Ik ben mijn tel al een beetje kwijt, ook omdat mijn eigen quarantaine al wat vroeger begon. Ik ben een introvert, zo’n dingen gebeuren mij wel vaker.

De afgelopen dagen dacht ik vaak aan Anne Frank. Aan het Achterhuis waarin ik ooit stond in Amsterdam (ach, Amsterdam!), en aan de grote boom die zij enkel door het raam kon zien. Ik prijs me gelukkig met mijn grote ramen en de mogelijkheid om ’s avonds nog een toer te gaan wandelen. Om te kunnen Facetimen met de opa’s. Tegelijk mis ik de wereld nu al, de simpelste dingen eerst. Koffie drinken en terwijl mensen kijken. Fun shoppen. Goedkoopste maand ooit wel, in YNAB. Toch tot er geen geld meer binnenkomt, maar dat zien we dan wel weer. (zo dankbaar voor mijn emergency potje, dat bewijst wat ik altijd zeg: je kunt de toekomst niet voorspellen, maar wel dat je beter wat aan de kant hebt staan voor momenten als deze)

Kijken naar de foto’s van maandag, de laatste keer dat hier vriendjes van de kinderen waren, en bedenken dat het al weer zo lang geleden lijkt.

Ik moet aan stomme dingen denken. Big Brother I. De Bio-Dome. De Bus. (herinner je je deze nog?) Ik sta heel vroeg op om nog werk gedaan te krijgen, en ik voel me best moe, en daardoor soms een beetje triest. Sommige dagen gaan prima, andere minder prima.

Ik laat het allemaal toe. Blij zijn als ik zie hoe Dexter voor zijn zus zorgt en haar voorleest. Triest zijn om de mensen en de wereld en de dagen en weken die plots zo anders zijn dan verwacht. Door mijn stille, stille stad wandelen en die nog altijd zo graag zien, maar mijn hart ook zwaar voelen worden als ik het sippe gezicht van de meneer van mijn krantenwinkel zie door plexiglas. Trots zijn op Flo die -ondanks het feit dat ze elke dag wel eens “weerol het coronavirus heeft”- ondertussen leerde fietsen en haar eigen boterhammen smeren. Als dit allemaal achter de rug is, heb ik daar dus niks van werk meer aan.

Ik schreef een tijd geleden dat Londen mijn gevoelens versterkte.
Blijkt dat een quarantaine dat ook doet.
Dat is volgens mij iets goeds.
Ik ben steeds minder bang voor mijn gevoelens, hoe groot ze ook zijn.
Ik ben steeds beter in mijn hoofd managen, iets waar ik het trouwens over had in deze FB-live op Werk & Leven. Die al zot veel bekeken is, en waar we al heel wat fijne reacties op kregen. Nu de podcast even verplicht op het schap ligt, zijn we aan het bekijken om het vaker op die manier te doen. Stay tuned, en volg ons daar zeker.

Dit alles is voor mij een oefening in mildheid.
Voor anderen, maar zeker ook voor mezelf.
Dit is een klop. Laat ons eerlijk zijn. Ik heb nog altijd deadlines te halen, alleen nu met kinderen rond mij die beginnen beseffen dat we nog even aan elkaar en ons huis vast zitten. Youri en ik verdelen de dagen, en dat lukt, en ik ben dankbaar. Voor wat er nog is, voor het feit dat we niet ziek zijn, voor de hulpverleners, voor iedereen die zijn best doet.

Ik kan het ook niet allemaal zijn: een journalist die haar eigen kwaliteitseisen haalt. Een gemotiveerde en getalenteerde thuisonderwijzer. Een moeder die speels is en een partner die op elk moment aangenaam gezelschap is. Ik probeer het ook niet. Ik doe wel elke dag mijn best. Ik probeer in te gaan op verzoeken als “ik wil dat jij mij schminkt in Rocky”, en ik probeer te snappen dat zij van vier vindt dat ik het er belabberd van af heb gebracht in vergelijking met de foto op Pinterest.

Ik heb mijn shit nog niet together, wat betreft mijn werk en hoe ik dingen ga doen. Ook dat verwacht ik niet. Geen paniek. Er is tijd. En veel. Ik ga die nemen.

Volgende week ga ik mij er eens aan zetten. Nu laat ik mezelf toe om mijn nieuwe realiteit in de ogen te kijken. Af en toe eens te wenen omdat ik vind dat ik nog nooit zo’n slecht artikel heb ingediend in de geschiedenis van mijn artikels. Kwaad te zijn. En teleurgesteld.

Ik probeer de juiste vragen te stellen, en de andere met de glimlach te laten passeren. Hoe wil ik me voelen? Wat maakt mij blij? Hoe kan ik hier voordeel uithalen met mijn kindjes? Wat kunnen we hieruit leren? Wat heb ik vandaag nodig? Soms is dat drama en wenen. En ook dat mag. Het moet zelfs.

Hoe gaat het ondertussen met jullie?
Neen serieus, hoe is’t?
Kan ik jullie ergens mee helpen? Deel het gerust, mijn agenda is behoorlijk leeg. Heel veel courage voor iedereen, we kunnen dit, en dat wil niet zeggen dat we niet al eens mogen vinden dat het serieus tegensteekt. #fuckthisshit #yeswecan

“What a year this last week has been“, las ik gisteren ergens. Ik las gisteren niet veel (toch niet online), waarover straks meer, maar het deed me glimlachen.

De afgelopen week was voor ons allemaal een van de vreemdste die we ooit hebben meegemaakt, en alle signalen wijzen erop dat dat niet snel zal veranderen. Mensen zetten zich schrap, worden overvallen door angst, hamsteren, weten niet naar wie ze moeten luisteren en naar wie niet. Het minste hoestje gooit planningen door elkaar, de kinderen zijn thuis en wij ook, niemand weet of en hoe ons werk ooit nog zal gedaan geraken en of dat nu überhaupt nog zo belangrijk is.

In mijn omgeving zie ik op dit moment gelukkig nog weinig fysiek zieken, maar wel heel wat mensen die afzien door de chaos in hun hoofd. Chaos die veroorzaakt wordt door hun gedachten over de situatie die voor ons ligt. Niet de situatie maakt ons bang, maar de gedachten die we over de situatie hebben. Angst bestaat nergens, behalve in je hoofd.

Het is iets dat ik heb geleerd van de geweldige Brooke Castillo, en het is een gedachte waar ik iets mee kan: ik heb geen enkele invloed op de evolutie van dit virus, maar wel over wat ik erover denk. Wat je denkt is een keuze, en op dit moment mag je ook kiezen voor kalmte en compassie. Ik zie dat als een belangrijke verantwoordelijkheid, als een vorm van burgerzin ook, dat zoals we weten het nieuwe sexy is. Kalm blijven is op dit moment een van mijn hoogste prioriteiten.

Mijn gezin en de mensen met wie ik leef en werk hebben niks aan een Kelly die zich laat meesleuren door paniek. Ik heb daar zelf ook niks aan. Integendeel: het is nadelig voor mijn gezondheid, en laat gezond blijven nu ook een van mijn prioriteiten voor de komende tijd zijn. Ik ben geen psycholoog en ook geen dokter, ik ben wel een ervaringsdeskundige in het omgaan met mijn gedachten (die, laat ons daar eerlijk over zijn, ook in tijden dat er geen vuiltje aan de lucht is met mij op de loop durven gaan. Op dat vlak ben ik een serieuze kenner, believe you me). De afgelopen jaren heb ik veel tijd gespendeerd aan mijn gedachten zo te kiezen dat ze mij dienen, en niet saboteren. Aan het verschil leren zien tussen wat er is en wat ik denk. Om mijn gevoelens te voelen in plaats van ze weg te duwen (en ze weg te eten of te drinken of te shoppen). Om mild te zijn voor mezelf en anderen, iets waar we de komende tijd ook aandacht voor moeten blijven hebben.

Ik wil hier de komende dagen graag delen hoe ik met dingen probeer om te gaan, in de hoop dat ik mensen die worstelen wat handvaten kan aanreiken. Niet om iemand te zeggen wat hij wel of niet moet doen, laat dat duidelijk zijn.

Deze tips helpen mij in tijden van chaos:

• beperk je media-intake. Het is belangrijk om op de hoogte te blijven zodat je weet wat je moet en kunt doen om de veiligheid van iedereen te bewaren, maar het is voor de meeste mensen niet nodig om elke nieuwe update mee te krijgen. Integendeel: het zorgt alleen maar voor meer paniek en meer chaos. Ik beperk me tot het nieuws dat binnenkomt via mijn stad. Daar krijg ik updates door die van belang zijn voor mijn leven. Ik zit niet constant op Facebook en Instagram te kijken hoe andere mensen vanuit hun paniek dingen beleven. Ik kijk niet elke avond een uur lang naar het nieuws om te weten hoe erg alles is. Het is ook niet nodig om naar elkaar te kijken om te beslissen hoe jij je moet voelen. Je kiest daar zelf voor. Kalmte komt vanuit jezelf, niet vanuit anderen.

• zorg dat wat je binnenkrijgt minstens in balans blijft. Vijftig procent nieuws dat je angstig maakt (al zou ik dat cijfer nog lager aanraden), vijftig procent dingen die je hoop en courage geven. Boeken, podcasts, wandelen in het bos, praten met je lief, knuffelen met je kinderen. Zorg dat die balans er is. Ik blijf mijn hoofd vullen met van alles en nog wat, en zie dit ook als een tijd van terugplooien en leren. Een virus komt en gaat, en neen, we weten niet hoe lang het zal duren. Maar in die tijd kunnen we wel met intentie kiezen wat we eruit leren. Niets dat zegt dat we in een hoekje moeten zitten refreshen tot we een hoopje ellende zijn.

• oefen jezelf in dankbaarheid. Nog meer dan anders. In zien hoe mooi het is in je tuin, in beseffen dat de natuur gewoon verder doet. Heel wat mensen focussen op schaarste: er is te weinig toiletpapier voor iedereen, te weinig uren om te werken, te weinig informatie, te weinig oplossingen. Er is nog altijd heel veel wel. Zorg dat je niet in een complete tunnelvisie terechtkomt.

• vergeef anderen. Ik weet het, het voelt als een valabele tactiek om boos te zijn op iedereen die alles verkeerd doet. Zij die pinten gaan drinken in Sluis. Zij die hun handen niet goed wassen. I get it. Tegelijk komt er helemaal niks goeds uit jezelf opdraaien over anderen. Ik ga ervan uit dat iedereen zijn best doet vanuit zijn eigen ervaringen, en dat we allemaal mensen zijn, en mensen zijn menselijk in alles dat ze doen. Liefde boven haat, ik ben misschien een hippie, maar het is makkelijker leven als je niet constant kwaad bent op heel de wereld. We moeten hier samen door, en liefst niet al vechtend en hatend. Geloven dat iemand anders iets verkeerd doet en daar keihard op focussen, zal je niet helpen. Niet. Je zult je alleen maar hulpeloos voelen. Je hulpeloos voelen is een keuze. Geloven dat jij weet wat er moet gebeuren en dat al de rest verkeerd is ook.

• neem je verantwoordelijkheid waar je kunt. Doe wat van je wordt gevraagd. Help waar je kunt. Besef dat je een voorbeeld bent voor je kinderen. Geloof in je eigen veerkracht en die van anderen. Maak het verschil bij de mensen rond je. Focus op wat je wel kunt doen, altijd.

• breng niet te veel tijd door in de toekomst. Die is onzeker en beangstigend. We kunnen de toekomst niet controleren. Onze gedachten wel. Neem het een dag met een keer. Zie de helpers en zij die keihard hun best doen in de vuurlijn. Zie hoe creatief en mooi mensen zijn. Blijf schrijven en dingen maken. Maak jezelf slimmer en sterker. Leer bij. Focus op wat je wel kunt doen.

• schaam je niet voor je angst. Je bent angstig omdat je een mens bent, en omdat je een brein hebt dat niet graag omgaat met onzekerheid. We zijn bang door de gedachten en zinnen in ons hoofd, en die zinnen die zijn op dit moment niet bevorderend voor onze emoties. Het is belangrijk om dat te beseffen. Om allerhande redenen is het de job van je hoofd om nu te flippen. Je hoofd denkt beangstigende zinnen, en die zinnen veroorzaken een emotie. Niet de situatie op zich. En dat is niks om je over te schamen. Maar het is wel handig om te weten wat er gebeurt, en op basis van die kennis te kijken hoe je kunt ingrijpen.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Ik hoop dat iemand hier iets aan had. Ik ben van plan om hier vaker te bloggen, en deze namiddag vertrekt er een nieuwsbrief van Werk & Leven met tips om de komende dagen wat makkelijker te maken. Ben je nog niet geabonneerd, dan kun je dat hier doen.

Zorg goed voor jezelf en voor anderen. We kunnen dit.

Het zijn drukke tijden achter mijn schermen, en daar heb ik nog niet veel over gedeeld, mede omdat het zo druk is. Misschien moet ik nog eens een fotologdag doen, dacht ik vorige week, en verhip, ik slaagde er gedurende een volledige dag behoorlijk goed in om op regelmatige tijdstippen te denken aan het nemen van een foto. Alleen al om dat te vieren, vind ik dat ik mijn dag moet uitschrijven. En ook omdat ik denk dat ik zo nog eens wat dingen kan delen die er hier niet van gekomen zijn. Allez kom, we zijn weg voor A Day in the Life.

6u11. Ik ben een uur en elf minuten wakker als ik besef dat ik mezelf had voorgenomen om mijn dag fotografisch te documenteren. Ik besef ook dat ik een leeftijd heb bereikt waarop ik zo’n dingen beter op een strategische plek schrijf, wil ik het niet vergeten. Foto’s dus. En een bullet journal van Werk & Leven die tegelijk professioneel overkomt, en doet vermoeden dat ik ergens een dochter heb zitten die haar obsessie met Paw Patrol met de wereld wil delen.

7u16. Die dochter werd vier dagen eerder vier jaar, en dat hebben we geweten. Ze heeft er zeker vier maanden op dagelijkse basis naar afgeteld, en dus kunnen we het ook niet maken om de ballonnen vlak na het feest weg te halen. Ze liggen trouwens nog altijd in mijn weg as we speak. Zonsopgang met ballonnen dus, maar kijk eens wat een schoontje weer. LOVE IT.

7u33. De dochter van vier is wakker en kan al zelf haar kleren aandoen. Als ze geen woedeaanval heeft waarbij de stoom uit al haar lichaamsholtes schiet, heb je daar in principe niet zoveel werk aan. :aah:

7u45. Een foto van een van die zeldzame momenten waarop broer en zus geweldig lief voor elkaar zijn. Hier las Dexter Flo voor uit een van zijn encyclopedieën met zijn “ik ga Flo eens iets leren”-stemmetje dat mijn hart in duizend stukjes breekt in a good way. Geloof me: momenten om stil te koesteren hier, want het is weer een fase van “wat moeten we hier in godsnaam mee?” en “wetegijhet, Youri?”. #thistooshallverzekerwelpass #maarkom

7u49. Dagen die vroeg starten, zorgen er meestal voor dat moeder nog tijd heeft voor een koffietje in de leeszetel voor we naar school vertrekken. Bliss, want in de zon!

8u29. Geen foto’s van aan de schoolpoort, want compleet niet aan gedacht, maar hier ben ik al opgepikt door Anouck, mijn co-host van de podcast Werk & Leven en tevens dikwijls mijn chauffeur als we naar ergens buiten Ieper moeten, want ik mag dan wel tegenwoordig elke dag groot-Ieper doorhotsen, ik maak mezelf blijkbaar nog altijd graag wijs dat autostrades zo mijn ding niet zijn.

9u29. Dit soort heerlijke ontbijten is dan weer wel mijn ding. Misschien een interessant detail: mijn tweede of derde ontbijt van heel 2020, dit. Say whut? Wie de podcast of mijn Facebookpagina volgt, heeft vast al opgevangen dat ik een intermittent faster ben. Daar heb ik zoveel boeiende dingen over te vertellen dat ik er binnenkort eens een digitaal workshopken over plan (who’s in?), maar lang verhaal kort: ik vast elke dag een aantal uur, en meestal zijn dat er 18, soms wat meer, soms wat minder. Klinkt extreem, is het niet, ik leg het graag eens uit, maar alleen aan mensen die met een open geest willen luisteren. Verhalen over mijn vuurtje brandende moeten houden door zes keer per dag te eten zijn niet nodig, ik ben een wandelend bewijs dat dat verhaal veel mensen niet dient. En ik ben nog nooit zo slank geweest in mijn volwassen leven als nu. Ik heb me nog nooit zo gerust gevoeld over eten. All is geweldig well. Maar dus: ik eet doorgaans nooit voor twaalf uur, maar doordat het systeem schuiven met uren keihard toelaat, dacht ik vandaag: awel ja. En #omnomnom. Gent dus. Pain Perdu. Altijd een goed idee.

11u12. Mijn business buddy en ik zijn er vaneigens niet enkel om te eten, wij hebben een vierde seizoen van onze podcast in elkaar te boksen. Tien afleveringen liggen voor ons, en die zijn nog hagelwit qua invulling. Hier trouwens al niet meer, want ik denk dat we de titels al aan het ingeven waren. Dat ging vlotjes. We weten steeds beter wat we willen doen met onze podcast, en onze luisteraars geven ons op dat vlak zoveel inspiratie dat we een lijst van 30 hadden kunnen vullen, met even veel gemak. Geloof me: seizoen 3 was ons beste tot nu toe, seizoen 4 wordt nog stukken beter. En we hebben er zot veel goesting in, gastjes.

11u14. Nu nog niet waar, zo dadelijk wel. Stay tuned! Heerlyk!

12u08. Kijk hier, onze stagiaire, Eva! De afgelopen maand stond bij Werk & Leven voor een groot deel in het teken van het uitbouwen van ons team, want er is veel werk, en wij kunnen dat niet alleen. Eva komt stage bij ons lopen, en mag voor ons aan de content werken. Episodes researchen, nadenken over SEO en freebies, een plan opstellen voor onze social media, een hoop dingen waar zij geweldig veel zin in heeft en wij ook. Kijk eens hou enthousiast. :)

14:50. Na een copieuze maaltijd (stoemp met worst, I die!) zeggen Anouck en ik Eva vaarwel, en wandelen we door lovely en zonnig Gent naar De Krook, waar we nog een tijd verder werken en plannen en kijken of er geen agendaproblemen zijn en of we alles dat we graag willen doen ook kunnen doen. We hebben zwaar geïnvesteerd in stylo’s in de Fnac, en we plan on using the shit out of them, zoals je ziet.

17u34. Ai, een serieus hiaat in mijn fotorol. Als ik me niet vergis heeft Anouck mij afgesmeten in Ieper, waar ik van plan was om nog wat verder te werken in een koffiehuis, terwijl mijn man thuis de kindjes entertainde. Alleen kwamen er exact op dat moment minstens twintig Britse schoolkinders op hetzelfde idee, wat me dan maar deed terugkeren naar huis, waar ik boven verder travakte terwijl het ook nog eens begon te regenen. Het zijn soms lange dagen, maar als ge uw werk graag doet, dan is dat allemaal minder erg. En geen paniek, dankzij het systeem dat we aanleren met Baas over eigen Tijd is er ook genoeg tijd voor sport en ontspanning.

19u50. Elk verhaal heeft een held nodig, en hier is hij, zie. De man die mij toelaat om de dingen te doen die ik wil doen, omdat hij zich niet te goed voelt om de kindjes even vaak te brengen en op te halen als ik en als eens een paar avondspitsen alleen te draaien zonder morren ever. Even met wat bloemen smijten, want hij is de beste, en ik ben altijd zo blij dat ik ’s avonds naast hem in de zetel mag ploffen. Steun en toeverlaat, en ook sound engineer van Werk & Leven, net als designer van onze fantastische nieuwe website die as we speak in de stellingen staat. #omgyes

Zo van die dagen waarop de basis wordt gelegd voor wat eraan komt, ik hou daar steeds meer van. Ook al zijn ze best pittig, omdat alles goed doordacht moet worden, en op de realiteit van elke dag moet worden gelegd. Hebben wij hier tijd voor? Kunnen we dit maken? Is dit combineerbaar met het leven en de vrije tijd die we hebben? Anouck is daar net zo hard mee bezig als ik, en dat zorgt voor geweldig veel vonken en ook soms wat knarsende hersenen. Maar seizoen 4, echt. Volgende week batchen we onze eerste opnames, en ik kan zo zo hard niet wachten.

Wie gaat luisteren?
RAISE YOUR VOICE!