lilith weigert zich te schamen

lilithweigertzichteschamenMaar je hebt wel een huilbaby én een depressie gehad“, zegt de radiopresentator op een toon die naar mijn zin net iets te beschuldigend is. “Dat klopt“, zeg ik naar waarheid. “En je hebt erover geblogd. Wat als dat mij compleet niet interesseert, wat je daarover schrijft?“. Ik knipper even met mijn ogen omdat ik niet goed weet waar dat genoegzame lachje ineens vandaan komt. “Dan moet je het ook niet komen lezen“. Waarop zij met de huilbaby én de depressie wordt afgekapt voor een plaat en verkeersinformatie. En zich ondertussen in stilte zit af te vragen waarom ze in godsnaam zo vroeg is opgestaan om in deze radiostudio te antwoorden op de vraag “Waarom zet ge uw stukjes eigenlijk niet gewoon op Facebook?”.

Ik zag het afgelopen week nog geïllustreerd in een tv-show, waarin een andere blogster die ook een boek over bloggen heeft geschreven door het collectieve gezelschap monkellachend werd aangepakt met als insteek “Ik snap eerlijk gezegd echt niet waarom gij per se al die dingen op internet wilt delen, mevrouwtje“. Hashtag die gekke bloggertjes denken toch niet dat ze interessant zijn zekers.

Wat ik had moeten zeggen in dat radioprogramma, in die drie seconden die nog over waren na het verkeer en het plaatje, was natuurlijk gewoon dit. Dat het zo ongelooflijk belangrijk is dat we onze verhalen met elkaar delen, dat we dat nog durven in een tijd waarin we onszelf en ons leven vergelijken met de schoonste, perfect gekadreerde internetkant van andere mensen. Niet enkel van celebrities uit Hollywood, wiens leven al jaren perfect wordt gephotoshopt door magazines, maar ook van onze bloedeigen vrienden, die dankzij Instagram en de steriele achtergronden waarvoor ze hun cocktails fotograferen plots ook allemaal hun shit together lijken te hebben.

En neen, die verhalen moeten we niet enkel vertellen op onze blogs. Niet iedereen voelt zich daar gemakkelijk bij, en dat is ook terecht. Maar ook in dagelijkse interacties met vrienden en familie is het zo geweldig belangrijk dat we wat tegenkanting durven bieden door te vertellen dat niet alles even swag en vlotjes gaat, en dat ons leven gewoon even chaotisch is als van iedereen, dat niet elke dag een Pinterestdag is.

Het meest genadeloze dat kan gebeuren als jij jezelf kwetsbaar genoeg hebt durven opstellen om te zeggen: ‘kijk, dit ben ik, met al mijn dingetjes en angsten en twijfels, ik leg ze hier voor u op tafel met mijn blote handen en misschien kunt gij ook iets delen en hebben we daar samen wel iets aan‘, is dat iemand daar met veel branie en vuile voeten doorheen trapt. Door ermee te lachen, door te impliceren dat je niet meer bent dan een aandachtshoer die toch echt niet moet denken dat ook maar iemand geïnteresseerd is in haar intieme belevingswereld of problemen, door duidelijk te maken dat je je zou moeten schamen voor wat je net hebt gedaan.

Het zijn dit soort opmerkingen, niet enkel van radiopresentatoren die het over bloggers willen hebben, maar zeker ook, die er deels voor zorgen dat ons wereldbeeld niet meer overeen komt met de werkelijkheid, denk ik soms.  Omdat zij die durven toegeven dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is zo gemakkelijk worden geridiculiseerd. “Ge denkt toch niet dat uw miserie mij interesseert, zekers? Ik heb wel betere dingen te doen hoor kindje“.

Dus ja, ik heb zeker een huilbaby en een depressie gehad. Et alors? Net als andere mensen krijg ik mijn deel in dit leven, en ik weiger mij daarover te schamen. Ik weiger me te laten aanpraten dat ik in een hoekje mijn tranen moet zitten verbijten zodat niemand ze kan zien, en ik er ook zeker geen mens mee lastig val. Als journalisten wiens job het zou moeten zijn om naar mensen te luisteren afkomen met dooddoeners als “maar wat als uw verhaal mij echt compleet niet interesseert?”, dan ben ik blij dat er naast hun kanalen nog andere zijn om de echte verhalen van ploeterende mensen te lezen. Mensen zoals gij en ik, ja. Mensen zoals Annelies, die ziek werden en geen hulp vonden en daar op wonderlijke wijze over vertellen, een verhaal dat mij anders vast nooit had bereikt. Op blogs, op café, om het even waar. Mensen schaamte proberen aan te praten omdat ze zich bloot durven te geven in deze wereld is een heel vieze vorm van macht proberen uit te oefenen. Een die niet zou mogen pakken.

Laat u dus door niemand aanpraten dat uw verhaal geen bestaansrecht heeft, en al zeker niet dat ge u moet schamen als ge het durft vertellen. Dat is namelijk dikke vette bullshit.

Update: Credit where credit is due, dit stukje werd deels geïnspireerd door het fantastische werk van de Amerikaanse onderzoekster Brené Brown rond kwetsbaarheid en schaamte. Wie meer wil lezen verwijs ik dan ook erg graag door naar haar site en boeken.

Reacties

  1. Go Kelly!
    Ik schaam me ook niet voor alles wat me is overkomen en zelfs niet voor de totaal geschifte manieren die ik toen vond om ermee om te gaan. Dat wil niet zeggen dat het een gemakkelijk verhaal is om te vertellen, maar this is me, weet ge wel!
    En seg, wat voor schandalige toestanden waren me dat in die studio? Allez jong. Ik dacht dat mensen op hun blog toch op zijn minst wel mochten schrijven over wie of wat. Als ik iets niét schrijf, dan is het omdat ik me afvraag wat ik zou doen als mijn dichte omgeving het zou lezen. Maar of eender welke voorbijganger wel zou vinden dat hij dat nu speciaal wilt lezen? Dan komt hij toch niet meer terug, zeker … .

  2. M.

    Die moet ik goed onthouden: ik moet mij niet schamen. Want dat doe ik soms wel, misschien niet echt schamen, maar wel het afvragen: mijn situatie is niet zo anders als die van vele vrienden, en bij hen lukt het wel en bij mij/ons niet. En dan vraag ik mij af wat er met mij scheelt dat ik dat niet kan zoals anderen dat kunnen. Maar als ik dan eerlijk ben tegenover mezelf (dank u psychologe en psychiater, nog iets om eerlijk over te zijn), dan heb ik wel een en ander meegemaakt, en dan is het niet zo onlogisch dat ik het leven en vooral het moederschap moeilijk vind. Ik loop er niet mee te koop, maar ik ben wel eerlijk tegen wie bereid is om te luisteren. Ik wentel mij er niet in, ik werk heel hard om manieren te vinden om er mee om te gaan en om anders tegen dingen aan te kijken, zodat ik weer wel kan genieten, ook van mijn kinderen, en weer wat zelfvertrouwen opbouwen. Ik lees graag over andermans miserie. Niet dat ik iemand anders miserie toewens, verre van, maar het helpt mij wel om mijn eigen miserie te relativeren, en te begrijpen dat er veel anderen zijn die het ook (tijdelijk) moeilijk hebben. Mij helpt dat. Dus bedankt voor je eerlijkheid, want zonder dat zou ik me ook afvragen: hoe doet die dat toch allemaal?!

  3. Vrouw Holle

    Goed zo, geef ze van katoen al die omhooggevallen interviewers. Ik volg je blog al jaren en vind het nog altijd even leuk om eens bij jou om het hoekje van je levensverhaal te mogen gluren.

  4. Knap stuk, alweer! En goed gezegd: nah!

    Ik geloof in de sterkte van kwetsbaarheid. Al liep ik deze week voor de tigste keer tegen mijn eigen grenzen aan. Met een flinke KNAL. En zag ik me genoodzaakt, alvast voor 1 avond, de pauzeknop in te drukken. Toen ik mijn afspraak/engagement daarvan op de hoogte bracht (via e-mail, want ik durfde niet te bellen), zat ik met tranen in de ogen: omdat ik me net wel schaamde, omdat ik me zwak voelde, omdat ik me kleine en uitgeput voelde.

    Het is – met veel schaamte – gelukt om 1 avond me terug te trekken… Ik voel dat ik meer nodig heb. En dat lukt me nog niet.

    Maar blogposts zoals deze (en andere van jou) helpen me kei sterk om te zeggen: “nee, ik hoef me nergens om te schamen, ik ben een mens die intens leeft en dan ook intens moet rusten. En dat is ok.”

    En ik blog, en ook dat is helemaal fijn! :)

    Dankjewel!
    xx

  5. Au, pijnlijk om te zien dat volgens sommige mensen enkel blijemensenverhalen en schijnbaar perfecte levens online gezet mogen worden. Misérie moet net wel bespreekbaar blijven.

  6. Lies

    Mooi en krachtig! En past volledig in de filosofie van Brené Brown, ik zag dat je haar boek gelezen had :-)
    Held!

  7. Ik vind dit een respectloze reactie van de presentator en hij weet duidelijk niet waarover hij praat. Ik ben ook het type blogster dat mijn zorgen, verdriet en vreugde op het net gooit,……en ik kan de radiopresentor een ding zeggen, het is goedkoper dan therapie :-). Wij zijn echte vrouwen die de ballen proberen hoog te houden, doe het maar eens na voor je oordeelt!

  8. Nele

    Je hebt groot gelijk. Het is jouw blog en je schrijft erop wat jij wilt, en wie het niet interesseert, tant pis…
    Ik luister normaal nooit naar Hautekiet, maar toen ik vernam dat het over bloggen ging, en ik wel een aantal blogs lees, heb ik het speciaal opgezet. Om diep teleurgesteld te zijn. Informatieve meerwaarde: nul. En dat lag niet aan jou, maar aan de vragensteller, die duidelijk totaal geen interesse had in jouw verhaal, en de blogosfeer in het algemeen, zie zijn herhaaldelijke vraag “maar waarom zet je het niet op Facebook”. Omdat dat alleen geschikt is voor 2 lijnen tekst en een mooie foto mss? De eens zo hippe Hautekiet is diep gevallen… Een pedante zak ist ja.
    Er zijn zoveel interessante Belgische blogs, over zoveel thema’s, maar er zijn er gewoon bijna geen aan bod gekomen! Dan bellen ze iemand “die graag blogt leest”, wiens favoriete blog “the sartorialist” (ja, das Belgisch ze) is, en die dan nog mag afsluiten met de gevleugelde woorden “dat het allemaal maar commerce is”….
    Redenen genoeg om nooit nog naar Hautekiet te luisteren.
    Doe dus gewoon voort zoals je bezig bent :)!

  9. LJ

    Amai, ik hoop dat ge die mens uw vuilste blik hebt toegeworpen en uw stilettohak in zijn oogkas geduwd hebt. Wederzijds respect is al wat wij vragen, immers!

  10. Ingrid

    Als er iemand zich moet schamen , is het die presentator wel ! Ik heb zelf een depressie gehad na een slopende periode op mijn werk en 2 jaar chronische pijn en dan een zware rugoperatie. Ik ben toen de dieperik ingegaan maar heb teruggevochten , aan mezelf gewerkt en ben nu genezen. Tijdens die periode heb ik nooit verzwegen dat ik die depressie had want aanvaarden en ervoor uitkomen, betekent ook al voor een stuk genezen. En dan merk je dat er veel mensen sukkelen, ongelukkig of ook depressief zijn. En dan ben je blij dat je niet alleen bent. En nu hoor ik vaak verhalen van mensen die ook in een dip zitten maar waarvan het niet geweten mag zijn. En dan heb ik medelijden want dit alleen moeten dragen, is onnoemelijk hard en wens je niemand toe. Ik ben dan ook blij dat mensen zoals jij of Selah Sue of Otto-Jan Ham er openlijk voor uitkomen dat het leven niet altijd over rozen loopt en dat je keihard met jezelf kan geconfronteerd worden en dat je soms even kopje onder gaat. Maar ook dat je terug boven kan komen en dat het nadien ook weer beter kan gaan ! Lilith, ik bewonder je moed en ben blij dat je dit forum gebruikt om de schone schijn te doorprikken ! We zijn allemaal maar mensen en depressie kan de besten overkomen. En, je kan er ook van genezen ! Dankjewel, Lilith

  11. Zelfs al zou niemand geïnteresseerd zijn in jouw verhalen en je blog niet lezen, dan nog kan je er maar deugd van hebben (zoals mijn grootmoeder zou zeggen). En, ik denk dat het na al die jaren wel duidelijk is dat er wél interesse is in gedeelde miserie en gedeeld geluk. Nood aan zelfs! Meer van dat, zou ik zeggen! En die schaamte, dat is enkel het resultaat van te veel geslotenheid. Want bij niemand gaat het he-le-maal van een leien dakje, dat lijkt alleen maar zo door al die mooie-weer-show op Facebook en konsoorten (en ja, ook ikzelf ben daar schuldig aan, dat ik liever de stralende dingen in de verf zet dan de donkere). Eerlijkheid, openheid, online of in je sociale kring, en enkel dan kom je te weten dat die knalcarrière er niet kwam zonder knal of stoot, en dat die baby er ook niet was van de eerste keer proberen, en dat er binnenshuis tussen een koppel ook wel wat meer strubbelingen voorkomen dan dat je zou denken op basis van de perfect gefilterde Instagramfoto’s. Niks van aantrekken, die radiopresentator was gewoon een boer en een slechte representatie van het mooie journalistenberoep.

  12. Voila zie, goed gezegd.
    Ik ben een newbie, maar zelfs mijn lief reageerde een beetje gelijk Hautekiet: “Waarom moet dat nu?”
    Wel ja, lees het dan niet hé. Wel jammer natuurlijk, als er andere mensen naar hem komen en beginnen te babbelen over MIJN blog en dan kan hij niet meebabbelen. Gna gna gna. :-)

  13. Nancy

    Bestond 17 jaar geleden je blog maar…. Ik had 14(!) maanden een huilbaby…maar volgens iedereen verwende ik hem te veel ! Ik begreep toen niet hoe het bij iedereen blijkbaar van een leien dakje liep en bij mij het een echte puinhoop was !
    Toen hij EINDELIJK doorsliep (de 1ste nacht schudde ik hem wakker omdat ik dacht dat hij gestorven was) bleek ik zwanger van een 2-ling ! Nee, ik ken de roze wolk ab-so-luut niet…gelukkig waren de twins geen huilbaby’s….En nu, zoveel jaren later, verwachten de mensen dan dat je op de vraag “dat was zeker een lastige periode” antwoordt met “banee, een fluitje van een cent” Vergeet het, dan antwoord ik ” ja een super lastige periode, weet nog altijd niet hoe ik erdoor ben gekomen” En hoor ik iemand die zwanger is van een 2-ling dan kan ik het niet laten om hun ballon te doorprikken (Ja, het is mooi een 2-ling máár héél vermoeiend en lastig!) Achteraf hoor je dan natuurlijk de echte verhalen (modelgezinnetjes die geen modelgezinnetjes zijn) En trouwens….niemand is toch verplicht om je blog te lezen….maar voor wat het waard is, ik had mij minder eenzaam en onbegrepen gevoeld indien ik had geweten dat ook anderen een huilbaby hadden….

  14. Lekker puh!

    Ik heb trouwens het gevoel dat er steeds vaker zondebokken of mensen waarmee gelachen kan worden, moeten aangebracht worden in de mainstream media omdat dat controverse opbrengt, omdat dat clipjes viraal doet gaan en dat is natuurlijk goed voor de kijkcijfers. Gisteren bekeek ik bijvoorbeeld het debat rond afslankconsulentes op Volt. Het was een debat tussen een afslankconsulente (the bad guy) en een dietiste (the good guy) . De afslankconsulente werd afgeschilderd als een grote boosdoener, terwijl zelfs de dietiste iets had van: “ik had hier liever met een minister gezeten zodat we samen iets aan deze problematiek konden doen,”. Maar nee, laten we vooral een rondje lachen met die ene persoon en morgen is het weer iemand anders. Cijfers, mensen. Alles voor de cijfers. Ik word er eerlijkgezegd niet goed van.

    Om eerlijk te zijn kom ik hier veel liever een stukje lezen en dan leer ik nog iets bij over huilbaby’s en depressies. Hell. Ik heb Het Vriendje zelf verplicht het stukje over huilbaby’s en depressies te lezen zodat hij daardoor eventueel voorbereid is, moest dat ons ooit zelf te wachten staan. Hier en op andere blogs worden bepaalde problemen teminste nog in menselijke taal omschreven zonder dat er een presentator u persé wil zwart maken en wil zondebokken omdat dat goed is voor de kijkcijfers. Nee, nee, geef mij maar blogs. Veel fijner dan die mainstream media.

  15. Veerle

    Je hebt gelijk, vind ik. Ik heb je niet gehoord op de radio, maar ik zag wel die andere blogster op tv. En ik schaamde me in de plaats van de mensen rond die tafel, die inderdaad de indruk gaven dat ze vooral aandacht zocht. Ik vond dat ze dat goed counterde, overigens.

    Ik vind dit een fijne plek om te komen lezen, net zoals zovelen. Ik hoop dat DAT voor jou de doorslag geeft om te blijven doorgaan met deze blog, en niet wat sommige presentatoren erover denken te moeten zeggen. (Ik denk dat het gewoon om profilering gaat, zoals zoveel dingen in het leven: ‘ik heb zo’n boeiend leven dat de levens van andere, ‘gewone’ mensen, mij gestolen kunnen worden.’)

  16. Neena

    Jouw verhaal is mede de reden dat ik mijn kind nooit iets heb aangedaan toen het krijsen maar niet stopte. Jouw verhaal hielp mij geloven dat de miserie ooit zou stoppen en dat het misschien zelfs wel tof zou worden. Leve jij en alle anderen die het aandurven de lelijke dingen niet alleen bij naam te noemen maar ook pijnlijk accuraat durft beschrijven. Bedankt voor je blog, bedankt voor je niet-schaamte.

  17. Barbara

    Geen schaam op u, maar op hem! Trots moogt ge zijn. MOET ge zijn! Ik ben alvast trots op u. Echt waar, Kelly, you rock.

  18. Je bent wie je bent! Of je nu elke dag vrolijk ligt te wezen of je dagen hebt dat het minder gaat. Je schrijft wat je wilt omdat je er u zelf goed bij voelt. Of dat je denkt dat kan opluchten. Maar ook om misschien te laten zien dat mensen die hetzelfde meemaken niet alleen zijn en zo elkaar te steunen. Je zeker niets aantrekken van wat andere denken of zeggen, maar doen waar je je goed bijvoelt. En o.a. dat onvolmaakte en menselijke karakter maakt TFTC een aangename blog om te lezen en volgen.

  19. Tim

    Zeg wel hele dikke bullshit, je hebt mensen genoeg die je steunen, volgen, je boek kopen en die geintresseerd zijn in wat jij als persoon meemaakt in je leven. Als die presentatrice een “narrowminded b****” is moet jij U niets van aantrekken. Je hoeft je voor niets te schamen. Dit is tenminste het echte verhaal van het dagelijks leven. Beschaamt zijn voor de waarheid… vind ik maar erg, jij moet je zeker niet schamen. :)

    Met vriendelijke groeten,

    Tim

  20. Lie

    Mijn god, wat een oen was dat dan wel, die presentator?? Ik kom hier ZO graag lezen, meid, omdat jij zo mooi de dingen kunt verwoorden terwijl je nooit of te nimmer overkomt als een betweter, een zaag of een truntemie. Die presentator moet zich schamen, jij niet. Doe je ding gewoon verder, Lilith, ik ben fan! (en bedankt voor je reactie als ‘flesmoeder’ ergens anders, ook daar heb ik veel aan!)

  21. Elke

    Too right Kelly! Wat die radiopresentator ervan vindt is naar mijn bescheiden mening volstrekt irrelevant, wel lullig dat hij het zo moest brengen. Ik heb zelf heel erg veel gehad aan je blog; hij is ontwapenend, grappig, zelf-relativerend en vooral heel erg realistisch. Het leven is niet altijd een even groot pretje en jij bent daar tenminste eerlijk in. De goodnewsshow-blogs sla ik tegenwoordig automatisch over, maar de jouwe nooit.

  22. mia

    “maar wat als uw verhaal mij echt compleet niet interesseert?” “maar waarom ben jij dan journalist(e) geworden, als andermans verhalen jou niet interesseren?”

  23. Heel groot gelijk Kelly! We hebben allemaal recht om onze verhalen te delen, op welke manier dan ook. En als anderen geen interesse hebben in je verhaal, even goed, maar dan moeten ze zich ook niet bezig houden met je erop af te rekenen!

  24. Caro

    Goed gezegd, Lilith. Er zijn hier al zo veel commentaren geweest van zo veel mensen die vertellen hoeveel ze aan jouw blog gehad hebben, dat je daar alleen maar trots op kunt zijn. Schaamte? No way.

  25. Ik heb beide interviews gehoord/gezien, en me twee keer geërgerd. Groot gelijk om hier eventjes de puntjes op de juiste i’s te zetten!

  26. Nathalie de Lathauwer

    Was dat toevallig niet dezelfde radiopresentator die de fijne jonge illustratrice Eva Mouton een zwaarlijvigheidscomplex probeerde aan te smeren? *zucht*

  27. Nina

    Hautekiet kan al lang niet meer volgen… niet op technisch vlak, niet inhoudelijk en duidelijk ook niet emotioneel. Een typisch verzuurde Vlaming die alles wat hij niet kent afkraakt. Veel veiliger dan je openstellen. Lang leve Lilith zeg ik.

  28. Heel juist gezegd en mooi verwoord.
    Gelukkig dat er nog mensen zijn die zich open durven te stellen en dingetjes willen delen met de wereld !

  29. Word! Ge hebt groot gelijk! Blogs zoals die van jou, die in alle eerlijkheid worden geschreven, geven ons het gevoel dat we allemaal mens zijn. Dat het oke is wanneer er iets niet volgens de planning verloopt. ’t Zou net inspirerend & boeiend moeten werken ipv het tegenovergestelde. Zonde dat ge daar uwen tijd hebt moeten verspelen.

  30. Hoewel ik over het algemeen alleen maar sympathieke radiopresentatoren ken (uhum), was dit werkelijk degoutant. Maar zoals ik al zei, hij heeft ooit een uur over mij gebabbeld terwijl ik helemaal niet op de hoogte was gebracht. Ik zat in de auto en hoorde plots mensen “kakken” op mij. Sindsdien…Maar dat is een andere discussie. Ik las jouw blog en ik dacht, ooh, ik wil dat ook doen! Waarvoor nog altijd dank, want ik doe het nu al bijna 5 jaar met veel plezier. En we moeten ons nergens voor schamen, wie er een probleem mee heeft moet vooral niet komen lezen. Mijn zus zei vroeger heel verwijtend: “Gij zou heel uw leven vertellen tegen de mensen in het frietkot”. Dat is nog steeds zo, ik doe het alleen op het internet. Met trots! Kop op!

  31. Dankje om me hier ook even aan te herinneren! Woensdagavond was net de avond dat ik even helemaal gecrasht was en het allemaal niet meer wist wat ik nog moet aanvangen met mijn blog. Net op dat moment staat Café Corsari op en zie ik het interview. Toen Bert Verbeke die vraag stelde waarom mensen daar toch behoefte aan hebben, schaamde ik me. Ja, waarom? Waarom deel ik mijn verhaal, mijn pijn en angsten? Maar als ik dan denk aan de vele mailtjes die ik al gekregen heb van lotgenoten, dan is het me meer dan waard! Dan denk ik foert! Wie het niet wil lezen, moet het maar niet doen. Groot gelijk, en mooi verwoord Kelly! Merci!

  32. Lilian

    Beste Lilith, zoals wij hollanders zeggen, je bent retegoed!!! 5 maanden geleden zat ik thuis met een huilbaby met reflux. Ik heb de ogen uit mijn kop gejankt van ellende en vond dat we toch misschien een fout hadden gemaakt om voor een kindje te gaan, ik kon niet meer, diep heb ik me hiervoor geschaamd ! Toen kwam ik je blog tegen en las ik al het ellende wat jij ook heb doorstaan en vond ik eindelijk iemand die zich net zo als ik heeft gevoeld en er doorheen gekomen is. Heb je stukjes toen meerdere keren terug gelezen en hoop vast gehouden dat het zou beteren. Nu gaat alles super en zijn we door de moeilijke periode heen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik wens dat er meerdere mensen zoals jij zullen zijn die de ballen hebben om eerlijk hun waarheid en strijd zo open en bloot te vertellen. Als we samen de handen ineen niet kunnen slaan en mekaar helpen wat voor een voorbeeld geven we aan onze kinderen. Ik lees je blog nog altijd en denk vaak terug naar de donkere dagen en ben dankbaar dat iemand het lef heeft gehad om zo eerlijk te zijn. Ga zo door!!!

  33. Ik wil heel graag geloven dat wij in een wereld leven waar iedereen mag zijn wie hij/zij is. Van mij mag dat, in elk geval.
    Ik ben zelf graag vrij om te beslissen wat ik lees en niet lees, wat ik doe en niet doe, wat ik goed vind en niet. Is de taak van een TV- of radiopresentator niet eerder mensen aanzetten om wat rondom hen gebeurt op een intelligent kritische manier te bekijken, en dat zonder oordeel ? Mensen uitnodigen in een programma om hen in verlegenheid te brengen of ongemakkelijk te doen voelen is alvast niet de manier om dat te doen …

  34. Hier krijg ik die kritiek soms alle dagen. Mensen horen niet graag de realiteit in het leven, liever spelen we met zijn allen het toneelstuk van de perfecte mensen die alleen leuke dingen mee maken. En zo niet, dan beter voor jezelf houden of het nu gaat om een depressie, een huilbaby of andere moeilijkheden en verdriet.

    Stiekem leest men alles dan wel weer massaal en wordt je uitgenodigd voor de radio. Dus de interesse is er wel :)

  35. Wat zeg je dat mooi Kelly, en wat is het waar. Dat is net het mooie aan het internet, het is een plaats waar iedereen zijn verhaal kan doen. En als het niet interessant is, wel, dan moeten ze het niet komen lezen. Ik denk dat jouw publiek meer geïnteresseerd en geëngageerd is dan dat van veel traditionele media. En daar mag je verdorie fier op zijn.

  36. Weet je, dan zou ik gewoon droogjes pareren met: “en welk boek heb jij al geschreven?”

    Want het is echt wel een goed boek! Ik mis de tijden wel van toen de vierde macht nog neutraal over iets kon berichten.

  37. Amen!! You go girl!! Ik ken maar al te goed de taboe rond depressies. “kijk, dit ben ik, met al mijn dingetjes en angsten en twijfels, ik leg ze hier voor u op tafel met mijn blote handen en misschien kunt gij ook iets delen en hebben we daar samen wel iets aan” <– dit is net de reden waarom ik ook met een blog ben begonnen. Let's get rid of the taboe en het idee dat iedereen perfect moet zijn! Samen staan we sterk!

  38. Katleen

    Ik heb zelf niet de behoefte om te bloggen en mijn ervaringen te delen op het internet, maar ik vind het wel leuk om te lezen wat andere mensen meemaken, en ik kan er ook heel erg ontroerd door raken en steun in vinden. Het blijft gewoon iedereen zijn vrije keuze om al of niet te bloggen, en daar moet niemand denigrerend over doen.
    (Hautekiet is altijd al pedant en zelfingenomen geweest, al van in de tijd van ‘hallo hautekiet’ maakte hij uitlach-radio. Dat zal wel niet meer veranderen, zeker?

  39. Annelies

    Wat een openbaring!! Ik heb in mijn leven al veel verzwegen, verbeten en verbloemd, ‘want wat zouden de mensen wel niet zeggen, seg!’ Vanaf nu ga ik leren om dat niet meer te doen! Je hebt gewoon zo keihard gelijk. We zijn allemaal ‘maar’ mensen, ieder met zijn goede en slechte kanten, zijn ups en downs…het leven loopt niet van een leien dakje maar velen houden de schijn graag hoog.
    Ook ik heb op een dag zitten huilen als een klein kind bij de huisarts omdat ik het allemaal niet meer zag zitten, het allemaal niet meer aankon, die schone schijn, die constante druk om perfect te zijn, nooit een complimentje of spreekwoordelijk schouderklopje, enkel die duwtjes dieper en dieper de put, wat zeg ik, het ravijn in. Wist ik veel dat ik niet de enige was. Ik had er toen toch eens graag met lotgenoten over kunnen babbelen, maar ben zelf uit het dal moeten kruipen met als gevolg dat ik nu nog erg wankel op mijn benen sta met constante schrik om weer naar beneden te vallen….
    Dankje Kelly voor de waarheid!

  40. poke0931

    Het belangrijkste is dat jij met je verhalen die je zo open durft te vertellen, andere mensen die in dezelfde miserie zitten een hart onder de riem kan steken, want zo weten ze dat niet de enige zijn die dergelijke situatie meemaken. Wat die enkelingen dus komen vertellen op een negatieve manier dat ze niet geïnteresseerd zijn, dat is hun probleem. Later als ze in dezelfde situatie zitten zullen ze wel nog eens aan denken … ;)

  41. AMAI! Jij hebt het stuk geschreven waar ik al weken over loop na te denken. Ik verkondigde steeds dat skinny models in magazines niets deden aan mijn zelfbeeld. En dat is ook zo, die beelden zijn een fantasie. Maar wat ik niet besefte is dat Instagram net hetzelfde effect kan hebben op mensen en nog meer zelfs: want het zijn zogezegd ‘normale’ mensen. Ik durfde op een bepaald moment niet meer bloggen omdat ik dacht: oh nee ik moet een foto nemen van mezelf, maar mijn nagels zijn niet gelakt. Mijn haar zit wat raar. Ik heb vlekken in mijn gezicht. Er is te veel zon. Er is te weinig zon. GEK werd ik van mezelf. Tot ik dacht: trut, je wil net schrijven om het over die échte dingen, de soms lelijke dingen te hebben. Wat een bevrijding. Ik heb de dag erna op mijn blog meteen verteld dat mijn vagina water opzuigt in bad. BLIJ dat ik was!

  42. Klein beetje heel kortzichtig van de presentator. Teken dat ze hun wereld niet kennen, want face it: bloggen is absoluut tegenwoordig.

    Ik heb je boek gekocht en geniet ervan!

  43. OokIlse

    Ik geef toe, ik ben hier geen vaste klant. Maar zo af en toe deelt een oud-dorspgenote zo van die stukskes van u en dan lees ik die met veel smaak. Ik heb ook een depressie gehad. En een huilbaby. Gelukkig niet tegelijkertijd, maar dat heeft een mens niet te kiezen. Ik voelde toen niet de behoefte om daarover te schrijven, maar het had ongetwijfeld veel deugd gedaan had ik het gekund. En het doet nog steeds verschrikkelijk veel deugd te lezen dat ik niet alleen was/ben. En dat we ons niet hoeven te schamen godverdikke!

  44. katrijn

    Ik lees je zo graag. Mens tussen en voor de mensen, en daardoor -juist daardoor- toch iemand om naar op te kijken. Effen het pad, toon dat et moeilijk ook kan, en inspireer anderen verder!

  45. Dit kan ik gewoon niet beter zeggen. Zelfs mijn eigen familie vraagt soms: “waarom moet ge dat eigenlijk allemaal op’t internet zetten?” .. Omdat ik da wil. Omdat ik graag deel. Omdat ik het ook geweldig vind als anderen dat doen. Om dichter bij de mensen te komen. Om gewoon een extra stukje waarheid online te gooien om de strijd met al die perfecte levens aan te gaan. Ik ben een blogger. En ik schaam me er niet voor. Groot gelijk hebt ge!

  46. karolien

    Awel ja! Ik vind het verschrikkelijk dat mij schaamte wordt aangepraat omdat ik mijn dochter boven en voor alles laat gaan en ik er niet in slaag om dat te combineren met het smoothly runnen van mijn huishouden en een full time job waarbij ik er altijd en overal smetteloos uitzie. Dat het duurde tot ik een groepje mama’s vond eer ik zag dat ik niet de enige ben. En dat we daar voor de rest maar braafjes over zwijgen…

  47. Word.
    En werkelijk boe voor Hautekiet, dat had ik niet verwacht. Ik heb het bewuste gesprek niet gehoord, maar het is de taak van een journalist om zonder oordeel vragen te stellen. Jammer dat hij zijn minachting niet heeft kunnen verbergen. Dat zegt meer over hem dan over jou. Zo jammer…

  48. Eva

    Ik ben blij dat je over Dexter en de moeilijke periode hebt geschreven. Want ik had ook een huilbaby en blijkbaar ken ik niemand persoonlijk die een huilbaby heeft gehad. Dus ja, het heeft me toen héél veel steun gegeven, te weten dat ik geen uniek geval was. En dat er nog mensen zo sukkelen. En dat dat ook weer overging! Vooral dat. Waarvoor nogmaals dank.

  49. Marijke Michiels

    Dank je wel! Hoog tijd dat er eens wat meer realistische verhalen over baby’s en kraamtijd verteld worden. En andere miserie. Ik word altijd zo blij als mensen uit het verwachtingspatroon stappen en zich kwetsbaar opstellen. Super.

  50. K10

    Goh, 1 radiopresentator die wat smalend doet vs al bovenstaande reactie = you so totally won this round. Ik blijf het straf vinden dat je zo intiem kan bloggen en het toch weer zo breed trekken dat zelf mensen zonder depressies of huilbaby’s het inspirerend vinden. You do have a gift, laat ėén kortzichtig mens je dag niet vergallen. Er zijn er anderen genoeg….

  51. katrien

    Niets aan toe te voegen. Tel gewoon het aantal reacties hierboven en je geeft die mens lik op stuk.

  52. Dank voor wat je schrijft, Lilith.

    Ik heb het al gezegd: tijdens mijn zwangerschap zat ik ’s nachts als ik niet kon slapen jouw stukjes te lezen. Net als momenten dat het niet ging, toen las ik de stukjes over toen het bij jou niet ging. En dat hielp, want soms voel ik me inderdaad zo mislukt als ik al die blije facebookplaatjes zie van vrienden waar het elke dag feest lijkt.

    Mijn eigen blog vertelt het verhaal van alleenstaande moeder worden en daar niet voor gekozen hebben. Het gaat over vechten, accepteren, rechtkrabbelen en weer eens de diepte in duiken. Maar (intussen wel) vastbesloten dat het beter moet gaan. Die weg, van alle verdiepingen onder de bodem, naar de bodem, en misschien terug naar de plekken waar het fijn is. Dat vertel ik. En soms vind ik het zelf erg banaal. Soms wil ik liever zo’n blogger zijn die mooie foto’s en leuke receptjes deelt, en iets schrijft over de outfits van de kinderen. Maar dat ben ik niet. Als ik iets in die richting probeer, is het onecht. En onecht werkt niet, zelfs niet op het internet.

    Dus is het echt, en kwetsbaar, en niet altijd een leuk verhaal. Maar bij de reacties lees ik dat mensen het verhaal herkennen. Of dat mensen het lezen en terugdenken aan een vroegere periode uit hun leven. Of de ruimte vinden hun eigen zorgen te vertellen. En dan kan ik alleen maar hopen dat het niet alleen voor mij iets betekent.

  53. Dag, ik hoorde toevallig het interview onderweg voor ’t werk. Hoorde de verbazing in je stem toen de opmerking over je baby en de depressie viel. Maar vond je antwoord heel sterk en de manier waarop je verder terug de focus legde op wat jij toch wou vertellen. Ik heb zitten glimlachen in de auto!

  54. Els

    Nee, niet iedereen vind je blog interessant. ( die van mij ook niet trouwens) Maar is dat niet met alles? Ik luister ook niet naar alle radiozenders. Maar mensen die een huilbaby hebben of een depressie kunnen wel steun hebben aan je blog.
    Mensen kunnen zich zo slecht verplaatsen in andere en er respect voor opbrengen.

    Het is gewoon fijn om mensen met gelijkaardige visie en opvattingen via deze weg te leren kennen.

  55. Joke

    Ze hebben mij van Hautekiet na n tweet ook ns gevraagd of ze mochten bellen. Ik heb bedankt, om verschillende redenen. Toen ik hoorde hoe ze omgingen met die andere twitteraarster die zo ongeveer mijn mening deelde was ik blij voor mezelf, en voelde ik mee met haar. Toen ook dat neerbuigende, en haar geen tijd geven om het hele verhaal te vertellen (één van de redenen waarom ik bedankte). Ik kan me volledig vinden in wat jij hier nu schrijft.

  56. Thomas

    Je zou je soms kunnen afvragen waarom bepaalde radiopresentatoren elke dag zoveel moeite doen om hun eigen onzin met de wereld te delen via live radio. Is dat nu niet het exacte probleem van deze wereld? Iedereen deelt de grootste onzin en geniet van de populariteit, maar de collectieve lafheid is te groot om net datgene te vertellen dat wel een verschil maakt.

    Het vergt gigantisch veel moed om te durven toegeven dat je jezelf doorheen en vooral uit een dal hebt gesleept. En een belachelijk reactie in de zin van “hou je miserie voor jezelf” is gewoonweg een schrikreactie. In de zin van:

    “Help, als die openlijk over dat soort heftige onderwerpen wil en durft praten, dan stelt mijn onzin niks meer voor dus moet ik die zo snel mogelijk de mond snoeren.”

    Eigenlijk zou dat soort belachelijke reacties een extra motivatie moeten zijn om vooral nooit op te geven. Want iedereen zit met problemen. Je bent iedereen simpelweg een stap door erover te durven praten. En dan maakt het geen zier uit of dat via een blog, een talk show of gewoon onder vrienden aan de toog is.

  57. Sinds bij mijn vriend een fatale tumor is vastgesteld, ben ik ook op zoek gegaan naar lotgenoten. Hoe gaan andere partners om met een ongeneeslijke ziekte van hun geliefde? Ik heb hun verhalen gevonden op blogs en het troost om te lezen dat je niet alleen bent met wat jij voelt en doormaakt.

  58. overleefster

    Ik heb dat radio interview gehoord…. En ik heb die journalist niet horen ” beschuldigend” doen over die baby en de depressie.

    Dat is een persoonlijke interpretatie van die vrouw.

    Het ging er over of het nodig is om alle persoonlijke informatie uit ons leven te delen met iedereen. En of blogs nog het medium is dat gelezen wordt.

    Het gespreksonderwerp was “Blogs versus berichten op sociale media” en niet journalist breekt blogschrijfster af….

    Die journalist deed correct zijn werk, die viel de betrokkene niet aan, maar had een punt in de discussie.

  59. Sofie

    Enorm inspirerend en ik vind dat je hierin groot gelijk hebt!!! Mooi dat je de moed hebt dit te zeggen en te schrijven.

  60. Al lang lees ik je blog en ik vind dat je heel erg eerlijk èn moedig jouw verhaal deelt met ons, je lezers. En ja, als jij ook maar 1 keer al gesteund werd door een reactie was dit al de moeite waard. Gelukkig waren er veel meer reacties! Maar ook omgekeerd werkt het: als jij dit allemaal kan, dan steun je ook anderen, zeker weten!
    Dankjewel, Kelly.

  61. Ja mooi gezegd. We leren allemaal van elkaar tips en motivatie toch? op facebook is het bij iedereen bijna alleen maar rozengeur en mannenschijn, maar ik hou ervan om verhalen te lezen dat het niet altijd van een leien dakje loop. Daar kunnen we toch gewoon uit leren?
    Op mijn blog heb ik mezelf eigenlijk nog niet echt kwetsbaar durven opstellen, denk er wel aan om eens een stukje te wijden aan de dingen waar ik aan twijfel en mee zit, wsh zitten veel andere mensen met diezelfde twijfels of vragen en dan ist gewoon leuk om daarover te kunnen praten en discussiëren :)

  62. het enige dat ik hieruit afleid is: jaloezie. Het zegt voldoende over iemand als die met zo’n triestig opmerking je tracht uit je lood te slaan. Als het de presentator niet interesseert is het heel simpel: lees het dan niet.

  63. Floor

    Heel mooi gezegd.. Ik heb het wel gehoord op de radio en erover ook gereageerd in de comments. Ik heb het gesprek enkel gehoord op de werkvloer, tussen de telefoontjes door, dus ik had geen idee dat hij zo neerbuigend deed. Wel heb ik de bewuste zin gehoord en ik vond je antwoord sterk en zelfverzekerd. Je kon dus niet horen dat je wat van je melk was. Als iemand je blog niet wil lezen, dan komen ze toch gewoon niet? Je wrijft je blog toch niet in hun gezicht? Ik, een kinderloze jonge twintiger, lees met plezier ieder stukje die je schrijft.

  64. Dankzij jouw eerlijkheid erover heb ik ook ooit een oprecht stuk geschreven over mijn bezoekjes aan de psycholoog. Ik heb daar hele fijne reacties over gekregen. En het doel dat ik voor ogen had (naar de psycholoog gaan, staat niet gelijk aan schaamte), werd ook juist geïnterpreteerd. Het is nog altijd één van mijn meest populaire stukjes. Vorige week heb ik er één geschreven over mijn loopbaan, ook dat had succes. Natuurlijk sta ik achter die schrijfsels, maar jouw visie “vergeet de schaamte, deel dingen met elkaar, we kunnen elkaar helpen” (die oh zo waar is) heeft mij wel telkens een duwtje gegeven.

  65. Rijkelijk laat deze reactie, maar hopelijk kan het nog? Ik vind het fantastisch dat jij je verhaal op zo een manier deelt met anderen (niemand is het immers verplicht om te lezen hé). Inderdaad goed dat ook dat taboe eens doorbroken wordt. Neen, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, en wat doet het deugd als je zelf in de shit zit en je beseft door mensen zoals jij dat je niet alleen bent. Dat niet alleen jij niet perfect bent, maar dat ook héél veel andere mensen sukkelen en struikelen en toch weer verder doen. Echt chapeau. Met je boek ook trouwens. Wat heb ik daarvan genoten. Ik had onmiddellijk zin om nu eindelijk die blog op te starten, waar ik al een jaar over aan het praten was, sedert enkele maanden nadat ik thuis was met een zware burn-out. Ik heb nog een ander boek over bloggen maar dat maakte mij bang om er aan te beginnen . Van dat van jou kreeg ik echt goesting; Ik mag zeggen dat jij me het laatste duwtje in mijn rug hebt gegeven om bubbliciouslyme.com op te starten . En wat geniet ik ervan. En mijn lezers ook zo te lezen. Mocht je eens tijd hebben om een blik op mijn blog te werpen, dat zou ik echt zo fijn vinden. Groetjes Myriam

  66. Ellen Lambrix

    Damn, ik heb vorige week iets in dezelfde trant gepost op mijn facebook-pagina.
    Over het moederschap (jij en ik hebben een zoontje van ongeveer dezelfde leeftijd) dat zeker niet altijd rozengeur en maneschijn is.
    Over het mooie plaatje dat iedereen maar zo goed mogelijk wil ophangen en probeert omhoog te houden.
    Ik heb een dikke f*ck you op mijn pagina geplaatst.
    En meer dan 60 (!) reacties gekregen! Stuk voor stuk konden ze zich vinden erin.
    NIet openbaar, vrienden..

    11 jaar geleden ben ik begonnen aan een blog, omdat ik in de knoop zat met mezelf. Ik heb mijn levenspartner, de vader van mijn kind, leren kennen door het bloggen.
    Ik ben gestopt maar ga opnieuw starten. Over het moederschap, over postnatale depressie, over ICSI, over al het rauwe waar velen toch zo graag met een naar bloemtjes geurende spray willen overheen gaan.
    Als ik er 1 persoon mee verder kan helpen (mezelf dus) is het goed.
    F*ck wat anderen denken.

    Ik ben blij jouw blog (via de Flair van deze week) gevonden te hebben.

    Ellen

  67. Vorige week kreeg ik een boze reactie van de vader van mijn kids n.a.v. een blogpost. In mijn blog schrijf ik over mijn veranderingsproces van werknemer naar ondernemerschap. Een blog die in oorsprong was bedoeld om zakelijk leerpunten te delen, evolueerde door deze keuze naar meer persoonlijke blogposts. Gezien dit veranderingsproces ook door persoonlijke zaken in vertraging en verandering wordt gebracht, komt ook dit aspect aan bod. Mijn ex reageerde met een uitgebreide mail op een van mijn post. Met de vraag om die info van het net te halen. Het sloeg me uit mijn lood en bezorgde me twijfel over mijn schrijfstijl. Nochtans is het zeer puur geschreven. Recht uit mijn hart en met respect voor de ander. En met dezelfde gedachte als in jouw post wordt beschreven: ik schaam met niet dat dit veranderingsproces niet van een leien dakje verloopt. Het helpt me vooruit, eerder dan schrijven in een boekje in een hoekje. Blij om jouw visie te lezen!

  68. Ik vind het alleen maar LEF, dat je je zo open en eerlijk durft open te stellen op je blog. Daarentegen is de journalist een LAFAARD, dat hij je uitnodigt en daarna zo brutaal is om te zeggen dat jouw verhaal hem niets interesseert. Dat is toch geen journalist? Waarom nodigt hij jou uit dan? Omdat hij je blog NIET leuk vindt? Die zogenaamde journalist heeft nog een hoop te leren.

  69. Niemand zou zich ooit moeten schamen om eerlijk te zijn. Maar niet iedereen wordt graag geconfronteerd met de realiteit. Ze schuiven die angstreactie dan liever van zich af door met de vinger te gaan wijzen naar degene die hen die realiteit toont.
    En wat die journalisten betreft of die auteurs… Hun vraag kan evengoed naar hen terug gekaatst worden want waarom denken ze dat hun artikels of interviews interessant genoeg zijn voor de buitenwereld om hun tijd aan te verspillen? Ze schrijven omdat ze dat graag doen. That’s all that matters! En anderen niet kwetsen door de dingen die je schrijft is misschien ook een belangrijke maar die leek me vanzelfsprekend.

    Hoe dan ook. TOPblog, TOPvrouw, TOPschrijfstijl, eerlijkheid aan de TOP!!

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>