lilith schrijft een huilbaby-update

dexterhuilbaby_update

Twee jaar en half is hij. Twee jaar en half! Als ik terugdenk aan die eerste weken en maanden die eeuwig leken te duren dan kan ik niet geloven dat we ondertussen hier zijn, op deze dag na de dag waarop Dexter voor het laatst naar de crèche ging, en aan het begin van weer een heel nieuwe periode voor ons allemaal. En omdat ik nog zo vaak mails en reacties krijg van nieuwbakken moeders die op deze blog terechtkomen omdat ze zich geen raad weten met hun huilende baby en hopen troost te vinden door- net zoals ik toen- op zoek te gaan naar verhalen die hen tonen dat ze niet helemaal alleen zijn: een update. Niet in het minst omdat ik nu kan schrijven wat ik toen zo graag wilde lezen van iemand die hetzelfde als ik had meegemaakt: dat het echt echt beter wordt, ook al lijkt het nu van niet. De dagen waarop Dexter heel erg hard terrible terrible maar echt terrible two is niet meegerekend.

Deze vragen krijg ik nog regelmatig:

Weten jullie ondertussen wat er aan de hand was met Dexter?

Neen. Hoe langer, hoe minder, zelfs. Dexter begon te wenen toen hij geboren werd, stopte daar de eerste drie maanden zo goed als niet mee, en was ook daarna een kindje dat veel en veel gevoeliger op prikkels reageerde dan andere kindjes. De eerste maanden leek hij constant enorme pijn en krampen te hebben, waardoor we zijn overgeschakeld op de meest extreme hypoallergene voeding die er was. Hij werd verschillende keren binnenstebuiten gekeerd, tot in het UZ toe, maar er werd niks gevonden. De voeding hielp niet. Niks hielp. We hebben letterlijk alles geprobeerd, en als ze me hadden gezegd dat ik elke dag zeventien salto’s vanop ons dak moest maken om het te laten overgaan: ik had ook dat gedaan. Nog steeds kan niemand ons zeggen wat het was. Of Dexter zoveel huilde van de krampen, of zoveel krampen had omdat hij zoveel huilde en daardoor lucht binnen kreeg, niemand kan het zeggen. Wat ik wel kan zeggen: hij heeft op dit moment geen enkele intolerantie wat betreft voeding. Dat was het dus zeker niet. We hebben geen idee wat het wel was, en zullen het vast nooit weten.

Tien dagen oud, in het ziekenhuis omdat hij nog niet was gestopt met krijsen.

Tien dagen oud, in het ziekenhuis omdat hij nog niet was gestopt met huilen en niemand snapte waarom.

Wat hebben jullie allemaal geprobeerd?

Alles. Noem het en we hebben het gedaan of er geld aan gehangen. Geen betere klant dan een moeder aan het einde van haar Latijn. Alle soorten flessen en speentjes op de markt, liefst nog met “anti collic” erop. Alle mogelijke druppeltjes tegen kolieken en krampjes. Een stoel die schommelt. Verschillende trips naar spoedgevallen. Apps met white noise. Doeken om Dexter in te zwachtelen. Speciale matrasjes. Verschillende osteopaten die alle baby’s in de streek hadden kunnen helpen, behalve die van ons. Zelfhulpboeken. Babymassage. Telefoontjes naar allerhande specialisten die er geen bleken te zijn in de materie die ik hen voorlegde. Speciale fopspenen. Alles leek beter dan niks kunnen doen. Als ik het ooit nog eens zou voorhebben, dan koop ik niks meer. Het is ook iets, maar nu weet ik dat uitzweten het enige is dat je kunt doen. Ook al zijn ze naar de maan geweest en kunnen ze tegenwoordig de zotste dingen, sommige dingen kun je alleen maar uitzweten. De grote miserie is dat je niet weet voor hoe lang. De allergrootste miserie is dat de begeleiding voor mensen met een huilbaby in ons land compleet nergens staat. Met soms rampzalige gevolgen.

Wanneer ging het echt beter?

De allergrootste hel, die van dagen aan een stuk non-stop krijsen, stopte toen hij ongeveer twaalf weken was, maar ook daarna bleef hij zeer veel wenen. Dat deed hij bij de onthaalmoeder, die zich ook geen raad wist, net als wij. Hij bleef met voorsprong het kindje dat het allermeeste weende van alle kindjes die ik kende. Dat bleef hij heel lang, en dat heeft mij heel lang stress bezorgd. Het kleinste geluidje of de minste beweging die hij niet had verwacht konden Dexter volledig uit zijn lood slaan. Het is dus zeker niet meteen makkelijk geworden. Het zinnetje “we deden dat en we hadden een volledig ander kind!”? Ik kan het niet meer horen, want bij ons werkte het zo niet.

dexterhuilbaby_update3

En hoe is het nu?

Zeer goed. Omdat we het geluk hebben gehad dat we de begeleiding vonden die we nodig hadden, en te maken kregen met mensen die Dexter tijd hebben gegeven, zonder onmiddellijk stempels of labels op hem te willen plakken. Niet elk kind is gelijk, en niet elk kind evolueert op alle vlakken even snel. Zondag in de binnenspeeltuin keek ik mijn ogen uit en kon ik wel wenen omdat de evolutie die hij de laatste maanden heeft doorgemaakt zo groot is. Zeer trots op mijn kleine man.

Wat zou je mensen aanraden die een huilbaby hebben?

Niet te lang wachten met hulp inroepen. Als je van in het begin het gevoel hebt dat het veel is, bekijk dan je hulplijnen. Doe dat zo snel mogelijk. Ik heb te lang gewacht om te zeggen dat het niet ging. Ik heb Youri te vaak naar zijn werk laten vertrekken terwijl ik bevend als een blad met een huilende baby in de zetel zat en niet wist van welk hout pijlen maken, omdat ik dacht dat dat zo hoorde. Dat is dus niet zo. Een huilbaby hebben plaatst je in een extreme situatie vol stress, en het is niet de bedoeling dat je dat alleen oplost. Dat mag je ook niet van jezelf verwachten.

Mijn tweede tip is: zorg heel goed voor jezelf. Roep (eventueel psychologische) hulp in als je voelt dat je het zwaar hebt, kom buiten, vraag mensen om een namiddag over te nemen, schakel zoveel kraamhulp in als je kunt krijgen, communiceer met mensen en geef aan dat het zwaar is, want dat is het ook. Voel je niet schuldig als je tijd voor jezelf neemt, en weet dat het met tijd allemaal weer goed komt en je dan kunt inhalen wat je nu misschien niet meer kunt doen omdat je te weinig energie hebt. Beetje bij beetje komen de dingen goed. Met liefde en boterhammen. Ik heb altijd ongelooflijk hard mijn best gedaan, en meer ging niet. Geen schuldgevoelens, dus.

Wat zou je vrienden van mensen die een huilbaby hebben aanraden?

Zeg niet “bel als er iets is”, want dan bellen ze niet. Zeg ook niet “dat heb ik nu nog nooit gehoord”, want daar hebben mensen niks aan. Trust me, I know. Maak een grote pot eten en bel zelf aan de deur. Stap binnen, ook als de baby zo hard aan het huilen is dat je er bijna niks tussen krijgt, en bied echte en oprechte concrete hulp aan. Wanneer kunnen we even overnemen? Misschien maar een uurtje of twee, zodat jij ergens anders wat kan slapen? De kans is groot dat ze zullen weigeren, dat deed ik in het begin ook. Ik had iemand nodig die me zei “Kelly, morgen kom je Dexter om acht uur brengen, en je vertrekt en trekt je niks van ons aan tot ’s avonds. Jij gaat slapen. Punt.”. Ik ben daar nu zo dankbaar voor, dat iemand me toen heeft gedwongen om me te laten helpen. De mensen die je dwingen om je te laten helpen zijn de meest dierbare vrienden die je in je leven kunt hebben. Zo iemand zijn is een van de meest fantastische dingen die je voor iemand anders kunt doen.

Nog vragen? Stel ze gerust in de comments.

Reacties

  1. vragen niet….maar weten dat het zo erg kan zijn doet me heel realistisch kijken naar een baby op komst….roze wolken, daar heb je vast en zeker nooit iets van gemerkt en ik ben blij voor jullie dat je het nu kan ervaren als hij ouder is. De terrible two’s, die passeren ook, en dan krijg je zo’n kind waarmee je kan redeneren en afspraken mee kan maken, echt nog geweldiger!

  2. Baba

    Amai, tranen in de ogen….
    Zo herkenbaar, want ja, ik ook ben hopeloos zoekende op jouw blog terechtgekomen. En nu zit ik hier, met mijn ‘huilbaby’ naar Music For Life te kijken. Ziek, dat wel, en nog steeds een ‘intens’ kindeke van bijna twee, maar dat huilen, ooo, dat is toch grotendeels gestopt!
    Ook geld gehangen aan teveel om op te noemen met zelfde conclusie: datge ze moet pakken zoals ze komen… Punt. Hoe zot moeilijk zwaar ook.
    En misschien nóg belangrijker: dat het niet aan jezelf ligt… Want wij gingen voor de korte pijn en hebben intussen nog een beebje van 3 maand. ZOT, ongelofelijk, echt, die heeft eigenlijk nog nooit 5 min na elkaar gehuild. En dan zeggen ‘de mensen’ dat dat is omdat je bij een tweede rustiger bent… Ik weet wel beter, natuurlijk is er het kip-en-ei-gevolg (tuurlijk raak je opgedraaid na ettelijke krijs-uren), maar het is het karakter van je kind dat alles bepaalt. Ja, nu nog…
    Ga nu beebje II gaan proberen wekken, ’t kindeke vergeet anders te eten… ;))
    Merci vr je blog, want sinds ’toen’ grote fan.

  3. Khadetjes

    Oh… wat fijn om te lezen. Eerst en vooral dat het nu goed gaat met Dexter en met jullie en daarnaast ook die herkenning. Onze zoon heeft zes maand non stop gehuild, we hebben vanalles geprobeerd maar vonden ook geen oorzaak… Zo zo dankbaar voor de mensen rond ons die het overnamen op de momenten dat het echt niet meer ging.

  4. marlies

    bij het lezen van je post komt het ook allemaal terug bij mij. Mijn jongste dochtertje (nu 19 maanden) was een huilbaby. Als ik jouw post lees: dan niet zo erg als bij jullie. Maar ze weende wel gerust 10uur per dag. Ze heeft nog tweelingbroertje, dat in die eerste periode veel te weinig aandacht kreeg (en dat ook niet vroeg), waardoor hij wellicht teveel plat gelegen heeft en nu een wat afgeplat hoofdje heeft. Daar voel ik me nog altijd schuldig over. Ik vond dat huilen vreselijk. Ik ging soms in het bovenste kamertje van ons huis zitten terwijl ze in haar wiegje zat te wenen, omdat ik het gewoon niet meer kon horen. Elke prikkel was er teveel aan: ze tierde van paniek in bad, ze vond slapen vreselijk beangstigend (dat heeft trouwens heel lang geduurd). Ook hier beterschap na 12 weken. En toch is het bij mij niet als traumatisch blijven hangen. Ik vond het toen verschrikkelijk, maar ik werd er niet depressief van. Dat is wellicht omdat het mijn tweede (of derde, hangt ervan af hoe je het bekijkt) was. Ik had er wel min of meer vertrouwen in dat het zou overgaan. En ik had heel veel hulp. Elke dag iemand (desnoods een babysit) die een uurtje of twee kwam oppassen zodat ik kon slapen… Maar plezant is het natuurlijk helemaal niet… en wat ben ik blij dat het achter ons ligt!

  5. M

    Mijn kindje is twee en ik volg je van toen jij ook nog zwanger was. Jouw posts evolueerden en toen ik dan uiteindelijk (na een zware, vermoeiende zwangerschap) ook met mijn baby’tje in mijn armen zat, was ik je zeer dankbaar dat je zo openhartig bent geweest. Het eerste levensjaar was voor ons gezin een verschrikkelijk jaar. We hadden dan wel geen huilbaby (al kwam het soms in de buurt met de reflux en een baby die vooral NIET wou slapen) vooral mijn vermoeidheid en de omstandigheden van het moment hebben mij zeer diep doen zakken. We zijn ondertussen dus weer een jaartje verder, alles is min of meer gestabiliseerd. Ware het niet dat we er nog eens voor gaan. Met knikkende knieën over hoe het deze keer zal zijn. De omstandigheden zijn anders, elke baby is anders. Dat is mijn mantra op dit moment. Maar ik herken veel van wat je hierboven zegt en ik ga een masterplan opstellen. En dan komt alles wel goed. Denk ik, hoop ik,…

  6. Katja

    Zeer hooggevoelig (of high-sensitive, un BABI (Bébé Aux Besoins Intenses ou un EABI (E = enfant)) is het eerste wat bij mij opkomt (en opkwam toen ik je verhalen las).

    Toen ik er midden in zat las ik dit : http://www.askdrsears.com/topics/health-concerns/fussy-baby/high-need-baby/12-features-high-need-baby
    Het was alsof het voor mij was geschreven, woord voor woord.

    Ik heb er zo 3 thuis, hoewel alle drie op een andere manier. M’n tweede was zoals jouw Dexter, de eerste nacht heb ik hem niet eens in z’n wiegje kunnen leggen, zodra ik hem van me af probeerde te halen huilde hij, en ook de weken daarop huilde hij constant, en was ik radeloos, uitgeput. De maanden erna bleef hij zeer intens,ik geloof dat het beterde rond z’n 3de jaar. En nu, 7 1/2 jaar later is hij een prachtig persoon, supergevoelig voor alles en iedereen wat om hem heen leeft, snel en slim in z’n gedachtes, vol humor en ontzettend enthousiast in alles wat hij onderneemt. Z’n emoties blijven door z’n hooggevoeligheid extreem, hij kan niet een beetje blij of een beetje boos zijn, bij hem is alles uitbundig, een ontploffing van emoties.

    Wanneer ik je verhalen over Dexter lees, en je fotos zie en de uitdrukking in z’n gezicht, doet hij mij aan mijn zoon denken. Je zal zien, Dexter zal je steeds meer verbazen naarmate hij groter wordt, en de wereld door zijn ogen te mogen zien, is een prachtig cadeau dat hij je geeft. Zo voelt het voor mij, en nu is het ook makkelijk voor mij om te zeggen dat het die eerste intensieve maanden van z’n leven waard is geweest.

  7. beebje

    Ik heb het al die tijd meegevolgd op je blog en ik kan me heel goed inbeelden dat heel wat mama’s en papa’s in dezelfde situatie opgelucht zijn om te lezen dat ze niet de enigste zijn.

  8. froeliesjes

    Goeie antwoorden. En zo herkenbaar. En jammergenoeg voor de tweede keer. (Hetvis hier in Texas nu midden in de nacht en heb juist een huilende baby in slaap gewiegd.) Na Oskar heb ik geroepen: “Ik wil nooit nog een tweede!” Maar manlief en Oskar bleven maar zeuren. 4 jaar en 8 mnd na Oskar is Otis geboren. De eerste 4wkn leek hij rustiger, maar ik vond hem verdacht stil. En ja, hoor… Het janken is ook weer begonnen. Krampjes en supergevoelig voor alles. Otis haat water en kleren en geluid en licht. Achja, je kent dat wel. Wennen doet het nooit, maar ik blijf er rustiger onder dan de eerste keer. Ben ondertussen een huilbaby-expert.

  9. Saskaya

    Ook hier herkenning. Dochter is 3 maand jonger dan Dexter, en ook hier drama. De oorzaak (koemelkallergie en reflux) was bekend, dat wel, maar het krijsen, de onrust en het niet willen slapen is tot ver in dat eerste jaar gebleven.

    Sindsdien zeg ik nooit meer ‘geniet ervan’ tegen een jonge mama/papa. En vraag ik veel vaker aan jonge ouders hoe het met hén gaat – naast hoe het met de kleine spruit is.

  10. Ook ik had er eentje. Het enige waar hij af en toe (niet altijd) eens rustig van werd, was rondrijden in de auto met Daft Punk op de radio.
    Ik kan het niet genoeg zeggen aan mensen met een huilbaby: spreek er over, praat er over, en als ik zeg: gaan we eens ruilen, jij een dag met mijn tiener en ik een dag met jouw huilbaby, dan méén ik dat ook!

  11. I

    Wij hadden ook zo’n huilertje. Elke dag was het aftellen tot mijn partner thuiskwam. Die was weg van 7u30 tot 18u30. Veel te lang…
    Gelukkig hadden wij wel iets dat ervoor zorgde dat hij stopte met huilen: de borst. Tiet erin, stilte, tiet eruit, huilen. De eerste weken/maanden hing hij meer aan dan af de borst. Ik weet echt niet hoe ik het overleefd zou hebben als de borstvoeding niet gelukt zou zijn.
    Langs de andere kant zorgde dat er wel voor dat niemand eens kon overnemen. Ik was altijd bij mijn baby en dat was ongelooflijk zwaar.
    Baby nummer 2 gaat gewoon zo’n lief baby’tje zijn dat enkel kreetjes laat als hij honger heeft en waar je zo overal mee kan komen. Dan kan ik eindelijk dat droombeeld dat ik had van een zwangerschapsverlof eens meemaken. :-)

  12. F

    Hey Kelly, ik vroeg me af: is tijdens de vele, vele dingen die jullie geprobeerd hebben ooit de mogelijkheid geopperd dat Dexter hooggevoelig zou kunnen zijn?

  13. Mijn oudste zus heeft dat krijsen 13 maanden volgehouden en het bleiten (veel bleiten) tot haar 4 jaar. Ze zonden die terug van school in een lege schoolbus “ze bleit teveel”. Zot komt ge. Zot. Bij ons zijn zelfs mensen geweest om aardstralen te meten en andere idioterie. Niemand kon een antwoord geven. Drie zalige doorslapende baby’s had ons mama en één die ons in waanzin dreef. Ze is er 21 nu, we hebben dat overleefd. Ik weet niet hoe.

    Bewondering voor u en alle mama’s. Gelle zijt van de sterkste soort.

  14. Veerle

    Geen huilbaby’s hier, maar toch zijn er herkenbare stukken. Bij de oudste hebben we lang gesukkeld met de borstvoeding. Op twee maanden kwam het in orde en hadden we een gemakkelijk kind, maar die eerste twee maanden hebben er toch serieus op ingehakt. De jongste was heel hongerig en sliep nooit lang na elkaar. Bovendien is die enorm veel ziek geweest tussen zijn eerste en tweede. We waren ook kapot, toen.

    Nu zijn ze vijf en drie en alles is zoveel eenvoudiger. Je kan hen iets uitleggen, je kan ze ergens mee naartoe nemen zonder een volksverhuizing aan slabjes, pampers, reservekleren, tutten, knuffels en draagzakken. Ze moeten niet per se dutten zodat je vastzit van 13 uur tot, tja, in het geval van mijn zoon 13.20 uur. Bij de dochter was dat soms 18 uur, en hoewel we daar blij om waren, zaten uitstapjes er ook niet echt in, waardoor we de muren op den duur op ons zagen afkomen.

    Ook zonder huilbaby vond ik de aanpassing zwaar. Ik heb de schuld daarvan in het begin bij mezelf gelegd, eenvoudigweg omdat er niemand was die hetzelfde leek toe te geven. Bij mijn zoon was ik beter op de hoogte, maar toch. Iedereen was razend enthousiast en ik leek continu tegen mijn grens aan te zitten. Lastig.

    Ik heb aanvaard dat ik blijkbaar niet zo’n baby-moeder ben. Geef mij maar een kleuter, die kunnen ook soms veeleisend zijn, maar dan heb je het gevoel ‘ik ben aan het opvoeden’ in plaats van ‘ik ben mijn hoofd boven water aan het proberen houden’.

  15. Wat ben ik “blij” de reactie van Katja te lezen… Nog nooit heb ik ergens anders gelezen of gehoord dat de baby vanaf nacht 1 niet alleen in zijn/haar wiegje wou slapen behalve bij mezelf. Vanaf nacht 1 besloot de zoon ook dat zijn wiegje geen goede plaats was om in te slapen. Inbakeren, sussen, een fopspeen… niks hielp: alleen dicht bij mama wou hij slapen. Thuisgekomen is er niks veranderd en nu zijn we bijna acht maanden verder en nog steeds staan we even ver: de zoon slaapt alleen tussen mama en papa in.
    Ook in jouw verhaal heel veel herkenning, Kelly. Dat eindeloos zoeken naar wat er nu eigenlijk scheelt: zijn het krampjes door huilen of puur krampjes, is het puur zijn reflux of is er ergens een overgevoeligheid aan iets in de voeding? Weer hetzelfde verhaal hier: we zijn nu bijna acht maanden verder en nog steeds staan we even ver. Kortgeleden zijn we op Omneprazol ipv Zantac overgestapt. De eerste dagen met een behoorlijk goed resultaat en ik dacht: “eindelijk, we hebben het gevonden”. Tot de onrust terugkwam en er weer een aantal huilnachten volgden… Ik kan niet beschrijven hoe machteloos dat voelt: denken dat je eindelijk de oplossing voor je baby hebt gevonden en dan keihard terug met je voeten op de grond moeten landen en beseffen dat het toch niet zo is. Dat je weer verder moet ploeteren. Want zo is het echt bij momenten: doordoen en niet teveel nadenken en hopen dat hij snel wat ouder is. Bedankt voor deze post: het geeft altijd wel wat moed om te weten dat je niet alleen bent.

  16. boenk erop, alweer. Mijn huilbaby is 2 jaar ouder dan Dexter, toen jij er midden in zat wist ik al dat het over zou gaan, ooit. Maar ook dat dat moeilijk te geloven is als je er middenin zit en dat het zot hels zwaar is om daar te geraken en dat het héél moeilijk is om zo lang zelf overeind te blijven.
    Hij blijft een gevoelig zieltje, dat met kindjes gaat spelen die de anderen niet zo leuk vinden (helaas ook als dat kindje ook hem steeds opnieuw pijn doet). Gemakkelijk is ie niet, mijn kleintje. Maar dat hoeft ook niet. Er zijn niet veel ouders die zeggen dat hun kindjes wél gemakkelijk zijn, toch? En wat ben ik blij, want de wereld die hij me toont is wonderbaarlijk.
    Voor baba en M, kleine zus volgde hier ook minder dan 2 jaar later en dat kwam goed. De overgang van 1 naar 2 was veel makkelijker dan de overgang van 0 naar een huilbaby (ik had me voorbereid op nog zo eentje, dus kon het alleen maar meevallen). Kleine zus is de eerste maanden weinig uit mijn armen geweest (borstvoeding die lukt is een gigantische luxe op troostvlak, die had ik niet bij de oudste). Ze huilde vrij snel als ze alleen lag, maar viel stil als ik haar vastpakte (opnieuw gigantisch verschil met de oudste) en dat had ik er wel voor over.
    Kleine zus is intussen bijna 3 en vaak lijkt het alsof zij het allergrootste cadeau zijn die we hen hadden kunnen geven. Een kleine zus voor de grote broer, een grote broer voor de kleine zus. Een hele grote oef voor ons (we weten maar al te goed dat het niet zo hoeft te zijn).

  17. Ellen

    Hier een mama die tijdens de zwangerschap is beginnen meelezen met Dexter als huilbaby en er zelf eentje gekregen heeft. De opluchting te weten dat dit je kon overkomen, dat wij daardoor zeer snel op zoek zijn gegaan naar oplossingen, ook au seriéux genomen werden door alle hulpverleners die wij aangesproken hebben. Verborgen reflux, zware krampen, koemelk- en sojaallergie, problemen in de nek en aan het bekken. Op zes maanden waren we eruit. Emiel is nu een heerlijke, onstuimige, gevoelige jongen met een groot hart en veel humor. Eentje met temperament, zoals ze zeggen, en dat is ook niet zonder uitdaging. Maar ik zou hem niet anders gewild hebben. En ik ben tot op vandaag ontzettend dankbaar voor alles dat ik hier gelezen heb. Het is een periode geweest die ik nog altijd meedraag en waar ik niet zonder tranen aan kan terugdenken, maar zoals Kelly schrijft aan de ouders die er nu in zitten: het gaat ooit over. Echt.

  18. Misschien een goede aanvulling: een tweede kindje kan totaal anders zijn. Ik was zo bang toen ik zwanger was om weer in de hel terecht te komen, maar met zoontje 2 zweefde ik op de roze wolk. Hij is nog steeds een erg blij, happy, tevreden, content kind. En zoon 1 is nog steeds een jongetje dat wat meer hulp en zorg nodig heeft om lekker in zijn vel te zitten, maar die zeker ten goede evolueert!

  19. Bart Verhaegen

    Alhoewel het ondertussen 18 jaar geleden is dat mijn vrouw en ik in een vergelijkbare situatie zaten krijg ik nog kippenvel als ik dit lees. Wij hadden een afspraak: als één van ons de baby afgaf en zei “even overnemen, ik kan niet meer” dan werden daar geen vragen over gesteld. We namen gewoon over, wat we ook aan het doen waren, we lieten alles vallen en lieten de ander gaan. Dat heeft er ons door geholpen. Na de eerste maanden huilen verminderde de frequentie van het overdag huilen maar toen begon het nachtelijk huilen, minder erg, minder lang, minder intens maar wel twee jaar lang, elke nacht… En baby nr twee volgde in de voetsporen van haar zus. Elke nacht huilen: twee jaar lang. Toen mijn vrouw over een derde kindje begon heb ik nee gezegd. Ik kon dat mentaal en fysiek niet meer aan.
    Mijn twee dochters zijn nu flinke meiden die aan niks allergisch zijn, geen watjes, voor alles te vinden zijn… kortom: gezellige, leuke, zelfstandige vrouwen.

  20. ik herinner me nog de avond dat ik huilend naar mijn mama belde omdat de kindjes maar niet wouden slapen en maar bleven wenen en krijsen in hun bed.
    Ze is direct in haar auto gesprongen om bij ons te komen slapen, zodat wij bij haar thuis in haar bed konden gaan slapen. Deugd dat dat deed ;-)

  21. Vele mama’s schamen zich voor hun ‘slechte’ gedachten denk ik wanneer ze die hebben en durven dan geen hulp in roepen. Of ze voelen zich schuldig.
    Sommige hebben ook geen partner die even ‘overneemt’.
    Huilbaby’s heb ik gelukkig zelf nooit gehad. Alleen ééntje die heel erg gevoelig was aan prikkels en ook snel weende.
    ’s Nachts heb ik nu wel slaaptekort en overdag kan ik ook me niet even neerleggen. Soms heb ik het dan echt gehad. Als de jongste ’s avonds echt niet wil slapen leg ik haar boven en laat ik haar een beetje zielig ‘wenen’. Ik ben daar niet trots op, maar ik knuffel en kus haar genoeg overdag en ook ’s nachts mag ze de hele nacht bij me in bed dus even hard huilen mag. Ik kan mij dat echt niet voorstellen zo een huilbaby. Daarom is er misschien ook veel onbegrip bij mensen die dat niet kunnen begrijpen dat je je kind misschien iets wilt aandoen. Iemand in de buurt (partner, moeder)is dan zeker nodig. Want zo is het niet bedoeld. Het moederschap.
    Met dit stukje toon je dat het niet iets is om je voor te schamen dat je het niet meer aan kan en hulp moet zoeken.

  22. Emmy

    Tranen in mijn ogen hier….hebben zelf een zoontje van nu 6 maanden die ook zeer veel huilde en nog steeds heel gevoelig is. Zo herkenbaar om te lezen en fijn om te weten dat wij niet de enigen zijn die worstelen. Dankjewel voor het delen.
    Liefs

  23. Dit zijn denk ik wel de meest waardevolle stukjes op het net. Wij hadden geen huilbaby maar eentje die s nachts niet wilde slapen en pertinent bij hoog en laag fles weigerde. Ik heb me zo ontzettend niet gesteund gevoeld in die periode en ik was zwaar oververmoeid en randje depressief. Later bleek na een goed gesprek dat ik niet te steunen was. Ik liet op geen enkele manier mijn mannetje los en maakte het niet alleen voor mezelf onmogelijk moeilijk maar ook voor de omgeving om mij te helpen. Zo goed dat je dit hebt opgeschreven. Misschien ook wel een idee voor mij, ik krijg steeds vaker vragen rondom het slapen. Het is ook iets waar ik stiekem heel bang voor ben in de komende kraamperiode en het eerste jaar. Goed dat je dit hebt opgeschreven. Liefs

  24. Truus

    Super dat je hier als ouder gerustgesteld wordt dat het zeker niets met jouw onzekerheid te maken heeft. Onze dochter (nu 5) was ook een pittige en veeleisende baby. Ik voelde mij daar heel onzeker over en vond ook niet voldoende steun in m”n omgeving. Maar als ik zie hoe onze meid ons al zo verbaasd heeft met haar kijk op de wereld, haar enthousiasme. Zalig! Maar ik ben toch blij dat haar broer (nu 2) zo’n rustige baby was : ).

  25. Marloes

    Ik heb niet alle reacties gelezen, maar het eerste wat in me opkomt is dat Dexter hoogstwaarschijnlijk hoogsensitief is. Ik heb dat ook al een paar keer over jou gedacht en in de comments geschreven. Voor mij was het een enorme openbaring daar over te lezen. Iemand die beschreef hoe ik me voelde! Ik heb gisteren net een boek gekregen over hoogsensitieve kinderen dat ik snel ga lezen, want onze dochter is hoogwaarschijnlijk ook hoogsensitief. Ik had het allemaal graag veel vroeger geweten, zowel over mezelf als over mijn dochter die nu al 6 is.
    Wij wisten al heel snel dat onze dochter anders was. Op 2 zei iedereen, het is de leeftijd, “ik ben twee en ik zeg nee”, het zal wel beteren. Ze is nu 6 en we hopen nog steeds dat het gaat beteren. Ik heb dus zeer veel verwachtingen over dat boek, want zowel zij als wij zien ervan af. Ik kan het nu bij mezelf herkennen en weet dat ik me moet afzonderen om tot rust te kunnen komen. Zij herkent het nog niet, weet niet hoe ze zichzelf tot rust kan brengen, en heeft ook nog niet door hoeveel deugd het haar doet als ze effectief tot rust kan komen.
    Ik kom hier graag lezen Kelly. Ik apprecieer je eerlijkheid enorm, zeker in deze wereld waarin velen vaak (of alleen maar?) zijn mooiste kant wil laten zien.

  26. Marloes

    oei, ik past mijn laatste zin wat aan en vergat de rest van de zin…
    Ik apprecieer je eerlijkheid enorm, zeker in deze wereld waarin velen vaak (of alleen maar?) hun mooiste kant willen laten zien.

  27. Robin omma

    Ook ik heb tranen in mij ogen, slik van herkenning en schaam me nu, 4 jaar na de geboorte van ons zoontje nog steeds, terwijl ik dit allemaal lees… Ook wij hadden ook een huilertje en ik vecht nog steeds tegen het onbegrip en het taboe dat nog steeds op mijn schouders rust. Wij leken alles voor elkaar te hebben: geweldige universitaire diploma’s, een expatjob in het buitenland, leuke vakanties naar tropische oorden…. En dan een huilbaby… Reken maar dat het begrip van vrienden en familie ver onder het vriespunt zakte, toen ik vertelde dat ons zoontje abnormaal veel weende. De geringschattende blikken, het gezucht en “och, ze hebben “eindelijk” ook eens een probleempje”-gedenk… Het ligt nog allemaal heel vers in mijn geheugen. Wat “de mooiste periode uit ons leven” zou moeten geweest zijn, werden lange, donkere dagen en maanden en ja, jaren (overdag minderde het huilen ook, maar de nachten bleven moeilijk). Nu, bijna 5 jaar (en een huwelijkscrisis als gevolg van onze huilbaby) later, is alles op zijn plooi gevallen. Maar “het trauma” is er nog steeds: de liefde waarmee onze baby gemaakt en geboren werd, lag zo dicht bij de haat (ja, en dat was het bijna, al durf ik het eigenlijk niet hardop te zeggen). Een litteken op ons hart die soms wat vervaagd lijkt maar soms nog overduidelijk is… Vooral bij de vraag “en komt er geen broertje of zusje meer?”…. Het is een vraaf die we nog steeds niet durven beantwoorden, want kunnen we dit nog een keertje aan? En overleeft ons huwelijk het deze keer dan ook?
    En jullie Kelly? Denken jullie nog aan “een vervolg”?

  28. Ans

    Beste Kelly
    Dat moet verschrikkelijk zijn geweest, zenuwslopend is het, een baby die de hele tijd huilt.
    Het is dan ook geweldig, dat het nu zo goed gaat!
    Ik heb een vraagje voor je: gaf je eigenlijk borstvoeding?
    Mijn dochter huilde de eerste drie maande ook heel veel, maar aan de borst (en in de draagzak) werd ze wel stil. De borst is na vijf maanden nog steeds een su-per handig troostmiddel, ik zou me echt geen raad weten zonder! Omdat ik er niets over lees in je verhaal, maar wel over flesjes en spenen en hyperallergene voeding (niets is zo hyperallergeen als borstvoeding), vroeg ik me dat af, en wat de reden daarvan was.
    Veel groetjes, en een gelukkig 2015!
    Ans

    1. Hey Ans, ik heb negen dagen borstvoeding gegeven, maar de combinatie ik die niet voldoende borstvoeding had en Dexter die zoveel huilde dat hij alles waaraan ik uren zat te kolven bleek over te geven van het vele huilen was hier geen winner. Niks was een winner, eigenlijk.
      Het heeft mij ook zoveel stress bezorgd dat ik bij een (eventuele) tweede ook niet meer ga proberen, zelfs. Trauma’s. Pijn. Nachtmerries. Blij dat het voor jou wel werkte, wel. :)

      Ik weet dat ik nog niet op alle vragen heb geantwoord, dat komt door de vakantie en het feit dat ik nog een andere post ga schrijven met alle antwoorden. Even geduld, dus. :)

  29. Ans

    Dag Kelly
    Bedankt voor je snelle antwoord!
    Ik zou je toch willen aanmoedigen op het opnieuw te proberen met nummer 2, als je drie weken de pijn kunt verbijten en goede hulp krijgt van een vroedvrouw en lactatiedeskundige, dan wordt het echt de moeite waard, en zal je er achteraf super blij mee zijn.
    Fin,wat je ook kiest, we hopen denk ik allemaal met je mee dat de volgende een rustige baby wordt die heel veel slaapt! :-)
    Ans

  30. Veerle

    een bemoedigend verhaal voor veel zoekende ouders. Ik heb twee zonen, 5 en 3. Ik durfde nooit klagen. Maar bij de geboorte van de tweede zoon vond ik dat ik te weinig heb geklaagd. Dag en nacht verschil, die twee. De oudste was een heel gevoelige baby. Een spoedkeizersnede, mislukte borstvoeding, verborgen reflux, geen prikkels verdragen. Het was een helse rit. En pas nu, na 5 jaar, kan ik ontzettend van mijn grote man genieten. Eindelijk slapen we weer door, eindelijk wordt niet elke onverwachte situatie gevolgd door een huilbui, eindelijk kan hij uitleggen wat er scheelt. Ja, 2 en een half jaar oud is een magische grens. En voor ons is 5 jaar de zorgeloze grens. Nu weten we wel dat hij op zijn pootjes terecht komt, die gevoelige jongen.

    We beseften ook dat er veel ouders zijn die het nog tien keer zwaarder hebben. Maar er zijn er ook veel die het tien keer gemakkelijker hebben. Wij zaterdag ergens tussenin. Het is belangrijk dat ouders oprecht zijn en durfden te vertellen dat het niet altijd even gemakkelijk gaat. Alleen dan kunnen we leren van elkaar. Mooi verhaal. En hopelijk volgen er nu veel fantastische momenten.

  31. Lotte

    Precies het verhaal van mijn zoontje… Inmiddels 2 jaar… Huilde non stop… Werd binnenstebuiten gekeerd in kortrijk, gent, naar Leuven geweest… Niemand die begrijpt hoe zwaar het is tot je het meemaakt… Blij dat ik deze blog nu gevonden heb. Ondertussen een dochter erbij die ook wat streken van haar broer meeheeft, gelukkig werkt een draagdoek dit keer wel… En laat ok me niet meer zo gek maken en durf in hulp vragen!

  32. Lotte

    Hier trouwens ook overgeschakeld naar de meest hypoallergene melken enzovoort maar niets hielp. Tijdens al het huilen door was ik aan het afkolven want zoon was prematuur en drink om het anderhalf uur. Tot ik niet meer kon en gebroken ben en overgestapt naar kunstvoeding. Bij de dochter meteen flesjes. het eerste jaar met Lars was verschrikkelijk en als ik terugdenk aan het afkolven (van de vorst wou hij niet drinken) krijg ik al rillingen… Geen idee hoe ik dat jaar gecombineerd heb met fulltime lesgeven. Ik was een zombie en veel vermagerd. Genieten van een roze wolk? Ze worden zo snel groot? het leek eeuwen te duren voor er beterschap was. Het gaat nu beter maar zodra ik eraan terugdenk, draait mijn maag… Als ik erover praat komt het allemaal terug, zo vers. En ik vond het helemaal niet eerlijk dat alle baby’s in de omgeving in de familir zo flink waren..

  33. Lotte

    Verder veel schrik gehad voor een tweede maar ik geloofde erin dat het tweede kindje een rustig zou zijn… :-) één ding gaat veel beter: ik kan het relativeren, ik weet dat we erdoor moeten en dat het betert :-)

  34. katrien

    heel herkenbaar verhaal. Ons zoontje is nu bijna 3 jaar en was een echte huilbaby. Nergens kwamen we iemand tegen die hetzelfde verhaal had of die van ons. Ze gaven wel allerlei tips : ‘heb je zijn bedje hoger gezet?’ ‘Heb je al andere melk geprobeerd?’ We kregen de kriebels van die tips. TUURLIJK hadden we dat al geprobeerd en véél meer. osteopaten, schommelstoelen, dokters, etcetc … En inderdaad, de enige remedie was ’tijd’. Het beterde met tijd. na zes maanden zag ik enige beterschap, maar pas na 1 jaar kon ik echt verschil merken. Het zal altijd een heel gevoelig ventje en een specialleke blijven, maar tis onze kleine superman. En nu zitten we hier gezellig samen met kleine zus van 3 maanden die (gelukkig) heel wat eenvoudiger is :-). Veel sterkte aan dan andere huilbaby-mama’s! Het betert echt met de tijd!! x

  35. Hier nog een kleine aanvulling. We hadden geen huilbaby’s, maar Oscar, nu 19 maand, is een wakkere baby. Slaapt nu nog juist 6u aan een stuk. En dan is hij wakker, zoals in: brabbelt, springt hij in zijn bed, leest hij boekjes, wil hij eens drinken, loopt hij rond over zijn bed,…gewoon wakker.
    Maar nu dus de aanvulling: dat de vermoeidheid een weerslag heeft op jouw relatie. We zien elkaar doodgraag maar hebben wat afgezegd, afgezaagd, soms zelfs elkaar verweten. En nu we aan die 6 uur zitten, kunnen we weer ademen. En dus aan één stuk doorslapen ;)

  36. silk

    In ons geval bleek de oudste wel te reageren op oa melkproducten, en de jongste bleek reflux te hebben, dus je zin “dat je een volgende keer niks meer zou proberen” schoot toch een beetje in het verkeerde keelgat bij mij.
    Ik heb niet alle blogposts gelezen, maar bij de oudste heb ik het eerste anderhalf jaar ook enorm zwaar ervaren, de eerste maanden wegens onophoudelijk huilen (het duurde wel even voor we wisten waardoor) en daarna wegens nachtelijk eten. Bij de jongste is het zwaar omwille van de combinatie baby/kleuter maar minder de baby op zich eigenlijk.

    1. @silk: dat van dat verkeerde keelgat schiet mij dan weer in het verkeerde keelgat. Ik had het over al die commerciële producten die veel beloven en niks geven, natuurlijk erken ik dat er zoiets bestaat als reflux of koemelkallergie.

  37. Britt

    Hier zitten we ook met zo eentje, ook omwille van zware reflux en koemelkallergie, gelukkig nu 11 maanden later is hij uit de koemelkallergie al uitgegroeid, toch een positief puntje :-) hier waren het ook enorme zware dagen en nachten, continu huilen overdag en ’s nachts niet of heel slecht slapen, het huilen overdag is super gebeterd, als ik hem even op de speelmat zette en 1 stapje van zijn zijde week was het een enorm gebrul als resultaat (geen gewone verlatingsangst), wij hebben uiteindelijk na ook vele dingen geprobeerd te hebben en veeeele euro’s uitgegeven te hebben als laatste “redmiddel” perinatale babytherapie geprobeerd, jaja inderdaad een psycholoog voor baby’s, het kan ni gekker klinken, maar op den duur ga je inderdaad ver om toch maar iets te kunnen vinden dat verbetering brengt, voor de dagen heeft dit deze therapie wonderen gedaan! De nachten blijven, nu 11 maanden later nog steeds een hel. Waarom heb ik geen antwoord op. Ik heb ook een dochtertje van 4 jaar die een superbaby was, dus ik kan vergelijken hoe het is om een zalige baby te hebben, en waar ik het met momenten enorm moeilijk mee heb is dat ik na 11 maanden nog steeds mijn eigen zoon niet kan doorgronden, een mama voelt haar kind normaal aan, het minste zuchtje of het minste geluidje en als mama weeg je wat je kind nodig heeft, bij mijn zoon heb ik dit dus niet, ik snap met momenten niets van hem, en dat vind ik enorm frustrerend. Mijn man is weg van 5 uur in de ochtend tot 18.30 in de avond, enorm lange dagen om er alleen voor te staan, we hebben ook niemand die ons kan helpen, ik ken het gevoel dat je de minuten elke dag aftelt totdat er eindelijk iemand thuiskomt die het eventjes overneemt, die dan meestal ook al een enorm zware dag op het werk achter de rug heeft, wat het voor hem ook ni makkelijk maakt. De zware nachten beginnen ook hier enorm op onze relatie te wegen, voor het minste ontploffen we soms, en dan voel ik mij natuurlijk weer schuldig, want de 4-jarige dochter begrijpt maar al te goed dat mama en papa ruzie maken, verschrikkelijk. Ook ik blijven elke dag, elke week, elke maand hopen dat we eindelijk terug rustig mogen gaan slapen, het zal er ooit wel eens van komen zeker ….

  38. Ik ben zo blij dat je je tweede tip vermeldt. Wij hebben dat enkele keren gedaan, de huilbaby / huilbaby’s (tweeling) van anderen opgevangen. En wat ons altijd verbaasde, was dat de ouders het zo moeilijk vonden om die hulp te aanvaarden. “Maar jullie hebben er zelf al vier!” zeiden ze dan. Wel, de ervaring met 4 kinderen maakte ons misschien net goede, ervaren, geruste babysitters. Ik hoop dat kersverse ouders zich laten leiden door je tip en op tijd hulp vragen én aanvaarden. Wie hulp aanbiedt, doet dat niet zomaar. Ga er gewoon op in, het kan maar helpen.

  39. Els

    Mijn zoontje is nu net 1 jaar, en het doet nog steeds zo’n deugd om je verhaal te lezen en te beseffen dat we toen niet alleen waren.
    Wij hadden ook een huibaby, ook alles geprobeerd om het op te lossen, tot een paar nachten observatie in het ziekenhuis toe. En een fortuin kwijt aan bachbloesems, homeopathie, osteopaat, … niets hielp, en wij maar bij elk middeltje hopen op een mirakel.
    Mijn tip (maar zeker geen wondermiddel): gewoon toegeven en uren en uren en uren met je kindje rondlopen, tot zelfs op je lijf laten slapen. Ik denk dat die kleine huilhummeltjes gewoon nog niet klaar zijn voor de wereld.
    Wat bij ons ook hielp (maar viel wel samen met zijn 3 maanden oud zijn, dus kan ook gewoon daaraan liggen) is hem op zijn buikje laten slapen, ik weet het , het mag niet, maar wij kregen van de kinderarts (ik ging wekelijks langs) een medische slaapapneu monitor mee. En ja, dat was plots dag en nacht verschil, maar elk kindje is anders.

  40. Ik ontdekte pas recent je blog en ben je posts één voor één aan het afschuimen. Hoe herkenbaar! Dank u, dank u, dank u, dank u, dank u.
    Deze Poperings-Gentse is je eeuwig dankbaar!

  41. Saar

    Dat het internet nog lang kan “nazinderen” merk je door de datums. 2014 is al enige tijd geleden. Nu, net 2017, om 6u ’s ochtends, lees ik in je blog. Dat het allemaal beter wordt, dat je ondanks begeleiding nog steeds niet echt weet wat de oorzaak was. En dan die vele reacties dat mij het ‘je bent niet alleen-gevoel’ geven dat ik nodig had.
    Mijn meisje is nog ‘maar’ 6 weken oud. Huilt dagelijks een half uur of langer op verschillende tijdstippen en elke avond tussen 18u en 01u aan een stuk. Vaak nog met een verlengd einde door pure vermoeidheid. Ik leg haar erna in haar bedje in de wetenschap dat ze om 4u terug zal beginnen roepen voor eten. En terug krampen zal hebben. Soms vraag ik me af of het wel de moeite is dat ik probeer te slapen. Om 6u ligt ze, net als vandaag, weer al kreunend van de pijn op mijn buik, trekt ze aan haar oren en haartjes. Ze wilt slapen en is al even gefrustreerd als ik.

    Eigenlijk ben ik nog niet klaar om haar ‘af te geven’ aan familie, om zelf wat te rusten. Ik hoop nog stiekem op plotse verbetering voor ik naar professionelen stap. Ik laat mijn man het even overnemen, maar heb haar na 5 minuten terug vast. Bij hem klinkt het geluid dubbel zo luid, naar mijn gevoel. Al weet ik ergens ook dat ik dit niet kan volhouden, dat het niet voorbij is gewoon omdat ik weer een nacht heb overleefd. Ik weet dat allemaal en toch ga ik door.

    Of, tenminste, dat was zo. Enigsinds ontmoedigd las ik de leeftijden van de huilbaby’s: nog maanden? Nog tot jaren erna een ‘moeilijker kind’? Oh, help. Dat kan ik niet alleen.

    Ik ga je blog verder lezen, tussen huilbuitjes door. Ik ga hulp inschakelen. En ik ga mezelf proberen te overtuigen dat het oke is om niet “de perfecte moeder met een baby die nooit huilt” te zijn.
    Ik heb nog een lange weg te gaan. En ik ben niet alleen.

  42. Sam

    Hier 2 kids en ja hoor, 2 huilbaby’s. Ook hier hielp niets. Of helpt niets, we zitten er momenteel weeral 5 maanden in. Het is waar wat je schrijft: lastig dat je niet weet hoe lang nog.
    Ik vind dat er vele ‘regeltjes’ en ‘volkswijsheden’ niet kloppen bij huilbaby’s. De boekjes van de gezinsbond gooi ik weg zonder er in te kijken, want bij ons loopt alles anders en ik vind het zeer frustrerend om er steeds weer aan herinnerd te worden wat we allemaal missen. Het oei-ik-groei boek van kind en gezin van ’t zelfde.
    De 2e baby heeft ons mysterie wel opgelost. Mijn refluxers breken de zuurremmers te snel af (ultra rapid metabolizers). Iets waar de huidige wetenschap nog niet zo ver in staat. Dus blijven ze met een ontstoken slokdarm zitten waar er de ganse dag door zuur op gegooid wordt. Men zou voor minder schreeuwen denk ik dan. En hoe erg het verdict ook is, ik heb rust gevonden sinds ik weet wat er scheelt.
    Soms vergeet ik dat het goed komt, zelfs al loopt hier een levend bewijs rond. Dan verplicht ik mezelf om naar buiten te kijken, naar de mensen, zien dat er geen enkele passant weent, laat staan een ganse dag en halve nacht.
    Hier kunnen we deze keer op veel hulp rekenen. Ik durf eerlijk zeggen dat het zonder die hulp gewoon niet zou lukken en dat ik er helemaal aan onderdoor zou zijn gegaan. Ik durf niet denken hoe het hier dan zou geweest zijn.
    Sterkte aan allen die dit moeten verwerken. Een huilbaby wordt zwaar onderschat, er komt veel meer bij kijken dan het irritante geluid dat uit zo’n schattig babymondje komt.

  43. Kim

    Hier geen huilbaby dus ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dat moet geweest zijn! Zo knap dat je jouw verhaal deelt en fijn om te zien dat je er zo veel mensen mee kan helpen! Ook mensen die geen huilbaby hebben maar waar het postpatrum-gedeelte omwille van een andere reden erg zwaar is of veel energie vraagt. Zelf ben ik ook iemand die nooit om hulp zou vragen, al ben ik er na 4 maanden soms ook aan toe dat iemand het eens voor een avondje overneemt. Tegelijk ben ik zo bang dat mijn baby hard gaat huilen (heeft eens een paar hysterische momenten gehad omdat ze zeer snel overprikkeld raakt en we kregen haar toen zelf bijna niet getroost) en de babysitters (ook al is dit dan familie) mijn baby niet getroost krijgen en vermijd ik de hele situatie dus. Vooral omdat de babysitters zelf veel onzekerheid uitstralen en niet zeggen ‘je brengt ze dan en wij nemen het over’ of ‘we komen een paar uurtjes oppassen’. Een echte cirkel dus. Ik vraag me af hoe dit voor jullie was en of je tips hebt om dit los te laten/ hiermee om te gaan? Het is natuurlijk peanuts in vergelijking met jullie situatie maar ik zit hier echt mee aangezien ik haar over twee maanden ook naar de crèche moet brengen en liefst daarvoor al eens toevertrouw aan iemand uit de omgeving die regelmatig zal babysitten. Alvast bedankt!

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>