Hoewel ik over het algemeen toch niet bepaald een mietje ben liep ik al heel de week ongemakkelijk rond. Uit mijn bloedonderzoek was namelijk gebleken dat ik, net als de meeste mensen met een gastric bypass, een licht tekort heb ontwikkeld aan vitamine B12. Tot zover geen probleem, want dat ik dat tekort zeer waarschijnlijk zou gaan ontwikkelen was mij tijdens de voorbereidende fase van de operatie zeker twintig keer verteld. Ik kon het mee playbacken: “door een GBP gaat je lichaam minder vitamine B12 opnemen”. Er was mij ook verteld dat dat op zich geen groot probleem was, zolang ik maar om de zoveel tijd een vitaminespuitje ging halen bij de huisdokter.

En daar zat deze week het addertje onder mijn gras. Nu dat spuitje dichterbij kwam (en ik op internet had gelezen dat het best een pijnlijk en venijnig rotspuitje was) bleef er niet bijster veel meer over van mijn “als het dat maar is, dokter”-je m’en foutisme. Ik had er nooit eerder bij stilgestaan, maar ik heb het niet voor naalden als ze mij iets moeten toedienen. Bloed afnemen gaat dan weer nog net. Ik had er zo weinig zin in dat ik het vakje “vitamine-injectie?” maar bleef verslepen in mijn Google Calendar, zo lang en zo vaak dat het bij mijn ochtendritueel begon te horen. Opstaan, ontbijten, naar werk rijden, computer aanleggen, “vitamine-injectie?” verschuiven, mails lezen. Dat kon zo dus niet verder. Wilde ik niet ten prooi vallen aan bloedarmoede en andere erge ziektes dan moest dat spuitje er komen.

En het kwam er, gisterenavond.

“Gaat het pijn doen?” vroeg ik semi-compleet-relaxed edoch dollend terwijl dokter J. het spuitje stond te prepareren in mijn blikveld. De dokter keek op van zijn preparatie, trok een rimpel in zijn voorhoofd en begon overduidelijk in te schatten hoe lang het nog zou duren voor ik van mijn sis zou draaien in zijn dokterscabinet. Om hem gerust te stellen glimlachte ik mijn nonchalantste ”t is mor een vraagsje é dokter’-glimlach en ik overwoog zelfs even om mijn rechterduim omhoog te steken in a jacques vermeiren-fashion, maar bij het zien van de naald werd het even te licht in mijn hoofd. Ik had mij al nonchalanter gevoeld.

“Het is te zeggen.” sprak de dokter.
“Als ik het slecht toedien zou je wel eens tegen het plafond kunnen gaan van de pijn”.
Ik staarde hem aan en wachte op een lach die niet kwam.
Geruststelling is voor mietjes, aldus dokter J.

Nog geen vijf minuten later veranderde al het wit licht in het kabinet heel snel in een wazig zwart, en had dokter J. toen niet gevraagd of het ging hadden ze mij zeker van tussen de pillendoosjes mogen uittrekken. Met een heftruck. :aah:

En dit vanaf nu om de vier maanden, graag! *steekt duim omhoog*

Ik had het beloofd, en aangezien het vanmorgen niet regende heb ik mijzelf laten vastleggen op de gevoelige plaat. Ondanks een slechte haardag, geen goesting om schoenen aan te doen en het feit dat de voor tijdens verbouwingen is genomen en ik daarom vol stof hang, allemaal voor jullie, beste lezers.

Volgens mijn chirurg zijn mijn verwachtingen te groot, maar ik ben vastberaden: ik wil nog eens vijfentwintig kilo afvallen, desnoods op eigen kracht en met bloed, zweet en tranen. Geloof me vrij: ik ben al zeer content met het behaalde resultaat (min 29 kilo sinds mijn hoogste gewicht), maar nu ik dichter bij andere mogelijkheden kom (lees: mezelf te pletter kopen aan kledij die past (l) )heb ik geen zin om het al op te geven. De chirurg voorspelt dan weer dat ik nog een kilo of tien, maximum vijftien zal afvallen, maar als dat niet het geval is (and I quote) mag ik hem ook niet dooddoen.

Dat zullen we dan wel zien, zeg ik.

Het is ondertussen vier maanden geleden dat ik de operatie heb ondergaan waar ik zo bang voor was. De operatie die ik jaren heb uitgesteld, tot het echt niet meer verder kon. Tot ik aan mezelf moest toegeven dat ik niet zo gelukkig en zorgeloos meer was als ik mezelf al een hele tijd wijsmaakte.

En kijk, hoewel ik het niet altijd uitschreeuw en mensen misschien zelfs vinden dat ik er niet meer veel over vertel: ik ben zeer content. U kunt het niet geloven. Ik ben content omdat alles zo vlot verlopen is en alles zo goed mee is gevallen qua pijn en ongemakken. Ik ben content omdat ik nog steeds op restaurant kan gaan (ook al zijn de porties die ik binnenspeel miniem), omdat ik weer kan meeëten met de pot en omdat dat minder eten me veel beter bevalt dan ik had gevreesd. Maar boven alles ben ik content omdat ik me weer beter voel in mijn vel, niet meer bang hoef te zijn dat rieten stoelen niet rond mijn derrière passen en beetje bij beetje weer de lilith word die ik een paar jaar geleden ben kwijtgespeeld.

Ik was euforisch toen ik vanmorgen weer in mijn lievelingsbroek geraakte, een maat 44 uit de Etam dan nog wel. Niet dat elke 44 mij nu past, zeer verre van, maar deze 44 past weer! Om te huilen van contentement en opluchting, zo’n dingen. Net als de gedachte dat er elke week iets afgaat, ondertussen al bijna 25 kilo sinds de operatie, en dat ik na de winter mijn dikke truien zal kunnen afspelen zonder beschaamd te zijn over hoe het lichaam eronder eruitziet. Je moet vijfentwintig jaar zwaar met je gewicht hebben gesukkeld om te beseffen hoe fantastisch zo’n vooruitzicht is, denk ik.

Ik weet dat veel mensen die tales from the crib lezen na al mijn verhalen wel eens verschillen willen zien. Maar ik sta niet te springen om foto’s te tonen van hoe ik eruitzag toen ik op mijn hoogste gewicht ooit zat, eigenlijk. Ik schaam me kapot als ik dat dikke hoofd zie en dat pafferig gezicht, en ik meen het.

En toch wil ik het, bij wijze van viermaandelijkse celebratie, voor één keer wel doen. Bij wijze van closure:

Ik vijf dagen na de operatie, en ik vanmorgen, vers uit bad.

Volgende keer: foto’s van mijn volledig goddelijk lichaam! Als ik durf.

Update: doordat tftc van server veranderd is zijn er enkele comments verdwenen en is de foto niet aanklikbaar. Maar er wordt aan gewerkt. :)

Begin vorige week is het begonnen.

Overal waar ik ga laat ik een spoor van lange, roodgeverfde haren achter. EÈn keer mijn haar kammen, en de borstel zit er vol van, net als de witte badkamervloer. Ik had gehoopt dat het aan mij zou voorbijgaan, maar ook ik ben het slachtoffer van serieuze haaruitval.

Het is een bijwerking van de gastric bypass, en het heeft niets te maken met enige tekorten aan vitamines, maar wel met snel afvallen. Dan gebeurt er iets in je haarwortel waardoor haar veel makkelijker loslaat. De enen hebben er erg veel last van, anderen dan weer niet. Aangezien ik al vier maand geopereerd ben dacht ik bij de laatste groep te horen, maar niets blijkt nu minder waar.

Ik heb het geluk zeer veel en dik haar te hebben, zodat het niet opvalt dat het met bossen uitvalt. Toch voel ik me elke morgen zoals een kankerpatiÎnt zich moet voelen na chemotherapie. Het dwarrelt gewoon op mijn schouders naar beneden, en dat is akelig.

En toch. Ik zou heel veel haar willen opgeven als ik me ondertussen blijf voelen zoals ik me nu voel. Elke dag slanker, en beter in mijn vel. Die haaruitval is iets tijdelijks, dat goede gevoel hopelijk niet.

“Ey, dat spel is ier veel te groot” riep ik compleet verbaasd richting mijn moeder die trouw aan mijn paskotje had postgevat. Ik keek nog eens in de spiegel, enkel om te zien dat de net aangepaste Hunkemˆller-bh inderdaad overal veel te groot was. Mijn moeder is er altijd gere bij als er iets te lachen valt met mij, en dus snukte ze het gordijn open om mijn borsten te bekijken en er heel erg om te moeten lachen. Nogal een chance dat mijn borsten zowat mijn enige lichaamsdelen zijn waarover ik geen complexen heb.

Maar goed, dit moest een foutje zijn en dus trok ik een ander klaarliggend stukje textiel aan in dezelfde maat. Weer veel te groot, man! Toen ik dit meldde aan mijn moeder met de mededeling dat de uitstekende stukjes stof mij er deden uitzien als Madonna in de tijd van haar tjoepen-bh kon deze laatste niet anders dan al bij de eerste aanblik van mijn tjoep-borsten in huilen van het lachen uitbarsten. Jaja, het was weer dikke ambiance in de Hunkemˆller.

U moet weten dat ik mijn bh’s doorgaans altijd in winkels moet kopen waar honderd euro per stuk een koopje is, simpelweg omdat mijn borsten compleet buiten gemiddelde Hunkemˆller-proporties vallen. Neen heren, geen foto’s deze keer. Maar wel een eerste mijlpaal: ik heb gisteren twee bh’s gekocht die niet alleen een cupmaat, maar ook zo’n twintig centimeter minder in omtrek waren dan de vorige keer dat ik een bh heb gekocht, en dat voor 31 euries samen. Voor die prijs kan ik bij mijn bh-verdeler voor freaks nog geen halve baleine kopen!

“Raak maar al gewoon aan dingen die te groot zijn”, sprak mijn moeder, en ik werd er zowaar een beetje emotioneel van, toch.

Deze middag moesten we voor het eerst na mijn operatie ergens gaan eten.

Ik koos een fancy brasserie omdat een fancy brasserie these days zowat de enige kans is op een gezond voorgerechtje. En zelfs een voorgerechtje is op dit moment nog iets te hoog gegrepen. Mijn metgezellen bestelden steak met frietjes, ik koos voor een peperduur voorgerecht met garnaaltjes, gepocheerd ei en asperges, ook al vind ik asperges zowat de meest voze groenten uit het groot groentenboek. Ik had simpelweg geen andere keuze: alle andere voorgerechten bevatten allemaal dingen die ik mijn maag nog niet mag aandoen, drie weken na de operatie. Pasta bijvoorbeeld, of steak, of rauwkost of brood. Of nog een ander soort pasta.

Toen mijn voorgerecht op tafel belandde was ik compleet uitgehongerd. Ik stortte me op de zeebrugse garnaaltjes alsof mijn leven ervan af hing, en dat gedurende de volledige dertig seconden voor mijn maag vol zat. (tegenwoordig duurt het maken van mijn eten zowat honderd keer langer dan het werkelijke opeten ervan) Ik probeerde er nog een beetje ei en asperges bij te duwen voor de show, maar niets aan te doen: alles was vol.

Vijf minuten later waren mijn metgezellen nog steeds aan het smullen. Ik keek naar mijn bord en zag dat er welgeteld niets uit verdwenen was, en dus probeerde ik de asperges een beetje anders op het bord te leggen zodat het geheel er een stuk aangeroerder uit zag. Het hielp amper. Ik at nog drie garnaaltjes en een stukje ei, en kreeg het gevoel alsof ik een volledig kalf had opgepeuzeld. Ik kon echt niet meer.

“Heeft het gesmaakt?” vroeg de ober toen hij mijn bordje kwam ophalen.
“Ja hoor”, zei ik.
“Ik vraag het omdat er nog zoveel op uw bord ligt”. De ober keek me een beetje bezorgd aan.
“Ik had niet zoveel honger”, verontschuldigde ik mezelf.

En ik zag hem gewoon denken: “weer anorexia”.

Een week geleden zat ik nu in het ziekenhuis en had ik net een weerzinwekkend drankje naar binnengewerkt dat ervoor moest zorgen dat mijn darmen zouden geleegd worden, en boy, did they. Ik wist dat mijn leven vanaf dan betrekkelijk anders zou worden, maar ik kon me alleen nog niet echt voorstellen hoe het dan zou zijn.

Sinds ik thuis ben is het vooral zoeken naar dingen die ik wel of niet kan eten, want dat is voor iedereen anders, naar ’t schijnt. Zie de gruwelverhalen over kotsen van melk , bananen of vol-au-vent. Ik ben een hele slechte kotser, en ik ben dus als de dood om iets te eten waar ik van zou moeten overgeven. Of om te snel te eten, met hetzelfde resultaat. Ik eet ook niks meer met toegevoegde suikers en lees alle labels grondig om een dumping te voorkomen.

Op dit moment eet ik echt heel weinig, als ik het even optel, en dat is te zien op de weegschaal. In vijf dagen tijd ben ik al zes kilo afgevallen, en dat is niet eens iets abnormaals na een gastric bypass. Ik leef op beschuiten en cracotten met magere smeerkaas, gemixte soep die mijn mama heeft gemaakt en appelsap. Ik doe ook gemiddeld een kwartier over een klein beschuitje, om u maar eens een gedacht te geven. Mijn hoofdmaaltijden bestaan uit een klein beetje puree met een klein beetje gepureerde en gestoomde groentjes. Dat gaat allemaal goed, en ik ben van plan om vanavond wat gepureerde vis erbij te proberen.

Ik heb eigenlijk ook zo goed als geen honger meer, wat een vreemde gewaarwording is. Hell, het zou wel eens kunnen dat ik binnenkort nog eens vergeet te eten, en dat is mij nog nooit overkomen.
Minpunten op dit moment? Dat ik er heel bleek en bijna doorzichtig uitzie, met donkere wallen onder mijn ogen. Dat vind ik zelf toch, mijn naasten vinden dat erg meevallen maar ik verdenk hen ervan om onder ÈÈn hoedje te spelen met elkaar om mij gerust te stellen. Ik krijg het ook erg snel koud, maar dat blijkt normaal te zijn: mijn lichaam verbrandt op dit moment zodanig veel calorieÎn dat er niet genoeg over blijft om mijn temperatuur op peil te houden, or somethin’ somethin’. Ook dat moet binnen enkele maanden beter worden. Veur de rest ben ik nog heel snel moe, maar ook erg content dat alles achter de rug is en ik het beter heb doorstaan dan ik vooraf dacht.

Ik wacht nog een paar weken met cijfers, broekfoto’s en statistieken, maar ik hou jullie zeker op de hoogte, hastn.