Stel: je blog komt op televisie, een medium waarop je totnogtoe niet kan doorklikken. Levert dat extra views op? En hoeveel precies?

De kans is groot dat ik het morgen kan vertellen, dus stay tuned!

Edit: de kans is bij nader inzien ook groot dat ik morgen al lang ben gevlucht naar Thailand, natuurlijk..

Salmi-wat? Salmiak. Het scheen lekker te zijn. Toch volgens merel en kim, niet toevallig twee van mijn favoriete nederlandse blogsters. Het scheen ook een beetje vies te zijn. En nederlands, geloof ik.

Vandaag heb ik er een zakje van gevonden in de Hema, en het is lekkerrr! Zout en droppig, en o zo webloghip.

Eerst een sheriff uit Rockville, dan de Vlaamse gemeenschap en daarna ook nog eens buitenlandse zaken. Wat ik ook gedaan heb, ik het het niet gedaan. Erewoord.

Gisteren in Klant of Koning een reactie via SMS over het onderwerp Ebay:
“Ga toch gewoon naar de winkel op de hoek. Veel goedkoper en veel socialer.”

“Wow,” dacht ik bij mezelf. Misschien had de SMS-er wel gelijk. Denk eens aan het hele sociale gebeuren dat ik mis door boeken te bestellen op Amazon. Volgende keer ga ik gewoon terug naar de boekhandel:

– *Stapt boekhandel binnen*
– *Pakt boek over Actionscript 2.0 uit de rekken*
– *Gaat naar kassa, en geeft het boek af*
– “22 euro 99 alstublieft”
– *Betaalt met Bancontact*
– “Dankuwel” (ik weet nooit of ik zelf “dankuwel” moet zeggen, of de kassa mevrouw/meneer)
– *Gaat buiten*

Ik weet het niet. Misschien ben ik gewoon niet zo sociaal aangelegd.

Ik durf er wel eens geÔntrigeerd naar staan kijken, naar de manier waarop bejaarde mannen wandelen. Niet dat ik niet durf kijken naar hoe bejaarde vrouwen wandelen ofzo, maar oude mannen, die hebben er toch een serieus handje van weg. Oude mannen, die wandelen namelijk een funny walk.

Het gaat me niet eens zozeer om het tempo dat wordt gehaald, want oude mannen hebben een abonnement op artrose en artritis en vast ook nog op aderverkalking, en als dat geen excuus is om gezapiger te gaan leven dan weet ik het ook niet meer. En zo funny is dat tempo nu ook weer niet, eigenlijk. Of dachten jullie dat mijn humor zo armzalig is dat ik me bezig houd met trage bejaarde mannen uitlachen? Laat ik dit fabeltje dan maar voor eens en voor altijd de wereld uithelpen: zo bestaat lilith niet.

Het vreemde aan wandelende oude mannen is dat ze steevast met hun handen op hun rug stappen, hoofd een beetje naar voren, doch de rug kaarsrecht, alsof ze constant op zoek zijn naar een verloren eurocentje, of een leuke paddestoel. Bij elk stapje vrees je dat ze voorover zullen vallen, maar dat doen ze nooit, die oude krakers. Ze stappen alleen maar, op dat lekker gezapige tempo van ze. En altijd met die oude, rimpelige handen op hun rug.

Eerst dacht ik dat het een overblijfsel uit de concentratiekampen was: hup uit die trein, handboeien om en stappen maar in het rijtje, op weg naar de werkplaats. En dat dat toch altijd een beetje is blijven hangen in die oude grijzen hoofden. Maar toen bedacht ik me: er kunnen gewoonweg nooit voldoende handboeien geweest zijn voor alle kampleden, want ijzer kost geld, veel geld. En echt geÔnvesteerd zal er daar volgens mij ook niet geweest zijn. Dus besloot ik om aan mijn raam te gaan zitten wachten tot er nog eens een oude man voorbijkwam op het wandelpad. Ik moest en zou het mysterie doorgronden.

Ik wachtte en ik wachtte, maar voor oude mensen moet je tijd maken, want tijd hebben zij namelijk met hopen. Plots zag ik in de verte iets kleins en gerimpelds af komen tjolen, en dus zette ik me schrap. Jezelf schrapzetten kan je maar een paar seconden na elkaar, en na drie minuten besloot ik om gewoon ontspannen te wachten tot hij zich in het midden van mijn blikveld bevond. En ja hoor, daar kwam hij, bij elke stap bijna voorovervallend in het slijk der aarde. ‘Links voetje, rechts voetje, links voetje, rechts voetje’ ik zag het hem denken. ‘HÈ oude man! Waarom hou jij eigenlijk je handen op je rug, zeg?’ wilde ik roepen, maar ik werd tegengehouden door de ontknoping van het handenmysterie, dat zich vlak voor mijn neus begon af te spelen.

De man begon te vertragen. Bij oude mannen betekent dat gewoon dat ze een halve meter per uur trager beginnen te stappen, en dan staan ze plots gewoon stil. Beetje bij beetje begon de stilstaande oude man zijn voeten uit elkaar te zetten. Dat nam ongeveer twee lange tergende minuten in beslag. En toen gebeurde het: de man stak zijn oude buik naar voren en gebruikte daarbij zijn samengebalde handen om zijn evenwicht te bewaren. Hij had namelijk iets waargenomen dat hij van dichterbij wilde inspecteren. In zijn tegelijk naar voor-en naar achterleunende mannenhouding draaide hij zijn hoofd lichtjes naar boven en keek recht in mijn verbaasde ogen: hij had mij gezien!

‘HÈ oude man! Ik weet waarom je je handen op je rug houdt als je stapt! Het is gewoon voor je evenwicht!’ riep ik. ‘Punkers, allemaal punkers!’ hoorde ik hem grommen terwijl hij zichzelf traag maar zeker weer in beweging zette.

Het zag er weer heel gezellig uit op de weide van Rimpelrock, het festival voor de vijfenveertigplusser. Vorig jaar had ik me al voorgenomen om dit jaar binnen proberen te geraken, en toen ik het net als nieuws-item zag passeren was het weer van dat:‘Fuck, vergeten!’

Maar aan de andere kant, hoe had ik kunnen weten dat het vandaag weer Rimpelrock was? Ik heb nergens een affiche zien hangen, ik heb niemand horen vragen of ik dit jaar naar rimpelrock ging, en ik heb geen abonnement op de Libelle. Ik voel me best een beetje uitgesloten van al de fun. De opdracht voor volgend jaar is dus duidelijk: ik dien te infiltreren in een bejaardennetwerk. Want rimpelrock is gewoon gigantisch underground!

Gedurende het hele jaar doen bejaarden alsof ze niks anders te doen hebben dan kwijlen op hun hemd en tv kijken, maar als je even niet kijkt zijn ze wel volop bezig met andere bejaarden ronselen voor een groovy festival in de Limburg. Ze bestellen hun kaarten via de underground ticket-service van Grootmoeder’s Koffie. Ze proppen hun festivalrugzak vol met de Pim koekjes en King menten die wij niet willen opeten als we op bezoek gaan. En ze doen alsof ze niet meer goed kunnen lopen, maar ik heb ze wel zien shaken tijdens het optreden van Nicole en Hugo! Zij die echt rolstoelgebonden waren zag ik dan weer een heel andere betekenis geven aan Rock ’n Roll.
En wij, wij mochten weer niet mee. Erger nog: we mochten het pas weten nadat het achter de rug was, want bejaarden hebben blijkbaar een deal met VTM als het over publiciteit voor het festival gaat: pas als de laatste groovy opa is vertrokken mogen er beelden worden uitgezonden.

Maar niet met mij! Volgend jaar hul ik me in een kleed met rozen op en schaf ik mezelf een festivalbandje in kruisjessteek aan. Ik moet en ik zal rimpelrocken!

“Mag ik ook nog wat van die overschrijvingsformulieren?” vroeg de meneer voor mij in het postkantoor. De mevrouw achter het loket wist hem te vertellen dat hij die moet aanvragen, en dat hij ze dan wel toegestuurd zal krijgen. “Jaja, dat heb ik al gedaan, maar ik heb nog altijd niks ontvangen,” wist hij.

Ik heb nog nooit roze overschrijvingsformulieren aangevraagd. Als ik rekeningen wil betalen moet ik ook nooit naar de bank. Ik blijf gewoon op mijn niet zo comfortabele bureaustoel zitten en login op het PCbanking systeem. Moeilijk is het niet.

Enkele weken geleden moest ik toch nog eens in de bank zijn. Voor mij stond een jongen die ongeveer mijn leeftijd moet gehad hebben. Hij droeg sandalen en had dingen in zijn haar waarvan ik veronderstelde dat het dreadlocks waren. Na 15 minuten aanschuiven was het zijn beurt. Hij liet zijn kaart in het schuifje onder het glas vallen en zei “Mag ik 40 euro van mijn rekening, alstublieft“. Ik keek naar rechts en zag drie geldautomaten. Wachttijd … nul!

Muntjes tellen aan de kassa, telefoonnummers opzoeken in de veel te dikke gouden gids, filmrolletjes binnenbrengen, …

En toch zijn er onwaarschijnlijk veel mensen die om de zoveel weken naar de bank of de post stappen om nieuwe roze papiertjes aan te vragen.

Ja, ik ben lichtjes teleurgesteld. Misschien niet specifiek in u persoonlijk, maar in het algemeen. Nooit in de geschiedenis van Tales from the Crib heeft iemand de moeite genomen om tussen 4 en 6 eventjes langs te komen. Om voor heel even, in de stilte van de nacht, te kijken wat er met ons was gebeurd die dag.
Oke, u zult wel moe zijn op dat moment, maar is er dan niemand die voor hij aan de vroege shift in de fabriek begint behoefte heeft aan een goed verhaal of een leuke link? En jij daar, student die er niet was geraakt de vorige avond en dus heel vroeg moest opstaan om in te halen. Jij gaat me niet vertellen dat die vijf minuutjes er teveel aan waren, of wel?

Wat doen we hieraan? Ik denk nachtelijke chatsessies, ik denk aan het posten van exclusieve foto’s om ÈÈn na vier, die na zessen weer worden verwijderd, dat spreekt. Ik denk gratis chocoladekoeken voor iedereen.

Wat kunnen we in godsnaam nog meer doen?!

Je zou het bijna vergeten met al het verkiezingsgedoe, maar het is vaderdag. Ik vond de verpakking van mijn cadeaubon maar zozo, en dus knutselde ik gisterenavond een heuse aap in elkaar.

En jullie?

Mijn W.I.E.-tooltje staat nog maar een goede week op de blog, en hij is al meer down geweest dan up. Nu weet ik helemaal niet wie hier langskomt en waarom, and it’s killing me.

En toen dacht ik: als iedereen die op deze site strandt, op welke manier dan ook, zich eens mooi voorstelt. In het commentding. Zou dat nu geen mooi pinksteridee zijn?

En u mag beginnen.