Het is een goed blogjaar geweest, denk ik. Jullie waren met veel, en jullie keerden vaak terug. Jullie reageerden enthousiast en deelden vaak jullie verhalen en tips in de reacties onder mijn posts, iets dat ik altijd bijzonder tof vind. Ik heb naar jaarlijkse gewoonte getwijfeld over richting en de mix tussen persoonlijke en praktische
Terwijl ik dit schrijf ben ik mijn negenendertigste boek van 2015 aan het lezen. Ik had mezelf 25 boeken vooropgesteld, dus ik vind dat waanzinnig veel. Zeker omdat ik ook meteen mijn paginarecord van de afgelopen jaren met bijna drieduizend pagina’s ga verpulveren: maar liefst zes boeken gingen met gemak boven de vijfhonderd bladzijden, drie
In het jaar waarin Dexter geboren werd las ik welgeteld vier boeken. Drie over huilbaby’s, zeg ik daar dan altijd bij, en het zal niet ver van de waarheid zitten. Als het mensen met pasgeborenen gerust kan stellen: sinds 1 januari van dit jaar las ik al tweeëndertig boeken. Hele goede, onwaarschijnlijk boeiende, boeken die
Er kwamen nogal wat reacties op mijn aankondiging van maandag. Zoals deze, op de pagina van The Gentlemom. De vele enthousiaste felicitaties en vrolijke berichten waren fijn, net als af en toe een eerlijke “veel courage”, een voorzichtige “goede moed” of een “ik hoop dat het deze keer makkelijker wordt”. Ook een paar keer “allez
1. Some bloggers have all the luck. Het zat al een tijdje in ons hoofd om Dexter eens mee te nemen naar Pairi Daiza, nadat we er zelf een jaar of drie geleden voor het eerst kwamen met Youri zijn petekind. Toen was Dexter nog maar een week of acht oud, en liet ik hem
Meer dan zes maanden. Zo lang is het geleden dat ik dit fijne rubriekje nog eens van onder het stof haalde. Een en ander heeft te maken met krakende hersentjes en opzettende twijfels als het over mijn blog en wat erop posten aankomt, een jaarlijks terugkerende fase waarin ik vind dat alles anders moet of
Weet je nog, die keer dat een van je beste vrienden erg enthousiast was over een meisje uit een klas lager? Iets waar jij je per definitie al niet oké bij voelde, want andere mensen die leuker waren dan jij waren een serieuze vracht koren op de molen van je onzekerheid. Maar wat hij zo
“Maar je hebt wel een huilbaby én een depressie gehad“, zegt de radiopresentator op een toon die naar mijn zin net iets te beschuldigend is. “Dat klopt“, zeg ik naar waarheid. “En je hebt erover geblogd. Wat als dat mij compleet niet interesseert, wat je daarover schrijft?“. Ik knipper even met mijn ogen omdat ik
Dat het ouderschap geen makkie is heb ik hier al zo gedetailleerd beschreven dat ik het geboortecijfer onder mijn lezers vast met een paar punten heb doen zakken. Dat kwam natuurlijk vooral door de heftige huilbabyperiode, maar ook als die achter de rug is zou een mens de neiging hebben om alleen maar zijn beklag
Het grootste compliment dat ik gekregen heb over mijn blogpost was tegelijk datgene wat mij het meest triest en opstandig heeft gemaakt, deze week. Iedereen had het steeds maar over mijn moed. Dat mijn getuigenis zo moedig was. Mensen mailden dat ze wilden dat ze mijn moed hadden om erover te praten. Tegen hun vrienden,