Bijna drie en half zijn, dat valt precies toch nog steeds niet altijd mee. Er gaat zoveel om in Dexter zijn hoofd dat het er vaak al schreeuwend en stomend uitkomt, al zijn er ook momenten waarop hij een zonnetje onder de mensen is. Om te koesteren, net als deze uitspraken die ik de afgelopen weken in mijn Evernote documentje kon verzamelen:
“T. is echt nog beireklein“. Er zit een nieuw kleutertje in Dexter zijn klas. Een kleintje, blijkbaar.
“B. en ik zijn flinke gewone“.
“I. en ik zijn tegen elkaar gebotst, juist zoals de botsauto’s!“. Ik vroeg waarom I. een buil had.
“Papa, deze auto is vlugger dan vlug.“
“Mama, jij doet dat perfect.” “…”. “Luigi van Cars zegt dat altijd“.
“Ik wil een volkswagen bus appelgroenzeven.”
“Waarom heb een octopus geen mond?“.
“Waarom zijn beren geen dinosaurussen?“.
“Waarom is koeiezwaai kaka van koeien?“.
“Baai baai kaka van koeien!“. Dexter doet een nieuwe interpretatie van Kaatje van Ketnet haar manier van afscheid nemen als Youri naar zijn werk vertrekt.
“Waarom doet manneke pis pipi op de grond? Magda?“.
“Waar woont de orentandarts dan?“.
“Ik denk dat dat Floribert is“. Dexter hoort Bon Iver op de radio.
“Waarom noemen die allebei Zardo?“. Vader en zoon kijken Formule 1.
“Papa, als jij mijn voader is moet jij wel de hele tijd met mij spelen he“.
“Kijk dan niet naar mij he“. Op mijn “Dexter, dat wil ik niet meer zien, he“.
“Jij mag niet vertellen tegen papa, want jij moet eten maken“. Nou.
Ondertussen is Dexter tot onze grote vreugde en opluchting goed gestart in de eerste kleuterklas. Als in popelen om naar zijn vriendjes te mogen, pruttelen als er in het weekend geen school is, en enthousiast vertellen over kindjes die hij vorig schooljaar niet zo leuk vond maar nu “wel heel flink geworden zijn, hoor”. Alles gaat dus goed, en dat lijkt zijn taalvaardigheid alleen maar te bevorderen. Een overzicht van mijn favoriete uitspraken van de afgelopen tijd.
“Is onze baby hier al?“. Op fluistertoon als we ’s morgens de trap afdalen, alsof de baby een soort Sinterklaas is.
“Ik wil dat onze baby een van de opvang is maar ik weet wel nog niet welke“.
“Zit die baby daar misschien? Ik denk het“. Dexter wijst naar mijn borsten in het kleedhokje van het zwembad.
“Ik wil liever een broer. Twee jongens is toch veel leuker?“. We weten het trouwens nog niet, maar iemand heeft een duidelijke voorkeur.
“Ik ruik hier papa“. Tijdens een wandeling door de stad.
“Goed op het werken he mama!“. Dexter vertrekt naar school.
“Ik heb hier beirekoud“.
“Ei! Ik heb toch voeten?“. Youri wilde Dexter de trap op dragen.
“Maar pakt dan toch die groenen.”. Dexter heeft onze grijze plooibak voor de supermarkt kapot gemaakt maar heeft gelukkig al een oplossing.
“Ga je dan gelukkig terugkomen?“. Ik heb net gezegd dat ik ga vertrekken naar de leesclub.
“Ik ga met mijn knieten op de poef zitten“.
“Ik ga het dan twee keer zeggen he autoband“. Dexter praat tegen zijn speelgoed.
“Mo seg, hoeveel moekik da niet zeggen?“. Hij heeft één keer gevraagd of hij zijn tuutje mag.
“Papa, als je voetbalt moet je veel vallen he?“.
“Je mag niet kriebelkrabbel als je tekent he mama?“. Dat hebben de meisjes in de opvang volgens hem gezegd.
“Ik heb een idee! Niemand heeft een naam!“.
“Maar ik heb wel tijd, hoor“. Ik zei dat we naar de zee zouden gaan als er tijd over was.
“Mama, ik heb een cadeautje voor jou“. *overhandigt me een Bliksem McQueen* Ik: “Amai, Bliksem McQueen, dankuwel!“. Dexter: “Je moet dat niet zeggen, je moet zeggen: “Wow, da’s cool!“.
“Het is graag gedaan“. Op mijn “veel plezier op school vandaag“.
Het is een fase, het is een fase, het is een fase, zeggen en denken wij hier nog steeds vaker dan we zouden willen. Een threenager, blijkt dat te heten, een driejarige die zich gedraagt alsof hij volle bak in de puberteit terecht is gekomen. Een puberteit waarin je als moeder constant doodsangsten moet uitstaan voor batshit crazy moodswings bij het al dan niet verkeerd snijden van boterhammen/aanreiken van yoghurtjes/klaarleggen van kledij/opstarten van een casual gesprekje over het weer.
Maar laat ons het daar vooral niet te lang over hebben voor ik verantwoordelijk blijk voor het afremmen van uw voortplantingsgoesting. Dit is een overzicht van de leukste uitspraken van mijn occasioneel donderkind, dat gelukkig ook af en toe eens uitermate charmant uit de hoek kan komen.
“Zeg mama, werken jouw oren niet meer zo goed?“. Want het ontploft uiteindelijk toch allemaal in je gezicht.
“Moet ik het echt twee keer zeggen?“. Ik heb net gezegd dat hij nu geen chips krijgt.
“Maar ik wil wél kelodeon!“. Ik vroeg of hij naar Nickelodeon wilde kijken.
“Waarom is jij langs die deur gekwamd?“. Ach, vervoegingen. <3
“Wij hebben niet veel van Cars he?“. Dexter zit tussen al zijn auto’s van Cars te kijken naar Youtubefilmpjes over speelgoed van Cars.
“Mama, mag ik een ander filmpje?“. “Dat moet je aan papa vragen.” “Maar ik mag niet meer van papa“. Kudo’s voor het proberen, wel.
“Waarom heeft die blinketandjes?“. Op televisie wordt een kindje met een beugel getoond.
“Kijk eens hoe mooi dat ik ben“. Soms ben ik jaloers op zijn zelfvertrouwen. En op hoe mooi hij ook daadwerkelijk is.
“Mama, nu ben jij weer een meisje.” “Ah ja, waarom?“. “Omdat jij zo lief bent“.
“Ik ben nog moe, ik heb kruimeltjes in mijn ogen“. Dexter heeft nog geen zin om op te staan.
“Mag ik een stukje avocadibo?“. Want avocado was nog niet moeilijk genoeg.
“Papa, kan je het even op Frozen zetten? Ik moet naar het fallet.“. Dexter verwart pauze met frozen. En toilet met fallet. Kan gebeuren.
“Waarom mag ik eigenlijk niet in de weg lopen?“.
“Waar vliegt die kaka dan naartoe?“. Vragen bij het doorspoelen.
“Waar is oma dan naartoe gevlogen?“. Vragen voor het slapengaan.
“Weet jij nog die keer dat wij naar de posjetters geweest zijn?“. Het duurde even voor ik doorhad dat hij de parachutisten bedoelde, maar ik wist het gelukkig nog.
“Een laafje“. Als antwoord op de vraag: “hoe heet het kindje van het schaap?“.
“Als papa mij afzet in de opvang ween ik zo niet hoor“. Droge mededeling in de auto op weg naar de opvang. Drie keer raden wat hij bij mij wel doet.
“Papa, ga je zorgen dat je iPad niet wegdondert?“. Dexter vond het onweer van gisteren toch indrukwekkend.
Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.
Ik durf wedden dat jullie niet kunnen geloven dat ik de eigenaar van deze snoet en andere adorabele eigenschappen de afgelopen weken zeer regelmatig achter het behang heb willen plakken. Het is een fase, een fase, een fase. Gelukkig maakt hij veel goed met zijn uitspraken. Een overzicht van de mooiste van de laatste tijd.
“Voor de klaar! Staart! Af!“. Dexter trekt zijn eigen loopwedstrijd op gang.
“Ik wil geen worteltjes. Worteltjes zijn kakastink“. *verbouwereerde moeder druipt af*
“Pfffft, mama. Ik wil nog een keer jarig zijn.” Twee weken na de grote dag slaat de nostalgie toe.
“Je moet roepen van DEXTER! DEXTER! DEXTER!“. Als Dexter rondjes door de woonkamer loopt wordt hij graag aangemoedigd.
“Ze hebben hier ook fristi wi“. Ik stelde voor om een glaasje water te drinken bij opa.
“Je moet niet bang zijn mama, het is niet aan het winden hoor“. Sinds hij zijn buggy eens zag wegwaaien is de wind hier nogal een thema.
“Mama en papa? Komen jullie uit een ander land?“. Klasgenootje S. wel, en dat is duidelijk blijven hangen.
“Maar ik wil geen water. Ik heb koffie nodig“.
“Waar is jouw vingertjesschilder?“. Even moeten nadenken voor ik snapte dat hij mijn nagellak op het oog had.
“Kijk hier, dat is een autoreddingsluchtballon“. *wijzend naar een random stuk speelgoed*
“Waarom zijn ze niet meer aan het bollieballen?“. De dag ervoor keken we naar het beach volleybal op de markt.
“Oooooooooooo! ZO MOOI!“. Dexter ontdekt dat ik het beddegoed in onze slaapkamer heb ververst.
“Papa was weer geen goede eter he“. Youri laat een stuk van zijn boterham liggen.
“Oei, hier hangt een spinnewapper.”
“Een appeldruif“. Op de vraag: “wat wil je, een appel, druif of banaan?”.
“Papa? Zijn mijn benen al lang?“.
“Papa? Wat zou je zeggen als ik mijn vinger tussen de deur steek?”. Youri: “Dan zou ik zeggen: pas toch op voor de deur“. “Maar neen, je moet zeggen: mo pietje toch“.
Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.
Binnen minder dan een maand wordt hij drie, de appel van mijn ogen. Soms moet ik denken aan die eerste loodzware weken en maanden, waarin elke dag eeuwen leek te duren, en ik bijna gek werd van de mensen die zeiden dat ik er vooral van moest genieten, want dat de tijd toch zo snel voorbij gaat. “WHAT?!”, dacht ik dan, dat ze hier eens komen zitten in dit huis waarin het gekrijs nooit lijkt te stoppen, we gaan dan eens zien hoe snel de tijd gaat.
Hoe gek het ook is, het vervaagt allemaal. Toch word ik soms teruggegooid naar die dagen, vaak omdat ik een Instagramfoto zie van een baby en een onderschrift waaruit blijkt dat de mama even radeloos is als ik destijds, omdat niks lijkt te helpen, of toch nooit voor lang. De tijd waarin de vragen die het vaakst door mijn hoofd spookten deze waren: “Waarom wilde ik dit? Ik was toch gelukkig?“. En ook: “Hoe lang hou ik dit in godsnaam nog vol?“.
Ik weet dat veel van die nieuwe moeders via de vanzelfsprekende zoektermen waarin huilen, krijsen en onophoudelijk een grote hoofdrol wegdragen op deze blog terechtkomen, en misschien dat ik hier even moet zeggen dat het wonderbaarlijk goed is gekomen met onze Dexter. In die mate dat ik soms met mijn ogen moet knipperen omdat ik nu zo goed weet waarom ik hem zo graag wilde.
Ja, hij is nog steeds het gevoeligste kind van de klas, eentje met een handleiding, gelijk ze dat zo omfloerst zeggen. Wat voor andere kinderen totaal vanzelfsprekend is ligt voor hem soms iets moeilijker, zeker als het te maken heeft met veel lawaai of drukte. Maar tegelijk is hij ook vreselijk lief, tussen de driftbuien door, verbaast hij ons elke dag met zijn manier van naar de wereld kijken en met hoeveel gevoel voor humor hij al heeft, en met welke thema’s hij al bezig is, hoe klein ook. En zijn uitspraken, oh boy, zijn uitspraken.
“Weet je wat ik graag eet? Makamolie!“. Want guacamole klonk nog niet swingend genoeg.
“Kijk mama, vanboven is geen aar!“. Ook bekend als die keer dat ik zeer blij was dat de kale bejaarde man voor ons aan de kassa ook nog eens hardhorig bleek.
“In Afrika is er ook modder he mama?“. Een doodgewone vraag bij het ontwaken, chez nous.
“Mag ik eens kijken door de fotonemer?“. Camera is zo 2014.
“Zijn sprekeltjes waren vastgebonden en die kon niet zwemmen“. Dexter brengt verslag uit aan zijn vader nadat hij tijdens een bezoek aan de supermarkt drie keer tien minuten naar de bak met kreeften heeft staan kijken.
“Ik ruik kaka“. Zeven keer per dag. Er zijn ook variaties op hetzelfde thema. Ik ruik patatten, ik ruik worst, ik ruik smeerkaas.
“Asjeblieft, meneer mama!”. Dexter duwt zijn jas in mijn handen.
“Kliek klak gesloten“. Waarop hij een handbeweging maakt waarmee hij een denkbeeldige deur lijkt te sluiten, om aan te geven dat ik niet dichterbij mag komen om hem te helpen met het aandoen van zijn jas of schoenen.
“Papa kijk wat da ik zegt! De kleren zijn in de choco! Hahahahahaaha!“. Er bestaan waanzinnig veel variaties op dit mopje, maar er wordt altijd even smakelijk gelachen.
“Is de kattensnoet al begonnen?“. Ik vind kattensnoet eigenlijk beter dan Kattenstoet, stad Ieper. Kan daar iets aan gedaan worden?
“Neen hiep hiep is voor als je jarig bent!“. Moeder zingt mee met de intro van Island in the Sun van Weezer op de autoradio.
“Mijn geluidjes zijn op“. Dexter wil niet vertellen wat hij heeft gedaan op school.
“En plots dan was er een pipi in de klas!“. Dexter vertelt lachend over zijn accidentje met de zindelijkheidstraining.
“Een van stof en een van stof“. Youri hoort Dexter zingen op de achterbank.
“Ik ga het nog één keer zeggen he mama“. Met nog net geen wijzend vingertje.
“Maar ik heb nog een nodig“. Youri laat weten dat Dexter nu echt voldoende speelgoeduitpakfilmpjes heeft gezien op Youtube.
“Het is wel een blauw bord“. Ik zei dat hij nog een heel bord eten had. Mijn excuses.
“Want aaaandeeers?“. Op alles dat ik zeg. “Doe je jas aan.” “Want aaaandeeers?”. “Eet je bord leeg.” “Want aaaandeeeers?”.
“Maar ik mag ook koek hoor, als je wil”. Op mijn voorstel om een appel te eten.
Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.
Wat de ouders van moeilijke baby’s betreft, misschien dat zij iets kunnen hebben aan deze TED-talk die ik onlangs zag, over de taboes van het ouderschap. Ik vond er in elk geval wel iets van.
Ik moet er echt op letten dat ik ze snel genoeg opschrijf, de quotes van Dexter, want vaak zijn vijf minuten al voldoende om van het ene oor in en het andere uit te kunnen spreken. Er gingen er dus weer een pak verloren, de afgelopen weken, maar deze wist ik nog net van de vergeetput te redden:
“Oh neen kijk, de piratenboot is naar beneden gegloden“. Met een triest gezicht, alsof hij er echt niks aan kon doen.
“Een helikopter is geen lievelingskleur voor mij“.
“De piraten schieten met een karton he mama?“. Bijna goed.
“Kijk, dat is een sjoefara!”. Het bleek een Subaru.
“Ik wil mij verkleden in een choco. Dat gaat grappig zijn”.
“Papaaaaaaaa, jij moet jouw mond uitklappen“, nadat Youri net iets te lang niet antwoordt op een van zijn duizend vragen. Als daar zijn:
“Kunnen vliegende polities vliegen?“.
“Een fiets in een auto! Dat kan he mama? En een vlinder op een ei? Dat kan ook he mama? Haha, en een boot op een appel? Kan dat? Mama, kan dat?”. Maal zevenhonderd.
“Dit zijn kleine kuikens, en dit is de hele grote kuik”.
“Het mamadier is weggeschoten en nu is de tijger verdrietig“. Dexter speelt met een plastieken zoo.
“Mama, Mickey Mouse moet kaka doen“. Dexter draagt zijn Mickey Mouse oortjes en beslist zijn boodschap op een creatieve manier over te brengen.
“Eet jij graag haloloes?“. Na even nadenken bleek het andalouse. Ge moet hem kennen.
“Waar gaan we naartoe?“. “Naar Brugge“. “Maar ik wil niet naar Club Brugge“. En dat in een huisgezin waar voetbal geen onderwerp van gesprek is.
“Mama heb van wel gezegd”. Als zijn vader hem iets probeert te verbieden en zijn moeder oprecht van niks weet.
“Het is wél de échte paashaats he mama”. Terwijl ik daar niet eens aan had getwijfeld.
“Kom hier zitten, dat is veel beter voor jouw poep“. Als ik met hem moet komen spelen.
“Kijk mama, ik maak jou blij he“. Dexter komt na een gigantische woedeaanval waarbij de wereld leek te vergaan breed glimlachend naast mij staan.
“Ik ben blij op mijzelf“. Op de momenten dat het wel goed gaat met de potjestraining. Daar moet nog ergens “zeldzame” tussen, al is er de laatste dagen misschien wel sprake van een kleine doorbraak.
“Mag ik een boterham?“. “Wat zeg je dan? Asje…”. “Blievenbus!“. En dan heel hartelijk lachen om zijn eigen mopje.
“Maar kijk, die meneer heeft hele kleine voetjes!“. Dexter kijkt naar Little People, Big World op TLC.
“Oei! Jij hebt nog jouw tenen aan!“. Youri komt op blote voeten de trap af.
Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.
Ik kan ze niet snel genoeg meer opschrijven, de zinnen die uit het kind zijn mond komen gerold. Maar ik heb wel mijn best gedaan.
“Ik ga een beetje gaan vertellen in mijn leesclub“, waarop hij een boekje neemt en in zijn speeltent gaat zitten.
“Maar ik schrijf dat jij mijn vriend bent“, als antwoord op “Dexter, stop met chocopudding op de tafel te smeren”.
“Booooooob de Bouwer, af en daar!“. Bijna goed.
“Sinterklaasje kom maar binnen met jouw muts“. Ook bijna goed.
“Wij gaan hier samen dikke vriendjes zijn“, als ik zeg dat ik moet gaan werken maar papa thuis blijft.
“Mag dat?”. “Als je een beetje groter bent”. “Ik ben al groot oor, moej keer voelen aan mijn spierballen?. Waarop hij mij zijn polsen toont.
“Een twee drie“, als antwoord op de vraag hoeveel ik hem moet in zijn speelgoedwinkeltje.
“Wat doet de garage kat?“. Zelfs de gelaarsde kat gaat volgens Dexter over auto’s.
“Poesie mauw, ik trek aan jouw touw” en dan aan de touwtjes van Youri zijn hoodie trekken. Dat hij kan rijmen voor zijn derde, ik kan niet ontkennen dat dat een trots moedermoment was. Ook al was het misschien gewoon toeval.
“Maar neen, dat zijn toch gewoon speeldoekjes“, als ik zeg dat hij de vochtige doekjes in het pak moet laten zitten.
“En ook geen blauwe“, op “je krijgt een halve appel, geen hele”. Het kan ook aan mij gelegen hebben.
“Wat doet de wow-rus nu?“. Dexter is onder de indruk van de walrus.
“Waar is mijn kijker nu?” over de viewmaster.
“Ik wil geen melk met bubbels“. Sinds kort zijn luchtbelletjes den duvel.
“Wie is dat?”. “Mijn mama”. “Waar is jouw mama nu?”. “Mijn mama is dood.” “Wie heeft er jouw mama doodgeschoten?”.
“Mama, de bel is gegaan!” en dat het dan niet waar is. Gegiechel op alle banken.
“Ik ben de sint met zijn stof“. “Met zijn staf.” “Neen, met zijn stof“.
“De kleine zijn niet lekker“, als ik zeg dat hij geen te grote scheppen yoghurt mag eten.
“Kom, we gaan samen mijn poepje schilderen!“, enthousiast wijzend naar de pot met luierzalf op de kast.
Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.
Gisteren ging Dexter een maand naar school, en wat ik niet mogelijk achtte is waarheid geworden: hij spreekt nog meer. Hoog tijd dus voor een nieuw overzichtje van enkele van zijn meest fijnzinnige uitspraken op twee jaar en acht maanden. (whut?)
“Ik was in het ballenbad met een sjieke kind“. (Op de vraag: “En wat heb je vandaag gedaan in de klas?”)
“Ik weet het niet, grote schat“. Ik vroeg of hij nog honger had.
” ’t Is niks mama“, nadat ik nagellak op tafel had gemorst.
“Mama jij bent een stouteling“. Want er moet natuurlijk ook gecompenseerd worden.
“Neen mama jij bent niet mooi, jij bent nu een jongen“. Elke keer als ik beneden kom met een staartje in mijn haar.
“Boekjes over auto’s, waar ben je?“, in de bib op zoek naar zijn favoriete literaire genre.
“En waar zijn de voetjes nu? En de handjes? En de beentjes?“. Telkens hij een foto ziet waarop je enkel iemands hoofd kunt zien.
“Ik ga mijn galletje buiten roken“. Iemand heeft te goed gekeken naar zijn opa.
“Ben je boos? Pluk een geel!“. Volgens mij was er sprake van zijn eerste woordgrapje, peoples.
“Ik ben een beetje geschrokken van de ruziepoezen“. Beteuterd kijkend door het raam, waar de katten van de buurman aan het vechten zijn.
“Hij is opengewaaid“. Weer beteuterd, als ik zeg dat hij zijn boterham dicht moet laten.
“De andere kindjes hebben tegen mijn knietje gelopen“, als ik vraag hoe het komt dat zijn broek gescheurd is aan zijn knieën. Ik dacht nochtans echt dat ik hem veelvuldig salto’s had zien doen op ons tapijt, maar het zal aan mij liggen.
“Mama, nu moet jij een liedje zingen over de auto en de petomwagen“. Van die pijnlijke momenten waarop ik besef dat er geen enkel nummer over betonwagens in mijn nochtans brede repertoire zit.
“Wie is jouw papa?”. “Opa”. “Neen mama, jouw Youri is jouw papa.” Moeilijk, ik weet het.
“Als je een slip aandoet dan komt er pipi in de grond“. Dexter legt uit waarom hij liever zijn pamper aanhoudt.
“Yesssssss!“, te pas en te onpas, soms met armbeweging.
“Nog één toertje! Neen! Twee toerten!“. Als ik zeg dat hij dan moet stoppen met rond de tafel lopen.
Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.
“Hij gaat zo rap veranderen” zeggen de mensen als ze horen dat Dexter met school is gestart. En dat hij zo zot veel zal leren. Vooral qua woordenschat denk ik dan “nog meer?!”. Dexter is een ongelooflijke spraakwaterval met een woordenschat die mij soms omver blaast. Op dit moment beginnen de helft van zijn zinnen met woorden als “misschien” en “waarschijnlijk”, en de andere helft met “neen”. Waarschijnlijk gewoon weer een fase, misschien.
Vanmorgen was hij, na een goede eerste schooldag gisteren, vooral verdrietig dat zijn moeder niet in de klas bleef, maar het komt vast allemaal goed. En als hij zich echt op zijn gemak voelt, dan mogen de juffen dit soort wijsheden van hem verwachten:
“Mag ik huppelen op mijn boeken?“. Dexter komt meestal eerst vragen of hij iets mag doen. Ook een fijne: “Mag ik mijn hoofdje in de wasmachine steken?“.
“Ik ben niet aan het mursen“, terwijl hij het water uit zijn mond op zijn trui laat lopen.
“Mama, jij moet opzuigen voor mij“. Opschuiven, dus.
“Oh neen, de porsche is verdrinkerd!“.
“Ze heeft een zwembuikje“. Dexter ziet een zeemeermin.
“Neen, ik heb mijn zin niet mee“. Op de vraag of hij er zin in heeft.
“Kijk! Hier liggen allemaal cadeauten!“. In de speelgoedafdeling van het Kruidvat.
“Neen, ik ben al sterk“, op de vraag “gaan we een boterham eten?”.
“Niet eten papa jij gaat pijn hebben aan jouw buikje!“. Uiteindelijk ontploft alles toch gewoon in je gezicht.
“Ik ben de hagelslaggen aan het tellen“, als ik vraag om een beetje voort te doen met het opeten van zijn boterham.
“Wie heeft er dat hier allemaal zo mooi versierd?“. Bij elke kerstboom die hij tegenkomt. Ook de onze.
“De chocolademelk zal heel blij zijn“. Als in: ik heb zin in chocolademelk en ik zal heel blij zijn als ik er krijg.
“Wat zegt de kapitein als de boot boem heeft gedaan? En alstie vaart? En alstie wegrolt? En als de haai daar is? En wat zegt de politie als de auto op de sporen rijdt? En op de straat?”. Zomaar een gesprek in de badkamer.
“Wie heeft er dat ingegeten? Wie heeft er dat uitgeslikt?“. *wijst naar de framboos die ik heb laten liggen in mijn bordje fruitsla*
“Moet ik het op speaker zetten?“, terwijl hij wijst naar zijn speelgoedtelefoon.
“Mama gaat met de trein en wij jongens gaan naar opa en oma“. *doet teken naar Youri*
“Als Bliksem verdrietig is, dan zegt Takel ‘eend‘”. Soms weet ik ook niet goed wat ik daar allemaal op moet zeggen, ik geef het toe.
“Papa, jij moet het kindje wolven!“. Als in: jij moet naar de tekening van het kindje op de muur van de tea-room blazen zoals de wolf naar het huisje van de drie biggetjes. Ge moet hem kennen.
“De wiessers moeten de natters wegdoen“. *wijst naar de ruitenwissers*
Voor zij die nog wat extra motivatie nodig hebben om zelf dingen van hun kroost bij te houden: check wat voor een geweldig cadeau Dietemiet in acht jaar bij elkaar pende. Zo hard de max.
Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.
Deze ‘Dexter spreekt’ komt live vanuit de loopgraven van het norovirus waaraan ik al enkele dagen ten prooi ben gevallen. Een mens zou denken dat hij al een en ander gewend zou zijn als het het derde jaar op rij is, maar man, dat is dus verschrikkelijk. Het enige waaraan ik me kan optrekken is dat ik tenminste niet op een cruiseschip met 172 zieken en maar enkele toiletten zit. Dat moet pas horror zijn, stukken van mensen betaald hebben om stukken van uzelf en uw peperdure scheepsmaaltijden uit te kotsen tussen ondefinieerbare stukken van 171 andere mensen. Maar goed, genoeg over mij en mijn zieke ingewanden, over naar mijn zoon en zijn soms zieke uitspraken! (ook in te huren voor al uw bruggetjes, this girl)
‘Wat doet de papa pulami nu?‘. Op het moment dat Dennie Christian te zien is in de clip van het Marsupilamilied. <3
‘Ik wil op mijn Facebook‘. *wijst naar zijn viewmaster*
‘Mama ben Kelly‘. En dat kan ze niet ontkennen.
‘We zijn hier lekker aan het wandelen‘. Hij had gelijk.
‘Mama moet het zakje van de thee opeten!‘. En dan vreselijk kwaad zijn omdat ik liever pas.
‘Kijk! Ze zijn bij de zwarte pietjes!‘. Bij elk nieuwsfragment uit Afrika.
‘Het is Takel De Smet‘. Dexter lijft Takel uit Cars in in ons gezin.
‘Alle paarden eten graag garnaaltjes‘.
‘Dat is een mooi liedje‘. Bij een nummer van Milow. Ik weet niet op welk moment hij het meeste aan het raaskallen was. :/
‘Oeeehoooe. Mannienows!’. Dexter zingt plots heel hard mee in de auto van “Ooohoow nobody knows it” uit Don’t go breaking my heart. I die.
‘Ga je nog een beetje slapen liefje?‘. Dexter ziet dat ik geen aanstalten maak om uit bed te komen.
‘Ben je lekker wakker papa?‘.
‘Papa moest in het kleine autootje zitten‘. Youri komt terug van de kapper, en Dexter gaat er voor het gemak van uit dat hij ook klant is bij de kinderkapper.
‘Ik ben nu groter geworden!‘ als antwoord op iets doen dat niet mag, omdat hij nog te klein is, zoals zelf de afstandsbediening of iPad gebruiken.
‘Kouvanjou’. ‘Ik hou ook van jou, Dexter”. “Kou ook van de porsche”. (Dexter verknalt een romantisch moederzoonmoment)
