 3kg520 en 49 cm.
Ik dacht direct: maar wat een schoon kindje is mich dat?
En ik ben daar nog niet mee gestopt.
Ja hoor, ze is er, ondertussen. Niet eens ingeleid of niks. En net geen schrikkelbaby, tot mijn grote opluchting. Ik had mijn laptop niet mee naar de materniteit, dus ik kon het alleen melden via Instagram en mijn Facebookpagina. Die ik dan maar heb ondergespamd met foto’s van het kleine wondertje dat extreem hard op haar broer lijkt.
De blogposts met meer details komen er binnenkort aan, maar sinds deze namiddag zijn we thuis, en dat is wennen, maar fijn. Vertrokken voor een heel nieuw hoofdstuk, oh yes.
