Het is een zin die ik doorheen mijn jeugd vaak heb gehoord, al leverde graven in mijn geheugen niet meteen een honderd procent zeker antwoord op op de vraag wie hem vooral uitsprak. Mijn mama? Haar ouders? Wij allemaal op gepaste en ongepaste tijdstippen?
Het is West-Vlaams voor als we het geluk hebben om dan nog in leven te zijn. Het is een haast bezwerende zin die werd uitgesproken als de spreker iets zei over een evenement in de toekomst. We gaan dat of dat doen, amme de chance en van leven. Waarop dan deemoedig werd geknikt. Ja, natuurlijk, alleen dan.
Een vorm van hopen en magisch denken door mekaar. Het uitspreken leek de kans toch een beetje te vergroten, en dat was voldoende.
Gisteren stapte ik voor de zoveelste keer door de herfst. Die knalt zoals ik het nooit eerder heb gezien. Omdat ik niet keek, denk ik. Maar misschien is er meer aan de hand.
Dit jaar heb ik de lente zomer zien worden en dan weer herfst, en hell, wat deden die seizoenen dat goed en met overgave. Als om te compenseren voor alle dood en verderf: hier, we geven u nog wat extra vliegenzwammen, regenbogen, ontroerende zonsopgangen. We weten het, er is veel kak, en ge zit al een tijd veel in uw kot, maar wij, de seizoenen, wij doen dit jaar een extra effort. Gratis en voor niks. Om het op zijn Aalsters te zeggen: weir doeng voesj.
“Hoe gaan wij hierdoor komen?”, lees ik op Instagram. Hoe lang nog hoe veel hoe erg hoe zwaar hoe lang hoe lang?
Niemand weet het, maar ik weet dat we nu de chance van leven hebben. Dat doorspoelen niet nodig is. Dat we het niet voor moeten proberen te zijn. Dat er veel te zien valt als we willen kijken. Nu, op dit exacte moment.
En volgens mij is dat ook hoe we erdoor gaan geraken. Door het te zien. Door het te pakken. Door de chance te hebben van leven. Door te beseffen dat niet iedereen die heeft. Dat dat de grootste chance van al is. Door dat niet te vergeten.
Ondertussen hoop ik dat het goed met jullie gaat. Ik maakte een podcast over angsten, die veel losmaakte. Ik kan niet alle mails en reacties persoonlijk beantwoorden, maar merci aan wie iets schreef, en weet dat hij hier te beluisteren valt voor wie dat graag wil.
1__Dit zijn waarschijnlijk de laatste nazomerse foto’s van dit jaar.
Hoewel ze nog maar een dikke week geleden gemaakt zijn, voelen ze als uit een ander tijdperk. Hoe komt dat besef binnen, lilith?
Hebt ge zoiets van we overleven dat hier ook wel weer? Of van WATTENHELL NOT READY YET TAKE ME BACK?
Zoals elk jaar gooi ik me aan de start van de herfst zo snel mogelijk kopje onder in het seizoen. Door soep te maken en dekens op te diepen en kaarsen aan te steken en me belachelijk vroeg af te vragen waar ik de Halloweendecoratie vorig jaar weer heb gelaten.
Onder het motto “wie zich verzet tegen de realiteit verliest in honderd procent van de gevallen”, roep ik leve de herfst, maat, leve de herfst. :aah:
2__Wat niet wil zeggen dat september niet met zijn zak eigen uitdagingen kwam.
Kindjes die nog moeten wennen. De snotvallingen die even goed het begin van liters doom en gloom en wissers in de neus kunnen zijn. Het opstarten na halsoverkop in lock-down en er dan weer uit en dan plots ook nog in zomerverlof. Overdrive.
Ik zie in mijn omgeving dat het voor veel mensen allesbehalve een evidentie is. We zijn er nog niet. De rek is eruit. Herfstmoeheid meets COVID-19-moeheid meetswattenhell. Dat alles samen is me wel wat.
Ik moet het u niet vertellen.
Alsof dat allemaal nog niet vermoeiend genoeg is, moet ik mijn interne losgeslagen werkpaard dat de lock-down uitschoot als een halve zot constant temperen en beteugelen.
Rustig, paardje, rustig.
Weet je nog hoe je genoot van zo weinig moeten, in de lock-down? Hoe heerlijk dat was? Hier, een suikertje, efkes rustig.
RUSTIG. RUSTIG ZEG IK.
Zet u. Neen serieus, zet u.
Moet er echt weer zo veel? Wie zegt dat? Er zijn massa’s leuke voorstellen, want de andere paarden zijn ook onrustig, en in principe kan je doen wat je wilt. Maar soms is het tijd om rustig te blijven en minder te doen, in plaats van almaar meer.
RUSTIG.
Soms is het tijd om te bekomen na een druk en behoorlijk geschift jaar, waarin de plannen constant werden aangepast en bijgestuurd.
Het leven is te kort om erdoor te vliegen, ik besef dat steeds meer. Ook als je denkt dat je altijd bezig wilt zijn. Dat het zo hoort. Want al die kansen.
Al moet ik mezelf daar soms een keer of tien per dag aan herinneren. Weten is iets anders dan doen.
Ik duw veel vaker op de rem, want ik voel nu sneller dat het kalmer mag. Moet, zelfs.
Dat is niet altijd zo fijn en rustig als het misschien klinkt. Want al die kansen en mogelijkheden.
Er horen teleurstellingen bij, en ongemak en onrust. Het is afleren wat ik al heel mijn leven doe: vooral niet stilvallen. Overal ja op zeggen. Kansen grijpen. Niks laten liggen.
Het is dikwijls met wenen en kwaad zijn, omdat het gemakkelijker zou zijn als het gemakkelijker zou zijn.
Ik twijfel er evenwel niet meer aan: het is de prijs die ik wil betalen. Ik zeg steeds vaker neen tegen anderen, zodat ik ja kan zeggen tegen mezelf. Very untamed indeed. Maar echt waar niet altijd simpel.
Ik ben iemand die standaard aan over-functioning doet, zoals Brené Brown het in haar razend boeiende podcast noemt.
Ik heb evenwel te veel geleerd in de lock-down en erna, om mezelf nu wijs te maken dat het allemaal dikke zever was, van die rust en die kalmte en die nood aan minder. Het is hard werken, voel ik, om het niet alleen niet te vergeten, maar er ook naar te leven en het niet vergeten om te zetten naar de praktijk van elke dag.
Het is zweten, bij momenten. Het is dikwijls de lastigste optie.
Het gaat in tegen wat ik denk dat mijn natuur is.
Maar ik ben blij dat ik het zweet en de schrammen en kneuzingen heb om te bewijzen dat ik ermee aan de slag aan het gaan ben.
Met vallen en opstaan en dan weer serieus vallen. Maar wel altijd weer met opstaan.
3__Het begint en eindigt met het inbouwen van veel meer stilte.
Van het beperken van de input. En focussen. Elke dag opnieuw.
Mijn hoofd voelt steeds vaker overprikkeld. Ik ben daar alerter voor dan vroeger, wat goed is. Maar me ook dwingt om almaar strenger te worden in begrenzen.
Er is van veel gewoon te veel. Niet alleen bij mij. En het betert er niet op met ouder worden.
Er staan te veel tabs open, en elke tab vraagt meer van mijn hoofd.
Die tabs moeten eerst weer dicht voor ik er ook maar iets bij wil en kan nemen. Zo simpel is het.
Daardoor zeg ik dus vaker neen dan ooit. Ik zou willen zeggen dat het makkelijker wordt, maar daar ben ik dus nog niet. Het wordt wel noodzakelijker, daar ben ik wel al.
Het is de reden dat ik de afgelopen weekends zo vaak als mogelijk weg ben gebleven van het internet.
Mijn hoofd heeft andere dingen nodig na een paar dagen achter een computer.
Minder schermen en meer buiten. Herfstwandelingen en koffie achteraf. Unsubscribe. Koken, met de kindjes en met mezelf.
Lezen, maar minder. In de diepte, niet in de breedte.
Herlezen wat ik interessant vond. Niet direct aan het volgende boek beginnen.
Rusten. Niks doen. Naar Aladdin kijken met de gastjes en de husbando, en dat genoeg vinden qua activiteiten op bepaalde dagen. Af en toe Karrewiet, in plaats van heel de dag door elke shitstorm volgen die zich aandient. Pruimentaart eten van dat liefste lief.
Meer Taylor Swift op repeat en minder Facebook en breaking news.
Niet eens zo diep in mij woont een over alles enthousiaste jonge hond, die moeilijk aan de leiband gaat. Een puppy die over elk obstakel wil springen en snel wat. Die wil leren en weten en exploreren, en overal bij wil zijn en liefst als eerste. Het is haast aandoenlijk, ware het niet zo vermoeiend.
Deze herfst wil ik verder focussen op de milde beteugeling. Op het sussen van wat gesust moet worden. Op warme chocolademelk en dekens om zacht in te landen en onder te kruipen en op adem te komen. En liefst niet veel meer dan dat.
4__Ik vraag mezelf steeds vaker af of dingen mij wel blij maken.
Of ik een leuke dag heb gehad of ga hebben. Wat ik kan doen om daarvoor te zorgen. Waar ik energie uit haal, en wat de energie uit me zuigt.
Ooit vond ik zo’n vragen over energie een beetje geitenwollensok. Nu is het de essentie van alles dat ik doe en verkies. Daar is niks geitenwollensoks meer aan, wat mij betreft.
Ik word bijvoorbeeld heel blij van Werk & Leven, de podcast die ik met Anouck maak. Het maken alleen al geeft mij energie. En dat niet alleen.
Ik lees de vele mails waarin mensen ons bedanken voor het aan het denken zetten en dingen in gang steken, en ik krijg het er warm van. Het geeft goesting. Er is weinig trekken en sleuren aan.
Ik kom mensen die Baas over eigen Tijd -onze online cursus over bewuster en met meer intentie omgaan met je tijd- volgden, tegen op straat, en ik hoor ze zeggen hoe hun leven is veranderd en mijn man staat erbij en kijkt naar mij met grote ogen en ik word daar zo blij van, en zo trots, en zo hoopvol. Omdat ik voel dat die mensen hetzelfde werk zijn begonnen dat ik elke dag doe. Werk dat niet simpel is, maar zo veel waard.
Het ligt daar ergens voor mij.
Inspireren en misschien zelfs helpen. Om dingen te doen die jullie misschien niet voor mogelijk hielden. Om er meer te zijn voor jullie zelf, om aan de slag te gaan met de juiste vragen, zodat jullie er ook kunnen zijn voor de anderen. Het is wat ik voor mezelf doe en waar ik verder op wil inzetten met alles dat ik doe en maak.
Het is het resultaat van heel wat onzichtbaar werk.
Als ik hoor dat dat zichtbaar wordt in mijn acties, en niet alleen dat, maar dat het andere mensen ook aan het werk zet, dan heb ik daar enorm veel deugd van.
Zeker eens luisteren naar onze laatste afleveringen van de podcast, mocht je dat nog niet hebben gedaan.
En met wreed veel liefde en plezier gemaakt, wat nog het belangrijkste van al is.
5__Ik schreef het gisteren nog in mijn maandelijkse boekennieuwsbrief: ik ben ervan overtuigd dat we er alles aan moeten doen om schoonheid te blijven zien en in te zetten op het cultiveren ervan. Op wat voor manier dan ook.
Lezen is volgens mijn bescheiden mening een van de uitgelezen (haha, sorry) manieren om dat te doen, zeker in seizoenen waarin we wat meer binnen moeten blijven. Maar het kan net zo goed Disney Plussen zijn. Of het herontdekken van die cd’s van jaren geleden.
Het gaat volgens mij om het jezelf gunnen. Ook om stil te vallen, deze herfst, als je daar nood aan hebt.
Met van die belachelijk comfortabele kousen en iets warms om te drinken, als dat je stijl is.
Zot van water en erin zwemmen, een plantrekker, verlegen bij mensen die ze niet kent, zeer gevoelig, maar ze kan het goed wegsteken.
Grappig, creatief, schoonste meisje ooit gemaakt. Smulpaap, levensgenieter, is er graag bij.
Kwebbelt non stop, of zo lijkt het, tot we haar vergelijken met haar broer en beseffen dat die nog een completely other level is. Soms is Flo stil. Denkt ze na. Is ze bezig. Dat hebben we met Dexter nog niet veel meegemaakt. En nu ga ik stoppen met vergelijken, want Flo is vooral heel erg Flo. En dit zijn de uitspraken die ik de afgelopen tijd in mijn bullet journal heb verzameld.
“Oh neen, Dexter! Ik denk dat jouw kous gebroken is“. (in plaats van dat er een gat in zit)
“Welke dieren leefden er eigenlijk op de noordbol?”. (de Noordpool)
“En toen kwam de burgemeester van onze school naar ons“. (de directeur)
“Ik nadenk altijd en dan doe ik het gewoon“.
“Het ligt in je nestkastje“. (nachtkastje)
“Doe het nu! Dan ben je ervan af!“. (op zo goed als elke vraag waar ik “straks” op antwoord)
“Wanneer is het dan papperdag?“. (op moederdag)
“Ik zou zo graag een vlechtvalk zijn“. (een slechtvalk, maar dan hipper)
“Dexter, je hebt geluk! Ik ga met jou op de trampoline!“.
“Ik zet het wel op het matras“. (terras)
“Als ik zenuwachtig ben, dan voelt het als salamanders in mijn buik“.
“Ik vind het gewoon jammer dat we nooit meer Netflix eten“. (cornflakes)
“Hebben de mensen op de Mount Everest dan geen vuurstof meer?“.
“Wie zingt dat liedje?”. “Bart Peeters”. “Je bedoelt zeker Darth Vader?”. (ik geef toe, hij lijkt erop)
“Ik vind het een mooi windje“.
“Mag ik mijn koptelefoon hebben, want ja, ik hoor allemaal luide geluiden die jullie niet kunnen horen.”
“Mag ik een nieuwe tandenborstel? Want mijn tanden werken haast allemaal niet meer, en mijn tandenborstel is zo kapot dat mijn tanden alleen maar viezer worden als ik ze poets, in plaats van properder.”
“Ha, zoals in easy phone home“. (nadat Dexter in een videospel voorstelt dat Flo voor easy kiest)
“Op kamp heb ik alles gewonnen, maar je moet het morgen niet vertellen aan de rest, want die weten dat al.” (als Flo met wilde verhalen afkomt, dan dekt ze zich graag wat in)
Als ik de vraag krijg naar het beste advies dat ik ooit kreeg, dan verwijs ik (ook een beetje voor het gemak) altijd naar advies dat ik hoorde van Louis, de buurman van mijn oma die vorig jaar gestorven is.
Hij kwam elke voormiddag koffie met een druppel drinken bij mijn oma, net als de overbuurvrouw trouwens. Dat ging zo, toen, in het Adinkerke van de jaren tachtig. Mensen liepen binnen, en mensen hadden tijd. Elke dag. Een mens mag daar nu niet te veel bij stilstaan, of het contrast met Doodles en zevendertig berichten over en weer of het wel past slaat je in het gezicht.
Maar goed, Louis, dus. Louis had het minder voor de toen al oprukkende trend van dingen ontsmetten en kuisen en steriliseren.
Als er kinderen met fopspenen in de buurt waren, die van nature al eens op de tegels vielen, dan sprak Louis dikwijls de gevleugelde woorden: ze moen e seule zand eetn en tegen da ze groowt zien.
Vrij vertaald: ze moeten een emmer zand gegeten hebben voor ze groot zijn.
Ik blijf dat ook nu nog herhalen. Als ze dingen in hun mond steken waar misschien door iemand anders ziektes op zijn gespeekt. Als ze vallen. Als ze andere dingen tegenkomen die minder aangenaam zijn, maar wel bij het leven horen.
Die emmer zand, ik zie hem altijd voor mij, net als Louis, aan de hoek van een ovale tafel. Hoe kon dat zelfs?
De aflevering werd al zo druk beluisterd dat we vanmorgen op 12 stonden in de top 100 van iTunes. Made my day, net als de vele mails en berichtjes van mensen die langer in de auto bleven zitten om de episode uit te luisteren of hun traantjes weg te geven. Echt, zo cool.
Ik had het beloofd ter ere van ons tweejaarlijks woonjubileum: een reviewtje over ons nieuwbouwhuis en hier wonen van iemand die eigenlijk niet graag spreekt of schrijft over (ver)bouwen.
Daar moet vast iets dieps en essentieels achter zitten, maar ik hou het bij: ik ben de vrouw die op vragen van buurtbewoners over de inhoud van regenputten en het gebruik van materialen moet antwoorden dat ze het eens aan haar man zal moeten vragen. Niet dat ik niet heb meebeslist over de crib, wel integendeel.
De crib is helemaal mijn goesting, maar dat komt vooral doordat ik goed ben in Pinterestborden aanleggen en Youri goed is in die borden vertalen naar aannemerstaal.
Het is puur kwestie van ongeletterdheid van mijn kant en een gebrek aan interesse om nog een nieuwe taal te leren. Hou daar dus rekening mee als je deze blogpost leest.
Toen we de nieuwe crib aan het uittekenen waren in ons hoofd hebben we ons eigenlijk nooit afgevraagd of het ook een leuk huis zou zijn om je in te verschansen tijdens een pandemie. Maar wat blijkt? Dat is het. Het is een prachtig huis in een prachtige omgeving met de beste zonsondergangen. (straks nog veel meer over dat gekke bankje)
Ik had nooit gedacht dat ik een huis zou (kunnen) bouwen, nooit van mijn leven, zelfs, en op de meeste dagen is er nog minstens een moment dat ik het amper kan geloven. Dus ja, ik besef hoeveel chance ik heb. Geloof me, ik besef het bijzonder hard. Ik vind er niks, maar dan ook niks, vanzelfsprekend aan.
Als we het ooit weer willen verkopen, dan zie ik het pandemiegegeven wel als een goed argument.
Al mag ik daar nu niet aan denken, aan het weer verkopen, want we wonen hier nu twee jaar, en dus zeer zeer graag. Het is ruim, het is licht, en het voelt ook licht. Het ligt in een heerlijke omgeving, op wandelafstand van de Grote Markt van Ieper. Het is niet minder dan een droom.
Mijn schoonouders hebben ons altijd gewaarschuwd dat je niet alles goed kunt doen in een nieuw huis, en dat de kans groot is dat je pas als je er woont ontdekt dat je een kapitale fout hebt gemaakt, zoals zij ooit deden. Hun living had aan de achterkant moeten zitten, in plaats van aan een zeer drukke straat. De architect had daar niet bij stilgestaan, en zij ook niet, en dat hebben ze zich eigenlijk heel snel beklaagd.
Ik dacht dat wij ook zo’n dingen zouden tegenkomen.
Er waren uiteindelijk wel de nodige akkefietjes, zoals het bad dat weer open moest omdat er een buis lekte door het plafond. Of de kraan aan onze buitenmuur die kapot was, waardoor er nu een gat in ons prachtige plakwerk in de living zit. Maar al bij al: weinig dat ik nu, na twee jaar, anders zou doen.
We hebben wel wat dingen moeten aanpassen wat betreft binnentemperatuur en akoestiek, en ja, het ware vaneigens leuk geweest als iemand ons daarin op voorhand had geadviseerd. Maar je kunt het niet allemaal hebben, dus blij dat we wat dingen konden rechttrekken, ondertussen.
Hieronder een lijstje van dingen die ik opnieuw zou doen.
Dingen die ik opnieuw zou doen:
Verhuizen met Kodibox en de verhuiscoach.
Ik hoor nog regelmatig dat niemand ooit zo vlot en pijnloos wist te verhuizen als wij, en het is een verhaal dat ik graag bevestig. Dat had te maken met Ilse, onze verhuiscoach, die mij een waterdicht plan gaf dat ik helemaal heb gevolgd. Met ons verhuisteam, dat ons vlotjes hielp en waar ik eeuwig dankbaar voor ben. En het heeft ook te maken met Kodibox, het bedrijf waarbij je plastieken klapboxen kunt huren voor een paar dagen zodat je niet moet sukkelen met kartonnen dozen. Die boxen hadden een paar enorme voordelen. Heel handig tot boven te vullen, stevig en perfect stapelbaar in een camion, waardoor wij heel ons huis verhuisden in twee ritten met een verhuiswagen. Handig te labelen per ruimte, dus direct goed te stapelen in die ruimte. En ze komen ze al de week van je verhuis weer halen, wat ervoor zorgde dat ik drie dagen na onze verhuis volledig uitgepakt was. Wat een verademing, nadat er na onze vorige verhuis nog vier jaar ongeopende dozen op zolder bleven staan.
Heel veel wegdoen voor de verhuis.
We gingen van een charmant herenhuis naar een strakke nieuwbouw, en het plan was om dat zo licht en clean mogelijk te houden. Dat kon niet met de overdaad aan dingen die wij in de loop der jaren hadden verzameld, en dus reden wij hele weekends over en weer naar de kringloop en het containerpark. Elke rit voelden we ons lichter worden in ons hoofd, en ook nu dwingt dit minimalistische huis ons om goed na te blijven denken over wat we binnenbrengen. Om het met de woorden van Olga uit The Sky is the Limit te zeggen: I love it.
mijn goesting.
Zelden meer ongevraagd advies gekregen in mijn leven als toen we aan het bouwen waren, of het moet zijn toen ik mijn eerste kind kreeg. Zoveel zinnen die begonnen met “Ge gaat dat toch zekers niet doen?”, ook. Youri en ik hebben heel snel beslist dat we ons liever dingen wilden beklagen omdat we zelf koppig ons eigen gedacht hadden gedaan, dan omdat we naar iemand geluisterd hadden die een andere goesting had dan wij. Beste beslissing ooit, zo blijkt nu. Anders hadden we nu een vloer gehad in natuursteen en een muurtje in onze living. Waren die grote ramen achteraan niet tot aan de grond en ook veel minder groot. Of hadden we wel een dressing en een tweede toilet. Om maar iets te zeggen.
Wat dat tweede toilet betreft.
Nog altijd op geen enkel moment gedacht dat we dat nodig hebben. Net als die dressing. Zot verklaard zijn we, vooral over dat toilet want wij zijn toch een gezin met vier mensen? Ik weet niet wat er is met andere mensen hun spijsvertering, maar het kan niet goed zijn. Dat lukt hier elke dag perfect. Net als bij al die mensen die het tot de jaren tachtig en negentig ook zo deden, vermoed ik.
(het begon ooit zoals hieronder, om het misschien wat beter te snappen, en lees vooral verder)
het verzonken tuinhuis en wat langer nadenken.
We mochten een tuinhuis zetten in onze tuin, volgens de voorschriften wel net in een hoek waar zo’n kot ons fenomenaal uitzicht volledig zou verknallen. Na lang nadenken werd het een verzonken tuinhuis dat afloopt naar beneden achteraan, met een paadje. Daar staan dus vuilnisbakken en fietsen in. Lijkt op een bank, is dus een verzonken tuinhuis.
Zoals Olga uit The Sky is the Limit zou zeggen: I love it. Bedacht door Youri, al heel veel mensen die er ook zo een willen, en heerlijk om op te zitten. Het resultaat van wat langer doorsjieken op een probleem kan soms zoveel beter zijn dan denken: oké, dan geen mooi uitzicht meer, zo blijkt. Wij hadden wel de chance dat er een gracht achter onze tuin zit.
Vloerverwarming.
Dat moest hier, maar het is ook zo zalig. Net als het feit dat onze vloer in de zomer koelt. In combinatie met het volgende punt is dat wel heel fijn, in een huis met grote ramen.
Een schaduwdoek kopen.
De eerste zomer dat we hier woonden besefte ik al na een week dat we met een probleem zaten wat oplopende temperatuur betreft als het 30 graden wordt. De zon zit van ‘s ochtends op onze ramen achteraan, en draait maar rond de middag. Om te stikken. Niet fijn. Ondertussen hangt er een schaduwdoek van Umbrosa van bij Drafab Green in Poperinge, en dat scheelt enorm. Er vallen geen stralen meer op, en dat is genoeg om het binnen aangenaam te houden en voor schaduw te zorgen in de tuin. Maar één nadeel: als het stormachtig is, dan moeten we hem naar beneden halen omdat het bij wind van meer dan 70 kilometer per uur niet helemaal veilig is. Maar het is wel een systeem waarmee dat makkelijk en snel kan. Content van en no spon, juist enthousiast.
De akoestiek aanpakken.
Nog zoiets dat iemand ons wel even had mogen melden. Madamtje, echt tof wi, die gietvloer en die open ruimte en die grote ramen, maar je weet toch dat dat gaat klinken alsof er constant vier mensen door elkaar tegen je aan het roepen zijn als je kindjes thuis zijn en je een radio wilt aanleggen?
En dat feestjes met meer dan vier man om van te janken gaan zijn voor iemand met gevoelige oortjes als jij? Dat dat zo erg gaat zijn dat je je gaat beginnen ontzien om mensen uit te nodigen? Allez ja, dat is misschien wel interessant om weten.
Natuurlijk niet gebeurd, dat iemand me dat op voorhand zei. Al de rest wel. Gelukkig vonden we een hele goede oplossing. We lieten een witte akoestische wand installeren door de mensen van Incatro, nu Coust Acoustics. Die kwamen met een geweer met geluid schieten in onze living en dachten mee na hoe we dat hier zo onzichtbaar mogelijk konden oplossen.
Toen de muur er stond en de mannen zeiden: luister eens.
Beste moment. Ik kon bijna janken. Het verschil is zot. Ik had geen idee hoe belangrijk geluid voor mij is. Nu kan ik mensen uitnodigen (allez, kon, bedankt wi, ‘t Corona) en de radio aanleggen en kletteren met messen en vorken en het doet allemaal geen pijn meer. Niet goedkoop, maar wij hadden geen andere keuze en we zijn zo geholpen. No spon, wel enthousiast. (of je dat kan zien, zo’n wand. Op de foto hierboven zie je hem achter Youri. Net als op foto drie in deze post. Ik laat het aan u)
In elk geval: ondertussen kun je er hier eens een langere tafel induwen voor een feestje zonder oorpijn.
Erin meegaan op het moment dat Youri het grootste kookeiland aanwijst in de keukenwinkel.
“Dat is echt wel heel groot in een echt huis”, zei de verkoper van Kvik. “Maar ook echt wel heel cool als je de ruimte hebt”. Wij hadden de ruimte, en wij deden eens zot. Beste beslissing ooit. Ons kookeiland is massive, maar in ons huis werkt het. We verschieten er alleen nog van als we terugkomen van vakantie. OWLY, WAT EEN KOOKEILAND. WAT EEN HEERLIJK KOOKEILAND. De keuken is van Kvik, de Mano. Zaligste keuken ooit. Zoveel kasten, zoveel liefde.
Dingen die ik niet opnieuw zou doen:
mijn haarkleurshampoo afspoelen in de douche. Wij hebben overal gietvloer en in de badkamer is die doorgetrokken naar de douchewand. Ik kleur mijn haar zelf, en een keer had ik het kleursel ‘s avonds afgespoeld in de douche, in een nogal donkere badkamer. Daardoor had ik niet gezien dat het voor Youri moet geleken hebben alsof er iemand was vermoord in de douche. De shock was zo groot dat hij me ervoor uit bed is komen lichten, want die douche zou helemaal opnieuw moeten gedaan worden door de man van de gietvloer, en als er hier ooit een scheiding in de lucht heeft gehangen, dan was het wel die avond. Maar het kwam goed met heel veel dissolvant en geduld. Ik ben nu veel voorzichtiger en we zijn nog altijd getrouwd, einde.
De vraag van 1 miljoen: wat met de witte gietvloer?
De witte gietvloer was de meest controversiële keuze van allemaal. We hebben er het langste over getwijfeld ook. Wordt het een gietvloer, en wordt het een witte? Doen we het over het hele huis of niet? Toch eerder grijs? Wat met het vuil? (Voor de liefhebbers: het is een gietvloer van polyurethaanhars in het witste wit, gegoten door Superfloor, would recommend, no spon)
Na twee jaar gietvloeravontuur kan ik zeggen dat het een proces van loslaten is geweest. De eerste weken was ik on edge. Mijn gietvloerzenuwen lagen bij momenten bloot op mijn vel in plaats van eronder.
Veel had te maken met het feit dat er op de eerste dag dat we hier woonden een tafeltje werd omgestampt en er een enorme kras in de gietvloer zat die er nog altijd niet uit is. Dat legde een knop aan in mijn hoofd die ervoor zorgde dat ik vaker dan me lief was tegen de kindjes zei dat ze moesten opletten voor de gietvloer.
Dat was niet de bedoeling en ook niet zo leuk, besef ik nu, maar de weken erna kwam ik tot de vaststelling dat een gietvloer echt wel behoorlijk fragiel is. Ik zag er ijzeren auto’s op vallen en putten maken. Ik zag zwarte zolen die strepen nalieten die er gelukkig weer uitgingen met wondergom. Maar stift ging niet uit. Uitgelopen flesjes van een of andere speelgoedlabokit in de slaapkamers ook niet. Toen het douchedébacle en nog wel een paar krassen, en ik zou misschien wel eens durven geroepen hebben dat IK NOOIT NOG EEN WITTE GIETVLOER ZOU NEMEN.
Maar dat is niet waar. Ik zou het opnieuw doen.
Ondanks het feit dat je er echt wel wat vuil op ziet liggen (wat ervoor zorgt dat wij gewoon wat meer moeten stofzuigen, en ook zonder poetsvrouw een doorgaans behoorlijk proper huis hebben- maar ook lang niet altijd).
Ondanks de keren dat ik zot word omdat er een kind dat net ingesmeerd is met zonnecrème beslist om op handen en knieën over de gietvloer te kruipen en zo een spoor van olie over de vloer te trekken als een slak die van niet beter weet. Ondanks het gegeven van oliespetters op de keukenvloer die door middel van schoenen en kousen door heel de woonkamer worden getransporteerd.
Maar geen vloer zo mooi als de witte gietvloer, dat vind ik nog steeds.
Een witte gietvloer is not for the faint of heart, peoples, en ik ben wel zo iemand.
Maar hoe zeggen ze dat, dat kinderen je leren om dingen los te laten? Dat doen witte gietvloeren dus ook.
En met de jaren ga ik ze toch steeds liever zien, en mijn witte gietvloer ook. Ondanks alles.
Zijn dat uiteindelijk niet de schoonste liefdes van allemaal?
Afhankelijk van hoe oud je zelf bent en wat je van die leeftijd vindt, kan dat dus tellen.
Sterker nog: dat begint al van een leeftijd te zijn waarop je volgens mij mag beginnen met mensen ambeteren met advies waar ze niet eens om hebben gevraagd.
De lezers van je blog, ik zeg maar wat. En als ik dat verkeerd heb ingeschat, dan adviseer ik bij deze om weg te klikken. Go ahead, I’ll wait. :)
Voor zij die er nog zijn: goede keuze, want dit zijn mijn 39 compleet ongevraagde stukjes advies, gratis en naar believen te negeren of mee oneens te zijn.
39 ongevraagde adviezen van iemand die 39 wordt
1__ Wees niet al te down op je verjaardag omdat je vindt dat je oud wordt, maar besef dat er miljoenen mensen zijn die jouw leeftijd hadden willen bereiken. Die alles of toch veel zouden geven voor nog een extra dag. Een attitude of grattitude, noemen ze dat. Ik ben persoonlijk blij dat ik 39 mag worden. Bring it on. En in het verlengde daarvan:
2__ Behandel een cadeau niet als een last.
3__Oefen jezelf zo vaak je kan op lichtheid. Op speelsheid en onnozelteit. Op Tien om te Zien in de auto en over the top oorbellen aan je oren. De zwaarte oefent zichzelf wel.
4__Als je naar iets zoekt, en je vindt het, leg het dan terug op de plek waar je eerst ging zoeken.
5__Durf het recept vragen als je ergens iets lekkers eet. De beste recepten in mijn bezit komen niet uit kookboeken, maar van de keren dat ik ergens was uitgenodigd en achteraf durfde vragen om het recept. Ik vind het ook fijn om iets te maken en te denken: aja, dat is van die keer dat x hier kwam eten en hij dat verrukkelijke dessert meebracht. Een neen heb je, een ja – en een recept-kun je krijgen.
6__Als iets kan terwijl je buiten bent of wandelt, doe het dan terwijl je buiten bent of wandelt.
7__Eet altijd eerst de preparé op. Dat wordt slecht als je erop staat te kijken. Nog beter: eet geen preparé, maar daar ben ik nog niet.
8__Durf van mening te veranderen. Vaak en veel. Consistentie in gedachten is overrated.
9__Blijf leren. Lees. Volg cursussen. Luister naar podcasts. Stel vragen. Luister naar mensen die iets anders denken en vinden, en probeer het te snappen. Lees, en lees meer. Liefst long reads, in plaats van tweets en korte stukjes. En als je klaar bent met lezen: schrijf om je gedachten te ordenen.
10__Schrijf dingen die je niet mag vergeten onmiddellijk op. Je vergeet belachelijk veel sneller dan je kunt vermoeden.
11__Denk niet dat mensen in je hoofd kunnen kijken of het wel weten zonder dat je het hebt gezegd of gevraagd. Of neen, er bestaat wel een handige manier om mensen in je hoofd te laten kijken: het opschrijven. Of het zeggen, ook een optie.
12__Lees je kinderen voor. Liefst nog elke dag. Je gaat hier voor de rest weinig opvoedingsadvies vinden, want screwing up on a daily basis, denk ik soms, en ja, dat is een gedachte die ik zelf kies en waar ik eens aan moet werken. Maar dus.
Roald Dahl, van zodra het kan. Zie die ogen en werelden opengaan. Ook na een kakdag met veel roepen en kwaadheid voelt het rustig en goed, dat voorlezen, en met een beetje chance leren ze geduldig naar iets luisteren en beseffen ze dat de leuke dingen van het leven zich niet allemaal op schermpjes afspelen.
13__Neem je gedachten niet te serieus. Durf ze in vraag stellen. Zijn ze waar, of zijn ze gewoon wat we geleerd hebben? Wie zegt dat? Zou een onafhankelijke jury het ermee eens zijn? Het verschil tussen hoop en wanhoop is soms gewoon een andere manier van hetzelfde verhaal vertellen. Ook en vooral tegen jezelf.
14__ Zoom in op wat piekt of schuurt. Op de dingen waarover je oordeelt. Vraag je af waarom je tijdens het scrollen op Instagram dingen denkt als “amai, kijk naar dedie” of “die heeft het wel heel makkelijk” of “oe, hoe ziet die eruit?” en vraag je af waarom je dat doet. Ben je jaloers op een collega? Duw het dan niet weg, maar zie het als een signaal. Voel je een knoop in je maag? Stel dan de juiste vragen, zodat je er iets mee kunt doen. En luister misschien eens naar de krabbenmand-podcast.
15__Het omgekeerde van een waarheid is meestal ook een waarheid.
16__Het beste moment om te beginnen was twintig jaar geleden. Het tweede beste moment is nu. Laat je niet afremmen door zelf uitgevonden timings.
17__Als je doet wat je altijd deed, krijg je de resultaten die je altijd al had. Durf eens iets anders proberen. Ook al is het op het eerste zicht misschien gek/extreem/belachelijk. De beste en meest ingrijpende veranderingen in mijn leven kwamen na de momenten waarop ik dacht “oké, dit is misschien wel stom, maar…”. Nadat mensen me bekeken alsof ik van het padje af was. Omdat ik dus ook van het padje af was.
18__Als je twijfelt om iemand al dan niet een compliment te geven, geef dan het compliment. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die het niet fijn vond om het door mij gewezen te worden op iets waar hij goed in is. Er is volgens mij geen enkele goede reden te bedenken om de kans niet te grijpen. Hetzelfde met een kaartje of berichtje om iemand ergens voor te bedanken. Niet twijfelen, doen. Altijd doen. Niemand heeft iets aan iets dat enkel in je hoofd bestaat.
19__Het gaat om wat je doet, niet wat je zegt dat je gaat doen.
20__Haat vergiftigt de hater net zo goed of meer als de gehate. Haters gonna hate, en neuters gonna neute, maar ze moeten daar misschien mee stoppen in hun eigen voordeel.
21__Oefen jezelf in de snelle neen, en de trage ja. Ik ben lang van de veel te snelle ja op alles geweest, waardoor ik mezelf wel door het hoofd kon schieten als dan bleek dat ik weer ja had gezegd om iemand anders een plezier te doen, zonder me af te vragen of ik er wel echt zin in had. Nu probeer ik mijn “JA VANEIGENS WANNEER WIL JE HET HEBBEN” minstens te vervangen door een “ik zal erover nadenken”. Een trage ja dus. Nog liever: een snelle neen. Mensen te lang laten wachten omdat je geen neen wilt zeggen voor de ambetantigheid maakt het voor iedereen nog veel ambetanter.
22__Besef dat vaak neen zeggen en mensen teleurstellen de beste en misschien ook enige manier is om jezelf niet constant teleur te stellen. Dat ambetantigheid een kleine prijs is om daarvoor te betalen.
23__Haal eten uit de verpakking als je thuiskomt van de supermarkt, en steek het in mooiere potjes of bakjes. Je rekken zien er minder rommelig uit, en je ziet veel beter wat je nog hebt.
24__Ik had het al eens over de ABC-regel (Always Be Carrying), maar ik doe ook van de ABD-regel. Als in Always Be Downsizing. Van groot potje naar kleiner potje als het groot potje nog maar halfvol is. Het zorgt voor rust en overzicht.
25__Verspil niet te veel kostbare tijd aan terugblikken. Of het moet zijn dat je er ook echt en oprecht deugd van hebt. Timehop doet daar volgens mij weinig goeds aan. Er is een reden dat ons hoofd ons dingen laat vergeten, of niet om het jaar een terugblik verzorgt, denk ik soms. Het is nu te doen.
26__Neemt iets minder dan twee minuten tijd in beslag, doe het dan onmiddellijk.
27__Het loont zelden om langer dan zeven seconden na te denken over een gesprek dat je met iemand had en wat je zei en of dat wel zo’n goed idee was. Het leven is te kort, move on.
28__Ik kan jou niet gelukkig maken, en jij mij niet. Het is een inside job, net als iemand ongelukkig maken.
29__Never miss twice. Een keer niet doen wat je wilde doen is het leven, twee keer na elkaar begint al een klein beetje meer naar bewuste keuzes of excuses te ruiken.
30__Meten is weten. Als iets niet lukt, probeer dan te meten, bij te houden en bij te sturen waar nodig. Oordeel weinig, analyseer veel. Alles is makkelijker als je het ziet als droge data. Steven Van Gucht zou dat vast bevestigen.
31__Vraag je af of je echt zoveel online moet zijn als je bent. Mijn beste investering van de laatste maanden is een iPad met toetsenbord en alleen Bear erop, een tekstverwerkingsprogramma. Geen internet, behalve als ik teksten wil syncen. Ik probeer elke dag drie uur alleen maar te schrijven. Heerlijk. Deze blogpost ontstond volledig in mijn schrijfhok, en als het weer simpeler is, dan neem ik mijn veredelde typemachine ook weer eens mee naar een koffiebar.
32__Heel veel drama en verdriet komt van jezelf verzetten tegen de realiteit. Dan verlies je in honderd procent van de gevallen, las ik ooit. Ik ben zelf fan van het Stoïcijnse concept “Amor Fati“. Van je lot omarmen, wat dat lot ook is. Ja, ook deze crisis. Zeker deze crisis.
(Ik ben er trouwens van overtuigd dat mijn beslissing om minder zogenaamd breaking en ander nieuws te volgen op dagelijkse basis, en meer filosofie te lezen, er mede voor zorgt dat ik me een stuk beter voel dan de meeste mensen in mijn omgeving. En je beter voelen, dat is een keuze die je elke dag mag maken.)
33__In het verlengde daarvan: optimisme is een morele plicht. Niet dat ik er elke dag goed in ben, maar ik ben me er wel van bewust.
34__Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen. En de beste manier om zeer snel zeer ongelukkig te worden is proberen om er alle zorgen van de toekomst bij te proppen. Of om terug te blikken op de miserie van vroeger, maar dat zei ik al.
35__Wat iemand anders van je vindt is iets van iemand anders. Niet van jou. Voor sommigen ben je te veel, en voor anderen te weinig, en dat hoort erbij. Daar hoeft ook geen extra uitleg bij. Doe waar je zin in hebt.
36__Ben je op zoek naar motivatie? Doe dan eens de hemel of hel-oefening, en schrijf het op: wat gebeurt er als ik de volgende jaren doe wat ik nu doe? Wat gebeurt er als ik iets verander? Wat wil ik? En ga eens wild met visualiseren in beide richtingen. Hou beide beelden vast, en kick some ass.
37__Draai elke dag aan de knoppen waaraan je kunt draaien. Als het gaat over geld, gezondheid, tijd. Stel je de vraag waar je wel invloed op hebt, en werk daaraan. Het is niet omdat er iets grondig mis is met de systemen, dat de grondtroepen zich niet kunnen versterken. Als de grondtroepen compleet verzuipen in de shizzle van elke dag, dan verandert er immers niks. Probeer je gewone shizzle zo goed mogelijk te stroomlijnen en te organiseren, zodat er energie overblijft voor de leukere shizzle. Life changer.
38__Vraag nooit en plein public of iemand misschien zwanger is. Ik stond er ooit op te kijken in een lift, het antwoord was neen, langste liftreis van mijn leven. En ik had het niet eens gevraagd.
39__Wat je elke dag doet is belangrijker dan wat je af en toe doet. Geleerd van Gretchen Rubin. Waarheid >> koe.
“Je moet het niet persoonlijk nemen, zij is een vrouwenhaatster”, zei de man die tegenover me in een dampende kom bouillon stond te roeren. “Hij heeft gelijk”, zei de vrouwenhaatster waarvan sprake tot mijn verbazing. “Ik doe het niet goed met andere vrouwen”.
Ik stond in een leslokaal van de avondschool, en voor mij brachten twee andere cursisten onder woorden waarom ik al enige vijandigheid had gevoeld sinds les 1, minuut 6.
Ik dacht dat het aan mij lag, aan mijn persoonlijkheid of de manier waarop ik mijn jas had weggehangen, maar het lag dus eerder aan mijn geslachtsorganen. Die deur was dicht, en ging de volgende negen lessen nooit meer open.
Het gekke was dat ik op het moment zelf een mix voelde van wtf en herkenbaarheid. Ik ben zelf nooit een vrouwenhaatster geweest, hoogstens een vrouwenvermijdster. Maar wel lang.
Tot mijn vijfentwintigste had ik vooral vrienden, en altijd één beste vriendin. Zeker niet meer. Dat zou te gek geweest zijn. Achteraf gezien was het vooral jammer.
Ik heb veel gemist, door altijd maar one of the guys te willen zijn omdat ik het zaakje van vrouwenvriendschappen niet vertrouwde. Ik vond het veiliger, vriendschappen met jongens. Ook soms frustrerender, maar minder onderhevig aan drama, dacht ik lang.
Omdat ik geen zin had in de slangenkuil, de krabbenmand, wat het in mijn hoofd ook was, hield ik door de jaren heen heel wat boten af.
Ondertussen weet ik beter. Ondertussen zijn er vriendinnen, en best wat.
Ze maken mijn leven rijker, mooier, leuker, veel minder lastig dan ik ooit kon vermoeden.
Met een ervan maakte ik er een podcast over, die gisteren live ging.
Zeker doen, en laat eens weten of je er iets aan had.
(en schrijf je ondertussen ook in voor onze zalige nieuwsbrief, dan kun je zoals je hier leest een heerlijk pakketje winnen. Even onderaan de pagina je mailadres ingeven en klaar)
1_ Als het coronavirus me de afgelopen twee weken heeft zien te bespringen zonder dat ik het weet, dan bestaat de kans dat het gewoon van me af is gegleden. Mijn lichaam is simpelweg te tam om zich te beginnen verdedigen, en volgens Dexter, child prodigy en mijn zoon, word je niet zozeer ziek van het beest zelf, maar van de reactie van je lichaam op dat beest.
Mijn lichaam viel gedurende mijn twee weken congé tot weinig meer te porren dan in ligzetels liggen, ijs eten, wandelen, en elke mogelijke curve of mening van mensen die zich slimmer wanen dan experts die heel hun professionele leven aan virussen wijden aan zich voorbij laten gaan.
Het toonde zich ook sterk in het verkeerde terras kiezen in Honfleur om fruits de mer te eten en zo in een geweldige tourist trap terechtkomen. En aangezien ik me had voorgenomen om zo weinig mogelijk tijd online door te brengen kon ik daar niet eens over gaan neuten tegen mijn internetmaten. It’s a hard knock life.
2_ Ik vond die extreme luiheid nog gepermitteerd ook, en ik had hem nodig. Na een heerlijk rustige lock-down die me deed beseffen dat het leven simpel kan zijn en ik mezelf alleen maar zot maak door te veel gedaan te willen krijgen, deed ik wat je dan doet: in overdrive gaan en meer gedaan willen krijgen. Ik zat vol leuke ideeën, dus ja. Van zodra de scholen openden voelde het alsof ik het gaspedaal induwde tot tegen het metaal, een beetje zoals Youri het moet doen als hij met mijn bolide die nooit meer dan 90 haalt naar de keuring moet.
Serieus optrekken om het roet stevig uit de filter te blazen en daar dan vergeten mee te stoppen, dat was het.
Ik kreeg er niet meer mee gedaan, mijn werkdagen waren alleen in overdrive omdat ik wat te veel hooi op mijn vork nam. Dat was volledig mijn eigen schuld. Verwachtingen door het dak en onrust all over the peloeze. Gaan we dus niet meer doen.
En nu is het aan mij. Ik begin vandaag weer met werken, maar voor mezelf. Het zal zaak zijn om mijn stresscurve eenderetestrak te houden. Al een chance dat ik daar een systeem voor heb dat ik deze week weer keihard op punt ga zetten voor deze nieuwe situatie, zodat ik weet dat het goed komt. Themadagen en ideale week for the win en gaan.
Ik heb in elk geval wreed veel zin om er als een halve zot in te vliegen, dus hou mij tegen. :aah:
3_ De vakantie op zich voelde als iets met een strik rond. Ik boekte -zoals we ondertussen weten belachelijk overmoedig- twee reizen in februari: een naar Rome voor de paasvakantie. En nadat YNAB me verduidelijkte dat twee jaar na elkaar naar Scandinavië budgettair misschien wat veel van het goede was, boekten we een week in Normandië voor de zomer.
Die eerste reis, die ging niet door, en toen die gecanceld werd ging ik ervan uit dat de zomer ook wel een scheet in een fles zou worden qua reizen. Zo’n eeuwige positivo ben ik immers.
Onder het gekende motto “die vakantie annuleren we later wel” liet ik de reservatie via Airbnb nog een tijd staan, en kijk, we gingen alsnog, naar een heerlijk huis in een groene zone bij een sympathieke bonhomme die in het huis ernaast woonde en pruimentaart voor ons bakte die ik wat graag aanvaardde zonder me zelfs af te vragen of hij wel een spatscherm droeg bij de handelingen die eraan te pas kwamen. Suiker über infectiegevaar, blijkbaar.
We keken met ons gezin naar gigantische boten die aan de achterkant van onze al even gigantische tuin -met valse koeien- over de Seine voeren. We bezochten de nog indrukwekkendere tuin van Monet in Giverny, wandelen op Omaha Beach, gingen naar de winkel met de overzetboot, kochten daar scamorzafor days omdat wij dat allemaal zo gaarne eten en geen idee hebben waar je dat kan vinden in onze contreien.
Dat alles telkens compleet voorzien van mondmasker en zweetsnor in dat mondmasker, dat spreekt. Ook buiten, wat gek blijft, maar als Marc Van Ranst zijn kerstboom moet laten staan, wat kunnen wij dan meer doen dan ons best?
4_ Zodoende las ik ook tien boeken uit in juli. Ja, ik moest het in mijn boekennieuwsbrief samentellen om het te geloven. Terwijl heel wat mensen amper iets gelezen krijgen, kan ik bijna mijn volledige leesdoel voor 2020 afvinken. Ik hoopte op een boek of veertig, en ik zit er bijna aan. Al zoveel schone uren gepasseerd met mijn neus in de boeken. Pandemie of geen pandemie, ik lees al eens graag dat het vroeger ook niet alles was zonder internet en elektriciteit en met ook af en toe een vuile ziekte.
5_ Deze week op de planning: een wreed interessante podcastepisode lanceren over vrouwen die elkaar naar beneden trekken en hoe dat komt. Een podcast opnemen met de beste adviezen die onze luisteraars kregen, en meteen ook de slechtste. Ik ga mij nog eens op insta stories begeven nadat ik daar afgelopen weekend een klein comebackje maakte, want die stories zijn snel en leuk, en als ik het wat begrens in tijd, dan is het zeer leutig om doen.
En voor de rest ga ik elke dag een paar uur schrijven aan een nieuwe online cursus waarin ik wie dat wil op weg zet met intermittent fasting. (zet je even op de mailinglijst als je daar meer over wilt weten)
Ik ga mijn cursus budgetteren met YNAB ook eens updaten en wat uitbreiden (die staat dus even offline, behalve voor wie die al kocht), en er zijn nog meer leuke plannen.
Ik weet dus wat gedaan.
Voila zie, het lijkt bijna een normale zomer. Behalve dat het er natuurlijk geen is.
Op 20 juli 2003, morgen exact zeventien jaar geleden, begon ik aan het tweede en leukste deel van mijn leven. Sinds die dag behoor ik tot team Youri en Kelly, en hoewel het niet altijd evident was -en is- om de wagentjes van twee introverten die allebei hun ruimte nodig hebben aan elkaar te koppelen, vind ik nog altijd dat het het beste is dat me kon overkomen.
Een lijstje maken met zeventien dingen die ik heb geleerd, doet het misschien lijken alsof ik weet waarover ik het heb als het gaat over romantische relaties. Vergis u niet.
Alle zeventien punten die hieronder staan zijn dingen die ik eerder aan mijn man zou toeschrijven dan aan mezelf. En die ik zou aanraden aan mezelf als ik moest herbeginnen. Eerder dan dat ik jullie de les wil spellen, ik heb immers bar weinig zakens met uw relatie.
Zoals bij de meeste dingen in dit leven doe ik maar wat, en pas ik aan waar nodig. Of blijf ik honderden keren dezelfde fouten maken, en neem ik me voor om de volgende keer zeker aan te passen.
Ben ik dankbaar dat ik samen ben met iemand die de gratie heeft om mijn shitloads aan fouten door de vingers te zien in de naam der liefde.
Het begint al bij de chance hebben om iemand tegen te komen die meer bezig is met de dingen die ertoe doen dan de dingen die er niet toe doen. Dat zou mijn eerste tip zijn, zo iemand tegenkomen, maar ik besef dat ik daar gewoon een geweldig lotje heb getrokken, op dat internetforum van JIM tv.
1_ Hou geen punten bij
Gek om mee te beginnen in een blogpost die begint met een cijfer, maar ik zet het vooraan omdat ik zo vaak zie dat het misgaat bij koppels die wel punten bijhouden. Als hij drie keer uitgaat met zijn vrienden, dan betekent dat dat hij drie avonden bij mij in het krijt staat. Als ik iets koop voor zijn verjaardag, dan verwacht ik niet alleen een cadeau voor mijn verjaardag, maar minstens iets van dezelfde waarde. Als we iets doen met zijn familie, dan moet hij ook iets doen met mijn familie.
Zo vermoeiend. Zo onnodig. Wij tellen nooit. Niet over geld, niet over tijd. Niet over de kinderen in bad steken of koken. Er is geen scorebord. We doen allebei ons best en laten steken vallen.
Als dat te vaak gebeurt, dan moet er hier eens gepraat worden. Voor de rest is het kwestie van elkaar dingen gunnen en niet te veel denken in recht hebben op.
2_ Focus op de essentie.
Ik heb het geluk dat ik getrouwd ben met een essentialistpur sang. Youri is amper bezig met uiterlijkheden, waardoor het verbazingwekkend is dat wij tot twee keer toe in een huwelijksboot stapten. Een keer ver weg van zo goed als alles en iedereen in Las Vegas, en een keer halvelings in den duik in Ieper. Ik weet dat Youri zou sterven als we voor echt waren getrouwd met een groot feest en een hele dag in de belangstelling moeten staan. Het zegt mij ook weinig. En dus deden we het op onze manier. Nog geen seconde beklaagd. En om het met de woorden van een van mijn idolen, Seth Godin, te zeggen: “a marriage is always more important than a wedding“.
3_ Spreek af op restaurant.
In de jaren waarin de kinderen klein zijn, en de dagelijkse shizzle veel vergt, zou je als koppel haast vergeten dat een relatie nood heeft aan momenten met twee. Wij waren dat een tijd vergeten, maar na een paar jaar ging er een lamp branden op ons dashboard: als we daar niks aan doen, dan blijft dat hier misschien wel niet duren. Dus hebben wij elkaar weer in onze systemen gestoken, door om de zoveel tijd een dag congé in te plannen tijdens de schooluren, zelfs in periodes op het werk waarin dat het laatste is waar er tijd voor lijkt. Ik vind het leuk om af te spreken op restaurant als we allebei van ergens anders komen. Het doet me denken aan die jongen van vooraan in de twintig die op me zat te wachten op een bank op het perron van het station van Kortrijk toen we nog in de fase geen koppel, maar wel potentieel zaten. En mijn hart maakt nog altijd een sprongetje als ik hem zie afkomen, en dat is een goed teken.
4_ Neem de verantwoordelijkheid voor je eigen geluk
Youri is er niet om mij gelukkig te maken, en ik ben niet verantwoordelijk voor zijn geluk. Het moment waarop ik dat niet alleen besefte, maar ook begon te voelen en aanvaarden, veranderde er voor mij van alles. En toen zaten we al een stuk over de tien jaar in onze relatie. Ik was vroeger vaak teleurgesteld omdat ik allerhande torenhoge verwachtingen had waarin Youri van alles moest doen omdat ik vond dat het zijn job was, mij gelukkig maken. Poor guy, al chance dat hij tegen een duw en een high maintenance vrouwe kan. Ik heb ondertussen geleerd dat niemand mij gelukkig kan maken behalve ikzelf, en dat dat bij Youri net zo is. Dat het aan ons is om uit te vogelen wat ons gelukkig maakt als individu, en er dan samen iets tofs van te maken.
5_ Vul aan waar nodig
Als ik van Youri verwacht dat hij al mijn noden in dit leven invult, dan is die mens er wel mee. Ook dat heb ik een periode onbewust gedaan. Ik wilde dat mijn lief mij én deed lachen, én naar me luisterde als het ging over mijn emoties, én met mijn moppen kon lachen, én diegene was waarmee ik over al mijn rare interesses kon praten, én op reis kon gaan, én én én. Dat is niet fair en ook nog eens compleet onrealistisch. Sommige van mijn behoeften kunnen net zo goed en veel makkelijker ingelost worden door iemand anders. Het is beter dat elk van ons een eigen leven heeft, los van het leven met elkaar. Youri geeft geen zier om kleren of literatuur of winkelen. Hij ziet elke Keynote, wat ik dan weer aandoenlijk maar meestal underwhelming vind. Wij kunnen daarmee lachen. Hij heeft ondertussen wel sushi leren eten, dus hij kan wel mijn sushipartner zijn. Maar voor al de rest heb ik vrienden en vriendinnen en familieleden en minnaars. Just kidding.
6_Ken en aanvaard elkaar
Youri zal de laatste zijn om te ontkennen dat hij niet de grootste complimentengever van de Westhoek en ver daarbuiten is. Als hij er een geeft, dan val ik tegelijk van mijn stoel en weet ik dat hij het wel heel erg moet menen. En ik mag dan wel soms gefrustreerd zijn en roepen dat ik mijn haar in een bros zou kunnen scheren en het een dag of drie zou duren voor hij het ÜBERHAUPT ZOU OPMERKEN, ik weet van eigens ook dat ik het niet allemaal kan hebben.
7_Investeer in de relatie met jezelf
Deze klinkt vast ook contradictorisch, maar is een van mijn belangrijkste tips. Jezelf leren kennen en omarmen, of dat nu door middel van therapie is of iets anders, is de basis van een goede relatie hebben met iemand anders. Ik ben er steeds meer van overtuigd dat iedereen vanbinnen wel iets van een gekwetst kind in zich heeft, en het is dat gekwetst kind dat heel vaak roept en tiert en eist en recht heeft op van alles. Als je dat klein kindje leert kennen, weet waardoor het wordt getriggerd, en daarmee aan de slag gaat, dan worden je andere relaties ook beter. Een gezonde relatie bestaat liefst uit twee mentaal zo gezond mogelijke mensen. En dat sluit naadloos aan bij het volgende.
8_Lokaliseer de oorzaak van je jaloezie
Ik heb het Youri in het begin soms onnodig en eindeloos lastig gemaakt door mijn eigen onzekerheid. Ik was zeker dat hij beter zou vinden. Ik zag overal dingen die dat bewezen.
Zeker toen ik bijna 130 kilo woog, twijfelde ik elke dag omdat ik niet kon snappen dat hij nooit klaagde over mijn gewicht en even graag naast me liep als toen hij me leerde kennen en ik 85 kilo woog. En nu, nu ik 75 kilo weeg, loopt hij even graag naast mij als toen. Je zal hem nooit betrappen op me ophemelen omdat ik nu mooier of beter zou zijn dan toen. En ik merk dat ik door de jaren vertrouwen ben beginnen krijgen. Ik ben vooral blij voor hem. Jaloerse, onzekere Kelly is echt geen cadeau. Sorry, Youri.
Ik weet ondertussen beter. Dat de kans niet onbestaande is dat hij beter kan vinden als hij zoekt. Dat ik die beslissing helemaal aan hem laat. Dat niemand hier iets aan iemand verplicht is.
9_Leer ruzie maken
Leer dat het ook kort en krachtig en vergevend kan, in plaats van lang en kinderachtig en nodeloos koppig of dramatisch. Dat je die uren van niet meer tegen elkaar willen praten om iets van niets echt nooit meer terug kunt vorderen.
10_Laat het los
Er moet niet altijd een winnaar zijn. Soms valt het te verkiezen om redelijk te zijn, eerder dan gewonnen. Om te luisteren in plaats van een slag binnen te halen.
11_Respecteer elkaar
Ik denk niet dat Youri ooit kwaad spreekt over mij, en ik denk ook niet dat ik ooit iets over hem vertel tegen iemand anders dat ik niet al in veelvoud met hem heb besproken. Ik denk dat hij even trots is op mij als ik op hem, en ik weet dat zonder dat hij me honderd keer per dag zegt dat hij me geweldig vindt. Het zit hem in kleine dingen. Een sms over de podcast. Toegeven dat je te snel kwaad was, of het bij het verkeerde eind had. Out of the blue zeggen dat hij onder de indruk is. Ik denk dat hij weet dat ik net hetzelfde heb. Als mensen zeggen dat ik het winnend lot heb weten te bemachtigen, dan ga ik dat altijd bevestigen. Het zal wel zijn.
12_Durf lastige gesprekken voeren
Ik weet niet of ik vind dat alles altijd besproken moet worden, maar ik ben voorstander van veel. Dat maakt het niet altijd gemakkelijker, en Youri moet wel iets kunnen hebben op dat vlak. Ik ben ervan overtuigd dat geheimen zorgen voor uit elkaar groeien, net als zwijgen over waar je je aan stoort in je relatie.
Het lastige ook bespreken, zorgt ervoor dat we elkaar zoveel beter begrijpen dan tien jaar geleden.
Dat heeft ook met de volgende tip te maken.
13_Gebruik het magische zinnetje
Niet “is het eten nog niet gereed?” of “er is een vaccin tegen de corona”. Wel : “dit is wat er gebeurt in mijn hoofd als jij dat doet/zegt”. In plaats van “jij doet altijd dit” of “jij doet nooit dit”. Weet wat jou triggert, leg het uit, en kijk wat je eraan kunt doen. “Als jij thuiskomt en mij geen zoen geeft, dan gebeurt er iets in mijn hoofd dat zegt dat je me niet graag genoeg ziet om me aandacht te geven, en ik denk dat dat komt omdat ik in mijn kindertijd xyz ” is iets heel anders dan “jij ziet me nooit staan als je thuiskomt”. Believe you me, ik heb ze beiden geprobeerd. It’s not always you, it’s me, maar we moeten het er toch misschien even over hebben.
14_Lach elkaar regelmatig uit
Ik lach Youri graag uit en hij mij. Ik ga daar nooit mee stoppen. Hij ook niet.
15_Maak tijd voor koffietjes op het tuinhuis
Of wat jullie equivalent dan ook is voor tijd nemen voor elkaar in de drukte van elke dag. Het is hier soms moeilijk om een gesprek van een minuut te voeren zonder onderbroken te worden, en dus vinden wij het in het weekend essentieel om samen koffie te drinken op het dak van ons tuinhuis en even te babbelen en elkaars temperatuur te nemen. Gaat het? Vind je het nog tof? Heeft iemand van ons zin in even een wandeling alleen? Een bad misschien? Even iets doen zonder kindjes? Het is zo fijn om dat regelmatig eens te checken, zeker als je samen groeit en van ver komt en zoveel verschillende levensfases doorloopt.
16_Besef dat niemand in jouw hoofd kan kijken
Als je het niet zegt, dan weten ze het niet. Repeat after me. Als je het niet vraagt, dan kunnen ze het niet rieken. Nog zo’n wijsheid die hout snijdt. Net als: als je het niet plant of afspreekt, dan is het vaak chaos, en als je niet elk weekend samenzit om je agenda te bekijken en dingen te checken, dan bestaat de kans op een hoop onnodig gezaag. Verantwoordelijkheid nemen en een beetje nadenken is misschien minder romantisch, maar als je een leven samen hebt, dan is het wel nodig.
17_Leg je erbij neer dat iedereen dingen anders aanpakt
Eentje van de man in kwestie. Dat het niet is omdat jij dingen op een bepaalde manier aanpakt, dat het daarom voor iedereen de juiste manier van aanpak is. Iets dat hij, die dingen altijd volgens een bepaald patroon doet, heeft moeten leren bij mij, iemand die alles elke dag op een andere manier aanpakt als het even kan. Just to keep things fresh. De reden waarom wij nooit samen in onze heerlijke keuken staan. Ik kan de manier waarop hij tomaten snijdt niet aan (HOE TRAAG KAN JE EEN TOMAAT SNIJDEN?), en hij wordt zot van die van mij. Het was geen scheiding waard, dus hebben we afgesproken om elkaar gerust te laten en op tijd en stond te vragen of de ander zich even uit desbetreffende keuken kan verwijderen. Dankuwel merci.
Allez, nog een laatste om het af te leren. Small things often. Niet voor niks de titel van een podcast.
Ik las ooit in een boek van schrijfster Anne Lamott dat een goed huwelijk er een is waarin beide partijen het gevoel hebben dat ze de beste deal van de twee hebben gedaan.
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. By far.
Gelukkige jubilee, dinge. Op nog vele vele jaren.
(ik ben ook heel benieuwd naar jullie relatie-advies. Post het zeker in de reacties hieronder)
(ofte: de gekke foto’s die je tegenkomt als je in je eigen archief duikt. Dit is er een van Ellen Van den Bouwhuysen)
In mijn hoofd begint de vakantie vandaag.
Komiek, want ik neem volgende week nog een podcast op voor Werk & Leven, en ik volg nog een opleiding voor hetzelfde kanaal.
Het is goed, dat dat voelt als vakantie, want dat brengt me bij het volgende dingetje. Ik heb vandaag mijn laatste stuk ingediend als journalist.
Mijn laatste reportage, na *telt op vingers* een jaar of veertien van stukken schrijven als freelancer. Die job heeft me op de gekste plekken gebracht. In het vliegtuig van de koning en de koningin (wreed lekker eten, effenaf), op staatsdiners en dolle BV-feestjes (wreed lekker eten, effenaf), op velden vol zoete aardappels in North-Carolina, in de woonkamers van honderden mensen die hun verhalen met me wilden delen om honderd verschillende redenen.
Het was prachtig. Het was raar. Ik heb duizenden en duizenden woorden geschreven voor kranten, magazines, bijlages allerhande. Er waren periodes waarin ik elke week geschminkt en gekleed werd om in een reportage voor Flair op te duiken. Ik ga nooit vergeten dat ik een hele dag in een bad met geld moest liggen in een Gents hotel. Om maar iets te zeggen. Het was veel.
Ik heb zo veel dingen meegemaakt. Elk artikel roept herinneringen op.
Ik heb honderd keer aan mensen moeten vertellen wat ik juist deed. Moeten luisteren naar mensen die hun zinnen begonnen met “ha, zijt gij journalist? Ge zoudt beter eens schrijven over [INSERT FRUSTRATIE/LOKAAL MIDDENSTANDSINITATIEF/TONEELSTUK WAARIN DESBETREFFENDE EEN ROL HEEFT WETEN TE BEMACHTINGEN HERE].
En nu ga ik daarmee stoppen, niet omdat ik minder wil schrijven en maken. Integendeel. Omdat ik net meer wil schrijven en maken. Omdat ik minder wil schrijven in opdracht, en meer vanuit mezelf.
Los van wat een opdrachtgever wil. Ik word mijn eigen opdrachtgever. Helemaal.
Ik ga dingen schrijven waarvan ik denk dat ze nu geschreven en gemaakt moeten worden. Dat ga ik doen voor Werk & Leven, maar ook voor deze blog. Het was hier te stil, naar mijn zin. Dat had met zoeken te maken. De puzzel juist krijgen, op gevoel, deze keer.
Het was al even een besef, maar de lock-down deed me er nog wat verder in koteren. In de vraag die ik ooit ietwat geitenwollensok vond, en nu een dagelijkse oefening geworden is: waar krijg ik energie van? Hoe voelt dit? Word ik hier warm van of koud? Hoe zie ik mijn leven, de volgende jaren? Wat wil ik betekenen?
De afgelopen jaren werd ik het meest warm van het verschil dat ik kon maken voor mensen die de online cursussen volgden die ik maakte over budgetteren en bewuster omgaan met de uren die je beschikbaar hebt. (ze zijn allebei even dicht voor opfrissingswerken, maar vul even je mailadres in als je wilt weten als ze weer openen)
De mails van mensen die me bedankten omdat hun leven een beetje tot veel veranderde door wat ik alleen of samen met Anouck in elkaar stak, die waren mijn eten en drinken samen. De berichtjes van mensen die onze podcasts verslinden en op die manier anders beginnen te kijken naar thema’s als racisme en perfectionisme, die zijn een indicator van iets. Dat er nood is aan stemmen als die van mij en van ons allemaal. Aan mensen die hun gedachten en aannames onder de loep nemen. Aan mensen die elkaar zo versterken. Daar wil ik ongelooflijk graag mee verder. In deze tijden nog honderd keer meer dan ervoor.
Ik volg in september een coachingtraject, ik laat de journalistiek los. Als ik voel hoeveel energie ik krijg van de mogelijkheden, dan denk ik dat het goed komt. Ik ga nergens heen, ik denk zelfs dat ik terug ben.
En de foto hierboven, waarin ik me na een interview voor Story bevind in een Koen Wauters en Frans Bauer manwich? Die mag nog altijd op mijn zantje.
