“Amme de chance en van leven”.
Het is een zin die ik doorheen mijn jeugd vaak heb gehoord, al leverde graven in mijn geheugen niet meteen een honderd procent zeker antwoord op op de vraag wie hem vooral uitsprak. Mijn mama? Haar ouders? Wij allemaal op gepaste en ongepaste tijdstippen?
Het is West-Vlaams voor als we het geluk hebben om dan nog in leven te zijn. Het is een haast bezwerende zin die werd uitgesproken als de spreker iets zei over een evenement in de toekomst. We gaan dat of dat doen, amme de chance en van leven. Waarop dan deemoedig werd geknikt. Ja, natuurlijk, alleen dan.
Een vorm van hopen en magisch denken door mekaar.
Het uitspreken leek de kans toch een beetje te vergroten, en dat was voldoende.
Gisteren stapte ik voor de zoveelste keer door de herfst.
Die knalt zoals ik het nooit eerder heb gezien.
Omdat ik niet keek, denk ik.
Maar misschien is er meer aan de hand.
Dit jaar heb ik de lente zomer zien worden en dan weer herfst, en hell, wat deden die seizoenen dat goed en met overgave. Als om te compenseren voor alle dood en verderf: hier, we geven u nog wat extra vliegenzwammen, regenbogen, ontroerende zonsopgangen. We weten het, er is veel kak, en ge zit al een tijd veel in uw kot, maar wij, de seizoenen, wij doen dit jaar een extra effort. Gratis en voor niks. Om het op zijn Aalsters te zeggen: weir doeng voesj.
“Hoe gaan wij hierdoor komen?”, lees ik op Instagram.
Hoe lang nog hoe veel hoe erg hoe zwaar hoe lang hoe lang?
Niemand weet het, maar ik weet dat we nu de chance van leven hebben.
Dat doorspoelen niet nodig is.
Dat we het niet voor moeten proberen te zijn.
Dat er veel te zien valt als we willen kijken.
Nu, op dit exacte moment.
En volgens mij is dat ook hoe we erdoor gaan geraken.
Door het te zien.
Door het te pakken.
Door de chance te hebben van leven.
Door te beseffen dat niet iedereen die heeft.
Dat dat de grootste chance van al is.
Door dat niet te vergeten.
Ondertussen hoop ik dat het goed met jullie gaat.
Ik maakte een podcast over angsten, die veel losmaakte.
Ik kan niet alle mails en reacties persoonlijk beantwoorden, maar merci aan wie iets schreef, en weet dat hij hier te beluisteren valt voor wie dat graag wil.
<3
In mijn familie zeiden ze dan “als’t God belieft”. Omdat mijn grootmoeder die woorden zo snel na elkaar zei, dacht ik jarenlang dat het één woord was: astgodblieft – het ietwat onduidelijke broertje van “wablieft”
Dankjewel voor deze fijne gedachten, die positief zijn en toch niet suikerzoet. Ik probeer nu ook vooral te zien wat ik te lang als vanzelfsprekend heb beschouwd.
Bij ons was er zoiets als “kwest wiens oofd dat er ton zjere doet” als het over de toekomst ging.
Bij leven en welzijn dus, en ondertussen de vele kleine gelukjes aaneen breien.
De herfst in volle glorie… vooral gezellig binnen!
Mijn grootmoeder zei dat ook wel, maar tegenwoordig hoor ik dat hier in fe Antwerpse rand niet meer
Wat een fijne woorden om te lezen. De seizoenen zijn iets wat ik in België eigenlijk nooit ‘beleefde’. Alles ging zowat ongemerkt in elkaar over. Een hittegolf of enkele uren sneeuwpret niet meegerekend. Nu wonen we sinds 2 jaar in Zweden en mag ik het even zeggen: wat een verschil! Hier heb ik echt leren genieten van de schoonheden die elk seizoen met zich meedraagt. De natuur is er voor je en sleurt er ons wel door. Geniet van de herfst en de prachtige kleuren…
Boenk derop eigenlijk he. Sinds burn out 1 probeer ik mezelf telkens te herinneren aan: geniet van de kleine dingen! Het is ondertussen haast een cliché geworden, maar toch… het kan zo’n deugd doen om gewoon efkes te zijn. Hier en nu. Een prachtige herfstboom, vogeltjes die spelen, lachende kindjes, de geur van verse homemade granola, koffie, … zoveel ‘kleine’ dingen die we toch altijd maar weer voorbij lopen zonder het te beseffen… Enter Burn Out 2. Zoveel meer harder dan die eerste. Zoveel zwaarder op mijn schouders, op mijn hart, op mijn gemoed. 2 jaar duurde het om uit een heel erg donkere en smalle put te kruipen. Maar kijk, hier ben ik weer. Mijn hart voelt minder zwaar, mijn schouders doen nog pijn maar de last is minder, ik zie de zon weer schijnen en ik hoor nog wat vogeltjes fluiten. Mijn stiefpapa zei altijd: ach, dat komt wel weer goed!
En nu sta ik in een traject op weg naar ondernemer worden. Iets waar ik eens heel goed mee gelachen zou hebben moest ge mij dat een jaar of 2 geleden gezegd hebben.
Dit jaar is all kinds of crazy. Maar we moeten door! In the best way possible. En als dat betekent dat we af en toe toch eens even moeten stilstaan… en kijken… ruiken…horen…voelen… proeven… ja dan moet dat!
Mijn ‘kleine ding’ vandaag? Goeie 80’s muziek en een lekker warme kop koffie na de drukdrukdrukke ochtendrush! :-)
In dezelfde categorie: ‘Noaste joare? Rad wiens wofd er ton zjir doet!’
Zo boenk erop, dit stukje. Bedankt om het weer zo mooi te verwoorden. Heb het 3 keer gelezen.
Die seizoenen die hard hun best deden…mooi opgemerkt en gezegd. Ik had ook de indruk dat ik nog nooit zo’n mooie zonsondergangen en dreigende wolkenformaties zag als de afgelopen maanden. Tijdens lockdown 1 maakte ik er een sport van om bij elke wandeling (geregistreerd op strava) enkele foto’s te posten. Tijdens de wandelingen was ik dan vooral bezig met kijken en zoeken naar mooie kiekjes. Weg gepieker en zorgen… hoofd leeg maken!
‘dat doorspoelen niet nodig is’
Het zonnetje dat me het hardste trof.
Zo probeer ik zelf ook te leven, hoe moeilijk het ook soms is.
“Gisteren stapte ik voor de zoveelste keer door de herfst.
Die knalt zoals ik het nooit eerder heb gezien.
Omdat ik niet keek, denk ik.”
<3
Zo prachtig de natuur op dit moment inderdaad is! Ondanks alles is het volop genieten van de heerlijke herfsttooi van het bos, van de geur en het geknisper van de bladeren onder mijn voeten, van de kans om buiten te zijn en fijne gesprekken te hebben !