Waarom het hier zo stil is en #vergeetniettekijken

Het is hier stil, ik weet het. Maar op andere plekken niet.
En ik bedacht me dat ik dat misschien eens moest laten weten.
Dat dat misschien wel proper zou zijn van mij.

Deze blog rammelt, ik schreef dat al eens.
Het is een oud beestje, zo simpel is het.

Hij is al tijden aan vernieuwing toe, en die vernieuwing zit eraan te komen.
Maar in tussentijd schrijf ik mijn stukjes op andere plekken.
Korte stukjes over wat ik denk en waar ik zoal mee bezig ben.


Ik verwijs u dan ook graag door, in tussentijd.
Tot dat hier weer bolt.

Naar mijn instagram-account, bijvoorbeeld.

Of sinds kort dus naar mijn tweewekelijkse nieuwsbrief, die #vergeetniettekijken heet.
Daarin deel ik om de twee weken een update of een idee, en vijf dingen die volgens mij de moeite zijn om eens wat langer naar te kijken.

Dat kan echt van alles zijn.
Een krachtig of inspirerend idee. Of een handige app, een lifehack of recept of iets anders megacools.
En altijd een boek dat mijn leven minstens een beetje heeft veranderd, want aja, nog altijd team #nevernotreading. ⁠⁠

Gratis en voor niks registreren zodat je hem vanaf nu ontvangt kan hier.

Ik jeun me er in elk geval wreed mee, en ik lees dat anderen dat ook doen, dus hou u vooral niet in.
Ik zie u dan daar!

5 beelden, 5 dingen

1_ “Mocht je iets hebben horen breken, het was dan mijn klomp”, appte ik in het groepje dat ik bezig met mijn vader en broer en aangetrouwden op Whatsapp. Immers was ik er rotsvast van overtuigd dat ik voor april 2020 nog nooit een mondmasker van dichtbij zag, laat staan dat ik er een had gedragen.

Maar tijdens het doorploegen van een doos oude foto’s die ik dringend eens in een album wil krijgen, kwam ik het bovenste beeld tegen. Mijn vader, mijn broer en ik, in 2007, het jaar waarin mijn mama zo verzwakte door longkanker en de behandeling ervan dat wij blijkbaar eens een mondmasker en handschoenen moesten dragen om bij haar op bezoek te gaan in het ziekenhuis. Ik was dat helemaal vergeten, en mijn papa en mijn broer zo blijkt ook. En toch is het gebeurd. Het is allemaal gebeurd, en vergeten doen we.

2_ Het is hier stil, en toch gebeurt er van alles. Ik maak online cursussen, ik maak podcasts, en ik ben op zoek naar hoe deze oude getrouwe blog nog in mijn plaatje past van wat ik maak en wil maken. Dat ik hier kom posten wil zeggen dat ik deze rammelende oude vriend nog niet ten grave heb gedragen. Dat is ook niet mijn bedoeling. Binnen een dikke maand zijn we maar liefst zestien jaar samen, mijn blog en ik, en zoiets gooi je niet zomaar weg.

Maar het rammelen zorgt er wel voor dat ik hier nog minder vaak kom. Je ziet het misschien niet, maar dit beestje is vooral achter en ook voor de schermen aan vernieuwing toe. Dat komt er dit jaar nog van, als het van mij afhangt, maar jammer genoeg hangt niet alles alleen maar van mij af. Ik ga eens lief kijken naar mijn drukbezette IT-dienst en vragen wat er mogelijk is.

3_ Ondertussen ben ook ik in een inderhaast opgetrokken Paaspauze terechtgekomen. Nooit verwacht, en gij waarschijnlijk ook niet. Toch niet dat de scholen weer zouden sluiten. Maar het is zoals steeds wat het is, we maken er hier wederom het beste van, en ook al ziet het er niet naar uit dat ik bijzonder veel waar ga weten te maken van al wat ik op mijn lijstje van 21 dingen die ik wil doen in 2021 heb gezet (een lijstje dat ik hier zelfs nog niet heb gepost, maar wel in mijn podcast heb vermeld), afgelopen weekend ben ik wel face first in een nieuwe heerlijke hobby gevallen.

Die van de puzzel van duizend stukken. Dat was ineens mijn meest random puntje van de lijst: een puzzel van duizend stukken maken. Maar toen kwam ik dus in de Standaard Boekhandel de heerlijke puzzels tegen van Laurence King.

No spon, maar ik kocht dus met eigen centen deze Pop-Art versie, en man, het werd een heerlijke gezinsactiviteit en Dexter en ik willen nu een puzzelclub beginnen. Zo gaat dat dan, als je nogal enthousiast van aanleg bent. Maar als er dus iemand puzzels wil uitwisselen, ik heb er één, hij raakt vandaag of morgen zeker af, en ik wil wisselen voor één van minstens duizend stukken die zeker nooit zo leuk kan zijn als de Pop-Art puzzel, maar het is wat het is. #LEUKSTEPUZZELOOIT

4_ Ondertussen werd mijn dochter ook nog eens vijf jaar. Geloof me vrij: in het leven van een vierjarige is dat nogal een ding. Zeker als er voor de rest weinig te beleven valt, al denk ik niet echt dat het daaraan ligt. Vijf is echt gewoon big business. Het is al een maand van dat en ik word er nog met de regelmaat van de klok op gewezen dat ze dus wel degelijk vijf is. Dan denk ik: ik weet het kind, en ik maar denken dat de two’s terrible gingen zijn en dat het daarna makkelijker zou worden.

Pas op: het is een bijou, die Flo, zeker weten, maar het is ook een hele felle, licht ontvlambare bijou. Een beetje zoals haar moeder, ahahaha. En dat maakt het hier ten huize echt niet altijd simpel.

Wij ontvlammen luid en duidelijk en dat is hier dikwijls vermoeiend en met traantjes. Wat me doet denken aan deze heerlijke post van Hanne Luyten, die met het woord #pandemoe weergeeft wat we allemaal voelen. Ik prevel dan de “een dag met een keer”-mantra en zorg dat ik mijn ruimte inneem door te blijven wandelen met mijn heerlijke vriendinnen en elke dag dat ik kan te journalen. Ik ga daar binnenkort nog eens een blogpost over proberen maken, als ik tijd heb, want toch echt wel mijn ontdekking van de pandemie.

5_ Ik ben ook zo blij dat ik uiteindelijk toch verder heb gedaan met Vast & Zeker, mijn online cursus over periodiek vasten. Ik ben daar in een badje van megacoole en enthousiaste cursisten gevallen waar ik me echt aan kan laven. Hetzelfde met alle zwaar gemotiveerde cursisten Baas over eigen Tijd die bij Werk & Leven zijn gestart.

Ze doen het super, ze zijn de max, ze geven me heerlijke feedback over het lesmateriaal, en dat sterkt me in het gevoel dat ik zo graag nog van alles wil maken.

Ik lanceer Vast & Zeker nog eens in de loop van september. Zet je even hier op de mailinglijst als je dat zeker niet wilt missen, en korting wil krijgen die je alleen kan claimen als je op die lijst staat.

Oh, en nog iets! Achter de schermen was er een hoop miserie met mijn mailinglijst omdat die verweven en vernesteld zat met Werk & Leven en ik daardoor nooit met manieren een mail kon sturen zonder dat er van alles mis kon gaan.

Die miserie is dankzij de geweldige Miet Bamps van Unclouded finaal achter de rug. Om dat te vieren ga ik deze maand nog eens een #nevernotreading versturen, mijn boekennieuwsbrief die volgens mensen die het kunnen weten serieus de moeite is. Ontvang je die nog niet, of niet meer?

Dan is het nu het moment om je hier te registreren, gratis en voor niks.

Werk & Leven: 50 afleveringen later

Vieren, ik kan dat niet goed.

Ik heb twee boeken uitgegeven zonder feestje.
Het is tien jaar geleden dat ik nog een echt, stevig verjaardagsfeest gaf. (ik word veertig in augustus, als we mogen van de virologen is het misschien echt weer eens tijd voor dansen en tegen gilets trekken)

Ik ben ook geen projectvierder.

Als het project waarvan sprake gevierd zou kunnen worden, ben ik al drie projecten verder in mijn hoofd en laat ik het voor het gemak passeren.

Ik besef nog niet zo lang hoe jammer dat is.

Want waarom doe je dingen, als je je succes niet eens viert?
Als je het haast vanzelfsprekend vindt dat iets lukt, en de tijd niet neemt om schouderklopjes aan jezelf en de mensen die er voor je waren hebt gegeven?

Ik ben mezelf aan het leren om vaker stil te staan bij wat ik doe.

Vandaag staat de vijftigste aflevering van Werk & Leven online. De podcast die er bijna niet kwam, omdat ik Anouck Meier een keer of vijf afwimpelde.

Of zoals ik het net op de socials deelde:

“Eerlijk is eerlijk: toen Anouck Meier voor de vijfde keer aan mijn oren kwam zagen om samen een podcast te maken, was ik vooral bezig met de vraag “hoe kom ik hiervan af?”.

Want ja, als je door het bos geen bomen meer ziet, en plots komt daar een podcast als Werk & Leven bij, dan is die extra druk misschien niet bevorderlijk voor de feestvreugde. Maar ze bleef aandringen, en ik dacht: misschien heb ik wel wat meer fun nodig in mijn dagen. Misschien moet ik meer dingen maken die ik wil maken, en minder wat andere mensen willen dat ik maak.

Dus ja.Wij die dressing in, met een micro die zo slecht afgesteld stond dat ik nog altijd niet naar de eerste drie afleveringen durf luisteren.Maar het is de enige manier om te beginnen. En dan op een mooie fancy friday op vandaag aan vijftig episodes te geraken.We hebben veel geleerd in 50 afleveringen.

Over techniek, al kan dat echt nog altijd veel beter. #sorryyouri

Maar we hebben nog veel meer geleerd over elkaar, onszelf, andere mensen, en hoe je met twee vrouwen samen kunt werken zonder krabben, jaloezie of onzekerheid.

Ik zou het bijna evident vinden, maar dat was het zeker niet.
Ik ben heel trots op ons.

Op hoe we hebben doorgezet toen er nog bijna niemand luisterde.
Op hoe we alles al doende hebben uitgevogeld.
Vielen en weer rechtstonden.

En vooral: hoe we het deden zonder waar ik bang voor was, al sprak ik het niet uit, die eerste maanden. Of ik het wel kon: samenwerken met een vrouw. Ik had niet zo’n goede ervaringen. Ik dacht dat we te veel verschilden, of misschien nog lastiger: te veel op elkaar leken.

Nu besef ik dat mijn angst met mijn eigen issues te maken had.

Je kunt niet onzeker worden door wat een ander doet als je niet beslist om mee te gaan in dat verhaal.

Dus ja, vijftig podcasts, dat mag zeker gevierd worden.

Met een jubelepisode over de vijf lessen die we hebben geleerd, en met een kweetnie hoe tof prijzenpakket dat jij misschien kunt winnen.

Maar ik vier vandaag wie ik ben geworden door vijftig podcasts op te nemen. Het neveneffect dat ik niet had kunnen voorspellen. Dat ik zoveel mocht leren over mezelf, mijn relaties met anderen, mijn verhalen, mijn onzekerheid. Dat ik op mijn bek mocht gaan en weer recht mocht staan van mezelf en anderen.

Het is een beetje met die boeken van “kies je eigen avontuur”.
Wat een zot avontuur, die podcast.
En dat ik er snel eens op wil dansen. En koude alcoholvrije pintjes drinken.

(je kunt een megacool cadeau winnen, ga zeker eens luisteren wat je moet doen. Dat kan hier)

Het recept voor de beste koekjes ter wereld

Het is een slimme truc voor SEO. Jeweetwel, search engine optimization, waarmee je dankzij de juiste zoekwoorden hoger scoort op zoekmachines.

Zet ergens “beste x ter wereld”, en mensen gaan het nog geloven ook. Wat me dan weer doet denken aan een interview dat ik ooit had met Els Pynoo voor de Doodgewone Dingen in De Standaard Magazine. Daarin vertelde ze me dat ze zich graag liet inspireren door “de mooiste…” als zoekterm in te tikken op haar iPad.

“De mooiste Spaanse deuren, bijvoorbeeld, en me dan zitten vergapen aan supermooie Spaanse deuren. Die dan zelf willen maken. De mooiste gemetste waterputten is ook een goede.”

Wat me ook weer doet denken aan iets dat ik afgelopen week op Reddit las: dat je in elke receptenblogpost een moord zou kunnen opbiechten in de tekst die boven de ingrediënten staat, en niemand het zou weten omdat niemand die tekst leest.

Als je tot hier bent geraakt: welgekomen!

Lang verhaal kort: met Kerst kreeg ik van mezelf Sweet van Ottolenghi, omdat het bakboek in de boekhandel om een mij onverklaarbare reden aan min vijftig procent stond. Ik hou van ganser harte van Yotam Ottolenghi, maar had me nog nooit aan iets zoets van hem gewaagd. Ik heb me al beklaagd dat ik het boek niet eerder kocht, want de afgelopen weekends genoot ik al van belachelijk lekkere chocoladetaarten, cheesecakes met vijgen en koekjes, oh man, de koekjes. Met geroosterde pindanoten, of de Anzac-koekjes met havermout. Waanzin.

Favorieten tot nu toe? De chocolate-chip-koekjes met pecannoten. Als ik ooit sterf en in de koekjeshemel terechtkom (wat ik toch echt mag hopen), dan gaan die daar in grote kommen op mij staan te wachten.

Tot zo lang bak ik ze regelmatig. In grote hoeveelheden, want ze gaan nooit lang mee. Elk weekend zie ik mezelf zo beetje bij beetje in Mrs Doubtfire veranderen.

Wat mij betreft zijn dit de chocolate chip cookies to end all chocolate chip cookies.

Chocolate-chip-koekjes met pecannoten van Yotam Ottolenghi

  • 120 gram halve pecannoten (ik heb ook al een notenmix gebruikt met hazelnoten en walnoten, ook perfect)
  • 250 gram boter, op kamertemperatuur, in blokjes van 2 cm
  • 200 gram lichtbruine kristalsuiker
  • 200 gram fijne kristalsuiker
  • 1 1/2 theelepel vanille-extract
  • 2 grote eieren
  • 560 gram zelfrijzend bakmeel
  • 1 theelepel zout
  • 250 gram pure chocoladechips of callets (60-70 % cacaobestanddelen)

Verhit de oven tot 150 graden.
Verdeel de noten over een bakplaat en rooster ze tien minuten. Hak als ze voldoende afgekoeld zijn in kleine stukjes. Zet opzij en schakel de oven uit. Het deeg moet voor het bakken nog even in de koelkast rusten.

Doe de boter en de suiker in een standmixer met bisschopshaak. Klop twee minuten op hoge snelheid tot een lichte, luchtige massa. Voeg terwijl de mixer nog draait de vanille en een voor een de eieren toe en klop goed na elke toevoeging. Schakel de mixer naar een lage snelheid en voeg de bloem en het zout toe tot alles is gemengd. Daarna voeg je de chocoladechips en de geroosterde noten toe. Schakel de mixer uit en druk het deeg met de hand tot een bal.

Maak met de hand deegballetjes ter grootte van een flinke bowlingbal ahaha, golfbal, inderdaad. Elk circa 45 gram. Laat ze 1 uur opstijven in de koelkast. Probeer er met je fikken af te blijven. Faal miserabel.

Verhit de oven tot 180 graden. Bekleed twee bakplaten met bakpapier. Verdeel de ballen over de bakplaten en zorg dat ze 6 cm van elkaar afliggen. Bak af in verschillende batches. 12 minuten per bakplaat. Laat ze nadat je ze uit de oven haalt tien minuten afkoelen tot ze stevig genoeg zijn om op een rooster helemaal koud te laten worden.

Goed voor 36 koekjes die in principe vijf dagen meegaan in een koekjestrommel. Wij hebben dat nog nooit kunnen controleren.

Gedichtendag 2021

Wat helpt

Als vloeken helpt, dan vloek je maar.
Maak herrie, stennis en misbaar.
Scheld schel en luid je goudvis uit
en schreeuw je scherven bij elkaar.

Als bidden helpt, bid dan gerust.
Als het je troost of sterkt of sust.
Of vraag om raad. Als Hij bestaat
dan is het goed, maar ‘t is geen must.

Als huilen helpt, ga dan je gang.
Het is niet niks en het duurt lang.
Het kan geen kwaad als het niet gaat.
Het mag gezien zijn, wees niet bang.

Als praten helpt, bel me dan op
en steek van wal, hals over kop
en van de hak weer op de tak
of zachtjes sluipend uit je slop.

Als lopen helpt, vertrek meteen.
Zeer doelgericht of nergens heen.
Het hoeft niet snel, al mag dat wel.
Met verre vrienden of alleen.

Als zwijgen helpt, wees dan maar stil
en duik – als dat is wat je wil –
een tijdje weg van pijn en pech
– als je weer opduikt, geef een gil.

Als lachen helpt, ken ik een grap
of val dolkomisch van de trap.
Denk aan je kat die keer in bad
of aan het Belgisch staatsmanschap.

Als dansen helpt, is er muziek.
Als breien helpt, dan hou je steek.
Als boos zijn helpt, geef ik kritiek.
Als bakken helpt, let there be cake.
Als yoga helpt, wees fluks en zen.
Als slapen helpt, stop ik je in.
Als schrijven helpt, scherp dan je pen.
Als poetsen helpt, welaan: begin!

Je voelt je murw en overstelpt
en snakt naar stranden, wit geschelpt…
Hou vol. Vat moed. Want het komt goed.
Doe ondertussen maar
wat helpt.

Stijn De Paepe

Het is gedichtendag, en dit jaar moest ik niet lang nadenken. Ik koos het gedicht dat me deze week zoveel deugd deed. Het gedicht dat me deed inzien dat het de dichters en schrijvers zullen zijn die ons uit deze pandemie gaan gidsen.

Het gedicht dat hier ook in voorgelezen vorm te horen valt.

Gedichtendag en ik go back a long way.

Gedichtendag 2005.
Gedichtendag 2006.

Gedichtendag 2008.

Gedichtendag 2009.

Gedichtendag 2011.
Gedichtendag 2013.
Gedichtendag 2014.
Gedichtendag 2015
.
Gedichtendag 2016.
Gedichtendag 2017.
Gedichtendag 2018.
Gedichtendag 2019.
Gedichtendag 2020.

Die keer met de taartjes en de kast

Een tijdje geleden volgde ik een opleiding tot coach.

Heel boeiend, maar waar ik elke opleidingsdag het meeste naar uitkeek was de catering. Verzorgd door een fantastische madam die ons de ene keer Indische biryani voorschotelde en de andere keer een Aziatisch slaatje waar ik nu nog altijd likkebaardend aan terugdenk. Er waren ook telkens tienuurtjes, drie-uurtjes, en desserts na de lunch.

Om maar te zeggen: het was daar de moeite. En genoeg voor iedereen.

Toen de fantastische madam om tien uur een plateau taartjes voor bij de koffie binnenbracht, zag ik een medecursist ongemakkelijk op zijn stoel schuiven. Tijdens een coaching-sessie een uur eerder, had hij openhartig verteld dat hij op dieet was, omdat hij weer met zijn kinderen wilde kunnen spelen zonder moe of buiten adem te zijn.

Toen de andere cursisten opstonden om de taart te gaan halen van de tafel, bleven wij twee zitten.

Ik eet bijna nooit meer voor de middag, en ik had een tas zwarte koffie bij me staan, en geen zin of honger.

Dat is al een tijd zo. Sinds ik systematisch ergens tussen de 13 en 18 uur per dag vast (niet tussen één en zes in de namiddag, maar in totaal tussen de 13 en de 18 uur aan een stuk), heeft mijn lichaam een soort reset gedaan, en heb ik een stuk minder honger in plaats van meer. Ik eet ook gezonder en minder suiker, waardoor ik ook veel minder goestjes heb dan vroeger.

Er was taart voorzien voor elk van ons, dus wist ik dat ik, als ik er zin in had, straks nog van kon eten. Kortweg: geen issue.

Compleet ander verhaal bij mijn mede-cursist aan de overkant.

Ik zag het gebeuren. Hoe het zweet hem zichtbaar uitbrak.

Omdat hij zoveel zin had in die taart.

Hij had vast al honger, ook, na zijn vroege ontbijt om op tijd in de cursus te geraken.

Ik zag hem afzien en twijfelen, maar hij bleef toch op zijn stoel zitten.

Ik denk dat hij een halfuur gevochten heeft, met alles dat hij in zich had.

Al zijn wilskracht, al zijn motivatie, al zijn welgemikte voornemens.

Ik zag het, en ik herkende het zo hard, want ik heb zelf zo vaak gevochten.

Rond 10:30 stapte hij naar de tafel, en hij at de cake op.

Met zoveel zichtbaar schuldgevoel, dat ik denk dat het hem niet eens heeft gesmaakt.

Had hij gekund, hij had zich weggestoken in een kast of onder een tafel, om niet te moeten tonen dat het hem alsnog niet was gelukt om niet te eten.

Mijn hart brak voor mijn medecursist, omdat ik hem tot een paar jaar geleden was.

Proberen om niet te eten. Doorbijten.

Op je tanden proberen te bijten. Dat even volhouden. Dan toch eten, en er niet van genieten. ’s Avonds terugkijken op weer een dag van falen en ingaan tegen goede voornemens. Dan soms alleen al uit miserie eten.

De volgende dag rijstkoeken meesleuren omdat ik doodsbang was dat ik anders toch een Snickers uit de automaat zou halen.

Nu vertrek ik soms ergens naartoe voor een hele dag, en heb ik alleen water bij me. Als er koffie is, dan weet ik dat ik het zelfs een hele dag kan halen, als dat zou moeten.

No biggie. En ik moet me ook niet haasten als het om eten gaat.

Een uur later naar een winkel gaan, om een grote salade of iets anders, het is ook oké. Net als taart eten als er taart is.

Zo’n verschil met vroeger, het is niet normaal.

Het is met vasten een beetje zoals met stoppen met alcohol: plots zie je hoe heel veel dingen samenhangen met alcohol, en dat elke reden goed lijkt om te drinken.

Met eten is het net zo.

Dan maar nog meer eten, want het is toch al kapot. Het heeft zelfs geen zin.

Het werkt allemaal toch niet.

Maar dat is niet zo.

Het ligt niet aan jou of aan je karakter, maar aan het feit dat je met diëten iets probeert dat niet werkt.

Ik heb de onderzoeken voor je gelezen.

De slaagkansen met diëten zijn na een jaar minimaal.

Dus werken ze niet.

Punt.

Als een dieet van je vraagt dat je als een strijder die steeds op zijn hoede moet zijn voor suiker en vet door zijn dagen moet gaan, dan moet je je afvragen of je dat überhaupt wel wilt.

Want als het niet werkt voor altijd, waarom zou je het dan in godsnaam proberen?

Deze week lanceer ik mijn splinternieuwe online programma Vast en Zeker. Een online traject waarmee ik je leer hoe je dankzij periodiek vasten afvalt, aan energie wint, en je gezondheid alle kansen geeft, zonder tandenbijten of extreme dieetregels die je met moeite volhoudt tot het weekend is.

Jij krijgt als eerste de kans om in te tekenen voor de bèta-editie.

De wat?

De bèta-editie, met deze voorwaarden:

de cursus is klaar, alleen moet ik de presentatievideo’s nog inblikken. Die krijg je vanaf midden februari in mooie pakketjes, tot je alles hebt tegen midden maart.

In de zomer lanceer ik de cursus dan in zijn volledigheid in één keer. Omdat jij dan bij de eerste lichting zit, heb ik een beloning: een zotte korting van maar liefst 60 procent op de normale prijs, én een paar zotte bonussen ter waarde van 597 euro als je intekent voor de premium-versie of de exclusive, waarin ik voor het eerst een kleine groep voorzie van persoonlijke coaching.

Crazy? Ge moogt gerust zijn. De plaatsen zijn daardoor wel beperkt.

Klik zeker door als periodiek vasten je boeit, op de pagina hierboven vind je ook wanneer het voor jou geen goed idee is om te vasten.

Er zijn nog maar een paar plaatsen voor Exclusive, de groepscoaching-optie. Hierin gaan we elke maand samen aan de slag met virtuele calls waarin ik al je vragen beantwoord en je help om een stap verder te zetten.

​Je krijgt ook toegang tot een privaat Slack-kanaal met de anderen in je groep, en met mij. Ik drop er regelmatig extra motivatie en inspiratie.

Wil je weten of dit iets voor jou zou zijn, stuur me dan even een mailtje.

De drie vragen die ik me stel aan de start van elk jaar

Ach, 2021. Week 2 al, begod.

Het nu al illustere jaar waarin ik –als het god belieft– veertig word.

Rouwig ben ik niet, ik heb het gevoel dat ik met de jaren ook interest ontvang in de vorm van zelfkennis en zelfs een beetje wijsheid.

Hoe vaak ik ook met mijn zichtbaar ouder wordende kop tegen bepaalde muren blijf knallen, bij elke knal leer ik mezelf beter kennen en inschatten. De tijd zal uitwijzen of de knallen het waard waren, maar ik denk het wel.

Ik weet dus ook, dat ik aandoenlijk enthousiast word van nieuwe jaren, en dan de haast kinderlijke neiging vertoon om te geloven in immense en bijna magische transformaties die er de maanden ervoor te veel aan waren. NEW YEAR NEW ME, YES PLEASE.

Minstens drie keer per week vijf kilometer lopen, nooit nog suiker of spaghetti eten, elke dag zwaar mediteren, want die oude me deed toch echt nog niet genoeg, en het is verdomme hoog tijd om haar nog wat extra op te jutten met een paar onhaalbare doelen. Aja.

Hoe grootser mijn voornemens in het verleden waren, hoe sneller ik ze ook weer met een grote zwaai de vuilnisbak insmeet. Ik lees hier dat de datum waarop we er meestal mee kappen rond de derde donderdag van januari ligt, dit jaar dus de 17de, maar zelfs dat haal ik maar zelden.

Of beter: haalde. Er zit zowaar beterschap op.

Toen ik dat patroon begon te doorzien heb ik het kind voor een keer niet met het badwater weggegooid. Ik maak nog voornemens, maar andere voornemens. Voornemens waar ik meer deugd van heb, vooral. Die focussen op processen in plaats van zotte transformaties en resultaten. Misschien eerder intenties, dan echte voornemens.

Waarover straks meer.

De laatste jaren volg ik altijd hetzelfde proces. Aan het einde van het jaar neem ik uitgebreid de tijd om terug te kijken. Zowel op persoonlijk als op zakelijk vlak. Meestal doe ik dat aan de hand van het “Unravel your year”-werkboek van Susannah Conway.

Op basis van wat daaruit komt, stel ik mezelf aan de start van een nieuw jaar dezelfde vragen die ik me eigenlijk ook elke week stel, als ik op vrijdag mijn wekelijkse review maak in mijn bullet journal.

Drie vragen die je kunt samenvatten met drie Engelse woorden.

START. STOP. IMPROVE.

Ik voeg er altijd nog een extra woord aan toe: REPEAT.

De vragen die ik me stel zijn deze:

  • waarmee wil ik graag beginnen?
  • waarmee wil ik graag stoppen?
  • wat wil ik graag verbeteren?
  • wat wil ik blijven doen?

    Wie mij volgt op Instagram weet dat ik een devoot dagboekschrijver ben, en die zinnen zijn ideaal om eens zwaar op los te gaan.

Ik geloof niet meer in de grote transformaties, maar steeds meer in de kleine aanpassingen over lange tijd. Omdat ik bij mezelf zie dat het die kleine aanpassingen zijn, die me op lange termijn het allermeeste opleveren.

Zoveel meer dan de momenten van grootste, maar niet blijvende veranderingen. Ik weet het: elke dag een klein beetje verder lopen is minder sexy dan direct de marathon des sables willen uitdoen, maar het marcheert zoveel beter. Zolang je vanuit een soort angstkramp maar niet wil dat alles morgen helemaal anders is. En zolang je maar de juiste vragen stelt, als dingen niet direct miraculeus opgelost geraken. Zolang je maar nieuwsgierig bent, in plaats van beenhard.

Niet “ik kan dat toch niet en waarom heb ik zoveel minder karakter dan alle andere mensen boehoehoe?”, maar “hoe kan ik dat hier voor mij doen marcheren?”. Gamechangertje.

Eén van de zaken die ik absoluut en zonder enige twijfel wil blijven doen in 2021, is periodiek vasten. Waarbij het dus belangrijker is wanneer je eet en niet eet, dan wat je eet. Wat niet wil zeggen dat je compleet los kunt gaan, maar wel dat je een machtig helder raamwerk hebt, zelfs als je geen supermens bent die zijn emo-eten compleet onder controle heeft of nooit eens foert zegt. Ik zeg elke week wel eens foert, en ik ben compleet zot van periodiek vasten.

Ik vast niet extreem, maar wel systematisch en zo goed als elke dag. Vanuit de gedachte dat wat je elke dag doet zoveel meer impact heeft dan wat je af en toe doet.

Volgens de app die ik gebruik, bijna 300 van de 366 dagen in 2020. Ergens tussen de 13 en de 18 uur. Niet een paar dagen na elkaar. Geen dagen van 24 uur. Neen, gewoon: elke dag, en dat een jaar volhouden. Tot je geen mensen meer kunt tegenkomen die je vragen naar waar je de wilskracht vandaan haalt. En jij weet: als je een deftig, helder duurzaam systeem hebt, dan is er weinig wilskracht nodig. Echt waar.

Als je focust op de processen, in plaats van op de resultaten, dan volgen die resultaten na verloop van tijd vanzelf.

Dan is het gewoon uitvoeren en weten dat je zo een vriend maakt van de tijd die toch passeert, en geen vijand.

Volg het systeem, zet in op consistentie in plaats van op de grote veranderingen, doe van elke dag een beetje beter, en hell, al die beetjes zorgen voor heel veel beter, in de loop van de jaren.


Daar ben ik nu eens het wandelende bewijs van, besef ik als ik naar foto’s van mijn drinkende, overetende, angstige zelf uit het verleden kijk.

Met bakken mildheid, ja, want ik zie Kelly van tien jaar en twintig jaar geleden nu veel liever dan ik Kelly toen zag, en gelukkig maar, want het was absoluut nodig.

Ik heb moeten leren om mezelf graag te zien voor ik resultaten zag van mijn inspanningen, en om te stoppen met wachten tot ik eindelijk “een betere versie” van mezelf was.

Ik heb eerst moeten leren dat ik al goed genoeg was, om dan traag en met vertrouwen dingen aan te passen.

Zonder te vervallen in extremen, of te focussen op straffen en belonen en restricties. Met zachte discipline en eerlijk zijn tegenover jezelf, kom je zoveel verder.

Ik wilde nooit nog iets doen dat ik niet voor de rest van mijn leven kon volhouden, omdat het zo zwaar en lastig was. Ik wilde iets dat ervoor zorgde dat ik er niet alleen beter uitzag, maar me ook en vooral beter voelde.

Alles, behalve een dieet met zotte en niet houdbare regels, dus.

En hell, zo blij dat ik het eindelijk heb gevonden, op de valreep zo voor mijn veertigste.


(ik ben er op vraag van velen een heerlijke online cursus rond aan het maken, die mijn kennis rond periodiek vasten koppelt aan alles dat ik de afgelopen jaren heb geleerd over gewoontevorming, intentie en zelfliefde.

Als je je mailadres hier nalaat stuur ik je binnenkort alle info over de startdatum en wat de cursus concreet inhoudt.)

Iets zonder haast, ook dat vond ik heel belangrijk. Er wordt veel gezegd en geschreven over mildheid, en voor mij is dat ook: opmerken wanneer ik begin te haasten en jagen en meer verwacht dan er in realiteit is.

Haast is zo goed als altijd angst in een verkleedkostuum, besef ik nu beter dan ooit. Doen we niet meer. Been there, done that, bought the t-shirt in veel te veel verschillende maten, omdat het geen solide basis was om op voort te bouwen.

Al helemaal niet tijdens een zenuwslopende pandemie, om maar iets te zeggen. Een zenuwslopende pandemie waarin ik én veel wafels bakte en at, de horeca steunde, en voor het eerst in mijn volwassen leven een BMI bereikte dat door de wetenschap als gezond wordt beschouwd.

Kan tellen, qua lakmoesproef voor iedereen die zegt dat vasten wel gezond is, maar jammergenoeg niet vol te houden door gewone mensen.

Gewoner en minder wilskrachtig dan biebie hier ga je ze nochtans niet snel vinden, denk ik dan.

Het is in elk geval een hele boeiende oefening, met die drie woorden.

Beter nog: met die vierde erbij, zodat je beseft dat heel veel in je leven al bolt.

Neem een blad papier, een pen en een grote tas koffie of thee, en schrijf. Over je leven, je doelen, je intenties.

Gebruik het schrijven om te ontdekken waar je graag mee wilt beginnen en stoppen. Zonder te blijven hangen in wat het moet zijn. Het is vaak zo verrassend om te zien wat er komt als je een minuut of dertig vrij schrijft.

Ik schrijf en mediteer elke dag, ondertussen, en het doet wonderen voor mijn hoofd, en maakt al de rest makkelijker.

Het laat me toe om vanop afstand te kijken naar wat er in mijn hoofd gebeurt, en hoe ik mezelf soms in de weg sta zonder het goed te beseffen.

En ja, het is zelfs nog leuker in een mooi dotted Leuchtturm1917-schrift en een vulpen met paarse inkt, maar dat is zeker geen verplichting.


Ik maak ook elk jaar een lijstje van -dit jaar- 21 dingen die ik in 2021 ga doen. Geïnspireerd door Gretchen en Liz, die het ook al een paar jaar doen.

Dat zijn ook al niet de grootste, meest zotte voornemens.

Het kan net zo goed zijn dat ik in 2021 eindelijk eens een deftige sjakos wil kopen. Als je wilt weten wat er op mijn lijstje staat, hou dan zeker mijn podcast Werk & Leven in de gaten. Morgen nemen we de eerste aflevering van 2021 op, en daar zou dat lijstje wel eens uitgebreid in aan bod kunnen komen. (en wat er gekomen is van mijn lijstje van vorig jaar, ahahahaha)

Ik hoor soms dat mensen geen lijstje willen maken, om zichzelf maar niet compleet teleur te stellen als ze dan niet alles kunnen afvinken. Maar daar gaat het mij eigenlijk totaal niet om.

Ik verwacht niet dat ik alles ga afvinken.

Ik weet wel, dat ik altijd meer waarmaak met een lijstje vol intenties waarvoor ik de tijd heb genomen om erover na te denken, dan zonder lijstje.

De intentie alleen al geeft richting.

Of zoals ik het Rachel Hollis onlangs in haar podcast hoorde zeggen: if you aim at nothing, you’ll hit it every time.

Amen, girl.
Amen.

Keer benieuwd ook: waarmee wil jij stoppen en starten in 2021, en wat wil je verbeteren en herhalen? Deel gerust in de reacties hieronder en inspireer ons! En vergeet je niet hier op de mailinglijst voor “Vast en Zeker” te zetten als je meer wilt weten over mijn nieuwe cursus.

Eindejaarslijstje: mijn 15 favoriete boeken van 2020

Aan de start van elk vers jaar stel ik graag een paar doelen, eerder als richtlijn dan maatstaf. Het leven laat zich maar zelden temmen, ook niet in jaren zonder pandemie.

Los daarvan gun ik mezelf het besef dat ik in maart vaak toch niet zo gemotiveerd ben om de doelen waar te maken die eind december fenomenaal leken als vaag concept.

Ik vind het -hoe het ook loopt- best fijn om een lijstje met 20 dingen voor 2020 aan mijn frigo hangen te hebben. Al is het om eens goed te lachen met de naïviteit die we aan de start van 2020 nog hadden.

Zes optredens bijwonen, haha!
Een vaste babysit zoeken, waarom dadde wel?
Rome zien? Bahaha.
COVID-19: “maak daar maar het zuiden van uwen hof van.”

Lezen deed ik wel.
Pandemie of geen pandemie.

Al was het omdat ik nog altijd de boekenredacteur van Feeling Magazine ben, en dat lezen dus deel van mijn job is. Een damn fine deel ook, als je het mij vraagt. Boeken lezen voor je beroep, ik kon er als kind alleen maar van dromen. Net als elke week een hele lading vers leesvoer afgeleverd krijgen dat vaak nog niet eens in de winkel ligt. Yes please.

Er liggen nog zoveel boeken op mijn to read-stapel dat ik er volgens mij geen enkele meer moet kopen in 2021 en toch kan blijven lezen. Wat misschien wel weer een projectje kan worden voor op mijn lijstje van 21 voor 2021, al moet ik daar wel nog even goed over nadenken.

(geestige bijkomstigheid van de pandemie ook: mijn man is ook beginnen lezen als een halve zot. Sinds hij tijdens onze enige week op reis in Normandië Bill Bryson zijn korte geschiedenis van bijna alles uitlas, is hij niet meer gestopt.)

Wij zijn nu dus beiden van de boekenverslindende soort. Ik ben zo blij als ik hem zie zitten met een van de boeken die ik hem al jaren met veel liefde cadeau doe en nu dus met nog zoveel meer plezier. Die ene regel indachtig die er al jaren voor zorgt dat ik zoveel lees: altijd zorgen dat je weet wat het volgende boek wordt. In mijn #nevernotreading boekennieuwsbrief van eind deze maand geef ik Youri zijn lijstje met favorieten mee. Schrijf je dus hier nog even in als je dat nog niet deed)

Ik zet mijn leesdoel op Goodreads al een paar jaar op een voorzichtige veertig, en met nog een week te gaan denk ik dat ik ga stranden op 58.

Het is er het weer voor, deze kerstvakantie.

De officiële statistieken van leesjaar 2020, dan.

Tot op vandaag:

  • las ik 57 boeken, goed voor 12,625 pagina’s.
  • las ik niet alleen korte boeken (ha, dat had je gedacht), maar ook hele lange. Het dikste boek dat ik las was Ik ben er niet, de langverwachte tweede van Lize Spit, goed voor 576 pagina’s. Het dunste boek was How Contagion Works- Science, Awareness and Community in Times of Global Crisis van Paolo Giordano, goed voor 47 pagina’s.
  • de gemiddelde rating die ik dit jaar gaf was 3,7 sterren op vijf. Dat heeft veel te maken met het feit dat ik nog altijd weiger om een slecht boek uit te lezen.

    Dat zie ik als een serieus succes.

Al helemaal omdat er weer heel veel lekkers werd verorberd. Dikwijls op het dak van ons verzonken tuinhuis.

Zowel fictief als non-fictief.

Ik sluit dit jaar dan ook graag af met een lijstje van 5 favorieten in elke categorie (niet in een bepaalde volgorde) en bij fictie nog 5 eervolle vermeldingen, omdat 5 toch echt wel weinig is voor zo’n mooi leesjaar.

FICTIE:

  • Coniferen van Max Temmerman

    Een naamloos hoofdpersonage verliest als tiener zijn ouders bij een auto-ongeval, en krijgt zijn oudere zus Marianne als voogd toegewezen. Na een periode van shock en rouw valt alles in de plooi, maar dat lijkt alleen maar zo. Achter de gevels spelen zich andere dingen af, die doordat ze het daglicht niet mogen zien steeds lastiger om dragen worden. Het romandebuut van dichter Max Temmerman heb ik het afgelopen jaar heel vaak aangeraden, ook al was het niet bepaald een vrolijk boek.

  • Girl, Woman, Other van Bernardine Evaristo

    Het is tricky om met hoge verwachtingen aan een boek te beginnen, maar als dat boek er dan ook nog eens in slaagt om het na die oneerlijke start helemaal waar te maken, dan weet je dat je een goed boek vast hebt. Deze winnaar van de Booker Prize in 2019 is exact wat je nodig hebt als je meer wilt leren over #blacklivesmatter en zin hebt in steengoede fictie.

    De verhalen spelen zich af in Engeland doorheen honderd jaar geschiedenis, en worden verteld vanuit twaalf personages die elk hun eigen worsteling kennen met hun identiteit, vrouwelijkheid, achtergrond, seksuele voorkeur, verlies, en nog veel meer. Het resultaat is prachtig en confronterend tegelijk.

    Vertaald als Meisje, vrouw, anders.
  • Aan de lopende band – Aantekeningen uit de fabriek van Joseph Ponthus

    Ooit deed ik zomer na zomer een vakantiejob in een detergentenfabriek. Denk allesreiniger met dennengeur en om vijf uur met een wee gevoel in de maagstreek handmatig lege flessen op een band placeren. Good times were had, maar ik had blijkbaar toch een en ander verdrongen, na al die jaren.

    Die dingen kwam stuk voor stuk weer naar boven tijdens het lezen van dit geweldige en tegelijk pijnlijke boek van de Franse debutant Joseph Ponthus, die zijn ervaringen in de zeevruchten- en vleesindustrie gebruikte om zich een weg uit de fabriek te schrijven. Al klinkt dat wat te romantisch: zijn chefs konden gewoon niet lachen met de drukproef en wezen hem de deur. Gelukkig won Ponthus ondertussen een prijs met het boek, en deed het het goed in zijn thuisland. Ik hoop hetzelfde bij ons, want het is ernstig de moeite.
  • The boy, the mole, the fox and the horse van Charlie Mackesy

    Dit prachtige boek vol tekeningen en mooie zinnen over een jongen, een mol, en vos en een paard blies me omver. Ik had het al een paar keer zien passeren in mijn feed op Goodreads, maar om de een of andere reden dacht ik dat het niks voor mij zou zijn. Wat had ik dat even bij het verkeerde eind. Het is mooi en triest en hoopgevend en van alles door elkaar, en zo goed als elke pagina is er een om in te kaderen en boven je bed te hangen.

    Vertaald als De jongen, de mol, de vos en het paard.

  • Weather van Jenny Offill

    Kleine side note misschien: ik ben fan van Jenny Offill nadat haar “Dept. Of Speculation” mij enkele jaren geleden zwaar bij de keel greep. Zoals vaak met boeken is het bij Jenny haar werk alles of niks, en omdat ik in kamp alles zit had ik haar boek gepre-orderd op mijn Kindle. Dat systeem is zo cool, want dan leveren ze het boek op de lanceerdatum op je startscherm af als een cadeau van jezelf. Direct beginnen lezen, direct weer weggeblazen, direct weer tegen iedereen die het horen wilde gezegd dat ze het moeten lezen. Met wisselende feedback, dus wees voorzichtig, maar ook niet al te hard.

    Vertaald als “Weersverwachting“.

Eervolle vermeldingen – fictie

  • “Waar ik liever niet aan denk” van Jente Posthuma

    Ik ontving dit boek van de uitgever, en werd getriggerd door de mooie, ietwat speciale cover met licht uitgegomd potlood. Het was het eerste boek dat ik las van Posthuma, en wat was ik aangenaam verrast.

    In het boek verliest het hoofdpersonage haar tweelingbroer door zelfmoord, en dat tragische gegeven weet Posthuma bijzonder raak en met humor te vatten. Het is een boek vol welgemikte zinnen en verhalen waarin je vooral veel tussen de regels moet gaan zoeken.
  • De dag dat ik mijn naam veranderde van Bibi Dumon Tak

    Als je de naam Bibi Dumon Tak kent, dan is dat vast van haar jeugdboeken. Maar de schrijfster heeft zich ook aan een roman gewaagd, al is het niet helemaal duidelijk of het echt een roman is, of boven al een autobiografisch verhaal met andere namen. Dit boek vertelt het verhaal van Anna, die haar zus Lize verliest aan kanker, en af te rekenen krijgt met heel wat onmacht over de relatie met haar neefjes en de man die met haar zus getrouwd was. Sterk verhaal dat ik in geen tijd uitlas.
  • Ik ben er niet van Lize Spit

    Volgens mij is het echt geen cadeau voor een auteur als je als lezer amper durft te beginnen lezen uit angst voor teleurstelling. Ik denk dat Lize Spit dat kan bevestigen. Nadat ik “Het Smelt” las toen ik hoogzwanger was van Flo, was ik zeer benieuwd naar nummer twee, die vier jaar op zich liet wachten.

    Lize Spit slaagt er wonderwel in om het ongemak van het gewone bestaan in zinnen te vatten die ik soms vijf keer heb herlezen met een mengeling van bewondering en verrukking. Ze is een stuk jonger dan ik, maar haar beelden verwijzen duidelijk naar herinneringen van dezelfde generatie, en dat was genieten. Hoge verwachtingen, niet teleurgesteld.
  • Wij zijn niet als Hagedissen van Erika Bianchi

    Het is 1948, de Tour de France passeert langs de Bretoense kust, en een jonge serveerster raakt zwanger van een van de monteurs van de Italiaanse wielerploeg. Als haar dochter geboren wordt, wil ze dat Zaro, zo heet hij, zijn verantwoordelijkheid opneemt, maar dat weigert hij. “Wij zijn niet als hagedissen” is rauw, pijnlijk en toch mooi. Het boek schijnt een licht op hoe verschillende generaties vaak dezelfde fouten maken, omdat ze het nooit anders zagen of leerden, en op de gevolgen van die dynamiek. Ik kon het amper wegleggen.
  • Bult van Marieke de Maré

    Een klein boekje dat als favorietje bij Boekenhuis Theoria in Kortrijk lag, en dat ik heel graag las omwille van de minimalistische opbouw en de prachtige zinnen. Een debuutroman, ook, over drie mensen op een berg. Klein, en toch meer dan voldoende om een tijd te blijven hangen.

NON-FICTIE:

  • Alles wat ik niet kon zeggen van Emilie Pine

    Dit boek werd mij opgestuurd door de uitgever, en ik ben blij dat ik er onmiddellijk in ben beginnen lezen, want ik vond het indrukwekkend, en misschien nog interessanter: actueel en nodig.

    Het werd geschreven door een professor drama in Dublin, en gaat dieper in op thema’s als de wetgeving rond abortus en echtscheidingen in Ierland, maar ook op de belevenis van een jeugd met gescheiden ouders, een vader met een alcoholverslaving en de worsteling van de auteur met vruchtbaarheidsperikelen.

    Het boek bundelt een aantal essays over opgroeien als vrouw met een vrouwenlichaam en alle verwachtingen die daarbij horen. Als ik kon, ik deed het cadeau aan elke vrouw die ik ken.
  • Stilness is the Key van Ryan Holiday

    Ik ben al een tijd fan van Holiday, omdat hij een van de autoriteiten is op vlak van de leer van de Stoïcijnen, en dat is nu eenmaal al een paar jaar een van mijn vele stokpaardjes. “Stilness is the Key” gaat over het belang van het vinden en cultiveren van stilte in je dagelijks bestaan.

    Het is een boek over omgaan met nieuws, over reflectie en in het moment blijven, over het limiteren van je input. Allemaal zaken waarnaar ik in deze tijd extra hard snak en trek. Hoe verder ik kwam in het boek, hoe meer de gevoelens die ik al had rond deze thema’s werden bevestigd. Net als de goesting om ook de andere boeken van Holiday te lezen.

    Ik heb er in elk geval enorm van genoten en veel uitgehaald, en ik heb een vermoeden dat dat bij veel mensen zo zal zijn.

    Vertaald als “In de stilte ligt het antwoord“.
  • Untamed van Glennon Doyle

    Dit boek was een punch in the gut, om zoveel redenen. Zo hard, dat Anouck en ik er een volledige podcast voor Werk & Leven rond opnamen.

    Een boek en een podcast over hoe wij vrouwen altijd goed willen zijn en doen op alle vlakken, en hoe dat ons collectief klein houdt. Over hoe we worden getemd van als we klein zijn, totdat we in een mal passen die we niet eens meer in vraag stellen. En wat het je kan opleveren als je dat wel doet. Ik heb een paar keer bijna moeten wenen. Meer verklap ik niet. En dat “stop pleasing, start living” de ondertitel is. Bam.

P.S: Via mijn boekennieuwsbrief #nevernotreading deel ik aan het einde van elke maand wat ik heb gelezen. Gratis en voor niks intekenen doe je hier. Alle meningen in deze post en de nieuwsbrief zijn van mezelf, ik link naar een partnerprogramma waarmee ik een kleine commissie krijg als iemand iets koopt.

Ben je geabonneerd en kreeg je je nieuwsbrief vorige maand niet?
Geen stress, ik nam even pauze, maar de volgende nieuwsbrief is een extra stevige die je nog voor het eind van het jaar in je mailbox krijgt.

P.P.S: Van mijn 20 voor 2020 wist ik er uiteindelijk een whopping 7 af te vinken. Dat zijn er vast zeven meer dan als ik geen lijstje had opgesteld. Ik maak dus binnenkort eentje van 21 voor 2021. Eens benieuwd wat daarvan komt.

Kerstwensen

Lieve vrienden en sympathisanten, lezers van deze blog,

Laat ons er niet stom over doen: van geen enkel jaar hebben we in december van het jaar ervoor een benul, en vorig jaar was dat niet anders.

Maar zo hard geen benul, neen, wij hadden waarlijk geen benul.

Net als nu.

En dat is oké.
We hopen dat alles goed met jullie gaat.

We zouden kunnen schrijven over die reis naar Italië die voorzien was voor met Pasen, en hoe dan plots, en hoe daarna. 
Over wat in het water viel.
Wat zich niet herhaalde, voor het eerst in tientallen jaren. 

Maar we zouden het jullie liever wensen. 

Dat de lessen van 2020 bewaard blijven in hart en hoofd.

We leefden goed, bij momenten. 
We kwamen dichter bij wie al dicht stond.
We zagen in wat waarde bracht.
Wat minder. 

We wandelden. Aten lokaal, winkelden en noemden het steunen.
We zagen in. Groeiden, de ene in oppervlakte, de ander mentaal. 
We schatten die anderhalve meter vaker verkeerd dan juist in. 
Zoals mensen doen. 

We deden het toch maar. 
We leefden.
We deden voort. 

Moge wat zich openbaarde blijven hangen.
Om dingen in gang te steken, misschien. 
Om de benen even stil te houden, wie weet.

We wensen jullie licht. Warmte. 

Een einde aan een tunnel, als dat zo voelt.
Adem. 
Mildheid. 
Veerkracht en mogelijkheden. 

We wensen jullie het beste voor 2021. 

Dat we de maskers wat vaker af mogen zetten. 
En dat we elkaar snel veilig terug kunnen zien. 

(Elk jaar stuur ik kerstwensen uit. Dit jaar post ik ze ook hier eens.
Fijne feestdagen
aan al wie hier komt lezen, om wat voor reden dan ook)

lilith en de Rorschachtest

Ooit was ik geen blogger, en ook geen journalist, en ook geen podcast host.
En toen wel.
Het ging soms zo snel dat ik er niet zo stil bij stond.
Maar het was achteraf bekeken wel wat.

De afgelopen maanden heb ik vaak nagedacht over perceptie.
Over relaties tussen mensen.
Hoe die soms in twee richtingen gaan, maar ook soms in één.

Niet op een schaal van Willy Sommers of Koen Wauters, als ik het dan over mezelf mag hebben.
Kleiner.
Maar wel groter dan ik in overweging nam, toen ik lang geleden begon.

Dat was en is soms verwarrend.

Mensen die mij horen en lezen, plakken woorden op hoe ze mij zien.
Tegen elkaar.
Soms komt het bij mij van horen zeggen.

Soms hoor ik het ze zeggen tegen mij.
Tussen de droge voeding in de Delhaize.
Op een perron.
Op straat milder dan via mail of privéberichten, waarbij mensen soms rechtstreeks in de aanval durven gaan.

Maar de meeste mensen zijn heel vriendelijk, zeg ik dan altijd.
Nadat ik soms van mijn melk was.
Soms zijn ze lyrisch, dat moet dan maar de rest compenseren.

Soms zijn mensen ook vooral geschrokken, dat ik daar plots sta, die van het internet. Met een andere stem of lichaamslengte dan verwacht.
Dan schrik ik een beetje met hen mee, en met wat op die momenten uit hun mond komt.

Je zou denken dat lyrisch per definitie leuker is dan minder positief.
Maar ik weet het niet eens echt zeker.

Het is zoals met een Rorschachtest, besef ik nu.
Als iemand “jij bent zo” doet volgen op iets dat mij in een woord schetst, dan zegt dat vaak meer over de gever dan over de ontvanger.

Authentiek.
Eerlijk.
Echt.
Oprecht.
Wijs.
Grappig.
Fascinerend.

Goed bedoeld.
Meestal met liefde gegeven.

Maar het is zoals met al die mails van reclamebureaus die ik in de loop der jaren kreeg, die begonnen met “beste mamablogger”. Ik denk dan vooral: ben ik een mamablogger? Volgens wie dan?

De ene ziet een vlek in een Rorschachtest, de andere twee kussende herten. De oorlogsveteraan ziet de ingewanden van zijn dode vriend, iemand anders een vagina.

Op goede dagen klopt het beeld enigszins met wat ik over mezelf denk.
Net zo vaak ook niet.
Zoals zand tussen de rand van je badpak en je lies, gaat dat dan soms schuren. Zoals een korrel tussen je tanden waar je te lang op knarst. Dan zeg je dat je er beter niet te veel aandacht aan geeft. Maar knarsen doet het toch.

Als ze in Familieraad aan honderd Vlamingen zouden gevraagd hebben om te zeggen hoe ik ben, dan zou daar echt van alles uitkomen, besef ik steeds beter. Dat helpt wat tegen het schuren.

Tof.
Neurotisch.
Hautain.
Boeiend.
Dwaas.
Rigide.
Sympathiek.
Hoogmoedig.
Lief.
Geschift.
Onsamenhangend.

Tegenstrijdig.
Volgens mij in de top drie, die laatste.

En alles zou even hard waar zijn als niet waar.

Wat je uit alles dat ik ben pikt en hoe je mij of iemand anders definieert, is niet zo toevallig als je misschien denkt.

Zoals als je zwanger bent, en je alleen maar zwangeren ziet.
Zoals naar The Crown kijken, en jezelf weerspiegeld zien in een personage dat wie meekijkt niet eens opvalt.

Wat ik doe schuren of oplichten bij een ander, daar heb ik belachelijk weinig over in de pap te brokken. Wat voor jou een scherpe rand is, is voor de ander immers een glad stukje dat niet of amper kwetst.

En of jij dat ook vindt, daar heb ik dan weer niet veel over te zeggen.

Je doet er – zoals altijd- mee wat jij wilt.

Net als die andere 99 Vlamingen aan wie ze het gevraagd hebben.
En zo moet het zijn.