Mijn tien favoriete boeken van het jaar (+ mijn statistieken)

Geschreven op | boeken

We moeten er niet onnozel over doen: 2019 is nog niet klaar, en toch is het nu al een topleesjaar.

De cijfers? Ik geef u de cijfers!

Tot op heden:

  • las ik 59 boeken, goed voor 15753 pagina’s.
  • las ik dus niet alleen korte boeken (ha, dat had je gedacht), maar ook hele lange. Het dikste boek dat ik las was Het Achtste Leven (voor Brilka) van Nino Haratischwili, goed voor 1275 pagina’s. Het dunste boek was De Tovervinger van Roald Dahl dat ik las met Dexter en Flo, goed voor 43 pagina’s. Boekjes als de Gruffalo en Disneysprookjes die ik al tot in het oneindige voorlas heb ik zelfs niet meegeteld, moet keer peinzen.
  • de gemiddelde rating die ik dit jaar gaf was 3,5 sterren. Dat heeft veel te maken met het feit dat ik nog altijd weiger om een slecht boek uit te lezen.

Geen idee waar ik ga stranden, want ik heb nog wel even te gaan, maar die zestig komt zwaar in zicht. Beste leesjaar sinds het begin van de tellingen dus, blij mee, zulle.

Dit waren mijn vijf favoriete boeken in de categorie fictie:

  1. The Great Believers van Rebecca Makkai
    Een favoriet kiezen na zo een leesjaar is allesbehalve simpel, maar dit is hem. Geen enkel ander boek wist me zo te raken en mee te slepen als The Great Believers, een verhaal dat zich afspeelt in Chicago in een periode waarin AIDS een bloedbad aanrichtte in het homo-milieu. Dit boek was zo goed geschreven en kwam bij mij enorm hard binnen.

    Vertaald als “Een stralende toekomst“.
  2. Fleishman is in Trouble van Taffy Brodesser-Akner
    Een boek over relaties en scheiden en de tijd waarin we leven dat me deed lachen en ook een beetje huiveren, zo goed en zo verrassend was het. Het deed me op een bepaalde manier wat denken aan de stijl van Meg Wollitzer, en ja, Taffy Brodesser-Akner, dat is een stevig compliment.
  3. Olive Kitteridge van Elizabeth Strout.
    Vorig jaar las ik “My name is Lucy Barton”, en ik vond het zo goed dat ik graag nog iets van deze auteur wilde lezen. Ook dat viel zeer goed mee. Op de dag dat ik hem uit had, las ik dat er een vervolg is. Op het lijstje voor volgend jaar daarmee, want Olive is mijn ding.

    Vertaald als “Olive Kitteridge“.
  4. Wonder van R.J. Palacio
    Een Young Adult novel, ik ben daar sinds dat met die vampieren wat voorzichtig mee geworden, maar dit verhaal over een jongen met een gelaatsafwijking was recht in mijn feels, ik kan het niet anders zeggen. En verfilmd blijkbaar, al heb ik het altijd wat moeilijk met boeken die verfilmd zijn, dus niet per se op mijn lijstje, maar misschien wel op dat van u.

    Vertaald als “Wonder“.
  5. Eleanor Oliphant is Completely Fine van Gail Honeyman
    Ik heb het voor getormenteerde personages waar iets mis mee is. Ik zat dus helemaal goed met Eleanor Oliphant, een meisje dat het lastig heeft met sociaal contact en om een of andere reden vreselijk eenzaam is. Tot ze bevriend raakt met een wat vreemde IT-er op haar werk. Bevreemdend en mooi boek.

    Vertaald als “Ik ben Eleanor Oliphant- met mij gaat alles goed.”

Dit waren mijn vijf favoriete boeken in de categorie non-fictie:

  1. Digital Minimalism van Cal Newport
    Deze las ik tijdens mijn tweedaags tripje naar Londen in februari, een tweedaags tripje waar ik absoluut een traditie van wil maken, maar dat is een ander verhaal. Ik vond Digital Minimalism zo tof dat ik me heb voorgenomen om het snel te herlezen en er concreet mee aan de slag te gaan. Ik heb de afgelopen jaren al serieus digitaal geminimaliseerd, maar het kan ook nog serieus beter.

    Vertaald als “Digitaal Minimalisme.”
  2. Atomic Habits van James Clear
    Dit is een boek waarnaar ik maar blijf teruggrijpen, omdat het van het boeiendste is dat ik ooit heb gelezen over de kracht van gewoontes en hoe je met kleine aanpassingen tot grote resultaten kunt komen. Boven al heel praktisch en bruikbaar, en zo heb ik ze graag.

  3. #nietaankindengezinverklappen van Hanne Luyten
    Het boek waarvan ik wou dat ik het had geschreven, en waarvan ik toch blij ben dat de geweldige Hanne Luyten het deed. Een feest van herkenbaarheid, dit boek, vol anekdotes van een moeder die ook maar iets doet. Aan druk zes toe, ondertussen, en ik vind dat helemaal terecht.

  4. Maybe you should talk to someone van Lori Gottlieb
    Een boek over therapeuten en therapie, maar dan helemaal niet zwaar. Ik heb hier veel uitgehaald, en het was los daarvan ook gewoon fijn om eens de andere kant van het verhaal te lezen nadat ik zelf een tijd in therapie was.

    Vertaald als “Misschien moet je eens met iemand praten“.

  5. Weet je, ik heb het ook niet gemakkelijk van Wilfried van Craen
    In de rapte meegenomen uit de bib, en zo graag gelezen. Ik kende de filosofie van Michel de Montaigne niet, maar dit boek neemt je mee langs zijn belangrijkste inzichten, en koppelt dat aan cognitieve gedragstherapie en principes uit de mindfulness. Klinkt saai? Kan goed zijn, maar ik vond het een van de interessantste boeken die ik het afgelopen jaar las.

Wil je op de hoogte blijven van alles dat ik lees? Abonneer je dan op mijn maandelijkse boekennieuwsbrief #nevernotreading.

Niks in deze post is gesponsord, ik krijg wel commissie als jullie iets kopen nadat jullie op een van de links hebben geklikt.

Jullie nog iets tofs gelezen in 2019? Laat je zeker gaan in de reacties!

lilith heeft een secuur kind gemaakt

Geschreven op | flo

Ik kan er met bewondering en ontroering naar zitten kijken, naar mijn eigen kind. Kind nummer twee, dat al van bij de geboorte duidelijk maakte dat ik niet moest denken dat ik alles in mijn leven kon plannen en voorspellen. In mijn hoofd plande ik voor een helse periode met huilbaby nummer twee. Ge hebt nooit twee dezelfde, aldus de volksmond, maar ik wist zeker dat dat voor mij niet zou tellen. Ik zat er compleet naast.

Nu, bijna vier jaar later, is zij het kind dat ons met verstomming slaat omdat ze geboren blijkt met een rugzak vol geduld. Iets waarover zowel haar moeder als haar broer niet lijken te beschikken, dus dat contrast is best bijzonder. Terwijl wij al na drie seconden gefrustreerd raken omdat dingen niet lukken, jassen en schoenen tegen de grond zwieren omdat die niet in een halve seconde dicht geraken, en creatieve werkjes aan de kant gooien omdat ze niet mooi genoeg zijn en alles te veel werk is, blijkt Flo zo secuur als ze groot is. Zeker van haar stuk. Overtuigd van zichzelf, ook. Flo kan het, en ze neemt er haar tijd voor.

Terwijl ik plaktattoo’s op mijn pols zet om mezelf eraan te herinneren dat ik niet zo door mijn dagen en leven mag sjezen en moet blijven ademen, heeft zij tijd. Met bakken. Herinnert ze me eraan dat tijd hebben een keuze is als een ander.

Haar schilderwerkjes en tekeningen doen me soms naar adem happen. Net als haar broer wil ze alles zelf doen, maar als het niet lukt, dan doet ze gewoon nog wat verder tot het wel lukt. Als ze een snoepje krijgt van iemand bewaart ze het voor later, iets dat ik nog nooit heb gedaan, en haar broer al zeker niet. Flo heeft geduld, en ze laat zich door niemand opjagen en ik geloof mijn ogen amper. Ik ken het niet. Hoe is dat mijn dochter, zelfs?

“Ik doe gewoon op mijn gemakje”, zegt ze dan met een overtuiging en wijsheid waar ik week van word.

Daar sta ik dan, met mijn sterren op mijn pols, geweldig veel van haar te leren.

Ze heeft geen idee, en alle tijd van de wereld.

Ik ben zo blij voor haar, en voor ons allemaal.

Het recept voor limoen-ricottacake to die for

Geschreven op | recept

Vorige week besliste ik redelijk op den bots om nog eens aan kooklessen te beginnen. Aan de start van 2019 had ik plannen om de jaaropleiding hulpkok te volgen, maar toen het bijna zover was, bleek dat wat te ambitieus in combinatie met mijn andere plannen.

Ik volgde al eens tien lessen “klassieke keuken voor beginners”, en daarna tien lessen “soepen en sauzen”. Als ik de derde reeks af heb (binnen negen weken dus), dan komt dat blijkbaar overeen met het niveau na een eerste jaar hulpkok. Ik koos voor “Italië op je bord”, en zo stond ik afgelopen woensdagavond weer met mijn kookschort aan boven de potten. We maakten drie gerechten, en ze waren alle drie zo lekker dat ik ze direct thuis wilde maken. Risotto met boschampignons, pollo alla cacciatora, en deze heerlijke cake met limoen en ricotta, die ik ondertussen ook al thuis heb gebakken.

Speciaal voor de liefhebbers: het recept.

Limoen-ricottacake to die for

Ingrediënten:

  • 75 gram boter + extra om in te vetten
  • 170 gram suiker
  • 250 gram ricotta
  • de geraspte schil van twee limoenen + het sap
  • 3 eieren, gesplitst
  • 175 gram zelfrijzend bakmeel, gezeefd
  • een cakevorm

Bereidingswijze:

Verwarm de oven op 180 graden. Vet de cakevorm in. Meng de boter en suiker en spatel de ricotta, de geraspte schil en het sap erdoorheen.

Klop de eierdooiers een voor een door het mengsel.

Meng de bloem erdoorheen.
Klop het eiwit stijf en meng door het beslag.
Giet in de cakevorm.

Bak 45 minuten tot goudbruin en check met een naald of de cake gaar is.

Naar het schijnt ook heel lekker met wat mascarpone erop.
Zijt content dat ik me heb ingeschreven, jongens.

Waarom ik zo trots ben op Baas over eigen Tijd

Geschreven op | how to, werk

Eerst en vooral: ik ben geen goede verkoper. Dat is niet altijd handig, want in mijn job moet ik mezelf en de dingen die ik maak soms verkopen, en dan neig ik ernaar om de eerste te zijn om diegene die voor me zit te wijzen op alles dat niet goed is. Neen jong, ik ben geen Hugo Claus, en ik weet het, die Nobelprijs zal ook dit jaar weer aan mijn neus voorbijgaan.

Ik ben niet alleen journalist, ik maak ook online cursussen en ik schrijf boeken, en dat doe ik met hart en ziel, want ik vind dat van het tofste dat er is: iets maken waar anderen iets aan hebben, en hen daarna ook begeleiden doorheen het traject dat volgt. Mijn eerste cursus was “YNAB voor beginners”, een relatief kleine cursus die toch al zeer veel mensen heeft geholpen om hun eerste budget op te stellen en te starten met het programma. De reacties die ik krijg zijn heerlijk, ik zie in de Facebookgroep ook op dagelijkse basis welke veranderingen mensen doormaken als het gaat over financiële gemoedsrust, en dat is super.

Baas over eigen Tijd was een veel groter project, waarvoor ik vorig jaar een volledige maand heb afgeblokt samen met Anouck Meier. Het resultaat was een cursus waarvan wij onmiddellijk het gevoel hadden dat mensen er potten mee zouden breken, alleen: zolang dat nog niet is gebeurd kun je alleen hopen dat het systeem dat we in die cursus aanleren even waardevol zal zijn voor anderen als het voor ons was.

Ik vind dat spannend. We vragen een investering in tijd en geld, en we wisten dat die investering zou opleveren als mensen ook bereid waren om het werk te doen.

De resultaten die onze Tijdsbazen (want zo noemen we die dappere zielen) neerzetten bleken gelukkig al snel geweldig. Gisteren gingen we voor de derde keer open, en dat deden we deze keer met nog veel meer vertrouwen, omdat we een hoop cursisten op de rooster hebben kunnen leggen in aanloop naar deze lancering.

Hun laaiende enthousiasme sterkt ons geweldig om ervoor te gaan en zoveel mogelijk mensen de mogelijkheid te geven om mee te stappen in het traject van Baas over eigen Tijd. Er is bijvoorbeeld Bénédicte, die twee apotheken runt en vorig jaar het plezier in haar job verloor. Na het volgen van de cursus ontdekte ze dat het niet aan haar job lag, die ze nu wel met plezier doet, maar aan de chaos door het gebrek aan systeem. Of Miet, die zegt dat haar gezin voelt dat er een Miet van voor de cursus is en een van erna, omdat ze een kalmere mama geworden is. Of Valérie, die twee zaken runt, een dochter heeft, en sinds ze de cursus volgde haar weerstand tegenover plannen en routines zag smelten als sneeuw voor de zon.

Of Elke, die afgelopen zomer een boek schreef, haar eigen granola lanceerde en er nog een podcast bijnam. What? Lees hier hoe ze nochtans voor de start van de cursus dacht dat er niet eens tijd was om dat boek te schrijven.

Dus ja, ik ben ongelooflijk preus op de cursus, maar nog veel trotser op al onze Tijdsbazen die hun dromen waarmaken, weer tijd vinden om een leukere partner en mama te zijn, en ervoor gaan, met controle en grip op hun leven. En dat kunnen jullie deze week dus ook. We zijn open tot maandag 2 december om 15 uur. Daarna weten we niet of en wanneer we nog eens lanceren. Wil je dus nog voor het einde van het jaar beginnen met je leven een draai te geven, lees dan hier wat wij gemaakt hebben en hoe wij jou kunnen helpen met je dagen weer in handen nemen. Kun je de cursus niet onmiddellijk volgen? Niet erg, je aankoop garandeert dat je het cursusmateriaal beschikbaar hebt op een moment dat er wel tijd is. En dankzij de cursus zullen die momenten er alleen maar op vermeerderen.

Ik beman de live chat vandaag, dus je kunt daar al je vragen komen stellen. Chatten, hoe nineties is dat? ASL?

lilith en de magische dobbelsteen (die haar kinderen doet vertellen over hun dag, stel je voor)

Geschreven op | dexter, flo, how to

“Wat heb je gedaan vandaag?”.
“Niks”.
“Ik ben het vergeten”.
“Ik weet het niet meer”.

Voor iedereen die kinderen heeft die beeld zonder klank voorzien van zodra een van de ouders polst naar hun dag, heb ik een tip die ik een tijdje geleden ergens las en met succes introduceerde in mijn huisgezin.

Oké, het duurde even voor Dexter het niet meer stom vond, maar de laatste weken vragen zowel Flo als hij ernaar als we na thuiskomst van school iets zitten te eten: de dobbelsteen.

Men neme: een dobbelsteen.
Men gooie: om beurt, wij doen van klein naar groot, dus eerst Flo.
Men vertelle: een ding per gegooid oog. Iets dat we nog niet wisten over je dag. Iets dat je deed. Of hoorde. Of zag.

Sinds de introductie van de dobbelsteen weet ik veel meer over mijn kinders. En leuk neveneffect: zij ook over mij en over hun vader, die ook soms meedoet.

Ervoor vertelde ik bijvoorbeeld niet snel over de lastige telefoontjes die ik soms moet doen, of dat ik al een week zoek naar die ene mens die door mij geïnterviewd wil worden over een moeilijk onderwerp. Wat ik al helemaal niet deed: vertellen hoe ik me daarbij voel, hoe ik zelf dingen oplos, waar ik de bal heb misgeslagen en hoe ik daar dan mee probeer om te gaan.

Neen, ik geef hier niet dikwijls opvoedingstips, want weet ik zelf veel.
Maar de dobbelsteen, die gaan we erin houden.

Waarom ik elk jaar een deel van mijn budget investeer in opleidingen

Geschreven op | Hoe, wat, waar en waarom?, lilith tipt

Jullie kennen mij ondertussen goed genoeg om te weten dat ik niet hersenloos met geld smijt. Ik ben niet opgevoed met veel geld, ik ben voorzichtig van nature, en dus heeft het een tijd geduurd voor ik het geld dat ik verdiende durfde investeren in mezelf. Toen ik zelfstandig werd kwam het niet eens bij me op. Ik studeerde journalistiek, en dat leek het dan lang. Ik werkte, deed voort, werkte nog wat. Dacht dat ik wel beter zou worden al doen. Dat was ook voor een deel zo.

Ondertussen ben ik bijna dertien jaar zelfstandig. Ik definieer mezelf niet meer als freelance journalist, omdat ik ondertussen veel meer doe dan enkel reportages maken. Ik maak content in heel wat vormen, boeken, podcasts, online cursussen, en dan ben ik er nog niet eens.

Dat ik dat kan doen heeft te maken met het feit dat ik al een paar jaar geld dat ik verdien investeer in opleiding. Online cursussen en memberships, bijvoorbeeld. Ik heb daar al over verteld in onze podcast, en als ik erop terugkijk dan wou ik dat ik vele jaren eerder had beseft dat ik nog zoveel te leren had.

Ja, ik lees elk jaar veel boeken, maar ik vind dat je een boek niet kunt vergelijken met het leren van een systeem dat je toelaat om je dingen echt eigen te maken. Er is zo’n groot verschil tussen iets weten en iets ook echt doen. Als iemand me kan leren hoe ik iets echt kan implementeren in mijn leven, dan betaal ik daar graag voor. Omdat de opleidingen die ik ondertussen volgde zichzelf al in veelvoud hebben terugbetaald. Ik volg dan ook niet om het even wat, en de investeringen die ik heb gemaakt waren eigenlijk zo goed als altijd de moeite. Ik zit elke week te studeren, tegenwoordig. Over van alles en nog wat. Soms tijdens mijn ochtendroutine, soms ’s avonds of in het weekend. Ik geniet daar belachelijk hard van, ook.

Vandaag hoorde ik mijn geliefde Brooke Castillo daar iets over zeggen in haar geweldige podcast. “Zou je liever een miljoen dollar winnen of verdienen?“, vroeg ze. Waarop ze zei dat het eerste kiezen niet zo slim was, omdat je door dat geld te winnen het proces niet telkens opnieuw kon herhalen. Dat is wat een goede coach doet, hoorde ik ook in deze podcast van De Standaard. En dat doe ik ook in de online cursus Baas over eigen Tijd die ik met Anouck Meier maakte, en die maandag voor de laatste keer dit jaar live gaat.

We geven je geen maand vakantie, ook al weten we door onze test op Werk & Leven dat jullie die wel zouden kunnen gebruiken. We leren jullie wel een systeem aan dat toelaat om de rest van jullie leven jullie dagen in te richten op een manier die jullie dient. En dat is volgens ons nog veel meer waard.

In aflevering 25 van Werk & Leven heb ik het met Anouck over jezelf blijven opleiden als ondernemer, en de vele manieren waarop we met vallen en opstaan leerden hoe je je eigen baas wordt en blijft. We delen onze acht voornaamste lessen uit meer dan tien jaar ondernemerschap.

Mocht je interesse hebben om een deel van ons systeem gratis en voor niks mee te krijgen: we geven maandag om 14 uur een online workshop over themadagen, en het wordt keihard de moeite.

Kun je er niet bij zijn op dat moment? We sturen de herhaling naar de mailbox van iedereen die zich hier geregistreerd heeft. Doen!

5 beelden, 5 dingen

Geschreven op | lijstjes |
  1. Ik ga anders eens iets zeggen dat jullie de laatste weken waarschijnlijk nog van niemand anders hebben gehoord: wat vliegt de tijd toch snel! Ik heb gisteren de tekst voor mijn kerstkaartjes geschreven, en dat is opvallend, want volgens mijn berekeningen was het de week ervoor nog zomer. Maar goed, het is wat het is, we moeten ermee verder, en ik weet niet of jullie er iets aan hebben om te lezen dat ik ondertussen een worsteling van jewelste met de herfst achter de rug heb, maar indien niet, scroll gerust door naar puntje drie.
  2. Ik worstel met de herfst. Hoe erg ik ook probeer om me ernaar te zetten, er moet altijd wat gepitst en geduwd en geweend worden, exact zoals dat op dagelijkse basis tussen mijn twee kinderen gaat.
    Het zorgt er vooral voor dat het eetpatroon waarover ik al eens graag naar huis schreef op niet veel meer trekt (ook met dank aan de kilo’s snoep die de kindjes met Halloween naar huis sleepten, en de kilo’s chocolade die door Sint-Maarten werden afgeleverd), en ik mezelf niet zo makkelijk ’s avonds nog het huis uit krijg gestampt om te gaan sporten.
    Resultaat: oude oorlogswonden wat betreft de weegschaal en mijn lichaamsbeeld springen weer open, er moet heel wat ontsmettingsmiddel aan te pas komen om al wat ettert weer proper te maken, en ik sta erbij en kijk ernaar. Vanuit de gedachte: sukkel ik daar nu echt nog allemaal zo mee en ik ben bijna veertig wtf. In elk geval: gisteren ben ik nog eens gaan sporten. Afgelopen weekend was mijn eerste weekend zonder brol. Onward and upward.
  3. Zaterdag nam ik na de aankomst van de Sint in Antwerpen (vonden jullie dat ook zo’n event, met *kuch* al die aanpassingen *kuch*?) een moment voor mezelf. Zonder de kindjes en man. Een geval van eerst je eigen zuurstofmasker opzetten, na drukke weken voor zowel mij als de husbando. Wat het dan ook compleet fenomenaal maakt dat hij me de afgelopen dagen de ruimte gaf om wat op mijn positieven te komen. Ik zeg het niet vaak, maar ik wens iedereen zo’n husbando. Ik heb het gevoel dat ik er weer wat beter tegen kan, en dat is nodig. Want!
  4. Er komen drukke, maar fijne weken aan. Volgende week lanceren Anouck en ik nog eens de online cursus “Baas over eigen Tijd“, een cursus die we gemaakt hebben omdat we na jaren van te vaak verzuipen in onze eigen to do-lijsten een systeem hebben gemaakt dat ervoor zorgt dat we onze dagen veel minder aan het toeval overlaten, en zo veel meer tijd overhouden om dingen echt gedaan te krijgen en al eens een boek of vijftig per jaar te kunnen lezen. In mijn geval dan.
    Bij Anouck is dat zoveel reizen dat ik elke podcast-episode moet vragen hoe ze het gesteld heeft. We wensen iedereen zo’n systeem toe, al was het omdat het de stress grotendeels in bedwang houdt, ook in bijzonder drukke weken.
    Volgende week maandag, 25 november, geven we om 14 uur een gratis voorproefje van die cursus, in de vorm van een interessante online workshop met de titel “Stop met verzuipen in bergen to do’s: hoe themadagen je kunnen redden”. Als je moet werken op dat moment, dan kun je de herhaling gratis en voor niks in je mailbox krijgen na afloop, maar alleen als je je even registreert hierboven. Ik zou het niet laten als ik van u was.
  5. En oh ja, Sint-Maarten kwam hier ondertussen langs. Wij gaan in de Westhoek nog wat vroeger in Sint-modus dan anders, en dus heb ik een goede tip voor alle kindertjes die graag tekenen, zoals mijn Flobo/Flokiedo/Flokie. De Dessineo is echt wel een machtig ding, en neen, ik word niet gesponsord (als je op de link klikt en iets koopt krijg ik wel een beetje commissie, dus doe gerust), ik ben gewoon enthousiast. Een lichtbak waarmee ze in verschillende stapjes de leukste tekeningen kunnen maken. Had ik dat als kind gehad, ik was zot geworden. En ik had misschien wel meer kunnen tekenen dan zo’n mannetje waarin het woord “zot” staat. Zeker op jullie brieven aan de sint zetten, mocht er nog twijfel bestaan over wat er in die schoen moet.

Fijne werkweek allen!
(de onderste foto is jammergenoeg niet van mijn mealprepsessies, waarover ik een tof en immens populair e-bookje heb gemaakt voor Werk & Leven (even naar beneden scrollen om het te downloaden). Het was wel een bordje dat ik vorige week at bij The Avocado Show in Brussel. Waanzinnig mooi en waanzinnig lekker. Ik wil er een in Ieper, nu. En ja, ik weet het van de avocado’s, maar ze doen hun best, net zoals ik)

[podcastliefde] Het is niet meer dan op play duwen, beloofd!

Geschreven op | PROJECT | ,
Een kind kan het, echt waar!

Het is komiek: de afgelopen dagen spraken verschillende mensen me aan over krak hetzelfde. Dat ze eindelijk naar mijn podcast Werk & Leven geluisterd hebben, en dat ze dachten dat dat iets ingewikkelds was, tot ze het probeerden. Dat ze verschoten van hoe tof die podcast is, ook. Ik blij, maar ook wat verbaasd.

Als het voor mensen die mij kennen tot aan aflevering 24 duurt voor ze beseffen dat luisteren niet ingewikkeld of onmogelijk is, hoe zit het dan met al die anderen?

Weten die dan niet dat je bij die gratis podcast ook machtig toffe dingen kunt krijgen, zoals e-books die er zo uitzien?

I mean komaan hastjes.
Dat is toch jammer?

Het is niet omdat ik zelf een podcast heb dat ik het zeg, maar ik wil iedereen duidelijk maken dat naar zo’n podcast luisteren tegenwoordig niet ingewikkelder meer is dan op “play” duwen op Spotify of Netflix. We staan trouwens op Spotify om dat te bewijzen.

Van podcasts wordt nog altijd jammerlijk gedacht dat je moet gestudeerd hebben om ernaar te luisteren. Terwijl je niet eens gestudeerd moet hebben om er een te maken. Toch niet als je een goede sound engineer hebt, zoals wij. En gouden micro’s!

Zo jammer dat die drempel nog hoog is. Er bestaan zoveel geweldig leuke, ontroerende, interessante, toffe, spannende en hilarische podcasts. Als je het jezelf echt makkelijk wilt maken, dan moet je niet meer doen dan naar de site van die podcast surfen, daar op zoek gaan naar een episode, en op play duwen.

Bij ons ziet dat er zo uit:


Tegelijk word ik ook weer vaker aangesproken over mijn podcast dan over mijn blog, dus het hangt er wat van af wie ik voor me heb.

Speciaal voor iedereen die bang is dat een podcast te ingewikkeld is, een korte spoedcursus.

Wat? Een uitzending met geluid waarnaar je luistert wanneer je dat zelf wilt.

Wat kost dat? NIKS! Een podcast is gratis. Mensen blijken bij het horen van “abonneer je op onze podcast” te denken dat abonneren zoals bij Netflix of Spotify wil zeggen dat je ervoor moet betalen. Als ze dan beseffen dat wij die podcasts voor nieten maken snappen ze er niks van.

Laatste keer: al onze podcasts vallen gratis te beluisteren, abonneren is niet meer dan zorgen dat je een seintje op je telefoon krijgt om te laten weten dat er een nieuwe aflevering klaarstaat. (hier heb ik dat allemaal al eens beter uitgelegd)

Hetzelfde met abonneren op de geweldige nieuwsbrief van Werk & Leven, trouwens. Ook dat is volledig gratis, en je krijgt elke week een bommetje boeiende info in je inbox, vlak voor het weekend. Ideaal.

Waarover praten jullie dan zoal?

Waarover niet? Over ons werk en ons leven, over het ouderschap, soms spreken we met een expert, zoals hier met Nina Mouton, en soms met een bekende blogger, zoals hier, met Mama van Vijf.

Om eens een gedacht te hebben: een lijstje met de titels van de laatste afleveringen.

Tof zulle, echt waar.

Dus.
Ge wilt eens luisteren?

Klik dan hier, en scroll eens door al onze shownotes. Van waaruit je telkens dus gewoon op play kunt duwen en luisteren, gewoon op uw computer zonder ingewikkelde shizzle.
Of hier, en abonneer je GRATIS zodat je de nieuwste aflevering krijgt. (en lees eens door de reviews, mensen zijn echt megapositief dus allez zo erg zal het niet zijn)
Of hier, dan zie je ons ook passeren.
En laat eens weten wat je ervan vond.

Verkocht!

10 dingen die ik afgelopen zomer deed om kindjes te entertainen

Geschreven op | dexter, flo, lijstjes

De eerste week vakantie van het schooljaar is een feit, en dat doet me eraan denken dat ik nog eens wilde posten hoe ik de kindjes entertainde tijdens de zomervakantie.

Negen weken vakantie is dat, ik heb ze geteld. Meermaals al. De eerste zomervakantie, toen ik amper kon geloven dat ik vanaf het moment dat er een kind naar school ging in de zomer elk jaar voor al die negen weken zou moeten zorgen dat er een volwassene bij dat kind was. Hoe viel dit te rijmen met iedereen die ooit tegen mij had gezegd dat kinderen hebben zichzelf wel uitwijst?!

Believe you me: zo heeft het nog geen enkele keer gevoeld als ik me in januari al zit te buigen over die negen weken zomervakantie (en ze nog eens tel. En nog eens, omdat ik het nog steeds amper kan geloven) en voel hoe kolkende rivieren van zweetparels zich aftekenen tussen haarlijn en wenkbrauwen.

Een van de oplossingen die ik ondertussen heb en mee organiseer is sociale kinderopvang. Een opvangplanning opstellen met en door andere ouders. Tof. Leuk voor de kindjes. Elk jaar weer heel veel werk ook, niet enkel aan vergaderingen en planningen en al die organisatorische shizzle, maar ook in de vakantie zelf. In de paasvakantie en de zomervakantie entertain ik dus niet alleen mijn eigen kidsters als ze thuis zijn, maar ook die van andere mensen op de dagen waarop ik samen met een andere ouder insta voor de opvang. Dat is dan mijn kinderen maal zeven ofzo. Ge kunt er u iets bij voorstellen.

Afgelopen zomer ving ik voor het derde jaar op rij op.
Liet ik de hersenen knarsen en mijn Pinterest-account overuren draaien om activiteiten te bedenken om hen bezig te houden. Net als mijn eigen kinders, op dagen dat we geen uitstap deden en zij amper konden geloven dat WE ECHT NERGENS NAARTOE GINGEN OF WAT?! SERIEUS MOEDER?!

Neen dus.

We deden wel dit: (om enkele dingen te noemen)


1. Gezelschapsspelletjes spelen

Mijn kinderen doen dat graag, de kindjes in de opvang meestal ook. Klassiekers als UNO blijven hier een goed idee (ik deed heelder tornooien met Dexter, ’s ochtends vroeg terwijl zijn uitslapende zus uitsliep), net als Triominos en La Cucaracha.

Kindjes die wat jonger zijn, zoals Flo van drie en half, speelden dan weer graag Bumba Baby Memo en Halli Galli met licht versimpelde regeltjes.

2. Waterspelletjes spelen in alle vormen of maten

Het grote voordeel van warme zomerdagen. Er waren mama’s die zich bekwaamden in het maken van dit soort sponsjes waarmee naar hartelust gegooid kon worden, ik zelf kocht vanuit complete nostalgie een ontplofdink voor waterballonnen zoals ik het kende uit mijn eigen kindertijd en ontdekte dat het nog altijd even leuk en pipi-in-de-broek-spannend is als toen. OMG DE TIKKENDE TIMER!!!

3. Schminken

Op een dag aan het begin van de vakantie kreeg ik het zot in mijn hoofd en kocht ik een schminkdoos van Snazaroo. Zo’n dingen gebeuren blijkbaar als je tweede kind niet gillend wegloopt bij de gedachte aan geschminkt worden, in tegenstelling tot kind 1. Het bleek de beste investering van de zomer, want ondertussen schminkte ik zowat alle kindjes van de opvang. Kindjes vinden schminken de max, zo blijkt, en ik vind het ook leuk, al moet ik wel nog veel oefenen. In het verlengde van kindergezichtjes schminken: het volgende puntje.


4. Sjablonen/ fake tattoo’s zetten

Snazaroo heeft ook handige sjablonen, en dus liet ik geen kinderlichaamsdeel onbeschilderd op sommige dagen van de opvang. Oké, misschien overdreven, maar ze vonden ze wel de max.

5. Voorlezen

Zot hoe leuk mijn kindjes en die van anderen dat blijven vinden. Altijd goed voor een rustig moment. Toppers waren Het kind van de Gruffalo (zelf ook fan), de vintage boekjes van Disney Club die ik op de rommelmarkt vond, en het altijd even mooie en leuke Circusschip. (ja, ik ken het ondertussen vanbuiten)

6. Zoeken in zoekboekjes

Flo heeft er een van Bumba, Dexter en zijn maten gooiden zich onder meer op Olifanten op Reis en Wally.

7. Zoekkleurplaten inkleuren

Een van de ontdekkingen van de zomer, wat ons betreft. Zoek eens op “I spy” op Pinterest, en zie een hele wereld voor je opengaan. Geen dank!

8. Zoektochten organiseren

Het valt me nu pas op dat we deze zomer nogal hebben gezocht. Of zoekende waren, zoals je wilt. In elk geval: ik maakte al eens een zoektocht met foto’s, en nu was het een indianenzoektocht met opdrachten en aan het einde een schatkist met indianenkoekjes waar we de washi-tape niet meer vanaf kregen want niks menselijks is ons vreemd, en van washi-tape opeten ga je blijkbaar niet dood. Ook goed om weten.

9. Dingen maken met schuimklei

Schuimklei is de max omdat ook hele kleine kindjes er toffe dingen mee kunnen maken zonder zichzelf te vergiftigen of zo vol te smeren dat de opvangers van dienst de wanhoop nabij is. Ook hier: Pinterest is uw maat.

10. Fotofilters inzetten

Altijd lachen. Snapchat of FaceApp of iets. Die dingen veranderen ook constant, dus ik haal om de zoveel tijd mijn gsm boven voor een sessie lachen, gieren, brullen. Is dat #badparenting? Het kan me zelfs gestolen worden. Zoals je kunt zien aan mijn gezicht.

Nog meer inspiratie nodig? Ik blogde ook al eens over mijn gigantisch ijsblok (al is het daarvoor misschien niet het moment), en over mijn dessert van wormen in aarde.

Disclaimer: deze post bevat links naar een website die mij commissie uitkeert als iemand iets koopt via die link. Alle meningen en voorkeuren zijn van mezelf.

lilith maakt pompoensoep met appelsien en saffraan van Ottolenghi #cookthebook

Geschreven op | food-a-licious, how to |

Soep en mandarijnen sleuren mij de herfst door, denk ik soms. Grote hoeveelheden van beiden van zodra het blad begint te vallen, liefst. Mijn lievelingssoep van de laatste jaren is ribollita, al maak ik tegenwoordig vaker die uit Honger van Mme Zsazsa dan die van Anna Jones.

Los daarvan zit ik al een tijd in een kooksleur van jewelste. Wat jammer is, want ik kook graag en ik ontspan daar geweldig van. Er zijn pogingen om weer eens meer een kookboek ter hand te nemen, en het vaakst is dat Simpel van Yotam Ottolenghi. Dat lijkt vol te staan van doenbare recepten die zelfs mijn man af en toe zou kunnen lusten, alleen loop ik al weken tegen ingrediënten aan als rozenharissa, zwarte knoflook, sumak en andere exoticiteiten die ze niet hebben in de Ieperse supermarkten.

Ik vond het zo jammer. Altijd weer: o, dat wil ik maken. Fuck, ik heb geen rozenharissa. Bij Yotam zijn er zo tien ingrediënten die in 70 procent van zijn recepten voorkomen, dus het is niet dat je die rozenharissa koopt voor één gerecht. Als ik meer wilde koken uit Simpel, dan moest ik het simpel maken. En een keer investeren voor heel veel kookplezier. Dus bestelde ik een doos vol Ottolenghispul bij Pimenton. (de eigenaar blijkt een luisteraar van Werk & Leven, dus allen daarheen en #nospon)

Sinds de doos gearriveerd is, is mijn leven verbeterd. Ik kan het niet anders zeggen. Ik maakte alreeds de overheerlijke pasta met rozenharissa en olijven. Gisteren aten wij de pasta met pecorino en pistachenootjes. (allebei very much Youri-approved, ook) En afgelopen weekend kokkerelde ik een machtig lekkere pompoensoep met appelsien en saffraan waarvan ik het recept graag met jullie deel.

Beetje spicy, beetje romig, echt een hele toffe en verrassende combinatie voor dit moment. #smaakbommetje Mijn pompoen was trouwens wat waterachtig van smaak, en dat kwam toch helemaal goed dankzij het roosteren. Dus dikke vette hoera!

Pompoensoep met saffraan en sinaasappel van Yotam Ottolenghi

Voor vier tot zes personen

Ingrediënten:

  • 60 ml olijfolie
  • 2 uien, in parten van 2-3 cm (350 gram)
  • 1,2 kilogram winter- of flespompoen, geschild, pitten verwijderd, vruchtvlees in blokjes van 3 cm
  • 1 liter groentebouillon
  • 2 eetlepels rozenharissa
  • 1/4 theelepel saffraandraadjes
  • 1 sinaasappel, rasp er 1 theelepel schil af
  • 180 gram crème fraîche
  • 5 gram korianderblaadjes voor erbij
  • zout en zwarte peper

Verhit de oven tot 220 graden.
Doe de olie, ui en pompoen in een grote kom met 3/4 theelepel zout en royaal versgemalen peper. Meng goed en verdeel het mengsel in een met bakpapier beklede braadslee. Rooster 25 minuten tot alles gaar en gekaramelliseerd is. Haal uit de oven en zet opzij.

Giet de bouillon in een grote pan met de harissa, saffraan, sinaasappelrasp, 1/2 theelepel zout en flink wat versgemalen peper. Breng alles op hoog vuur aan de kook en voeg als de bouillon rustig kookt de pompoen en uien toe met de olie uit de braadslee. Roer goed, draai het vuur halfhoog en laat de soep 5 minuten zachtjes koken. Haal de pan van het vuur, roer de crème fraîche erdoor en pureer de soep glad met een staafmixer. Serveer met wat koriander.

Je ziet van hier dat het hier niet gaat stoppen, met dat kookboek.

Liefhebbers, welke recepten moet ik voornemen?