1_ “Mocht je iets hebben horen breken, het was dan mijn klomp”, appte ik in het groepje dat ik bezig met mijn vader en broer en aangetrouwden op Whatsapp. Immers was ik er rotsvast van overtuigd dat ik voor april 2020 nog nooit een mondmasker van dichtbij zag, laat staan dat ik er een had gedragen.
Maar tijdens het doorploegen van een doos oude foto’s die ik dringend eens in een album wil krijgen, kwam ik het bovenste beeld tegen. Mijn vader, mijn broer en ik, in 2007, het jaar waarin mijn mama zo verzwakte door longkanker en de behandeling ervan dat wij blijkbaar eens een mondmasker en handschoenen moesten dragen om bij haar op bezoek te gaan in het ziekenhuis. Ik was dat helemaal vergeten, en mijn papa en mijn broer zo blijkt ook. En toch is het gebeurd. Het is allemaal gebeurd, en vergeten doen we.
2_ Het is hier stil, en toch gebeurt er van alles. Ik maak online cursussen, ik maak podcasts, en ik ben op zoek naar hoe deze oude getrouwe blog nog in mijn plaatje past van wat ik maak en wil maken. Dat ik hier kom posten wil zeggen dat ik deze rammelende oude vriend nog niet ten grave heb gedragen. Dat is ook niet mijn bedoeling. Binnen een dikke maand zijn we maar liefst zestien jaar samen, mijn blog en ik, en zoiets gooi je niet zomaar weg.
Maar het rammelen zorgt er wel voor dat ik hier nog minder vaak kom. Je ziet het misschien niet, maar dit beestje is vooral achter en ook voor de schermen aan vernieuwing toe. Dat komt er dit jaar nog van, als het van mij afhangt, maar jammer genoeg hangt niet alles alleen maar van mij af. Ik ga eens lief kijken naar mijn drukbezette IT-dienst en vragen wat er mogelijk is.
3_ Ondertussen ben ook ik in een inderhaast opgetrokken Paaspauze terechtgekomen. Nooit verwacht, en gij waarschijnlijk ook niet. Toch niet dat de scholen weer zouden sluiten. Maar het is zoals steeds wat het is, we maken er hier wederom het beste van, en ook al ziet het er niet naar uit dat ik bijzonder veel waar ga weten te maken van al wat ik op mijn lijstje van 21 dingen die ik wil doen in 2021 heb gezet (een lijstje dat ik hier zelfs nog niet heb gepost, maar wel in mijn podcast heb vermeld), afgelopen weekend ben ik wel face first in een nieuwe heerlijke hobby gevallen.
Die van de puzzel van duizend stukken. Dat was ineens mijn meest random puntje van de lijst: een puzzel van duizend stukken maken. Maar toen kwam ik dus in de Standaard Boekhandel de heerlijke puzzels tegen van Laurence King.
No spon, maar ik kocht dus met eigen centen deze Pop-Art versie, en man, het werd een heerlijke gezinsactiviteit en Dexter en ik willen nu een puzzelclub beginnen. Zo gaat dat dan, als je nogal enthousiast van aanleg bent. Maar als er dus iemand puzzels wil uitwisselen, ik heb er één, hij raakt vandaag of morgen zeker af, en ik wil wisselen voor één van minstens duizend stukken die zeker nooit zo leuk kan zijn als de Pop-Art puzzel, maar het is wat het is. #LEUKSTEPUZZELOOIT
4_ Ondertussen werd mijn dochter ook nog eens vijf jaar. Geloof me vrij: in het leven van een vierjarige is dat nogal een ding. Zeker als er voor de rest weinig te beleven valt, al denk ik niet echt dat het daaraan ligt. Vijf is echt gewoon big business. Het is al een maand van dat en ik word er nog met de regelmaat van de klok op gewezen dat ze dus wel degelijk vijf is. Dan denk ik: ik weet het kind, en ik maar denken dat de two’s terrible gingen zijn en dat het daarna makkelijker zou worden.
Pas op: het is een bijou, die Flo, zeker weten, maar het is ook een hele felle, licht ontvlambare bijou. Een beetje zoals haar moeder, ahahaha. En dat maakt het hier ten huize echt niet altijd simpel.
Wij ontvlammen luid en duidelijk en dat is hier dikwijls vermoeiend en met traantjes. Wat me doet denken aan deze heerlijke post van Hanne Luyten, die met het woord #pandemoe weergeeft wat we allemaal voelen. Ik prevel dan de “een dag met een keer”-mantra en zorg dat ik mijn ruimte inneem door te blijven wandelen met mijn heerlijke vriendinnen en elke dag dat ik kan te journalen. Ik ga daar binnenkort nog eens een blogpost over proberen maken, als ik tijd heb, want toch echt wel mijn ontdekking van de pandemie.
5_ Ik ben ook zo blij dat ik uiteindelijk toch verder heb gedaan met Vast & Zeker, mijn online cursus over periodiek vasten. Ik ben daar in een badje van megacoole en enthousiaste cursisten gevallen waar ik me echt aan kan laven. Hetzelfde met alle zwaar gemotiveerde cursisten Baas over eigen Tijd die bij Werk & Leven zijn gestart.
Ze doen het super, ze zijn de max, ze geven me heerlijke feedback over het lesmateriaal, en dat sterkt me in het gevoel dat ik zo graag nog van alles wil maken.
Ik lanceer Vast & Zeker nog eens in de loop van september. Zet je even hier op de mailinglijst als je dat zeker niet wilt missen, en korting wil krijgen die je alleen kan claimen als je op die lijst staat.
Oh, en nog iets! Achter de schermen was er een hoop miserie met mijn mailinglijst omdat die verweven en vernesteld zat met Werk & Leven en ik daardoor nooit met manieren een mail kon sturen zonder dat er van alles mis kon gaan.
Die miserie is dankzij de geweldige Miet Bamps van Unclouded finaal achter de rug. Om dat te vieren ga ik deze maand nog eens een #nevernotreading versturen, mijn boekennieuwsbrief die volgens mensen die het kunnen weten serieus de moeite is. Ontvang je die nog niet, of niet meer?
Dan is het nu het moment om je hier te registreren, gratis en voor niks.