Het is hier stil, ik weet het. Maar op andere plekken niet. En ik bedacht me dat ik dat misschien eens moest laten weten. Dat dat misschien wel proper zou zijn van mij.
Deze blog rammelt, ik schreef dat al eens. Het is een oud beestje, zo simpel is het.
Hij is al tijden aan vernieuwing toe, en die vernieuwing zit eraan te komen. Maar in tussentijd schrijf ik mijn stukjes op andere plekken. Korte stukjes over wat ik denk en waar ik zoal mee bezig ben.
Ik verwijs u dan ook graag door, in tussentijd. Tot dat hier weer bolt.
Dat kan echt van alles zijn. Een krachtig of inspirerend idee. Of een handige app, een lifehack of recept of iets anders megacools. En altijd een boek dat mijn leven minstens een beetje heeft veranderd, want aja, nog altijd team #nevernotreading.
Gratis en voor niks registreren zodat je hem vanaf nu ontvangt kan hier.
Ik jeun me er in elk geval wreed mee, en ik lees dat anderen dat ook doen, dus hou u vooral niet in. Ik zie u dan daar!
Ik heb twee boeken uitgegeven zonder feestje. Het is tien jaar geleden dat ik nog een echt, stevig verjaardagsfeest gaf. (ik word veertig in augustus, als we mogen van de virologen is het misschien echt weer eens tijd voor dansen en tegen gilets trekken)
Ik ben ook geen projectvierder.
Als het project waarvan sprake gevierd zou kunnen worden, ben ik al drie projecten verder in mijn hoofd en laat ik het voor het gemak passeren.
Ik besef nog niet zo lang hoe jammer dat is.
Want waarom doe je dingen, als je je succes niet eens viert? Als je het haast vanzelfsprekend vindt dat iets lukt, en de tijd niet neemt om schouderklopjes aan jezelf en de mensen die er voor je waren hebt gegeven?
Ik ben mezelf aan het leren om vaker stil te staan bij wat ik doe.
Vandaag staat de vijftigste aflevering van Werk & Leven online. De podcast die er bijna niet kwam, omdat ik Anouck Meier een keer of vijf afwimpelde.
Of zoals ik het net op de socials deelde:
“Eerlijk is eerlijk: toen Anouck Meier voor de vijfde keer aan mijn oren kwam zagen om samen een podcast te maken, was ik vooral bezig met de vraag “hoe kom ik hiervan af?”.
Want ja, als je door het bos geen bomen meer ziet, en plots komt daar een podcast als Werk & Leven bij, dan is die extra druk misschien niet bevorderlijk voor de feestvreugde. Maar ze bleef aandringen, en ik dacht: misschien heb ik wel wat meer fun nodig in mijn dagen. Misschien moet ik meer dingen maken die ik wil maken, en minder wat andere mensen willen dat ik maak.
Dus ja.Wij die dressing in, met een micro die zo slecht afgesteld stond dat ik nog altijd niet naar de eerste drie afleveringen durf luisteren.Maar het is de enige manier om te beginnen. En dan op een mooie fancy friday op vandaag aan vijftig episodes te geraken.We hebben veel geleerd in 50 afleveringen.
Over techniek, al kan dat echt nog altijd veel beter. #sorryyouri
Maar we hebben nog veel meer geleerd over elkaar, onszelf, andere mensen, en hoe je met twee vrouwen samen kunt werken zonder krabben, jaloezie of onzekerheid.
Ik zou het bijna evident vinden, maar dat was het zeker niet. Ik ben heel trots op ons.
Op hoe we hebben doorgezet toen er nog bijna niemand luisterde. Op hoe we alles al doende hebben uitgevogeld. Vielen en weer rechtstonden.
En vooral: hoe we het deden zonder waar ik bang voor was, al sprak ik het niet uit, die eerste maanden. Of ik het wel kon: samenwerken met een vrouw. Ik had niet zo’n goede ervaringen. Ik dacht dat we te veel verschilden, of misschien nog lastiger: te veel op elkaar leken.
Nu besef ik dat mijn angst met mijn eigen issues te maken had.
Je kunt niet onzeker worden door wat een ander doet als je niet beslist om mee te gaan in dat verhaal.
Dus ja, vijftig podcasts, dat mag zeker gevierd worden.
Maar ik vier vandaag wie ik ben geworden door vijftig podcasts op te nemen. Het neveneffect dat ik niet had kunnen voorspellen. Dat ik zoveel mocht leren over mezelf, mijn relaties met anderen, mijn verhalen, mijn onzekerheid. Dat ik op mijn bek mocht gaan en weer recht mocht staan van mezelf en anderen.
Het is een beetje met die boeken van “kies je eigen avontuur”. Wat een zot avontuur, die podcast. En dat ik er snel eens op wil dansen. En koude alcoholvrije pintjes drinken.
(je kunt een megacool cadeau winnen, ga zeker eens luisteren wat je moet doen. Dat kan hier)
Als ik de vraag krijg naar het beste advies dat ik ooit kreeg, dan verwijs ik (ook een beetje voor het gemak) altijd naar advies dat ik hoorde van Louis, de buurman van mijn oma die vorig jaar gestorven is.
Hij kwam elke voormiddag koffie met een druppel drinken bij mijn oma, net als de overbuurvrouw trouwens. Dat ging zo, toen, in het Adinkerke van de jaren tachtig. Mensen liepen binnen, en mensen hadden tijd. Elke dag. Een mens mag daar nu niet te veel bij stilstaan, of het contrast met Doodles en zevendertig berichten over en weer of het wel past slaat je in het gezicht.
Maar goed, Louis, dus. Louis had het minder voor de toen al oprukkende trend van dingen ontsmetten en kuisen en steriliseren.
Als er kinderen met fopspenen in de buurt waren, die van nature al eens op de tegels vielen, dan sprak Louis dikwijls de gevleugelde woorden: ze moen e seule zand eetn en tegen da ze groowt zien.
Vrij vertaald: ze moeten een emmer zand gegeten hebben voor ze groot zijn.
Ik blijf dat ook nu nog herhalen. Als ze dingen in hun mond steken waar misschien door iemand anders ziektes op zijn gespeekt. Als ze vallen. Als ze andere dingen tegenkomen die minder aangenaam zijn, maar wel bij het leven horen.
Die emmer zand, ik zie hem altijd voor mij, net als Louis, aan de hoek van een ovale tafel. Hoe kon dat zelfs?
De aflevering werd al zo druk beluisterd dat we vanmorgen op 12 stonden in de top 100 van iTunes. Made my day, net als de vele mails en berichtjes van mensen die langer in de auto bleven zitten om de episode uit te luisteren of hun traantjes weg te geven. Echt, zo cool.
Ik geloof in de kracht van gesprekken met vreemden, van ervaringen uitwisselen en je kwetsbaarheid tonen.
Ik geloof dat vriendelijk zijn altijd in de mode is.
Ik geloof in do no harm, but take no shit.
Ik geloof dat voorbereiding niet alles is, maar wel enorm veel.
Ik geloof in de helende kracht van een kom soep en een nacht slaap.
Wie ooit mijn Blogboek las (I salute you, en neen, het is niet meer beschikbaar, ik moet dat nog eens aanpassen besef ik net), herinnert zich misschien dat ik toen al pleitte voor het schrijven van een manifesto voor je blog. Ik omschreef het als een gepubliceerde uiting van de intenties, motieven en dingen waarin iemand gelooft, en hieronder vind je nog enkele van de zinnen die ik er toen in liet opnemen.
Een manifesto (of nog middeleeuwser: handvest!) is minder zwaar dan het klinkt, en ik omschreef het op dezelfde pagina als je rebel yell, dat waar jij voor staat en voor wilt staan. Een snedig lijstje dat je blog (in bovenstaand geval), maar ook je werk of je leven, je ouderschap of de manier waarop je met je geld omspringt vorm kan geven.
Ik hou misschien meer van manifesto’s dan van lijsten met goede voornemens, omdat ze een mix zijn van van alles. Van je doelen, net zo goed als van zinnetjes die ik als “wisdom for the ages” zou omschrijven. Een stevig manifesto gaat er bij mij altijd in. Gretchen Rubin van The Happier Podcast heeft er rond “Outer Order, Inner Calm“, gewoontes, geluk, en nog wel een paar meer. Op 1000manifestos.com vind je er ook een paar geweldige van bedrijven: “Ten Things We Know to be True” van Google, en het overbekende Holstee Manifesto met “This is your life” aan het begin, en die fantastische reclamespot van Apple die er eigenlijk ook een is. Of deze, van het sportmerk Lululemon die vol wijsheid staat.
Een goed manifesto fungeert als een soort kompas voor de keuzes die je maakt, en is een manier om de essentie te vatten van waar jij in gelooft.
Mocht je nog niet naar de laatste podcast van Werk & Leven geluisterd hebben, dan kan ik je dat ten zeerste aanraden, want we delen er nog een hoop, en kregen al heel wat toffe reacties van luisteraars die zich ondertussen met veel plezier en toffe resultaten aan de oefening hebben gezet. Zo is er het manifesto van Greet, de madam achter de prachtige juwelen van Fleur Fatale, die met stevige gebalde zinnen als “begin klein” en “je hebt de tijd” flink wat snaren bij mij weet te raken. Of dat van Sabine, die er een maakte in de tijd van het eerste Blogboek, en dezelfde opdracht kreeg in de content rebels-cursus van mijn podcast-host Anouck. Zij laat haar cursisten telkens met die oefening aan de slag gaan om de waarom achter hun zaak helder te stellen. Sabine schrok ervan hoe erg bepaalde dingen al waren veranderd op vier jaar.
Dat is normaal. Je manifesto evolueert mee met je leven. Soms veranderen je richtlijnen, door bepaalde ervaringen en inzichten. En dat is oké. Ook mijn eigen inzichten veranderen. Er komen er bij, er gaan er weg. Zo staat er in mijn Blogboek-manifesto een zin die ik nu niet meer zou onderschrijven, omdat ik al meer dan drie jaar geen alcohol meer drink: “ik geloof in een nieuwe start en dat daar wijn of koffie bij hoort”. Dat geloofde ik toen zeker, en misschien iets te hard. Dat is oké. You live, you learn, zei Alanis, en ze had toen ook al gelijk.
Ik verzamel mijn verschillende manifesto’s tegenwoordig trouwens in het geweldige Notion, dat ik nog volledig aan het exploreren ben, maar al zwaar fan.
Als je nog meer wilt horen over het belang van manifesto’s, wat ze voor jou kunnen beteken en een documentje wilt downloaden waarmee je er zelf een kunt schrijven, rep je dan naar de laatste episode van Werk & Leven. Het is niet meer dan daar even op play duwen en beginnen luisteren. Check it out!
Vorige week deelde ik de uitslag van mijn #19voor2019 project, en na een paar weken van schrappen en denken, hangt ook mijn nieuw lijstje voor dit jaar ondertussen op de koelkast, klaar om getackeld te worden.
Er zijn wat dingen anders, omdat ik ook heb bijgeleerd uit de ervaring van vorig jaar. Zo zie je dat er kotjes staan bij bepaalde zaken, en dat ik enkele dingen ook bewust meetbaarder heb gemaakt door er een cijfer aan te plakken. In de volgende aflevering van mijn podcast Werk & Leven die vrijdag uitkomt heb ik het wat uitgebreider over hoe je zo’n lijstje kunt samenstellen en aanpakken. Abonneer je dus via iTunes als je die niet wilt missen, of zet je even op de lijst voor onze wekelijkse (en zeer toffe) nieuwsbrief.
Dit wil ik graag doen in 2020:
Twee dagen met mezelf naar Londen. Jep, zoals vorig jaar, want dat solotripje is keihard meegevallen. Deze komt er al binnen een paar weken aan, en ik kijk er weer zeer hard naar uit. Brexit of geen Brexit.
De badkamer afwerken. We wonen ondertussen anderhalf jaar in onze nieuwbouwwoning. In die periode werd de tuin aangepakt, kwam er een akoestische muur, en dat was het zo ongeveer. Tijd om eens te beginnen aan de afwerking. We gaan het aanpakken per ruimte, en de badkamer is project 1. Er moet een kastje komen rond de buis van de waskoker naar de berging (ja, ik heb dat, een buis om was naar beneden te gooien), er komen wat rekken voor de handdoeken en dergelijke, en we hebben er ook een deadline op geplakt, dus ik hoop hier binnen een paar weken te kunnen zeggen dat deze check check is.
Een nieuw stuk Scandinavië ontdekken. Na onze heerlijke reis naar Zweden (check dat filmpje) van vorig jaar willen we nog eens terug naar het hoge Noorden. De research van waar en hoe is volle bak bezig, dus daarover later meer.
Rome zien. Zes jaar (niet altijd met volle overtuiging) Latijn gedaan, maar aangezien er bij ons thuis geen geld was voor een Romereis in het zesde middelbaar ben ik daar nog niet geweest. De reis is sinds gisteren geboekt, wij beginnen al te dromen van pizza en ijsjes en Romeinse overblijfselen.
De Celcius Book Club opstarten. Celcius is het bedrijf van mijn man en zijn collega S. Ik lees veel, ook over online business en marketingdingen, en vaak lees ik iets waarvan ik denk dat zij het ook moeten lezen. Aan het begin van deze maand gaf ik hen hun eerste boekenopdracht mee, en eind deze maand is het boekenclub om daarmee verder te gaan. Ik ben dus een beetje de curator, en ik vind dat tof.
De #minsgame spelen. Al eens gedaan in 2017, en aangezien er nooit genoeg gedeclutterd kan worden zit ik ondertussen aan dag 14. Het principe is simpel: op dag 1 doe je 1 ding weg, op dag 2 doe je er 2 weg, tot je uiteindelijk op dag 30 aan een totaal van bijna 500 dingen komt. Deelnemen is voor mij opnieuw belangrijker dan uitspelen, en al wat weg is is weg. Hier vind je nog wat extra uitleg, en hier kun je het blad vinden voor aan je frigo.
TFTC vernieuwen. Tales from the Crib dus. Deze blog, dus. Een serieus project dat al jaren op mijn planning staat, maar waar ik dit jaar dus eens werk van wil maken. Al was het omdat ik dan weer lijstjes met cijfers kan posten, misschien.
Alle Star Wars films zien. Ik heb er namelijk nog geen enkele gezien, en ik wil wel eens weten waarom mijn man altijd naar de cinema wil als er een nieuwe is. Hij wil ook dat ik The Goonies zie, want ook die nog niet gezien. Geen filmmens ik.
Een vaste babysit vinden. We hadden een hele toffe, maar die is verhuisd, en we willen het niet altijd aan de opa’s vragen, want die staan al regelmatig in voor een woensdagnamiddag. Ik vind dat niet zo simpel, iemand vinden, maar als we wat vaker dingen voor onszelf willen doen dan zal er toch eens werk van moeten gemaakt worden. Toffe babysits regio Ieper, laat van u horen. (werkt dat zo? We zullen zien)
Een fiets kopen. Die heb ik niet, dus ga ik tegen de lente op zoek naar een tweedehandse.
40 boeken lezen, waarvan de helft fictie. Zelfde doel als vorig jaar. Wil je volgen hoe dat loopt, en elke maand mijn boekentips ontvangen in je mailbox? Abonneer je dan op mijn boekennieuwsbrief #nevernotreading.
Elke maand iets koken met de kindjes en erover bloggen. Ik kook graag, en mijn kindjes helpen graag. Bracht de kerstman wel geen kinderkookboek, zekers? Het kookproject van januari is al afgevinkt, ik moet wel nog zien of het boeiend genoeg is om elke maand een blogpost over te maken, of of ik er een paar ga bundelen, maar ik kan al verklappen dat ze het zo lekker vonden dat ze dit weekend nog eens hetzelfde willen maken. Check.
6 lezingen/workshops bijwonen. Eens vaker uit mijn kot komen en iets nieuws leren, dat is het plan. Ik heb nog Italiaanse kookles tot ergens midden februari, en daarna ga ik me eens gooien op het aanbod in de streek. Benieuwd wat dat me gaat brengen.
4 massages inplannen. Vorig jaar kwam Tiny van Manutine twee keer langs, en het voornemen is om elke keer een nieuwe massage te boeken zodat het er vaker van komt. Massages zijn de max, al helemaal in je eigen living.
40 nieuwe recepten uitproberen. Ik kook dus graag. Zeer graag zelfs. Alleen raak ik soms in een soort sleur wegens te weinig tijd en focus. Ik heb een lijstje waarop ik elke week schrijf wat ik heb geprobeerd, en hoop dit het hele jaar vol te houden. De komende weken moet ik niet veel nadenken, ik maak sowieso elke woensdag iets nieuws klaar in de Italiaanse kookles. Daarna vlieg ik weer wat vaker in mijn kookboeken. Ik plan hier regelmatig een receptje te delen uit mijn buit, zo hebben jullie er ook nog iets aan.
Een weekend weg met Youri. Geboekt en ingepland. <3
4 optredens zien. Hoeft geen muziek te zijn, stand up mag ook.
Master bedroom + bureau af. Nog eentje in het kader van “werk uw crib af”.
6 dagen Youri-verlof Vroeger namen wij regelmatig verlof op een schooldag, maar het werd zo druk dat dat er niet meer van kwam vorig jaar. Dit jaar willen we nog efficiënter plannen, zodat het 6 keer gebeurt.
Een stilteweekend meemaken. Ik. Twee dagen alleen in een abdij ofzo. Lijkt me heerlijk. Tips zeker welkom.
Benieuwd of jullie al een lijstje hebben, en wat daar dan zoals opstaat. Deel gerust jouw plannen in de reacties onder deze post, en als je suggesties hebt voor mijn plannen, laat je dan ook maar eens gaan.
Vorig jaar maakte ik een lijstje met 19 dingen die ik in 2019 wilde doen, en in plaats van dat zoals andere jaren 15 minuten later al weer vergeten te zijn, hing ik het aan de frigo. Waar ik het dus meerdere keren per dag zag. Heeft dat ervoor gezorgd dat ik alle 19 punten heb kunnen afvinken? Neen, en hieronder lees je hoe dat komt. Het heeft wel voor een score gezorgd die stukken beter is dan alle andere jaren met lijstjes samen, dus ik ben een behoorlijk tevreden lijster.
Dit waren de 19 dingen die ik in 2019 wilde doen: (en mijn nummerfunctie wil al jaren niet meer, maar tel gerust, het klopt)
Een massage @ home boeken GELUKT. Ik had nog nooit een full body massage van een professional gekregen. Zelfs niks dat ook maar in de buurt kwam, want ik heb mezelf altijd wijsgemaakt dat aangeraakt worden door mensen die ik niet ken niks voor mij is. Ondertussen weet ik wel beter. De geweldige Manutine kwam aan het begin van het jaar bij mij thuis masseren, en dat viel zo goed mee dat ze vlak voor de kerstvakantie nog eens passeerde, en ik direct een afspraak maakte voor zes weken later. Zo veel deugd van.
Twee dagen met mezelf naar Londen GELUKT. Meer nog: mijn tripje voor binnen een paar weken is geboekt. Tradities, ge moet dat in gang steken alsof het uw job betreft.
De akoestiek van de crib aanpakken GELUKT. Een van de betere beslissingen van 2019, ook al moet ik toegeven dat ik doodsangsten uitstond toen ze de muur kwamen plaatsen omdat ik bang was dat er een paar duizend euro aan de muur zou hangen zonder effect. Maar van zodra ze klaar waren daalde de hemel neer in onze living, en konden we eindelijk een radio aanleggen en gesprekken voeren zonder zot te worden van de vreselijke klanken die door de ruimte botsten. Zotcontent van het onzichtbare werk (want een volledig witte art wall) van de mannen van Incatro. No spon, gewoon content.
Deelnemen aan de Dodentocht GELUKT. Uiteindelijk 62 kilometer en iets gewandeld, en dat is verder dan ooit daarvoor. Een serieuze ervaring rijker. Geen plannen om volgend jaar nog eens deel te nemen. Ik ben blijkbaar niet zo wandelverslavingsgevoelig.
Wandelen met een hond uit het asiel GELUKT. Niet het grootste succes, want een zeer onenthousiaste, oude hond met de naam Pluto die we bijna over de Ieperse Vestingen moesten slepen, maar de kinderen praten er nog altijd over.
In zee zwemmen GELUKT. Ik dacht dat het in Málaga zou gebeuren in de paasvakantie, maar het werd uiteindelijk in Zweden in de zomervakantie. Zaligheid.
Vuurwerk zien met de kindjes NIET GELUKT. Dat is er ook echt niet makkelijker op geworden, vuurwerk lijkt ineens iets van vroeger tijden. Of telt vanachter ons livingraam op 1 januari een knal op de wijk van iemand die wat over had ook?
40 boeken lezen, waarvan de helft fictie GELUKT and then some. 62 boeken gelezen uiteindelijk, waarvan 23 keer fictie. Dat is meer dan 20. Check.
De tuin laten aanleggen GELUKT. Zelfs met een verzonken tuinhuis. <3
Meegaan met een luchtballon NIET GELUKT. Ik kreeg de practicaliteiten maar niet rond in mijn hoofd. Met twee of met een paar mensen. Wat met de kindjes? Wie zou dan kunnen babysitten? Wanneer dan? Ik wil het wel, denk ik, maar ik ben niet zeker of ik het ga doorschuiven naar volgend jaar.
Een boek schrijven NIET GELUKT. Niet echt nagestreefd. Wel beweging langs alle kanten. To be continued.
Eten bij Hof van Cleve GELUKT. Een van de hoogtepunten van de afgelopen jaren. DE KAAS-CHARIOT omgwtf.
Regelmatig date nights en dagjes vrij met Youri ZWAAR MISLUKT. Echt. Dit was een van de grootste débacles van ons afgelopen jaar, dat er te weinig tijd is geweest voor elkaar. Still going strong, maar het mag niet nog eens zo’n jaar worden, hebben we in ons verlof beseft.
Opleiding hulpkok starten in avondonderwijs NIET GELUKT. Na ernstige overwegingen kwam ik gelukkig tijdig tot het besef dat 30 woensdagavonden in een jaar dat zich als druk aankondigde te veel druk zou zijn. Ik ben wel bezig aan tien lessen “Italië op je bord”, en dat is ook tof.
Fotoboeken 2017 en 2018 af en geprint GELUKT! Op de valreep nog 2018 afgemaakt in de kerstvakantie.
Mijn bureau inrichten MISLUKT. Wel concrete plannen voor volgend jaar.
“Vrijdag Movienight” invoeren MISLUKT. Een paar weken gingen goed, maar blijkbaar wil ik op vrijdag toch soms gewoon belachelijk vroeg in mijn bed kruipen met een boek, zoals op de meeste andere dagen. Toch zeker acht films meer gezien dan in een gemiddeld ander jaar, ik zie dat als een succes.
Een halve dag educatie per week invoeren GELUKT. Heel veel geleerd over allerhande onderwerpen, met dank aan mijn themadagen.
Kinderdates, afgewisseld per maand AMPER GELUKT. Ook niet echt mislukt, maar er zat te weinig maandelijkse systematiek in. We hebben ze wel soms uit elkaar gehaald uit pure noodzaak omdat ze elkaar niet meer konden rieken of zien, maar eigenlijk telt dat niet, vind ik. Dus een neen.
EINDSCORE: 11 OP 19. Meer dan ooit was gelukt zonder het lijstje op mijn frigo, daar ben ik behoorlijk zeker van.
Bedankt voor alle mooie momenten dat je me hebt opgeleverd, lijstje aan de frigo, echt waar. Ik kan je iedereen aanraden als reminder en stok achter de deur.
Ondertussen is mijn lijstje van 20 voor 2020 na een paar weken van schrappen en brainstormen ook af. Dat is er een voor de volgende blogpost.
Het is komiek: de afgelopen dagen spraken verschillende mensen me aan over krak hetzelfde. Dat ze eindelijk naar mijn podcast Werk & Leven geluisterd hebben, en dat ze dachten dat dat iets ingewikkelds was, tot ze het probeerden. Dat ze verschoten van hoe tof die podcast is, ook. Ik blij, maar ook wat verbaasd.
Als het voor mensen die mij kennen tot aan aflevering 24 duurt voor ze beseffen dat luisteren niet ingewikkeld of onmogelijk is, hoe zit het dan met al die anderen?
Het is niet omdat ik zelf een podcast heb dat ik het zeg, maar ik wil iedereen duidelijk maken dat naar zo’n podcast luisteren tegenwoordig niet ingewikkelder meer is dan op “play” duwen op Spotify of Netflix. We staan trouwens op Spotify om dat te bewijzen.
Van podcasts wordt nog altijd jammerlijk gedacht dat je moet gestudeerd hebben om ernaar te luisteren. Terwijl je niet eens gestudeerd moet hebben om er een te maken. Toch niet als je een goede sound engineer hebt, zoals wij. En gouden micro’s!
Zo jammer dat die drempel nog hoog is. Er bestaan zoveel geweldig leuke, ontroerende, interessante, toffe, spannende en hilarische podcasts. Als je het jezelf echt makkelijk wilt maken, dan moet je niet meer doen dan naar de site van die podcast surfen, daar op zoek gaan naar een episode, en op play duwen.
Bij ons ziet dat er zo uit:
Tegelijk word ik ook weer vaker aangesproken over mijn podcast dan over mijn blog, dus het hangt er wat van af wie ik voor me heb.
Speciaal voor iedereen die bang is dat een podcast te ingewikkeld is, een korte spoedcursus.
Wat? Een uitzending met geluid waarnaar je luistert wanneer je dat zelf wilt.
Wat kost dat? NIKS! Een podcast is gratis. Mensen blijken bij het horen van “abonneer je op onze podcast” te denken dat abonneren zoals bij Netflix of Spotify wil zeggen dat je ervoor moet betalen. Als ze dan beseffen dat wij die podcasts voor nieten maken snappen ze er niks van.
Laatste keer: al onze podcasts vallen gratis te beluisteren, abonneren is niet meer dan zorgen dat je een seintje op je telefoon krijgt om te laten weten dat er een nieuwe aflevering klaarstaat. (hier heb ik dat allemaal al eens beter uitgelegd)
Hetzelfde met abonneren op de geweldige nieuwsbrief van Werk & Leven, trouwens. Ook dat is volledig gratis, en je krijgt elke week een bommetje boeiende info in je inbox, vlak voor het weekend. Ideaal.
Waarover praten jullie dan zoal?
Waarover niet? Over ons werk en ons leven, over het ouderschap, soms spreken we met een expert, zoals hier met Nina Mouton, en soms met een bekende blogger, zoals hier, met Mama van Vijf.
Om eens een gedacht te hebben: een lijstje met de titels van de laatste afleveringen.
Tof zulle, echt waar.
Dus. Ge wilt eens luisteren?
Klik dan hier, en scroll eens door al onze shownotes. Van waaruit je telkens dus gewoon op play kunt duwen en luisteren, gewoon op uw computer zonder ingewikkelde shizzle. Of hier, en abonneer je GRATIS zodat je de nieuwste aflevering krijgt. (en lees eens door de reviews, mensen zijn echt megapositief dus allez zo erg zal het niet zijn) Of hier, dan zie je ons ook passeren. En laat eens weten wat je ervan vond.
“Het zijn niet altijd diegenen met de professionele rugzakjes met buisjes om door te drinken die hem uitstappen, zulle“, zei de man naast wie we een koffie zaten te drinken in Bornem city. Tussen mijn benen lag een trailrugzakje met waterzak en buisje om door te drinken dat ik nog last minute had besteld bij de Décathlon, maar dat had hij niet gezien, dus knikte ik met een blik van “Ja jong, zo van die goed voorbereide zotten die denken dat ze het daarmee gaan halen, ge zijt daarmee vet“.
De man had de Dodentocht al een paar keer uitgestapt en gaf drie uur voor de start nog wat last minute tips mee aan ons, jonge onervaren meisjes, die nog nooit honderd kilometer aan een stuk gestapt hadden, laat staan binnen de 24 uur. Pas toen hij weg was durfde ik mijn rugzak weer bovenhalen. Het buisje liet ik voor de zekerheid nog even zitten waar het zat. Het was al erg genoeg dat ik startnummer 320 had, precies of ik was een #dodentochtstrever.
18:20: Op aanraden van de man van daarnet en nog wat anderen gingen we op tijd richting start. Daar aangekomen kreeg ik een pin van “50 jaar Dodentocht”, en kozen we een van de twee startvakken. Omdat er 13000 ingeschrevenen waren, werden de deelnemers immers eerst in twee groepen opgedeeld om elkaar na een paar kilometer weer tegen te komen. Twee uur en half popelden we om eraan te beginnen op een mix van eighties classics. Festivalsfeer compleet, de zon scheen en er was een droge nacht voorspeld, dus wij blij.
Toen iemand zonder reden om kwart na acht recht ging staan, en 12999 anderen als een kudde schapen beslisten om hetzelfde te doen, sloeg de sfeer even om. Drie kwartier nodeloos gedrum en getrek en zenuwachtig gefrot werden ons deel, en dat was niet zo goed voor de sfeer in onze bovenkamer. Toen al aan het doodgaan, dat beloofde.
21:02: De hekken zwaaiden stipt om negen uur open en om 21:02 marcheerden wij al vlotjes over de matten die onze tot dan toe razende voortgang scanden. Het tempo in het begin lag behoorlijk hoog, maar we gingen soepel mee met de hoop. “Weten die mannen wel dat dat hier honderd kilometer is?“, hoorden we iemand zich luidop afvragen, maar iedereen vloog als een bende jonge veulens vooruit, dus ja, wijle mee. Toen we weer samenkwamen met de mensen van het andere startvak riepen we lollig van “Wie we daar hebben!“, deden high fives met kindjes die ons langs de weg aan het aanmoedigen waren, en de sfeer was aangenaam en uitgelaten. We waren vertrokken! Mijn buisje om uit te drinken werkte goed, en er waren heel veel buisjes rond mij! OMG YES.
23:39: Na heerlijke passages door dorpjes waar ze volgens ons een deal hadden met SABAM dat ze niet moesten betalen als ze zich aan het draaien van drie liedjes hielden (“Leef” van André Hazes Junior, “Hoe Het Danst” van Marco Borsato, en “Sweet Caroline” van Christoff) arriveerden we iets voor middernacht fris en monter aan de tussenstop Friesland Campina, aka the one met de rijsttaartjes.
We zaten toen 15,9 kilometer ver, en hoewel ik me had voorgenomen om geen rijsttaartje te eten omdat ik al een paar weken zo goed als suikervrij eet en niet wist wat mijn maag en darmen zouden zeggen kon ik de energieboost toch gebruiken. Het blikje Cécémel liet ik wel aan me voorbijgaan, en goed ook, want achteraf las ik dat er mensen waren die er zo mottig van waren geworden dat hun Dodentocht een paar kilometer verder al voorbij was. Death by Cécémel, zeg. Het kan snel gaan en in domme dingen zitten, zo blijkt, en dus vulde ik mijn zakje soberkes met water. Stoppen deden we niet. Eten grijpen en en doorstappen was onze strategie, zo lang het lukte.
00:20: Plots was daar midden in de nacht het machtig mooi verlichte kasteel d’Ursel in Hingene. Iedereen wilde stoppen om foto’s te nemen, wat natuurlijk amper lukte in de drukte, maar neem van mij aan dat het er mooi was, ook met alle kaarsen die aangestoken waren langs het water.
00:47: De stop van Wintam, waar er appels waren, en peperkoek die ik aan me liet voorbijgaan. Waar ik blij was dat er nog steeds weinig sprake was van het gevreesde klopje. Ik kreeg constant berichtjes van overal om me aan te moedigen, wat echt wel tof was en voor afleiding zorgde. Eens groep één van de supporters gaan slapen was, waren de nachtraven en slapelozen daar. Waarvoor dank, echt waar.
De temperatuur bleef rond de 20 graden schommelen, ideaal wandelweer, zelfs in t-shirt. Ondertussen was ik zotcontent dat ik het koplampje in mijn rugzak had zitten dat mijn broer had meegegeven, want er zaten best wat pikdonkere stukken in waarop een voet snel overgeslagen was.
Na de stop ging het de pikdonkere dijk op, waar een mystieke sfeer hing. Langs het water, nog steeds erg druk, in stilte onder het maanlicht met al die wandelaars en al die lichtjes die in de verte door het landschap trokken.
Op een bepaald moment passeerden we ook het bord van de eerste 25 kilometer, en verbaasde ik me hoe snel dat was gegaan. So far, so good.
Ergens tussen 1 en 5 uur: Ik moet gestapt hebben, dat is zeker, maar ik herinner me weinig concrete details. Veel zatte mensen in de gemeenten waar we doorstapten, boel Vlaamse kermis, veel spandoeken en “ge zijt goed bezig!“. “Awel ja, het is eigenlijk wel waar“, zeiden wij dan, en zo maalden wij de kilometers weg.
Rond half vier waren de eerste 35 kilometer een feit, en bereikten we “den Duvel“, waar wij geen Duvel dronken, maar een zatje soep en een boterham wild genoeg vonden. Dit was meteen de eerste keer dat we ons vijf minuten hebben neergezet, al was het zoeken naar een plekje op de banken. Ik heb toen ook van kousen gewisseld omdat ik last begon te krijgen van wrijving. Net op dat moment zette iemand haar zware wandelschoen met haar volle gewicht op mijn linkervoet. Gekajiet en verontschuldigingen gekregen van de dame in kwestie, maar niet wat je op dat moment nodig hebt, geloof me vrij. Gelukkig komt de zon dan plots op, en heb je iets anders om je op te concentreren. We hebben de nacht overleefd! Zonder klop! Leejf alsof het je laatste dag is!
6:02: Aankomst in Steenhuffel, op 46 kilometer. Veel volk, veel levende lijken, veel mensen die rekten en strekten alsof het hun job was. Ons tempo is wat gezakt, en ik kan vertellen waarom: de eerste blarenclusters zijn een feit. Al sinds een kilometer of vijf doet elke stap pijn, en de hoop dat ik al die blaren zelf zal kapotstappen wordt kleiner. Ze zijn hardnekkig, en ze zijn met een paar, aan mijn beide kleine teentjes, vanboven en vanonder. Ook op mijn dikke teen heb ik een bovenaan. Heerlijk! Zelf doorprikken lukt niet. Tijdens wat uren wachten lijkt aan de mobiele toiletten kom ik tot het besef dat ik beter iets onderneem.
6:34: Ik zoek de tent van het Rode Kruis op in de hoop dat zij weten wat best. Geert, de meest vriendelijke verpleger in de geschiedenis van de verplegers, bekijkt alles met een professionele blik, en beslist de ene blaren door te prikken en met enkele andere te wachten, maar ze toch te verzorgen in de mate van het mogelijke. Hij raadt me aan om ze te laten doorprikken bij de volgende stop, “als ze nog wat erger zijn geworden”. Ik steek mijn voeten weer in mijn schoenen, stap de tent uit en kan vriendin J. nergens vinden, noch bereiken. Het is nog steeds zo druk overal dat het netwerk regelmatig overbelast is. Na zeven keer over en weer bellen krijg ik haar toch vast. Nu ligt ook zij in de tent van het Rode Kruis, met een soort bloeddrukval. Altijd lachen, die Dodentocht. We overleggen, zij beslist om nog even te wachten en wil dat ik al doorstap naar de volgende stop. Zij komt achter van zodra het weer lukt. Ik dus weg, alleen, en nog altijd pijn bij elke stap. Ik beslis erdoorheen te stappen. Ik ben hier nu toch.
6:55: Terwijl ik de pijn verbijt richting Merchtem en dat steeds beter lijkt te lukken, krijg ik een berichtje van mijn schoonvader die bij de kindjes is. Op voorhand had Dexter zich afgevraagd hoe ver ik zou komen, en waren we het erover eens dat het al heel cool zou zijn als ik nog aan het stappen was als hij ’s ochtends wakker werd. Dan zou ik immers al bijna in de helft zijn, en dat was verder dan ik ooit al had gestapt. Hij was wakker. Ik zat bijna in de helft. Hij vond dat vet cool van zijn moeder. GE ZIJT ZELF AAN HET WENEN.
7:48: Ik zit in de helft. Om dat te vieren eet ik een energiegelleke. Alles gaat behoorlijk, tot ik een paar kilometer verder een stap zet en voel dat er iets is met de al pijnlijke blaar en het bij elke stap voelt alsof mijn teen aan flarden aan het scheuren is. Daardoor ga ik mijn ene voet anders zetten, waardoor ik plots net hetzelfde krijg aan de andere voet. Aarghl. Ik ga heel snel van “dat lukt hier” naar “fuck”. Ik vertraag nog meer. Mijn rechterknie begint tegen te werken. Ik probeer het probleem weg te negeren, maar ik ga echt niet meer goed vooruit. Dat zal ook blijken aan de volgende stop. Als ik die ooit bereik. Frustratie alom.
8:32: Ik bereik de stop in Merchtem, op 53 kilometer. Ziet ge hoe traag dat is gegaan? Bijna een uur over drie kilometer. Dit is de stop waar de bagage staat die je aan de start kan afgeven, en waar je een spaghetti kunt eten als je die hebt besteld. Ik ga een bordje halen, maar mijn maag protesteert, en ik eet een paar penne’s en wat saus, om dan van schoenen te veranderen (van waterdicht naar niet waterdicht, maar het gaat droog blijven zei Frank!) en naar Youri te bellen. Kent ge dat, dat ge u goed weet te houden tot uw moeder vraagt hoe het is, en ge alleen nog kunt janken? Youri was op dat moment mijn moeder. Hij moest maar vragen hoe het ging, en de tranen knalden in mijn ogen. Moe. Lastig. Pijn bij elke stap. Rond mij zaten er drie volwassen mannen ook hun tranen te verbijten, dus op dat vlak voelde ik mij nog niet de seut. Wel tegelijk zes jaar en honderdveertien.
Youri sprak me genoeg moed in om weer te vertrekken, en toen bleek dat vriendin J. er ondertussen ook was en we weer samen verder konden kreeg ik een kleine boost. Komaan, dit zou niet stoppen zonder gevecht, hastjes. Op naar Buggenhout! In de zon zelfs!
10:00: Wat gaan we traag. Wat is de weg lang. Wat doet alles pijn. Zelfs mijn tong. Een te krokant gebakken rijsttaart, misschien? De wind steekt serieus op, waardoor we op sommige stukken tussen de velden moeten beuken om niet van het padje te gaan. Mijn voeten doen steeds meer pijn, het voelt nog altijd als scheurend vel bij elke stap, en ik merk dat ik mijn rechterbeen volledig scheef zet waardoor de spieren rond mijn knie ook steeds meer afzien. Ik heb een verleden aan mijn rechterkant dat me al ongelooflijk veel beurten bij de kinesist heeft opgeleverd, dus ik voel de bui hangen. Tegelijk wil ik nog niet stoppen, we zijn nu al zover. We besluiten om niet zomaar op te geven en aan de volgende stop een halfuur te rusten voor we ook maar iets beslissen.
Rond ons zien we veel mensen die het enorm zwaar hebben. We denken constant dat we er bijna zijn, om dan een hoek om te draaien en te zien dat we er nog lang niet zijn. Het is manken en schuifelen. Het is afzien en elkaar oppeppen. Vriendin J. heeft ondertussen ook pijn bij elke stap, wat later een spierscheuring blijkt te zijn. We zijn een zootje ongeregeld, en we verliezen steeds meer tempo.
10:54: En dan plenst er een ijskoude douche op ons hoofd. Op een minuut tijd ben ik nat tot op mijn onderbroek, het gaat zo snel dat we de tijd niet hebben om onze poncho’s uit onze rugzak te halen. We zitten op achthonderd meter van de stop in Buggenhout, maar dat blijken de langste achthonderd meter in de volledige kosmos te zijn. We gaan zo traag vooruit dat het water van onze rug gutst tot we ons in de sporthal tussen even gutsende en rillende wandelaars kunnen placeren.
We zoeken een plekje om even te gaan zitten, en ik voel alle moed in mijn doorweekte schoenen zakken. Alles doet zoveel pijn. Ik ben zo moe en ik heb het ijskoud. Vriendin J. staat recht, en krijgt de zoveelste pijnscheut in haar been. Er is maar één vraag die telt: gaan we verder? Kunnen we nog tot aan de volgende stop, op vijf kilometer? Bij het rechtstaan blijkt dat we allebei schuifelen als tachtigers. Ondertussen ben ik al twintig kilometer aan het stappen op blaren die zich om de zoveel tijd lijken te vermenigvuldigen. Ik doe mijn kousen uit en zie een nieuw slagveld, mijn voeten zijn ook nat, want ja, ik heb mijn waterdichte schoenen ingewisseld voor niet-waterdichte. Slim Deriemaeker slim, je geld inzetten op een voorspelling van Frank Deboosere. #sorryfrank #stillloveyou
We zetten ons buiten. Ik raak amper nog recht om aan het toilet te geraken, waar al het toiletpapier ludiek op is. Ik ga door mijn knie, en dat is niet oké. Ik bel naar Youri, en hij hoort onmiddellijk dat verder aanmoedigen niet aan de orde is wil hij geen week alleen slapen.
Of hij moet komen naar waar we zijn. Ik denk van wel, net als vriendin J. Ik raap mijn rugzak met buisje en waterzak en het laatste restje van mijn ego op, en strompel naar de parking waar hij ons wat later uit ons lijden verlost. Ik kan niet eens zelf mijn bagage gaan ophalen in Bornem omdat de zevenhonderd meter van de parking naar de tent simpelweg niet binnen mijn mogelijkheden liggen.
Vijf kilometer extra zou misschien nog net zijn gegaan (al hadden we daar vast bijna twee uur over gedaan), maar ik ben bang dat ik mijn knie dan finaal over de reling duw, en achteraf bij de dokter blijkt dat vriendin J. ook op het goede moment is gestopt.
62,1 km. Dat is het verdict.
Al bij al gigantisch ver. Verder dan ik gehoopt had. Maar als je bezig bent, dan wil je verder, zo heb ik geleerd. Buggenhout was voor mij jaren de meest gemiddelde gemeente van het land. Nu is het de plek die mij heeft genekt, en dat is oké. Ik vond het een geweldige belevenis, ik heb genoten van de voorbereidingen en de tocht zelf. Van de ambiance, de samenhorigheid, alles erop en eraan. Zelfs van het feit dat het twee dagen heeft geduurd voor de trap thuis niet meer te hoog was gegrepen, en gisterenavond bleek dat een avondwandelingetje in Bellewaerde zowat mijn slechtste idee van de hele zomer was. Mijn knie kon er niet mee lachen.
Aan herkansen denk ik evenwel niet. Mensen zeggen dat dat nog zal veranderen, maar ik denk van niet. Ik heb grenzen verlegd, veel over mezelf geleerd, iets meegemaakt dat ik al lang wilde meemaken. Startnummer 320 zal voor altijd deel uitmaken van mijn herinneringen aan de zomer van 2019.
Mijn respect voor alle deelnemers is gigantisch. En ik heb weer een puntje van mijn #19voor2019 kunnen afvinken.
Merci voor de vele aanmoedigingen, berichtjes, schouderklopjes. Het was goed zoals het was. Het was de max. Wreed content van mijn buisje, ook.
“Zo vrij als een freelancer” zou een uitdrukking kunnen zijn, maar heeft het volgens mij niet gehaald omdat de realiteit niet altijd overeen komt met de uitdrukking. Als mensen horen dat ik “volledig freelance” werk, dan zien ze vaak beelden voor zich van hippe koffiehuizen met mij erin, ontspannen typend met gezellig geroezemoes op de achtergrond. Heel de dag dure cappuccino’s drinkend zonder daar constant van naar het toilet te moeten. (want naar het toilet gaan doen we niet in van die beelden)
Dit is trouwens een van de eerste beelden die je vindt als je “freelancer” intikt op een beelddatabank:
Ik weet niet hoe het met mijn collega’s zit (can I get an amen?), maar ik werk zelden met zand in mijn onderbroek en zit ook behoorlijk zelden in hippe koffiehuizen (ze zijn dan ook eerder dungezaaid in de Westhoek, wat dan weer goed is voor mijn portemonnee).
De eerste jaren als freelancer was ik dag in dag uit bezig met het gedoe dat je niet ziet bij die vogelvrije digitale nomade op dat strand. In mijn geval was dat fotografen regelen voor stukken, achter mensen hun gat zitten voor afspraken, stukken doorsturen om te laten nalezen, correcties doorsturen, overleggen met de redactie over de specifieke en steeds weer verrassende eisen van de geïnterviewden, bellen, gedoe oplossen dat het halen van de deadline er niet makkelijker op maakte. Nog eens een fotograaf bellen die nooit opnam. Nog eens iets inspreken. Nog eens door mijn mailbox ploeteren, met de moed der waanhoop.
Ik heb die eerste jaren regelmatig gedacht: werkte ik maar in een bank. Als in: kon ik de deur maar achter mij dichttrekken om vijf uur, en me niks meer van deze job aantrekken tot morgenochtend om negen uur. (aan zij die in een bank werken en met hun ogen rollen omdat dit ook nergens op slaat: vergeef het mij, ik heb werkelijk geen idee. Ik denk gelukkig) Ik heb ook heel vaak gedacht: had ik ook maar de voordelen van freelancen, en niet enkel de nadelen van onzekerheid en zotte uren en werken als iedereen al lang voor de tv hangt en in het weekend. Ja, als freelancer kun je zelf je uren kiezen, maar als je hele dagen slag om slinger moet werken om er te komen en je jezelf hebt wijsgemaakt dat dat betekent dat je elke onderbetaalde opdracht moet aannemen dan werk je gewoon weken van zoveel uur dat er geen tijd meer over is om om drie uur op een terras te gaan zitten. Om maar te zeggen: toen vond ik het niet tof. Ik heb vaak zitten wenen bij mijn psychologe omdat mijn schoudertjes het begaven onder de druk van voor iedereen goed willen doen, en me vergeten af te vragen of ik nog wel goed deed voor mezelf.
Ik liet mijn agenda bepalen door mensen die me zot maakten met hun last minute opdrachten die heel mijn planning overhoop haalden. Mijn planning was zo goed als onbestaande, dus als iemand me belde, dan keek ik in mijn agenda vol gaten en zei ik: oké. Waarop een week van stress en nog langere werkdagen volgde. Wat volgens mij zo hoorde.
Lang verhaal kort: ik zou het op die manier niet volhouden. Ik voelde het aan alles. Ik deed altijd maar door. Ik had als werknemer al eens thuisgezeten met een burnout, ik wist dus waar ik moest voor opletten. En ondertussen waren er twee kindjes bijgekomen, waarvan er toen al een naar school ging, iets dat mijn dagen en uren ook behoorlijk bepaalde. :aah:
Ik ben toen heel veel beginnen lezen over tijd en productiviteit. Beetje bij beetje begon ik in te zien dat ik meer structuur nodig had. Een plan, ook, ook al leek het toen alsof dat compleet nutteloos was, want wie kon zich in deze job houden aan een plan?
Ik heb ondertussen een plan. Ik weet perfect wat ik volgende week op welke dag moet doen om de deadlines te halen die ik moet halen. Ik heb mezelf ook beetje bij beetje geleerd om afspraken met mezelf na te komen, wat kwestie is van beseffen dat je anders leeft volgens een ander zijn agenda. Neen zeggen en grenzen stellen gaat me beter af dan enkele jaren geleden, en ik heb ook geleerd om een pauze in te lassen in plaats van onmiddellijk overal ja op te zeggen, zoals het een echte pleaser betaamt.
Maar wat voor mij het meeste verschil maakt in mijn dagelijks bestaan zijn themadagen. Thema-wuk? Dagen die een overkoepelend thema hebben in mijn agenda. Waardoor het duidelijk is wat ik wanneer moet inplannen.
Een beetje zoals je met een weekmenu op voorhand beslist wat je gaat eten, en met een budget wat je met je centen wilt doen. Dat kan dus net zo goed met tijd.
Dit zijn de themadagen waaraan ik me probeer te houden:
Ik heb 2 schrijfdagen per week, waarin ik erg onbereikbaar ben en wel in koffiehuizen ga zitten als ik daar zin in heb. Op die dagen doe ik wat je denkt dat ik doe: schrijven. Dat kunnen artikels zijn, maar ook blogposts, interviews, nieuwsbrieven of scripts voor podcasts. Ik schrijf van ’s ochtends tot ’s avonds, in blokken die met de jaren steeds langer zijn geworden, omdat ik beter ben geworden in gefocust werken. (met dank aan Cal Newport zijn Deep Work) In een ideale week staan die dagen ingepland op maandag en dinsdag.
Woensdag is bij mij een dag waarop ik aan nieuwe ideeën werk. Niet onbelangrijk als journalist. Dit is de dag waarop ik sleutel aan artikelvoorstellen, bijvoorbeeld. Als ik op woensdagnamiddag thuis ben met de kindjes heb ik hier maar een paar uur voor, is dat niet zo, dan is de woensdag ook mijn moment om educatie in te plannen. Online workshops volgen, artikels lezen die ik heb opgeslagen voor later, een boek doornemen dat mij is opgestuurd om te zien of er een stuk inzit. Een van mijn favoriete dagen van de week.
Donderdag is meestal mijn sociale dag. Ik probeer mijn meetings hier in te plannen, net als interviews, telefoontjes, afspraken met Anouck voor de podcast, al die dingen. Dat heeft als voordeel dat ik maar één dag moe ben van al dat gebabbel, en niet heel de week door. Ook de interviews voor mijn rubriek Doodgewone Dingen probeer ik in de mate van het mogelijke hier in te plannen.
Vrijdag is bij mij losse eindjes-dag. Met andere woorden: de dag waarop ik alle shit opkuis die nog moet opgekuist worden om met een gerust gemoed het weekend in te gaan. Soms is dat nog een halfuur langer in mijn mailbox hangen om de mails te beantwoorden die geen prioriteit hebben gekregen in de week. (sorry, iedereen die mij aanspreekt met “mamablogger”, die van jullie vloog gewoon rechtstreeks in de vuilbak. DON’T GET ME STARTED ON “Hallo, micro-influencer”) Soms is het facturatie of administratieve shizzle of pakjes gaan halen of brengen naar de post. Geen zwaar denkwerk, zodat ik er meestal in slaag om tegen drie uur de (b)engeltjes (ejem?) te gaan ophalen en me te beginnen verheugen op sushi.
Het weekend staat in het teken van leuke dingen met het gezinnetje, al is zondagnamiddag wel mijn planmoment. Dan is het bullet journal en digitale agenda in de aanslag en wordt alles nog wat concreter.
Het grote voordeel van zo’n systeem? Ik switch niet constant tussen taken, maar kan doordoen in blokken van een paar uur, waardoor ik belachelijk veel gedaan krijg. Ik zie dat echt als een concurrentieel voordeel, ondertussen. Ik ben misschien niet de beste, maar ik krijg wel geweldig veel gedaan, omdat ik keihard inzet op focussen. Aan het begin en einde van de dag plan ik een halfuur inbox in, en voor de rest probeer ik die zo veel mogelijk dicht te laten en mijn telefoon niet te dichtbij te leggen.
Ik zit ook elke zondag even samen met de man van mijn leven om af te spreken wie de kindjes ophaalt en wanneer, en om mijn andere activiteiten in te plannen, zoals minstens twee en liefst drie keer per week sporten tot ik een rood hoofd heb, bijvoorbeeld.
Soms worden dingen daarrond gepland, omdat ik ze nogal essentieel vind voor mijn mentale gezondheid. Allemaal vanuit de gedachte dat op voorhand plannen en nadenken ervoor zorgt dat ik -als ik dan eens onverwacht een uur over heb- dat niet verdoe aan wat ik vroeger altijd deed: door Instagram scrollen en me afvragen waarom ik nooit ergens tijd voor heb.
Het leek even gedoe, om me bezig te houden met het uitdenken van mijn dagen, en het heeft even geduurd voor ze op punt stonden, maar nu win ik er zoveel tijd en gemoedsrust mee. Zeker omdat het deel uitmaakt van een systeem waarin ik het samen met een geweldig ochtendritueel en het automatiseren van bepaalde zaken inzet om vooral heel veel tijd te winnen. Ik werk ondertussen veel minder, maar ik krijg meer gedaan dan toen ik een paar jaar geleden als ongeleid projectiel op alles reageerde.
Waarom ik u dat allemaal vertel? Omdat Anouck en ik er een volledige online cursus over hebben gemaakt, die zo hard de moeite is dat we denken dat iedereen er baat bij kan hebben. Ja, ook jij. Niet alleen freelancers die worstelen met een gebrek aan structuur en overzicht, maar ook werknemers, want zo hebben we er ondertussen wel wat onder onze cursisten. Zij slagen er net zo goed in om de uren waar ze wel controle over hebben weer in handen te nemen, wat voor een geweldig verschil kan zorgen in het gevoel dat ze over hun dagen hebben.
We leren je onder meer hoe je je ideale week ontwerpt, ook als je niet over alles zelf kunt kiezen. Hoe je routines kunt inzetten om ervoor te zorgen dat je de dingen gedaan krijgt die je gedaan wilt krijgen. We leren je wat deep work inhoudt, en hoe je het krijgt ingebouwd in jouw dagen. En nog zo’n favoriet: het batchen van taken, een principe dat een enorm verschil maakt voor iedereen die onze cursus volgt.
Stap voor stap tonen we je hoe een systeem waarop je kan rekenen niet alleen zorgt voor duidelijkheid, maar ook voor gemoedsrust. Omdat je eindelijk ook weet wanneer je mag stoppen met werken. Stel je voor. Dat je eens klaar zou zijn, begot.
Onze cursus heet Baas over eigen Tijd, en je volgt hem volledig online en op eigen tempo (al is er wel een gameplan) door middel van video’s, blogposts, en heel veel concrete voorbeelden. Er is ook een werkboek van 40 pagina’s bij, en een fantastische community van Tijdsbazen die altijd klaarstaan om te helpen, mee te denken of te supporteren langs de zijlijn terwijl jij eindelijk weer controle krijgt over je uren. Het is de eerste cursus waarin Anouck en ik keihard achter al onze schermen laten kijken.
Volgende week beginnen we er al mee, en dan kan het snel gaan. Zoals bij Miet, een van onze cursisten van de vorige lichting.
Wij preus lik feertig he ja, zoals na elk mailtje waarin mensen zeggen dat ze het gevoel hebben meer uren te hebben dan ze voor mogelijk hielden. Zaligste ooit.
Aan het begin van dit jaar maakte ik een op het eerste zicht behoorlijk random lijstje van negentien dingen die ik gedaan wil krijgen voor we op 31 december “gelukkig nieuwjaar!!!” roepen. (en ik dat naar jaarlijkse gewoonte hoor vanuit mijn bed, maar dat is een ander verhaal) Elke maand maak ik een update van de laatste wapenfeiten.
1. Een massage @ home boeken Check. In januari. Ik zou ondertussen wel nog eentje vermogen, want mijn nek zit vast.
2. Twee dagen met mezelf naar Londen Check. Ja, zalig he. Meer kan ik daar niet over zeggen. Vreselijk van genoten, blij dat ik er tijd voor heb gemaakt in een drukke periode.
3. De akoestiek van de crib aanpakken Dit ligt even stil, omdat we nog prijzen moeten vragen bij een paar andere leveranciers, maar ge kent dat. Er waren veel mensen die zich afvroegen wat we gingen doen, omdat ze met hetzelfde probleem zaten in hun crib. Het zal waarschijnlijk een geluidsabsorberende wand worden tegen een van onze livingmuren, en in principe zou je daar niet te veel van mogen zien, maar wel een serieus resultaat van moeten hebben op niveau van geluid. To be continued.
4. Deelnemen aan de Dodentocht Nog altijd het plan, al besef ik na mijn zomerse 18K van vorig weekend dat dat toch alleszins geen sinecure wordt. Honderd kilometer is vér, joenge.
5. Wandelen met een hond uit het asiel Check. De gelukkige was Pluto, een kranige yorkshire terrier die er nu ook weer niet zo gelukkig uitzag, want het was precies wat tegen zijn goesting, wat ook Dexter niet ontging. Hij wilde de volgende keer een leuke hond om mee te gaan wandelen. Sorry, Pluto, maar Flo vond het wel leuk om de leiband te mogen vasthouden voor het volle kwartier waarin jij bereid was om af en toe een pootje te verzetten.
6.In zee zwemmen Nog niet check, maar we zijn wel al aan zee geweest. Het is een begin.
7. Vuurwerk zien met de kindjes
8. 40 boeken lezen, waarvan de helft fictie Ik ben ondertussen bezig aan mijn tiende boek van 2019, ik zie dat lukken. Je kunt je altijd inschrijven op mijn boekennieuwsbrief #nevernotreading om elke maand een mail te krijgen met wat ik heb gelezen.
9. De tuin laten aanleggen Er moet nog gras gezaaid, maar ondertussen is er sprake van een terras. Met een uitzicht, zoals je kunt zien op de foto hierboven. Een terras! Om boekjes op te lezen en een barbecue op te zetten en uit te vogelen hoe zo’n ding werkt! Jah, kan ik anders dan content zijn?
10. Meegaan met een luchtballon
11. Een boek schrijven
12. Eten bij Hof van Cleve Ik heb onze reservatie voor binnenkort net nog moeten bevestigen, dus nog even.
13. Regelmatig date nights en dagjes vrij met Youri Het is druk. Er is volgende week wel een tripje met de kindjes voorzien voor het krokusverlof, want wij hebben drie dagen in een boomhut gewonnen. Niet volledig hetzelfde als een date night, as we all know, maar wel leuk, denken we.
14. Opleiding hulpkok starten in avondonderwijs
15. Fotoboeken 2017 en 2018 af en geprint Awel, ik wil hier een projectje van maken voor maart.
16. Mijn bureau inrichten Er is ondertussen een iets concreter idee, en ik heb beslist dat ik een koffiemachine nodig heb. En iets met een plank en een kast uit de IKEA. Tot zover.
17. “Vrijdag Movienight” invoeren Heet ondertussen “sushi and a movie“. Al moet ik toegeven dat er altijd meer kans is op die sushi dan op dat ik daadwerkelijk ga zitten voor die film en hem uitkijk. Kan zeker beter, maar de intentie is er elke week.
18. Een halve dag educatie per week invoeren Van geen kanten. Altijd alsnog te veel deadlines en te weinig tijd, ondanks de goede bedoelingen.
19. Kinderdates, afgewisseld per maand Bwah. Ik heb beseft dat ik een lijstje moet maken van mogelijke uitstapjes met elk van mijn kinderen, want anders heb ik vooral wat Flo betreft te weinig inspiratie. Dus tips welkom voor dates met een dochter van binnen een dag drie (OMG!) en een zoon van zes en half. Dan ga ik er misschien waarachtig werk van maken.
