Aan de start van elk vers jaar stel ik graag een paar doelen, eerder als richtlijn dan maatstaf. Het leven laat zich maar zelden temmen, ook niet in jaren zonder pandemie.

Los daarvan gun ik mezelf het besef dat ik in maart vaak toch niet zo gemotiveerd ben om de doelen waar te maken die eind december fenomenaal leken als vaag concept.

Ik vind het -hoe het ook loopt- best fijn om een lijstje met 20 dingen voor 2020 aan mijn frigo hangen te hebben. Al is het om eens goed te lachen met de naïviteit die we aan de start van 2020 nog hadden.

Zes optredens bijwonen, haha!
Een vaste babysit zoeken, waarom dadde wel?
Rome zien? Bahaha.
COVID-19: “maak daar maar het zuiden van uwen hof van.”

Lezen deed ik wel.
Pandemie of geen pandemie.

Al was het omdat ik nog altijd de boekenredacteur van Feeling Magazine ben, en dat lezen dus deel van mijn job is. Een damn fine deel ook, als je het mij vraagt. Boeken lezen voor je beroep, ik kon er als kind alleen maar van dromen. Net als elke week een hele lading vers leesvoer afgeleverd krijgen dat vaak nog niet eens in de winkel ligt. Yes please.

Er liggen nog zoveel boeken op mijn to read-stapel dat ik er volgens mij geen enkele meer moet kopen in 2021 en toch kan blijven lezen. Wat misschien wel weer een projectje kan worden voor op mijn lijstje van 21 voor 2021, al moet ik daar wel nog even goed over nadenken.

(geestige bijkomstigheid van de pandemie ook: mijn man is ook beginnen lezen als een halve zot. Sinds hij tijdens onze enige week op reis in Normandië Bill Bryson zijn korte geschiedenis van bijna alles uitlas, is hij niet meer gestopt.)

Wij zijn nu dus beiden van de boekenverslindende soort. Ik ben zo blij als ik hem zie zitten met een van de boeken die ik hem al jaren met veel liefde cadeau doe en nu dus met nog zoveel meer plezier. Die ene regel indachtig die er al jaren voor zorgt dat ik zoveel lees: altijd zorgen dat je weet wat het volgende boek wordt. In mijn #nevernotreading boekennieuwsbrief van eind deze maand geef ik Youri zijn lijstje met favorieten mee. Schrijf je dus hier nog even in als je dat nog niet deed)

Ik zet mijn leesdoel op Goodreads al een paar jaar op een voorzichtige veertig, en met nog een week te gaan denk ik dat ik ga stranden op 58.

Het is er het weer voor, deze kerstvakantie.

De officiële statistieken van leesjaar 2020, dan.

Tot op vandaag:

• las ik 57 boeken, goed voor 12,625 pagina’s.
• las ik niet alleen korte boeken (ha, dat had je gedacht), maar ook hele lange. Het dikste boek dat ik las was Ik ben er niet, de langverwachte tweede van Lize Spit, goed voor 576 pagina’s. Het dunste boek was How Contagion Works- Science, Awareness and Community in Times of Global Crisis van Paolo Giordano, goed voor 47 pagina’s.
• de gemiddelde rating die ik dit jaar gaf was 3,7 sterren op vijf. Dat heeft veel te maken met het feit dat ik nog altijd weiger om een slecht boek uit te lezen.
  
  Dat zie ik als een serieus succes.

Al helemaal omdat er weer heel veel lekkers werd verorberd. Dikwijls op het dak van ons verzonken tuinhuis.

Zowel fictief als non-fictief.

Ik sluit dit jaar dan ook graag af met een lijstje van 5 favorieten in elke categorie (niet in een bepaalde volgorde) en bij fictie nog 5 eervolle vermeldingen, omdat 5 toch echt wel weinig is voor zo’n mooi leesjaar.

FICTIE:

• Coniferen van Max Temmerman
  
  Een naamloos hoofdpersonage verliest als tiener zijn ouders bij een auto-ongeval, en krijgt zijn oudere zus Marianne als voogd toegewezen. Na een periode van shock en rouw valt alles in de plooi, maar dat lijkt alleen maar zo. Achter de gevels spelen zich andere dingen af, die doordat ze het daglicht niet mogen zien steeds lastiger om dragen worden. Het romandebuut van dichter Max Temmerman heb ik het afgelopen jaar heel vaak aangeraden, ook al was het niet bepaald een vrolijk boek.
  
  
• Girl, Woman, Other van Bernardine Evaristo
  
  Het is tricky om met hoge verwachtingen aan een boek te beginnen, maar als dat boek er dan ook nog eens in slaagt om het na die oneerlijke start helemaal waar te maken, dan weet je dat je een goed boek vast hebt. Deze winnaar van de Booker Prize in 2019 is exact wat je nodig hebt als je meer wilt leren over #blacklivesmatter en zin hebt in steengoede fictie.
  
  De verhalen spelen zich af in Engeland doorheen honderd jaar geschiedenis, en worden verteld vanuit twaalf personages die elk hun eigen worsteling kennen met hun identiteit, vrouwelijkheid, achtergrond, seksuele voorkeur, verlies, en nog veel meer. Het resultaat is prachtig en confronterend tegelijk.
  
  Vertaald als Meisje, vrouw, anders.

• Aan de lopende band – Aantekeningen uit de fabriek van Joseph Ponthus
  
  Ooit deed ik zomer na zomer een vakantiejob in een detergentenfabriek. Denk allesreiniger met dennengeur en om vijf uur met een wee gevoel in de maagstreek handmatig lege flessen op een band placeren. Good times were had, maar ik had blijkbaar toch een en ander verdrongen, na al die jaren.
  
  Die dingen kwam stuk voor stuk weer naar boven tijdens het lezen van dit geweldige en tegelijk pijnlijke boek van de Franse debutant Joseph Ponthus, die zijn ervaringen in de zeevruchten- en vleesindustrie gebruikte om zich een weg uit de fabriek te schrijven. Al klinkt dat wat te romantisch: zijn chefs konden gewoon niet lachen met de drukproef en wezen hem de deur. Gelukkig won Ponthus ondertussen een prijs met het boek, en deed het het goed in zijn thuisland. Ik hoop hetzelfde bij ons, want het is ernstig de moeite.

• The boy, the mole, the fox and the horse van Charlie Mackesy
  
  Dit prachtige boek vol tekeningen en mooie zinnen over een jongen, een mol, en vos en een paard blies me omver. Ik had het al een paar keer zien passeren in mijn feed op Goodreads, maar om de een of andere reden dacht ik dat het niks voor mij zou zijn. Wat had ik dat even bij het verkeerde eind. Het is mooi en triest en hoopgevend en van alles door elkaar, en zo goed als elke pagina is er een om in te kaderen en boven je bed te hangen.
  
  Vertaald als De jongen, de mol, de vos en het paard.
  
  
• Weather van Jenny Offill
  
  Kleine side note misschien: ik ben fan van Jenny Offill nadat haar “Dept. Of Speculation” mij enkele jaren geleden zwaar bij de keel greep. Zoals vaak met boeken is het bij Jenny haar werk alles of niks, en omdat ik in kamp alles zit had ik haar boek gepre-orderd op mijn Kindle. Dat systeem is zo cool, want dan leveren ze het boek op de lanceerdatum op je startscherm af als een cadeau van jezelf. Direct beginnen lezen, direct weer weggeblazen, direct weer tegen iedereen die het horen wilde gezegd dat ze het moeten lezen. Met wisselende feedback, dus wees voorzichtig, maar ook niet al te hard.
  
  Vertaald als “Weersverwachting“.

Eervolle vermeldingen – fictie

• “Waar ik liever niet aan denk” van Jente Posthuma
  
  Ik ontving dit boek van de uitgever, en werd getriggerd door de mooie, ietwat speciale cover met licht uitgegomd potlood. Het was het eerste boek dat ik las van Posthuma, en wat was ik aangenaam verrast.
  
  In het boek verliest het hoofdpersonage haar tweelingbroer door zelfmoord, en dat tragische gegeven weet Posthuma bijzonder raak en met humor te vatten. Het is een boek vol welgemikte zinnen en verhalen waarin je vooral veel tussen de regels moet gaan zoeken.

• De dag dat ik mijn naam veranderde van Bibi Dumon Tak
  
  Als je de naam Bibi Dumon Tak kent, dan is dat vast van haar jeugdboeken. Maar de schrijfster heeft zich ook aan een roman gewaagd, al is het niet helemaal duidelijk of het echt een roman is, of boven al een autobiografisch verhaal met andere namen. Dit boek vertelt het verhaal van Anna, die haar zus Lize verliest aan kanker, en af te rekenen krijgt met heel wat onmacht over de relatie met haar neefjes en de man die met haar zus getrouwd was. Sterk verhaal dat ik in geen tijd uitlas.

• Ik ben er niet van Lize Spit
  
  Volgens mij is het echt geen cadeau voor een auteur als je als lezer amper durft te beginnen lezen uit angst voor teleurstelling. Ik denk dat Lize Spit dat kan bevestigen. Nadat ik “Het Smelt” las toen ik hoogzwanger was van Flo, was ik zeer benieuwd naar nummer twee, die vier jaar op zich liet wachten.
  
  Lize Spit slaagt er wonderwel in om het ongemak van het gewone bestaan in zinnen te vatten die ik soms vijf keer heb herlezen met een mengeling van bewondering en verrukking. Ze is een stuk jonger dan ik, maar haar beelden verwijzen duidelijk naar herinneringen van dezelfde generatie, en dat was genieten. Hoge verwachtingen, niet teleurgesteld.

• Wij zijn niet als Hagedissen van Erika Bianchi
  
  Het is 1948, de Tour de France passeert langs de Bretoense kust, en een jonge serveerster raakt zwanger van een van de monteurs van de Italiaanse wielerploeg. Als haar dochter geboren wordt, wil ze dat Zaro, zo heet hij, zijn verantwoordelijkheid opneemt, maar dat weigert hij. “Wij zijn niet als hagedissen” is rauw, pijnlijk en toch mooi. Het boek schijnt een licht op hoe verschillende generaties vaak dezelfde fouten maken, omdat ze het nooit anders zagen of leerden, en op de gevolgen van die dynamiek. Ik kon het amper wegleggen.

• Bult van Marieke de Maré
  
  Een klein boekje dat als favorietje bij Boekenhuis Theoria in Kortrijk lag, en dat ik heel graag las omwille van de minimalistische opbouw en de prachtige zinnen. Een debuutroman, ook, over drie mensen op een berg. Klein, en toch meer dan voldoende om een tijd te blijven hangen.

NON-FICTIE:

• Alles wat ik niet kon zeggen van Emilie Pine
  
  Dit boek werd mij opgestuurd door de uitgever, en ik ben blij dat ik er onmiddellijk in ben beginnen lezen, want ik vond het indrukwekkend, en misschien nog interessanter: actueel en nodig.
  
  Het werd geschreven door een professor drama in Dublin, en gaat dieper in op thema’s als de wetgeving rond abortus en echtscheidingen in Ierland, maar ook op de belevenis van een jeugd met gescheiden ouders, een vader met een alcoholverslaving en de worsteling van de auteur met vruchtbaarheidsperikelen.
  
  Het boek bundelt een aantal essays over opgroeien als vrouw met een vrouwenlichaam en alle verwachtingen die daarbij horen. Als ik kon, ik deed het cadeau aan elke vrouw die ik ken.

• Stilness is the Key van Ryan Holiday
  
  Ik ben al een tijd fan van Holiday, omdat hij een van de autoriteiten is op vlak van de leer van de Stoïcijnen, en dat is nu eenmaal al een paar jaar een van mijn vele stokpaardjes. “Stilness is the Key” gaat over het belang van het vinden en cultiveren van stilte in je dagelijks bestaan.
  
  Het is een boek over omgaan met nieuws, over reflectie en in het moment blijven, over het limiteren van je input. Allemaal zaken waarnaar ik in deze tijd extra hard snak en trek. Hoe verder ik kwam in het boek, hoe meer de gevoelens die ik al had rond deze thema’s werden bevestigd. Net als de goesting om ook de andere boeken van Holiday te lezen.
  
  Ik heb er in elk geval enorm van genoten en veel uitgehaald, en ik heb een vermoeden dat dat bij veel mensen zo zal zijn.
  
  Vertaald als “In de stilte ligt het antwoord“.

• Untamed van Glennon Doyle
  
  Dit boek was een punch in the gut, om zoveel redenen. Zo hard, dat Anouck en ik er een volledige podcast voor Werk & Leven rond opnamen.
  
  Een boek en een podcast over hoe wij vrouwen altijd goed willen zijn en doen op alle vlakken, en hoe dat ons collectief klein houdt. Over hoe we worden getemd van als we klein zijn, totdat we in een mal passen die we niet eens meer in vraag stellen. En wat het je kan opleveren als je dat wel doet. Ik heb een paar keer bijna moeten wenen. Meer verklap ik niet. En dat “stop pleasing, start living” de ondertitel is. Bam.

• The Body Keeps The Score van Bessel A. van der Kolk
  
  Een heel belangrijk, onwaarschijnlijk boeiend boek over trauma en hoe dat in je lichaam kan blijven hangen. Vol onderzoek en wetenschappelijke info, maar ook oplossingen en strategieën. Stond al langer op mijn lijstje, en ik ben blij dat ik het heb gelezen, want zeer boeiende materie.
  
  
• Perfect Verborgen Depressie- Hoe perfectionisme je mentale gezondheid kan ondermijnen van Margaret Robinson Rutherford.
  
  Dit boek kwam ik tegen tijdens mijn research voor een andere podcast-episode voor Werk & Leven: die over perfectionisme. Het afgelopen jaar ben ik beginnen beseffen dat ik wél een perfectionist ben, in tegenstelling tot wat ik lang dacht. En dat dat perfectionisme me vaak in de weg zit. Perfect Verborgen Depressie was voor mij een mokerslag. Zo een die van alles in gang stak, dat nu nog altijd nazindert. Een heel belangrijk boek, dat ik al aan verschillende mensen heb aangeraden. De schrijfster heeft ook een boeiende podcast.

P.S: Via mijn boekennieuwsbrief #nevernotreading deel ik aan het einde van elke maand wat ik heb gelezen. Gratis en voor niks intekenen doe je hier. Alle meningen in deze post en de nieuwsbrief zijn van mezelf, ik link naar een partnerprogramma waarmee ik een kleine commissie krijg als iemand iets koopt.

Ben je geabonneerd en kreeg je je nieuwsbrief vorige maand niet?
Geen stress, ik nam even pauze, maar de volgende nieuwsbrief is een extra stevige die je nog voor het eind van het jaar in je mailbox krijgt.

P.P.S: Van mijn 20 voor 2020 wist ik er uiteindelijk een whopping 7 af te vinken. Dat zijn er vast zeven meer dan als ik geen lijstje had opgesteld. Ik maak dus binnenkort eentje van 21 voor 2021. Eens benieuwd wat daarvan komt.