WHAT? Is de eerste week van die toch een beetje gevreesde grote vakantie al weer achter de rug? Hoe is dat mogelijk, zelfs? Dat vrezen kwam door de combinatie van bij momenten lastige en vreselijk vermoeide kindjes aan de start van die vakantie en een moeder die nog halvelink in werkmodus zat, maar ondertussen lijkt iedereen wat meer gesetteld, en het moet gezegd: we hebben al een hele leuke week gehad. De vakantieopvang startte pas vandaag, dus we wisselden wat af en uit, en dat beviel. Ik was drie dagen de entertainer van dienst, en we deden van Bibnick en cinema en heel veel UNO ’s ochtends omdat dat Dexter zijn favoriete manier is om aan de dag te beginnen. Nog enkele highlights van week 1: onze avondwandeling richting tussenstop van de rally Peking-Parijs op de markt van Ieper (HOE INDRUKWEKKEND WAS DAT?!), de poëziezomer van Watou en dan vooral het “bed van de reus”, zoals de kindjes de installatie in de parochiezaal noemden. Leve mooi weer en mogelijkheden.
Ik heb dan weer de grootste prutnacht ooit achter de rug, met met moeite anderhalf uur slaap. Iets met eten dat niet wilde verteren en een maag die heel de godganse nacht tegenwerkte en vooral heel veel pijn deed. Dan maar de ene na de andere aflevering van Bob Ross bekeken op Vice om wat te kalmeren. Heel soms heb ik dat nog eens, en dan komen er weer schrikbeelden opzetten van die keer dat ik met spoed moest geopereerd worden aan een darmobstructie na mijn gastric bypass en achteraf hoorde dat mensen daar al eens aan sterven. Maar zo erg als de nacht bleek de aandoening toch niet te zijn: ik ben een beetje op mijn positieven aan het komen. Nu mijn maag zelf nog, want die blijkt op heden amper tegen water te kunnen.
Nog drie weken en wij wonen een jaar in de nieuwe crib. Onwaarschijnlijk hoe snel dat is gegaan. Ik moet misschien maar eens een overzichtspost maken dan, en wat daar zeker in moet voor mensen die een witte gietvloer overwegen: als je geen poetsvrouw hebt, en het is zomer en de tuin raakt maar niet aangelegd omdat de tuinaannemer al weken van de aardbodem verdwenen lijkt, dan kun je elke dag wel poetsen en dan heeft dat evenveel zin als de was uithangen als het regent. Zwarte voeten, blauwe voeten (stoepkrijt), zand, gemorst appelsap, ijsjes die tegen de grond gaan, kersensap everywhere, ik zal het maar zien als tekenen van een fijne zomer en ondertussen van “Let it go” zingen tussen mijn tanden. As you do.
Het is gek om plots tijd te hebben voor dingen. Ik ben vorige week vijf keer gaan sporten, om maar iets te zeggen. Niet omdat ik per se atletische ambities heb, maar gewoon, omdat het kon. Het was zalig, zonder druk op de ketel. Zonder druk op de ketel zou al eens meer mogen.
Vanmorgen zette ik mijn twee blonde kletsmajoren af in de opvang, en dat was zonder enige miserie of traantjes omdat ze hun vrienden terugzagen en direct konden beginnen met Pokémonkaarten checken. Ja, dat vergt wel wat, die vakantieopvang organiseren met andere ouders, maar die vertrouwde omgeving waarin ze terecht kunnen is mij zo veel waard, altijd. <3
Jezus christus, hoe lang is het geleden dat ik nog eens een blogstokje deed? Jaren? Minstens? Ik las over dit bepaalde doorgeefstokje bij Talitha, die het nog van andere plekken had, en waarom ook in godsnaam niet he?
Een lijstje van twintig dingen die ik graag doe en hoe lang ze op dit moment zijn geleden, geïnspireerd op een opdracht in The Artist’s Way, dat boek dat me Morning Pages leerde schrijven. Waarover zo dadelijk meer. (er is trouwens iets mis met de cijferfunctie op deze blog. Ge moogt zeker natellen en mij mailen mocht het niet kloppen)
Deze 20 dingen doe ik persoonlijk geire:
Een nieuw recept uitproberen. (een week of drie geleden, iets van Ottolenghi uit Simpel. Het beviel zeer, maar los daarvan zit ik stuck in een vreselijke kook- en eetrut. Ik geraak er maar niet uit. Misschien daarom dat ik volgende week Pho Ga (Vietnamese kippensoep, gelijk ze zeggen) en een stoofpotje met chilipepers van Samin Nosrat op het weekmenu heb gezet. Moge het helpen en inspireren.
Lezen. (gisteren nog. Net als straks. De hashtag #nevernotreading is niet om te lachen, ik lees echt elke dag. Op dit moment “Boy Swallows Universe“, en wat is het goed!)
Wandelen. (eergisteren) En vorig weekend 35 km op een dag, in aanloop naar de Dodentocht. Klein geheimpje: 35 kilometer is echt ver. Wat doet vermoeden dat 100 kilometer dat ook is.
In bad gaan. (gisteren) Ik doe dat minstens een keer per week.
Mooie zinnen en woorden verzamelen. Elke dag, op mijn Kindle.
Ergens gaan ontbijten. (gisteren nog, met het gezinnetje en mijn schoonpapa, voor vaderdag)
Gesport en gedoucht hebben. (woensdag, bodypump)
Een kast opruimen. (vorige week) Als ik snel wat rust en overzicht nodig heb is het bij mij of een lijstje maken, of een kast uitmesten.
Zingen. Ik kan het niet (ik ben dan weer wel extreem goed in teksten onthouden), maar doe het wel enthousiast. Meestal in de auto.
Kleren kopen. (eergisteren. Schoenen en twee t-shirts, om precies te zijn)
Op restaurant gaan (eergisteren. Op mijn alleen naar de Mexicaan. Ik ga graag alleen op restaurant, en best, want Youri en ik komen er de laatste maanden precies niet meer toe)
Bloggen. (vandaag. En minder dan ik zou willen)
Voorlezen. (gisterenavond) Ik probeer dat elke avond te doen. Met Dexter in het veelbelovende “De school van de magische dieren“, met Flo in boekjes op haar niveau. Op dit moment is zij wreed fan van dit boek van Dikkie Dik, grote held.
Reizen. De laatste keer was naar Malaga rond Pasen, de volgende keer is naar Zweden deze zomer. <3
Bijleren. (gisteren) Ik volg regelmatig online cursussen. Over van alles, van online marketing tot het masteren van bepaalde apps. Researchen voor artikels valt daar voor mij ook onder, trouwens. Ik doe dat geweldig graag.
Zwemmen. (in Centerparcs, drie weken geleden. Dan wel drie dagen na elkaar)
Foto’s nemen. Mooie dan. (Vandaag, een leuk portret van Flo. Ik doe het wat minder, maar ik kan wel heel blij worden van een gelukt portret, en een afgedrukt fotoboek)
Een goede documentaire bekijken. Genre Louis Theroux of iets op Netflix. Films lukken me maar niet consistent, ondanks de goede voornemens.
Morning Pages schrijven. Mijn gedachten uit mijn hoofd krijgen en op papier zetten, liefst ’s ochtends in stilte bij een kop koffie. Zaligheid. De laatste keer was vorige donderdag, omdat ik vrijdag nood had aan extra slaap, en ik ze in het weekend al eens oversla. Hoe consequenter ik ermee ben, hoe beter ze marcheren, wel.
Zin om mee te doen? Neem gerust over, en link eens hieronder in de comments.
Het was moederdag. Mijn eerste gedachte als ik mails krijg voor “moederdochter-shopping days” of iets dergelijks is nog altijd een vijandig “IK HEB GEEN MOEDER“. Dit jaar overviel het me hoe blij ik was dat ik daar direct achter “maar ik heb wél een dochter” dacht. Het is dan ook een hele toffe dochter. Mijn moeder had het moeten weten. En zo blijf je natuurlijk bezig. #thecircleoflife
Ik heb trouwens ook een hele toffe zoon, voor wie ik speciaal naar school rij omdat hij Lily de Splitmuis thuis vergat (een muis die meegaat naar huis met de beste splitser van de week). Om dan te zien dat hij op een andere locatie zit, en ik aldus voor een gesloten klasdeur sta. Waardoor niemand heeft gezien wat voor een moederlijk effort ik heb willen leveren. Dan maar selfies nemen in de auto van miserie.
Deze maand doen de eerstejaars hun eerste communie of lentefeest. Dexter doet geen van de twee, maar mocht wel iets anders kiezen. Een weekendje weg met het gezin it is, en wij hebben daar serieus veel zin in. Zelfs nog meer dan in een schaap van roomijs onthoofden of op een podium staan.
Vorig weekend vond hier anders een hoogdag op zijn eigen plaats. Ge weet het of ge weet het niet, maar Youri en ik hebben al veel gedaan in ons leven, maar nog nooit zelf gebarbecued. Eerst hadden we een appartement, en toen een koertje zonder barbecue. En nu dus een half aangelegde hof, sinds een week met barbecue. Dus ja, weer of geen weer, wij hebben worsten gegeten. De lekkerste worsten ooit. Net als patatjes in aluminiumfolie, de lekkerste patatjes ooit. En gisteren keken wij naar Grillmasters, en zagen wij een visioen van onze toekomst. Iets met hete kolen.
Consternatie ook in de Werk & Leven-headquarters, vorige week, toen wij een boze mail kregen met de vraag om te stoppen met het verdelen van onze gazetjes in Antwerpen. Wij hadden helemaal geen gazetjes verdeeld, en al helemaal niet in Antwerpen. Bleek dat het om verkiezingsdrukwerk ging van de SPA. Wasn’t us. Wel goed gevonden!
Ik ben vanmorgen nog eens gaan spinnen. Als in: een uur lang zitten doodgaan op een fiets die niet eens vooruitgaat. Volgens de gegevens van de membersite van mijn lokaal fitnesscentrum was ik daar al zes jaar lang als missing in action opgegeven. Los van de wandeltrainingen voor de Dodentocht kom ik tegenwoordig te weinig aan bewegen toe. Ik zwom graag en zonk weinig, maar ik ben al jaren op zoek naar een moment waarop ik kan gaan zwemmen zonder dat het razend druk is in de baantjes van Ieper zwembad. Nooit gevonden, dus moest het iets anders worden. Gezwoten dat ik heb vanmorgen, en pijn aan mijn gat en spieren dat ik eraan heb overgehouden. Volgende week weer! :aah:
Ik krijg regelmatig de vraag of ik ben afgevallen. Ja dus, en opeens heb ik de magische grens bereikt waarop dat zichtbaar blijkt voor andere levende wezens. Altijd fascinerend hoe dat gaat: niemand ziet iets, en dan vraagt de meme op zondag of ik vermagerd ben, en de juf van Dexter op maandag, en op dinsdag een mama van een vriendje. Vorige week was ik ook al afgevallen, maar toen zag niemand iets. In elk geval: geen magisch dieet (al ben ik wel gestopt met suiker en bloem, wat ervoor zorgt dat ik veul minder honger heb en dus niet zo hard moet rekenen op wilskracht), wel al een paar maanden hard aan de slag met dingen als mindset en lomp zijn tegen mezelf en omgaan met emo-eten, wat dus blijkbaar werkt met krak dezelfde technieken als stoppen met roken en stoppen met drinken. Had ik dat eerder geweten!
Dat impliceert dat ik dit jaar weinig paaseieren at, dat klopt. Niet zo erg, want zoals ik bij drinken zeg dat ik echt wel genoeg heb gedronken voor de rest van mijn leven, begin ik te beseffen dat dat met paaseieren smoefelen misschien wel wat van hetzelfde is. Ik heb al veel paaseieren gesmoefeld, ge wilt het niet weten! (ooit eens zoveel fondant dat ik zo wit was als een hoopje maden, en ze zeker tien jaar niet meer at)
Los daarvan organiseerden we hier onlangs eens een Werk&Leven-dinertje mét de hubsters, die elkaar nog maar twee seconden in levenden lijve hadden gezien. Dat viel mee, en ooit gaan we Youri ervan kunnen overtuigen om naast sound engineer ook eens gast/co-host te zijn. Ooit. De dag na ons dinertje ging ik met vriendin J. belachelijk vroeg op pad om 29 kilometer te gaan wandelen met wandelclub Nooit Moe Boezinge. Wat een leven.
Het was warm weer, en ik besliste dat ik me dit jaar niet druk ga maken over mijn benen en of die niet te lelijk zijn volgens andere mensen om rokken te mogen dragen. Wereld, ge zult met mijn benen moeten leven, ik ben te oud geworden om me nog bezig te houden met of dat wel aanvaardbaar is. Weer een zorg minder.
Aan het begin van dit jaar maakte ik een op het eerste zicht behoorlijk random lijstje van negentien dingen die ik gedaan wil krijgen voor we op 31 december “gelukkig nieuwjaar!!!” roepen. (en ik dat naar jaarlijkse gewoonte hoor vanuit mijn bed, maar dat is een ander verhaal)
Elke maand maak ik een update van de laatste wapenfeiten.
1. Een massage @ home boeken Check. In januari. Mijn nek zit nog altijd vast (misschien zelfs vaster dan in februari, toen ik er ook al over klaagde) Ik ga Tiny binnenkort nog eens boeken, ik voel het. Make that “twee massages @ home boeken”, anders.
2. Twee dagen met mezelf naar Londen Check. Ik wil al weer terug.
3. De akoestiek van de crib aanpakken We zijn met een paar verschillende dingen bezig die nog moeten aangepakt worden in de crib, waardoor deze nog altijd wat stilligt, maar volgende week is er een afspraak (of een Youri die beloofd heeft om die afspraak die moet gemaakt worden eens te maken, ik wil ervan af zijn), dus ik heb goede hoop dat deze wel goedkomt.
4. Deelnemen aan de Dodentocht Ik heb ondertussen al eens 27 km gewandeld én ik heb een startnummer. Wie doet mij wat?
5. Wandelen met een hond uit het asiel Check. Gedaan in februari.
6.In zee zwemmen
7. Vuurwerk zien met de kindjes
8. 40 boeken lezen, waarvan de helft fictie Komt goed, komt goed, heerlijke boeken gelezen en aan het lezen. Je kunt je altijd inschrijven op mijn boekennieuwsbrief #nevernotreading om elke maand een mail te krijgen met wat ik heb gelezen. Morgen vertrekt die van maart.
9. De tuin laten aanleggen Het gras wordt binnenkort gezaaid, zo werd mij verteld, en er komen schaduwdoeken. Consider it done.
10. Meegaan met een luchtballon De eerste kleine acties zijn ondernomen. Flo zag deze week een luchtballon passeren aan de crib, en ik zag dat als een teken dat ook deze goedkomt.
11. Een boek schrijven Er waren wat verkennende gesprekken, maar er is nog niks concreet. Niet erg, want heel veel ander werk.
12. Eten bij Hof van Cleve BEST. DAY. EVER. (en echt zo blij dat er een lijstje is en dat dit erop stond, of ik had vast nog altijd niet gereserveerd) (met Youri ja, wat mensen nogal schijnt te verbazen wat ik snap, maar Youri is er zo op vooruit gegaan, en dat komt alleen maar door zichzelf en zijn bereidheid om te blijven proberen. Kijk, hij eet groene dingen! Hij vond het allemaal fantastisch, ook. WHAT A GUY)
13. Regelmatig date nights en dagjes vrij met Youri Ik vond Hof van Cleve een serieuze date. Voor de rest nog niet veel mogelijkheden gehad, maar ik kan wel nog een paar weken weg met de herinneringen aan die namiddag.
14. Opleiding hulpkok starten in avondonderwijs
15. Fotoboeken 2017 en 2018 af en geprint Wat een gedoe, sinds Apple niet meer toelaat om dat rechtstreeks via hun diensten te doen. Maar goed, vandaag boek 2017 naar de Fotofabriek gemaild, en dat komt volgende week toe. Ik hou u op de hoogte.
16. Mijn bureau inrichten Ik ben in planningsmodus, maar nog niet veel verder.
17. “Vrijdag Movienight” invoeren Heet ondertussen “sushi and a movie“. Is ook al sushi and a documentaire geweest, omdat we keken (en in mijn geval hyperventileerden) naar Free Solo. Het lukt niet elke week (de sushi doorgaans wel, de film niet), maar het is een feit dat ik veel meer films ga gezien hebben dan in een ander jaar. Wat niet moeilijk is, als je weet dat ik nooit aan twee geraak, dus deze is wat mij betreft al geslaagd.
18. Een halve dag educatie per week invoeren Lukte niet. Ondertussen heb ik een uur educatie ingebouwd in mijn ochtendritueel. Ik vertel erover in aflevering 18 van Werk & Leven, mocht het u interesseren. Teaser: werkt veel en veel beter.
19. Kinderdates, afgewisseld per maand Neen, jong, neen. Om allerhande redenen slagen we hier niet in. Te herbekijken, als ik hier nog iets van wil maken.
Ja kijk, dat kan natuurlijk niet, dat 2019 al een maand bezig is, maar we doen alsof de eerste maand echt al achter ons ligt. Eens kijken of er al iets in huis is gekomen van mijn lijst met grote plannen voor dit jaar.
(niet aangevuld is nog niks fundamenteels mee gedaan)
Een massage at home boeken Gelukt, met dank aan de geweldige Tiny van Manutine Massage die door de sneeuw kwam gesjeesd met haar massagetafel om mij mijn eerste professionele massage ooit te geven. Ik ben geen massagemens, dacht ik lang, maar dat bleek mis. Ik vond het niet minder dan heerlijk. Verbaasde me over de plekken waar een massage deugd kan doen (knieschijven, begot) en over hoe het effect nog een tijd nazinderde. Ik ga een potje moeten aanmaken in YNAB om dit regelmatig eens te plannen, want mannekes, de max.
Sneeuw kan haar niet deren.
Twee dagen met mezelf naar Londen Geboekt voor volgende maand, dus dit komt naar alle waarschijnlijkheid in orde.
De akoestiek van de crib aanpakken We gaan waarschijnlijk voor een akoestische muur, maar moeten nog wat prijzen vergelijken en dan voor echt in gang schieten.
Deelnemen aan de Dodentocht Er zijn nieuwe wandelschoenen, er werd al wat getraind (gisteren meer dan 27000 stappen in het gezelschap van vriendin J.), en er zijn plannen. Dus ja, we gaan dat doen. En doodgaan, beseften we gisteren alvast en vanmorgen nog veel meer.
Wandelen met een hond uit het asiel Ik heb gebeld, het staat in onze agenda voor binnenkort.
In zee zwemmen
Vuurwerk zien met de kindjes
40 boeken lezen, waarvan de helft fictie Ik zit aan mijn vierde boek van 2019, wel een van 1275 pagina’s, dus ik ben nog even zoet. Wil je weten welke boeken? Schrijf je dan in voor mijn maandelijkse boekennieuwsbrief #nevernotreading en ik vertel er u elke maand alles over.
De tuin laten aanleggen Ze zijn ermee bezig, en dat is zelfs beter dan tv.
Woah zeitem.
Meegaan met een luchtballon
Een boek schrijven
Eten bij Hof Van Cleve Nog even geduld, maar ik heb gereserveerd en ervoor gespaard.
Regelmatig date nights en dagjes vrij met Youri We zijn een weekend naar Middelburg geweest, dat kon al tellen. Binnen een week of twee gaan we nog eens samen eten, en daarna is het nog eens tijd voor de inplanning van een dag verlof, als onze agenda’s het toelaten. We doen dus ons best.
Opleiding hulpkok starten in avondonderwijs
Fotoboeken 2017 en 2018 af en geprint
Mijn bureau inrichten
“Vrijdag Movienight” invoeren We zijn gestart. De vrijdag dat we in Middelburg zaten is het er niet van gekomen, deze vrijdagavond was Youri weg, dus wordt het pas vanavond, maar voor dan staat Roma op de planning. Benieuwd.
Een halve dag educatie per week invoeren Plusminus, maar nog voor verbetering vatbaar.
Kinderdates, afgewisseld per maand Deze met Dexter naar het Yper Museum was een goed begin, ik moet nog eens nadenken over wat ik volgende maand met Flo ga doen.
Hoe zit het met jouw doelen? Heb je ondertussen een lijstje gemaakt? Benieuwd!
En raar maar waar: duizend lijstjes maken is er geen van, al weten we allemaal dat ik dat natuurlijk zoals elk jaar wel veelvuldig zal doen. Ik ben een planner. Ik ben ervan overtuigd dat wat je niet plant er gewoon vaak niet van komt. Zeker als de jaren zo snel gaan als ze plots doen. 2018, where have you gone, zeg?
Om dus wat intentioneel om te springen met mijn volgende 365 dagen, en omdat ik het ook gewoon een hele leuke oefening vind, heb ik een lijstje gemaakt met 19 dingen erop die ik in 2019 wil doen. Geïnspireerd door Gretchen Rubin, die daar ook elk jaar werk van maakt.
Nogal random, ik geef het toe, maar wat is er mis met random?
Ik ben van plan om hier elk kwartaal eens een update te posten. Kwestie van de druk op te voeren.
Een massage @ home boeken Beetje gek dat ik deze op de eerste plaats zet, want ik heb nog nooit een full body massage van een professional gekregen. Niks voor mij, denk ik dan, ik hou niet van mensen die aan mij komen als die mensen mijn lief niet zijn, al die dingen. Ik heb er wel een klein beetje stress voor, maar de afspraak met Manutine is geboekt voor de niet eens zo verre toekomst. Dus als ik geen koudwatervrees krijg wordt dit een van de eerste puntjes die ik ga kunnen afvinken.
Twee dagen met mezelf naar Londen Ik moet het niet ontkennen: sinds ik kinderen heb kom ik nergens meer. Een trip naar Kortrijk lijkt hier soms al een onderneming. Ik kan zwaar genieten van wat tijd met mezelf, maar ook dat komt er zelden of nooit nog van. Dringend tijd om daar verandering in te brengen, en dus wil ik dit jaar naar een van mijn favoriete Europese steden om wat cultuur op te snuiven, lekker te gaan eten met mezelf, te winkelen en eens op mijn gemak een koffie te drinken en een boek te lezen.
De akoestiek van de crib aanpakken Die laat nogal te wensen over, namelijk. Zeker met twee kinderen die nogal veel lawaai maken. We zijn eraan begonnen, zou moeten lukken.
Deelnemen aan de Dodentocht The word is out. Net als de zweetpollekes. Liefst zou ik het tegen niemand zeggen zodat niemand het hoeft te weten als ik gefaald heb, maar ik vind dat de verkeerde ingesteldheid, so there. Ik doe mee, met mijn beste vriendin, ik ga mijn best doen. En hopen op het beste. En zo weinig mogelijk uitvallende teennagels.
Wandelen met een hond uit het asiel
Onze kinderen willen een beest, wij niet bepaald, en dit is dus een beetje een compromis. Ik denk al lang dat ik dat eens wil doen, maar krijg niet direct uitgevogeld hoe en wanneer, dus wil ik daar dit jaar eens werk van maken. En dan hopen dat we niet collectief verliefd worden op een hond (lees: de kindjes en ik, de papa is daar meer immuun voor) en die stante pede mee naar huis willen nemen. Dat puntje gaat hier eindigen in traantjes, ge voelt dat al van hier he, lezers.
In zee zwemmen Er is een vliegtuigreis geboekt naar een locatie met een zee en genadige temperaturen (de eerste keer voor Flo, keispannend), dus ik zie deze wel goed komen.
Vuurwerk zien met de kindjes Nog nooit gelukt, behalve dan het vuurwerk van Bellewaerde door Dexter zijn kamerraam. Meestal zitten de kindjes hier al volle bak in bed als er ergens vuurwerk is, maar ik zou ze toch graag eens meenemen.
40 boeken lezen, waarvan de helft fictie Los van de fictie is het me vorig jaar gelukt, en ik ben ondertussen aan mijn vierde boek bezig, dus de sterren staan in elk geval gunstig voor dit puntje.
De tuin laten aanleggen Een tuin. Een echte! Waarin we kunnen zitten en ontbijten en spelen. Stel je voor. Ze beginnen dit weekend voor echt, als alles goed gaat.
Meegaan met een luchtballon Staat al jaaaaaaren op mijn lijstje van dingen die ik wil doen. Zou 2019 eindelijk het jaar worden waarin het daadwerkelijk gebeurt?
Een boek schrijven Ik doe dat graag. Ik heb wat ideetjes. Wie weet.
Eten bij Hof van Cleve Ook al een droom van jaren ver. Mijn YNAB zegt dat ik het na een periode van sparen kan betalen. Er is gereserveerd. YAAAASSSSSS.
Regelmatig date nights en dagjes vrij met Youri Het eerste weekend kinderloos samen komt eraan, er zijn plannen om een keer per maand te gaan eten en om de twee maand een dag congé samen te nemen. Goede intenties, minstens.
Opleiding hulpkok starten in avondonderwijs Ik zit over de helft van “soepen en sauzen”, en als ik hiermee klaar ben ga ik even pauze nemen, om me dan in september in te schrijven voor een jaaropleiding hulpkok. Gewoon, omdat het kan.
Fotoboeken 2017 en 2018 af en geprint Zoals hier. Duidelijk.
Mijn bureau inrichten Mijn bureau boven is nog helemaal niet klaar, waardoor ik weer standaard aan de eettafel werk, iets dat ik niet meer wilde doen na de verhuis. Ik hoop dus dat dit ervan komt.
“Vrijdag Movienight” invoeren Is gebeurd, maar ik zal pas binnen 51 weken kunnen zeggen of het een succes is geworden. Elke vrijdagavond kijken we een film, de ene keer kies ik, de andere keer Youri. Ik kijk tegenwoordig misschien naar twee films op een jaar, dus dat kan in elk geval alleen maar beter. Zeker omdat ik al in de helft zit, door vorige week te kijken naar het te smaken Nebraska op Netflix.
Een halve dag educatie per week invoeren Zodat ik wat meer werk kan maken van online cursussen en dergelijke. Ik ga dus wat sleutelen aan mijn themadagen.
Kinderdates, afgewisseld per maand We merken dat de kindjes er deugd van hebben om eens dingen los van elkaar te doen, zeker nu ze ook overdag op dezelfde school zitten en ’s avonds constant in malkanders haar. (serieus zeg, sibling rivalry is a thing) Het plan: Youri en ik gaan elke maand iets leuks doen met één kind. Een keer naar een museum, een keer winkelen, gaan ontbijten, whatever.
Wil je nog meer weten over mijn plannen? Rep je dan naar de laatste aflevering van Werk & Leven, waarin ik het samen met Anouck niet alleen over dit lijstje heb, maar ook nog over andere manieren van je jaar plannen.
Ik weet het, genoeg al met de terugblikken, we gaan die kant niet op en yada yada.
De laatste maand van 2018 vloog evenwel zo snel voorbij als het volledige jaar 2018 op zijn eigen, en ik ben nog niet helemaal klaar met reflecteren, geloof ik.
Als er een woord is dat terugkwam in alles dat ik een jaar geleden schreef aan kerstkaarten en overzichten en columns dan was het wel “minder”. Ik wilde een jaar geleden van alles minder. Brol. Stress. Kilo’s. Sociale media. Afleiding. Brol. Zei ik al brol?
Afgelopen week vroeg ik me af of dat eigenlijk een beetje gelukt is.
Al een chance dat ik een blog heb om me over dat soort vragen te buigen!
Was er meer of minder brol in 2018?
Zeker weten minder. Ik heb het gevoel dat we op het vlak van ontspullen al jaren aan het toewerken waren naar de zomer van 2018, en onze geplande verhuis naar een nieuwe crib. In onze ogen zou dat een nieuwe start worden in een huis met veel en veel minder. Lees: de dozen die nog ongeopend op zolder stonden na de vorige verhuis konden het vergeten, die gingen niet mee. Net als de kilo’s andere spullen die we al lang niet meer nodig hadden. Het was een werk van jaren, van honderd keer naar de Kringloopwinkel en het containerpark rijden, van streng zijn en zo weinig mogelijk kopen dat we toch niet nodig hadden, maar ik kan met een belachelijke trots zeggen dat we er behoorlijk in geslaagd zijn.
Wij hebben lege kasten in het nieuwe huis, én veel. De vooruitgang die we -ook in ons hoofd- hebben geboekt is gigantisch. Dus check, keihard check. De nieuwe crib is er een met minder brol dan ooit tevoren.
Wat dan weer niet wil zeggen dat ik niet belachelijk hard kan genieten van de eerste keer soldekes shoppen met de dochter. <3 Ook al had zij nu ook weer niet echt zo’n ongelooflijk cool jasje nodig.
Was er meer of minder stress in 2018?
Ik durf te stellen: minder. Al was er nog te veel stress naar mijn goesting. Ik ken verschillende vormen van stress. Werkstress. Angsten. Piekerstress. Ik ben al een paar jaar niet meer in therapie, en alleen al dat is een goed teken. Ik zou het nog altijd boeiend vinden, en ik ben ervan overtuigd dat ik er ook deugd van zou hebben, maar ik heb het niet meer nodig om mijn hoofd boven water te houden.
Ik ben ondertussen ook twee jaar gestopt met alcohol drinken, en ook dat heeft mijn gevoelens van stress en angst en paniek serieus verminderd. Ik durf zeggen dat ik mentaal een pak stabieler ben dan een paar jaar geleden. Ik crash veel en veel minder. Ik zie de muur waar ik tegenaan zou kunnen knallen nu van heel ver aankomen, waardoor ik tijdig op de rem duw. Ik slaag er beter in om mijn grenzen te bewaken, ik probeer me minder te wentelen in een slachtofferrol, maar voor zoveel mogelijk dingen zelf verantwoordelijkheid te nemen.
Tegelijk ben ik ook maar een mens, en kan stress me nog gigantisch overvallen op een moment dat er eigenlijk niks aan de hand is. Enkele dagen geleden nog: ik stond op, besefte dat ik nog een half uur had waarin ik nog moest ontbijten en honderd dingen moest klaarmaken voor de kindjes, en ik ben erin geslaagd om met mijn gezaag de volledige gemoedstoestand van mijn gezin te doen kelderen op vijf minuten. Sorry hastjes. Dat was niet de bedoeling.
Dan is het bij mij vooral kwestie van een reality check, een lange harde blik in de spiegel, en dingen beter plannen. Dan lost het zichzelf weer op.
Niks onoverkomelijk.
Ik ben verre van perfect, maar ik word elk jaar een klein beetje beter.
Dus check.
Waren er meer of minder kilo’s in 2018?
Ik heb het voor u gecheckt, want ik kwam niet zo heel vaak in de buurt van mijn weegschaal: exact even veel. Wat op zich al tof is na een jaar waarin ik naar mijn goesting wat te weinig bezig was met gezond eten en bewegen. Kun je van een succes spreken als de voornaamste boodschap is dat de schade veel groter had kunnen zijn? Ik denk het niet. Tegelijk: ik ben wel gestopt met cola light drinken, iets waar ik nog nooit eerder langer dan een maand in was geslaagd. En de laatste weken heb ik de vreselijke buikkrampen onder controle die mij vaak overvallen, en heb ik door dat heel veel te maken heeft met het consumeren van suiker en bloem. Die dingen laat ik alweer een paar weken zoveel mogelijk, en dat helpt gigantisch. Plus: mijn kleren zitten losser. Win win, dus.
Was er meer of minder sociale media in 2018?
Bwah. Ik ben een beetje hervallen. Niet met Facebook, dat ik nog altijd alleen gebruik voor mijn blog, online cursussen en contacten van de school van Dexter en Flo. Ook niet met Twitter, waar ik letterlijk al drie jaar niks meer van heb gelezen of gezien (en nog geen seconde gemist ook niet). Wel met Instagram. Ik post niet zelf, maar scroll er weer veel te veel door. Werkpuntje. Tegelijk: ik zat minder dan alle voorbije jaren vastgekleefd aan mijn smartphone. Heel vaak vergat ik hem een paar uur in mijn handtas. Dat vind ik dan weer wel goed, dat ik hem wat beu ben geraakt, eindelijk.
Was er meer of minder afleiding in 2018?
Veel minder. Lang verhaal kort: ik begon een podcast met Anouck, en haar zo veel vaker zien en moeten antwoorden op de vraag “hoe is het?” en “wat heb je gedaan om je work-life balance te verbeteren?” heeft ervoor gezorgd dat ik keihard aan de slag ben gegaan met de manier waarop ik werk. Plots zat er een systeem in. Een systeem dat ervoor zorgt dat ik minder uren werk, maar niet inboet aan inkomsten. Integendeel. Dankzij een combinatie van leren om te focussen op wat Cal Newport “Deep work” noemt, batching en het inzetten van themadagen kan ik de afleiding tegenwoordig beperken tot een minimum. Youri is me trouwens gevolgd, en kan er ook alleen maar positieve dingen over vertellen. Alles wat Anouck en ik het afgelopen jaar geleerd hebben op dat vlak is een beest van een online cursus geworden, die “Baas over eigen Tijd” heet.
We lanceren hem nog eens opnieuw binnen een paar maanden, zet je zeker op de wachtlijst onderaan deze pagina als je daar meer over wilt weten.
Dus. Tevreden, lilith?
Al bij al wel.
Het lijkt alsof er van dag tot dag weinig verandert, tot je eens echt gaat vergelijken met waar je vandaan komt.
Perfect is het allemaal niet, maar het is wel beter. Meer kon ik eigenlijk niet wensen, in een jaar met veel gedoe rond het bouwen en verhuizen naar de nieuwe crib.
Nu dat allemaal een beetje achter ons ligt, wil ik natuurlijk wel een strakker lichaam, borsten die de zwaartekracht beter trotseren, en de kalmte en het geduld van een zenboeddhist.
En snel wat.
(Stay tuned voor al mijn wilde plannen en voornemens voor 2019, trouwens. Ze komen er keihard aan.)
verhuizen naar een nieuwbouwwoning naar eigen goesting
voor echt stoppen met cola light drinken (ondertussen al meer dan acht maanden, en ik zou haast vergeten hoeveel jaar het heeft geduurd voor ik daar EINDELIJK in ben geslaagd, zeg)
het WK Voetbal en de viering in Brussel en all the feels
de fijne ontmoetingen op de eerste Productivity Friday van Werk & Leven
de positieve verhalen in de “YNAB voor beginners”-Facebookgroep. Ja, ik ga nog één keer lanceren in 2019, zet je op de wachtlijst als je daar meer over wilt weten
Voel je vrij om jouw favorieten van 2018 te delen in de reacties hieronder. Ontdekkingen, evoluties, dingen die jij geweldig vond, we lezen heel graag mee!
Ken je dat, dat je na een drukke periode weer op je voeten landt en geen idee hebt wat er gebeurd is? De week van de lancering van Baas over eigen Tijd was zot, op een hele goede manier. Zoveel enthousiaste deelnemers, zoveel dingen die gedaan moeten worden als je zo’n grote cursus lanceert. Het plan was om daarna even wat rustiger te doen, maar toen kwamen er plots weer allemaal andere toffe opdrachten binnen, en zat december plots ook boordevol. Maar: ergens in januari zijn er plannen om even een weekendje weg te gaan met twee. En er is een gezinsvakantie geboekt, en we hebben een vakantie gewonnen in een boomhut. Las ik daar drie keer vakantie? Het is dat het bij momenten wel een beetje nodig is.
Ik ben weer gaan lopen, voor het eerst in zeker twee jaar. Hence de paarse wangen, het feit dat ik geen meter vooruitkwam (ook door de storm from hell waarover ik om de een of andere vage reden heb beslist dat die mijn ideaal moment was om te herbeginnen) en het feit dat ik van pure spierpijn al drie dagen rondloop alsof ik een geweldig volle pamper heb. Maar wel deugd van gehad, anders. Onwards and upwards.
De rest van december belooft zo druk te worden dat ik in het weekend weer keihard in batching– en foodpreppingmodus ga. Wat ik alleen maar geweldig tof vind, al die cadeautjes aan mezelf in de vorm van glazen potten gevuld met fruitsla voor het ontbijt, rijst, geroosterde groentjes en wortelstaafjes met hummus. <3 Precies of ik heb het volledig onder controle, alles.
De kerstboom staat. Michael Bublé en Een brief voor Kerstmison repeat, hier. De kindjes zijn blij, ze mochten zoals elk jaar een kerstbal kiezen, en dit jaar werden het een T-Rex voor hem, en twee lekstokken voor haar. Wat die brief voor Kerstmis betreft: ja, het kan dat ik gisterenavond in de badkamer het volledige concept van Big Brother heb uitgelegd aan Dexter. En het verloop van het programma. En die keer dat ze een puppy hadden die Brotherke heette. Dear diary moment voor deze mama wi vint. (en ja, misschien wordt het ook stilaan tijd voor Los Papagueros, al moet ik het misschien wel even laten zakken, allemaal. “HONDERD DAGEN? EN DIE MOCHTEN DAAR NOOIT UIT? Was hun familie dan niet verdrietig?” <3 )
Vanmorgen zag ik een mama aan de schoolpoort en ging het over de festive spirit en of die er al was, en terwijl het bij haar vooral een periode was om tegenop te kijken bedacht ik me dat de feestdagen elk jaar meer mijn eigen ding worden. Neen, er zijn nog altijd geen echte tradities sinds de kerstlievende mama’s er niet meer zijn, maar het is rustig en gezellig en zonder te veel drukte, en ik kan daar wel mee leven. Beetje bij beetje vallen de dingen in een plooi. En kan ik weer een kerstboom zetten zonder hartzeer. Which is nice. Ik moet wel nog altijd voor de eerste keer spuitsneeuw kopen.
En raar maar waar: duizend lijstjes maken is er geen van, al weten we allemaal dat ik dat natuurlijk zoals elk jaar wel veelvuldig zal doen. 
