Er zijn twee soorten mensen: zij die graag plannen, en zij die dat niet zo graag doen. Ik schat geen enkele groep hoger in, ik weet alleen dat ik tot de eerste groep behoor omdat het ervoor zorgt dat ik minder snel in default modus ga.
Default modus, you say?
Awel ja, zonder plan ben ik iemand die constant zaagt dat ze nergens tijd voor heeft. Als er dan toch een blok tijd uit de lucht valt, dan ben ik zo verbouwereerd dat ik ermee doe waar ik goed in ben: tijd verkakken op sociale media of zitten zuchten boven mijn inbox. Ik ben er nochtans rotsvast van overtuigd dat dat niet de dingen zijn waarvan ik op mijn sterfbed ga zeggen: awel ja, best moments of my life.
Een plan zorgt ervoor dat ik weet wat ik moet doen om te geraken waar ik wil geraken. “Oké oké lilith, dat snap ik wel”, hoor ik je zeggen, “MAAR TOCH NIET VOOR DE ZOMER?! ZOTIN!”. Oh yes, wel voor de zomer.
Het zit zo. Enkele jaren geleden hoorde ik voor het eerst over het concept van je zomer ontwerpen in een podcast van Gretchen Rubin. Gretchen was toen geïnspireerd door dit citaat van de schrijver Robertson Davies:
“Every man makes his own summer. The season has no character of its own, unless one is a farmer with a professional concern for the weather. Circumstances have not allowed me to make a good summer for myself this year…My summer has been overcast by my own heaviness of spirit. I have not had any adventures, and adventures are what make a summer.”
Het idee is om je seizoenen een aparte draai te geven en er dingen in te doen die je anders niet doet, sprak mij onmiddellijk aan. Een gewoonte ontwikkelen die je enkel in de zomer doet, om ervoor te zorgen dat de zomer niet zomaar passeert.
De afgelopen drie zomers ging ik ermee aan de slag, wat er bijvoorbeeld voor zorgde dat ik een zomer lang elke week ging zwemmen met Dexter, en elke week minstens een lange avondwandeling ging maken. Er was ook een zomer waarin ik 3/5 ging werken.
Vorige zomer deed ik een “summer of fiction“, waarin ik twee maanden lang enkel fictie las. Ook wel de max, en iets dat ik absoluut kan aanraden.
Deze zomer wil ik een paar dingen doen waar ik meer van wil. Lezen doe ik sowieso elke dag, maar aangezien ik goed gevorderd ben met mijn voornemen om de helft fictie te lezen dit jaar, sta ik mezelf een zomer toe met meer focus op non-fictie. Er zijn ook enkele online cursussen die nog staan te blinken en die ik eens wil doornemen, dus doop ik de zomer die komt tot die van de zelfontwikkeling.
(ben je op zoek naar leestips voor vakantieboeken om van te smullen, scroll dan even naar beneden, want ik heb een lijstje gemaakt dat je makkelijk kunt downloaden met mijn acht persoonlijke favorieten voor in je reiskoffer (of misschien nog handiger: op je e-reader))
Ik wil ook graag wat meer koken, dus is het plan om elke week van de grote vakantie een nieuw recept te proberen. En ik heb beslist dat ik heel de zomer wil blijven sporten, dus dat impliceert dat ik elke zondag minstens twee groepslessen inplan voor de week die komt. Rode hoofden ftw!
Los daarvan maakte ik afgelopen weekend ook een lijstje met de kindjes van dingen die we deze zomer graag willen doen. Let wel: geen stress, het is een lijstje ter inspiratie, die vakjes moeten niet afgevinkt worden.
Het plannen alleen al zorgt ervoor dat ik geweldig uitkijk naar onze zomer. Ook omdat ik deze zomer bijna niet ga werken. What?! I know. De blogpost daarover staat op mijn planning voor binnenkort (want die heb ik, of wat peinsde je?!).
Heb jij al zomerplannen? Of iets waarop je wilt focussen? Deel het zeker in de reacties ter inspiratie.
Jezus christus, hoe lang is het geleden dat ik nog eens een blogstokje deed? Jaren? Minstens? Ik las over dit bepaalde doorgeefstokje bij Talitha, die het nog van andere plekken had, en waarom ook in godsnaam niet he?
Een lijstje van twintig dingen die ik graag doe en hoe lang ze op dit moment zijn geleden, geïnspireerd op een opdracht in The Artist’s Way, dat boek dat me Morning Pages leerde schrijven. Waarover zo dadelijk meer. (er is trouwens iets mis met de cijferfunctie op deze blog. Ge moogt zeker natellen en mij mailen mocht het niet kloppen)
Deze 20 dingen doe ik persoonlijk geire:
Een nieuw recept uitproberen. (een week of drie geleden, iets van Ottolenghi uit Simpel. Het beviel zeer, maar los daarvan zit ik stuck in een vreselijke kook- en eetrut. Ik geraak er maar niet uit. Misschien daarom dat ik volgende week Pho Ga (Vietnamese kippensoep, gelijk ze zeggen) en een stoofpotje met chilipepers van Samin Nosrat op het weekmenu heb gezet. Moge het helpen en inspireren.
Lezen. (gisteren nog. Net als straks. De hashtag #nevernotreading is niet om te lachen, ik lees echt elke dag. Op dit moment “Boy Swallows Universe“, en wat is het goed!)
Wandelen. (eergisteren) En vorig weekend 35 km op een dag, in aanloop naar de Dodentocht. Klein geheimpje: 35 kilometer is echt ver. Wat doet vermoeden dat 100 kilometer dat ook is.
In bad gaan. (gisteren) Ik doe dat minstens een keer per week.
Mooie zinnen en woorden verzamelen. Elke dag, op mijn Kindle.
Ergens gaan ontbijten. (gisteren nog, met het gezinnetje en mijn schoonpapa, voor vaderdag)
Gesport en gedoucht hebben. (woensdag, bodypump)
Een kast opruimen. (vorige week) Als ik snel wat rust en overzicht nodig heb is het bij mij of een lijstje maken, of een kast uitmesten.
Zingen. Ik kan het niet (ik ben dan weer wel extreem goed in teksten onthouden), maar doe het wel enthousiast. Meestal in de auto.
Kleren kopen. (eergisteren. Schoenen en twee t-shirts, om precies te zijn)
Op restaurant gaan (eergisteren. Op mijn alleen naar de Mexicaan. Ik ga graag alleen op restaurant, en best, want Youri en ik komen er de laatste maanden precies niet meer toe)
Bloggen. (vandaag. En minder dan ik zou willen)
Voorlezen. (gisterenavond) Ik probeer dat elke avond te doen. Met Dexter in het veelbelovende “De school van de magische dieren“, met Flo in boekjes op haar niveau. Op dit moment is zij wreed fan van dit boek van Dikkie Dik, grote held.
Reizen. De laatste keer was naar Malaga rond Pasen, de volgende keer is naar Zweden deze zomer. <3
Bijleren. (gisteren) Ik volg regelmatig online cursussen. Over van alles, van online marketing tot het masteren van bepaalde apps. Researchen voor artikels valt daar voor mij ook onder, trouwens. Ik doe dat geweldig graag.
Zwemmen. (in Centerparcs, drie weken geleden. Dan wel drie dagen na elkaar)
Foto’s nemen. Mooie dan. (Vandaag, een leuk portret van Flo. Ik doe het wat minder, maar ik kan wel heel blij worden van een gelukt portret, en een afgedrukt fotoboek)
Een goede documentaire bekijken. Genre Louis Theroux of iets op Netflix. Films lukken me maar niet consistent, ondanks de goede voornemens.
Morning Pages schrijven. Mijn gedachten uit mijn hoofd krijgen en op papier zetten, liefst ’s ochtends in stilte bij een kop koffie. Zaligheid. De laatste keer was vorige donderdag, omdat ik vrijdag nood had aan extra slaap, en ik ze in het weekend al eens oversla. Hoe consequenter ik ermee ben, hoe beter ze marcheren, wel.
Zin om mee te doen? Neem gerust over, en link eens hieronder in de comments.
Deze week is het exact duizend dagen geleden dat ik mijn laatste glas alcohol dronk. Dat weet ik dankzij een app op mijn telefoon (zie hieronder bij de tools), het is gelukkig niet dat ik het zo lastig heb dat ik nog altijd de dagen aan het tellen ben.
Integendeel. Het is vanzelfsprekend geworden. Ik ben iemand die niet drinkt. Ik denk er amper nog bij na. Het is goed zoals het is, en er is elke week wel een moment waarop ik verzucht dat ik nog altijd blij ben met mijn beslissing.
Dit heb ik de afgelopen duizend dagen geleerd:
dat wilskracht zelden een goede basis is om ergens mee te stoppen. White knuckling it, noemen ze dat mooi in het Engels. Of dat beeld van een bal onder water houden tot hij uiteindelijk toch keihard en met volle kracht naar de oppervlakte schiet. Met alcohol heb ik nooit het gevoel dat mijn wilskracht elk moment kan knappen, met een binge tot gevolg. Ik voel me niet in gevaar in de buurt van een glas wijn. Ook niet in de buurt van een sigaret, trouwens. Met dank aan slimme schrijvers die mij mijn patronen leerden doorzien (zie de PDF die je hieronder vindt), en me in mijn hoofd leerden zoeken naar de verhalen die ik mezelf vertel.
dat er wel andere goede tactieken zijn. Playing it forward, bijvoorbeeld. Bij zin in een glas wijn doorspoelen naar de onverbiddelijke kater van de dag erna. En beseffen dat ik die kan missen. Net als het ongemak, de zwarte gaten, de angst die vaak werd aangewakkerd na een nachtje doordrinken. Opgelucht dat dat allemaal niet meer moet.
dat alcohol veel belooft, maar weinig geeft. Die rust waarnaar ik op zoek was op de bodem van elk glas Chardonnay? Die kwam er pas toen ik stopte met zoeken, en langzaam van mijn gewoontes rond alcohol afraakte. Dat ik dat kon, dat ik weer controle kon nemen, dat zorgde voor heel wat rust. Zonder katers.
dat ik het me nog nooit heb beklaagd dat ik de dag ervoor niet heb gedronken. Het is zoals met sporten: je hebt niet snel spijt van een work-out, en ook niet van geen kater hebben en zo fris zijn als een hoentje.
dat mensen het feit dat ik gestopt ben soms aanzien als kritiek op hun eigen omgang met alcohol. Terwijl het dat nooit is. Ik ben geen missionaris geworden op kruistocht tegen alcohol. Helemaal niet zelfs. Als je me vraagt waarom ik ben gestopt, dan krijg je wel een antwoord. En ja, dat is best positief, en ja, dat is misschien verdacht en vast een leugen van iemand die niet wil toegeven dat het zuigt, maar ja, het is wel hoe ik het ervaar. En daarmee zeg ik niks over jou. Neem het van mij aan.
dat niet kunnen stoppen bij eentje voor heel wat mensen moeilijk te begrijpen valt, maar dat het vaak samenhangt met een hoop andere dingen. Vorige week zag ik een zakenman in Gert Late Night vertellen over hoe hij een chronische piekeraar was, en hoe alcohol dat een beetje kalmeerde. “Check!”, zei ik tegen Youri. Alcohol was de enige vakantie die ik kon nemen van mijn vaak vreselijk paniekerige hoofd. Moeilijk was het niet: fles ontkurken, en een break. Daardoor nam ik er alle andere ongemakken bij, besef ik nu.
dat ik nooit zal snappen waarom mensen andere mensen die duidelijk een complexe relatie met iets hebben proberen te overtuigen om te herbeginnen. Het is me nog niet vaak overkomen, gelukkig, en ik sta ook sterk genoeg in mijn schoenen om er het mijne van te denken, maar waarom zou je? DOE. HET. NIET.
dat alcohol me niet leuker maakt, maar wel lomer, minder alert, mijn remmingen wegneemt, en me verder weg brengt van mezelf dan ik eigenlijk wil. Dat dat allemaal goed was als veertienjarige die een beetje vloeibare courage nodig had, maar dat ik blij ben dat ik het als achtendertigjarige niet meer nodig vind om vooral niet te veel mezelf te zijn. Of een vrolijkere, leutigere versie van mezelf, die dan uiteindelijk toch ook weer niet zo leutig blijkt te zijn als ik dacht.
dat alcohol me tegelijk ook op de rem deed staan. Ik verdoofde mijn ambetant gevoel over dingen vaak, waardoor ik niet overging tot actie om iets te veranderen. Werk kak? Alcohol. Gefrustreerd over iets? Alcohol. Te dik? Alcohol. Ik was heel erg “fuck this shit” in de tijd dat ik nog dronk, besef ik nu. Hoe fucker this shit zonder er iets aan te doen, hoe groter de frustraties, hoe fucker this shit. #wisdomfortheages
dat stoppen met alcohol niet alle miserie heeft weggenomen. Ik ben nog altijd iemand die eet als ze zich niet goed voelt, en moet leren om om te gaan met oncomfortabel zijn en emoties waarmee ik niet altijd weg weet.
dat er zoveel dingen zijn die er vroeger hadden voor gezorgd dat ik vond dat ik het scherpe randje er wat af moest drinken. Deze week alleen al: mijn oma is gestorven. De verkiezingsuitslagen waren wat ze waren. Er is miserie met de locatie van onze vakantieopvang. Er zijn kindjes die het wat lastig hebben, natuurlijk juist toevallig die van mij. Een communie. Een begrafenis. Zo is er bijna elke dag een goede reden. Of niet. Het gaat allemaal zoveel beter met een hoofd dat weet dat het het ook aankan zonder regelmatige verdoving, en ik ben zo blij dat dat besef er kwam. Nu los ik het trouwens op met sporten, elke ochtend wat vroeger opstaan om mijn hoofd uit te schudden met Morning Pages, proberen om op mijn eten te letten en zo goed als dagelijks te mediteren met Andy van Headspace, mijn dikke vriend.
dat geen katers meer hebben mijn leven significant beter maakt. Ik moet nooit nog rekening houden met katers, om iets te noemen. Ik kan op zaterdagochtend om tien uur naar de fitness als ik wil. Als de kindjes mij om vijf uur wakker maken, dan ben ik wel moe, maar ik heb nooit dat vage gevoel van twee glazen wijn. Of erger nog: twee glazen wijn te veel. Ik slaap ook gewoon beter. Heb minder last van mijn spijsvertering. Wil nooit meer sterven van de mottigheid, laat staan op wekelijkse basis. Als je stopt denk je vooral aan wat er wegvalt, maar dit is zowat het leukste dat erbij komt: frisse ochtenden.
Ik ben duizend dagen gestopt, en dat stoppen heeft me al tien keer meer opgeleverd dan alles dat die glazen wijn mij beloofden. Ik was bang dat mijn leven zou stoppen, maar het werd alleen maar beter.
Zo, zo blij dat ik heb durven springen. Zo, zo opgelucht dat ik deze blogpost kan schrijven.
Hieronder vind je enkele tools die ik heb gebruikt om het proces wat te vergemakkelijken.
Ontvang mijn handigste tools om te minderen of te stoppen met alcohol.
Gelukt! Nu snel naar je mailbox om te wachten op mijn tools. Succes! Kelly
Afgelopen weekend zaten wij in Centerparcs. Dat betekent dat wij op drie dagen drie keer gingen zwemmen, tot enorm jolijt van het nageslacht. Doordat de gezinshokjes 1. niet bepaald voorzien waren op gezinnen die meer dan de ruimte van anderhalve persoon innemen, en 2. altijd volzet waren, deelden wij ons op. Team meisjes in één verkleedhok, team jongens ernaast. Zodat sommigen onder ons zeker in de mogelijkheid verkeerden om de anderen duidelijk te maken dat zij aan het winnen waren in de onaangekondigde maar blijkbaar enorm belangrijke wedstrijd “om ter snelst klaar”.
Dag 1. Flo is klaar en zit op het bankje, ik begin mijn eigen ondertussen ijskoude lichaam af te drogen.
Flo: “Wat zijn die bollekes eigenlijk?”. Ik: “Welke bollekes?”. Flo: “Die daar!”. *wijst naar mijn borsten* Ik: “Ah. Dat zijn mijn borsten.” Flo: “Ik wil ook borsten”. Ik: “Daarvoor moet je nog even wachten. Die krijg je als je een beetje groter bent.” Flo: “Ik heb ook bollekes hoor! Hier!”. *wijst overtuigd naar haar ellebogen*
Dag 2. Flo is klaar en zit op het bankje, ik begin mijn eigen ondertussen ijskoude lichaam af te drogen.
Flo: *kijkt lang naar mijn borsten en houdt peinzend een vinger tegen haar mond* Flo: *denkt duidelijk na* Flo: “WENKBRAUWEN!”. Ik: “Bijna juist! Borsten.” Flo: “Ja, die.”
Dag 3. Flo is klaar en zit op het bankje, ik begin mijn eigen ondertussen ijskoude lichaam af te drogen.
Flo: “Ik weet het wel oor. Dat zijn borsten”. Ik: “Goed zo, dat heb je goed onthouden.” Flo: “Ze lijken wel een beetje op wenkbrauwen”. Ik: “…”
Maar goed, we hebben ons alsnog wreed gejeund, en ik ben al blij dat ze bollekes zei.
En niet zakjes. Of gordijntjes. Of zoals ik ooit vreesde: tennisballen in een sok. (niet dat het helemaal goed kwam, daarmee. Vandaar vast de opluchting)
Het was moederdag. Mijn eerste gedachte als ik mails krijg voor “moederdochter-shopping days” of iets dergelijks is nog altijd een vijandig “IK HEB GEEN MOEDER“. Dit jaar overviel het me hoe blij ik was dat ik daar direct achter “maar ik heb wél een dochter” dacht. Het is dan ook een hele toffe dochter. Mijn moeder had het moeten weten. En zo blijf je natuurlijk bezig. #thecircleoflife
Ik heb trouwens ook een hele toffe zoon, voor wie ik speciaal naar school rij omdat hij Lily de Splitmuis thuis vergat (een muis die meegaat naar huis met de beste splitser van de week). Om dan te zien dat hij op een andere locatie zit, en ik aldus voor een gesloten klasdeur sta. Waardoor niemand heeft gezien wat voor een moederlijk effort ik heb willen leveren. Dan maar selfies nemen in de auto van miserie.
Deze maand doen de eerstejaars hun eerste communie of lentefeest. Dexter doet geen van de twee, maar mocht wel iets anders kiezen. Een weekendje weg met het gezin it is, en wij hebben daar serieus veel zin in. Zelfs nog meer dan in een schaap van roomijs onthoofden of op een podium staan.
Vorig weekend vond hier anders een hoogdag op zijn eigen plaats. Ge weet het of ge weet het niet, maar Youri en ik hebben al veel gedaan in ons leven, maar nog nooit zelf gebarbecued. Eerst hadden we een appartement, en toen een koertje zonder barbecue. En nu dus een half aangelegde hof, sinds een week met barbecue. Dus ja, weer of geen weer, wij hebben worsten gegeten. De lekkerste worsten ooit. Net als patatjes in aluminiumfolie, de lekkerste patatjes ooit. En gisteren keken wij naar Grillmasters, en zagen wij een visioen van onze toekomst. Iets met hete kolen.
Consternatie ook in de Werk & Leven-headquarters, vorige week, toen wij een boze mail kregen met de vraag om te stoppen met het verdelen van onze gazetjes in Antwerpen. Wij hadden helemaal geen gazetjes verdeeld, en al helemaal niet in Antwerpen. Bleek dat het om verkiezingsdrukwerk ging van de SPA. Wasn’t us. Wel goed gevonden!
“Zo vrij als een freelancer” zou een uitdrukking kunnen zijn, maar heeft het volgens mij niet gehaald omdat de realiteit niet altijd overeen komt met de uitdrukking. Als mensen horen dat ik “volledig freelance” werk, dan zien ze vaak beelden voor zich van hippe koffiehuizen met mij erin, ontspannen typend met gezellig geroezemoes op de achtergrond. Heel de dag dure cappuccino’s drinkend zonder daar constant van naar het toilet te moeten. (want naar het toilet gaan doen we niet in van die beelden)
Dit is trouwens een van de eerste beelden die je vindt als je “freelancer” intikt op een beelddatabank:
Ik weet niet hoe het met mijn collega’s zit (can I get an amen?), maar ik werk zelden met zand in mijn onderbroek en zit ook behoorlijk zelden in hippe koffiehuizen (ze zijn dan ook eerder dungezaaid in de Westhoek, wat dan weer goed is voor mijn portemonnee).
De eerste jaren als freelancer was ik dag in dag uit bezig met het gedoe dat je niet ziet bij die vogelvrije digitale nomade op dat strand. In mijn geval was dat fotografen regelen voor stukken, achter mensen hun gat zitten voor afspraken, stukken doorsturen om te laten nalezen, correcties doorsturen, overleggen met de redactie over de specifieke en steeds weer verrassende eisen van de geïnterviewden, bellen, gedoe oplossen dat het halen van de deadline er niet makkelijker op maakte. Nog eens een fotograaf bellen die nooit opnam. Nog eens iets inspreken. Nog eens door mijn mailbox ploeteren, met de moed der waanhoop.
Ik heb die eerste jaren regelmatig gedacht: werkte ik maar in een bank. Als in: kon ik de deur maar achter mij dichttrekken om vijf uur, en me niks meer van deze job aantrekken tot morgenochtend om negen uur. (aan zij die in een bank werken en met hun ogen rollen omdat dit ook nergens op slaat: vergeef het mij, ik heb werkelijk geen idee. Ik denk gelukkig) Ik heb ook heel vaak gedacht: had ik ook maar de voordelen van freelancen, en niet enkel de nadelen van onzekerheid en zotte uren en werken als iedereen al lang voor de tv hangt en in het weekend. Ja, als freelancer kun je zelf je uren kiezen, maar als je hele dagen slag om slinger moet werken om er te komen en je jezelf hebt wijsgemaakt dat dat betekent dat je elke onderbetaalde opdracht moet aannemen dan werk je gewoon weken van zoveel uur dat er geen tijd meer over is om om drie uur op een terras te gaan zitten. Om maar te zeggen: toen vond ik het niet tof. Ik heb vaak zitten wenen bij mijn psychologe omdat mijn schoudertjes het begaven onder de druk van voor iedereen goed willen doen, en me vergeten af te vragen of ik nog wel goed deed voor mezelf.
Ik liet mijn agenda bepalen door mensen die me zot maakten met hun last minute opdrachten die heel mijn planning overhoop haalden. Mijn planning was zo goed als onbestaande, dus als iemand me belde, dan keek ik in mijn agenda vol gaten en zei ik: oké. Waarop een week van stress en nog langere werkdagen volgde. Wat volgens mij zo hoorde.
Lang verhaal kort: ik zou het op die manier niet volhouden. Ik voelde het aan alles. Ik deed altijd maar door. Ik had als werknemer al eens thuisgezeten met een burnout, ik wist dus waar ik moest voor opletten. En ondertussen waren er twee kindjes bijgekomen, waarvan er toen al een naar school ging, iets dat mijn dagen en uren ook behoorlijk bepaalde. :aah:
Ik ben toen heel veel beginnen lezen over tijd en productiviteit. Beetje bij beetje begon ik in te zien dat ik meer structuur nodig had. Een plan, ook, ook al leek het toen alsof dat compleet nutteloos was, want wie kon zich in deze job houden aan een plan?
Ik heb ondertussen een plan. Ik weet perfect wat ik volgende week op welke dag moet doen om de deadlines te halen die ik moet halen. Ik heb mezelf ook beetje bij beetje geleerd om afspraken met mezelf na te komen, wat kwestie is van beseffen dat je anders leeft volgens een ander zijn agenda. Neen zeggen en grenzen stellen gaat me beter af dan enkele jaren geleden, en ik heb ook geleerd om een pauze in te lassen in plaats van onmiddellijk overal ja op te zeggen, zoals het een echte pleaser betaamt.
Maar wat voor mij het meeste verschil maakt in mijn dagelijks bestaan zijn themadagen. Thema-wuk? Dagen die een overkoepelend thema hebben in mijn agenda. Waardoor het duidelijk is wat ik wanneer moet inplannen.
Een beetje zoals je met een weekmenu op voorhand beslist wat je gaat eten, en met een budget wat je met je centen wilt doen. Dat kan dus net zo goed met tijd.
Dit zijn de themadagen waaraan ik me probeer te houden:
Ik heb 2 schrijfdagen per week, waarin ik erg onbereikbaar ben en wel in koffiehuizen ga zitten als ik daar zin in heb. Op die dagen doe ik wat je denkt dat ik doe: schrijven. Dat kunnen artikels zijn, maar ook blogposts, interviews, nieuwsbrieven of scripts voor podcasts. Ik schrijf van ’s ochtends tot ’s avonds, in blokken die met de jaren steeds langer zijn geworden, omdat ik beter ben geworden in gefocust werken. (met dank aan Cal Newport zijn Deep Work) In een ideale week staan die dagen ingepland op maandag en dinsdag.
Woensdag is bij mij een dag waarop ik aan nieuwe ideeën werk. Niet onbelangrijk als journalist. Dit is de dag waarop ik sleutel aan artikelvoorstellen, bijvoorbeeld. Als ik op woensdagnamiddag thuis ben met de kindjes heb ik hier maar een paar uur voor, is dat niet zo, dan is de woensdag ook mijn moment om educatie in te plannen. Online workshops volgen, artikels lezen die ik heb opgeslagen voor later, een boek doornemen dat mij is opgestuurd om te zien of er een stuk inzit. Een van mijn favoriete dagen van de week.
Donderdag is meestal mijn sociale dag. Ik probeer mijn meetings hier in te plannen, net als interviews, telefoontjes, afspraken met Anouck voor de podcast, al die dingen. Dat heeft als voordeel dat ik maar één dag moe ben van al dat gebabbel, en niet heel de week door. Ook de interviews voor mijn rubriek Doodgewone Dingen probeer ik in de mate van het mogelijke hier in te plannen.
Vrijdag is bij mij losse eindjes-dag. Met andere woorden: de dag waarop ik alle shit opkuis die nog moet opgekuist worden om met een gerust gemoed het weekend in te gaan. Soms is dat nog een halfuur langer in mijn mailbox hangen om de mails te beantwoorden die geen prioriteit hebben gekregen in de week. (sorry, iedereen die mij aanspreekt met “mamablogger”, die van jullie vloog gewoon rechtstreeks in de vuilbak. DON’T GET ME STARTED ON “Hallo, micro-influencer”) Soms is het facturatie of administratieve shizzle of pakjes gaan halen of brengen naar de post. Geen zwaar denkwerk, zodat ik er meestal in slaag om tegen drie uur de (b)engeltjes (ejem?) te gaan ophalen en me te beginnen verheugen op sushi.
Het weekend staat in het teken van leuke dingen met het gezinnetje, al is zondagnamiddag wel mijn planmoment. Dan is het bullet journal en digitale agenda in de aanslag en wordt alles nog wat concreter.
Het grote voordeel van zo’n systeem? Ik switch niet constant tussen taken, maar kan doordoen in blokken van een paar uur, waardoor ik belachelijk veel gedaan krijg. Ik zie dat echt als een concurrentieel voordeel, ondertussen. Ik ben misschien niet de beste, maar ik krijg wel geweldig veel gedaan, omdat ik keihard inzet op focussen. Aan het begin en einde van de dag plan ik een halfuur inbox in, en voor de rest probeer ik die zo veel mogelijk dicht te laten en mijn telefoon niet te dichtbij te leggen.
Ik zit ook elke zondag even samen met de man van mijn leven om af te spreken wie de kindjes ophaalt en wanneer, en om mijn andere activiteiten in te plannen, zoals minstens twee en liefst drie keer per week sporten tot ik een rood hoofd heb, bijvoorbeeld.
Soms worden dingen daarrond gepland, omdat ik ze nogal essentieel vind voor mijn mentale gezondheid. Allemaal vanuit de gedachte dat op voorhand plannen en nadenken ervoor zorgt dat ik -als ik dan eens onverwacht een uur over heb- dat niet verdoe aan wat ik vroeger altijd deed: door Instagram scrollen en me afvragen waarom ik nooit ergens tijd voor heb.
Het leek even gedoe, om me bezig te houden met het uitdenken van mijn dagen, en het heeft even geduurd voor ze op punt stonden, maar nu win ik er zoveel tijd en gemoedsrust mee. Zeker omdat het deel uitmaakt van een systeem waarin ik het samen met een geweldig ochtendritueel en het automatiseren van bepaalde zaken inzet om vooral heel veel tijd te winnen. Ik werk ondertussen veel minder, maar ik krijg meer gedaan dan toen ik een paar jaar geleden als ongeleid projectiel op alles reageerde.
Waarom ik u dat allemaal vertel? Omdat Anouck en ik er een volledige online cursus over hebben gemaakt, die zo hard de moeite is dat we denken dat iedereen er baat bij kan hebben. Ja, ook jij. Niet alleen freelancers die worstelen met een gebrek aan structuur en overzicht, maar ook werknemers, want zo hebben we er ondertussen wel wat onder onze cursisten. Zij slagen er net zo goed in om de uren waar ze wel controle over hebben weer in handen te nemen, wat voor een geweldig verschil kan zorgen in het gevoel dat ze over hun dagen hebben.
We leren je onder meer hoe je je ideale week ontwerpt, ook als je niet over alles zelf kunt kiezen. Hoe je routines kunt inzetten om ervoor te zorgen dat je de dingen gedaan krijgt die je gedaan wilt krijgen. We leren je wat deep work inhoudt, en hoe je het krijgt ingebouwd in jouw dagen. En nog zo’n favoriet: het batchen van taken, een principe dat een enorm verschil maakt voor iedereen die onze cursus volgt.
Stap voor stap tonen we je hoe een systeem waarop je kan rekenen niet alleen zorgt voor duidelijkheid, maar ook voor gemoedsrust. Omdat je eindelijk ook weet wanneer je mag stoppen met werken. Stel je voor. Dat je eens klaar zou zijn, begot.
Onze cursus heet Baas over eigen Tijd, en je volgt hem volledig online en op eigen tempo (al is er wel een gameplan) door middel van video’s, blogposts, en heel veel concrete voorbeelden. Er is ook een werkboek van 40 pagina’s bij, en een fantastische community van Tijdsbazen die altijd klaarstaan om te helpen, mee te denken of te supporteren langs de zijlijn terwijl jij eindelijk weer controle krijgt over je uren. Het is de eerste cursus waarin Anouck en ik keihard achter al onze schermen laten kijken.
Volgende week beginnen we er al mee, en dan kan het snel gaan. Zoals bij Miet, een van onze cursisten van de vorige lichting.
Wij preus lik feertig he ja, zoals na elk mailtje waarin mensen zeggen dat ze het gevoel hebben meer uren te hebben dan ze voor mogelijk hielden. Zaligste ooit.
Er zijn een paar thema’s in mijn leven waar ik maar geen genoeg van krijg. Tien om te zien-hits uit de jaren negentig. Oude afleveringen van Friends. Maar ook: tijd en hoe je daar zoveel mogelijk dingen in kunt doen die je zelf tof vindt.
Het is dan ook gek dat het tot ergens vorig jaar heeft geduurd voor ik me concreet de vraag heb gesteld waar mijn tijd eigenlijk naartoe gaat. Alsof je al twintig jaar op dieet bent, maar het antwoord schuldig moet blijven op de vraag hoeveel je eigenlijk weegt. Ik ben nochtans van het meten is weten-principe, maar had het gekke idee dat ik wel wist waar mijn tijd naartoe ging. Niet dus.
Het was dankzij het lezen van een boek van Laura Vanderkam, time evangelist (in mijn hoofd, ze zou zichzelf vast nooit zo bestempelen), dat ik de mogelijkheid begon te entertainen om eens aan de slag te gaan met tijdsregistratie. Het is zoals het klinkt: droogweg een werkblad openen in Excel, en over elk blok van 30 minuten opschrijven wat de invulling was. Dat doe je zo gedetailleerd of vaag als je zelf wilt ( door masturberen gewoon “zelfzorg” te noemen, bijvoorbeeld), maar hoe gedetailleerder je bijhoudt, hoe meer je achteraf aan de data hebt die je hebt verzameld.
Toen ik eraan begon leek het een klusje waar je vooral snel vanaf wilt zijn, maar niks bleek minder waar. Ik was zo enthousiast dat ik het lef had om drie drukbezette BV’s te vragen om hetzelfde te doen voor een stuk in De Standaard Magazine, en hun conclusie was gelijk aan die van mij: tijdsregistratie is niet alleen een vreselijk boeiend experiment, het zorgt er ook nog eens voor dat je beter met je tijd omspringt.
Aja, want net als bij diëten waarbij je een eetdagboek moet bijhouden en zo automatisch minder gaat eten, is het bij tijdsregistratie zo dat er ongemakkelijkheid ontstaat bij het vierde blokje waarin je “sociale media checken” moet typen, terwijl er eigenlijk gewerkt moet worden.
Dingen die de BV’s en ik niet hadden verwacht: dat tijd registreren voor sommige mensen een beetje verslavend werkt. Omdat het een houvast biedt. Dat het enorm verhelderend is om een week zwart op wit te zien staan waar jouw kostbare 168 uren naartoe gaan. Dat het de basis kan vormen van een volledige ommezwaai in de manier waarop jij je uren indeelt, en misschien nog belangrijker: de manier waarop jij naar die uren kijkt. Dat de kans bestaat dat je inziet dat je veel meer tijd hebt dan je denkt.
Lang verhaal kort: de schellen vielen keihard van mijn ogen. Uiteindelijk was de eerste week van mijn uren registreren de start van vele weken, en vormden mijn ontdekking en inzichten uiteindelijk de basis van het idee voor “Baas over eigen Tijd“, een online cursus die ik samen met mijn geweldige podcast co-host en productiviteitsgeek Anouck Meier lanceerde in november van vorig jaar.
Een cursus die ondertussen een hele lijst enthousiast afgestudeerde tijdsbazen voortbracht, die allemaal de controle over hun uren terugnamen. Want daar gaat het vooral om: niet om meer doen in minder tijd, en regelrecht richting een burnout te crossen. Wel om ervoor te zorgen dat de uren die je beschikbaar hebt niet aan het toeval en de goesting van het moment worden overgelaten, wat zoveel meer leute en voldoening oplevert op langere termijn.
Als mensen me vragen hoe het komt dat ik zoveel gedaan krijg van de dingen die ik gedaan wil krijgen, dan kan ik maar dat zeggen: plannen en beslissingen op voorhand nemen heeft bij mij weinig met wilskracht te maken, maar wel met daar elke dag opnieuw van inzien hoeveel dat mij oplevert. Ik heb lang gewacht tot het vanzelf zou beteren, maar dat doet het dus niet. Werken aan een systeem en dingen vergemakkelijken door ze te automatiseren of deel te laten uitmaken van je routines doet dat wel.
We doen zoveel meer dan onze tijd registreren. Dat registreren is wel de start van een compleet systeem waarmee we samen aan de slag gaan om weer controle te krijgen over de vele uren die er vaak langs ramen en deuren blijken door te vliegen.
De reacties op de cursus waren zalig.
“Ik heb het gevoel dat ik een enorme shortcut genomen heb op weg naar een efficiënter en vervulder leven. Een verademing in een zee van veel te serieuze workshops en een veelheid van productiviteitsliteratuur waar ik me nu lekker niet meer hoef door te worstelen!”, sprak cursiste Joke.
“De cursus is van hoge kwaliteit, en geen idee hoe Kelly en Anouck erin slagen, maar voelt ook heel warm en vertrouwd aan. Tijdens online cursussen kan ik me soms zo een beetje ‘onzichtbaar’ voelen, alsof het niet uitmaakt of ik nu aan het volgen ben of niet, maar bij deze cursus heb ik dat totaal niet!”, zei Sietske.
En Valerie noemde het “een lifechanging cursus die minstens dubbel de prijs waard is” in een post op Instagram.
Wij dansen dan rond als halve onnozelaars, jullie mogen dat weten.
Veel van het enthousiasme heeft ook te maken met de toffe community die bij de cursus hoort, stuk voor stuk gemotiveerde mensen die samen aan de slag gaan om de controle over hun dagen te verbeteren.
Binnenkort openen we de deuren nog een keer, en om je een idee te geven van hoe wij ons leven hebben veranderd op basis van tijdsindeling en focus geven Anouck en ik op maandag 13 mei een boeiende online workshop, waarin we enkele misverstanden de wereld uithelpen over time management, én vooral: enkele van onze beste strategieën delen om zelf meer te halen uit de tijd die je hebt.
We vertellen hoe wij erin slagen om op een werkuur of dertig per week meer gedaan te krijgen dan toen we enkele jaren geleden soms dubbel zoveel werkten, en hoe daar geen zwarte magie achterzit, maar een systeem dat we hebben aangepast tot het meer was dan vage inspiratie.
Wil je je inschrijven voor onze online workshop?
Dan kan dat hier, gratis en voor niks. Kun je er niet live bijzijn, dan sturen we je achteraf de replay door, zodat je alles op eigen tempo kunt bekijken of nog eens herbekijken.
Ik ben vanmorgen nog eens gaan spinnen. Als in: een uur lang zitten doodgaan op een fiets die niet eens vooruitgaat. Volgens de gegevens van de membersite van mijn lokaal fitnesscentrum was ik daar al zes jaar lang als missing in action opgegeven. Los van de wandeltrainingen voor de Dodentocht kom ik tegenwoordig te weinig aan bewegen toe. Ik zwom graag en zonk weinig, maar ik ben al jaren op zoek naar een moment waarop ik kan gaan zwemmen zonder dat het razend druk is in de baantjes van Ieper zwembad. Nooit gevonden, dus moest het iets anders worden. Gezwoten dat ik heb vanmorgen, en pijn aan mijn gat en spieren dat ik eraan heb overgehouden. Volgende week weer! :aah:
Ik krijg regelmatig de vraag of ik ben afgevallen. Ja dus, en opeens heb ik de magische grens bereikt waarop dat zichtbaar blijkt voor andere levende wezens. Altijd fascinerend hoe dat gaat: niemand ziet iets, en dan vraagt de meme op zondag of ik vermagerd ben, en de juf van Dexter op maandag, en op dinsdag een mama van een vriendje. Vorige week was ik ook al afgevallen, maar toen zag niemand iets. In elk geval: geen magisch dieet (al ben ik wel gestopt met suiker en bloem, wat ervoor zorgt dat ik veul minder honger heb en dus niet zo hard moet rekenen op wilskracht), wel al een paar maanden hard aan de slag met dingen als mindset en lomp zijn tegen mezelf en omgaan met emo-eten, wat dus blijkbaar werkt met krak dezelfde technieken als stoppen met roken en stoppen met drinken. Had ik dat eerder geweten!
Dat impliceert dat ik dit jaar weinig paaseieren at, dat klopt. Niet zo erg, want zoals ik bij drinken zeg dat ik echt wel genoeg heb gedronken voor de rest van mijn leven, begin ik te beseffen dat dat met paaseieren smoefelen misschien wel wat van hetzelfde is. Ik heb al veel paaseieren gesmoefeld, ge wilt het niet weten! (ooit eens zoveel fondant dat ik zo wit was als een hoopje maden, en ze zeker tien jaar niet meer at)
Los daarvan organiseerden we hier onlangs eens een Werk&Leven-dinertje mét de hubsters, die elkaar nog maar twee seconden in levenden lijve hadden gezien. Dat viel mee, en ooit gaan we Youri ervan kunnen overtuigen om naast sound engineer ook eens gast/co-host te zijn. Ooit. De dag na ons dinertje ging ik met vriendin J. belachelijk vroeg op pad om 29 kilometer te gaan wandelen met wandelclub Nooit Moe Boezinge. Wat een leven.
Het was warm weer, en ik besliste dat ik me dit jaar niet druk ga maken over mijn benen en of die niet te lelijk zijn volgens andere mensen om rokken te mogen dragen. Wereld, ge zult met mijn benen moeten leven, ik ben te oud geworden om me nog bezig te houden met of dat wel aanvaardbaar is. Weer een zorg minder.
Deze rubriek zou ook “Flo zwijgt geen minuut behalve als ze aan het eten is” kunnen genoemd hebben, maar dat wist ik niet op voorhand, dus laat ons het zo houden. Ze is ondertussen drie jaar en een maand, die Flo van ons, en dit zijn de zinnen die mijn Bullet Journal haalden.
“Maar ik ben niet aan het snoepen, ik ben aan het chocoladen“. Dat daar geen misverstanden over bestaan.
“Mama kijk, ik sta hier in mijn pierlowietje“. Als in: ik heb al mijn kleren uitgespeeld.
“Heb jij hier het donker aangelegd?“. Flo stapt een donkere berging binnen.
“Oh kijk, het begint te zonnen!“. De zon komt erdoor, Flo is blij.
“Is de batterij al opgeblazen?“.
“Ik wil dat me verjaardag nog lang begint“. Met een diepe zucht, op de ochtend na haar verjaardag.
“Als ik klein was he…. (dramatische pauze)… dan ben ik geboren!“.
“Kan je een vos in de lava spoelen?“.
“Haha, ik heb een appelsnor“. Flo drinkt een beker appelsap.
“Mag ik kijken naar de televee?“.
“Ik was aan het zingen van Sinterklaas pompoentje“.
“Ik kijk naar alle spiegelen“. Bij de kapper.
“Mooie gordijnen zeg!“. Gewoon, terwijl we onderweg zijn met de auto. Niet eens speciale gordijnen ook niet, vond ik.
“Praat jij eens door de hokkel tolkie, mama?“. De walkie talkie. Dus.
“Dat kan een keer gebeuren he mama“. Na een ellenlange nergens op slaande mop over Jantje in het zwembad.
“Er is hier alleen nog pickachaise“. Mayonaise, denken we.
“Sprookjes sprookjes pats, ik wou dat ik een poes was“.
“Kom mama, we moeten ons nu afvegen“. Afdrogen dus, in het zwembad.
“Ik heb een foutje gelaten“. <3
“Da wetek ook nie oor Vlad“. Flo kijkt en interact met de Nachtwacht.
“Leg jij Schunkeltje in me bed?“. Schanulleke. Bijna juist.
“Als sommige mensen niet meer kunnen dansen, dan kunnen ze ook niet meer werken“. Compleet out of the blue. Ik zie er een soort maatschappijkritiek in, maar ik weet niet juist wat ze ermee wil zeggen.
“Euh, waar was jij geloof ik?“.
“Misschien istie thuisgebloven?“. Flo vraagt zich af waar het onvindbare hondje uit Paw Patrol is.
Had men mij zes maanden geleden gevraagd waar Málaga lag, ik had een slechte beurt gemaakt. Weinig nieuws onder de zon, random plekken kunnen aanwijzen op wereldkaarten is een van de ambities die ik al lang heb opgeborgen. Onlangs nam ik deel aan een quiz, en ik vind mezelf altijd geweldig slim tot het over aardrijkskunde of voetbal gaat. Het eerste is luiheid, het tweede desinteresse.
Málaga dus. Met een kapje dat ik niet kan thuisbrengen. Aan de Costa Del Sol, dat beloofde in mijn hoofd minder goeds, al was ik daar in alle eerlijkheid nog nooit geweest. Slaat dus nergens op. Loop gerust door, er zijn nog heel wat andere blogs van echte travelbloggers die meer sense maken, ik snap het.
Maar wij zijn tegenwoordig mensen met jonge kinderen, dus zoeken wij een plek met een zo kort mogelijke vliegtijd en kans op zon. Een collega van Youri huurde er al eens een appartement via Airbnb met zijn kindjes, en soms moet het niet veel moeilijker zijn.
Waren mijn verwachtingen hoog? Bwa, niet extreem. Viel dat even mee. De Costa Del Sol bleek wat mij betreft toffer dan Gran Canaria, die vorige vliegreis met toen nog één kind. Ik vond het er mooier, en hipper, en er was meer te beleven en het voelde authentieker. En! Ondanks de onheilsberichten van regen, regen en nog eens regen hadden wij vier dagen meer dan twintig graden en zon aan onze rekker. Gevoelstemperatuur nog wat warmer als je weet dat het ondertussen in België stenen uit de grond vriest, ewaar. Wel net te koud om in zee te zwemmen, anders had ik een puntje uit mijn 19 voor 2019 kunnen schrappen, maar met de voetjes kon het wel.
Wij zaten in Torre Del Mar, een behoorlijk rustig stranddorp op een halfuur van Málaga stad. Málaga stad, dat een citytrip waardig bleek. Zeer gezellig, veel te zien, lekker eten, alles tof.
We hebben geweldig veel gegeten. Veel op stranden gechild. Met onze huurwagen door prachtige landschappen gereden. Ons vergaapt aan de mooie kleuren van Málaga.
Dit deden we ook nog:
een vlindertuin bezoeken. Altijd tof. Zeker als je weet dat dat een mariposario heet in het Spaans. Een mariposario in Benalmádena. Ik zou dat honderd keer kunnen zeggen.
op een zotte ode aan Columbus stoten. Onderweg naar de mariposario zagen wij plots een soort Disneykasteel meets Sagrada Familia opduiken. Auto aan de kant gesmeten, binnengestapt in een tuin die perfect instagrambaar bleek, en toen ik dat later opzocht werd dat ook instant bewezen. Castillo Colomares is een zotte plek die is opgetrokken door een Amerikaanse dokter en twee aannemers, en ik vond het keihard de max. Qua instagramperfect beeld kwam ik evenwel niet verder dan dit beentje, en we waren ook Dexter zijn zonnebril vergeten.
een zoo bezoeken midden in een stad, Fuengirola meerbepaald. Of neen, geen zoo, een Bioparc, en iets met protect the environment en kweekprogramma’s, zodat mijn schuldgevoel over beestjes kijken weer wat werd gesust.
onderduiken in de grotten van Nerja. Dexter en Flo vonden het te donker en te saai en zetten het dus op een zagen alsof ze persoonlijk alle stalagmieten en tieten naar beneden wilden halen. Een gegeven dat het beklimmen van een miljard trappen niet vergemakkelijkte. Maar wij vonden het wel erg de moeite.
in een baai zitten zonder baai. Te goed kluchtje om niet én op Facebook én hier te zetten.
ons verbazen over hoe zot goedkoop je er eet. Echt, meestal met vier personen voor minder dan dertig euro. Pizza de omvang van karrewielen. Waanzin.
genieten. Niet op een “komaan, het is vakantie en we moeten nu GENIETEN!!!” manier, maar ken je dat, dat je plots denkt: hoe machtig is dat hier? En hoe goed valt dat hier allemaal mee? Zo van dat genieten. Ouders van jonge kinderen weten dat dat wil zeggen dat er ’s nachts behoorlijk wordt geslapen, dat er aanvaardbaar doenbaar wordt gezaagd en ruzie gemaakt, dat de woedeaanvallen beperkt worden tot in de mate van het mogelijke en dat ze al bij al het vliegtuig niet hebben afgebroken uiteindelijk. ZALIG.
Kan ik Málaga aanraden? In deze periode zeker en vast, in de zomer kan het er vast heel warm en heel druk zijn, en dat is dan weer minder mijn ding. Ik moest dit helemaal niet zeggen van iemand, ik heb alles zelf betaald, dus ge moogt gerust zijn.
Málaga was máchtig, menne mán. <3 Op 2 uur en 50 minuten vanuit Charleroi.
