Category Archives: television

Najaarsprogrammatie

staracademypimsymoens.jpgOkeej, we hebben allemaal een moeilijke zomer achter de rug, en dat kruipt serieus in de kleren. Kijk: ik wil dat snappen. Ik wil ook snappen dat het dan niet makkelijk is om onder deze omstandigheden een najaarsprogrammatie in elkaar te steken die aan de ribben houdt: hoofden van programmadirecteurs zullen ook wel vol troebele gedachten zitten na weer een zomerweek vol regen en wind. Maar je zou toch denken dat die gasten verstand hebben van tv maken? Ik ga er al jaren van uit dat de mensen die bij de televisie de beslissingen mogen nemen weten wat werkt op televisioneel gebied, en wat niet. Dat dat de reden is dat zij de beslissingen nemen. Ik vind dat ergens een logische gedachte. Weer of geen weer, televisie maken is geen kernfysica, toch?

En wat ziet mijn lodderig oog dan?

We krijgen dat dwaas zelfuitgeroepen rebels kwajongetje van een Luk Alloo weer op ons bord, met hetzelfde programma waarvan ik persoonlijk zo blij was dat het er plots niet meer was. Scenario eerste aflevering ‘Sterren en Kometen’: Luk Alloo stelt monkellachend vragen aan Laura Lynn, Luk Alloo kijkt daarbij vanonder zijn afschuwelijke pagecoupe schalks richting camera, Luk Alloo duwt Laura Lynn in het zand van de king beach en lacht hierom zijn irritant immer terugkerend slap lachje. Hetzelfde slap lachje dat hij destijds heeft gebruikt om de domme dochter van Will Tura in bed te krijgen. En hetzelfde programma ook, trouwens. Ik zit hier echt niet op te wachten, VTM. Luk Alloo is *fluistert* een beetje gedateerd.

Maar geen nood! Er wordt een nieuwe sexy dokter geÔntroduceerd in ‘Spoed’! Naar het schijnt heeft hij mooie rosse krollekes, staalblauwe kijkers en behoort hij tot het beste dat we kunnen krijgen in de vloanders. Dat kan enkel Kurt Rogiers zijn, dacht ik zo!

En alsof dat nog niet genoeg is mag ook Sammeke Gooris weer het kleine scherm op. Hij krijgt een rolletje in Schoif ef, want hij heeft naar eigen zeggen altijd al iets voor kinderen willen doen. Samen met hem waarschijnlijk heel wat mensen die wÈl talent hebben, en zich niet verlagen tot meespelen in barslechte spotjes voor gratis keukens. (nvdr: de keukens zijn enkel gratis voor Pfaffs. Normale stervelingen betalen stukken van mensen om de vijftien Pfaffkeukens te bekostigen. Ahja.)

Dat Elke Van Elderen de nieuwe Bart Peeters zou worden hadden we al van mijlenver zien afkomen, en dus mag zij Blind Date overnemen van Ingeborg. Het wordt bang afwachten tot het moment dat ons Elke ook het nieuws, het weerbericht en de reclames van Bonux overneemt. En samen met iemand van van Star Academy de presentatie van een mager tv-showtje naar zich toetrekt. Presentatie als in luid en enthousiast nutteloze vragen in het oor van een wederom talentloze bv roepen.

Over magere showtjes gesproken: Piemvanstaracademy krijgt een programma op jim tv, jawel. Dat heeft hij wel verdiend met zijn.. fans van dertien, en geen talent what so ever. En wij maar denken dat ze daar iets hadden geleerd van Studio Spillonimo en de grote Sam en Kelly-show.
Wij denken altijd zo verkeerd.

EÈn opkikker: zondag begint X-factor op VTM, en na de eerste aflevering te hebben gezien op den engeland zou dat wel eens de redder van het najaar kunnen worden.

rogiers hoax

sneyers.jpgEen paar weken geleden zat ik ergens een boekje te lezen. Ik heb geen idee waar ik dat boekje las en naar aanleiding waarvan, maar ik herinner me wel nog dat het een nederlands boekje was. In het boekje las ik de intro op een interview met Kurt Rogiers. U weet wel, Kurt Rogiers, die dankzij een rol in ‘Costa’ ook een beetje bekend is geworden bij onze noorderburen. “Hij is de meest sexy acteur van Vlaanderen”, las ik. Zwart op wit. Ik keek verdwaasd naar de zin en besloot dat ik geen interview wilde lezen dat neergepend was door iemand die Kurt Rogiers sexy vond. En ik bladerde verder in het boekje. En las waarschijnlijk iets over Dinand van Kane. (die ook allesbehalve sexy is)

Ik was het interview uit het nederlands boekje al lang weer vergeten toen ik daarnet een reportage zag over dezelfde Kurt Rogiers. Kurt Rogiers, die het gezicht is van een nieuwe onderbroekenreclame. “Kurt Rogiers is sexy” zei een mevrouw die blijkbaar belangrijke beslissingen mag nemen bij de onderbroekengigant. Ik keek op van mijn kookpannen. Kurt Rogiers? Sexy? Wie heeft deze onzin de wereld ingestuurd? Kurt Rogiers is allesbehalve sexy. Beter nog: Kurt Rogiers laat mij en mijn soms opspelende hormonen ijskoud.

Ik dacht terug aan het interview. Iets in mij verzet zich hevig tegen het feit dat onze nederlandse vrienden denken dat Kurt Rogiers het beste is dat we can do hier in Vlaanderen. Dat wij belgen nog houden van permanenten en zonnebankbruin en dergelijke. Wij hebben veel sexiÎr, toch?

Ik zou het wel weten als ik belangrijke beslissingen mocht nemen bij een onderbroekengigant.

dendieter_kl.jpg

En u?
Heeft u soms vieze fantasietjes over Kurt Rogiers?

lilith wil een knaloranje trui

jim_carrey8.jpg‘Ik wil blauw haar’, dacht ik.
En: ‘ik wil in een knaloranje trui op een strand zitten!’

Ik heb tranen weggepinkt toen E.T. ziek werd en uiteindelijk afscheid moest nemen van Drew Barrymore. Ik heb gejankt toen Brad Pitt in ‘Legends of the Fall’ zijn Susannah achterliet. Maar dat de film waarom ik het hardste zou huilen er uitgerekend ÈÈn met Jim Carrey zou zijn, dat had men mij tot gisteren echt niet moeten vertellen.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind is meteen de beste film die ik na AmÈlie heb gezien. Niet dat ik na AmÈlie echt veel films heb gezien, maar al wie net als ik een paar maanden achterkomt moet dus gewoon nu naar de videotheek, hoor.

En terwijl ik toch bezig ben met een filminhaalbeweging: straks staat Lost in Translation op het menu.

Stanley’s Route (vt4)

Wat een leuk programma is het toch, Stanley’s Route. Een hoopje afgeschreven bv’s speelt zichzelf in een tocht door Afrika. Guy Swinnen, in een ver verleden frontman van the Scabs, speelt de ruwe bolster, blanke pit-man. Flor Koninkx van de pliesie speelt ruwe bolster, zonder pit. In hun kielzog een Italiaanse wannabe-zanger uit Limburg, een voormalige gangsterliefje dat het licht heeft gezien en daar heel stilletjes over kan vertellen en nog een paar Masai-figuranten.

En dan is er nog Hilde De Baerdemaeker. Hilde Debaerdemaeker speelt Hilde Debaerdemaeker, een irritant alomtegenwoordig actricetje dat denkt het warm water uitgevonden te hebben en naar aanleiding daarvan met iedereen wil knuffelen, liefst omringd door een hoop camera- en geluidsmensen. Hilde Debaerdemaeker, die ergens in het midden van Afrika heeft beslist om iedereen ongevraagd te helpen en bij te staan tijdens moeilijke momenten in hutjes die ze zelf met stront heeft ingesmeerd. Hilde, die zichzelf op de website van VT4 omschrijft als ‘een positief ingestelde zotte trien’ en elke gelegenheid te baat neemt om dat op tv te tonen.
In de reeks ‘Zotte Hilde zit nergens mee in’ zagen we Hilde koeienstront kneden, koeienbloed drinken, voorstellen om een koe de keel over te snijden (zotte Hilde had in een zot verleden nog in een slachthuis gewerkt) en had iemand het gevraagd, dan had ze, zot en camerageil als ze is, zeker en vast ook de pipi van de grootste masai-krijger opgedronken. Onder het oog van Brigitta ‘Gitta’ Callens, die heel stil heel veel respect zou hebben gehad.

Maar Hilde is niet alleen zot, ze is ook nog eens menslievend als de neten en gevoelig van inborst. Hilde Debaerdemaeker noemt iedereen te pas en te onpas ‘zoetje’ en ‘schatteke’, verandert daarbij om de haverklap van accent en stopt van de hele dag niet met meelevend janken, snuffelen en snotteren tot het rode lichtje van de camera gedoofd wordt.

Hoogtepunt van de aflevering van gisteren:

Hilde Debaerdemaeker zit in een groepje dat mag kiezen welke afgeschreven bv naar huis moet. Zoals altijd voert Hilde Debaerdemaeker het hoge woord, met medekandidate Tina Driesen als onderwerp.
*bescheten Herman Teirlinck-dictie-accent* “‘Tina is te westers voor de MasaÔ-vrouwen. De vrouwen hier vinden haar een dikke vette hoer’. Zoals altijd krijgt zotte Hilde bijval van de derderangs bv’s en Tina Driesen mag haar koffers pakken.

Als blijkt dat deze laatste daar niet al te fel mee gediend is trekt Hilde Debaerdemaeker plots alle registers open. Op de droge vlakte waar de stronthutten staan begint ze met een beverige stem en ogen vol plots opgewelde paniek een ode aan de eigen identiteit van Tina Driesen af te steken. Bittere krokodilletranen plengen neer op de voeten van de cameraman, die ook al niet vies is van een close-up of drie.

Binnen twee weken met haar westers gat te bekijken op de cover van ÈÈn of ander mannenblad. Luister naar mijn woorden.

lilith is bang voor Jo met de Banjo

tsunami.jpg

“Dames en heren” zei Jo met de Banjo bij wijze van publieksopwarming. Daarna bleef hij even stil om er zeker van te zijn dat iedereen zich aangesproken voelde. ‘Dames en heren’ zei Jo met de Banjo nog eens. Ik schoof heen en weer in het rode pluche van het Casino Kursaal en snoof de grandeur van het geheel op. ‘We zullen even een paar dingen afspreken, want dit is een tv-show!’ zei Jo met de Banjo streng, alsof we ons moesten schamen dat wij, schorriemorrie van zijn voeten, klootjes-en werkmansvolk van na de vieren, het in ons hoofd hadden gehaald om ons te komen moeien in dit staaltje media-event die zijn naaste niet zou kennen. In de verte zag ik de rug van Martine Tanghe. Ze bleef er kalm onder, onder alles, vond ik. Of dan toch zeker haar rug.

‘Dit is een serene show!’ sprak Jo met de Banjo met een kwade frons, die evengoed een serene frons kon zijn, of een plichtsbewuste. Jo is zo oud aan het worden dat zijn gezichtsuitdrukkingen en rimpels vlekkeloos in elkaar beginnen over te vloeien. Ik keek geschrokken naar Youri. Ik was naar Oostende gekomen voor een beetje entertainment en een goed gevoel na een zware werkweek, niet om de levieten gelezen te worden door een applausmeester. ‘In het begin van de show applaudiseert u NIET’ snauwde Jo. ‘Uw eerste applaus houdt u voor na de oproep van Axelle Red’. De twee meisjes van een jaar of zeventien die naast mij in het rode pluche zaten keken schuldbewust naar het podium. ‘Nog twee minuten!!’ riep iemand. ‘En verzorg uw houding!’ blafte Jo. Ik ging op het puntje van mijn stoel zitten, buik ingetrokken en schouders naar achter. In de zaal kon je een speld horen vallen.

Op het grote scherm zagen we Tom Lenaerts een aankondiging doen die doordrenkt was van de Pax Media, en toen sprongen de tellers in het Kursaal op nul. Bart Piejeters en Koen Wauters kwamen het podium op (dat even daarvoor honderd keer was gemopt door de madammen van Mister Clean) en zongen van ‘Iedereen is van de wereld, de wereld is van ie-der-een!’
Toen het voorbij was durfde niemand in heel de zaal in de handen te klappen. Dit was een serene tv-show. En ik moest plassen.

Axelle Red vertelde een verhaal over de misÈrie in het getroffen gebied, en toen ze daarmee klaar was sprong Jo met de Banjo buiten beeld vanachter de coulissen. Met wilde handgebaren maakte hij ons duidelijk dat we uit ons dak moesten gaan. Ik dook dieper weg in mijn rode zetel. Youri neep in mijn hand. Boven zijn hoofd maakte Jo cirkelende bewegingen, als wilde hij op dat eigenste moment liever helikopter zijn dan publieksopwarmer van Tsunami 1212. Gedurende de rest van de show zou Jo met de regelmaat van de klok draaiende vuistbewegingen maken ( als Koen en Bart Piejeters grapten dat ze hun haar zouden milimetreren eens de kaap van de 38 miljoen overschreden), we-want-more-bewegingen (als premier Verhofstadt moest beloven dat hij bij 40 miljoen hetzelfde zou doen), en ow my god ik hou het niet meer!!!-bewegingen eens de kaap van 38 miljoen euro werkelijk was bereikt.

Tijdens een gesprek met een reporter ter plaatse snelde ik eventjes naar buiten om te gaan plassen (ook al was dat aan het begin van de show expliciet verboden door fuhrer Jo). Een tienjarig meisje dat ook moest plassen liep met me mee. ‘Het is wel lang zitten hÈ’ zei ze. ‘En al dat klappen’ het meisje zuchtte stilletjes. We wasten onze handen in stilte, beiden beseffend dat dingen er echt wel altijd beter uitzien op tv. Toen we terugkwamen zagen we dat Jo met de Banjo ‘w00t w00t!!!!’ riep en bijna uit zijn gerimpeld vel sprong van hilariteit. Koen Wauters en Bart Piejeters hadden waarlijk hun haar afgeschoren.

Lilith en de creek

dawson.jpg

Ik snapte hem zo, o wat snapte ik hem elke zaterdagnamiddag weer. En haar, ja, haar snapte ik ook, hoe ze zich voelde enzo en dat het toch allemaal zo verschrikkelijk moeilijk en hartverscheurend was, alles gewoon! Hij had een kamer met een raam waar zij al jaren doorheen kwam gekropen. Dat was normaal, want in Amerika ben je pas echt iemand’s beste vriendin als je door het raam naar binnen mag kruipen. Plots stond ze er dan gewoon, en dan moest hij lachen en dan rollebolden ze eens goed over zijn bed, zoals goede vrienden dat doen, en soms deden ze zelfs alsof ze vochten, haha! En toen werden ze een beetje verliefd en rolden hun gevoelens mee over zijn bed. Toen werd het dus moeilijk.

Ik woonde dan wel niet in zijn Creek, maar ik rolde gewoon mee over dat bed, en als zij in de war was was ik het ook, en als hij haar niet snapte dan snapte ik haar wel, want ik was Joey. Niet echt natuurlijk, want Joey was gewoon een bloedmooie actrice, en ik had ook nooit echt verliefd kunnen worden op die paptote van een Dawson, maar ik was Joey omdat ik het op die eigenste zaterdagnamiddagen ook allemaal aan het meemaken was. In die tijd was ik verliefd op mijn bovenstebestevriendvanheeldewereldenomstreken van in die tijd, en tussen Joey en ik klikte het gewoon, op die manier.

Joey Potter en ik, wij hadden heel boeiende gesprekken kunnen voeren waar we beiden heel veel aan zouden hebben gehad. Over dat hij het maar niet zag, en dat er zoveel, ja echt veel te veel, kapot zou kunnen gaan als het niet wederzijds zou zijn, en die vriendschap! Wat in godsnaam met die bovenste beste vriendschap?! Zouden we dan gezegd hebben terwijl we onze mijmerende blikken over de creek zouden hebben geworpen, begeleid door een strijker of zeven.

In tussentijd nam ik genoegen met gewoon keihard meehuilen. Samen met mijn moeder, die het ook allemaal veel te oneerlijk vond, die zaakjes in de Creek. Want Joey was niet alleen verliefd op haar beste vriend, haar moeder was ook nog eens dood en haar vader zat in de gevangenis. En alsof het nog niet erg genoeg was speelden ze daar ook nog eens hartverscheurdend ballads overheen, genre ‘Teeeell meeee, that we beloooong together’ enzo. Huilen met de pet op, dat was het.

Dat bedacht ik me dus allemaal toen ik net in de Free Record Shop met drie DVD-boxen in mijn handen stond. ‘Dawson’s Creek, the whole first, second en third season’. Ik keek smeltend naar Youri. Youri keek schouderophalend terug. De hele essentie van deze boxen speelde zich gewoon af, daar in de Free Record Shop. Jongens zijn gewoon stom, en gevoelloos!

Soorten verdriet

‘Veel soorten van verdriet, ik noem ze niet.
Maar ÈÈn, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn, maar het
afgesneden zijn’

Dat zei iemand ooit eens. Ik keek naar AndrÈ Hazes in zijn kist op de middenstip en toen weer naar het publiek: die grote groep allemaal-verschillende-mensen die allemaal op hun eigen, unieke manier verdrietig waren. Ik werd er ook een beetje verdrietig van, en dat vond ik een beetje stom want ik had niet eens echt iets met AndrÈ. Dus beet ik maar op mijn lip en ik wachtte tot iemand van zender zou veranderen.

Dat gebeurde niet. Ik twijfelde of ik het erop of erover vond. Ik heb het altijd een beetje moeilijk met begrafenistranentrekkers, namelijk. Dan zit je al heel de dienst je tranen weg te slikken omdat je niet wil huilen waar publiek bij is, en net als je een hele grote snik hebt weggeslikt, zo hard dat je keelpijn hebt en zo snel mogelijk weg wilt, weg van hier, net dan gooit er iemand ‘Afscheid nemen bestaat niet’ van Marco Borsato op de evangelische cd-speler. En dan krijg ik het gevoel dat ik verloren heb, want ik doe wat van me verwacht wordt: ik huil een potje mee met Marco. Of met Celine. Of soms zelfs met die dekselse Eric Clapton. En ik heb verloren, want ik vind het mooi. Makkelijk, maar mooi.

Dat gevoel manifesteerde zich gisteren ook, toen ik vanonder mijn dekbed een blik wierp op een barstensvol stadion met een kist vol rozen in het midden. Het hoofd van AndrÈ in zwart-wit op een groot scherm geprojecteerd, en daar ergens onder zijn vrouw en kroost, perfect gepositioneerd voor de broodnodige close-ups. Zijn Rachel huilde niet. Dat vond ik goed, want ik huilde ook niet. ‘Niet huilen, Rachel, want ze willen je zien huilen en dat moet je hen niet geven!’ dat vond ik er voornamelijk van.

De rest van het stadion huilde wel: ik zag tranen op veel te oranje fond-de-teint, ik zag stoere mannen met cowboyhoed die probeerden om hun AndrÈ Hazes-sjaal niet in brand te steken met hun zelfgedraaide sigaret en ik zag een heel mooi verdrietig zijnde Paul De Leeuw. Ik kreeg het koud, maar ik huilde niet. Ik keek naar Rachel en Rachel keek terug, met droge ogen. Als ze het straks tijdens ‘Zij gelooft in mij’ droog weet te houden is het ergste achter de rug en mag ze naar huis om uit te huilen, dacht ik, en ik kruiste mijn vingers.

Toen Xander de BuissonjÈ de eerste tonen van het nummer op piano bracht probeerde ik haar terug te vinden in het publiek maar ik vond haar nergens meer. Duizenden verdrietige mensen zongen mee dat ze in hem geloofde, en toen verloor ik weer. Door mijn waterige ogen zag ik dat ze zich nog altijd sterk hield. Ik niet. Ik had het opgegeven en ik vond het mooi.

Ciao Bella

Het is niet omdat ik me ooit redelijk negatief heb uitgesproken over Eva Pauwels dat ik Ciao Bella geen kans geef. Zo dacht ik gisterenavond plots. Integendeel zelfs, als ik ÈÈn doel heb in mijn leven dan is het wel op de eerste rij staan als Eva zich verslikt in ÈÈn of ander mager programmaconceptje op Kanaal2. En dus telde ik de minuten af.

Het magere conceptje houdt in dat wicked lesbo Eva samen met Ène Joyce (wie? Ow, een Joyce..) door ItaliÎ trekt in een cabrio en daar de dingen zo’n beetje op stelten zet. Althans, dat had ik toch begrepen uit een banner op de website van jim tv. Als ik programmadirecteur was zou ik het concept met een gigantische zwieperd van tafel hebben gelachen, maar een krijsende Eva die je elke nacht smekend op je gsm lastigvalt om eindelijk nog eens op tv te mogen komen kan wonderen doen, zo blijkt.

En dus reden ze door ItaliÎ, ons Joyce (wie?) en ons Eva. We zagen hoe ze in de file stonden en werden nagezwaaid door een bende Italiaanse zonnebrilmacho’s. Een mens zou zich gaan afvragen hoe erg de schoonheid van italiaanse vrouwen achteruit moet zijn gegaan als een lelijk manwijf en een Joyce worden nagefloten in een Italiaanse file. Maar bij dit soort programma’s mag je niet te veel nadenken, natuurlijk. Mijn fout.

Ze reden en ze reden door ItaliÎ en onderweg hield Eva de spirit erin door Joyce te vragen of ze soms tv keek. Tot zover het hoogtepunt van deel ÈÈn. In deel twee begon ik me af te vragen wanneer ItaliÎ nu eindelijk eens op stelten zou worden gezet, en Eva samen met mij, meende ik te zien. Op dat soort momenten is het goed om siliconenborsten te hebben, dat weet het kleinste kind. En zo kwam het dat we Eva plots met ontblote pattaten ( vrij naar Jeff Hoeyberghs) in het midden van een camping vol bejaarden zagen staan. Op stelten, zeg ik je!

Joyce deed ook haar duit in het programmazakje door nog achterlijker over te komen dan Eva Pauwels dat al deed. Er is een onbekende vlaminge nodig die opgediept is uit ÈÈn of ander schoonheidssallonnetje om dat klaar te spelen, en ze deed dat goed. Zo vroeg ze zich luidop af wat gisteren is in het Engels, en gaf ze toe dat ze The Days of Our Lives al niet meer kon volgen als ze het ÈÈn dag had gemist. Laat dit duidelijk zijn, Joyce, en dan liefst voor eens en altijd: daar hebben wij nu eens helemaal geen boodschap aan. Aan de rest van jullie ongelooflijk saaie en hoogtepuntloze roadserietje trouwens ook niet.

Op het einde van het programma belde Eva Pauwels nog even vanuit bad met haar dochtertje. Terwijl de camera ons nog eens een blik gunde op haar mismeesterde ballonborsten zette Eva het op een snikken. Voor ÈÈn keer begreep ik Eva: zelfs intelligente mensen zouden het moeilijk krijgen als ze zichzelf moesten spelen in de meest mislukte reality soap in de geschiedenis der reality soaps.

Drie meisjes

Ik keek naar het leven van drie meisjes. Het waren drie zusjes, en ze zaten in een treinwagon. Het waren helemaal geen gewone meisjes, dat zag je zo, want gewone meisjes komen niet zo vaak op televisie als ze in een treinwagon zitten. Dit waren drie meisjes met een wel heel speciale verdienste: hun papa was ooit een bekende en geprezen doelman geweest.

Zij waren nooit echt iets noemenswaardigs geweest, en het zag er ook niet meteen naar uit dat dat er snel van zou komen, maar daar leken ze zich geen seconde druk over te maken. De drie meisjes deden om het hardst hun best om met hun getater en gegiechel een close-up van de camera te versieren. Ze hadden namelijk alle drie een heel erg drukke periode achter de rug waarbij ze elkaar niet zo veel hadden gezien. Aldus de weemoedige voice-over.

Meisje ÈÈn had het druk-druk-druk gehad met de zoektocht naar een mediageile aanstaande die voor het oog van heel Vlaanderen een ring om haar voetballersdochtervingertje wilde schuiven. Meisje twee had weinig tijd gehad omdat ze zich had laten bezwangeren door een blonde jongen die ook niet vies was van een zwoele blik in de camera op z’n tijd, en meisje drie zal het ook wel heel erg druk hebben gehad met iets. Waarmee was niet meteen duidelijk, maar haar hond had wel net veertien (veertien!) jongen op Brasschaatse bodem neergeplant, en als je weet dat het beest Angie (met de a van ‘alleej joenge’) heet is dat ook wel iets.. druks.

Na zoveel noeste arbeid hadden de drie zusjes wel een verzetje verdiend, en dat werd een tripje naar Londen met de Thalys en de cameraploeg van het huis. Eens in het hotel aangekomen hadden de drie meisjes reuzelol! Terwijl meisje twee zwanger op bed lag te giechelen sprong meisje drie in pyama en zonder Von Dutch-pet (het leek even alsof de Sint zijn mijter had afgenomen) vanboven op meisje ÈÈn, dat ook al op bed lag.

De aanleiding van dit dolle partijtje dat zijn gelijke niet kende was het feit dat de meisjes veel te veel geld hadden betaald voor ne friet en nen amburger in het hotel. Niemand vroeg hoeveel geld dat dan wel was, want meisje ÈÈn en twee wisten het al en de cameraploeg mocht geen vragen stellen, dat stond zo in het contract. Gelukkig verklapte meisje drie na een paar spannende minuten hoeveel het allemaal had gekost, en toen trok meisje ÈÈn de broek af van meisje drie.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik vind dat het dringend tijd wordt dat de overleden gewaande evil twin van Sam Gooris zijn opwachting maakt in de show, waarna Carmen wordt ontvoerd door een oliesheik en aan geheugenverlies begint te lijden. Enkel en alleen dan is er nog plaats voor enige vorm van hoop.

Idool 2004

Pas op, ik hou van Idool 2004. Soms gebeurt het dat ik een paar uur voor het begint zeg ‘Straks is het idool 2004.’ En dat zeg ik niet zomaar bij wijze van ‘laat ik de tv-gids even voorlezen aan mijn medemens’, neen, ik ben stiekem heel opgetogen met dat vooruitzicht. Of niet eens zo stiekem, want anders zou ik waarschijnlijk gewoon zwijgen.

Waar ik naartoe wil: de reden dat ik mededeel dat het straks idool 2004 is ligt in het feit dat ik uitkijk naar de meute wannabe’s die voor heel even vanachter hun oven/beenhouwerstafel/bankloket komen gekropen. De grijze muizen die er rotsvast in geloven dat ze er nooit meer terug naartoe zullen moeten omdat ze ontdekt zullen worden. Naar de mensen waarvan je, na amper ÈÈn blik uitgewisseld te hebben, al weet dat ze nooit maar dan ook nooit ergens zullen geraken, maar door oma’s, nonkels en tantes op elk familiefeestje op het hart worden gedrukt dat ze dat wel ooit zullen doen, en dat geduld een schone deugd is, mijne jongen. Het tragische is dat ik mezelf blijf wijsmaken dat ik dat grappig vind. En dan start de begintune van idool 2004.

Koen en Kris Wauters huppelen van de ene doodsbange kandidaat naar de andere, ik voel de klamme handen tot in mijn zetel, en ik neem mezelf voor om eens goed en hard te lachen. En dan neemt de eerste deelnemer plaats op de ster en zie ik na nog geen halve seconde dat het beeld niet klopt. Dat kan verschillende redenen hebben: een lichtjes loensende blik, een paar tanden die zich al jaren een weg door een bovenlip proberen te banen, een ingegroeide teennagel die zichtbaar parten speelt, je voelt gewoon dat het een oneerlijke strijd is. Trillend wordt nog geprobeerd om het zelfvertrouwen te immiteren van het idool dat wordt nagezongen, maar het is al allemaal kapot voor het begint. En dan zoomt de camera in op een kalf dat langzaam maar zeker verdrinkt, voor de ogen van kijkend Vlaanderen.

En ik weet dat ik naar fantastische televisie zit te kijken. Ik weet dat, mocht dit In De Gloria zijn, ik zou gillen en hinniken van het lachen. Ik roep ‘mo gow zeg!’ naar het scherm, in de hoop dat ik mezelf op die manier in gang kan lachen, maar het lukt niet. Ik zie een jongen met een slecht gebit en een haarsnit waarvoor ik mijn kapper een proces zou aandoen, en mijn hart breekt. Ik wil wegkijken maar ik heb het gevoel dat ik dat niet kan maken omdat dit de enige en allerlaatste keer is dat deze mens zijn ding mag doen op tv, en dus blijf ik kijken. Soms moet ik bijna overgeven van plaatsvervangende schaamte, en dan moet het ergste nog komen: de jury.

Ik zie visogen vanachter brilletjes hun oordeel afwachten, ik zie meisjes met acnÈ die veel te veel tijd hebben doorgebracht in de Fish & Chips om het allemaal nog op iets te laten trekken, heel dat uiterlijk gedoe, en ik wil roepen: ‘Ga weg van daar! Ze zullen je kapotmaken, zoniet verscheuren! Ze zullen heel je lelijk ballonnetje doorprikken en alles tenietdoen dat je mama al ooit tegen je heeft gezegd over talent en showbizzcarriËres! Geloof hen niet, iedereen is mooi, ook jij!’

En dan zie ik het lelijke eendje met een mengeling van woede en huilbui buitenstappen, en net als ik wil roepen dat ze me altijd mogen bellen voor een goed gesprek over hun andere talenten zegt zo’n stuk non-talent: ‘ Als ze me hier niet goedvinden zijn zij slecht bezig, er zijn nog honderden andere mensen die wel doorhebben dat ik echt goed ben! Fuck you, Jan Leyers!’

‘Je bent niet alleen oerlelijk, je bent ook nog eens oliedom, vishoofd!’ roep ik bulderend van het lachen richting scherm.