1. Ik ga anders eens iets zeggen dat jullie de laatste weken waarschijnlijk nog van niemand anders hebben gehoord: wat vliegt de tijd toch snel! Ik heb gisteren de tekst voor mijn kerstkaartjes geschreven, en dat is opvallend, want volgens mijn berekeningen was het de week ervoor nog zomer. Maar goed, het is wat het is, we moeten ermee verder, en ik weet niet of jullie er iets aan hebben om te lezen dat ik ondertussen een worsteling van jewelste met de herfst achter de rug heb, maar indien niet, scroll gerust door naar puntje drie.
2. Ik worstel met de herfst. Hoe erg ik ook probeer om me ernaar te zetten, er moet altijd wat gepitst en geduwd en geweend worden, exact zoals dat op dagelijkse basis tussen mijn twee kinderen gaat.
   Het zorgt er vooral voor dat het eetpatroon waarover ik al eens graag naar huis schreef op niet veel meer trekt (ook met dank aan de kilo’s snoep die de kindjes met Halloween naar huis sleepten, en de kilo’s chocolade die door Sint-Maarten werden afgeleverd), en ik mezelf niet zo makkelijk ’s avonds nog het huis uit krijg gestampt om te gaan sporten.
   Resultaat: oude oorlogswonden wat betreft de weegschaal en mijn lichaamsbeeld springen weer open, er moet heel wat ontsmettingsmiddel aan te pas komen om al wat ettert weer proper te maken, en ik sta erbij en kijk ernaar. Vanuit de gedachte: sukkel ik daar nu echt nog allemaal zo mee en ik ben bijna veertig wtf. In elk geval: gisteren ben ik nog eens gaan sporten. Afgelopen weekend was mijn eerste weekend zonder brol. Onward and upward.
3. Zaterdag nam ik na de aankomst van de Sint in Antwerpen (vonden jullie dat ook zo’n event, met *kuch* al die aanpassingen *kuch*?) een moment voor mezelf. Zonder de kindjes en man. Een geval van eerst je eigen zuurstofmasker opzetten, na drukke weken voor zowel mij als de husbando. Wat het dan ook compleet fenomenaal maakt dat hij me de afgelopen dagen de ruimte gaf om wat op mijn positieven te komen. Ik zeg het niet vaak, maar ik wens iedereen zo’n husbando. Ik heb het gevoel dat ik er weer wat beter tegen kan, en dat is nodig. Want!
4. Er komen drukke, maar fijne weken aan. Volgende week lanceren Anouck en ik nog eens de online cursus “Baas over eigen Tijd“, een cursus die we gemaakt hebben omdat we na jaren van te vaak verzuipen in onze eigen to do-lijsten een systeem hebben gemaakt dat ervoor zorgt dat we onze dagen veel minder aan het toeval overlaten, en zo veel meer tijd overhouden om dingen echt gedaan te krijgen en al eens een boek of vijftig per jaar te kunnen lezen. In mijn geval dan.
   Bij Anouck is dat zoveel reizen dat ik elke podcast-episode moet vragen hoe ze het gesteld heeft. We wensen iedereen zo’n systeem toe, al was het omdat het de stress grotendeels in bedwang houdt, ook in bijzonder drukke weken.
   Volgende week maandag, 25 november, geven we om 14 uur een gratis voorproefje van die cursus, in de vorm van een interessante online workshop met de titel “Stop met verzuipen in bergen to do’s: hoe themadagen je kunnen redden”. Als je moet werken op dat moment, dan kun je de herhaling gratis en voor niks in je mailbox krijgen na afloop, maar alleen als je je even registreert hierboven. Ik zou het niet laten als ik van u was.
5. En oh ja, Sint-Maarten kwam hier ondertussen langs. Wij gaan in de Westhoek nog wat vroeger in Sint-modus dan anders, en dus heb ik een goede tip voor alle kindertjes die graag tekenen, zoals mijn Flobo/Flokiedo/Flokie. De Dessineo is echt wel een machtig ding, en neen, ik word niet gesponsord (als je op de link klikt en iets koopt krijg ik wel een beetje commissie, dus doe gerust), ik ben gewoon enthousiast. Een lichtbak waarmee ze in verschillende stapjes de leukste tekeningen kunnen maken. Had ik dat als kind gehad, ik was zot geworden. En ik had misschien wel meer kunnen tekenen dan zo’n mannetje waarin het woord “zot” staat. Zeker op jullie brieven aan de sint zetten, mocht er nog twijfel bestaan over wat er in die schoen moet.

Fijne werkweek allen!
(de onderste foto is jammergenoeg niet van mijn mealprepsessies, waarover ik een tof en immens populair e-bookje heb gemaakt voor Werk & Leven (even naar beneden scrollen om het te downloaden). Het was wel een bordje dat ik vorige week at bij The Avocado Show in Brussel. Waanzinnig mooi en waanzinnig lekker. Ik wil er een in Ieper, nu. En ja, ik weet het van de avocado’s, maar ze doen hun best, net zoals ik)

1. WHAT? Is de eerste week van die toch een beetje gevreesde grote vakantie al weer achter de rug? Hoe is dat mogelijk, zelfs? Dat vrezen kwam door de combinatie van bij momenten lastige en vreselijk vermoeide kindjes aan de start van die vakantie en een moeder die nog halvelink in werkmodus zat, maar ondertussen lijkt iedereen wat meer gesetteld, en het moet gezegd: we hebben al een hele leuke week gehad. De vakantieopvang startte pas vandaag, dus we wisselden wat af en uit, en dat beviel. Ik was drie dagen de entertainer van dienst, en we deden van Bibnick en cinema en heel veel UNO ’s ochtends omdat dat Dexter zijn favoriete manier is om aan de dag te beginnen. Nog enkele highlights van week 1: onze avondwandeling richting tussenstop van de rally Peking-Parijs op de markt van Ieper (HOE INDRUKWEKKEND WAS DAT?!), de poëziezomer van Watou en dan vooral het “bed van de reus”, zoals de kindjes de installatie in de parochiezaal noemden. Leve mooi weer en mogelijkheden.
2. Ik heb dan weer de grootste prutnacht ooit achter de rug, met met moeite anderhalf uur slaap. Iets met eten dat niet wilde verteren en een maag die heel de godganse nacht tegenwerkte en vooral heel veel pijn deed. Dan maar de ene na de andere aflevering van Bob Ross bekeken op Vice om wat te kalmeren.
   Heel soms heb ik dat nog eens, en dan komen er weer schrikbeelden opzetten van die keer dat ik met spoed moest geopereerd worden aan een darmobstructie na mijn gastric bypass en achteraf hoorde dat mensen daar al eens aan sterven. Maar zo erg als de nacht bleek de aandoening toch niet te zijn: ik ben een beetje op mijn positieven aan het komen. Nu mijn maag zelf nog, want die blijkt op heden amper tegen water te kunnen.
3. Nog drie weken en wij wonen een jaar in de nieuwe crib. Onwaarschijnlijk hoe snel dat is gegaan. Ik moet misschien maar eens een overzichtspost maken dan, en wat daar zeker in moet voor mensen die een witte gietvloer overwegen: als je geen poetsvrouw hebt, en het is zomer en de tuin raakt maar niet aangelegd omdat de tuinaannemer al weken van de aardbodem verdwenen lijkt, dan kun je elke dag wel poetsen en dan heeft dat evenveel zin als de was uithangen als het regent. Zwarte voeten, blauwe voeten (stoepkrijt), zand, gemorst appelsap, ijsjes die tegen de grond gaan, kersensap everywhere, ik zal het maar zien als tekenen van een fijne zomer en ondertussen van “Let it go” zingen tussen mijn tanden. As you do.
4. Het is gek om plots tijd te hebben voor dingen. Ik ben vorige week vijf keer gaan sporten, om maar iets te zeggen. Niet omdat ik per se atletische ambities heb, maar gewoon, omdat het kon. Het was zalig, zonder druk op de ketel. Zonder druk op de ketel zou al eens meer mogen.
5. Vanmorgen zette ik mijn twee blonde kletsmajoren af in de opvang, en dat was zonder enige miserie of traantjes omdat ze hun vrienden terugzagen en direct konden beginnen met Pokémonkaarten checken. Ja, dat vergt wel wat, die vakantieopvang organiseren met andere ouders, maar die vertrouwde omgeving waarin ze terecht kunnen is mij zo veel waard, altijd. <3

1. Het was moederdag. Mijn eerste gedachte als ik mails krijg voor “moederdochter-shopping days” of iets dergelijks is nog altijd een vijandig “IK HEB GEEN MOEDER“. Dit jaar overviel het me hoe blij ik was dat ik daar direct achter “maar ik heb wél een dochter” dacht. Het is dan ook een hele toffe dochter. Mijn moeder had het moeten weten. En zo blijf je natuurlijk bezig. #thecircleoflife
2. Ik heb trouwens ook een hele toffe zoon, voor wie ik speciaal naar school rij omdat hij Lily de Splitmuis thuis vergat (een muis die meegaat naar huis met de beste splitser van de week). Om dan te zien dat hij op een andere locatie zit, en ik aldus voor een gesloten klasdeur sta. Waardoor niemand heeft gezien wat voor een moederlijk effort ik heb willen leveren. Dan maar selfies nemen in de auto van miserie.
3. Deze maand doen de eerstejaars hun eerste communie of lentefeest. Dexter doet geen van de twee, maar mocht wel iets anders kiezen. Een weekendje weg met het gezin it is, en wij hebben daar serieus veel zin in. Zelfs nog meer dan in een schaap van roomijs onthoofden of op een podium staan.
4. Vorig weekend vond hier anders een hoogdag op zijn eigen plaats. Ge weet het of ge weet het niet, maar Youri en ik hebben al veel gedaan in ons leven, maar nog nooit zelf gebarbecued. Eerst hadden we een appartement, en toen een koertje zonder barbecue. En nu dus een half aangelegde hof, sinds een week met barbecue. Dus ja, weer of geen weer, wij hebben worsten gegeten. De lekkerste worsten ooit. Net als patatjes in aluminiumfolie, de lekkerste patatjes ooit. En gisteren keken wij naar Grillmasters, en zagen wij een visioen van onze toekomst. Iets met hete kolen.
5. Consternatie ook in de Werk & Leven-headquarters, vorige week, toen wij een boze mail kregen met de vraag om te stoppen met het verdelen van onze gazetjes in Antwerpen. Wij hadden helemaal geen gazetjes verdeeld, en al helemaal niet in Antwerpen. Bleek dat het om verkiezingsdrukwerk ging van de SPA. Wasn’t us. Wel goed gevonden!

• Ik ben vanmorgen nog eens gaan spinnen. Als in: een uur lang zitten doodgaan op een fiets die niet eens vooruitgaat. Volgens de gegevens van de membersite van mijn lokaal fitnesscentrum was ik daar al zes jaar lang als missing in action opgegeven. Los van de wandeltrainingen voor de Dodentocht kom ik tegenwoordig te weinig aan bewegen toe. Ik zwom graag en zonk weinig, maar ik ben al jaren op zoek naar een moment waarop ik kan gaan zwemmen zonder dat het razend druk is in de baantjes van Ieper zwembad. Nooit gevonden, dus moest het iets anders worden. Gezwoten dat ik heb vanmorgen, en pijn aan mijn gat en spieren dat ik eraan heb overgehouden. Volgende week weer! :aah:
• Ik krijg regelmatig de vraag of ik ben afgevallen. Ja dus, en opeens heb ik de magische grens bereikt waarop dat zichtbaar blijkt voor andere levende wezens. Altijd fascinerend hoe dat gaat: niemand ziet iets, en dan vraagt de meme op zondag of ik vermagerd ben, en de juf van Dexter op maandag, en op dinsdag een mama van een vriendje. Vorige week was ik ook al afgevallen, maar toen zag niemand iets. In elk geval: geen magisch dieet (al ben ik wel gestopt met suiker en bloem, wat ervoor zorgt dat ik veul minder honger heb en dus niet zo hard moet rekenen op wilskracht), wel al een paar maanden hard aan de slag met dingen als mindset en lomp zijn tegen mezelf en omgaan met emo-eten, wat dus blijkbaar werkt met krak dezelfde technieken als stoppen met roken en stoppen met drinken. Had ik dat eerder geweten!
• Dat impliceert dat ik dit jaar weinig paaseieren at, dat klopt. Niet zo erg, want zoals ik bij drinken zeg dat ik echt wel genoeg heb gedronken voor de rest van mijn leven, begin ik te beseffen dat dat met paaseieren smoefelen misschien wel wat van hetzelfde is. Ik heb al veel paaseieren gesmoefeld, ge wilt het niet weten! (ooit eens zoveel fondant dat ik zo wit was als een hoopje maden, en ze zeker tien jaar niet meer at)
• Los daarvan organiseerden we hier onlangs eens een Werk&Leven-dinertje mét de hubsters, die elkaar nog maar twee seconden in levenden lijve hadden gezien. Dat viel mee, en ooit gaan we Youri ervan kunnen overtuigen om naast sound engineer ook eens gast/co-host te zijn. Ooit. De dag na ons dinertje ging ik met vriendin J. belachelijk vroeg op pad om 29 kilometer te gaan wandelen met wandelclub Nooit Moe Boezinge. Wat een leven.
• Het was warm weer, en ik besliste dat ik me dit jaar niet druk ga maken over mijn benen en of die niet te lelijk zijn volgens andere mensen om rokken te mogen dragen. Wereld, ge zult met mijn benen moeten leven, ik ben te oud geworden om me nog bezig te houden met of dat wel aanvaardbaar is. Weer een zorg minder.