Ik had het beloofd ter ere van ons tweejaarlijks woonjubileum: een reviewtje over ons nieuwbouwhuis en hier wonen van iemand die eigenlijk niet graag spreekt of schrijft over (ver)bouwen.

Daar moet vast iets dieps en essentieels achter zitten, maar ik hou het bij: ik ben de vrouw die op vragen van buurtbewoners over de inhoud van regenputten en het gebruik van materialen moet antwoorden dat ze het eens aan haar man zal moeten vragen. Niet dat ik niet heb meebeslist over de crib, wel integendeel.

De crib is helemaal mijn goesting, maar dat komt vooral doordat ik goed ben in Pinterestborden aanleggen en Youri goed is in die borden vertalen naar aannemerstaal.

Het is puur kwestie van ongeletterdheid van mijn kant en een gebrek aan interesse om nog een nieuwe taal te leren. Hou daar dus rekening mee als je deze blogpost leest.

Toen we de nieuwe crib aan het uittekenen waren in ons hoofd hebben we ons eigenlijk nooit afgevraagd of het ook een leuk huis zou zijn om je in te verschansen tijdens een pandemie. Maar wat blijkt? Dat is het. Het is een prachtig huis in een prachtige omgeving met de beste zonsondergangen. (straks nog veel meer over dat gekke bankje)

Ik had nooit gedacht dat ik een huis zou (kunnen) bouwen, nooit van mijn leven, zelfs, en op de meeste dagen is er nog minstens een moment dat ik het amper kan geloven. Dus ja, ik besef hoeveel chance ik heb. Geloof me, ik besef het bijzonder hard. Ik vind er niks, maar dan ook niks, vanzelfsprekend aan.

Als we het ooit weer willen verkopen, dan zie ik het pandemiegegeven wel als een goed argument.

Al mag ik daar nu niet aan denken, aan het weer verkopen, want we wonen hier nu twee jaar, en dus zeer zeer graag. Het is ruim, het is licht, en het voelt ook licht. Het ligt in een heerlijke omgeving, op wandelafstand van de Grote Markt van Ieper. Het is niet minder dan een droom.

Mijn schoonouders hebben ons altijd gewaarschuwd dat je niet alles goed kunt doen in een nieuw huis, en dat de kans groot is dat je pas als je er woont ontdekt dat je een kapitale fout hebt gemaakt, zoals zij ooit deden. Hun living had aan de achterkant moeten zitten, in plaats van aan een zeer drukke straat. De architect had daar niet bij stilgestaan, en zij ook niet, en dat hebben ze zich eigenlijk heel snel beklaagd.

Ik dacht dat wij ook zo’n dingen zouden tegenkomen.

Er waren uiteindelijk wel de nodige akkefietjes, zoals het bad dat weer open moest omdat er een buis lekte door het plafond. Of de kraan aan onze buitenmuur die kapot was, waardoor er nu een gat in ons prachtige plakwerk in de living zit. Maar al bij al: weinig dat ik nu, na twee jaar, anders zou doen.

We hebben wel wat dingen moeten aanpassen wat betreft binnentemperatuur en akoestiek, en ja, het ware vaneigens leuk geweest als iemand ons daarin op voorhand had geadviseerd. Maar je kunt het niet allemaal hebben, dus blij dat we wat dingen konden rechttrekken, ondertussen.

Hieronder een lijstje van dingen die ik opnieuw zou doen.

Dingen die ik opnieuw zou doen:

• Verhuizen met Kodibox en de verhuiscoach.
  
  Ik hoor nog regelmatig dat niemand ooit zo vlot en pijnloos wist te verhuizen als wij, en het is een verhaal dat ik graag bevestig. Dat had te maken met Ilse, onze verhuiscoach, die mij een waterdicht plan gaf dat ik helemaal heb gevolgd. Met ons verhuisteam, dat ons vlotjes hielp en waar ik eeuwig dankbaar voor ben. En het heeft ook te maken met Kodibox, het bedrijf waarbij je plastieken klapboxen kunt huren voor een paar dagen zodat je niet moet sukkelen met kartonnen dozen. Die boxen hadden een paar enorme voordelen. Heel handig tot boven te vullen, stevig en perfect stapelbaar in een camion, waardoor wij heel ons huis verhuisden in twee ritten met een verhuiswagen. Handig te labelen per ruimte, dus direct goed te stapelen in die ruimte. En ze komen ze al de week van je verhuis weer halen, wat ervoor zorgde dat ik drie dagen na onze verhuis volledig uitgepakt was. Wat een verademing, nadat er na onze vorige verhuis nog vier jaar ongeopende dozen op zolder bleven staan.

• Heel veel wegdoen voor de verhuis.
  
  We gingen van een charmant herenhuis naar een strakke nieuwbouw, en het plan was om dat zo licht en clean mogelijk te houden. Dat kon niet met de overdaad aan dingen die wij in de loop der jaren hadden verzameld, en dus reden wij hele weekends over en weer naar de kringloop en het containerpark. Elke rit voelden we ons lichter worden in ons hoofd, en ook nu dwingt dit minimalistische huis ons om goed na te blijven denken over wat we binnenbrengen. Om het met de woorden van Olga uit The Sky is the Limit te zeggen: I love it.

• mijn goesting.
  
  Zelden meer ongevraagd advies gekregen in mijn leven als toen we aan het bouwen waren, of het moet zijn toen ik mijn eerste kind kreeg. Zoveel zinnen die begonnen met “Ge gaat dat toch zekers niet doen?”, ook. Youri en ik hebben heel snel beslist dat we ons liever dingen wilden beklagen omdat we zelf koppig ons eigen gedacht hadden gedaan, dan omdat we naar iemand geluisterd hadden die een andere goesting had dan wij. Beste beslissing ooit, zo blijkt nu. Anders hadden we nu een vloer gehad in natuursteen en een muurtje in onze living. Waren die grote ramen achteraan niet tot aan de grond en ook veel minder groot. Of hadden we wel een dressing en een tweede toilet. Om maar iets te zeggen.
  
• Wat dat tweede toilet betreft.
  
  Nog altijd op geen enkel moment gedacht dat we dat nodig hebben. Net als die dressing. Zot verklaard zijn we, vooral over dat toilet want wij zijn toch een gezin met vier mensen? Ik weet niet wat er is met andere mensen hun spijsvertering, maar het kan niet goed zijn. Dat lukt hier elke dag perfect. Net als bij al die mensen die het tot de jaren tachtig en negentig ook zo deden, vermoed ik.

(het begon ooit zoals hieronder, om het misschien wat beter te snappen, en lees vooral verder)

• het verzonken tuinhuis en wat langer nadenken.
  
  We mochten een tuinhuis zetten in onze tuin, volgens de voorschriften wel net in een hoek waar zo’n kot ons fenomenaal uitzicht volledig zou verknallen. Na lang nadenken werd het een verzonken tuinhuis dat afloopt naar beneden achteraan, met een paadje. Daar staan dus vuilnisbakken en fietsen in. Lijkt op een bank, is dus een verzonken tuinhuis.
  
  Zoals Olga uit The Sky is the Limit zou zeggen: I love it. Bedacht door Youri, al heel veel mensen die er ook zo een willen, en heerlijk om op te zitten. Het resultaat van wat langer doorsjieken op een probleem kan soms zoveel beter zijn dan denken: oké, dan geen mooi uitzicht meer, zo blijkt. Wij hadden wel de chance dat er een gracht achter onze tuin zit.
  
• Vloerverwarming.
  
  Dat moest hier, maar het is ook zo zalig. Net als het feit dat onze vloer in de zomer koelt. In combinatie met het volgende punt is dat wel heel fijn, in een huis met grote ramen.
  

• Een schaduwdoek kopen.
  
  De eerste zomer dat we hier woonden besefte ik al na een week dat we met een probleem zaten wat oplopende temperatuur betreft als het 30 graden wordt. De zon zit van ‘s ochtends op onze ramen achteraan, en draait maar rond de middag. Om te stikken. Niet fijn. Ondertussen hangt er een schaduwdoek van Umbrosa van bij Drafab Green in Poperinge, en dat scheelt enorm. Er vallen geen stralen meer op, en dat is genoeg om het binnen aangenaam te houden en voor schaduw te zorgen in de tuin. Maar één nadeel: als het stormachtig is, dan moeten we hem naar beneden halen omdat het bij wind van meer dan 70 kilometer per uur niet helemaal veilig is. Maar het is wel een systeem waarmee dat makkelijk en snel kan. Content van en no spon, juist enthousiast.

• De akoestiek aanpakken.
  
  Nog zoiets dat iemand ons wel even had mogen melden. Madamtje, echt tof wi, die gietvloer en die open ruimte en die grote ramen, maar je weet toch dat dat gaat klinken alsof er constant vier mensen door elkaar tegen je aan het roepen zijn als je kindjes thuis zijn en je een radio wilt aanleggen?
  
  En dat feestjes met meer dan vier man om van te janken gaan zijn voor iemand met gevoelige oortjes als jij? Dat dat zo erg gaat zijn dat je je gaat beginnen ontzien om mensen uit te nodigen? Allez ja, dat is misschien wel interessant om weten.
  
  Natuurlijk niet gebeurd, dat iemand me dat op voorhand zei. Al de rest wel. Gelukkig vonden we een hele goede oplossing. We lieten een witte akoestische wand installeren door de mensen van Incatro, nu Coust Acoustics. Die kwamen met een geweer met geluid schieten in onze living en dachten mee na hoe we dat hier zo onzichtbaar mogelijk konden oplossen.
  
  Toen de muur er stond en de mannen zeiden: luister eens.
  
  Beste moment. Ik kon bijna janken. Het verschil is zot. Ik had geen idee hoe belangrijk geluid voor mij is. Nu kan ik mensen uitnodigen (allez, kon, bedankt wi, ‘t Corona) en de radio aanleggen en kletteren met messen en vorken en het doet allemaal geen pijn meer. Niet goedkoop, maar wij hadden geen andere keuze en we zijn zo geholpen. No spon, wel enthousiast. (of je dat kan zien, zo’n wand. Op de foto hierboven zie je hem achter Youri. Net als op foto drie in deze post. Ik laat het aan u)
  
  In elk geval: ondertussen kun je er hier eens een langere tafel induwen voor een feestje zonder oorpijn.
  
• Erin meegaan op het moment dat Youri het grootste kookeiland aanwijst in de keukenwinkel.
  
  “Dat is echt wel heel groot in een echt huis”, zei de verkoper van Kvik. “Maar ook echt wel heel cool als je de ruimte hebt”. Wij hadden de ruimte, en wij deden eens zot. Beste beslissing ooit. Ons kookeiland is massive, maar in ons huis werkt het. We verschieten er alleen nog van als we terugkomen van vakantie. OWLY, WAT EEN KOOKEILAND. WAT EEN HEERLIJK KOOKEILAND. De keuken is van Kvik, de Mano. Zaligste keuken ooit. Zoveel kasten, zoveel liefde.

Dingen die ik niet opnieuw zou doen:

De vraag van 1 miljoen: wat met de witte gietvloer?

De witte gietvloer was de meest controversiële keuze van allemaal. We hebben er het langste over getwijfeld ook. Wordt het een gietvloer, en wordt het een witte? Doen we het over het hele huis of niet? Toch eerder grijs? Wat met het vuil? (Voor de liefhebbers: het is een gietvloer van polyurethaanhars in het witste wit, gegoten door Superfloor, would recommend, no spon)

Na twee jaar gietvloeravontuur kan ik zeggen dat het een proces van loslaten is geweest. De eerste weken was ik on edge. Mijn gietvloerzenuwen lagen bij momenten bloot op mijn vel in plaats van eronder.

Veel had te maken met het feit dat er op de eerste dag dat we hier woonden een tafeltje werd omgestampt en er een enorme kras in de gietvloer zat die er nog altijd niet uit is. Dat legde een knop aan in mijn hoofd die ervoor zorgde dat ik vaker dan me lief was tegen de kindjes zei dat ze moesten opletten voor de gietvloer.

Dat was niet de bedoeling en ook niet zo leuk, besef ik nu, maar de weken erna kwam ik tot de vaststelling dat een gietvloer echt wel behoorlijk fragiel is. Ik zag er ijzeren auto’s op vallen en putten maken. Ik zag zwarte zolen die strepen nalieten die er gelukkig weer uitgingen met wondergom. Maar stift ging niet uit. Uitgelopen flesjes van een of andere speelgoedlabokit in de slaapkamers ook niet. Toen het douchedébacle en nog wel een paar krassen, en ik zou misschien wel eens durven geroepen hebben dat IK NOOIT NOG EEN WITTE GIETVLOER ZOU NEMEN.

Maar dat is niet waar.
Ik zou het opnieuw doen.

Ondanks het feit dat je er echt wel wat vuil op ziet liggen (wat ervoor zorgt dat wij gewoon wat meer moeten stofzuigen, en ook zonder poetsvrouw een doorgaans behoorlijk proper huis hebben- maar ook lang niet altijd).

Ondanks de keren dat ik zot word omdat er een kind dat net ingesmeerd is met zonnecrème beslist om op handen en knieën over de gietvloer te kruipen en zo een spoor van olie over de vloer te trekken als een slak die van niet beter weet. Ondanks het gegeven van oliespetters op de keukenvloer die door middel van schoenen en kousen door heel de woonkamer worden getransporteerd.

Maar geen vloer zo mooi als de witte gietvloer, dat vind ik nog steeds.

Een witte gietvloer is not for the faint of heart, peoples, en ik ben wel zo iemand.

Maar hoe zeggen ze dat, dat kinderen je leren om dingen los te laten?
Dat doen witte gietvloeren dus ook.

En met de jaren ga ik ze toch steeds liever zien, en mijn witte gietvloer ook.
Ondanks alles.

Zijn dat uiteindelijk niet de schoonste liefdes van allemaal?