Vroeger had ik het er moeilijker mee dan nu: foto’s nemen van mensen die ik niet ken. In de rij staan in de supermarkt en plots gewoon mijn camera opdiepen uit mijn rugzak. Vroeger zou ik bang geweest zijn dat mensen mij vreemd zou bekijken, want foto’s neem je op vakantie, en niet in de supermarkt. En al helemaal niet van mensen die je van haar noch pluimen kent. Nu probeer ik me zoveel mogelijk te gedragen als iemand die een reportage maakt over supermarkten, speelpleinen of kusttoeristen. Dat levert namelijk de mooiste en spontaanste foto’s op. Bij elke vreemde blik lach ik terug met een ‘hey, just doing my job’-uitdrukking.

Vanmorgen stond Nico Mattan achter me bij de kapper, zijn haar showend en commentaar gevend op de spacyheid van onze kapsels. Mijn camera zat op een halve meter van me af in mijn rugzak, en toch deed ik niks. Mijn vader zou zo trots geweest zijn op zijn dochter die in de mogelijkheid verkeerde om Nico aan te raken, maar het enige dat ik dacht was: straks denkt iedereen dat ik een fan ben van Nico Mattan. En ik had geen 60 euro betaald om met die reputatie uit de kapperszaak te stappen.