Wat zitten we, een maand in quarantaine, ondertussen? In deze gekke periode gaat de tijd net zo goed heel snel als heel traag, en ik ben mijn draai steeds beter aan het vinden. Ik deelde het al op mijn Facebookpagina, hoe deze tijd me erg doet terugdenken aan de periodes waarin mijn mama en schoonmama ongeneeslijk ziek waren. En we van dag tot dag moesten leven met de kennis die we hadden en wat er wel nog was. Dat brengt goede dingen in mij naar boven, en ik voel het ook bij mijn man. Er valt druk weg. Er is mildheid voor onszelf. Ik besef nu nog meer dan anders dat ik vaak mijn eigen ergste vijand en criticus ben. Het is nooit goed genoeg. Nu wel. Ik slaap langer. Ik doe wat ik kan. Ik ben aanwezig, zoals ik het eigenlijk elke dag zou moeten zijn. Ik leer zoveel. Mijn voetjes staan weer zwaar op de grond. Elke goede dag is een cadeau. Elke avondwandeling een van dankbaarheid. En dit was op een gekke manier herkenbaar.
Ik ben trouwens ook totaal niet aan het aftellen. Ik moet hier niet zo snel mogelijk door. Ik denk dat die gedachte dat het nu toch echt wel bijna goed is met die quarantaine, er vaak voor zorgt dat mensen aan de regels beginnen morrelen. Dat is niet nodig. Die regels en die burgerzin zijn nu zo essentieel voor ons allemaal, dat je niet alleen jezelf, maar ook anderen helpt door je hoofd een beetje te onderhouden. Dat is bij mij nu prioriteit nummer één. Ik hoorde deze week in een podcast “In het leven staan we recht, zitten we, of liggen we neer. Al de rest zijn gedachten”. Hoe waar is dat? Dan kies je beter die gedachten waar je iets mee bent. En “OMFG DIT DUURT VEEL TE LANG” zorgt voor gigantisch veel stress, denk ik. Net als de gedachte dat dingen op een bepaalde manier moeten gebeuren. Dat coronavirus #moetjustniks, en dat is hetzelfde met al de rest. Als je je verzet tegen de realiteit verlies je honderd procent van de keren, heb ik al geleerd. En radical acceptance for the win.
Het is opvallend hoe veel ik nog gedaan krijg, ook al ben ik ondertussen gelukkig gestopt met extreem vroeg opstaan. Ik zit nu in een regime van halve dagen werken en afwisselen met Youri, en ik ben zo preus op ons, want we doen dat zo goed. En als dit al een relatietest zou zijn, dan is het resultaat op de test vooral dat ik nog meer dan anders besef dat ik de beste man voor de job heb gekozen destijds, op het forum van JIMtv. Echt waar zeg, what a guy, ook en nog meer in tijden van crisis. <3 Onze laatste podcast van Werk & Leven gaat trouwens over shit gedaan krijgen in deze tijden. Interessant om eens te luisteren, denk ik. Dat kan hier.
Mijn cursus “budgetteren voor beginners met YNAB” mocht ondertussen weer heel wat enthousiaste cursisten verwelkomen. De Facebook Live die ik gaf vind je hier, je hebt nog een week om de cursus te kopen met 20 euro korting, en de bonusmodule over budgetteren in onzekere tijden erbij. Binnen een week vervalt de toegang tot de besloten Facebookgroep, en is het van zelfstudie. Heb je plannen om eindelijk eens met een budget aan de slag te gaan, wacht dan niet meer te lang.
Ik ben trouwens ook preus op iedereen die zo zijn best doet. Ja, er zijn mensen die er zich niet te veel van aantrekken, van de checks en de regels, maar potverdorie, laat ons eens kijken naar iedereen die de gekke regels wel volgt. Naar hoe wij ons allemaal snel hebben vermand, en naar wat wij aan het doen zijn, en hoe fantastisch dat is. Ik word daar soms week van. Van mensen met elkaar zien praten met twee meter tussen. Van al die witte lakens en beren. Van onze collectieve kwetsbaarheid en menselijkheid, en hoe we het toch maar doen. Echt, geef uzelf eens een vuistje. Dik verdiend. En nu blijven gaan.
Ik ben benieuwd hoe het met jullie gaat. Hopelijk zijn jullie nog steeds gezond en wel, ook mentaal. Ik verbaas me al een week over hoe dit zogenaamde nieuwe normaal al zo normaal is dat het oude normaal soms abnormaal lijkt. Als in: je nog moeilijk kunnen voorstellen dat je de trein nam en tussen allemaal mensen ging zitten zonder je vragen te stellen over besmettingsrisico’s en waar ze met hun handen hadden gezeten. Hoe raar is dat, wat wij allemaal deden zonder erbij stil te staan? Precies zoals roken op het vliegtuig, maar dan anders.
Ik stel me voor hoe het zal zijn om weer in een zwembad te mogen springen of iets te eten met vrienden op restaurant. Hoe luxueus en exuberant de gedachte alleen haast lijkt.
Alsof er nog geen stress genoeg is over virussen en besmettelijkheid, merk ik dat heel veel mensen zot veel stress hebben over geld. Alles is ook gewoon heel onduidelijk: op het niveau van jobs en werkzekerheid, maar ook op het niveau van de globale economie. Dingen waar je als gewone sterveling weinig tot geen invloed op hebt.
Waar je wel invloed op hebt, is op wat je doet met het geld dat er nu is. Nu is het volgens mij belangrijker dan ooit om goede beslissingen te nemen wat uitgaven betreft, en dat te doen op basis van concrete gegevens die je ter beschikking hebt. Het is belangrijk om te weten wat een maand in je leven je kost, wat dat betekent qua bedragen, wat je musts en needs zijn, en wat je nu even kunt parkeren van kosten tot het weer beter gaat.
Het is volgens mij -naast gezond blijven- een van de grootste cadeau’s die je jezelf op dit moment kunt geven: financiële helderheid, wat de situatie ook is. Zoals velen onder jullie weten, gebruik ik zelf al vele jaren You Need A Budget, een app waarmee ik elke euro die binnenkomt een job geef, en zo altijd perfect kan zien hoeveel ik in elke categorie ter beschikking heb. Door wat te schuiven en elke categorie een duidelijk doel te geven, kan ik je niet alleen perfect vertellen wat mijn leven op een maand kost. Ik kan ook zien wat wegvalt (mijn maandelijks budget voor restaurantbezoek en kleren, bijvoorbeeld) en waarmee ik kan schuiven (het bedrag voor die reis naar Italië in de Paasvakantie kan nu even gewoon naar boodschappen, om maar iets te noemen).
Het zorgt ervoor dat zowel Youri als ik, die allebei zelfstandig zijn, weten waar we aan toe zijn. Ik zie hetzelfde bij de cursisten van mijn online cursus “YNAB- budgetteren voor beginners”. Ja, leuk is anders, maar ze geven stuk voor stuk aan dat de situatie zo anders was geweest als ze niet dankzij YNAB een overzicht zouden bewaren over alles. Iemand werd door het virus een maand eerder op zwangerschapsrust gestuurd dan voorzien, en is zotcontent dat ze met wat schuiven toch de tijd met haar kindje zal kunnen spenderen die ze samen wilde spenderen. Pockets of control, noemen ze dat. Zo zo belangrijk in tijden als deze. YNAB is voor mij en zoveel anderen een godsgeschenk. Als er een ding is dat ik iedereen op dit moment zou gunnen, dan is het de mogelijkheid om door een blik op hun budget te zien dat het nog wel even lukt, en de opties om te schuiven met bepaalde zaken en zo te weten dat het goed komt.
Het is essentieel voor je mentale en financiële gezondheid om de feiten zo snel mogelijk juist te krijgen, zodat je weet hoe je dit financieel kunt doorstaan, hoe veerkrachtig je bent, en of je hulp nodig hebt. Er is volgens mij geen betere manier dan nu om de dingen concreet in de ogen te kijken en een budget op te stellen. Om een systeem te volgen dat je toelaat om je huidige financiële toestand onder ogen te zien, en er strategisch en weloverwogen mee aan de slag te gaan, zodat je de wanhoop en paniek achter je kunt laten. Ik heb ondertussen honderden mensen geleerd hoe ze op een uur of twee met YNAB aan de slag kunnen, en volgende week doe ik dat nog eens opnieuw.
Ik wil iedereen die nu flipt over geld zo rap mogelijk aan het budgetteren krijgen, zo simpel is het.
Dus ja, iedereen die het mij vroeg via mail en privé-berichtjes: je kunt de cursus “YNAB-budgetteren voor beginners” heel binnenkort weer volgen. Op een uur of twee leer je van mij door middel van video en tekst hoe je je eerste budget opstelt. De cursus volgen kan de komende twee weken met korting, en ik voeg er de toegang tot de besloten Facebookgroep aan toe (het was de bedoeling dat die optie eruit zou gaan, maar ik hou die er nog twee weken bij zodat je alle hulp krijgt die je nodig hebt). Samen met een nieuwe bonusmodule waarin je leert hoe je budgetteert in onzekere tijden als deze.
(Ben je al cursist? Dan voeg ik die bonus gratis en voor niks toe aan je cursusmateriaal in Teachable, volgende week. Geen dank! Mocht je iemand kennen die de cursus zou kunnen gebruiken, geef hem of haar dan even een seintje dat dat binnenkort weer kan)
Op zondag 5 april geef ik een gratis workshop om 13 uur waarin ik je uitleg hoe YNAB werkt, en waarom ik denk dat je er zo snel mogelijk aan moet beginnen. Registreer je even op de pagina hierboven als je die niet wilt missen. (herbekijken als je er niet live bij kunt zijn, kan ook)
Wil je al aan de slag met wat je kosten zouden kunnen zijn? Download dan even mijn overzicht van vaste kosten hieronder. Dan krijg je ook een seintje als de cursus weer open staat, zodat je er dan onmiddellijk mee kunt beginnen als je dat wilt.
Ben je al bezig met YNAB? Dan lees ik graag in de reacties hieronder of en hoe het je vandaag helpt.
Ik kus mijn pollekes meermaals per dag. Om mijn gezondheid en die van mijn gezin en mijn kleine problemen in vergelijking met die van zoveel anderen. Ik heb op dit moment weinig tot niks te klagen, en mijn hart breekt als ik mezelf toelaat om aan al die verschillende situaties te denken waar dit virus keihard in toeslaat en waarin klagen zowat het enige lijkt dat mensen kunnen doen. Mensen die ziek zijn, mensen die anderen die ziek zijn niet mogen bezoeken, mensen die hun werk verliezen, mensen die niet bij hun kinderen kunnen zijn, mensen die alleen sterven, en zoveel meer.
Youri en ik moesten de afgelopen dagen al een paar keer denken aan situaties die zich bij ons hebben aangediend waarbij dit virus voor zoveel extra zorgen had gezorgd. Toen onze mama’s ongeneeslijk ziek waren, en elk uur samen zo kostbaar leek. Toen Dexter in zijn ergste huilbaby-fase zat, toen ik het mentaal erg zwaar had.
Los van dingen als dat ik zo dankbaar ben voor de weg die ik mentaal heb afgelegd. Een weg die ervoor zorgt dat ik me niet op alcohol of grote hoeveelheden vet en suiker moet gooien om dit door te komen, en dat ik de meeste dagen vlotjes en met de nodige kleine gelukjes doorkom. Dit lukt ons wel. Ik ben dankbaar dat ik een man en kindjes heb waarmee ik deze quarantaine wel aan kan, en ergens woon waar ik me goed voel. Als ik dan toch met iemand in quarantaine moet, en als het dan toch ergens moet zijn, dan heb ik het heel erg getroffen. Ik ben een luxekip, en ik besef het. Ik besef het gigantisch goed en elke dag opnieuw.
Natuurlijk is er stress, Youri en ik zijn zelfstandig en weten net zoals de rest van de wereld niet of en hoe dit allemaal zal blijven lukken. Los van werkuren die gehalveerd zijn, speelt er in elke sector veel. Ik ben elke dag weer zo zo dankbaar voor You Need A Budget, nu meer dan ooit, omdat het me toelaat om te zien welke uitgaven noodzakelijk zijn en welke niet, met welke budgetcategorieën ik kan schuiven (hallo, potje voor de reis naar Italië in april) en waar ik aan toe ben. Dat zorgt ervoor dat ik zwart op wit zie dat we wel een tijd weg kunnen. Ik heb heel veel vragen gekregen naar of en wanneer ik mijn cursus YNAB-budgetteren voor beginners nog eens open, en ik ga dat doen. Omdat ik iedereen die er nood aan heeft zo snel mogelijk aan het budgetteren wil. Ik ben nog even bezig met iets extra dat volgens mij een grote meerwaarde zal zijn voor iedereen die de cursus aankoopt, maar als je hem wilt volgen, dan is het bijna weer het moment. Als je hier je mailadres ingeeft, krijg je daar een seintje over.
Tegelijk is er ook minder stress dan anders, wat voor bezinning zorgt. Zowel bij Youri als bij mij. En de vraag of we wel weer terug willen naar waar we zaten, hiervoor. Toen alles nog zogezegd normaal was, maar misschien valt daar ook over te discussiëren. Ik lees weer tijdschriften, en ik hoor van veel mensen dat ze dat nu weer doen. Ik doe dat graag, maar heb daar zelden tijd voor. Ik kook nieuwe dingen en bak kaneelbroodjes. Ik leef eindelijk van dag tot dag, iets waar ik al jaren te weinig in slaag. Ik kijk anders naar dingen, en ik hoop dat daar wat van blijft plakken. En ik ben zeer blij dat ik een systeem heb waarop ik kan terugvallen zodat ik werk gedaan krijg in deze gekke tijden, ik merk dat veel mensen alleen al daar stress van krijgen, en ik snap dat maar al te goed. Ook de online cursus waarin dat systeem vervat zit gaat binnenkort nog eens open, je kunt je hier op de wachtlijst zetten als je daar meer over wilt weten.
Met de kinders gaat het ondertussen ook goed. Ik probeer net zo mild te zijn met hen als met mezelf, en de ene dag lukt dat, en de andere dag minder, en dan moet het nog wat milder. We manage. Ik ben een krak aan het worden in strijkparelen en tijgergrime en ontdek gekke materialen als speelmaïs (stinken, man) en soorten klei waar ik geen weet van had, en alles lukt en soms niet en dat is allemaal oké.
Anouck en ik maakten ondertussen twee Facebook Lives in plaats van de geplande podcasts, en het ziet ernaar uit dat ook echte podcasts opnemen vanop afstand binnenkort gaat lukken. We kregen al fijne reacties, en vinden het zelf ook leuk om elke week iets te maken. Dus als je meer wilt weten over hoe wij ons hoofd koel houden in tijden van crisis, of hoe wij plannen als vorm van zelfzorg, klik dan even door. Woensdag komt er weer een aan, en als je dat niet wilt missen, dan kun je je abonneren op onze Facebookpagina, of nog veel beter: op onze machtig leuke en razend interessante wekelijkse nieuwsbrief, aldus de fans en wij zelf.
Hoe gaat het ondertussen met jullie? Deel het even in de reacties, en mocht je het gevoel hebben dat ik ergens mee kan helpen, deel het dan zeker ook. Blijf ondertussen zo gezond mogelijk, en was jullie handen. :)
Ik ben mijn tel al een beetje kwijt, ook omdat mijn eigen quarantaine al wat vroeger begon. Ik ben een introvert, zo’n dingen gebeuren mij wel vaker.
De afgelopen dagen dacht ik vaak aan Anne Frank. Aan het Achterhuis waarin ik ooit stond in Amsterdam (ach, Amsterdam!), en aan de grote boom die zij enkel door het raam kon zien. Ik prijs me gelukkig met mijn grote ramen en de mogelijkheid om ’s avonds nog een toer te gaan wandelen. Om te kunnen Facetimen met de opa’s. Tegelijk mis ik de wereld nu al, de simpelste dingen eerst. Koffie drinken en terwijl mensen kijken. Fun shoppen. Goedkoopste maand ooit wel, in YNAB. Toch tot er geen geld meer binnenkomt, maar dat zien we dan wel weer. (zo dankbaar voor mijn emergency potje, dat bewijst wat ik altijd zeg: je kunt de toekomst niet voorspellen, maar wel dat je beter wat aan de kant hebt staan voor momenten als deze)
Kijken naar de foto’s van maandag, de laatste keer dat hier vriendjes van de kinderen waren, en bedenken dat het al weer zo lang geleden lijkt.
Ik moet aan stomme dingen denken. Big Brother I. De Bio-Dome. De Bus. (herinner je je deze nog?) Ik sta heel vroeg op om nog werk gedaan te krijgen, en ik voel me best moe, en daardoor soms een beetje triest. Sommige dagen gaan prima, andere minder prima.
Ik laat het allemaal toe. Blij zijn als ik zie hoe Dexter voor zijn zus zorgt en haar voorleest. Triest zijn om de mensen en de wereld en de dagen en weken die plots zo anders zijn dan verwacht. Door mijn stille, stille stad wandelen en die nog altijd zo graag zien, maar mijn hart ook zwaar voelen worden als ik het sippe gezicht van de meneer van mijn krantenwinkel zie door plexiglas. Trots zijn op Flo die -ondanks het feit dat ze elke dag wel eens “weerol het coronavirus heeft”- ondertussen leerde fietsen en haar eigen boterhammen smeren. Als dit allemaal achter de rug is, heb ik daar dus niks van werk meer aan.
Ik schreef een tijd geleden dat Londen mijn gevoelens versterkte. Blijkt dat een quarantaine dat ook doet. Dat is volgens mij iets goeds. Ik ben steeds minder bang voor mijn gevoelens, hoe groot ze ook zijn. Ik ben steeds beter in mijn hoofd managen, iets waar ik het trouwens over had in deze FB-live op Werk & Leven. Die al zot veel bekeken is, en waar we al heel wat fijne reacties op kregen. Nu de podcast even verplicht op het schap ligt, zijn we aan het bekijken om het vaker op die manier te doen. Stay tuned, en volg ons daar zeker.
Dit alles is voor mij een oefening in mildheid. Voor anderen, maar zeker ook voor mezelf. Dit is een klop. Laat ons eerlijk zijn. Ik heb nog altijd deadlines te halen, alleen nu met kinderen rond mij die beginnen beseffen dat we nog even aan elkaar en ons huis vast zitten. Youri en ik verdelen de dagen, en dat lukt, en ik ben dankbaar. Voor wat er nog is, voor het feit dat we niet ziek zijn, voor de hulpverleners, voor iedereen die zijn best doet.
Ik kan het ook niet allemaal zijn: een journalist die haar eigen kwaliteitseisen haalt. Een gemotiveerde en getalenteerde thuisonderwijzer. Een moeder die speels is en een partner die op elk moment aangenaam gezelschap is. Ik probeer het ook niet. Ik doe wel elke dag mijn best. Ik probeer in te gaan op verzoeken als “ik wil dat jij mij schminkt in Rocky”, en ik probeer te snappen dat zij van vier vindt dat ik het er belabberd van af heb gebracht in vergelijking met de foto op Pinterest.
Ik heb mijn shit nog niet together, wat betreft mijn werk en hoe ik dingen ga doen. Ook dat verwacht ik niet. Geen paniek. Er is tijd. En veel. Ik ga die nemen.
Volgende week ga ik mij er eens aan zetten. Nu laat ik mezelf toe om mijn nieuwe realiteit in de ogen te kijken. Af en toe eens te wenen omdat ik vind dat ik nog nooit zo’n slecht artikel heb ingediend in de geschiedenis van mijn artikels. Kwaad te zijn. En teleurgesteld.
Ik probeer de juiste vragen te stellen, en de andere met de glimlach te laten passeren. Hoe wil ik me voelen? Wat maakt mij blij? Hoe kan ik hier voordeel uithalen met mijn kindjes? Wat kunnen we hieruit leren? Wat heb ik vandaag nodig? Soms is dat drama en wenen. En ook dat mag. Het moet zelfs.
Hoe gaat het ondertussen met jullie? Neen serieus, hoe is’t? Kan ik jullie ergens mee helpen? Deel het gerust, mijn agenda is behoorlijk leeg. Heel veel courage voor iedereen, we kunnen dit, en dat wil niet zeggen dat we niet al eens mogen vinden dat het serieus tegensteekt. #fuckthisshit #yeswecan
“What a year this last week has been“, las ik gisteren ergens. Ik las gisteren niet veel (toch niet online), waarover straks meer, maar het deed me glimlachen.
De afgelopen week was voor ons allemaal een van de vreemdste die we ooit hebben meegemaakt, en alle signalen wijzen erop dat dat niet snel zal veranderen. Mensen zetten zich schrap, worden overvallen door angst, hamsteren, weten niet naar wie ze moeten luisteren en naar wie niet. Het minste hoestje gooit planningen door elkaar, de kinderen zijn thuis en wij ook, niemand weet of en hoe ons werk ooit nog zal gedaan geraken en of dat nu überhaupt nog zo belangrijk is.
In mijn omgeving zie ik op dit moment gelukkig nog weinig fysiek zieken, maar wel heel wat mensen die afzien door de chaos in hun hoofd. Chaos die veroorzaakt wordt door hun gedachten over de situatie die voor ons ligt. Niet de situatie maakt ons bang, maar de gedachten die we over de situatie hebben. Angst bestaat nergens, behalve in je hoofd.
Het is iets dat ik heb geleerd van de geweldige Brooke Castillo, en het is een gedachte waar ik iets mee kan: ik heb geen enkele invloed op de evolutie van dit virus, maar wel over wat ik erover denk. Wat je denkt is een keuze, en op dit moment mag je ook kiezen voor kalmte en compassie. Ik zie dat als een belangrijke verantwoordelijkheid, als een vorm van burgerzin ook, dat zoals we weten het nieuwe sexy is. Kalm blijven is op dit moment een van mijn hoogste prioriteiten.
Mijn gezin en de mensen met wie ik leef en werk hebben niks aan een Kelly die zich laat meesleuren door paniek. Ik heb daar zelf ook niks aan. Integendeel: het is nadelig voor mijn gezondheid, en laat gezond blijven nu ook een van mijn prioriteiten voor de komende tijd zijn. Ik ben geen psycholoog en ook geen dokter, ik ben wel een ervaringsdeskundige in het omgaan met mijn gedachten (die, laat ons daar eerlijk over zijn, ook in tijden dat er geen vuiltje aan de lucht is met mij op de loop durven gaan. Op dat vlak ben ik een serieuze kenner, believe you me). De afgelopen jaren heb ik veel tijd gespendeerd aan mijn gedachten zo te kiezen dat ze mij dienen, en niet saboteren. Aan het verschil leren zien tussen wat er is en wat ik denk. Om mijn gevoelens te voelen in plaats van ze weg te duwen (en ze weg te eten of te drinken of te shoppen). Om mild te zijn voor mezelf en anderen, iets waar we de komende tijd ook aandacht voor moeten blijven hebben.
Ik wil hier de komende dagen graag delen hoe ik met dingen probeer om te gaan, in de hoop dat ik mensen die worstelen wat handvaten kan aanreiken. Niet om iemand te zeggen wat hij wel of niet moet doen, laat dat duidelijk zijn. Deze tips helpen mij in tijden van chaos:
• beperk je media-intake. Het is belangrijk om op de hoogte te blijven zodat je weet wat je moet en kunt doen om de veiligheid van iedereen te bewaren, maar het is voor de meeste mensen niet nodig om elke nieuwe update mee te krijgen. Integendeel: het zorgt alleen maar voor meer paniek en meer chaos. Ik beperk me tot het nieuws dat binnenkomt via mijn stad. Daar krijg ik updates door die van belang zijn voor mijn leven. Ik zit niet constant op Facebook en Instagram te kijken hoe andere mensen vanuit hun paniek dingen beleven. Ik kijk niet elke avond een uur lang naar het nieuws om te weten hoe erg alles is. Het is ook niet nodig om naar elkaar te kijken om te beslissen hoe jij je moet voelen. Je kiest daar zelf voor. Kalmte komt vanuit jezelf, niet vanuit anderen.
• zorg dat wat je binnenkrijgt minstens in balans blijft. Vijftig procent nieuws dat je angstig maakt (al zou ik dat cijfer nog lager aanraden), vijftig procent dingen die je hoop en courage geven. Boeken, podcasts, wandelen in het bos, praten met je lief, knuffelen met je kinderen. Zorg dat die balans er is. Ik blijf mijn hoofd vullen met van alles en nog wat, en zie dit ook als een tijd van terugplooien en leren. Een virus komt en gaat, en neen, we weten niet hoe lang het zal duren. Maar in die tijd kunnen we wel met intentie kiezen wat we eruit leren. Niets dat zegt dat we in een hoekje moeten zitten refreshen tot we een hoopje ellende zijn.
• oefen jezelf in dankbaarheid. Nog meer dan anders. In zien hoe mooi het is in je tuin, in beseffen dat de natuur gewoon verder doet. Heel wat mensen focussen op schaarste: er is te weinig toiletpapier voor iedereen, te weinig uren om te werken, te weinig informatie, te weinig oplossingen. Er is nog altijd heel veel wel. Zorg dat je niet in een complete tunnelvisie terechtkomt.
• vergeef anderen. Ik weet het, het voelt als een valabele tactiek om boos te zijn op iedereen die alles verkeerd doet. Zij die pinten gaan drinken in Sluis. Zij die hun handen niet goed wassen. I get it. Tegelijk komt er helemaal niks goeds uit jezelf opdraaien over anderen. Ik ga ervan uit dat iedereen zijn best doet vanuit zijn eigen ervaringen, en dat we allemaal mensen zijn, en mensen zijn menselijk in alles dat ze doen. Liefde boven haat, ik ben misschien een hippie, maar het is makkelijker leven als je niet constant kwaad bent op heel de wereld. We moeten hier samen door, en liefst niet al vechtend en hatend. Geloven dat iemand anders iets verkeerd doet en daar keihard op focussen, zal je niet helpen. Niet. Je zult je alleen maar hulpeloos voelen. Je hulpeloos voelen is een keuze. Geloven dat jij weet wat er moet gebeuren en dat al de rest verkeerd is ook.
• neem je verantwoordelijkheid waar je kunt. Doe wat van je wordt gevraagd. Help waar je kunt. Besef dat je een voorbeeld bent voor je kinderen. Geloof in je eigen veerkracht en die van anderen. Maak het verschil bij de mensen rond je. Focus op wat je wel kunt doen, altijd.
• breng niet te veel tijd door in de toekomst. Die is onzeker en beangstigend. We kunnen de toekomst niet controleren. Onze gedachten wel. Neem het een dag met een keer. Zie de helpers en zij die keihard hun best doen in de vuurlijn. Zie hoe creatief en mooi mensen zijn. Blijf schrijven en dingen maken. Maak jezelf slimmer en sterker. Leer bij. Focus op wat je wel kunt doen.
• schaam je niet voor je angst. Je bent angstig omdat je een mens bent, en omdat je een brein hebt dat niet graag omgaat met onzekerheid. We zijn bang door de gedachten en zinnen in ons hoofd, en die zinnen die zijn op dit moment niet bevorderend voor onze emoties. Het is belangrijk om dat te beseffen. Om allerhande redenen is het de job van je hoofd om nu te flippen. Je hoofd denkt beangstigende zinnen, en die zinnen veroorzaken een emotie. Niet de situatie op zich. En dat is niks om je over te schamen. Maar het is wel handig om te weten wat er gebeurt, en op basis van die kennis te kijken hoe je kunt ingrijpen.
Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Ik hoop dat iemand hier iets aan had. Ik ben van plan om hier vaker te bloggen, en deze namiddag vertrekt er een nieuwsbrief van Werk & Leven met tips om de komende dagen wat makkelijker te maken. Ben je nog niet geabonneerd, dan kun je dat hier doen.
Zorg goed voor jezelf en voor anderen. We kunnen dit.
Het zijn drukke tijden achter mijn schermen, en daar heb ik nog niet veel over gedeeld, mede omdat het zo druk is. Misschien moet ik nog eens een fotologdag doen, dacht ik vorige week, en verhip, ik slaagde er gedurende een volledige dag behoorlijk goed in om op regelmatige tijdstippen te denken aan het nemen van een foto. Alleen al om dat te vieren, vind ik dat ik mijn dag moet uitschrijven. En ook omdat ik denk dat ik zo nog eens wat dingen kan delen die er hier niet van gekomen zijn. Allez kom, we zijn weg voor A Day in the Life.
6u11. Ik ben een uur en elf minuten wakker als ik besef dat ik mezelf had voorgenomen om mijn dag fotografisch te documenteren. Ik besef ook dat ik een leeftijd heb bereikt waarop ik zo’n dingen beter op een strategische plek schrijf, wil ik het niet vergeten. Foto’s dus. En een bullet journal van Werk & Leven die tegelijk professioneel overkomt, en doet vermoeden dat ik ergens een dochter heb zitten die haar obsessie met Paw Patrol met de wereld wil delen.
7u16. Die dochter werd vier dagen eerder vier jaar, en dat hebben we geweten. Ze heeft er zeker vier maanden op dagelijkse basis naar afgeteld, en dus kunnen we het ook niet maken om de ballonnen vlak na het feest weg te halen. Ze liggen trouwens nog altijd in mijn weg as we speak. Zonsopgang met ballonnen dus, maar kijk eens wat een schoontje weer. LOVE IT.
7u33. De dochter van vier is wakker en kan al zelf haar kleren aandoen. Als ze geen woedeaanval heeft waarbij de stoom uit al haar lichaamsholtes schiet, heb je daar in principe niet zoveel werk aan. :aah:
7u45. Een foto van een van die zeldzame momenten waarop broer en zus geweldig lief voor elkaar zijn. Hier las Dexter Flo voor uit een van zijn encyclopedieën met zijn “ik ga Flo eens iets leren”-stemmetje dat mijn hart in duizend stukjes breekt in a good way. Geloof me: momenten om stil te koesteren hier, want het is weer een fase van “wat moeten we hier in godsnaam mee?” en “wetegijhet, Youri?”. #thistooshallverzekerwelpass #maarkom
7u49. Dagen die vroeg starten, zorgen er meestal voor dat moeder nog tijd heeft voor een koffietje in de leeszetel voor we naar school vertrekken. Bliss, want in de zon!
8u29. Geen foto’s van aan de schoolpoort, want compleet niet aan gedacht, maar hier ben ik al opgepikt door Anouck, mijn co-host van de podcast Werk & Leven en tevens dikwijls mijn chauffeur als we naar ergens buiten Ieper moeten, want ik mag dan wel tegenwoordig elke dag groot-Ieper doorhotsen, ik maak mezelf blijkbaar nog altijd graag wijs dat autostrades zo mijn ding niet zijn.
9u29. Dit soort heerlijke ontbijten is dan weer wel mijn ding. Misschien een interessant detail: mijn tweede of derde ontbijt van heel 2020, dit. Say whut? Wie de podcast of mijn Facebookpagina volgt, heeft vast al opgevangen dat ik een intermittent faster ben. Daar heb ik zoveel boeiende dingen over te vertellen dat ik er binnenkort eens een digitaal workshopken over plan (who’s in?), maar lang verhaal kort: ik vast elke dag een aantal uur, en meestal zijn dat er 18, soms wat meer, soms wat minder. Klinkt extreem, is het niet, ik leg het graag eens uit, maar alleen aan mensen die met een open geest willen luisteren. Verhalen over mijn vuurtje brandende moeten houden door zes keer per dag te eten zijn niet nodig, ik ben een wandelend bewijs dat dat verhaal veel mensen niet dient. En ik ben nog nooit zo slank geweest in mijn volwassen leven als nu. Ik heb me nog nooit zo gerust gevoeld over eten. All is geweldig well. Maar dus: ik eet doorgaans nooit voor twaalf uur, maar doordat het systeem schuiven met uren keihard toelaat, dacht ik vandaag: awel ja. En #omnomnom. Gent dus. Pain Perdu. Altijd een goed idee.
11u12. Mijn business buddy en ik zijn er vaneigens niet enkel om te eten, wij hebben een vierde seizoen van onze podcast in elkaar te boksen. Tien afleveringen liggen voor ons, en die zijn nog hagelwit qua invulling. Hier trouwens al niet meer, want ik denk dat we de titels al aan het ingeven waren. Dat ging vlotjes. We weten steeds beter wat we willen doen met onze podcast, en onze luisteraars geven ons op dat vlak zoveel inspiratie dat we een lijst van 30 hadden kunnen vullen, met even veel gemak. Geloof me: seizoen 3 was ons beste tot nu toe, seizoen 4 wordt nog stukken beter. En we hebben er zot veel goesting in, gastjes.
11u14. Nu nog niet waar, zo dadelijk wel. Stay tuned! Heerlyk!
12u08. Kijk hier, onze stagiaire, Eva! De afgelopen maand stond bij Werk & Leven voor een groot deel in het teken van het uitbouwen van ons team, want er is veel werk, en wij kunnen dat niet alleen. Eva komt stage bij ons lopen, en mag voor ons aan de content werken. Episodes researchen, nadenken over SEO en freebies, een plan opstellen voor onze social media, een hoop dingen waar zij geweldig veel zin in heeft en wij ook. Kijk eens hou enthousiast. :)
14:50. Na een copieuze maaltijd (stoemp met worst, I die!) zeggen Anouck en ik Eva vaarwel, en wandelen we door lovely en zonnig Gent naar De Krook, waar we nog een tijd verder werken en plannen en kijken of er geen agendaproblemen zijn en of we alles dat we graag willen doen ook kunnen doen. We hebben zwaar geïnvesteerd in stylo’s in de Fnac, en we plan on using the shit out of them, zoals je ziet.
17u34. Ai, een serieus hiaat in mijn fotorol. Als ik me niet vergis heeft Anouck mij afgesmeten in Ieper, waar ik van plan was om nog wat verder te werken in een koffiehuis, terwijl mijn man thuis de kindjes entertainde. Alleen kwamen er exact op dat moment minstens twintig Britse schoolkinders op hetzelfde idee, wat me dan maar deed terugkeren naar huis, waar ik boven verder travakte terwijl het ook nog eens begon te regenen. Het zijn soms lange dagen, maar als ge uw werk graag doet, dan is dat allemaal minder erg. En geen paniek, dankzij het systeem dat we aanleren met Baas over eigen Tijd is er ook genoeg tijd voor sport en ontspanning.
19u50. Elk verhaal heeft een held nodig, en hier is hij, zie. De man die mij toelaat om de dingen te doen die ik wil doen, omdat hij zich niet te goed voelt om de kindjes even vaak te brengen en op te halen als ik en als eens een paar avondspitsen alleen te draaien zonder morren ever. Even met wat bloemen smijten, want hij is de beste, en ik ben altijd zo blij dat ik ’s avonds naast hem in de zetel mag ploffen. Steun en toeverlaat, en ook sound engineer van Werk & Leven, net als designer van onze fantastische nieuwe website die as we speak in de stellingen staat. #omgyes
Zo van die dagen waarop de basis wordt gelegd voor wat eraan komt, ik hou daar steeds meer van. Ook al zijn ze best pittig, omdat alles goed doordacht moet worden, en op de realiteit van elke dag moet worden gelegd. Hebben wij hier tijd voor? Kunnen we dit maken? Is dit combineerbaar met het leven en de vrije tijd die we hebben? Anouck is daar net zo hard mee bezig als ik, en dat zorgt voor geweldig veel vonken en ook soms wat knarsende hersenen. Maar seizoen 4, echt. Volgende week batchen we onze eerste opnames, en ik kan zo zo hard niet wachten.
Je denkt dat je die boodschap ondertussen kent uit Frozen, en dan is daar Brihang. En moet je je inhouden om niet uit te stappen en tegen random voorbijgangers te zagen dat ze nu echt eens moeten luisteren hoe geweldig dat nummer is. Hoe geweldig dat hele album is, en Brihang erbij. Hoe geweldig Brihang eigenlijk ook is als artiestennaam. Allez jong, Brihang.
In een stad gaan de sluizen der bewondering pas echt open. Misschien eerder ontroering. Ik weet niet wat er exact plaatsgrijpt aan fysieke processen, maar als ik alleen ben in een omgeving met veel impulsen, en ik heb ook nog eens tijd, dan lijkt het alsof ik mijn zintuigen op beast modus kan zetten. Ontroering aan de lopende meter. Als dat knopje aanligt, dan kijk ik als de Terminator naar dingen. Met een schermpje dat menselijkheid detecteert, in plaats van gevaar.
Het stomste komt eerst binnen. Een garçon die me vertelt over zijn opa die “grand” zei als iets lukte, terwijl hij me helpt om mijn breakfast tea te strainen omdat ik dat stoemelings vergeten was en nu opgescheept zit met breakfast tea, de brokjes edition. Na zijn actie met breakfast tea zonder brokjes en een tafel vol breakfast tea. We lachen om zijn “only 20 percent failure“. Ik lach omdat ik hem in een doosje zou willen meenemen op de Eurostar.
Een farsi omelette en bun maska als ontbijt bij Dishoom en er amper overheen raken hoe machtig lekker alles is. Het nog niet hebben over de chai die ze komen bijvullen uit een kan en die bij elke slok in mijn mond lijkt te ontploffen van smaak. De lekkerste toast ooit in mijn leven gegeten, geroosterd boven de kolen of zo smaakt het en alleen mezelf om mijn complete verbazing over een stuk toast mee te delen.
Bijna moeten wenen van hartzeer om de vele daklozen die moeten overleven bij snijdende wind, en me amper kunnen inbeelden hoe een dag er voor hen moet uitzien. Toch proberen en er niet goed van zijn. Bijna moeten wenen omdat niemand opkijkt van zijn smartphone en alles nochtans echt daar niet aan het gebeuren is, de laatste keer dat ik keek.
“If you wish for more, you need only ask” op een menukaart. Tussen contrasten geslingerd worden alsof het niet is. De rokende dame naast het bordje “no smoking in this area“. “Laugh if win, don’t cry if loose” opschrijven in mijn bullet journal met nieuwe stiftjes uit Selfridges die verdacht blij maken. Nadenken over waarom dat eigenlijk is en waarom ik dat opschrijf. In stilte popelen om het gezichtje van mijn Flokie te zien bij het ontwaren van het hysterische unicorn-badpak dat in mijn handtas zit. Flokie die om de twee seconden mijn vriend niet meer wil zijn, maar niet kon stoppen met zoentjes te geven aan de telefoon waarop ze met mij aan het FaceTimen was.
Er wordt wel eens gezegd dat alleen reizen minder aangenaam zou zijn omdat je niet kunt delen wat je beleeft. Maar bij mij lijkt het omgekeerde waar: het is net het alleen zijn dat mij laat voelen en stilstaan. Dat mijn talent voor bewondering en ontroering nog harder aanwakkert dan anders. Dat ervoor zorgt dat ik kwetsbaar en open als Bart De Pauw in Buiten De Zone door de stad stap (kijk daar, een dood vogeltje!), en dingen zie die me meestal ontgaan. Mijn hart sprongen voel maken om een billboard met steengoede copywriting, een gebouw dat ik totaal niet had zien komen bij het inslaan van een straat, een manier van dingen aanpakken die me doet vertragen en terugkeren en fronsen en overwegen.
Vroeger had ik een beperkende gedachte dat ik dan vast te veel zou nadenken over alles als ik een paar dagen alleen was met mezelf, maar dat is niet zo. Ik blijk aangenaam gezelschap. Ik bekijk. Denk na. Ontdek. Neem op. Hou geen rekening met een ander. Geniet. Laat het los.
1. De dekselse griep heeft ondertussen de helft van ons gezin liggen gehad. De helft met een v op de geboorteakte. Eerst was Flo een koortsig hoopje miserie voor een dag of vier, net op het moment dat Youri en ik vertrekkensklaar stonden voor een zeldzaam weekendje zonder kinders. Kak. Gelukkig was daar een fantastische schoonfamilie die erop stond om Flo op te vangen op de dag dat ze niet naar school kon. Wijle dus weg. Met wat lood in de schoenen bij de moederfiguur, maar machtig deugd van gehad, zoals altijd. Leve af en toe eens een weekendje alleen wij, al was het omdat we dan gesprekken kunnen voeren van langer dan 17 seconden zonder dat iemand “mamaaaaa!” of “papaaaa!” roept.
2. Ik heb er hier nog niet zoveel over verteld, maar ik zou er graag wat meer over delen. Over de weg die we aan het afleggen zijn en willen afleggen met Werk en Leven. Sinds eind vorige jaar de Vennootschap Werk & Leven, zelfs. #cuetheconfetti
Anouck en ik halen zoveel voldoening uit dingen maken voor onze Werk & Leven-gemeenschap en de successen die de mensen halen die onze cursus “Baas over eigen Tijd” volgden, dat het heel tof en logisch is om daarop verder te gaan.
Dat vereist leren en doen en zoeken en dingen proberen. Hulp inschakelen ook, zodat de projecten die in ons hoofd zitten realiteit worden. Op dit moment zijn we volle bak bezig met het uitbouwen van een team, en hebben we enkele fantastische madammen gevonden die er samen met ons gaan invliegen om van seizoen 4 van de podcast iets geweldigs te maken.
Ik ben blij dat ik het kan doen met Anouck – met wie ik ondertussen zwaar op een bleiten in de auto-basis werk. Ik bleit zelden in mensen hun auto’s, en zij ook niet, dus dat we dat bij elkaar wel tijdig durven en kunnen doen is een zeer goed teken.
Het wordt nog leuker, want sinds vorige week zijn er nog wat extra plannen waarover ik jullie hier snel meer wil vertellen. Wie geabonneerd is op onze wekelijkse nieuwsbrief kreeg vorige vrijdag al een tipje van de sluier.
3. Kapitein Winokio heeft een app, en toen ik dat las was ik zo blij, want Flo en ik waren vorig jaar naar een optreden geweest, en dat was een groot succes. Alleen hebben wij geen cd-speler meer (zie verder in deze post over minimaliseren), en waren er ook geen plannen om er nog een te kopen. Dus kon ik niet luisteren naar een geweldige repertoire van de kapitein. Toen was daar plots de app. Ik geloof dat ik iets van 59 euro betaalde om dertien maanden lang elke dag te kunnen luisteren. Zevenhonderd nummers, maat. Soms heb ik het gevoel dat we dat ook daadwerkelijk doen, elke dag luisteren. Als je een app grijs zou kunnen draaien, dan hebben wij dat ondertussen gedaan.
Het is jammer dat mensen betalen voor iets op internet zo raar blijven vinden. Er staat zoveel kwaliteit op internet tegenwoordig, in de vorm van dingen die je kan lezen, beluisteren, bekijken of leren, en die zijn hun geld zo waard. Take my money, kapitein, zeg ik dan (en ge moet weten dat ik in spaarstand sta op YNAB, omdat ik een paar heavy spaardoelen heb voor 2020). Toen de app wat stokte bleek de kapitein ook nog een paar geweldig klantvriendelijke matrozen te hebben die ter hulp schoten. Leve de kapitein! #nospon #justfan
4. Volgende week is het al mijn laatste kookles “Italië op je bord” in de avondschool. Die heeft mijn kookgoesting weer zwaar aangewakkerd. In mijn lijst van 20 voor 2020 stond dat ik dit jaar 40 nieuwe recepten wilde uitproberen. Week 7 van het jaar is halverwege, en ik heb al 14 nieuwe dingen geprobeerd. Dat komt dus wel goed. Dankzij een heerlijk boek met slowcookerrecepten uit de bib heb ik mijn crock-pot weer van onder het stof gehaald, en daar wil ik alleen maar op doorgaan, want hoe vreselijk handig is zo’n dingen eigenlijk? Ik wil het volledig doorgronden, want de porties zijn voldoende groot om doorheen de week minder te moeten koken, en alles is altijd zo lekker terwijl je er amper naar moet omkijken. Al die wins. <3
5. Dat is dus een toestel dat ik niet plan weg te doen, maar wie naar de vorige aflevering van de podcast heeft geluisterd, die “Minimalisme en de magie van minder” heette, weet dat ik afgelopen maand nog eens mee heb gedaan aan de Minsgame. Hoe zalig blijft dat, je leven wat ontlasten van dingen die je toch niet meer nodig hebt? Zeker eens luisteren naar episode 29, als minimalisme je iets zegt, en deelnemen aan onze declutter challenge, die je onderaan de show notes vindt.
Er was behoorlijk wat vraag naar het recept voor chocomousse uit het Ketnet Kookboek, en aangezien ik dankzij mijn collega Evelien nu eindelijk weet dat ik geen misdaden pleeg door al eens een recept te delen op mijn blog: gijlie vraagt, ik draai. (ik heb wel geen foto van het afgewerkte product, maar het zag er wreed hard uit als chocomousse, om een idee te hebben)
Chocomousse:
Nodig: – 300 gram zwarte chocolade – 500 ml room – 5 eieren – 150 gram suiker – 80 gram water – 200 gram witte chocolade voor versiering
Zo maak je het: Smelt de chocolade ‘au bain-marie’. Klop in een mengkom de room ongeveer zo stijf als yoghurt, zet even in de koelkast. Scheid de eieren. Zorg ervoor dat er geen eigeel bij het eiwit komt. Klop de eiwitten op in een goed ontvette kom. Als het een beetje schuimig is opgeklopt voeg je de suiker toe terwijl de klopper blijft draaien.
Klop de dooiers los met het water. Voeg in één keer de iets afgekoelde chocolade toe aan de dooiers. Voeg de room toe. Spatel het eiwit door dit mengsel. Schil met een dunschiller schilfers van de witte chocolade.
Vul de kommetjes met de chocomousse en werk af met witte chocoladeschilfers.
To laugh is to risk appearing a fool, To weep is to risk appearing sentimental. To reach out to another is to risk involvement, To expose feelings is to risk exposing your true self. To place your ideas and dreams before a crowd is to risk their loss.
To love is to risk not being loved in return, To live is to risk dying, To hope is to risk despair, To try is to risk failure.
But risks must be taken because the greatest hazard in life is to risk nothing. The person who risks nothing, does nothing, has nothing, is nothing. He may avoid suffering and sorrow, But he cannot learn, feel, change, grow or live. Chained by his servitude he is a slave who has forfeited all freedom. Only a person who risks is free.
The pessimist complains about the wind; The optimist expects it to change; And the realist adjusts the sails.
Het is gedichtendag, die ene dag waarop ik al jaren doe alsof ik iets afweet van poëzie. Meer van dat?
