Nog een week, en de zomervakantie begint officieel. Een zomervakantie die hier al een hele tijd in the making is. Ik denk dat ik in januari, toen ik mijn plan voor 2019 aan het overdenken was, begon na te denken over hoe druk de afgelopen jaren zijn geweest. Niet alleen qua werk, maar ook qua een huis bouwen en een gezin beginnen en afscheid nemen en werken aan mezelf.
Youri en ik zijn allebei zelfstandig, en hebben de neiging om altijd door te doen. Feestdagen zijn bij ons standaard: een iemand blijft thuis met de kindjes, een iemand gaat werken. Soms al van vijf uur ’s ochtends, zodat er dingen kunnen gedaan worden samen in de namiddag, maar ge ziet van ver dat dat niet alleen opbreekt, maar ook dat dat niet altijd zo goed is qua relationele mogelijkheden en me-time.
In de zomer nemen we dan wel vakantie, maar ook dat is vaak afwisselen en puzzelen voor dood. Dat gaat al vele jaren zo. De zomer is doorgaans kalmer dan het werkjaar, maar echt stoppen doet het zelden. Ik wilde wel eens een deftige break, eigenlijk.
Het was tijdens het maken van de online cursus “Baas over eigen Tijd” die ik met Anouck ontwikkelde dat ik tot de vaststelling kwam dat de principes die ik doorheen de werkweken gebruik om mijn uren zo efficiënt mogelijk te plannen (zodat ik minder moet werken) net zo goed toepasbaar kunnen zijn op mijn maanden. Mits wat goede planning moest dat volgens mij ook lukken.
Lang verhaal kort: ik overlegde met mijn voornaamste opdrachtgevers, en liet hen weten dat ik deze zomer geen redactionele stukken maak. Voor sommigen maakte ik er de afgelopen maanden wat extra, voor anderen is de afspraak dat ik opnieuw start in september, vol goede moed.
Iedereen begreep mijn keuze. Ik zette doorheen het jaar genoeg geld aan de kant in YNAB (de online cursus staat heel de zomer open, trouwens, voor de liefhebbers) om de periode te kunnen overbruggen. Ik wist van mijn beider zwangerschapsverloven dat dat kon.
Tijd doorbrengen met mijn gezin. Bijslapen. Herbronnen.
Een keer aan mezelf denken. Bloggen ook, denk ik.
Het is raar. Het voelt fijn. Ik moet nog zien hoe ik het concreet invul, maar dat ga ik nu eens niet te veel plannen en overdenken. Dat levert al eens op, zoals een sabbatzomertje, maar in dat sabbatzomertje wil ik mezelf ook leren om het wat vaker te laten hangen.
Deze week is het exact duizend dagen geleden dat ik mijn laatste glas alcohol dronk. Dat weet ik dankzij een app op mijn telefoon (zie hieronder bij de tools), het is gelukkig niet dat ik het zo lastig heb dat ik nog altijd de dagen aan het tellen ben.
Integendeel. Het is vanzelfsprekend geworden. Ik ben iemand die niet drinkt. Ik denk er amper nog bij na. Het is goed zoals het is, en er is elke week wel een moment waarop ik verzucht dat ik nog altijd blij ben met mijn beslissing.
Dit heb ik de afgelopen duizend dagen geleerd:
dat wilskracht zelden een goede basis is om ergens mee te stoppen. White knuckling it, noemen ze dat mooi in het Engels. Of dat beeld van een bal onder water houden tot hij uiteindelijk toch keihard en met volle kracht naar de oppervlakte schiet. Met alcohol heb ik nooit het gevoel dat mijn wilskracht elk moment kan knappen, met een binge tot gevolg. Ik voel me niet in gevaar in de buurt van een glas wijn. Ook niet in de buurt van een sigaret, trouwens. Met dank aan slimme schrijvers die mij mijn patronen leerden doorzien (zie de PDF die je hieronder vindt), en me in mijn hoofd leerden zoeken naar de verhalen die ik mezelf vertel.
dat er wel andere goede tactieken zijn. Playing it forward, bijvoorbeeld. Bij zin in een glas wijn doorspoelen naar de onverbiddelijke kater van de dag erna. En beseffen dat ik die kan missen. Net als het ongemak, de zwarte gaten, de angst die vaak werd aangewakkerd na een nachtje doordrinken. Opgelucht dat dat allemaal niet meer moet.
dat alcohol veel belooft, maar weinig geeft. Die rust waarnaar ik op zoek was op de bodem van elk glas Chardonnay? Die kwam er pas toen ik stopte met zoeken, en langzaam van mijn gewoontes rond alcohol afraakte. Dat ik dat kon, dat ik weer controle kon nemen, dat zorgde voor heel wat rust. Zonder katers.
dat ik het me nog nooit heb beklaagd dat ik de dag ervoor niet heb gedronken. Het is zoals met sporten: je hebt niet snel spijt van een work-out, en ook niet van geen kater hebben en zo fris zijn als een hoentje.
dat mensen het feit dat ik gestopt ben soms aanzien als kritiek op hun eigen omgang met alcohol. Terwijl het dat nooit is. Ik ben geen missionaris geworden op kruistocht tegen alcohol. Helemaal niet zelfs. Als je me vraagt waarom ik ben gestopt, dan krijg je wel een antwoord. En ja, dat is best positief, en ja, dat is misschien verdacht en vast een leugen van iemand die niet wil toegeven dat het zuigt, maar ja, het is wel hoe ik het ervaar. En daarmee zeg ik niks over jou. Neem het van mij aan.
dat niet kunnen stoppen bij eentje voor heel wat mensen moeilijk te begrijpen valt, maar dat het vaak samenhangt met een hoop andere dingen. Vorige week zag ik een zakenman in Gert Late Night vertellen over hoe hij een chronische piekeraar was, en hoe alcohol dat een beetje kalmeerde. “Check!”, zei ik tegen Youri. Alcohol was de enige vakantie die ik kon nemen van mijn vaak vreselijk paniekerige hoofd. Moeilijk was het niet: fles ontkurken, en een break. Daardoor nam ik er alle andere ongemakken bij, besef ik nu.
dat ik nooit zal snappen waarom mensen andere mensen die duidelijk een complexe relatie met iets hebben proberen te overtuigen om te herbeginnen. Het is me nog niet vaak overkomen, gelukkig, en ik sta ook sterk genoeg in mijn schoenen om er het mijne van te denken, maar waarom zou je? DOE. HET. NIET.
dat alcohol me niet leuker maakt, maar wel lomer, minder alert, mijn remmingen wegneemt, en me verder weg brengt van mezelf dan ik eigenlijk wil. Dat dat allemaal goed was als veertienjarige die een beetje vloeibare courage nodig had, maar dat ik blij ben dat ik het als achtendertigjarige niet meer nodig vind om vooral niet te veel mezelf te zijn. Of een vrolijkere, leutigere versie van mezelf, die dan uiteindelijk toch ook weer niet zo leutig blijkt te zijn als ik dacht.
dat alcohol me tegelijk ook op de rem deed staan. Ik verdoofde mijn ambetant gevoel over dingen vaak, waardoor ik niet overging tot actie om iets te veranderen. Werk kak? Alcohol. Gefrustreerd over iets? Alcohol. Te dik? Alcohol. Ik was heel erg “fuck this shit” in de tijd dat ik nog dronk, besef ik nu. Hoe fucker this shit zonder er iets aan te doen, hoe groter de frustraties, hoe fucker this shit. #wisdomfortheages
dat stoppen met alcohol niet alle miserie heeft weggenomen. Ik ben nog altijd iemand die eet als ze zich niet goed voelt, en moet leren om om te gaan met oncomfortabel zijn en emoties waarmee ik niet altijd weg weet.
dat er zoveel dingen zijn die er vroeger hadden voor gezorgd dat ik vond dat ik het scherpe randje er wat af moest drinken. Deze week alleen al: mijn oma is gestorven. De verkiezingsuitslagen waren wat ze waren. Er is miserie met de locatie van onze vakantieopvang. Er zijn kindjes die het wat lastig hebben, natuurlijk juist toevallig die van mij. Een communie. Een begrafenis. Zo is er bijna elke dag een goede reden. Of niet. Het gaat allemaal zoveel beter met een hoofd dat weet dat het het ook aankan zonder regelmatige verdoving, en ik ben zo blij dat dat besef er kwam. Nu los ik het trouwens op met sporten, elke ochtend wat vroeger opstaan om mijn hoofd uit te schudden met Morning Pages, proberen om op mijn eten te letten en zo goed als dagelijks te mediteren met Andy van Headspace, mijn dikke vriend.
dat geen katers meer hebben mijn leven significant beter maakt. Ik moet nooit nog rekening houden met katers, om iets te noemen. Ik kan op zaterdagochtend om tien uur naar de fitness als ik wil. Als de kindjes mij om vijf uur wakker maken, dan ben ik wel moe, maar ik heb nooit dat vage gevoel van twee glazen wijn. Of erger nog: twee glazen wijn te veel. Ik slaap ook gewoon beter. Heb minder last van mijn spijsvertering. Wil nooit meer sterven van de mottigheid, laat staan op wekelijkse basis. Als je stopt denk je vooral aan wat er wegvalt, maar dit is zowat het leukste dat erbij komt: frisse ochtenden.
Ik ben duizend dagen gestopt, en dat stoppen heeft me al tien keer meer opgeleverd dan alles dat die glazen wijn mij beloofden. Ik was bang dat mijn leven zou stoppen, maar het werd alleen maar beter.
Zo, zo blij dat ik heb durven springen. Zo, zo opgelucht dat ik deze blogpost kan schrijven.
Hieronder vind je enkele tools die ik heb gebruikt om het proces wat te vergemakkelijken.
Ik weet het, genoeg al met de terugblikken, we gaan die kant niet op en yada yada.
De laatste maand van 2018 vloog evenwel zo snel voorbij als het volledige jaar 2018 op zijn eigen, en ik ben nog niet helemaal klaar met reflecteren, geloof ik.
Als er een woord is dat terugkwam in alles dat ik een jaar geleden schreef aan kerstkaarten en overzichten en columns dan was het wel “minder”. Ik wilde een jaar geleden van alles minder. Brol. Stress. Kilo’s. Sociale media. Afleiding. Brol. Zei ik al brol?
Afgelopen week vroeg ik me af of dat eigenlijk een beetje gelukt is.
Al een chance dat ik een blog heb om me over dat soort vragen te buigen!
Was er meer of minder brol in 2018?
Zeker weten minder. Ik heb het gevoel dat we op het vlak van ontspullen al jaren aan het toewerken waren naar de zomer van 2018, en onze geplande verhuis naar een nieuwe crib. In onze ogen zou dat een nieuwe start worden in een huis met veel en veel minder. Lees: de dozen die nog ongeopend op zolder stonden na de vorige verhuis konden het vergeten, die gingen niet mee. Net als de kilo’s andere spullen die we al lang niet meer nodig hadden. Het was een werk van jaren, van honderd keer naar de Kringloopwinkel en het containerpark rijden, van streng zijn en zo weinig mogelijk kopen dat we toch niet nodig hadden, maar ik kan met een belachelijke trots zeggen dat we er behoorlijk in geslaagd zijn.
Wij hebben lege kasten in het nieuwe huis, én veel. De vooruitgang die we -ook in ons hoofd- hebben geboekt is gigantisch. Dus check, keihard check. De nieuwe crib is er een met minder brol dan ooit tevoren.
Wat dan weer niet wil zeggen dat ik niet belachelijk hard kan genieten van de eerste keer soldekes shoppen met de dochter. <3 Ook al had zij nu ook weer niet echt zo’n ongelooflijk cool jasje nodig.
Was er meer of minder stress in 2018?
Ik durf te stellen: minder. Al was er nog te veel stress naar mijn goesting. Ik ken verschillende vormen van stress. Werkstress. Angsten. Piekerstress. Ik ben al een paar jaar niet meer in therapie, en alleen al dat is een goed teken. Ik zou het nog altijd boeiend vinden, en ik ben ervan overtuigd dat ik er ook deugd van zou hebben, maar ik heb het niet meer nodig om mijn hoofd boven water te houden.
Ik ben ondertussen ook twee jaar gestopt met alcohol drinken, en ook dat heeft mijn gevoelens van stress en angst en paniek serieus verminderd. Ik durf zeggen dat ik mentaal een pak stabieler ben dan een paar jaar geleden. Ik crash veel en veel minder. Ik zie de muur waar ik tegenaan zou kunnen knallen nu van heel ver aankomen, waardoor ik tijdig op de rem duw. Ik slaag er beter in om mijn grenzen te bewaken, ik probeer me minder te wentelen in een slachtofferrol, maar voor zoveel mogelijk dingen zelf verantwoordelijkheid te nemen.
Tegelijk ben ik ook maar een mens, en kan stress me nog gigantisch overvallen op een moment dat er eigenlijk niks aan de hand is. Enkele dagen geleden nog: ik stond op, besefte dat ik nog een half uur had waarin ik nog moest ontbijten en honderd dingen moest klaarmaken voor de kindjes, en ik ben erin geslaagd om met mijn gezaag de volledige gemoedstoestand van mijn gezin te doen kelderen op vijf minuten. Sorry hastjes. Dat was niet de bedoeling.
Dan is het bij mij vooral kwestie van een reality check, een lange harde blik in de spiegel, en dingen beter plannen. Dan lost het zichzelf weer op.
Niks onoverkomelijk.
Ik ben verre van perfect, maar ik word elk jaar een klein beetje beter.
Dus check.
Waren er meer of minder kilo’s in 2018?
Ik heb het voor u gecheckt, want ik kwam niet zo heel vaak in de buurt van mijn weegschaal: exact even veel. Wat op zich al tof is na een jaar waarin ik naar mijn goesting wat te weinig bezig was met gezond eten en bewegen. Kun je van een succes spreken als de voornaamste boodschap is dat de schade veel groter had kunnen zijn? Ik denk het niet. Tegelijk: ik ben wel gestopt met cola light drinken, iets waar ik nog nooit eerder langer dan een maand in was geslaagd. En de laatste weken heb ik de vreselijke buikkrampen onder controle die mij vaak overvallen, en heb ik door dat heel veel te maken heeft met het consumeren van suiker en bloem. Die dingen laat ik alweer een paar weken zoveel mogelijk, en dat helpt gigantisch. Plus: mijn kleren zitten losser. Win win, dus.
Was er meer of minder sociale media in 2018?
Bwah. Ik ben een beetje hervallen. Niet met Facebook, dat ik nog altijd alleen gebruik voor mijn blog, online cursussen en contacten van de school van Dexter en Flo. Ook niet met Twitter, waar ik letterlijk al drie jaar niks meer van heb gelezen of gezien (en nog geen seconde gemist ook niet). Wel met Instagram. Ik post niet zelf, maar scroll er weer veel te veel door. Werkpuntje. Tegelijk: ik zat minder dan alle voorbije jaren vastgekleefd aan mijn smartphone. Heel vaak vergat ik hem een paar uur in mijn handtas. Dat vind ik dan weer wel goed, dat ik hem wat beu ben geraakt, eindelijk.
Was er meer of minder afleiding in 2018?
Veel minder. Lang verhaal kort: ik begon een podcast met Anouck, en haar zo veel vaker zien en moeten antwoorden op de vraag “hoe is het?” en “wat heb je gedaan om je work-life balance te verbeteren?” heeft ervoor gezorgd dat ik keihard aan de slag ben gegaan met de manier waarop ik werk. Plots zat er een systeem in. Een systeem dat ervoor zorgt dat ik minder uren werk, maar niet inboet aan inkomsten. Integendeel. Dankzij een combinatie van leren om te focussen op wat Cal Newport “Deep work” noemt, batching en het inzetten van themadagen kan ik de afleiding tegenwoordig beperken tot een minimum. Youri is me trouwens gevolgd, en kan er ook alleen maar positieve dingen over vertellen. Alles wat Anouck en ik het afgelopen jaar geleerd hebben op dat vlak is een beest van een online cursus geworden, die “Baas over eigen Tijd” heet.
We lanceren hem nog eens opnieuw binnen een paar maanden, zet je zeker op de wachtlijst onderaan deze pagina als je daar meer over wilt weten.
Dus. Tevreden, lilith?
Al bij al wel.
Het lijkt alsof er van dag tot dag weinig verandert, tot je eens echt gaat vergelijken met waar je vandaan komt.
Perfect is het allemaal niet, maar het is wel beter. Meer kon ik eigenlijk niet wensen, in een jaar met veel gedoe rond het bouwen en verhuizen naar de nieuwe crib.
Nu dat allemaal een beetje achter ons ligt, wil ik natuurlijk wel een strakker lichaam, borsten die de zwaartekracht beter trotseren, en de kalmte en het geduld van een zenboeddhist.
En snel wat.
(Stay tuned voor al mijn wilde plannen en voornemens voor 2019, trouwens. Ze komen er keihard aan.)
Als er een vraag is die me bijna heeft tegengehouden om iets meer dan twee jaar geleden te stoppen met het drinken van alcohol, dan is het het gevreesde “Waarom drink jij eigenlijk geen alcohol?“.
Ik dacht dat iedereen die zag dat ik een glas fruitsap nam in plaats van mijn good old wit wijntje dat zou vragen, en ik had toen, op een moment waarop ik heel hard aan het twijfelen was, geen zin om op die vraag te antwoorden. Dus was het misschien een beter idee om gewoon te blijven drinken, ook al had ik steeds meer het gevoel dat dat glas witte wijn me vaker ongelukkig dan gelukkig maakte. Stel je voor dat iedereen constant dacht dat ik zwanger was! The horror.
Op de een of andere manier ben ik toch gewoon gestopt, zijn we twee jaar en een paar maanden verder, en wordt die vraag waarvoor ik zo angstig was veel minder gesteld dan ik vreesde. Niet iedereen is met jouw unieke persoontje bezig, Deriemaeker.
Tegelijk: de afgelopen weken wordt hij me wel weer vaker gesteld dan in alle tijd ervoor. Waarom? Omdat het feestdagen zijn, denk ik, en de cava al eens zonder vragen in mijn handen wordt geduwd, waarop ik die teruggeef en mensen me raar aankijken en zich afvragen wat mijn probleem is.
Het gekke is: er is niet echt een probleem. Of toch wel, maar als ik er eerlijk op antwoord dan merk ik dat mensen vaak ongemakkelijk reageren. Soms zeg ik: “Oh, ik heb genoeg alcohol gedronken voor de rest van mijn leven“, wat mensen een beetje doet lachen.
Zeg ik dan weer iets als “omdat ik een hele tijd te veel dronk, en erg alles of niks ben, waardoor ik nooit kan stoppen na een glas wijn“, dan voel ik dat mensen denken dat ik ermee aan het rammelen ben. Dat ik het in het belachelijke trek, terwijl dat de enige waarheid is. Alleen lijkt het gekker om te zeggen dat je een probleem had met alcohol en er iets aan hebt gedaan, dan om gewoon door te blijven drinken.
Er zijn een paar reacties.
Lachen en wachten tot ik zeg waarom ik echt niet drink. (het zal vast wel iets met antibiotica zijn, of misschien is ze toch zwanger! *kijkt subtiel naar buik*)
Zeggen dat je zelf ook al serieus bent geminderd.
Zeggen dat je dat ook zou willen, maar niet kan.
Zeggen dat je toch niet alles kunt laten in het leven. #YOLO
Ik ben meestal erg bereid om uitleg te geven bij mijn verslavingsgevoeligheid, maar het wordt daar vaak toch wat te ongemakkelijk voor. Waardoor ik ook weer ongemakkelijk word. Ik ben nogal een overnemer van gevoelens, ongemakkelijk of niet. Alcohol helpt daar gelukkig bij. Oh wait.
Voor de rest heb ik zonder zeveren nog geen seconde zin gehad in alcohol deze feestdagen, of afgelopen zomer, of op andere momenten waarover ik had gevreesd dat ze vast maar niks zouden voorstellen zonder. “It is well to yield up a pleasure when a pain goes with it“, sprak Publilius Syrus vele jaren geleden, en ik denk dat hij gelijk had.
Op kerstavond zat ik een alcoholvrije gin tonic te drinken naast mijn vader -ondertussen ook al bijna een jaar zo goed als alcoholvrij- en neen, ik heb hem niet gepusht. Het was tof, ik werd niet zat en hij ook niet. ’s Ochtends sms’te hij me dat hij het zo leuk en gezellig had gevonden, en ik deelde die mening. Na voorgaande edities deelden wij vooral katers, en geloof me: dat scheelt toch. Zeker als je twee jonge veulens hebt rondlopen die niet aan uitslapen doen.
Ik zou dus niet van doorkomen spreken, maar van floreren.
Had ik dat allemaal eerder geweten, mijn lever was me zo dankbaar geweest.
En ik mezelf ook.
Als ik jullie niet meer hoor, geniet van de laatste uren van het jaar, met of zonder een glazeke, en zorg vooral dat je kiest voor waar jij zelf deugd van hebt. Onward en upward!
Ik heb in het verleden al gepolst naar wat jullie van mij willen weten. In het verlengde van mijn “et alors”-post kan ik stellen dat ik dat wél belangrijk vind. Ik vind het zeker lief, dat jullie vinden dat ik me niets moet aantrekken van wat jullie willen, maar dat zou ik maar gek vinden. Dit is geen relatie vanuit een ivoren toren, waarbij jullie maar te slikken hebben wat ik aan kruimels naar beneden strooi. Ik krijg veel van jullie, dan vind ik het fijn om af en toe iets terug te doen. Deze keer in de vorm van het beantwoorden van een vraag die ik regelmatig krijg: vertel nog eens iets over je werk en hoe jij dingen gedaan krijgt.
Ik ben soms wat weigerachtig om over mijn werk an sich te praten. Natuurlijk valt er van alles te vertellen over freelance journalist zijn anno 2018. In een wereld waarin haast niemand nog boekjes koopt, en de eerste vraag die valt als ik een link naar een krantenartikel van mijn hand post dat (terecht) achter een betaalmuur zit is: waar kan ik dat ergens gratis lezen? Maar ik praat daar liever over op café dan op een blog, omdat de nuance daar meer ruimte krijgt, en ik minder snel geneigd ben om nog hoger op mijn paard te kruipen dan ik al zit.
Wat niet wil zeggen dat ik niet geweldig veel te vertellen heb over de manier waarop ik als freelancer anno 2018 met twee kleine kindjes dingen gedaan krijg. Het is ronduit zot hoe hard die manier de laatste jaren is geëvolueerd, en hoe weinig ik daarover vertel op mijn blog.
In de podcast Werk & Leven die ik met Anouck maak komt het onderwerp vaker ter sprake. Er staat “Werk” in de titel, daar kan ik al eens lozer gaan, vind ik. Wie regelmatig luistert weet ondertussen wat onze stokpaardjes zijn. We gaven er al workshops over, en omdat de interesse zo groot was dat niet iedereen erbij kon zijn die dat wilde is er nu ook groot nieuws. Iets met een online cursus rond tijd die echt compleet geweldig wordt. Rep je naar deze blinkende nieuwe aflevering om er alles over te vernemen en je op de wachtlijst te zetten, zodat je alle informatie krijgt over hoe je je binnenkort kunt inschrijven.
Bij wijze van voorsmaakje, en om te weten wat mijn stokpaardjes zijn, doe ik graag nog eens de oefening die ik in 2014 al eens deed, maar dan minder gericht op technische snufjes (ik heb nog altijd exact dezelfde iPhone als in oktober 2014, zie ik, net als dezelfde Kindle, dus weinig nieuws van het cheap ass front) en meer op systemen. En losjes geïnspireerd op de zeer leuke rubriek “How I get it done” op The Cut, deze keer.
Een typische ochtend: Youri staat als eerste op, als hij Flo uit bed heeft gehaald is Dexter meestal ook wakker en beneden, en terwijl daar flesjes worden gemaakt en ontbijt wordt klaargezet luister ik in de badkamer naar podcasts. Op dit moment verslind ik elke episode van om het even welke podcast waarin Seth Godin iets vertelt over om het even wat, because Seth. Ik binge zelden series, wel vaak mensen. Een hobby zoals een ander, vind ik.
Daarna is het boekentassen klaarmaken als ik dat niet de avond ervoor al deed (ik probeer, maar het lukt niet altijd), fruitsla uit de koelkast pakken (die heb ik op zondag gemaakt voor de hele week) met yoghurt en granola erbij, en ontbijten met koffie. Dan kleed ik Flo aan, Youri doet Dexter, waarna hij vertrekt naar het werk en ik de kindjes naar school breng. Rond half negen ben ik weer thuis, drink ik nog een koffie, probeer ik te mediteren met head space, en dan ga ik aan de slag met de planning die ik al de avond ervoor in mijn bullet journal heb geschreven. Doordat ik meestal met themadagen werk, ligt er meestal een plan klaar, en dat is naast handig vooral geruststellend.
Over focussen: Ik heb minder uren beschikbaar om te werken dan ik zou willen, maar dat is tegelijk een bewuste keuze, omdat ik mijn kindjes niet te lange dagen van huis wil. Nog geen drie zijn en naar school gaan waar de middagdutjes wegvallen blijkt zeer vermoeiend, en ik snap dat. Dus ben ik mezelf al een aantal jaar aan het leren om zo gefocust en onafgeleid mogelijk te werken. Dat is niet simpel, maar alles dat ik daarin steek krijg ik wel in vijfvoud terug, vind ik. Er is een enorm verschil tussen lang werken en hard werken, zo blijkt. Themadagen zijn een gigantische hulp, ik plan twee schrijfdagen in per week, waarin ik alleen maar dat probeer te doen en vaak shitloads gedaan krijg. Andere dagen richten zich meer op research en cases zoeken, nog andere op administratie en andere shizzle. Een van mijn belangrijkste inzichten op dat vlak haalde ik een paar jaar geleden uit een van mijn persoonlijke bijbels, Deep Work van Cal Newport, en ik haal daar nog elke dag mijn voordeel uit.
Over dingen niet doen: ik raak er meer van overtuigd dat het in het leven belangrijker is wat je niet doet dan wat je wel doet. Ik probeer zo bewust mogelijk om te springen met de 168 uur die ik elke week heb. Dat betekent voor mij en ons gezin dat we ervoor kiezen om onze kinderen nog geen buitenschoolse activiteiten te laten doen. Ik heb gezien hoe de zwemlessen inhakten op de rust die wij behoorlijk essentieel vinden, en kies er op dit moment voor om daar geen gewoonte van te maken. De vraag komt nog niet vanuit Flo (en die haar zwemlessen beginnen nog even niet), en pas recent een heel klein beetje vanuit Dexter (die zijn zwemlessen dus al achter de rug heeft, en nu zin heeft in iets anders. Misschien). We gaan dat bekijken, maar wel zo bewust mogelijk. Omdat ik weet dat een ja tegen het ene een neen tegen iets anders betekent. Op dit moment hebben mijn kinderen naast school geen agenda, los van wat speeldates en verjaardagsfeestjes, en dat betekent dat wij op den bots kunnen beslissen om op een gemiddelde zaterdag samen te gaan ontbijten of op bezoek te gaan bij iemand die ons dierbaar is zonder dat we ons in zeven bochten moeten wringen. Dat we niet leven volgens een schema van lesmomenten en ritjes van en naar. Dat is een persoonlijke keuze, en impliceert geen mening over mensen die daar wel voor kiezen. We do us. Ik heb zelf één activiteit per week door de kooklessen die ik volg, en probeer er maximum nog één iets bij te nemen ’s avonds. Liefst niet. En ik experimenteer op dit moment met dingen als niet elke week naar de supermarkt gaan. Niks kopen in november. Mijn boeken alleen naar de bib halen. Ik hou wel van dingen proberen en me afvragen of ze wel echt nodig zijn, of het gevolg zijn van een verhaal dat we onszelf vertellen.
Over tools: “Maak het zo simpel als mogelijk, maar niet simpeler“, las ik onlangs ergens. Dat is exact wat ik met de weinige tools die ik gebruik probeer te doen. Ik hecht er steeds meer aandacht aan om de tools die ik inschakel goed te leren gebruiken. Het zijn er steeds minder, dus dat scheelt. Anouck en ik hebben onze vijf favoriete productiviteitstools van het moment in een lijstje gegoten voor Werk & Leven, als je wilt kun je ze hieronder downloaden.
Over avonden en weekends: er was een tijd dat ik vaker ’s avonds en in het weekend werkte, maar dat zijn uitzonderingen geworden. Ik lees wel boeken voor het werk, maar meer doe ik doorgaans niet. Bewust. De manier waarop ik tegenwoordig werk staat me dat ook toe. Ik knal zo vaak tijdens de dag, omdat ik heb geleerd om gefocust voort te doen, dat ik veel meer gedaan krijg dan enkele jaren geleden. Toen gebeurde alles dat ik deed veel minder gefocust, en veel meer reactief dan nu. Nu weet ik elke dag wat ik wil doen, en hoeveel tijd ik mezelf toesta. Waardoor ik meer gedaan krijg in opmerkelijk minder uren dan vroeger.
Mijn afsluitroutine: ik probeer mijn werkdagen af te sluiten met het plannen van de dag erna, en ik gooi mijn mailbox ook nog eens open. Die open ik maar twee keer per dag, ’s ochtends en ’s avonds, behalve als ik op iets dringend zit te wachten om voort te kunnen, maar dat gebeurt steeds minder. De dringende brandjes worden geblust, en dan steek ik mijn computer in de kast en zet ik alles klaar voor als de kindjes bij thuiskomst een boterhammetje willen eten.
Mijn avondroutine: Dexter en Flo zitten elke avond (ja, ook in de vakantie) om half acht in bed, en vanaf dan is het tijd om te lezen, of mindless naar de tv te staren. Ik volg niks echt, dus ik prefereer minstens nog een uur lezen (een gegeven dat ervoor zorgt dat ik ondertussen aan mijn 37ste boek van het jaar bezig ben volgens Goodreads), en ga meestal rond tien uur naar bed. Waar ik mezelf toelaat om nog een kwartier op Reddit rond te hangen, en dan gaat het licht onverbiddelijk uit. Ik heb veel slaap nodig, en ik heb niet veel karakter, maar hier sta ik wel op.
Wil je meer weten over hoe ik werk met meer focus? In episode 13 van Werk & Leven hebben Anouck en ik het over dit onderwerp. Via deze link vind je alvast onze tien favoriete apps en tools van het moment. Downloaden maar!
Een maand. Zo lang zit er voor ik het goed en wel besef tussen twee blogposts. Laat ons zeggen dat 2018 niet mijn beste blogjaar is geweest. Is dat erg? Het is zeker geen ramp. Vind ik dat jammer? Ergens wel, zoals je het jammer kunt vinden dat de vlam tussen jou en dat lief waar je ooit zo’n geweldig fijne tijd mee had op een laag pitje staat.
Het is niet dat ik dat fijn lief iets verwijt.
Het ligt aan mij, niet aan hem.
Ik denk er te veel over na.
Ik relativeer elk idee kapot.
Ik vind mijn strapatsen ineens het schrijven minder waard.
Dat heeft weinig te maken met de strapatsen an sich.
Ook niet met een bepaalde gemoedstoestand.
Er staat alleen al zo gigantisch veel op internet dat ik wil dat wat ik publiceer toch ietwat boeiend is.
Niet eens omdat ik zo’n geweldige perfectionist ben, want dat ben ik niet.
Maar omdat ik weet hoe weinig tijd ik zelf nog heb om blogs te lezen.
Als ik er over praat tegen mensen die mijn blog lezen, dan is het altijd het eerste dat ik hoor: dat dat niet nodig is. Boeiend blijkt overrated. Dan zeggen ze dingen als: ik kom alles van u lezen, ook als het niet boeiend is. Natuurlijk is dat lief. Ik heb de beste lezers ter wereld, daar moet niemand mij ooit nog van overtuigen. Jullie kunnen veel van mij hebben, ook maanden van bijna niks, ik weet dat.
Maar ik weet het ook niet.
Ik weet niet of ik jullie wil bezighouden met een post over hoe wij juist een paar dagen naar Limburg zijn geweest. Et alors, denk ik dan. Wie zit daarop te wachten? Wat maakt het uit?
Ik zou mijn tips voor trips kunnen geven, maar jullie hebben vast al wel gehoord dat er een geweldig leuke expo over Tim Burton loopt in C-Mine. Of dat Play in Kortrijk heel tof is. Dat is allemaal waar, maar ontdek dat vooral zelf, en vorm er uw mening over. Ik ben geen expert in Limburgtrips noch in Tim Burton noch in kunstenparcoursen (is dat een woord?), ik doe ook maar wat, en soms valt dat mee, en soms tegen, maar ik kan niet garanderen dat dat bij u hetzelfde is.
Soms ben ik heel enthousiast over een bepaald gegeven op mijn blog, en krijg ik een mail om te zeggen dat mensen het geprobeerd hebben en dat het keihard tegenviel. Dat kan. Ik ben geen redactie, ik zeg ook maar wat. Daar denk ik dan weer een tijd over na, en dan schrijf ik weer niets. Et alors, denk ik dan. Misschien te snel. Ik heb door de jaren heen zo vaak in interviews gezegd dat ik al zo lang blog dat ik me niet eens kan voorstellen dat ik ermee zou stoppen. En dan kan ik het me plots wel voorstellen. Al denk ik ook niet echt helemaal.
Mensen mailen mij om te vragen of ik eens een foto kan posten van Flo haar kamer, om inspiratie op te doen voor leuke meisjeskamers. Alleen heeft Flo geen leuke meisjeskamer, omdat ik er nog niet mee bezig ben geweest. En ben ik verre van de Ozanne en Guillemine van de Westhoek. Als iemand dat lijkt te denken voel ik me een beetje een bedrieger, want die kamer lijkt nergens naar, en toch denkt iemand dat ik een of andere expert ter zake ben. Ik ken niks van bouwen of inrichten. Youri heeft alles voor zich genomen van de bouw, omdat ik al last krijg van koud zweet als een aannemer drie zinnen tegen me uitspreekt. Ik spreek geen aannemers. At all. Ik ben onwaarschijnlijk dom als het over zo’n dingen gaat, ge wilt het niet weten. Gij zegt driepuntsfilter, ik hoor bladiebladiebla en wil een beetje wenen in een hopelijk correct uitgevoerde hoek van mijn nieuwe crib.
“Ik heb soms het gevoel dat ik nogal uitgepraat ben over mezelf”, zeg ik dan, tegen Youri.
Het is eerder een vaststelling dan een schreeuw om aandacht of bevestiging, maar ik kan natuurlijk zeggen wat ik wil.
“Ik zou nog altijd graag komen lezen”, zegt hij die me al jaren beu zou kunnen zijn dan, en ik weet dat hij het meent. Net als ik weet dat anderen dat ook menen.
Ik weet alleen niet of dat ervoor zorgt dat ik mezelf geen navelstaarder meer voel. Ik krijg mails met “dag micro-influencer”, en ik heb zelfs van ver geen idee wat dat betekent. Ik gooi ze bij de tientallen mails met de aanspreking “hey mamablogger” (brrrrr), waarin ik alweer word uitgenodigd voor een persvoorstelling van iets waarover ik nooit zou bloggen. Of vijf vouchers voor een gratis pizza krijg aangeboden om een volledige blogpost te wijden aan een pizzaketen.
Ik deel dit, omdat ik vind dat het eeuwige twijfelen over of iets eigenlijk überhaupt ertoe doet net zo veel bestaansrecht heeft als mijn enthousiaste, blije Blogboek. Dat ik ook uit de grond van mijn hart schreef. Net als deze post. Het ene sluit het andere niet uit, zoals bij zoveel dingen.
Dit bloggen, dit hele proces, het is wat.
Ik zou ook in mijn dagboek kunnen schrijven, denk ik dan, dan dient het alleen mezelf, en is de druk van de ketel. Maar tegelijk: hoe leuk is het dat jullie hier al die jaren met zoveel komen lezen en delen? En hoe gek is het dat ik soms het gevoel heb dat het nergens toe dient, terwijl ik ook wel weet dat dat niet zo is?
In elk geval: ik wil er geen project van maken, want dat is volgens mij het laatste waar ik nu nood aan heb, een voornemen dat eigenlijk alleen maar kan mislukken.
Maar ik wil wel graag wat meer publiceren zonder dingen kapot te denken.
Ik wil weer publiceren omdat alleen al op publiceren drukken leuk is.
En magisch.
Ook na al die tijd.
Ik wil dat niet vergeten.
DUS!
Ik ga nu op de “publiceren”-knop drukken he mannen.
Dan komen jullie weer gewoon lezen alsof er niks is gebeurd.
Ik beloof dat ik daar niet te hard over ga nadenken, en het dan de volgende keer gewoon opnieuw doe.
Misschien flakkert er wel weer iets op.
Er is nog een waakvlam, dat weet ik zeker.
Misschien kunnen we daarna nog eens afspreken.
Geen druk, gewoon, vrijblijvend.
Kijken waar het ons brengt, samen iets gaan drinken, en daarna misschien naar de cinema?
En dan eens blijven slapen, om te beginnen met onze kleren aan?
GUESS WHAT, WIJ ZIJN VERHUISD. (dat wisten jullie al, als jullie de pagina van deze blog volgen op Facebook en jullie timeline zagen vastlopen met beelden en stresskes de laatste weken. Ik ga nu bijna stoppen) Er zijn twee zaken die ik iedereen die wil verhuizen en zich daar geen natural in voelt (lees: daar zwaar tegenop ziet) kan aanraden. Het eerste is het huren van Kodiboxen. En neen, dit is niet gesponsord, ik heb ze zelf betaald. Daar heb ik even over getwijfeld, want het is natuurlijk een extra kost om 60 boxen te huren voor twee weken. Maar het heeft ons verhuisleven waanzinnig vergemakkelijkt. (dikke merci dus aan diegene die ze tipte op deze blog!) Al onze verhuizers hebben er hun waardering over uitgesproken doorheen de verhuisdag. Hoe makkelijk ze te tillen zijn, hoe goed het is dat ze hun volume houden als je ze stapelt, hoe vlot je een verhuiswagen vult. Ik voeg daaraan toe: hoe makkelijk je ze weer opent en sluit als je iets hebt ingepakt dat je nog nodig blijkt te hebben. Hoe handig het was dat we ze vijf hoog konden stapelen tegen de muren van onze oude crib. Ik zou het zo opnieuw doen. Nog zoiets: morgen komen ze ze halen, waardoor al mijn boxen leeg zijn en mijn kasten gevuld. Drie dagen na de verhuis. In ons vorig huis deed ik zes jaar na de verhuis nog kartonnen dozen open. No kidding. No kidding at all.
Het tweede dat ik zou aanraden is verhuizen met de steun en aanmoediging van iemand die van aanpakken en organisatie weet. De ravissante Ilse van In Orde stelde mij enkele maanden geleden voor om me te helpen met een plan, en man man man, ik kan er niet overheen hoe geweldig haar hulp voor mij is geweest. Ik weet het: er zijn mensen die dat gewoon doen, dozen vullen en leven met de chaos die erbij komt. Maar Youri en ik zijn zeer gevoelig voor chaos en dingen die minder efficiënt lopen dan zou kunnen. Wij hebben zaterdag de vlotste verhuis ooit gehad. Dankzij de voorbereiding van Ilse, en ik die maar een stappenplan te volgen had. Aan alles was gedacht: de verkeersborden op tijd regelen, zorgen dat er bouten waren om de wasmachinetrommel vast te zetten, dat de verhuizers eten hadden (en koffie en cake van bij Queen’s Coffee) en ik bestek had om alles te vergemakkelijken. Dankzij mijn verhuisschrift (een bullet journal, alleen maar voor de verhuis) wist ik alles zitten. Er komt gigantisch veel kijken bij zo’n verhuis, en doordat mijn voorbereiding waterdicht was, ben ik nu gewoon zo goed als klaar. Zo chill. Zo zen. Zo’n fijne verhuisdag zonder stress, en zo leuk toekomen in onze nieuwe crib. Eeuwige dank Ilse, en schrijf dat verhuisboek, the world needs you (of toch dat deel dat verhuisplannen heeft).
Ik hield –as I do– rekening met zoveel dat verkeerd kon lopen dat alles tot nu toe alleen maar enorm meevalt. We voelen ons allemaal geweldig thuis in de nieuwe crib. Ik had een dubbel gevoel gevreesd, en dat komt vast nog als ik de lege crib deze week ga schoonmaken. Maar we zijn precies allemaal zo blij. Het is heerlijk rustig in onze nieuwe crib, en mooi, en onze goesting en alles waar we al zo lang van dromen. De kindjes slapen goed, wij ook. Het uitzicht vanuit mijn bureau is fabuleus. Het is tien minuten wandelen van de school van de kindjes, anderhalve minuut met de auto. Het is goed, zo goed.
Zo dankbaar voor alle helpers ook. Mijn schoonzus zei het toen we aan het uitpakken waren om half elf in de voormiddag (say what?!): de mama’s gingen zo trots geweest zijn op het teamwork. En nog zoiets: de geweldig sympathieke Bert van bertnbreakfast kwam spontaan helpen, zeg nu nog eens dat dat internet maar iets is dat niks voorstelt. Merci Bert, merci aan iedereen die meehielp en zich in het zweet werkte, jullie zijn de max en ik had niet geweten wat ik zonder jullie had gedaan.
En dan nu nog een week werken, en dan congé. Hier. Eindelijk. Zotcontent. Yasss.
Gisteren heb ik zeker twee liter vocht verloren.
Geen tranen, al heeft het soms weinig gescheeld. Zweet jong, zweet. Een heel huishouden in boxen steken bij dertig graden is niet te onderschatten, geloof me.
Chance dat ik dankzij verhuiscoach Ilse een verhuisschrift heb, zodat het zweten niet zozeer van de stress komt, maar wel van de inspanning.
Ik denk altijd dat ik te rationeel ben voor zo’n shit, en dan zie ik mezelf vers geopereerd toekomen in dit huis om er voor het eerst te slapen. Zie ik mijn moeder hier nog stofzuigen in de living, vlak voor onze verhuis. Mijn levende moeder, die nog niet wist dat ze ziek was, maar wel al van alles had woekeren in haar lichaam. Zie ik ons jaren later arriveren met baby Dexter in de maxi cosi, geen idee hoe het nu verder moest. Zie ik ons verdwaasd thuiskomen na dat andere, veel te vroege afscheid.
Het is hier bijna vaarwel en veel plezier ermee, en dus ook bijna welkom in de nieuwe crib.
In dat nieuwe huis waar we al zo lang van dromen, en dat nu gewoon is wat we graag wilden.
Licht. Ruim. Rustig.
(Allez ja, nu nog even niet, want ze zijn de crèpi aan het zetten)
Blijkt dat je zoveel boeken van Marie Kondo kunt lezen als je wilt.
Over opruimen en je spullen bedanken voor wat ze voor je hebben betekend.
Dat wil niet zeggen dat je huis minder rommelig wordt.
Er ligt alleen nog ergens een extra boek van Marie Kondo rond te slingeren.
Soms heb ik wel inzichten.
Ze zijn volgens mij het resultaat van de shitloads aan podcasts en boeken die ik verslind.
Plots kan ik dan voor me uit zitten staren en denken: “Dang lilith, maar natuurlijk! Daar gaat het fout!“.
Onlangs had ik zo’n moment.
Ik besefte dat mijn grote probleem is dat ik mijn cirkels niet rond maak.
Ik ben een excellente beginner. Ik begin aan alles.
Maar ik maak het niet vaak af.
Dat is zo met grote projecten, maar net zo goed met mijn huishouden.
Ik maak de cyclussen die bij het dagelijks leven horen niet voldoende af.
Wat zorgt voor geweldig veel frustratie, niet enkel bij mij.
Ik doe de was, maar laat die dan te lang in de machine zitten.
Soms zo lang dat ik opnieuw moet wassen.
Ik haal de was uit de machine, maar wacht dan drie dagen om die te plooien. (strijken doe ik al vele jaren niet meer)
Ik plooi de was, maar het duurt twee dagen voor ik die meeneem naar boven. Waar de manden dan nog drie dagen in de weg staan voor ik alles in de kasten stop.
Toen ik besefte dat ik veel meer voldoening haal uit dingen als ik de cirkel rond maak, gingen mijn ogen plots open.
Als je thuiskomt en je legt je jas op de stoel in plaats van dat je hem onmiddellijk aan de kapstok hangt waar hij hoort, dan heb je altijd nog iets te doen.
Aja, want de cirkel van weggaan en thuiskomen is nog niet afgerond.
Dat zorgt voor rommel, en stress.
Het is compleet zot hoe die ene gedachte er de laatste weken voor zorgt dat mijn leven en huis minder rommelig zijn. Cirkels rond maken is de max. Het is thuiskomen in een proper huis, omdat je na het ontbijt de volledige cirkel afwerkt van dingen in de vaatwas zetten en zorgen dat de keuken eruitziet alsof er geen ontbijt heeft plaatsgevonden.
Het zal vast een no brainer zijn voor propere mensen, maar voor mij?
Een waarachtig wonder.
Allez kom, de laatste Cherokee Friday was toch eigenlijk veel te lang geleden?
Heb jij nog systemen die voor jou werken? Deel ze gerust, misschien komt het nog goed met de mensen die er minder spitsvondig in zijn.
de momenten waarop we elkaar kruisen zijn tegenwoordig net lang genoeg om boven het getetter van twee kinderhoofdjes een paar random irritaties uit te wisselen. Meestal over een gegeven waar de ander weinig aan kan doen.
Een aannemer M.I.A.
Een deur die anders zit dan voorzien.
Weer al een week niemand meer gezien op onze werf.
Iets dat jij kunt weten, want je zit daar bijna op elk vrij moment, te schilderen of plinten te zetten terwijl ik alleen naar de World Cup kijk.
In het weekend maak je geen zalige cappuccino’s meer voor mij zoals anders, maar ben ik wel geweldig blij als ik je na een hele dag alleen met de kindjes zie toekomen met stof en verf in je haar. En een moe hoofd, van te veel beslissingen en praktisch geregel. Van te veel telefoons die onbeantwoord blijven.
Ik doe mijn best om je niet lastig te vallen met paniekjes over mijn kant van het geregel, maar mijn best is niet altijd goed genoeg. Jij zegt dat het allemaal wel goed komt. En als jij het niet gelooft zeg ik het tegen jou.
We beslissen.
Zijn moe.
Dan gefrustreerd.
Lossen op waar we kunnen.
Relativeren.
Volgen op.
Zetten een nieuwe to do op onze lange lijst.
Zagen tegen elkaar omdat die niet rap genoeg afgevinkt raakt.
Zeggen sorry, ook voor onze eigen onafgevinkte to do’s.
Lief,
Ik weet dat we elkaar, when all is said and done, wel weer gaan tegenkomen.
In ons nieuwe huis.
Als er een vraag is die me bijna heeft tegengehouden om iets meer dan twee jaar geleden te 
Op kerstavond zat ik een 
Ik heb in het verleden al gepolst naar wat jullie van mij willen weten. In het verlengde van mijn 
Een maand. Zo lang zit er voor ik het goed en wel besef tussen twee blogposts. Laat ons zeggen dat 2018 niet mijn beste blogjaar is geweest. Is dat erg? Het is zeker geen ramp. Vind ik dat jammer? Ergens wel, zoals je het jammer kunt vinden dat de vlam tussen jou en dat lief waar je ooit zo’n geweldig fijne tijd mee had op een laag pitje staat.
Gisteren heb ik zeker twee liter vocht verloren.
Blijkt dat je zoveel boeken van 
Lief,