39 ongevraagde adviezen van iemand die 39 wordt

Geschreven op | lijstjes

Vandaag word ik 39 jaar.

Afhankelijk van hoe oud je zelf bent en wat je van die leeftijd vindt, kan dat dus tellen.

Sterker nog: dat begint al van een leeftijd te zijn waarop je volgens mij mag beginnen met mensen ambeteren met advies waar ze niet eens om hebben gevraagd.

De lezers van je blog, ik zeg maar wat. En als ik dat verkeerd heb ingeschat, dan adviseer ik bij deze om weg te klikken. Go ahead, I’ll wait. :)

Voor zij die er nog zijn: goede keuze, want dit zijn mijn 39 compleet ongevraagde stukjes advies, gratis en naar believen te negeren of mee oneens te zijn.

39 ongevraagde adviezen van iemand die 39 wordt

1__ Wees niet al te down op je verjaardag omdat je vindt dat je oud wordt, maar besef dat er miljoenen mensen zijn die jouw leeftijd hadden willen bereiken. Die alles of toch veel zouden geven voor nog een extra dag. Een attitude of grattitude, noemen ze dat. Ik ben persoonlijk blij dat ik 39 mag worden. Bring it on. En in het verlengde daarvan:

2__ Behandel een cadeau niet als een last.

3__Oefen jezelf zo vaak je kan op lichtheid. Op speelsheid en onnozelteit. Op Tien om te Zien in de auto en over the top oorbellen aan je oren. De zwaarte oefent zichzelf wel.

4__Als je naar iets zoekt, en je vindt het, leg het dan terug op de plek waar je eerst ging zoeken.

5__Durf het recept vragen als je ergens iets lekkers eet. De beste recepten in mijn bezit komen niet uit kookboeken, maar van de keren dat ik ergens was uitgenodigd en achteraf durfde vragen om het recept. Ik vind het ook fijn om iets te maken en te denken: aja, dat is van die keer dat x hier kwam eten en hij dat verrukkelijke dessert meebracht. Een neen heb je, een ja – en een recept-kun je krijgen.

6__Als iets kan terwijl je buiten bent of wandelt, doe het dan terwijl je buiten bent of wandelt.

7__Eet altijd eerst de preparé op. Dat wordt slecht als je erop staat te kijken. Nog beter: eet geen preparé, maar daar ben ik nog niet.

8__Durf van mening te veranderen. Vaak en veel. Consistentie in gedachten is overrated.

9__Blijf leren. Lees. Volg cursussen. Luister naar podcasts. Stel vragen. Luister naar mensen die iets anders denken en vinden, en probeer het te snappen. Lees, en lees meer. Liefst long reads, in plaats van tweets en korte stukjes. En als je klaar bent met lezen: schrijf om je gedachten te ordenen.

10__Schrijf dingen die je niet mag vergeten onmiddellijk op. Je vergeet belachelijk veel sneller dan je kunt vermoeden.

11__Denk niet dat mensen in je hoofd kunnen kijken of het wel weten zonder dat je het hebt gezegd of gevraagd. Of neen, er bestaat wel een handige manier om mensen in je hoofd te laten kijken: het opschrijven. Of het zeggen, ook een optie.

12__Lees je kinderen voor. Liefst nog elke dag. Je gaat hier voor de rest weinig opvoedingsadvies vinden, want screwing up on a daily basis, denk ik soms, en ja, dat is een gedachte die ik zelf kies en waar ik eens aan moet werken. Maar dus.

Roald Dahl, van zodra het kan. Zie die ogen en werelden opengaan. Ook na een kakdag met veel roepen en kwaadheid voelt het rustig en goed, dat voorlezen, en met een beetje chance leren ze geduldig naar iets luisteren en beseffen ze dat de leuke dingen van het leven zich niet allemaal op schermpjes afspelen.

13__Neem je gedachten niet te serieus. Durf ze in vraag stellen. Zijn ze waar, of zijn ze gewoon wat we geleerd hebben? Wie zegt dat? Zou een onafhankelijke jury het ermee eens zijn? Het verschil tussen hoop en wanhoop is soms gewoon een andere manier van hetzelfde verhaal vertellen. Ook en vooral tegen jezelf.

14__ Zoom in op wat piekt of schuurt. Op de dingen waarover je oordeelt. Vraag je af waarom je tijdens het scrollen op Instagram dingen denkt als “amai, kijk naar dedie” of “die heeft het wel heel makkelijk” of “oe, hoe ziet die eruit?” en vraag je af waarom je dat doet. Ben je jaloers op een collega? Duw het dan niet weg, maar zie het als een signaal. Voel je een knoop in je maag? Stel dan de juiste vragen, zodat je er iets mee kunt doen. En luister misschien eens naar de krabbenmand-podcast.

15__Het omgekeerde van een waarheid is meestal ook een waarheid.

16__Het beste moment om te beginnen was twintig jaar geleden. Het tweede beste moment is nu. Laat je niet afremmen door zelf uitgevonden timings.

17__Als je doet wat je altijd deed, krijg je de resultaten die je altijd al had. Durf eens iets anders proberen. Ook al is het op het eerste zicht misschien gek/extreem/belachelijk. De beste en meest ingrijpende veranderingen in mijn leven kwamen na de momenten waarop ik dacht “oké, dit is misschien wel stom, maar…”. Nadat mensen me bekeken alsof ik van het padje af was. Omdat ik dus ook van het padje af was.

18__Als je twijfelt om iemand al dan niet een compliment te geven, geef dan het compliment. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die het niet fijn vond om het door mij gewezen te worden op iets waar hij goed in is. Er is volgens mij geen enkele goede reden te bedenken om de kans niet te grijpen. Hetzelfde met een kaartje of berichtje om iemand ergens voor te bedanken. Niet twijfelen, doen. Altijd doen. Niemand heeft iets aan iets dat enkel in je hoofd bestaat.

19__Het gaat om wat je doet, niet wat je zegt dat je gaat doen.

20__Haat vergiftigt de hater net zo goed of meer als de gehate. Haters gonna hate, en neuters gonna neute, maar ze moeten daar misschien mee stoppen in hun eigen voordeel.

21__Oefen jezelf in de snelle neen, en de trage ja. Ik ben lang van de veel te snelle ja op alles geweest, waardoor ik mezelf wel door het hoofd kon schieten als dan bleek dat ik weer ja had gezegd om iemand anders een plezier te doen, zonder me af te vragen of ik er wel echt zin in had. Nu probeer ik mijn “JA VANEIGENS WANNEER WIL JE HET HEBBEN” minstens te vervangen door een “ik zal erover nadenken”. Een trage ja dus. Nog liever: een snelle neen. Mensen te lang laten wachten omdat je geen neen wilt zeggen voor de ambetantigheid maakt het voor iedereen nog veel ambetanter.

22__Besef dat vaak neen zeggen en mensen teleurstellen de beste en misschien ook enige manier is om jezelf niet constant teleur te stellen. Dat ambetantigheid een kleine prijs is om daarvoor te betalen.

23__Haal eten uit de verpakking als je thuiskomt van de supermarkt, en steek het in mooiere potjes of bakjes. Je rekken zien er minder rommelig uit, en je ziet veel beter wat je nog hebt.

24__Ik had het al eens over de ABC-regel (Always Be Carrying), maar ik doe ook van de ABD-regel. Als in Always Be Downsizing. Van groot potje naar kleiner potje als het groot potje nog maar halfvol is. Het zorgt voor rust en overzicht.

25__Verspil niet te veel kostbare tijd aan terugblikken.
Of het moet zijn dat je er ook echt en oprecht deugd van hebt. Timehop doet daar volgens mij weinig goeds aan. Er is een reden dat ons hoofd ons dingen laat vergeten, of niet om het jaar een terugblik verzorgt, denk ik soms. Het is nu te doen.

26__Neemt iets minder dan twee minuten tijd in beslag, doe het dan onmiddellijk.

27__Het loont zelden om langer dan zeven seconden na te denken over een gesprek dat je met iemand had en wat je zei en of dat wel zo’n goed idee was. Het leven is te kort, move on.

28__Ik kan jou niet gelukkig maken, en jij mij niet. Het is een inside job, net als iemand ongelukkig maken.

29__Never miss twice. Een keer niet doen wat je wilde doen is het leven, twee keer na elkaar begint al een klein beetje meer naar bewuste keuzes of excuses te ruiken.

30__Meten is weten. Als iets niet lukt, probeer dan te meten, bij te houden en bij te sturen waar nodig. Oordeel weinig, analyseer veel. Alles is makkelijker als je het ziet als droge data. Steven Van Gucht zou dat vast bevestigen.

31__Vraag je af of je echt zoveel online moet zijn als je bent. Mijn beste investering van de laatste maanden is een iPad met toetsenbord en alleen Bear erop, een tekstverwerkingsprogramma. Geen internet, behalve als ik teksten wil syncen. Ik probeer elke dag drie uur alleen maar te schrijven. Heerlijk. Deze blogpost ontstond volledig in mijn schrijfhok, en als het weer simpeler is, dan neem ik mijn veredelde typemachine ook weer eens mee naar een koffiebar.

32__Heel veel drama en verdriet komt van jezelf verzetten tegen de realiteit. Dan verlies je in honderd procent van de gevallen, las ik ooit. Ik ben zelf fan van het Stoïcijnse concept “Amor Fati“. Van je lot omarmen, wat dat lot ook is. Ja, ook deze crisis. Zeker deze crisis.

(Ik ben er trouwens van overtuigd dat mijn beslissing om minder zogenaamd breaking en ander nieuws te volgen op dagelijkse basis, en meer filosofie te lezen, er mede voor zorgt dat ik me een stuk beter voel dan de meeste mensen in mijn omgeving. En je beter voelen, dat is een keuze die je elke dag mag maken.)

33__In het verlengde daarvan: optimisme is een morele plicht. Niet dat ik er elke dag goed in ben, maar ik ben me er wel van bewust.

34__Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen. En de beste manier om zeer snel zeer ongelukkig te worden is proberen om er alle zorgen van de toekomst bij te proppen. Of om terug te blikken op de miserie van vroeger, maar dat zei ik al.

35__Wat iemand anders van je vindt is iets van iemand anders. Niet van jou. Voor sommigen ben je te veel, en voor anderen te weinig, en dat hoort erbij. Daar hoeft ook geen extra uitleg bij. Doe waar je zin in hebt.

36__Ben je op zoek naar motivatie? Doe dan eens de hemel of hel-oefening, en schrijf het op: wat gebeurt er als ik de volgende jaren doe wat ik nu doe? Wat gebeurt er als ik iets verander? Wat wil ik? En ga eens wild met visualiseren in beide richtingen. Hou beide beelden vast, en kick some ass.

37__Draai elke dag aan de knoppen waaraan je kunt draaien. Als het gaat over geld, gezondheid, tijd. Stel je de vraag waar je wel invloed op hebt, en werk daaraan. Het is niet omdat er iets grondig mis is met de systemen, dat de grondtroepen zich niet kunnen versterken. Als de grondtroepen compleet verzuipen in de shizzle van elke dag, dan verandert er immers niks. Probeer je gewone shizzle zo goed mogelijk te stroomlijnen en te organiseren, zodat er energie overblijft voor de leukere shizzle. Life changer.

38__Vraag nooit en plein public of iemand misschien zwanger is. Ik stond er ooit op te kijken in een lift, het antwoord was neen, langste liftreis van mijn leven. En ik had het niet eens gevraagd.

39__Wat je elke dag doet is belangrijker dan wat je af en toe doet. Geleerd van Gretchen Rubin. Waarheid >> koe.

ARCHIEF:

Als je tot hier hebt gelezen: ge zijt een beer.

Deel je zelf nog wat goed advies in de reacties?

We zullen u dankbaar zijn.

Lilith en de vrouwtjes

Geschreven op | personal

“Je moet het niet persoonlijk nemen, zij is een vrouwenhaatster”, zei de man die tegenover me in een dampende kom bouillon stond te roeren.
“Hij heeft gelijk”, zei de vrouwenhaatster waarvan sprake tot mijn verbazing.
“Ik doe het niet goed met andere vrouwen”.

Ik stond in een leslokaal van de avondschool, en voor mij brachten twee andere cursisten onder woorden waarom ik al enige vijandigheid had gevoeld sinds les 1, minuut 6.

Ik dacht dat het aan mij lag, aan mijn persoonlijkheid of de manier waarop ik mijn jas had weggehangen, maar het lag dus eerder aan mijn geslachtsorganen. Die deur was dicht, en ging de volgende negen lessen nooit meer open.

Het gekke was dat ik op het moment zelf een mix voelde van wtf en herkenbaarheid. Ik ben zelf nooit een vrouwenhaatster geweest, hoogstens een vrouwenvermijdster. Maar wel lang.

Tot mijn vijfentwintigste had ik vooral vrienden, en altijd één beste vriendin. Zeker niet meer. Dat zou te gek geweest zijn. Achteraf gezien was het vooral jammer.

Ik heb veel gemist, door altijd maar one of the guys te willen zijn omdat ik het zaakje van vrouwenvriendschappen niet vertrouwde. Ik vond het veiliger, vriendschappen met jongens. Ook soms frustrerender, maar minder onderhevig aan drama, dacht ik lang.

Omdat ik geen zin had in de slangenkuil, de krabbenmand, wat het in mijn hoofd ook was, hield ik door de jaren heen heel wat boten af.

Ondertussen weet ik beter.
Ondertussen zijn er vriendinnen, en best wat.

Ze maken mijn leven rijker, mooier, leuker, veel minder lastig dan ik ooit kon vermoeden.

Met een ervan maakte ik er een podcast over, die gisteren live ging.

Die kan je hier beluisteren: “Waarom vrouwen krabben en bijten”.

Zeker doen, en laat eens weten of je er iets aan had.

(en schrijf je ondertussen ook in voor onze zalige nieuwsbrief, dan kun je zoals je hier leest een heerlijk pakketje winnen. Even onderaan de pagina je mailadres ingeven en klaar)

5 beelden, 5 dingen

Geschreven op | lijstjes

1_ Als het coronavirus me de afgelopen twee weken heeft zien te bespringen zonder dat ik het weet, dan bestaat de kans dat het gewoon van me af is gegleden. Mijn lichaam is simpelweg te tam om zich te beginnen verdedigen, en volgens Dexter, child prodigy en mijn zoon, word je niet zozeer ziek van het beest zelf, maar van de reactie van je lichaam op dat beest.

Mijn lichaam viel gedurende mijn twee weken congé tot weinig meer te porren dan in ligzetels liggen, ijs eten, wandelen, en elke mogelijke curve of mening van mensen die zich slimmer wanen dan experts die heel hun professionele leven aan virussen wijden aan zich voorbij laten gaan.

Het toonde zich ook sterk in het verkeerde terras kiezen in Honfleur om fruits de mer te eten en zo in een geweldige tourist trap terechtkomen. En aangezien ik me had voorgenomen om zo weinig mogelijk tijd online door te brengen kon ik daar niet eens over gaan neuten tegen mijn internetmaten. It’s a hard knock life.

2_ Ik vond die extreme luiheid nog gepermitteerd ook, en ik had hem nodig. Na een heerlijk rustige lock-down die me deed beseffen dat het leven simpel kan zijn en ik mezelf alleen maar zot maak door te veel gedaan te willen krijgen, deed ik wat je dan doet: in overdrive gaan en meer gedaan willen krijgen. Ik zat vol leuke ideeën, dus ja. Van zodra de scholen openden voelde het alsof ik het gaspedaal induwde tot tegen het metaal, een beetje zoals Youri het moet doen als hij met mijn bolide die nooit meer dan 90 haalt naar de keuring moet.

Serieus optrekken om het roet stevig uit de filter te blazen en daar dan vergeten mee te stoppen, dat was het.

Ik kreeg er niet meer mee gedaan, mijn werkdagen waren alleen in overdrive omdat ik wat te veel hooi op mijn vork nam. Dat was volledig mijn eigen schuld. Verwachtingen door het dak en onrust all over the peloeze. Gaan we dus niet meer doen.

En nu is het aan mij.
Ik begin vandaag weer met werken, maar voor mezelf.
Het zal zaak zijn om mijn stresscurve eenderetestrak te houden.
Al een chance dat ik daar een systeem voor heb dat ik deze week weer keihard op punt ga zetten voor deze nieuwe situatie, zodat ik weet dat het goed komt. Themadagen en ideale week for the win en gaan.

Ik heb in elk geval wreed veel zin om er als een halve zot in te vliegen, dus hou mij tegen. :aah:

3_ De vakantie op zich voelde als iets met een strik rond. Ik boekte -zoals we ondertussen weten belachelijk overmoedig- twee reizen in februari: een naar Rome voor de paasvakantie. En nadat YNAB me verduidelijkte dat twee jaar na elkaar naar Scandinavië budgettair misschien wat veel van het goede was, boekten we een week in Normandië voor de zomer.

Die eerste reis, die ging niet door, en toen die gecanceld werd ging ik ervan uit dat de zomer ook wel een scheet in een fles zou worden qua reizen.
Zo’n eeuwige positivo ben ik immers.

Onder het gekende motto “die vakantie annuleren we later wel” liet ik de reservatie via Airbnb nog een tijd staan, en kijk, we gingen alsnog, naar een heerlijk huis in een groene zone bij een sympathieke bonhomme die in het huis ernaast woonde en pruimentaart voor ons bakte die ik wat graag aanvaardde zonder me zelfs af te vragen of hij wel een spatscherm droeg bij de handelingen die eraan te pas kwamen. Suiker über infectiegevaar, blijkbaar.

We keken met ons gezin naar gigantische boten die aan de achterkant van onze al even gigantische tuin -met valse koeien- over de Seine voeren. We bezochten de nog indrukwekkendere tuin van Monet in Giverny, wandelen op Omaha Beach, gingen naar de winkel met de overzetboot, kochten daar scamorza for days omdat wij dat allemaal zo gaarne eten en geen idee hebben waar je dat kan vinden in onze contreien.

Dat alles telkens compleet voorzien van mondmasker en zweetsnor in dat mondmasker, dat spreekt. Ook buiten, wat gek blijft, maar als Marc Van Ranst zijn kerstboom moet laten staan, wat kunnen wij dan meer doen dan ons best?

4_ Zodoende las ik ook tien boeken uit in juli. Ja, ik moest het in mijn boekennieuwsbrief samentellen om het te geloven. Terwijl heel wat mensen amper iets gelezen krijgen, kan ik bijna mijn volledige leesdoel voor 2020 afvinken. Ik hoopte op een boek of veertig, en ik zit er bijna aan. Al zoveel schone uren gepasseerd met mijn neus in de boeken. Pandemie of geen pandemie, ik lees al eens graag dat het vroeger ook niet alles was zonder internet en elektriciteit en met ook af en toe een vuile ziekte.

5_ Deze week op de planning: een wreed interessante podcastepisode lanceren over vrouwen die elkaar naar beneden trekken en hoe dat komt. Een podcast opnemen met de beste adviezen die onze luisteraars kregen, en meteen ook de slechtste. Ik ga mij nog eens op insta stories begeven nadat ik daar afgelopen weekend een klein comebackje maakte, want die stories zijn snel en leuk, en als ik het wat begrens in tijd, dan is het zeer leutig om doen.

En voor de rest ga ik elke dag een paar uur schrijven aan een nieuwe online cursus waarin ik wie dat wil op weg zet met intermittent fasting. (zet je even op de mailinglijst als je daar meer over wilt weten)

Ik ga mijn cursus budgetteren met YNAB ook eens updaten en wat uitbreiden (die staat dus even offline, behalve voor wie die al kocht), en er zijn nog meer leuke plannen.

Ik weet dus wat gedaan.

Voila zie, het lijkt bijna een normale zomer.
Behalve dat het er natuurlijk geen is.

17 dingen die mijn relatie van 17 jaar me leerde over relaties

Geschreven op | lijstjes, personal

Op 20 juli 2003, morgen exact zeventien jaar geleden, begon ik aan het tweede en leukste deel van mijn leven. Sinds die dag behoor ik tot team Youri en Kelly, en hoewel het niet altijd evident was -en is- om de wagentjes van twee introverten die allebei hun ruimte nodig hebben aan elkaar te koppelen, vind ik nog altijd dat het het beste is dat me kon overkomen.

Een lijstje maken met zeventien dingen die ik heb geleerd, doet het misschien lijken alsof ik weet waarover ik het heb als het gaat over romantische relaties. Vergis u niet.

Alle zeventien punten die hieronder staan zijn dingen die ik eerder aan mijn man zou toeschrijven dan aan mezelf. En die ik zou aanraden aan mezelf als ik moest herbeginnen. Eerder dan dat ik jullie de les wil spellen, ik heb immers bar weinig zakens met uw relatie.

Zoals bij de meeste dingen in dit leven doe ik maar wat, en pas ik aan waar nodig. Of blijf ik honderden keren dezelfde fouten maken, en neem ik me voor om de volgende keer zeker aan te passen.

Ben ik dankbaar dat ik samen ben met iemand die de gratie heeft om mijn shitloads aan fouten door de vingers te zien in de naam der liefde.



Het begint al bij de chance hebben om iemand tegen te komen die meer bezig is met de dingen die ertoe doen dan de dingen die er niet toe doen. Dat zou mijn eerste tip zijn, zo iemand tegenkomen, maar ik besef dat ik daar gewoon een geweldig lotje heb getrokken, op dat internetforum van JIM tv.

1_ Hou geen punten bij

Gek om mee te beginnen in een blogpost die begint met een cijfer, maar ik zet het vooraan omdat ik zo vaak zie dat het misgaat bij koppels die wel punten bijhouden. Als hij drie keer uitgaat met zijn vrienden, dan betekent dat dat hij drie avonden bij mij in het krijt staat. Als ik iets koop voor zijn verjaardag, dan verwacht ik niet alleen een cadeau voor mijn verjaardag, maar minstens iets van dezelfde waarde. Als we iets doen met zijn familie, dan moet hij ook iets doen met mijn familie.

Zo vermoeiend. Zo onnodig. Wij tellen nooit. Niet over geld, niet over tijd. Niet over de kinderen in bad steken of koken. Er is geen scorebord. We doen allebei ons best en laten steken vallen.

Als dat te vaak gebeurt, dan moet er hier eens gepraat worden.
Voor de rest is het kwestie van elkaar dingen gunnen en niet te veel denken in recht hebben op.


2_ Focus op de essentie.

Ik heb het geluk dat ik getrouwd ben met een essentialist pur sang. Youri is amper bezig met uiterlijkheden, waardoor het verbazingwekkend is dat wij tot twee keer toe in een huwelijksboot stapten. Een keer ver weg van zo goed als alles en iedereen in Las Vegas, en een keer halvelings in den duik in Ieper. Ik weet dat Youri zou sterven als we voor echt waren getrouwd met een groot feest en een hele dag in de belangstelling moeten staan. Het zegt mij ook weinig. En dus deden we het op onze manier. Nog geen seconde beklaagd. En om het met de woorden van een van mijn idolen, Seth Godin, te zeggen: “a marriage is always more important than a wedding“.


3_ Spreek af op restaurant.

In de jaren waarin de kinderen klein zijn, en de dagelijkse shizzle veel vergt, zou je als koppel haast vergeten dat een relatie nood heeft aan momenten met twee. Wij waren dat een tijd vergeten, maar na een paar jaar ging er een lamp branden op ons dashboard: als we daar niks aan doen, dan blijft dat hier misschien wel niet duren. Dus hebben wij elkaar weer in onze systemen gestoken, door om de zoveel tijd een dag congé in te plannen tijdens de schooluren, zelfs in periodes op het werk waarin dat het laatste is waar er tijd voor lijkt. Ik vind het leuk om af te spreken op restaurant als we allebei van ergens anders komen. Het doet me denken aan die jongen van vooraan in de twintig die op me zat te wachten op een bank op het perron van het station van Kortrijk toen we nog in de fase geen koppel, maar wel potentieel zaten. En mijn hart maakt nog altijd een sprongetje als ik hem zie afkomen, en dat is een goed teken.

4_ Neem de verantwoordelijkheid voor je eigen geluk

Youri is er niet om mij gelukkig te maken, en ik ben niet verantwoordelijk voor zijn geluk. Het moment waarop ik dat niet alleen besefte, maar ook begon te voelen en aanvaarden, veranderde er voor mij van alles. En toen zaten we al een stuk over de tien jaar in onze relatie. Ik was vroeger vaak teleurgesteld omdat ik allerhande torenhoge verwachtingen had waarin Youri van alles moest doen omdat ik vond dat het zijn job was, mij gelukkig maken. Poor guy, al chance dat hij tegen een duw en een high maintenance vrouwe kan. Ik heb ondertussen geleerd dat niemand mij gelukkig kan maken behalve ikzelf, en dat dat bij Youri net zo is. Dat het aan ons is om uit te vogelen wat ons gelukkig maakt als individu, en er dan samen iets tofs van te maken.

5_ Vul aan waar nodig

Als ik van Youri verwacht dat hij al mijn noden in dit leven invult, dan is die mens er wel mee. Ook dat heb ik een periode onbewust gedaan. Ik wilde dat mijn lief mij én deed lachen, én naar me luisterde als het ging over mijn emoties, én met mijn moppen kon lachen, én diegene was waarmee ik over al mijn rare interesses kon praten, én op reis kon gaan, én én én. Dat is niet fair en ook nog eens compleet onrealistisch. Sommige van mijn behoeften kunnen net zo goed en veel makkelijker ingelost worden door iemand anders. Het is beter dat elk van ons een eigen leven heeft, los van het leven met elkaar. Youri geeft geen zier om kleren of literatuur of winkelen. Hij ziet elke Keynote, wat ik dan weer aandoenlijk maar meestal underwhelming vind. Wij kunnen daarmee lachen. Hij heeft ondertussen wel sushi leren eten, dus hij kan wel mijn sushipartner zijn. Maar voor al de rest heb ik vrienden en vriendinnen en familieleden en minnaars. Just kidding.

6_Ken en aanvaard elkaar

Youri zal de laatste zijn om te ontkennen dat hij niet de grootste complimentengever van de Westhoek en ver daarbuiten is. Als hij er een geeft, dan val ik tegelijk van mijn stoel en weet ik dat hij het wel heel erg moet menen. En ik mag dan wel soms gefrustreerd zijn en roepen dat ik mijn haar in een bros zou kunnen scheren en het een dag of drie zou duren voor hij het ÜBERHAUPT ZOU OPMERKEN, ik weet van eigens ook dat ik het niet allemaal kan hebben.

7_Investeer in de relatie met jezelf

Deze klinkt vast ook contradictorisch, maar is een van mijn belangrijkste tips. Jezelf leren kennen en omarmen, of dat nu door middel van therapie is of iets anders, is de basis van een goede relatie hebben met iemand anders. Ik ben er steeds meer van overtuigd dat iedereen vanbinnen wel iets van een gekwetst kind in zich heeft, en het is dat gekwetst kind dat heel vaak roept en tiert en eist en recht heeft op van alles. Als je dat klein kindje leert kennen, weet waardoor het wordt getriggerd, en daarmee aan de slag gaat, dan worden je andere relaties ook beter. Een gezonde relatie bestaat liefst uit twee mentaal zo gezond mogelijke mensen. En dat sluit naadloos aan bij het volgende.

8_Lokaliseer de oorzaak van je jaloezie

Ik heb het Youri in het begin soms onnodig en eindeloos lastig gemaakt door mijn eigen onzekerheid. Ik was zeker dat hij beter zou vinden. Ik zag overal dingen die dat bewezen.

Zeker toen ik bijna 130 kilo woog, twijfelde ik elke dag omdat ik niet kon snappen dat hij nooit klaagde over mijn gewicht en even graag naast me liep als toen hij me leerde kennen en ik 85 kilo woog. En nu, nu ik 75 kilo weeg, loopt hij even graag naast mij als toen. Je zal hem nooit betrappen op me ophemelen omdat ik nu mooier of beter zou zijn dan toen. En ik merk dat ik door de jaren vertrouwen ben beginnen krijgen. Ik ben vooral blij voor hem. Jaloerse, onzekere Kelly is echt geen cadeau. Sorry, Youri.

Ik weet ondertussen beter. Dat de kans niet onbestaande is dat hij beter kan vinden als hij zoekt. Dat ik die beslissing helemaal aan hem laat.
Dat niemand hier iets aan iemand verplicht is.

9_Leer ruzie maken

Leer dat het ook kort en krachtig en vergevend kan, in plaats van lang en kinderachtig en nodeloos koppig of dramatisch. Dat je die uren van niet meer tegen elkaar willen praten om iets van niets echt nooit meer terug kunt vorderen.

10_Laat het los

Er moet niet altijd een winnaar zijn.
Soms valt het te verkiezen om redelijk te zijn, eerder dan gewonnen.
Om te luisteren in plaats van een slag binnen te halen.

11_Respecteer elkaar

Ik denk niet dat Youri ooit kwaad spreekt over mij, en ik denk ook niet dat ik ooit iets over hem vertel tegen iemand anders dat ik niet al in veelvoud met hem heb besproken. Ik denk dat hij even trots is op mij als ik op hem, en ik weet dat zonder dat hij me honderd keer per dag zegt dat hij me geweldig vindt. Het zit hem in kleine dingen. Een sms over de podcast. Toegeven dat je te snel kwaad was, of het bij het verkeerde eind had. Out of the blue zeggen dat hij onder de indruk is. Ik denk dat hij weet dat ik net hetzelfde heb. Als mensen zeggen dat ik het winnend lot heb weten te bemachtigen, dan ga ik dat altijd bevestigen. Het zal wel zijn.

12_Durf lastige gesprekken voeren

Ik weet niet of ik vind dat alles altijd besproken moet worden, maar ik ben voorstander van veel. Dat maakt het niet altijd gemakkelijker, en Youri moet wel iets kunnen hebben op dat vlak. Ik ben ervan overtuigd dat geheimen zorgen voor uit elkaar groeien, net als zwijgen over waar je je aan stoort in je relatie.

Het lastige ook bespreken, zorgt ervoor dat we elkaar zoveel beter begrijpen dan tien jaar geleden.

Dat heeft ook met de volgende tip te maken.

13_Gebruik het magische zinnetje

Niet “is het eten nog niet gereed?” of “er is een vaccin tegen de corona”.
Wel : “dit is wat er gebeurt in mijn hoofd als jij dat doet/zegt”. In plaats van “jij doet altijd dit” of “jij doet nooit dit”. Weet wat jou triggert, leg het uit, en kijk wat je eraan kunt doen. “Als jij thuiskomt en mij geen zoen geeft, dan gebeurt er iets in mijn hoofd dat zegt dat je me niet graag genoeg ziet om me aandacht te geven, en ik denk dat dat komt omdat ik in mijn kindertijd xyz ” is iets heel anders dan “jij ziet me nooit staan als je thuiskomt”. Believe you me, ik heb ze beiden geprobeerd. It’s not always you, it’s me, maar we moeten het er toch misschien even over hebben.

14_Lach elkaar regelmatig uit

Ik lach Youri graag uit en hij mij. Ik ga daar nooit mee stoppen. Hij ook niet.

15_Maak tijd voor koffietjes op het tuinhuis

Of wat jullie equivalent dan ook is voor tijd nemen voor elkaar in de drukte van elke dag. Het is hier soms moeilijk om een gesprek van een minuut te voeren zonder onderbroken te worden, en dus vinden wij het in het weekend essentieel om samen koffie te drinken op het dak van ons tuinhuis en even te babbelen en elkaars temperatuur te nemen. Gaat het? Vind je het nog tof? Heeft iemand van ons zin in even een wandeling alleen? Een bad misschien? Even iets doen zonder kindjes? Het is zo fijn om dat regelmatig eens te checken, zeker als je samen groeit en van ver komt en zoveel verschillende levensfases doorloopt.

16_Besef dat niemand in jouw hoofd kan kijken

Als je het niet zegt, dan weten ze het niet.
Repeat after me.
Als je het niet vraagt, dan kunnen ze het niet rieken.
Nog zo’n wijsheid die hout snijdt.
Net als: als je het niet plant of afspreekt, dan is het vaak chaos, en als je niet elk weekend samenzit om je agenda te bekijken en dingen te checken, dan bestaat de kans op een hoop onnodig gezaag. Verantwoordelijkheid nemen en een beetje nadenken is misschien minder romantisch, maar als je een leven samen hebt, dan is het wel nodig.

17_Leg je erbij neer dat iedereen dingen anders aanpakt

Eentje van de man in kwestie. Dat het niet is omdat jij dingen op een bepaalde manier aanpakt, dat het daarom voor iedereen de juiste manier van aanpak is. Iets dat hij, die dingen altijd volgens een bepaald patroon doet, heeft moeten leren bij mij, iemand die alles elke dag op een andere manier aanpakt als het even kan. Just to keep things fresh. De reden waarom wij nooit samen in onze heerlijke keuken staan. Ik kan de manier waarop hij tomaten snijdt niet aan (HOE TRAAG KAN JE EEN TOMAAT SNIJDEN?), en hij wordt zot van die van mij. Het was geen scheiding waard, dus hebben we afgesproken om elkaar gerust te laten en op tijd en stond te vragen of de ander zich even uit desbetreffende keuken kan verwijderen. Dankuwel merci.

Allez, nog een laatste om het af te leren.
Small things often. Niet voor niks de titel van een podcast.

Ik las ooit in een boek van schrijfster Anne Lamott dat een goed huwelijk er een is waarin beide partijen het gevoel hebben dat ze de beste deal van de twee hebben gedaan.

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken.
By far.

Gelukkige jubilee, dinge.
Op nog vele vele jaren.

(ik ben ook heel benieuwd naar jullie relatie-advies. Post het zeker in de reacties hieronder)

lilith diende haar laatste reportage in

Geschreven op | personal, werk

(ofte: de gekke foto’s die je tegenkomt als je in je eigen archief duikt. Dit is er een van Ellen Van den Bouwhuysen)

In mijn hoofd begint de vakantie vandaag.

Komiek, want ik neem volgende week nog een podcast op voor Werk & Leven, en ik volg nog een opleiding voor hetzelfde kanaal.

Het is goed, dat dat voelt als vakantie, want dat brengt me bij het volgende dingetje. Ik heb vandaag mijn laatste stuk ingediend als journalist.

Mijn laatste reportage, na *telt op vingers* een jaar of veertien van stukken schrijven als freelancer. Die job heeft me op de gekste plekken gebracht. In het vliegtuig van de koning en de koningin (wreed lekker eten, effenaf), op staatsdiners en dolle BV-feestjes (wreed lekker eten, effenaf), op velden vol zoete aardappels in North-Carolina, in de woonkamers van honderden mensen die hun verhalen met me wilden delen om honderd verschillende redenen.

Het was prachtig. Het was raar. Ik heb duizenden en duizenden woorden geschreven voor kranten, magazines, bijlages allerhande. Er waren periodes waarin ik elke week geschminkt en gekleed werd om in een reportage voor Flair op te duiken. Ik ga nooit vergeten dat ik een hele dag in een bad met geld moest liggen in een Gents hotel. Om maar iets te zeggen. Het was veel.

Ik heb zo veel dingen meegemaakt. Elk artikel roept herinneringen op.

Ik heb honderd keer aan mensen moeten vertellen wat ik juist deed. Moeten luisteren naar mensen die hun zinnen begonnen met “ha, zijt gij journalist? Ge zoudt beter eens schrijven over [INSERT FRUSTRATIE/LOKAAL MIDDENSTANDSINITATIEF/TONEELSTUK WAARIN DESBETREFFENDE EEN ROL HEEFT WETEN TE BEMACHTINGEN HERE].

En nu ga ik daarmee stoppen, niet omdat ik minder wil schrijven en maken. Integendeel. Omdat ik net meer wil schrijven en maken. Omdat ik minder wil schrijven in opdracht, en meer vanuit mezelf.

Los van wat een opdrachtgever wil.
Ik word mijn eigen opdrachtgever.
Helemaal.

Ik ga dingen schrijven waarvan ik denk dat ze nu geschreven en gemaakt moeten worden. Dat ga ik doen voor Werk & Leven, maar ook voor deze blog. Het was hier te stil, naar mijn zin. Dat had met zoeken te maken. De puzzel juist krijgen, op gevoel, deze keer.

Het was al even een besef, maar de lock-down deed me er nog wat verder in koteren. In de vraag die ik ooit ietwat geitenwollensok vond, en nu een dagelijkse oefening geworden is: waar krijg ik energie van? Hoe voelt dit? Word ik hier warm van of koud? Hoe zie ik mijn leven, de volgende jaren? Wat wil ik betekenen?

De afgelopen jaren werd ik het meest warm van het verschil dat ik kon maken voor mensen die de online cursussen volgden die ik maakte over budgetteren en bewuster omgaan met de uren die je beschikbaar hebt. (ze zijn allebei even dicht voor opfrissingswerken, maar vul even je mailadres in als je wilt weten als ze weer openen)

De mails van mensen die me bedankten omdat hun leven een beetje tot veel veranderde door wat ik alleen of samen met Anouck in elkaar stak, die waren mijn eten en drinken samen. De berichtjes van mensen die onze podcasts verslinden en op die manier anders beginnen te kijken naar thema’s als racisme en perfectionisme, die zijn een indicator van iets. Dat er nood is aan stemmen als die van mij en van ons allemaal. Aan mensen die hun gedachten en aannames onder de loep nemen. Aan mensen die elkaar zo versterken. Daar wil ik ongelooflijk graag mee verder. In deze tijden nog honderd keer meer dan ervoor.

Ik volg in september een coachingtraject, ik laat de journalistiek los.
Als ik voel hoeveel energie ik krijg van de mogelijkheden, dan denk ik dat het goed komt. Ik ga nergens heen, ik denk zelfs dat ik terug ben.

En de foto hierboven, waarin ik me na een interview voor Story bevind in een Koen Wauters en Frans Bauer manwich? Die mag nog altijd op mijn zantje.

5 beelden, 5 dingen

Geschreven op | lijstjes |
  1. Maar man, het is hier stil. Ik weet het. Het is geen slecht teken, integendeel. Ik ben met een heleboel toffe dingen bezig. Ik voel me geweldig, doorgaans. Ik heb het gevoel dat ik -zoals ik het in de podcast zeg die we vrijdag op je loslaten- eindelijk de vruchten pluk van wat vele jaren voelde als aanmodderen tegen beter weten in. Mensen die koffietjes met mij gaan drinken zeggen wat ik voel: er is iets veranderd. Dat klopt. Er zijn puzzelstukken in elkaar gevallen. Ik begin te snappen waarom mijn vader zegt dat hij de jaren tussen 40 en 50 de beste van zijn leven vond. Ik zit goed in mijn vel, om het een beetje Ingeborg te zeggen. De afgelopen jaren heb ik dingen in handen genomen. Mijn tijd, mijn levensstijl, mijn werk. Vaneigens is het niet perfect, ik zou hier ook een lijst kunnen posten van alle ballen die ik op dagelijkse basis de verkeerde richting uit klop, maar wat vooral aandacht behoeft: ik blijf kloppen. Maar niet meer op mezelf. Wat ik heb gedaan? Dat. Exact dat. Ik neem er de kraaienpootjes die wijzen op de jaren dat mij dat heeft gekost met zot veel plezier bij.
  2. Ik ga me wat verleggen, de komende tijd. Cursussen als Budgetteren voor Beginners (staat altijd open, tegenwoordig, profiteer ervan) en Baas over eigen Tijd (gaat vast nog eens open, zet je op de wachtlijst) maken, en vooral, zien wat de cursisten die zich smijten ermee bereiken, heeft mij doen inzien dat ik geniet van coachen, inspireren, mensen mogelijkheden doen zien, doen groeien. Ik heb de afgelopen maanden heel veel vragen gekregen om boeken te schrijven. Met heel wat mensen gebabbeld en samengezeten.

    Boeken over intermittent fasting, over tijd, over van alles en nog wat. Ik zou dat kunnen, maar als ik zie hoeveel impact er ligt in nieuwe manieren van coachen, dan denk ik dat het daar ligt. Resultaat: ik ga wat minder journalistiek werk doen (wat niet wil zeggen dat ik minder ga schrijven, OH NOES) en ik ga in september een geweldig goede (naar ik hoor) opleiding volgen waarna ik mezelf ook officieel coach mag noemen. Neen, ik ga niet meer in het onderwijs staan, maar mensen (en dan nog liefst vrouwen) helpen om te geloven dat verandering niet alleen mogelijk is, maar ook haalbaar, dat is mijn lang leven.
  3. Vandaag is de laatste volledige schooldag, en dan gaan mijn liefste en ik weer in corona-modus. Hij werkt halve dagen, ik ook. Dat wil zeggen dat we weer samen gaan kunnen lunchen in den hof. En mits wat goed plannen (kunnen we!) een avondwandeling met ijsjes kunnen maken. En leven van dag tot dag, want dat is het beste leven. Bring it on.
  4. Ik heb precies weinig zomerplannen. Wel wat intenties. Zo veel mogelijk in het moment zitten. Tijd pakken. Om de krant te lezen. Cursussen te volgen. Boeken te lezen. Bij te tanken. In welke vorm dan ook. Naar muziek te luisteren. Naar de kapper te gaan. Te luisteren naar Dexter die vertelt wat hij in het boek van persoonlijke held Lieven Scheire las. Het moet niet te zot, geloof ik.
  5. En vrijdag ga ik zwemmen. Op reservatie. Voor het eerst in maanden. Met een tijdslot. Het zijn andere tijden, maar ik doe er toch mijn ding mee, en ik heb er zin in, begot.

lilith deelt haar zomerplannen en -boeken

Geschreven op | boeken

Ik probeer al een paar jaar wat bewuster om te gaan met alles, dus ook met mijn zomers. Vorig jaar (wat voor een andere zomer was dat, check het lijstje in deze blogpost maat) was een zomer van veel non-fictie lezen, heel veel sporten (ik geloof dat ik toen aan een gemiddeld zat van vier keer per week) en koken. Het was een zalige zomer, vol dingen die ik wilde doen, en dat wil ik graag herhalen.

Deze zomer lijkt er plots te zijn, en toch ook niet.
Alsof de kalender versprong van april naar juli, zo voelt het.
Het plan om niet te werken in de zomer werd wat ondermijnd door COVID-19, maar het wordt in elk geval opnieuw een zomer op een lager tempo. Op mijn voorwaarden. Als in: niet overvol. Op het gemak. Chillen met de billen.

Het lijkt erop dat onze geplande reis naar Normandië doorgaat, fingers crossed.

Het wordt een zomer waarin ik vooral veel wil studeren.
In het najaar zijn er enkele razend toffe projecten voor Werk & Leven die nogal wat preparatie nodig hebben, en studeren hoort daarbij, en ik vind dat geweldig. Terug naar school in de congé, ik kan het iedereen aanraden die net als ik graag bijleert.

Naast dat studeren ga ik ook wat lezen, maar daar hang ik deze keer geen project aan vast. Ik zie wel. Wat niet wil zeggen dat ik geen tips heb voor jouw zomerse boekenlijst, vaneigens.

Deze 5 boeken verdienen volgens mij een plekje in je koffer of op je e-reader

  • Coniferen van Max Temmerman

    Het beste boek dat ik las in een lange tijd, en dat zegt veel, want ik heb eigenlijk een hoop goede dingen gelezen dit jaar.
    Een naamloos hoofdpersonage verliest als tiener zijn ouders bij een auto-ongeval, en krijgt zijn oudere zus Marianne als voogd toegewezen. Na een periode van shock en rouw valt alles in de plooi, maar dat lijkt alleen maar zo. Achter de gevels spelen zich andere dingen af, die doordat ze het daglicht niet mogen zien steeds lastiger om dragen worden. Het romandebuut van dichter Max Temmerman is niet wat je een vrolijk zomerboek noemt, en toch is het het boek dat ik op dit moment aan iedereen die een boekentip wil aanraad. Omdat het me zo heeft weten te raken, en ik niet meer kon stoppen met lezen.
  • Wij zijn niet als Hagedissen Erika Bianchi

    Het is 1948, de Tour de France passeert langs de Bretoense kust, en een jonge serveerster raakt zwanger van een van de monteurs van de Italiaanse wielerploeg. Als haar dochter geboren wordt, wil ze dat Zaro, zo heet hij, zijn verantwoordelijkheid opneemt, maar dat weigert hij. “Wij zijn niet als hagedissen” is rauw, pijnlijk en toch mooi. Het boek schijnt een licht op hoe verschillende generaties vaak dezelfde fouten maken, omdat ze het nooit anders zagen of leerden, en op de gevolgen van die dynamiek. Ik kon het amper wegleggen, gaf het door aan Lieselotte, en zij stuurde deze week een berichtje dat ze knal hetzelfde had.

  • How Contagion Works van Paolo Giordano

    Mega-actueel vaneigens, dit boekje over COVID-19 en een veranderde wereld, en heel graag gelezen en veel bijgeleerd waarmee ik aan de start van de quarantaine kon uitpakken tijdens de wandelingen met vriendinnen en mijn papa, vanop anderhalve meter. Niet enkel wetenschappelijk, trouwens, ook filosofisch en zelfs hoopgevend. Op een manier. Dikke aanrader, en vertaald als “In tijden van besmetting“.
  • Weather van Jenny Offill

    Zei ik al compleet briljant? Kleine side note misschien: ik ben fan van Jenny Offill nadat haar “Dept. Of Speculation” mij enkele jaren geleden omver blies. Zoals vaak met boeken is het bij Jenny haar werk alles of niks, en omdat ik in kamp alles zit had ik haar boek dus gepre-orderd op mijn Kindle. Dat systeem is zo cool, want dan leveren ze het boek op de lanceerdatum op je startscherm af als een cadeau van jezelf. Direct beginnen lezen, direct weer weggeblazen, direct weer tegen iedereen die het horen wil aan het zeggen dat ze het moeten lezen. Vertaald als “Weersverwachting“.
  • Such a fun age” van Kiley Reid

    Een debuutroman die zeer vlot leest en aanzet tot nadenken over thema’s als racisme, privileges en de rol van sociale media. Een verhaal over een zwarte babysitter die in dienst is van een blogger slash influencer, en door een aanvaring met de arm der wet een hoop dingen in gang steekt die geen van beiden hadden zien komen. Een boek over goede intenties en vastgeroeste patronen waarvan ik denk dat veel lezers van deze nieuwsbrief het graag zouden lezen.

    Vertaald als Zo’n Leuke Leeftijd.

Heb jij nog boekentips? Deel ze dan zeker hieronder.
Je kunt je ook nog altijd inschrijven op #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief.

En voor de rest: fijne zomervakantie, ik hang hier wel wat rond, op het gemak, en ik wens jullie allemaal van hetzelfde!

#lockdownlessen over vanzelfsprekendheid en voetjes op de grond

Geschreven op | personal

“Ik ben zo blij om je te zien”, zeg ik tegen twee vriendinnen die ik random los van elkaar tegenkom terwijl ik onderweg ben naar een winkel, en waarmee ik op anderhalve meter zo lang blijf tetteren dat we plots de winkel achter ons horen sluiten.

En dat niet erg vinden, want we waren net al in die andere winkel, waar we al jaren vaste klant zijn, en iedereen terugzagen en zeiden dat we zo blij waren om elkaar te zien. Van ver, maar toch. Zo fijn.

Doordat we elkaar weigeren te kruisen in zeven haasten, zijn de gesprekken op straat anders dan anders. Ik vind het goed. Er is tijd en er is goesting. Minder gehaast, een gesprek op straat is plots niet een van de vele dingen die op een dag moeten gebeuren. Een gesprek op straat voelt haast als een kleine vakantie.

“Ik heb er deugd van om mijn papa te zien”, zeg ik tegen Youri, nadat die buiten in onze tuin een koffie is komen drinken, als enige in onze bubbel. De kindjes zijn ook blij als ze hem zien, en ook dat doet deugd aan mijn hart. Elke week een uur gaan wandelen voelt als iets geweldigs, terwijl we daar vroeger nooit tijd voor maakten. Het moest altijd meer zijn dan dat, dan zomaar wandelen. Waardoor het niks was, want weer een etentje organiseren en iedereen zijn agenda op elkaar afstemmen leek soms wat te veel werk.

Gewoon is plots minder gewoon, en dat is zo goed. Het is Dexter zien thuiskomen na zijn eerste vier uur op school, en merken hoeveel deugd een paar uur rond kinderen van zijn leeftijd hem heeft gedaan. Het is mijn dochter horen smachten naar weer spelen met haar vriendin, en dat zo mooi vinden. Zien hoe ze genieten van de zoom-calls waarbij ze maar speelgoed blijven bijhalen om aan de camera van de laptop te tonen.

De hoogmoed is weg. De appreciatie en ontroering zijn terug.
Misschien maar even, maar ik hoop voor veel langer.

Weer mogen, al is het iets kleins.
Hoe speciaal is dat?

Honger is de beste saus, en een semi-lockdown is voetjes op de grond.

Ik merk dat ik dat absoluut kon gebruiken.

lilith kickt op een goede mise-en-place

Geschreven op | how to

Ooit zat ik met een sterrenchef in de klas. Dat werd hij pas jaren later, ik herinner me hem vooral als die kerel die nooit met iets in orde was en altijd A4-blaadjes kwam schooien omdat hij nog maar eens zijn boekentas en oké ook zijn zakdoek en waarschijnlijk ook iets om te drinken vergeten was. Toffe kerel, geen klachten, maar het was elke dag weer een wonder dat hij niet op school arriveerde zonder hoofd op zijn schouders.

Maar hij werd dus, na flink wat omzwervingen, chef. Een goede. Zo’n goede, dat iedereen in zijn zaak wilde gaan eten. Ik ook. Ik ben er een keer of drie geweest, in zijn restaurant in het midden van nergens, en het was telkens een belevenis. Maar de grootste belevenis van al, was die keer dat ik voor een culinair magazine in zijn keuken mocht staan, en toekijken, voor een reportage.

Van ’s ochtends tot middernacht. Ik stond naast hem toen hij een lammetje uitbeende, hij demonstreerde hoe je het best asperges schilde. Ik mocht zelfs ook af en toe iets kleins doen, onder het toeziend oog van mensen uit zijn team, en ik maakte niks kapot.

Die dag keek ik mijn ogen uit. Niet alleen omdat hij zijn vak ondertussen zo goed kende dat alles compleet vanzelfsprekend leek, maar vooral omdat ik me hem nog herinnerde als warrige vijftienjarige.

Voor mij stond meer dan tien jaar later een gast die de touwtjes van zijn keuken in handen had, en hoe meer ik erop terugkijk, hoe meer ik besef dat je van een warhoofd een topchef kunt maken door hem de edele kunst van het mise-en-placen te leren.

Een restaurant is een belofte, las ik ergens.
De belofte dat wat je kiest op de menukaart wordt afgeleverd.
Dat dat niet te lang zal duren.
Dat de chef alles in huis heeft, zodat hij niet nog naar de winkel moet crossen omdat de parmezaan op is.

Dat hij op voorhand zijn recept heeft gelezen.
Dat hij heeft ingecalculeerd waar het mis kan gaan, en in zijn hoofd al een plan B heeft. Dat hij telkens er iets misgaat nadenkt waaraan dat ligt, en bijstuurt.
Dat hij al zijn gerief op voorhand heeft besteld en geprept en rond zich heeft gezet, en zelfs heeft nagedacht over waar zijn mes moet liggen en waar de potjes moeten staan met wat hij nodig heeft, zodat hij niet heel de tijd tegenhands werkt als hij 80 aperitiefhapjes moet maken.

Die chef maakt een plan.
Dat is de enige manier om het te doen marcheren.
Niet helemaal waar: hij zou ook geen plan kunnen maken, en hopen op het beste. Maar dan denk ik niet dat het zou blijven duren.

Daar kunnen heel wat andere beroepen nog iets van leren.
Ik heb gewerkt met tuinaannemers die elk jaar lijken te schrikken als het zomer wordt, en daar geen rekening mee houden als ze de planning afspreken. Twintig jaar bezig, weer niet aan gedacht.

Als ik erin slaag om te doen wat ik wil doen, dan heeft het bij mij met hetzelfde te maken. Ik word zot van een goede voorbereiding. Op een positieve manier dan. Ook bij andere mensen. Ik kan wel wenen als ik samenzit met iemand die de vergadering net als ik heeft voorbereid. Niet alleen omdat dat heerlijk werken is voor iedereen, maar ook omdat dat de mensen zijn die content zijn met hun werk. Die eer halen uit de dingen die ze doen. Wiens enthousiasme dan ook weer op mij afstraalt.

Het is zalig werken met mensen die niet doen alsof alles onverwacht is en alles hen overkomt, omdat ze op voorhand hebben nagedacht.
Op voorhand nadenken is zo underrated, want het zou niet creatief en speels en cool zijn.

I call minstens een beetje bullshit.
Een goede mise-en-place maakt het verschil tussen brokkelen en content kunnen zijn van je werk.

Als ik mensen zie sukkelen en puffen en blazen, dan zijn het meestal niet de planners, maar zij die zeggen dat plannen geen zin heeft, en dan maar doorploeteren tegen wil en dank en zichzelf wijsmaken dat het aan hun job ligt. Of aan hun collega’s. Of het feit dat ze voor een baas werken, en dat allemaal niet gaat. Ook dat blijkt lang niet altijd zo waar als mensen het zichzelf wijsmaken. Ook als je voor een baas werkt, word je verondersteld om zelf je werk te organiseren. En heb je vaak meer in de pap te brokken dan je jezelf wilt toegeven.

De mensen die zeggen dat ze geen tijd hebben om vijftien minuten na te denken op zondag, maar wel elke dag achter de feiten aanhollen en daardoor amper tijd hebben om een lunchpauze te nemen of te gaan lopen of iets lekkers te koken en dus duidelijk toch niet zoveel tijd winnen als ze denken, met hun creativiteit. Die niet eens tijd overhouden om creatief te zijn, omdat ze constant op elke ping en mail aan het reageren zijn, in plaats van zelf te bepalen wat en wanneer ze willen doen. Die mensen beseffen vaak niet hoe kwetsbaar ze zichzelf maken voor de chaos van elke dag, en hoeveel energie dat vreet.

Het zijn die mensen die drie eindeloze zoom-meetings verder zijn, en steeds gefrustreerder raken, terwijl ze verder waren gekomen als ze elk apart een halfuur hadden nagedacht voor de meeting, in plaats van het moment zelf te moeten checken waarover het weer ging.

Op voorhand het recept lezen en stilstaan bij hoe je iets best kunt aanpakken, voor mij is dat ondertussen een manier van leven, en een die ik ten zeerste kan aanraden.
Het zorgt ervoor dat ik lees wat ik wil lezen.
Kook wat ik wil koken.
Maak wat ik wil maken, en werk zoals ik wil werken.
En dat doe door eerlijk te zijn met mezelf, over hoe ik mijn tijd spendeer, wat mijn limieten zijn, en wat ik nodig heb.

Mensen maken vaak de denkfout dat dat met zelfdiscipline te maken heeft, maar dat is niet zo. Het heeft te maken met het belang inzien van een deftige planning, en daar niet meer van te maken dan het hoeft te zijn. Het gaat om niet altijd op zoek gaan naar shortcuts, maar het gewoon te plannen en te doen, en jezelf dat te leren. Voor mij is dat ook zelfzorg: niet alles aan het toeval overlaten en constant op iedereen reageren. De mensen die in team Werk & Leven zitten weten dat: als ik een schrijfdag heb (op maandag en dinsdag), dan beantwoord ik geen Slack-berichten en open ik mijn mailbox niet voor ik een paar uur heb geschreven.

Het is zoals een spier die je traint, omdat je het belang inziet van sterke spieren en de voordelen die het je oplevert. Zo gek is het trouwens niet, dat de meeste mensen niet weten hoe ze een workflow moeten organiseren. Je leert dat op de hotelschool, maar ik heb dat nooit geleerd tijdens mijn opleiding. Ik heb zelf veel moeten proberen en bijsturen en weggooien, en vooral: me telkens opnieuw moeten afvragen hoe ik iets kon doen werken voor mij en mijn leven. En me niet laten vangen aan: dat werkt toch allemaal niet/ voor mij gaat dat niet/ ik ben zo geen planner/ ik heb geen karakter.

Het gaat om plannen wat je kunt plannen, zodat je bandbreedte overhebt in je hoofd om om te gaan met wat niet te plannen valt. Of om je planning los te laten, bewust dan, niet omdat je er geen hebt. Dat is iets compleet anders.

Destijds in het sterrenrestaurant zag ik mensen hard werken, en ook hard samen pauze nemen en compleet in het moment zitten in het zonnetje, omdat ze wisten dat het kon. Omdat er een plan was, en dus duidelijkheid en rust als de checklisten waren afgevinkt, en vertrouwen dat alles goed zou komen. Dat bleek ook zo te zijn. Meer dan goed zelfs. Waanzinnig goed. Dat heeft niks te maken met mensen in superefficiënte robots willen veranderen die nooit fouten maken en niks van vlees en bloed in zich lijken te hebben. Integendeel, ik zag daar vlees, bloed, en heel veel eergevoel, hoge standaarden en trots.

Een systeem hebben dat je toelaat om voor te bereiden, je processen te verbeteren en in het moment te zijn, is volgens mij ook de enige manier om zo’n dingen vol te houden. Ik had nooit gedacht dat ik dergelijke lessen kon leren van jongens die altijd weer hun blok papier vergaten, maar kijk.

Neem het van mij aan: als er hoop was voor hem, dan is er hoop voor iedereen.

Volgende week geven Anouck en ik nog eens een gratis online workshop waarin we je vertellen hoe een deftige mise-en-place en wat op voorhand nadenken je leven zoveel leuker en simpeler kan maken. De titel is “Stop met verzuipen in bergen to do’s: ontwerp jouw duurzame exitstrategie met themadagen”.

Zeker als deze periode je heeft doen inzien dat de manier waarop je werkt en leeft misschien anders mag, maar ook als je het gevoel hebt dat je wat tips kunt gebruiken: registreer je hier gratis voor de live workshop van maandag of woensdag, en ook als je er niet kunt bij zijn, is dat de manier om de opname in je mailbox te krijgen. Na afloop van de workshop gaat onze online cursus “Baas over eigen Tijd” ook weer open voor een week. Daarin leren we onze cursisten een raamwerk aan om structuur aan te brengen in hun werk en hun leven. Hun ervaringen kun je hier terugvinden.

#lockdownlessen: over houden, weggooien en overwegen

Geschreven op | bullet journal, how to

Start:
Stop:
Improve:

Het zijn drie woorden die ik elke zondag in mijn bullet journal schrijf, als ik mijn planning maak voor de week die komt. Toen ik ze deelde met de deelnemers van Tijdsbazendag in Gent, waar de foto hierboven werd genomen, werden ze druk genoteerd, en heel wat cursisten lieten ondertussen weten dat ze ook hen helpen. Dus zeker eens proberen.

Het maken van mijn planning is een proces op zich.
Een haast heilig proces, wat mij betreft.
Een proces dat ik met de jaren steeds meer koester, omdat het me zo zot veel oplevert.

Elke vrijdagnamiddag maak ik tijd voor een wekelijkse review, en maak ik een lijst met losse eindjes en dingen die ik niet mag vergeten als ik op zondag mijn weekplanning maak.

Het is een van de momenten waarop mijn volledige week steunt. Nu nog meer dan anders. Op zondag zit ik altijd even samen met Youri om onze werkweek op te delen, en dan ga ik aan de slag. Eerst met de vrije tijd, dan met de werkblokken. Wandelen en rusten zijn even belangrijk als deadlines. Ik vertel er meer over in podcast 34 van Werk & Leven, voor de liefhebbers.

Die planning en het systeem dat eraan vasthangt, blijkt nu meer dan ooit mijn redding. Ik wist dat al, maar nu voel ik pas echt dat het ervoor zorgt dat ik ook in deze periode gelukkig kan zijn met mijn leven. Dat ik de touwtjes in handen hou, los van wat er rond mij gebeurt. Dat ik het de baas blijf. Dat ik anders werk en leef dan mensen in mijn omgeving, die kopje onder lijken te gaan in hun eigen hoofd. Ownership, ik ga daar ooit eens een boek over schrijven. Baas zijn over je gedachten, en ook die bewust kiezen.

Op voorhand nadenken zodat ik niet constant op iedereen en zijn nonkel loop te reageren. Het belang van voorbereiding en een goede mise-en-place beseffen, was wat mij betreft het begin van alles. Het zorgde ervoor dat ik eindelijk mijn eigen goesting kon beginnen doen.

Los van mijn werkplanning is zondagnamiddag ook mijn moment om na te denken over waar ik voor de rest op wil focussen. Start, stop, improve gaat daarover. Waarmee wil ik beginnen, waarmee wil ik stoppen, wat wil ik verbeteren?

Dat kunnen schijnbaar stomme dingen zijn. Ik wil beginnen met elke ochtend mediteren. Ik wil meer water drinken. Geen boterhammen met choco meer eten ’s avonds voor de tv. Drie keer per week wandelen met iemand die ik graag zie. Bellen naar mensen die ik lang niet hoorde.

De vraag stellen, zorgt elke week weer voor mooie dingen, ik kan het je verzekeren.

Ik was dus al van het reflecterende type. Mijn Morning Pages waren daar bijvoorbeeld al een belangrijke tool voor. Toen mijn werkuren halveerden bij het sluiten van de scholen, heb ik ze even on hold gezet, maar man toch, ik mis ze, en dus heb ik afgesproken met de echtgenoot dat ik ze nu op zaterdagochtend inplan (wij laten elkaar sowieso elk een ochtend uitslapen in het weekend, en ik plak daar dan nog een halfuur schrijven bij), en ik probeer ze ook nog minstens een andere keer te doen tijdens de week. Zaligheid. Het oppikken alleen deed me afgelopen week heel veel deugd.

Het valt me op dat mensen die minder van het reflecteren zijn, nu ook reflecteren. De grote pauze van 2020 deed stilstaan, ook bij dingen die normaal leken, tot veel van het normaal wegviel.

Het hollen. Het rushen.

Youri en ik waren nochtans al erg bezig met het beperken daarvan.

Wij spelen geen taxi mama of papa, onze kinderen hebben geen buitenschoolse activiteiten, behalve een uurtje dansles voor Flo op vrijdag. Dat is bewust.

Ook hoe wij onze agenda hanteren, is met veel nadenken en bijsturen en overleggen en intentie.

Ik werkte al veel minder dan heel wat andere zelfstandigen, en Youri ook. Hij is een aanwezige vader, en daar kiest hij echt en bewust voor. Als je allebei zelfstandig en ambitieus bent, dan moet je ook de lastige gesprekken kunnen voeren. En dat doen we. Omdat we het allebei belangrijk vinden om geen afwezige ouders te zijn. En onze tijd zo in te delen dat we, als we bij de kinderen zijn, zo vaak mogelijk ook echt bij de kinderen zijn. Work in progress, maar wel altijd in ons achterhoofd. Net als niet te hard werken, en genoeg rust inplannen, net als tijd voor elkaar.

Onze tijd zo vaak mogelijk correct verdelen is voor ons altijd al een erezaak geweest. En toch hebben wij ook heel wat inzichten gehaald over hoe het vanaf nu kan.

Wat wil je houden, wat wil je weggooien, wat moeten we eens goed bekijken? Het zijn gesprekken die hier vaak worden gevoerd.

Gesprekken over werkuren.
Over onze kinderen die niet klein blijven, over wij die niet jonger worden.
Over wat essentieel is, en wat niet.

Over de dingen die we onmogelijk achtten, en die nu wel lijken te kunnen.
Over hoe wij willen werken.
Nu en de volgende jaren.

Over hoe veel of hoe weinig wij nodig hebben om gelukkig te zijn.
Deze gekke tijd, het zou te jammer zijn om er de lessen niet van te plukken.

Er zijn er zo veel.

Hoe hard ik al heb genoten van elke week te gaan wandelen met vriendin J., die ik anders soms maanden niet zag door onze drukke agenda’s. Gewoon eens gaan wandelen had niet voldoende geleken om voor af te spreken, dat moest toch minstens een etentje zijn dat dan weer een to do op de lijst werd om gepland en gedoodeld te krijgen. Die simpele wandelingen waren nu de heerlijke lichtpuntjes van mijn weken. Ik ga niet snel vergeten hoe ik soms heb gegierd van het lachen op anderhalve meter. Waarvoor dank, vriendin J., en laat ons dat er misschien inhouden. For reals.

Hoe heerlijk een weekend met niks in de agenda kon zijn. Hoe gelukkig ik de afgelopen weken ben geweest met mijn gezin. Hoe iedereen opleefde, van het samen zijn en het tijd hebben.

Hoe overprikkeld ik hiervoor vaak was. Hoe weinig last de kinderen blijken te hebben van niet naar overal en nergens gesleurd te worden. Hoe weinig we nodig hebben.

Heb jij dat ook?
Ik ben heel benieuwd naar wat jij al hebt geleerd. Wat je wilt houden, weggooien, en welke thema’s jij nu in overweging neemt. Ik lees het heel graag in de reacties hieronder.