hoe themadagen mijn bestaan hebben gered (en hoe jij er ook mee aan de slag kunt)

Geschreven op | lilith tipt, PROJECT

“Zo vrij als een freelancer” zou een uitdrukking kunnen zijn, maar heeft het volgens mij niet gehaald omdat de realiteit niet altijd overeen komt met de uitdrukking. Als mensen horen dat ik “volledig freelance” werk, dan zien ze vaak beelden voor zich van hippe koffiehuizen met mij erin, ontspannen typend met gezellig geroezemoes op de achtergrond. Heel de dag dure cappuccino’s drinkend zonder daar constant van naar het toilet te moeten. (want naar het toilet gaan doen we niet in van die beelden)

Dit is trouwens een van de eerste beelden die je vindt als je “freelancer” intikt op een beelddatabank:

Ik weet niet hoe het met mijn collega’s zit (can I get an amen?), maar ik werk zelden met zand in mijn onderbroek en zit ook behoorlijk zelden in hippe koffiehuizen (ze zijn dan ook eerder dungezaaid in de Westhoek, wat dan weer goed is voor mijn portemonnee).

De eerste jaren als freelancer was ik dag in dag uit bezig met het gedoe dat je niet ziet bij die vogelvrije digitale nomade op dat strand. In mijn geval was dat fotografen regelen voor stukken, achter mensen hun gat zitten voor afspraken, stukken doorsturen om te laten nalezen, correcties doorsturen, overleggen met de redactie over de specifieke en steeds weer verrassende eisen van de geïnterviewden, bellen, gedoe oplossen dat het halen van de deadline er niet makkelijker op maakte. Nog eens een fotograaf bellen die nooit opnam. Nog eens iets inspreken. Nog eens door mijn mailbox ploeteren, met de moed der waanhoop.

Ik heb die eerste jaren regelmatig gedacht: werkte ik maar in een bank.
Als in: kon ik de deur maar achter mij dichttrekken om vijf uur, en me niks meer van deze job aantrekken tot morgenochtend om negen uur. (aan zij die in een bank werken en met hun ogen rollen omdat dit ook nergens op slaat: vergeef het mij, ik heb werkelijk geen idee. Ik denk gelukkig) Ik heb ook heel vaak gedacht: had ik ook maar de voordelen van freelancen, en niet enkel de nadelen van onzekerheid en zotte uren en werken als iedereen al lang voor de tv hangt en in het weekend. Ja, als freelancer kun je zelf je uren kiezen, maar als je hele dagen slag om slinger moet werken om er te komen en je jezelf hebt wijsgemaakt dat dat betekent dat je elke onderbetaalde opdracht moet aannemen dan werk je gewoon weken van zoveel uur dat er geen tijd meer over is om om drie uur op een terras te gaan zitten. Om maar te zeggen: toen vond ik het niet tof. Ik heb vaak zitten wenen bij mijn psychologe omdat mijn schoudertjes het begaven onder de druk van voor iedereen goed willen doen, en me vergeten af te vragen of ik nog wel goed deed voor mezelf.

Ik liet mijn agenda bepalen door mensen die me zot maakten met hun last minute opdrachten die heel mijn planning overhoop haalden. Mijn planning was zo goed als onbestaande, dus als iemand me belde, dan keek ik in mijn agenda vol gaten en zei ik: oké. Waarop een week van stress en nog langere werkdagen volgde. Wat volgens mij zo hoorde.

Lang verhaal kort: ik zou het op die manier niet volhouden. Ik voelde het aan alles. Ik deed altijd maar door. Ik had als werknemer al eens thuisgezeten met een burnout, ik wist dus waar ik moest voor opletten. En ondertussen waren er twee kindjes bijgekomen, waarvan er toen al een naar school ging, iets dat mijn dagen en uren ook behoorlijk bepaalde. :aah:

Ik ben toen heel veel beginnen lezen over tijd en productiviteit. Beetje bij beetje begon ik in te zien dat ik meer structuur nodig had. Een plan, ook, ook al leek het toen alsof dat compleet nutteloos was, want wie kon zich in deze job houden aan een plan?

Ik heb ondertussen een plan. Ik weet perfect wat ik volgende week op welke dag moet doen om de deadlines te halen die ik moet halen. Ik heb mezelf ook beetje bij beetje geleerd om afspraken met mezelf na te komen, wat kwestie is van beseffen dat je anders leeft volgens een ander zijn agenda. Neen zeggen en grenzen stellen gaat me beter af dan enkele jaren geleden, en ik heb ook geleerd om een pauze in te lassen in plaats van onmiddellijk overal ja op te zeggen, zoals het een echte pleaser betaamt.

Maar wat voor mij het meeste verschil maakt in mijn dagelijks bestaan zijn themadagen. Thema-wuk? Dagen die een overkoepelend thema hebben in mijn agenda. Waardoor het duidelijk is wat ik wanneer moet inplannen.

Een beetje zoals je met een weekmenu op voorhand beslist wat je gaat eten, en met een budget wat je met je centen wilt doen. Dat kan dus net zo goed met tijd.

Dit zijn de themadagen waaraan ik me probeer te houden:

Ik heb 2 schrijfdagen per week, waarin ik erg onbereikbaar ben en wel in koffiehuizen ga zitten als ik daar zin in heb. Op die dagen doe ik wat je denkt dat ik doe: schrijven. Dat kunnen artikels zijn, maar ook blogposts, interviews, nieuwsbrieven of scripts voor podcasts. Ik schrijf van ’s ochtends tot ’s avonds, in blokken die met de jaren steeds langer zijn geworden, omdat ik beter ben geworden in gefocust werken. (met dank aan Cal Newport zijn Deep Work) In een ideale week staan die dagen ingepland op maandag en dinsdag.

Woensdag is bij mij een dag waarop ik aan nieuwe ideeën werk. Niet onbelangrijk als journalist. Dit is de dag waarop ik sleutel aan artikelvoorstellen, bijvoorbeeld. Als ik op woensdagnamiddag thuis ben met de kindjes heb ik hier maar een paar uur voor, is dat niet zo, dan is de woensdag ook mijn moment om educatie in te plannen. Online workshops volgen, artikels lezen die ik heb opgeslagen voor later, een boek doornemen dat mij is opgestuurd om te zien of er een stuk inzit. Een van mijn favoriete dagen van de week.

Donderdag is meestal mijn sociale dag. Ik probeer mijn meetings hier in te plannen, net als interviews, telefoontjes, afspraken met Anouck voor de podcast, al die dingen. Dat heeft als voordeel dat ik maar één dag moe ben van al dat gebabbel, en niet heel de week door. Ook de interviews voor mijn rubriek Doodgewone Dingen probeer ik in de mate van het mogelijke hier in te plannen.

Vrijdag is bij mij losse eindjes-dag. Met andere woorden: de dag waarop ik alle shit opkuis die nog moet opgekuist worden om met een gerust gemoed het weekend in te gaan. Soms is dat nog een halfuur langer in mijn mailbox hangen om de mails te beantwoorden die geen prioriteit hebben gekregen in de week. (sorry, iedereen die mij aanspreekt met “mamablogger”, die van jullie vloog gewoon rechtstreeks in de vuilbak. DON’T GET ME STARTED ON “Hallo, micro-influencer”) Soms is het facturatie of administratieve shizzle of pakjes gaan halen of brengen naar de post. Geen zwaar denkwerk, zodat ik er meestal in slaag om tegen drie uur de (b)engeltjes (ejem?) te gaan ophalen en me te beginnen verheugen op sushi.

Het weekend staat in het teken van leuke dingen met het gezinnetje, al is zondagnamiddag wel mijn planmoment. Dan is het bullet journal en digitale agenda in de aanslag en wordt alles nog wat concreter.

Het grote voordeel van zo’n systeem? Ik switch niet constant tussen taken, maar kan doordoen in blokken van een paar uur, waardoor ik belachelijk veel gedaan krijg. Ik zie dat echt als een concurrentieel voordeel, ondertussen. Ik ben misschien niet de beste, maar ik krijg wel geweldig veel gedaan, omdat ik keihard inzet op focussen. Aan het begin en einde van de dag plan ik een halfuur inbox in, en voor de rest probeer ik die zo veel mogelijk dicht te laten en mijn telefoon niet te dichtbij te leggen.

Ik zit ook elke zondag even samen met de man van mijn leven om af te spreken wie de kindjes ophaalt en wanneer, en om mijn andere activiteiten in te plannen, zoals minstens twee en liefst drie keer per week sporten tot ik een rood hoofd heb, bijvoorbeeld.

Soms worden dingen daarrond gepland, omdat ik ze nogal essentieel vind voor mijn mentale gezondheid. Allemaal vanuit de gedachte dat op voorhand plannen en nadenken ervoor zorgt dat ik -als ik dan eens onverwacht een uur over heb- dat niet verdoe aan wat ik vroeger altijd deed: door Instagram scrollen en me afvragen waarom ik nooit ergens tijd voor heb.

Het leek even gedoe, om me bezig te houden met het uitdenken van mijn dagen, en het heeft even geduurd voor ze op punt stonden, maar nu win ik er zoveel tijd en gemoedsrust mee. Zeker omdat het deel uitmaakt van een systeem waarin ik het samen met een geweldig ochtendritueel en het automatiseren van bepaalde zaken inzet om vooral heel veel tijd te winnen. Ik werk ondertussen veel minder, maar ik krijg meer gedaan dan toen ik een paar jaar geleden als ongeleid projectiel op alles reageerde.

Waarom ik u dat allemaal vertel? Omdat Anouck en ik er een volledige online cursus over hebben gemaakt, die zo hard de moeite is dat we denken dat iedereen er baat bij kan hebben. Ja, ook jij. Niet alleen freelancers die worstelen met een gebrek aan structuur en overzicht, maar ook werknemers, want zo hebben we er ondertussen wel wat onder onze cursisten. Zij slagen er net zo goed in om de uren waar ze wel controle over hebben weer in handen te nemen, wat voor een geweldig verschil kan zorgen in het gevoel dat ze over hun dagen hebben.

We leren je onder meer hoe je je ideale week ontwerpt, ook als je niet over alles zelf kunt kiezen. Hoe je routines kunt inzetten om ervoor te zorgen dat je de dingen gedaan krijgt die je gedaan wilt krijgen. We leren je wat deep work inhoudt, en hoe je het krijgt ingebouwd in jouw dagen. En nog zo’n favoriet: het batchen van taken, een principe dat een enorm verschil maakt voor iedereen die onze cursus volgt.

Stap voor stap tonen we je hoe een systeem waarop je kan rekenen niet alleen zorgt voor duidelijkheid, maar ook voor gemoedsrust. Omdat je eindelijk ook weet wanneer je mag stoppen met werken. Stel je voor. Dat je eens klaar zou zijn, begot.

Onze cursus heet Baas over eigen Tijd, en je volgt hem volledig online en op eigen tempo (al is er wel een gameplan) door middel van video’s, blogposts, en heel veel concrete voorbeelden. Er is ook een werkboek van 40 pagina’s bij, en een fantastische community van Tijdsbazen die altijd klaarstaan om te helpen, mee te denken of te supporteren langs de zijlijn terwijl jij eindelijk weer controle krijgt over je uren. Het is de eerste cursus waarin Anouck en ik keihard achter al onze schermen laten kijken.

Volgende week beginnen we er al mee, en dan kan het snel gaan.
Zoals bij Miet, een van onze cursisten van de vorige lichting.

Wij preus lik feertig he ja, zoals na elk mailtje waarin mensen zeggen dat ze het gevoel hebben meer uren te hebben dan ze voor mogelijk hielden. Zaligste ooit.

Inschrijven kan tot vrijdag om 15 uur.



lilith is een tijdsbaas

Geschreven op | lilith tipt

Er zijn een paar thema’s in mijn leven waar ik maar geen genoeg van krijg. Tien om te zien-hits uit de jaren negentig. Oude afleveringen van Friends. Maar ook: tijd en hoe je daar zoveel mogelijk dingen in kunt doen die je zelf tof vindt.

Het is dan ook gek dat het tot ergens vorig jaar heeft geduurd voor ik me concreet de vraag heb gesteld waar mijn tijd eigenlijk naartoe gaat. Alsof je al twintig jaar op dieet bent, maar het antwoord schuldig moet blijven op de vraag hoeveel je eigenlijk weegt. Ik ben nochtans van het meten is weten-principe, maar had het gekke idee dat ik wel wist waar mijn tijd naartoe ging. Niet dus.

Het was dankzij het lezen van een boek van Laura Vanderkam, time evangelist (in mijn hoofd, ze zou zichzelf vast nooit zo bestempelen), dat ik de mogelijkheid begon te entertainen om eens aan de slag te gaan met tijdsregistratie. Het is zoals het klinkt: droogweg een werkblad openen in Excel, en over elk blok van 30 minuten opschrijven wat de invulling was. Dat doe je zo gedetailleerd of vaag als je zelf wilt ( door masturberen gewoon “zelfzorg” te noemen, bijvoorbeeld), maar hoe gedetailleerder je bijhoudt, hoe meer je achteraf aan de data hebt die je hebt verzameld.

Toen ik eraan begon leek het een klusje waar je vooral snel vanaf wilt zijn, maar niks bleek minder waar. Ik was zo enthousiast dat ik het lef had om drie drukbezette BV’s te vragen om hetzelfde te doen voor een stuk in De Standaard Magazine, en hun conclusie was gelijk aan die van mij: tijdsregistratie is niet alleen een vreselijk boeiend experiment, het zorgt er ook nog eens voor dat je beter met je tijd omspringt.

Aja, want net als bij diëten waarbij je een eetdagboek moet bijhouden en zo automatisch minder gaat eten, is het bij tijdsregistratie zo dat er ongemakkelijkheid ontstaat bij het vierde blokje waarin je “sociale media checken” moet typen, terwijl er eigenlijk gewerkt moet worden.

Dingen die de BV’s en ik niet hadden verwacht: dat tijd registreren voor sommige mensen een beetje verslavend werkt. Omdat het een houvast biedt. Dat het enorm verhelderend is om een week zwart op wit te zien staan waar jouw kostbare 168 uren naartoe gaan. Dat het de basis kan vormen van een volledige ommezwaai in de manier waarop jij je uren indeelt, en misschien nog belangrijker: de manier waarop jij naar die uren kijkt. Dat de kans bestaat dat je inziet dat je veel meer tijd hebt dan je denkt.

Lang verhaal kort: de schellen vielen keihard van mijn ogen.
Uiteindelijk was de eerste week van mijn uren registreren de start van vele weken, en vormden mijn ontdekking en inzichten uiteindelijk de basis van het idee voor “Baas over eigen Tijd“, een online cursus die ik samen met mijn geweldige podcast co-host en productiviteitsgeek Anouck Meier lanceerde in november van vorig jaar.

Een cursus die ondertussen een hele lijst enthousiast afgestudeerde tijdsbazen voortbracht, die allemaal de controle over hun uren terugnamen. Want daar gaat het vooral om: niet om meer doen in minder tijd, en regelrecht richting een burnout te crossen. Wel om ervoor te zorgen dat de uren die je beschikbaar hebt niet aan het toeval en de goesting van het moment worden overgelaten, wat zoveel meer leute en voldoening oplevert op langere termijn.

Als mensen me vragen hoe het komt dat ik zoveel gedaan krijg van de dingen die ik gedaan wil krijgen, dan kan ik maar dat zeggen: plannen en beslissingen op voorhand nemen heeft bij mij weinig met wilskracht te maken, maar wel met daar elke dag opnieuw van inzien hoeveel dat mij oplevert. Ik heb lang gewacht tot het vanzelf zou beteren, maar dat doet het dus niet. Werken aan een systeem en dingen vergemakkelijken door ze te automatiseren of deel te laten uitmaken van je routines doet dat wel.

We doen zoveel meer dan onze tijd registreren.
Dat registreren is wel de start van een compleet systeem waarmee we samen aan de slag gaan om weer controle te krijgen over de vele uren die er vaak langs ramen en deuren blijken door te vliegen.

De reacties op de cursus waren zalig.

“Ik heb het gevoel dat ik een enorme shortcut genomen heb op weg naar een efficiënter en vervulder leven. Een verademing in een zee van veel te serieuze workshops en een veelheid van productiviteitsliteratuur waar ik me nu lekker niet meer hoef door te worstelen!”, sprak cursiste Joke.

“De cursus is van hoge kwaliteit, en geen idee hoe Kelly en Anouck erin slagen, maar voelt ook heel warm en vertrouwd aan. Tijdens online cursussen kan ik me soms zo een beetje ‘onzichtbaar’ voelen, alsof het niet uitmaakt of ik nu aan het volgen ben of niet, maar bij deze cursus heb ik dat totaal niet!”, zei Sietske.

En Valerie noemde het “een lifechanging cursus die minstens dubbel de prijs waard is” in een post op Instagram.

Wij dansen dan rond als halve onnozelaars, jullie mogen dat weten.

Veel van het enthousiasme heeft ook te maken met de toffe community die bij de cursus hoort, stuk voor stuk gemotiveerde mensen die samen aan de slag gaan om de controle over hun dagen te verbeteren.

Binnenkort openen we de deuren nog een keer, en om je een idee te geven van hoe wij ons leven hebben veranderd op basis van tijdsindeling en focus geven Anouck en ik op maandag 13 mei een boeiende online workshop, waarin we enkele misverstanden de wereld uithelpen over time management, én vooral: enkele van onze beste strategieën delen om zelf meer te halen uit de tijd die je hebt.

We vertellen hoe wij erin slagen om op een werkuur of dertig per week meer gedaan te krijgen dan toen we enkele jaren geleden soms dubbel zoveel werkten, en hoe daar geen zwarte magie achterzit, maar een systeem dat we hebben aangepast tot het meer was dan vage inspiratie.

Wil je je inschrijven voor onze online workshop?

Dan kan dat hier, gratis en voor niks. Kun je er niet live bijzijn, dan sturen we je achteraf de replay door, zodat je alles op eigen tempo kunt bekijken of nog eens herbekijken.

Je zult het je niet beklagen!

5 beelden, 5 dingen

Geschreven op | lijstjes |
  • Ik ben vanmorgen nog eens gaan spinnen. Als in: een uur lang zitten doodgaan op een fiets die niet eens vooruitgaat. Volgens de gegevens van de membersite van mijn lokaal fitnesscentrum was ik daar al zes jaar lang als missing in action opgegeven. Los van de wandeltrainingen voor de Dodentocht kom ik tegenwoordig te weinig aan bewegen toe. Ik zwom graag en zonk weinig, maar ik ben al jaren op zoek naar een moment waarop ik kan gaan zwemmen zonder dat het razend druk is in de baantjes van Ieper zwembad. Nooit gevonden, dus moest het iets anders worden. Gezwoten dat ik heb vanmorgen, en pijn aan mijn gat en spieren dat ik eraan heb overgehouden. Volgende week weer! :aah:
  • Ik krijg regelmatig de vraag of ik ben afgevallen. Ja dus, en opeens heb ik de magische grens bereikt waarop dat zichtbaar blijkt voor andere levende wezens. Altijd fascinerend hoe dat gaat: niemand ziet iets, en dan vraagt de meme op zondag of ik vermagerd ben, en de juf van Dexter op maandag, en op dinsdag een mama van een vriendje. Vorige week was ik ook al afgevallen, maar toen zag niemand iets. In elk geval: geen magisch dieet (al ben ik wel gestopt met suiker en bloem, wat ervoor zorgt dat ik veul minder honger heb en dus niet zo hard moet rekenen op wilskracht), wel al een paar maanden hard aan de slag met dingen als mindset en lomp zijn tegen mezelf en omgaan met emo-eten, wat dus blijkbaar werkt met krak dezelfde technieken als stoppen met roken en stoppen met drinken. Had ik dat eerder geweten!
  • Dat impliceert dat ik dit jaar weinig paaseieren at, dat klopt. Niet zo erg, want zoals ik bij drinken zeg dat ik echt wel genoeg heb gedronken voor de rest van mijn leven, begin ik te beseffen dat dat met paaseieren smoefelen misschien wel wat van hetzelfde is. Ik heb al veel paaseieren gesmoefeld, ge wilt het niet weten! (ooit eens zoveel fondant dat ik zo wit was als een hoopje maden, en ze zeker tien jaar niet meer at)
  • Los daarvan organiseerden we hier onlangs eens een Werk&Leven-dinertje mét de hubsters, die elkaar nog maar twee seconden in levenden lijve hadden gezien. Dat viel mee, en ooit gaan we Youri ervan kunnen overtuigen om naast sound engineer ook eens gast/co-host te zijn. Ooit. De dag na ons dinertje ging ik met vriendin J. belachelijk vroeg op pad om 29 kilometer te gaan wandelen met wandelclub Nooit Moe Boezinge. Wat een leven.
  • Het was warm weer, en ik besliste dat ik me dit jaar niet druk ga maken over mijn benen en of die niet te lelijk zijn volgens andere mensen om rokken te mogen dragen. Wereld, ge zult met mijn benen moeten leven, ik ben te oud geworden om me nog bezig te houden met of dat wel aanvaardbaar is. Weer een zorg minder.

Flo spreekt #3

Geschreven op | flo |

Deze rubriek zou ook “Flo zwijgt geen minuut behalve als ze aan het eten is” kunnen genoemd hebben, maar dat wist ik niet op voorhand, dus laat ons het zo houden. Ze is ondertussen drie jaar en een maand, die Flo van ons, en dit zijn de zinnen die mijn Bullet Journal haalden.

  • “Maar ik ben niet aan het snoepen, ik ben aan het chocoladen“. Dat daar geen misverstanden over bestaan.
  • “Mama kijk, ik sta hier in mijn pierlowietje“. Als in: ik heb al mijn kleren uitgespeeld.
  • “Heb jij hier het donker aangelegd?“. Flo stapt een donkere berging binnen.
  • “Oh kijk, het begint te zonnen!“. De zon komt erdoor, Flo is blij.
  • “Is de batterij al opgeblazen?“.
  • “Ik wil dat me verjaardag nog lang begint“. Met een diepe zucht, op de ochtend na haar verjaardag.
  • “Als ik klein was he…. (dramatische pauze)… dan ben ik geboren!“.
  • “Kan je een vos in de lava spoelen?“.
  • “Haha, ik heb een appelsnor“. Flo drinkt een beker appelsap.
  • “Mag ik kijken naar de televee?“.
  • “Ik was aan het zingen van Sinterklaas pompoentje“.
  • “Ik kijk naar alle spiegelen“. Bij de kapper.
  • “Mooie gordijnen zeg!“. Gewoon, terwijl we onderweg zijn met de auto. Niet eens speciale gordijnen ook niet, vond ik.
  • “Praat jij eens door de hokkel tolkie, mama?“. De walkie talkie. Dus.
  • “Dat kan een keer gebeuren he mama“. Na een ellenlange nergens op slaande mop over Jantje in het zwembad.
  • “Er is hier alleen nog pickachaise“. Mayonaise, denken we.
  • “Sprookjes sprookjes pats, ik wou dat ik een poes was“.
  • “Kom mama, we moeten ons nu afvegen“. Afdrogen dus, in het zwembad.
  • “Ik heb een foutje gelaten“. <3
  • “Da wetek ook nie oor Vlad“. Flo kijkt en interact met de Nachtwacht.
  • “Leg jij Schunkeltje in me bed?“. Schanulleke. Bijna juist.
  • “Als sommige mensen niet meer kunnen dansen, dan kunnen ze ook niet meer werken“. Compleet out of the blue. Ik zie er een soort maatschappijkritiek in, maar ik weet niet juist wat ze ermee wil zeggen.
  • “Euh, waar was jij geloof ik?“.
  • “Misschien istie thuisgebloven?“. Flo vraagt zich af waar het onvindbare hondje uit Paw Patrol is.

Meer Flo spreekt?
Hier staan de vorige edities.

lilith ontdekt Málaga

Geschreven op | trips

Had men mij zes maanden geleden gevraagd waar Málaga lag, ik had een slechte beurt gemaakt. Weinig nieuws onder de zon, random plekken kunnen aanwijzen op wereldkaarten is een van de ambities die ik al lang heb opgeborgen. Onlangs nam ik deel aan een quiz, en ik vind mezelf altijd geweldig slim tot het over aardrijkskunde of voetbal gaat. Het eerste is luiheid, het tweede desinteresse.

Málaga dus.
Met een kapje dat ik niet kan thuisbrengen.
Aan de Costa Del Sol, dat beloofde in mijn hoofd minder goeds, al was ik daar in alle eerlijkheid nog nooit geweest. Slaat dus nergens op. Loop gerust door, er zijn nog heel wat andere blogs van echte travelbloggers die meer sense maken, ik snap het.

Maar wij zijn tegenwoordig mensen met jonge kinderen, dus zoeken wij een plek met een zo kort mogelijke vliegtijd en kans op zon. Een collega van Youri huurde er al eens een appartement via Airbnb met zijn kindjes, en soms moet het niet veel moeilijker zijn.

Waren mijn verwachtingen hoog?
Bwa, niet extreem.
Viel dat even mee.
De Costa Del Sol bleek wat mij betreft toffer dan Gran Canaria, die vorige vliegreis met toen nog één kind. Ik vond het er mooier, en hipper, en er was meer te beleven en het voelde authentieker. En! Ondanks de onheilsberichten van regen, regen en nog eens regen hadden wij vier dagen meer dan twintig graden en zon aan onze rekker. Gevoelstemperatuur nog wat warmer als je weet dat het ondertussen in België stenen uit de grond vriest, ewaar. Wel net te koud om in zee te zwemmen, anders had ik een puntje uit mijn 19 voor 2019 kunnen schrappen, maar met de voetjes kon het wel.

Wij zaten in Torre Del Mar, een behoorlijk rustig stranddorp op een halfuur van Málaga stad. Málaga stad, dat een citytrip waardig bleek. Zeer gezellig, veel te zien, lekker eten, alles tof.

We hebben geweldig veel gegeten.
Veel op stranden gechild.
Met onze huurwagen door prachtige landschappen gereden.
Ons vergaapt aan de mooie kleuren van Málaga.

Dit deden we ook nog:

  • een vlindertuin bezoeken. Altijd tof. Zeker als je weet dat dat een mariposario heet in het Spaans. Een mariposario in Benalmádena. Ik zou dat honderd keer kunnen zeggen.
  • op een zotte ode aan Columbus stoten. Onderweg naar de mariposario zagen wij plots een soort Disneykasteel meets Sagrada Familia opduiken. Auto aan de kant gesmeten, binnengestapt in een tuin die perfect instagrambaar bleek, en toen ik dat later opzocht werd dat ook instant bewezen. Castillo Colomares is een zotte plek die is opgetrokken door een Amerikaanse dokter en twee aannemers, en ik vond het keihard de max. Qua instagramperfect beeld kwam ik evenwel niet verder dan dit beentje, en we waren ook Dexter zijn zonnebril vergeten.
  • een zoo bezoeken midden in een stad, Fuengirola meerbepaald. Of neen, geen zoo, een Bioparc, en iets met protect the environment en kweekprogramma’s, zodat mijn schuldgevoel over beestjes kijken weer wat werd gesust.
  • onderduiken in de grotten van Nerja. Dexter en Flo vonden het te donker en te saai en zetten het dus op een zagen alsof ze persoonlijk alle stalagmieten en tieten naar beneden wilden halen. Een gegeven dat het beklimmen van een miljard trappen niet vergemakkelijkte. Maar wij vonden het wel erg de moeite.
  • in een baai zitten zonder baai. Te goed kluchtje om niet én op Facebook én hier te zetten.
  • ons verbazen over hoe zot goedkoop je er eet. Echt, meestal met vier personen voor minder dan dertig euro. Pizza de omvang van karrewielen. Waanzin.
  • genieten. Niet op een “komaan, het is vakantie en we moeten nu GENIETEN!!!” manier, maar ken je dat, dat je plots denkt: hoe machtig is dat hier? En hoe goed valt dat hier allemaal mee? Zo van dat genieten. Ouders van jonge kinderen weten dat dat wil zeggen dat er ’s nachts behoorlijk wordt geslapen, dat er aanvaardbaar doenbaar wordt gezaagd en ruzie gemaakt, dat de woedeaanvallen beperkt worden tot in de mate van het mogelijke en dat ze al bij al het vliegtuig niet hebben afgebroken uiteindelijk. ZALIG.

Kan ik Málaga aanraden? In deze periode zeker en vast, in de zomer kan het er vast heel warm en heel druk zijn, en dat is dan weer minder mijn ding. Ik moest dit helemaal niet zeggen van iemand, ik heb alles zelf betaald, dus ge moogt gerust zijn.

Málaga was máchtig, menne mán. <3
Op 2 uur en 50 minuten vanuit Charleroi.

Waar moeten we nog eens naartoe?

lilith is een mooimaker (en haar kinderen ook)

Geschreven op | lilith tipt

Ik was al een mooimaker voor ik werd gevraagd om er een te zijn. Ooit werd ik namelijk door Ruth op de rooster gelegd rond mijn passies en interesses, en toen viel dat woord al. Dat ik graag mooie dingen zie, en ook dingen graag mooi maak. Dat klopt. Tegelijk ben ik bij momenten ook een slordige chaoot, dus alles is wel in balans.

Mijn nieuwe buurt is een van de dingen die ik graag proper zie.

Het is hier rustig en mooi, maar het is ook een grote bouwwerf, en dat trekt blijkbaar aan als het gaat om rommel achterlaten.

Niet enkel bouwafval (gasten, volgens mij zijn jullie jullie ijzeren trappen, zakken vol steenpuin en palletten vergeten mee te nemen), maar ook hamburgerdozen, blikjes, flessen, noem het op en je vindt het hier in veelvoud.

Als het mooi weer is doen wij al eens de toer van de wijk met de kindjes, gewapend met een vuilniszak of twee en een vuilnisgrijper die we kregen van de stad. Een van de eerste vrije teksten die Flo in de klas maakte ging over afval en stoute mensen die blikjes op straat gooien. Om maar te zeggen: het is nogal blijven hangen.

Onlangs stuurden de mensen van Mooimakers ons een tof pakket op om onze stoep nog eens extra goed schoon te maken voor de lente. Het was maar een woord, en dus mochten ze nog eens op pad, iets dat zowel Flo als Dexter altijd weer geweldig vinden. Als ik ze liet doen, ze raapten afval tot morgenochtend. Iets dat in onze wijk eigenlijk zelfs doenbaar zou zijn, want er ligt echt wel genoeg. Dit was het resultaat van een dik halfuur opruimen.

Vielen hier ook in de smaak: de stoepverfset (van Ses), de krijtstempels voor aan de voeten (waar je gekleurd krijt indoet, wreed tof), en de set om mandala’s te maken met krijt.

Onze nieuwe tegels zijn direct ingewijd, bij gebrek aan stoep voor de deur die nog moet worden aangelegd.

Via de site van Mooimakers kun je trouwens je eigen stoep claimen, proper maken en houden.

Geen slecht idee, volgens mij.
Doen jullie soms de toer in eigen omgeving?

#19voor2019, update 3

Geschreven op | lijstjes |

Aan het begin van dit jaar maakte ik een op het eerste zicht behoorlijk random lijstje van negentien dingen die ik gedaan wil krijgen voor we op 31 december “gelukkig nieuwjaar!!!” roepen. (en ik dat naar jaarlijkse gewoonte hoor vanuit mijn bed, maar dat is een ander verhaal)

Elke maand maak ik een update van de laatste wapenfeiten.

1. Een massage @ home boeken
Check. In januari. Mijn nek zit nog altijd vast (misschien zelfs vaster dan in februari, toen ik er ook al over klaagde) Ik ga Tiny binnenkort nog eens boeken, ik voel het. Make that “twee massages @ home boeken”, anders.

2. Twee dagen met mezelf naar Londen
Check.
Ik wil al weer terug.

3. De akoestiek van de crib aanpakken
We zijn met een paar verschillende dingen bezig die nog moeten aangepakt worden in de crib, waardoor deze nog altijd wat stilligt, maar volgende week is er een afspraak (of een Youri die beloofd heeft om die afspraak die moet gemaakt worden eens te maken, ik wil ervan af zijn), dus ik heb goede hoop dat deze wel goedkomt.

4. Deelnemen aan de Dodentocht
Ik heb ondertussen al eens 27 km gewandeld én ik heb een startnummer. Wie doet mij wat?

5. Wandelen met een hond uit het asiel
Check. Gedaan in februari.

6.In zee zwemmen

7. Vuurwerk zien met de kindjes

8. 40 boeken lezen, waarvan de helft fictie
Komt goed, komt goed, heerlijke boeken gelezen en aan het lezen. Je kunt je altijd inschrijven op mijn boekennieuwsbrief #nevernotreading om elke maand een mail te krijgen met wat ik heb gelezen. Morgen vertrekt die van maart.

9. De tuin laten aanleggen
Het gras wordt binnenkort gezaaid, zo werd mij verteld, en er komen schaduwdoeken. Consider it done.

10. Meegaan met een luchtballon
De eerste kleine acties zijn ondernomen.
Flo zag deze week een luchtballon passeren aan de crib, en ik zag dat als een teken dat ook deze goedkomt.

11. Een boek schrijven
Er waren wat verkennende gesprekken, maar er is nog niks concreet.
Niet erg, want heel veel ander werk.

12. Eten bij Hof van Cleve
BEST. DAY. EVER.
(en echt zo blij dat er een lijstje is en dat dit erop stond, of ik had vast nog altijd niet gereserveerd)
(met Youri ja, wat mensen nogal schijnt te verbazen wat ik snap, maar Youri is er zo op vooruit gegaan, en dat komt alleen maar door zichzelf en zijn bereidheid om te blijven proberen. Kijk, hij eet groene dingen! Hij vond het allemaal fantastisch, ook. WHAT A GUY)

13. Regelmatig date nights en dagjes vrij met Youri
Ik vond Hof van Cleve een serieuze date. Voor de rest nog niet veel mogelijkheden gehad, maar ik kan wel nog een paar weken weg met de herinneringen aan die namiddag.

14. Opleiding hulpkok starten in avondonderwijs

15. Fotoboeken 2017 en 2018 af en geprint
Wat een gedoe, sinds Apple niet meer toelaat om dat rechtstreeks via hun diensten te doen. Maar goed, vandaag boek 2017 naar de Fotofabriek gemaild, en dat komt volgende week toe. Ik hou u op de hoogte.

16. Mijn bureau inrichten
Ik ben in planningsmodus, maar nog niet veel verder.

17. “Vrijdag Movienight” invoeren
Heet ondertussen “sushi and a movie“.
Is ook al sushi and a documentaire geweest, omdat we keken (en in mijn geval hyperventileerden) naar Free Solo. Het lukt niet elke week (de sushi doorgaans wel, de film niet), maar het is een feit dat ik veel meer films ga gezien hebben dan in een ander jaar. Wat niet moeilijk is, als je weet dat ik nooit aan twee geraak, dus deze is wat mij betreft al geslaagd.

18. Een halve dag educatie per week invoeren
Lukte niet. Ondertussen heb ik een uur educatie ingebouwd in mijn ochtendritueel. Ik vertel erover in aflevering 18 van Werk & Leven, mocht het u interesseren. Teaser: werkt veel en veel beter.

19. Kinderdates, afgewisseld per maand
Neen, jong, neen. Om allerhande redenen slagen we hier niet in. Te herbekijken, als ik hier nog iets van wil maken.

Meer lezen over dit project?
Dit was de aankondiging.
Dit de update van maand 1.
Dit is de update van maand 2.

Hoe zit het met jouw lijstje, ondertussen?

lilith heeft een startnummer voor de Dodentocht #19voor2019

Geschreven op | PROJECT | ,

De lente begon. Ik stond nog eens in ons vorig huis, wat een gekke ervaring was. Flo kreeg de waterpokken. Ik trakteerde mezelf op rood haar. De kindjes konden nog eens buiten spelen. Wat ze ook deden, met stoepkrijt en flink wat prehistorische hulp.

De boer achter ons huis liet de koeien weer op de wei, exact op 21 maart, en ik vond dat mooi, dat hij die datum koos. Ik vond het ook heerlijk om zien hoe zot koeien kunnen springen en hoe snel ze kunnen lopen. Ik mag er dan prat op gaan dat ik een meisje van het platteland ben (iets dat eigenlijk op bitter weinig slaat), zo dicht heb ik er van mijn leven niet met mijn neus opgezeten.

Het was ook een cruciale week in de aanloop naar één van mijn meest ambitieuze punten op de lijst van #19voor2019: deelnemen aan de Dodentocht. Niet alleen slaagde ik er donderdag in om mijn eerste tussendoel van 25 km wandelen te crushen met twee kilometer, ik raakte gisteren ook ingeschreven, net als vriendin J. Als je weet dat alle dertienduizend startnummers er op twee uur doorheen waren, dan weet je ook dat het best is dat ik het zekere voor het onzekere nam door later te komen opdraven op de zwerfvuilactie van de oudervereniging. Had ik gewacht tot de middag, het was gedaan met mijn Dodentochtplannen.

Die Dodentocht dus.
Nu is het voor echt.

Aangezien het niet iets is waar ik elk jaar tijd voor kan maken wil ik er niet zonder voorbereiding aan beginnen. Ik weet het, dat klinkt nochtans allemaal wreed spontaan en joie de vivre, maar als ik meedoe, dan wil ik mijn kansen liefst niet de kop induwen door te denken dat je dat wel eventjes tussendoor doet, zo honderd kilometer wandelen. Ik ken ze, de verhalen van mensen die dat met hun vingers in de neus deden, maar na mijn 27 km van donderdag kon ik met moeite de trap nog op en af. Trainen gaan we, dus.

Het was trouwens wel zalig, die wandeling.
De eerste twee uur zonder muziek of podcasts, alleen met mezelf, wat een te lang niet meer ervaren luxe bleek.
Ik zag zoveel hoopgevende tekenen van lente, ook.

Hier en daar ook tekenen van mensen die echt geen goesting hadden om hun kerstversiering weg te doen.

Gaven de burger moed: geen blaren, met dank aan de dure maar geweldige wandelschoenen en wandelkousen waarin ik onlangs investeerde. (Lowa Renegade’s, voor de wandelnerds)

(ik nam deze foto nadat ik 500 meter had lopen zoeken naar mijn briefje met wandelknooppunten op. Wandelknooppuntpaniek is a thing)

Waarom ik deelneem?
Omdat het me een unieke ervaring lijkt.
Een unieke ervaring waarover het stemmetje in mijn hoofd al jaren zegt dat ik dat nooit zou kunnen. Dat stemmetje zegt dat ook over kinderen opvoeden, werken als freelance journalist, stoppen met roken, alcohol drinken en liters cola light achterover slaan. Ik ken dat stemmetje met andere woorden bijzonder goed, maar het heeft lang niet altijd gelijk, gelukkig.

Mijn volgende tussendoel is ergens in mei, een serieus stuk verder dan ik donderdag stapte, maar ik ga keihard mijn best doen om ook dat doel te halen. Ook al is het in mijn geval lang niet altijd simpel om er een wandeltraining tussen te krijgen, wat ervoor zorgt dat ik al eens om zes uur ’s ochtends over de Ieperse Vestingen stap, en voor die moeite getrakteerd wordt op een geflipt zangvogelconcerto.

“Ge gaat daar niet alleen zijn“, appte mijn vader vanmorgen deze foto door.
“Nu ik mijn ticket heb wordt al de rest alleen nog een makkie“, stuurde ik terug. Als je weet dat de spieren in mijn handen zowat de enige waren die na mijn wandeling niet van hun oren hebben gemaakt, dan weet je genoeg.

Nog mensen die zich hebben weten in te schrijven?
Of hem hebben uitgestapt, en tips hebben voor deze “prutser” die volgens de boze reacties op de internetfora “de plaats heeft weggekaapt van de echte stappers”? :aah:

Welkom in de reacties!

lilith ging naar Hof van Cleve en dat is niet van haar gewoonte

Geschreven op | food-a-licious, uitgetest |

Ken je dat, die stress die mensen die aan stress doen overvalt vlak voor ze op reis vertrekken? Die stress van het is toch wel vandaag en zijn we niks vergeten en hebt gij uw paspoort wel bij en ligt de oven niet meer aan en zijn we echt niks vergeten EN HET IS TOCH WEL VANDAAG?!

Het is misschien belachelijk om dat ook te hebben als je op restaurant gaat, maar ik wil een beetje kaderen hoe waanzinnig ik het vorige week donderdag vond dat mijn naam op de reservatielijst stond voor de middagservice van Hof van Cleve. Het is niet iets dat mensen als ik doorgaans doen, namelijk. Ik zucht al meer dan tien jaar van ooit eens, als ik de Lotto win. Ik won die niet, maar ik begon een paar jaar geleden wel bewuster om te springen met mijn geld, en ik legde al meermaals uit hoe dat dan in zijn werk gaat en waarom ik nu wel zo’n dingen weet te klaren, en vroeger niet. (*kuch*YNAB*kuch*)

Toen we onderweg waren naar Kruishoutem werd ik wat bang van mijn eigen verwachtingen. Een boek dat de Nobelprijs voor literatuur wint, kan vaak alleen maar tegenvallen. Toen we naar de boomhutten gingen viel onze trip gigantisch mee omdat ze zondvloeden genre ark van Noah hadden voorspeld, en het plots toch geen slagwater regende. Hadden we zomerweer verwacht, dan waren het twee geweldig tegenvallende dagen geweest. Als je naar de prijzen op de site van Hof van Cleve kijkt, en weet dat ze daar drie sterren op de kast hebben staan, dan kun je niet anders dan daar aankomen met een attitude van “Peter bovenste beste burger, THIS BETTER BE BELACHELIJK GOOD”.

Het was. Ik deel wat sfeerbeelden die niet eens half zullen weergeven hoe geweldig het was.

Ge moet het meegemaakt hebben om helemaal te snappen wat voor een complete verrukking zeven gangen in Hof van Cleve betekenen. Vier uur nadat we waren verwelkomd door mevrouw Goossens en haar joviale equipe zweefde ik naar buiten met deze gedachten in mijn hoofd:

  • dat niveau twee servicen per dag halen en volhouden, hoe kan dat zelfs? Van de hapjes met zeekat en octopus met kikkererwt (verrassend lekker!) over de zeven gangen tot de chariot (een kar, maar dan beter) met acht soorten fenomenaal lekker brood (mijn koninkrijk en een vinger naar keuze voor één keer per week een levering van het brood met zaden en pitten) waar je contstant van bij mocht vragen, het voelde zo once in a lifetime terwijl zij het daar elke dag twee keer moeten nailen.
  • er was een bankje voor mijn handtas. Als ik dronk van mijn waterglas gingen er nooit drie minuten voorbij zonder dat er subtiel en niet opdringerig werd bijgevuld. Telkens ik dacht dat wat ik net gegeten was strafbaar smakelijk was in a million ways bleek er nog iets geweldigs bij te komen. De handzeep in het toilet rook zo lekker dat ik mezelf erin had willen onderdompelen tot aan mijn nek. Het zwarte designtoilet was zo proper dat ik het net zo goed daarin had willen doen. De melk voor bij de koffie was warm, net als het kannetje. Je had niks anders verwacht, maar je bent er toch niet goed van.
  • Er waren nog twee chariots, naast die van het brood. De kaas-chariot en de hapjes-voor-bij-de-koffie-chariot. Allebei waren ze zot, maar die laatste is pas echt zot, want je hebt dan net al twee gangen desserts binnen, en als je je maagverkleining echt op de proef wilt stellen zoals bepaalde mensen, ook al kaas van de chariot. Net als je wilt kiezen wat je er nog bij kunt krijgen zonder te moeten overgeven in het zwarte designtoilet zetten ze een schaaltje met miniatuuroliebollen op tafel en leggen ze een perfect nesse nog warme madeleine met vanillespikkeltjes naast je tas koffie. Zeg nooit zomaar madeleine tegen een madeleine van Peter Goossens, trouwens. Merci aan alle meme’s die mij ooit madeleines opdrongen, maar ze waren teleurstellende brol als ik ze vergelijk met wat ik daar at. SHIIIIIIT, I LOVE CHARIOTS.
  • We hadden zoveel lol. Wat een avontuur, ook. We waren maar met twee, en we deden het op sapjes en infusies in plaats van op aangepaste wijnen, waardoor we echt hebben genoten van elke dashi en ponzu en elk sapje met rode bessen en bietjes uit het menu “Frisheid van de natuur”. Dat servies ook. Die lepeltjes en borden. De humor in de perfecte bediening. Het gebeurt ons niet vaak, maar op sommige momenten werden we er stil van. Op andere moesten we dan weer heel erg giechelen om de situatie. Allez jong, wtf.
  • Na afloop kwam Peter Goossens een praatje slaan, en ook dat was leuk en sympathiek. Fijn ook om horen dat het besef dat mensen dat allemaal niet vanzelfsprekend vinden en soms jaren moeten sparen om zoiets te kunnen doen ook nog altijd aanwezig is, en als een extra motivatie werkt om het almaar beter te doen. En op het einde kregen we ook nog machtig lekkere chocolaatjes mee van Joost Arijs, om na te genieten zeitem. Peter is zo een eindbaas als hij begint.
  • Het is hard neerkomen na een middag Hof van Cleve. Als niemand nog de poten van onder zijn lijf loopt om ervoor te zorgen dat je de stoel na terugkeer van het toilet niet zelf onder je poep moet schuiven. Als je je sjakos weer gewoon op de kille vloer moet zetten. Als de melk bij de koffie gewoon weer koud is, en de madeleines als vanouds als wakke bollen watte aan je verhemelte blijven plakken. Maar ze pakken ons dat niet meer af.

Gaan eten bij Hof van Cleve was een puntje op mijn lijstje van #19voor2019.

5 beelden, 5 dingen (de de-boom-in-editie)

Geschreven op | trips |

1. Afgelopen zomer wonnen wij een boomhuttentripje dankzij een fotowedstrijd van Cokido, ook bekend als die lieve mensen die ons hele vakantieopvang-avontuur ondersteunen. Vorige week was het zo ver: twee nachten in een boomhut in Ommen, een uur of vier rijden van Ieper.

2. Vier uur rijden is veel, zeker als je een zoon hebt die tegenwoordig al zaagt als hij twintig minuten in de auto moet zitten want zooooooo ver. Op basis van die belangrijke data beslisten we om halverwege te stoppen in het koninkrijk van Pardoes. Althans, dat was het plan, tot ik de ochtend voor vertrek ergens rond drie uur wakker werd van onze tuinmeubels die de weide van de boer achter ons inwaaiden.

Ook niet onbelangrijk qua data: Flo deed de afgelopen weken een panische angst op voor windstoten, nadat ze eens zo goed als werd weggeblazen in een windgat. De combinatie leek niet ideaal. Gelukkig vertrokken we toch, en tegen dat we aankwamen in Kaatsheuvel was het ergste achter de rug. Voordeel: weinig volk, en in de namiddag zagen we de zon. En waren we compleet overweldigd door hoe machtig mooi Symbolica is. Waaw, waaw, en zei ik al waaw? <3

3. Goed idee van de mama: we delen ons op. Hoe gezellig dat gezinsleven ook mag zijn, qua leeftijd is het niet altijd ideaal. Ik heb me met Flo op het sprookjesbos gestort, wat ze compleet geweldig vond. (“kom, we gaan hier eens piepen, mama”) Dexter ging bootjevaren en Droomvluchten met Youri, iets waar Flo vorige keer geweldig bang voor was wegens te luid. (ik heb zeer gevoelige kinders) We spraken een paar uur later af voor een bord poffertjes in Het Poffertje, waar de kinderen verheugd waren om elkaar terug te zien en daardoor eens even niet de neiging hadden om elkaar de kop in te slaan. BLISS! 

4. Slapen in een boomhut, het heeft iets. Ik leerde dat een boomhut soms voelt als een boot, door een combinatie van wind en rondstappende mensen. Dat het niet groot is, maar wel gezellig. En dat een goed uitzicht toch echt altijd meegenomen is. We gingen ook naar Zwolle, vlakbij Ommen, en zagen onze mening bevestigd dat wij Nederland tof vinden. Ook als dat Nederland die dag net volloopt met bezopen carnavalisten die hun bed al enige tijd niet meer hebben gezien. Ook dan. 

5. De rit heen en terug viel uiteindelijk beter mee dan gevreesd, met dank aan de trouwe gezellen van het Geluidshuis. Moeder was extra verheugd, want weer eentje met de stem van Koen De Graeve, die moeder trouwens ook weer ronduit geweldig vindt in Studio Tarara. (“Shotjen?“. I DIE) We stopten ook ergens tussenin in het Oertijdmuseum in Boxtel, keihard de moeite voor mijn twee dinofans.

In elk geval: we hadden een fijne tijd, en er deugd van.
Flo wilde zelfs nooit meer naar huis, en wij hebben nochtans ook een toffe view.