Jaha, wijvenweek begint echt dichterbij te komen en meer en meer vorm te krijgen. Dankzij de onvolprezen i. en mijn geweldige vent is er al weer een website, en een Facebookpagina, en een hashtag. Jaja, deze wijven zijn volledig web 7.0. Er kan ingeschreven worden via het webformulier, zodat alle deelnemende blogs worden vermeld op de site.

Er is ook een thema: maskers af, of zoals het op de site staat:

“Wat wij allemaal (ja, ook u daar) schrijven op blogs, dat is gewoonlijk de meest glamoureuze kant van het leven. We moeten daar geen doekjes om winden: onze perfecte en fotogenieke kinders, ons fantastisch stijlgevoel, onze semi-professioneel zelfmaakspul en ons als een geoliede motor lopend gezin, dat zijn onze onderwerpen. Behalve tijdens deze wijvenweek. Deze week doen we het anders.”

Hoe anders, dat zal zeer binnenkort blijken. Er wordt as we speak volop gepland en gebrainstormd over dagthema’s en andere leuke dingen, en we zijn van plan om u daarover op de hoogte te houden. Ik voel nu al dat het weer compleet erover de max wordt.

Bij wijze van voorsmaakje, een clip met een roze achtergrond waar ik in die week bijna zeker over ga bloggen, en dan gaan jullie zeggen: aja, ze heeft dat al eens gepost. En dan gaan we luchtpistooltjes naar malkander doen. Wijven onder elkaar enal.

Leve #wijvenweek!

Een tijdje geleden vroeg ik op mijn Facebookpagina of er nog dingen waren waarover jullie mij graag zouden zien bloggen. In ruil beloofde ik Jolly Ranchers uit New York op te sturen die volgens de verpakking naar appel zouden moeten smaken, maar eigenlijk keihard aan braaksel doen denken. No kidding. En toch gingen er heel wat lezers in op mijn vraag. Raar volkje, toch, gulder. Ik ga vanaf deze week eens werk maken van het beantwoorden van het vragenlijstje dat er het resultaat van was.

Zoals die van Patricia Vroman. Zij vroeg zich af of ik toevallig nog boekentips had, en of kind 1 dan ook een e-reader kreeg, en zo ja, welke boeken daar dan op zullen staan.

Well. Ik ben as we speak mijn negende tiende boek van 2012 aan het lezen. Een serieus succes, wetende dat daar een klepper van bijna duizend pagina’s van Stephen King tussen zat. Die ook ineens op mijn tiplijstje mag, want hemeltjelief wat vond ik dat een genietbaar boek, zeg. Over terugreizen in de tijd, ja. Ik viel al eens als een blok voor het concept in combinatie met Michael J Fox in een rood vestje, maar ook zonder blijf ik het dus duidelijk de max vinden.

Nog zo’n tip, denk ik: het boek dat ik nu aan het lezen ben. Ik ben nog maar begonnen, maar zo zo mee met Me Before You van ene Jojo Moyes. Een tip van iemand die net als ik op Goodreads zit. Dat je begint uit te kijken om nog eens meer dan een uur op een muffe trein te kunnen gaan zitten zodat je tijd hebt om verder te lezen, zo’n boek. Lovely. (en al de rest van mijn tips en reviews valt natuurlijk nog altijd terug te vinden via mijn Goodreadspagina, hé. Dat is pas een tip)

Wat kind 1 betreft.
Die gaat gewoon uit normale boeken lezen, als het van mij afhangt. Tot hij deftig genoeg kan lezen voor echte boeken, en dan nog. Ik ben werkelijk als de dood om mijn kind zo hard plat te bombarderen met dure dingen als ik in mijn omgeving al te dikwijls en gemakkelijk zie gebeuren, tegenwoordig, dus als het even kan geen e-reader op zijn derde en ook geen laptop op zijn zesde en ook niet zijn eigen iPad daar nog eens ergens tussen in. Het kan dat ik daar nog op terug kom, maar zoals het er nu uitziet: gelijk toch liever niet.

Boeken vind ik wel de max. Net als voorlezen. Ik vond onlangs in het trouwens ook al heel vermakelijke boek The Idle Parent: Why laid-back parents raise happier and healthier kids (een boek over hoe ouders hun kinders vooral met rust moeten laten in plaats van zich heeltijd met hun kind en zijn bezigheden te bemoeien, en zo tijd kunnen maken om wijn te drinken, totally mijn ding!) een hele fijne lijst met boeken die cool zijn om voor te lezen. Gaande van Peter Pan tot Roald Dahl en meer van dat leuks. Ik kijk daar nu al naar uit, eigenlijk. Maar niet op een e-reader. We gaan er toch echt geen geeky hipster van maken ook niet, zulle. Daar lopen er hier al genoeg van rond, in mijn menage.

(Patricia, mail je mij je adres eens door op lilith[at]fromfrats.com? Dan zorg ik voor een uniek braakselsnoeppakketje in je brievenbus, binnenkort.)

Soms moet het allemaal echt zo ingewikkeld niet zijn, dat bloggen. “Neem eens een foto van de achterkant van uw hoofd”, vroeg Madrina mij stokjesgewijs. Eerst dacht ik nog “elaoowla, heeft de wereld eigenlijk wel zaken met de achterkant van mijn hoofd?!”, maar aangezien jullie ook al de voorkant van mijn hoofd hebben gezien in verschillende stadia van dwazigheid is dat kalf waarschijnlijk al duizend jaar verdronken.

Aanschouw dus: de achterkant van mijn hoofd!

Aanschouw ook rommelig in één seconde opgestoken haar dat dringend dringend nog eens gekleurd moet raken, en een geel formulier dat dringend opgestuurd moet worden naar de bevoegde instanties. Een slice of life, zowaar.

En ach, terwijl ik toch bezig ben:

De zijkant van mijn schoenen!

(I know, waar blijf ik ze toch halen, die dolle inspiratie?)

Ik lees soms rare dingen. Mensen die niet gaan eten met Valentijn omdat het Valentijn is. Mensen die niet gaan eten in de week rond Valentijn, omdat de mensen toch zeker niet zouden denken dat ze gaan eten voor Valentijn. Ofte tonen hoe onbelangrijk Valentijn voor je is, door er een kweetnie hoe big deal van te maken met het bewijzen van de dwaasheid ervan. Ik zeg: de liefde is iets schoons, en mijn vent en ik gaan graag uit eten. Meer reden was er niet nodig om gisteren nog eens een restaurantje te gaan testen dat nog op mijn to do-lijstje stond voor tegen dat mijn sociaal leven even in de diepvries moet. Wel op donderdag geweest, want de mensen zouden zeker gedacht hebben dat wij suckers zijn voor Valentijn. Ofzo.

Het werd Escabeche Tapas De Luxe in Waregem. (lees: Woarehem)
Ik heb een haat-liefdeverhouding met tapas, omdat dat de ene keer kweetnie hoe lekker kan zijn en de andere keer zo van die opgelegde dingskes die niks voorstellen maar wel hip klinken. Maar niet hier: de tapas bleek elke keer de grootte van een voorgerecht, en het was de bedoeling dat het werd gedeeld. Aangezien ik niet alles mag eten liet ik de carpaccio aan mij voorbij gaan (tot groot jolijt van Youri, die dat wreed graag eet, en net als ik nog niet aan zijn dagen zonder vlees is begonnen), en koos ik iets van de menu dat hij niet lust. Zelfs in onze geschillen komen wij overeen, met Valentijntjesdag.

Dit was iets wreed lekkers met king krab. Echt.
En zo hadden we er dus een stuk of vijf, allemaal even lekker, en aan het einde zelfs nog plaats voor een dessert. Wat bij ons zelden of nooit gebeurt.

Om een lang Valentijntjesverhaal kort te maken: we had a blast. Allebei zeer zeer lekker gegeten, gezellig gezeten, zwaar genoten tot aan onze crema catalana met twee lepeltjes toe.

En toen we naar buiten gingen stond Johny Voners aan de toog, en hadden wij allebei keihard zin om “Voor u nen dagschotel Xavier?” te roepen en giechelend als twee schoolkindertjes weg te lopen.

Zo’n avond. Aanrader.

Vroeger riep ze nog gewoon dolenthousiast “TANTE LILITH!!!” als ik in haar buurt kwam, maar sinds ik zwanger ben is het een beetje veranderd. Nu gaat het eerder zo:
“Dag tante lilith!!! Hoe gaat het met jou? En met de baby in jouw buik?”
“Tante lilith. (giechelt) Mijn mama heeft al eens gezegd dat er een baby in jouw buik zit hé.”
Haar oudere zus van zes: “Dat gaat trouwens wel veel pijn doen, als dat eruit komt.”
Ik: “Dat heb ik nog gehoord, ja.”
“Tante lilith kijk!! Ik heb een tekening gemaakt voor jou. En ook voor de baby in jouw buik!”.
“Tante lilith? Ben jij al gaan kijken naar de baby in jouw buik?”.
Enzovoort enzoverder.

Sinds de baby in mijn buik is het allemaal nog tien keer interessanter geworden, dunkt me, een encounter met tante lilith. En kan ik alleen maar denken: “Kind toch, een paar weken geleden leek jij zelf nog een baby.”

En kijkt nu.

Zoals gulder misschien wel weet eten wij hier al ongeveer een jaar geen vlees meer thuis. Ook geen vis. Ook geen kip. Dat bevalt ons ongelooflijk goed. Zoals gulder misschien ook wel weet eten wij buitenshuis af en toe wel nog vlees. Omdat we allebei weten dat onszelf volledig beperken en de gedachte aan echt NOOIT MEER stoofvlees mogen eten OF WUK er eerder voor zou zorgen dat we de handdoek volledig in de ring zouden gooien. Omdat ik te erge tekorten kreeg in combinatie met mijn maagverkleining, en omdat ik het de mensen die voor mij koken niet al te moeilijk wil maken ook niet. Maar as said: het werkt geweldig zoals het is, wij eten nog maar zelden vlees, en we zijn wij allebei wreed content.

En mocht u het zich afvragen: het plan is om kind 1 ook volledig mee in dat systeem te steken. Dus thuis zoals wij, op een ander zoals op een ander. Ik denk dat dat gaat marcheren. Ik ben er zelfs van overtuigd.

Zo moeilijk is dat niet meer sinds wij kweetnie hoe lekkere vleesvervangers gevonden hebben die echt naar vlees smaken. En soms naar vis, als dat de bedoeling was. Ik weet dat jullie het niet zullen geloven, maar wij hebben de afgelopen week al kweetnie hoe lekkere macaroni met vegetarische hamblokjes en kaas gegeten, en geweldig lekkere fake tonijn, en gisteren visfiletjes die echt naar vis smaakten, al zat er dus werkelijk geen in. Ask my husband! Hij zou daarover echt niet liegen, zulle.

En door het ontdekken van het lekkerste seitangehakt (er is veel niet lekkers in de rayon van de vleesvervangers, om niet te zeggen dat meer dan drie vierden van het aanbod vies en mottig is, maar wie een beetje zoekt ontdekt dus wel zot lekkere dingen) mis ik zelfs de grote klompen gehakt in mijn spaghettisaus niet meer.

Anywayz. Binnen een goede week doe ik het nog een stukje strenger. Ik doe mee aan Dagen zonder Vlees, namelijk. Wat wil zeggen dat ik veertig dagen lang helemaal niks meer van vlees of vis of kip ga eten. Ook niet buitenshuis. Een gigantische aanpassing wordt dat niet, maar wel een goede. En als iedereen er eens een beetje over zou nadenken, dan zou het vast al veel schelen, denk ik dan. En neen, ik doe het echt niet alleen voor Bart Cannaerts zijn schoon ogen, maar als ik eerlijk ben toch ook wel een beetje.

Echt, ik let zelfs niet eens op Pieter Embrechts hé hastn.
Maar eet dus vooral eens wat minder vlees. Het is nog tof. En beter voor vanalles.
En Bart Cannaerts zou zo blij zijn.

Zo’n aanstaand kind, dat is toch een heel project, zo blijkt. Gelukkig ben ik nogal van de projecten en de lijstjes, ik. Zo erg dat andere zwangeren die later dan ik uitgerekend zijn weten dat ik alle vragen die zij zich stellen al lang in één of andere vorm in een lijstje heb gepleurd, klaar om door te mailen. Het is een aandoening gelijk een ander. Er moet nog een berg werk gebeuren, maar ik ben verheugd te kunnen melden dat laag 1 in de kinderkamer erop ligt, na een dag hard labeur van Youri zijn kant.

En dat ik wreed content ben met het resultaat. Het past zo hard in het briljante kleurschema in mijn hoofd, y’all.

Tot zover hebben we dus een naam, en een geschilderde kinderkamer en een hoop kleertjes. En een bedje, een commode en een matras. Komend weekend mag ik een Bugaboo gaan afhalen bij een geweldige bloglezeres die hem weg doet. En overmorgen nog ergens een sitter, ook tweedehands.

We moeten nog een beetje vechten over geboortekaartjes en kleurtjes en dat soort dingen, maar daar hebben we nog wel een paar maanden voor. En ik moet nog eens speuren hoe dat allemaal marcheert met die geboortelijsten. Ow, en dan moet ik nog iets van een kilo of drie uit mijn lichaam zien te krijgen zonder daar al te veel drama bij te veroorzaken. :aah:

Maar ik denk dat we er uiteindelijk wel komen, met veel afvinkerij en boterhammen.

En nu moeten jullie zeggen dat ge u daar toch niet op kunt voorbereiden. En dan ga ik knikken, want ik weet het. Ik weet het maar al te goed.