Category Archives: lilith tipt

Waarom ik elk jaar een deel van mijn budget investeer in opleidingen

Jullie kennen mij ondertussen goed genoeg om te weten dat ik niet hersenloos met geld smijt. Ik ben niet opgevoed met veel geld, ik ben voorzichtig van nature, en dus heeft het een tijd geduurd voor ik het geld dat ik verdiende durfde investeren in mezelf. Toen ik zelfstandig werd kwam het niet eens bij me op. Ik studeerde journalistiek, en dat leek het dan lang. Ik werkte, deed voort, werkte nog wat. Dacht dat ik wel beter zou worden al doen. Dat was ook voor een deel zo.

Ondertussen ben ik bijna dertien jaar zelfstandig. Ik definieer mezelf niet meer als freelance journalist, omdat ik ondertussen veel meer doe dan enkel reportages maken. Ik maak content in heel wat vormen, boeken, podcasts, online cursussen, en dan ben ik er nog niet eens.

Dat ik dat kan doen heeft te maken met het feit dat ik al een paar jaar geld dat ik verdien investeer in opleiding. Online cursussen en memberships, bijvoorbeeld. Ik heb daar al over verteld in onze podcast, en als ik erop terugkijk dan wou ik dat ik vele jaren eerder had beseft dat ik nog zoveel te leren had.

Ja, ik lees elk jaar veel boeken, maar ik vind dat je een boek niet kunt vergelijken met het leren van een systeem dat je toelaat om je dingen echt eigen te maken. Er is zo’n groot verschil tussen iets weten en iets ook echt doen. Als iemand me kan leren hoe ik iets echt kan implementeren in mijn leven, dan betaal ik daar graag voor. Omdat de opleidingen die ik ondertussen volgde zichzelf al in veelvoud hebben terugbetaald. Ik volg dan ook niet om het even wat, en de investeringen die ik heb gemaakt waren eigenlijk zo goed als altijd de moeite. Ik zit elke week te studeren, tegenwoordig. Over van alles en nog wat. Soms tijdens mijn ochtendroutine, soms ’s avonds of in het weekend. Ik geniet daar belachelijk hard van, ook.

Vandaag hoorde ik mijn geliefde Brooke Castillo daar iets over zeggen in haar geweldige podcast. “Zou je liever een miljoen dollar winnen of verdienen?“, vroeg ze. Waarop ze zei dat het eerste kiezen niet zo slim was, omdat je door dat geld te winnen het proces niet telkens opnieuw kon herhalen. Dat is wat een goede coach doet, hoorde ik ook in deze podcast van De Standaard. En dat doe ik ook in de online cursus Baas over eigen Tijd die ik met Anouck Meier maakte, en die maandag voor de laatste keer dit jaar live gaat.

We geven je geen maand vakantie, ook al weten we door onze test op Werk & Leven dat jullie die wel zouden kunnen gebruiken. We leren jullie wel een systeem aan dat toelaat om de rest van jullie leven jullie dagen in te richten op een manier die jullie dient. En dat is volgens ons nog veel meer waard.

In aflevering 25 van Werk & Leven heb ik het met Anouck over jezelf blijven opleiden als ondernemer, en de vele manieren waarop we met vallen en opstaan leerden hoe je je eigen baas wordt en blijft. We delen onze acht voornaamste lessen uit meer dan tien jaar ondernemerschap.

Mocht je interesse hebben om een deel van ons systeem gratis en voor niks mee te krijgen: we geven maandag om 14 uur een online workshop over themadagen, en het wordt keihard de moeite.

Kun je er niet bij zijn op dat moment? We sturen de herhaling naar de mailbox van iedereen die zich hier geregistreerd heeft. Doen!

hoe themadagen mijn bestaan hebben gered (en hoe jij er ook mee aan de slag kunt)

Zo vrij als een freelancer” zou een uitdrukking kunnen zijn, maar heeft het volgens mij niet gehaald omdat de realiteit niet altijd overeen komt met de uitdrukking. Als mensen horen dat ik “volledig freelance” werk, dan zien ze vaak beelden voor zich van hippe koffiehuizen met mij erin, ontspannen typend met gezellig geroezemoes op de achtergrond. Heel de dag dure cappuccino’s drinkend zonder daar constant van naar het toilet te moeten. (want naar het toilet gaan doen we niet in van die beelden)

Dit is trouwens een van de eerste beelden die je vindt als je “freelancer” intikt op een beelddatabank:

Ik weet niet hoe het met mijn collega’s zit (can I get an amen?), maar ik werk zelden met zand in mijn onderbroek en zit ook behoorlijk zelden in hippe koffiehuizen (ze zijn dan ook eerder dungezaaid in de Westhoek, wat dan weer goed is voor mijn portemonnee).

De eerste jaren als freelancer was ik dag in dag uit bezig met het gedoe dat je niet ziet bij die vogelvrije digitale nomade op dat strand. In mijn geval was dat fotografen regelen voor stukken, achter mensen hun gat zitten voor afspraken, stukken doorsturen om te laten nalezen, correcties doorsturen, overleggen met de redactie over de specifieke en steeds weer verrassende eisen van de geïnterviewden, bellen, gedoe oplossen dat het halen van de deadline er niet makkelijker op maakte. Nog eens een fotograaf bellen die nooit opnam. Nog eens iets inspreken. Nog eens door mijn mailbox ploeteren, met de moed der waanhoop.

Ik heb die eerste jaren regelmatig gedacht: werkte ik maar in een bank.
Als in: kon ik de deur maar achter mij dichttrekken om vijf uur, en me niks meer van deze job aantrekken tot morgenochtend om negen uur. (aan zij die in een bank werken en met hun ogen rollen omdat dit ook nergens op slaat: vergeef het mij, ik heb werkelijk geen idee. Ik denk gelukkig) Ik heb ook heel vaak gedacht: had ik ook maar de voordelen van freelancen, en niet enkel de nadelen van onzekerheid en zotte uren en werken als iedereen al lang voor de tv hangt en in het weekend. Ja, als freelancer kun je zelf je uren kiezen, maar als je hele dagen slag om slinger moet werken om er te komen en je jezelf hebt wijsgemaakt dat dat betekent dat je elke onderbetaalde opdracht moet aannemen dan werk je gewoon weken van zoveel uur dat er geen tijd meer over is om om drie uur op een terras te gaan zitten. Om maar te zeggen: toen vond ik het niet tof. Ik heb vaak zitten wenen bij mijn psychologe omdat mijn schoudertjes het begaven onder de druk van voor iedereen goed willen doen, en me vergeten af te vragen of ik nog wel goed deed voor mezelf.

Ik liet mijn agenda bepalen door mensen die me zot maakten met hun last minute opdrachten die heel mijn planning overhoop haalden. Mijn planning was zo goed als onbestaande, dus als iemand me belde, dan keek ik in mijn agenda vol gaten en zei ik: oké. Waarop een week van stress en nog langere werkdagen volgde. Wat volgens mij zo hoorde.

Lang verhaal kort: ik zou het op die manier niet volhouden. Ik voelde het aan alles. Ik deed altijd maar door. Ik had als werknemer al eens thuisgezeten met een burnout, ik wist dus waar ik moest voor opletten. En ondertussen waren er twee kindjes bijgekomen, waarvan er toen al een naar school ging, iets dat mijn dagen en uren ook behoorlijk bepaalde. :aah:

Ik ben toen heel veel beginnen lezen over tijd en productiviteit. Beetje bij beetje begon ik in te zien dat ik meer structuur nodig had. Een plan, ook, ook al leek het toen alsof dat compleet nutteloos was, want wie kon zich in deze job houden aan een plan?

Ik heb ondertussen een plan. Ik weet perfect wat ik volgende week op welke dag moet doen om de deadlines te halen die ik moet halen. Ik heb mezelf ook beetje bij beetje geleerd om afspraken met mezelf na te komen, wat kwestie is van beseffen dat je anders leeft volgens een ander zijn agenda. Neen zeggen en grenzen stellen gaat me beter af dan enkele jaren geleden, en ik heb ook geleerd om een pauze in te lassen in plaats van onmiddellijk overal ja op te zeggen, zoals het een echte pleaser betaamt.

Maar wat voor mij het meeste verschil maakt in mijn dagelijks bestaan zijn themadagen. Thema-wuk? Dagen die een overkoepelend thema hebben in mijn agenda. Waardoor het duidelijk is wat ik wanneer moet inplannen.

Een beetje zoals je met een weekmenu op voorhand beslist wat je gaat eten, en met een budget wat je met je centen wilt doen. Dat kan dus net zo goed met tijd.

Dit zijn de themadagen waaraan ik me probeer te houden:

Ik heb 2 schrijfdagen per week, waarin ik erg onbereikbaar ben en wel in koffiehuizen ga zitten als ik daar zin in heb. Op die dagen doe ik wat je denkt dat ik doe: schrijven. Dat kunnen artikels zijn, maar ook blogposts, interviews, nieuwsbrieven of scripts voor podcasts. Ik schrijf van ’s ochtends tot ’s avonds, in blokken die met de jaren steeds langer zijn geworden, omdat ik beter ben geworden in gefocust werken. (met dank aan Cal Newport zijn Deep Work) In een ideale week staan die dagen ingepland op maandag en dinsdag.

Woensdag is bij mij een dag waarop ik aan nieuwe ideeën werk. Niet onbelangrijk als journalist. Dit is de dag waarop ik sleutel aan artikelvoorstellen, bijvoorbeeld. Als ik op woensdagnamiddag thuis ben met de kindjes heb ik hier maar een paar uur voor, is dat niet zo, dan is de woensdag ook mijn moment om educatie in te plannen. Online workshops volgen, artikels lezen die ik heb opgeslagen voor later, een boek doornemen dat mij is opgestuurd om te zien of er een stuk inzit. Een van mijn favoriete dagen van de week.

Donderdag is meestal mijn sociale dag. Ik probeer mijn meetings hier in te plannen, net als interviews, telefoontjes, afspraken met Anouck voor de podcast, al die dingen. Dat heeft als voordeel dat ik maar één dag moe ben van al dat gebabbel, en niet heel de week door. Ook de interviews voor mijn rubriek Doodgewone Dingen probeer ik in de mate van het mogelijke hier in te plannen.

Vrijdag is bij mij losse eindjes-dag. Met andere woorden: de dag waarop ik alle shit opkuis die nog moet opgekuist worden om met een gerust gemoed het weekend in te gaan. Soms is dat nog een halfuur langer in mijn mailbox hangen om de mails te beantwoorden die geen prioriteit hebben gekregen in de week. (sorry, iedereen die mij aanspreekt met “mamablogger”, die van jullie vloog gewoon rechtstreeks in de vuilbak. DON’T GET ME STARTED ON “Hallo, micro-influencer”) Soms is het facturatie of administratieve shizzle of pakjes gaan halen of brengen naar de post. Geen zwaar denkwerk, zodat ik er meestal in slaag om tegen drie uur de (b)engeltjes (ejem?) te gaan ophalen en me te beginnen verheugen op sushi.

Het weekend staat in het teken van leuke dingen met het gezinnetje, al is zondagnamiddag wel mijn planmoment. Dan is het bullet journal en digitale agenda in de aanslag en wordt alles nog wat concreter.

Het grote voordeel van zo’n systeem? Ik switch niet constant tussen taken, maar kan doordoen in blokken van een paar uur, waardoor ik belachelijk veel gedaan krijg. Ik zie dat echt als een concurrentieel voordeel, ondertussen. Ik ben misschien niet de beste, maar ik krijg wel geweldig veel gedaan, omdat ik keihard inzet op focussen. Aan het begin en einde van de dag plan ik een halfuur inbox in, en voor de rest probeer ik die zo veel mogelijk dicht te laten en mijn telefoon niet te dichtbij te leggen.

Ik zit ook elke zondag even samen met de man van mijn leven om af te spreken wie de kindjes ophaalt en wanneer, en om mijn andere activiteiten in te plannen, zoals minstens twee en liefst drie keer per week sporten tot ik een rood hoofd heb, bijvoorbeeld.

Soms worden dingen daarrond gepland, omdat ik ze nogal essentieel vind voor mijn mentale gezondheid. Allemaal vanuit de gedachte dat op voorhand plannen en nadenken ervoor zorgt dat ik -als ik dan eens onverwacht een uur over heb- dat niet verdoe aan wat ik vroeger altijd deed: door Instagram scrollen en me afvragen waarom ik nooit ergens tijd voor heb.

Het leek even gedoe, om me bezig te houden met het uitdenken van mijn dagen, en het heeft even geduurd voor ze op punt stonden, maar nu win ik er zoveel tijd en gemoedsrust mee. Zeker omdat het deel uitmaakt van een systeem waarin ik het samen met een geweldig ochtendritueel en het automatiseren van bepaalde zaken inzet om vooral heel veel tijd te winnen. Ik werk ondertussen veel minder, maar ik krijg meer gedaan dan toen ik een paar jaar geleden als ongeleid projectiel op alles reageerde.

Waarom ik u dat allemaal vertel? Omdat Anouck en ik er een volledige online cursus over hebben gemaakt, die zo hard de moeite is dat we denken dat iedereen er baat bij kan hebben. Ja, ook jij. Niet alleen freelancers die worstelen met een gebrek aan structuur en overzicht, maar ook werknemers, want zo hebben we er ondertussen wel wat onder onze cursisten. Zij slagen er net zo goed in om de uren waar ze wel controle over hebben weer in handen te nemen, wat voor een geweldig verschil kan zorgen in het gevoel dat ze over hun dagen hebben.

We leren je onder meer hoe je je ideale week ontwerpt, ook als je niet over alles zelf kunt kiezen. Hoe je routines kunt inzetten om ervoor te zorgen dat je de dingen gedaan krijgt die je gedaan wilt krijgen. We leren je wat deep work inhoudt, en hoe je het krijgt ingebouwd in jouw dagen. En nog zo’n favoriet: het batchen van taken, een principe dat een enorm verschil maakt voor iedereen die onze cursus volgt.

Stap voor stap tonen we je hoe een systeem waarop je kan rekenen niet alleen zorgt voor duidelijkheid, maar ook voor gemoedsrust. Omdat je eindelijk ook weet wanneer je mag stoppen met werken. Stel je voor. Dat je eens klaar zou zijn, begot.

Onze cursus heet Baas over eigen Tijd, en je volgt hem volledig online en op eigen tempo (al is er wel een gameplan) door middel van video’s, blogposts, en heel veel concrete voorbeelden. Er is ook een werkboek van 40 pagina’s bij, en een fantastische community van Tijdsbazen die altijd klaarstaan om te helpen, mee te denken of te supporteren langs de zijlijn terwijl jij eindelijk weer controle krijgt over je uren. Het is de eerste cursus waarin Anouck en ik keihard achter al onze schermen laten kijken.

Volgende week beginnen we er al mee, en dan kan het snel gaan.
Zoals bij Miet, een van onze cursisten van de vorige lichting.

Wij preus lik feertig he ja, zoals na elk mailtje waarin mensen zeggen dat ze het gevoel hebben meer uren te hebben dan ze voor mogelijk hielden. Zaligste ooit.

Inschrijven kan tot vrijdag om 15 uur.



lilith is een tijdsbaas

Er zijn een paar thema’s in mijn leven waar ik maar geen genoeg van krijg. Tien om te zien-hits uit de jaren negentig. Oude afleveringen van Friends. Maar ook: tijd en hoe je daar zoveel mogelijk dingen in kunt doen die je zelf tof vindt.

Het is dan ook gek dat het tot ergens vorig jaar heeft geduurd voor ik me concreet de vraag heb gesteld waar mijn tijd eigenlijk naartoe gaat. Alsof je al twintig jaar op dieet bent, maar het antwoord schuldig moet blijven op de vraag hoeveel je eigenlijk weegt. Ik ben nochtans van het meten is weten-principe, maar had het gekke idee dat ik wel wist waar mijn tijd naartoe ging. Niet dus.

Het was dankzij het lezen van een boek van Laura Vanderkam, time evangelist (in mijn hoofd, ze zou zichzelf vast nooit zo bestempelen), dat ik de mogelijkheid begon te entertainen om eens aan de slag te gaan met tijdsregistratie. Het is zoals het klinkt: droogweg een werkblad openen in Excel, en over elk blok van 30 minuten opschrijven wat de invulling was. Dat doe je zo gedetailleerd of vaag als je zelf wilt ( door masturberen gewoon “zelfzorg” te noemen, bijvoorbeeld), maar hoe gedetailleerder je bijhoudt, hoe meer je achteraf aan de data hebt die je hebt verzameld.

Toen ik eraan begon leek het een klusje waar je vooral snel vanaf wilt zijn, maar niks bleek minder waar. Ik was zo enthousiast dat ik het lef had om drie drukbezette BV’s te vragen om hetzelfde te doen voor een stuk in De Standaard Magazine, en hun conclusie was gelijk aan die van mij: tijdsregistratie is niet alleen een vreselijk boeiend experiment, het zorgt er ook nog eens voor dat je beter met je tijd omspringt.

Aja, want net als bij diëten waarbij je een eetdagboek moet bijhouden en zo automatisch minder gaat eten, is het bij tijdsregistratie zo dat er ongemakkelijkheid ontstaat bij het vierde blokje waarin je “sociale media checken” moet typen, terwijl er eigenlijk gewerkt moet worden.

Dingen die de BV’s en ik niet hadden verwacht: dat tijd registreren voor sommige mensen een beetje verslavend werkt. Omdat het een houvast biedt. Dat het enorm verhelderend is om een week zwart op wit te zien staan waar jouw kostbare 168 uren naartoe gaan. Dat het de basis kan vormen van een volledige ommezwaai in de manier waarop jij je uren indeelt, en misschien nog belangrijker: de manier waarop jij naar die uren kijkt. Dat de kans bestaat dat je inziet dat je veel meer tijd hebt dan je denkt.

Lang verhaal kort: de schellen vielen keihard van mijn ogen.
Uiteindelijk was de eerste week van mijn uren registreren de start van vele weken, en vormden mijn ontdekking en inzichten uiteindelijk de basis van het idee voor “Baas over eigen Tijd“, een online cursus die ik samen met mijn geweldige podcast co-host en productiviteitsgeek Anouck Meier lanceerde in november van vorig jaar.

Een cursus die ondertussen een hele lijst enthousiast afgestudeerde tijdsbazen voortbracht, die allemaal de controle over hun uren terugnamen. Want daar gaat het vooral om: niet om meer doen in minder tijd, en regelrecht richting een burnout te crossen. Wel om ervoor te zorgen dat de uren die je beschikbaar hebt niet aan het toeval en de goesting van het moment worden overgelaten, wat zoveel meer leute en voldoening oplevert op langere termijn.

Als mensen me vragen hoe het komt dat ik zoveel gedaan krijg van de dingen die ik gedaan wil krijgen, dan kan ik maar dat zeggen: plannen en beslissingen op voorhand nemen heeft bij mij weinig met wilskracht te maken, maar wel met daar elke dag opnieuw van inzien hoeveel dat mij oplevert. Ik heb lang gewacht tot het vanzelf zou beteren, maar dat doet het dus niet. Werken aan een systeem en dingen vergemakkelijken door ze te automatiseren of deel te laten uitmaken van je routines doet dat wel.

We doen zoveel meer dan onze tijd registreren.
Dat registreren is wel de start van een compleet systeem waarmee we samen aan de slag gaan om weer controle te krijgen over de vele uren die er vaak langs ramen en deuren blijken door te vliegen.

De reacties op de cursus waren zalig.

Ik heb het gevoel dat ik een enorme shortcut genomen heb op weg naar een efficiënter en vervulder leven. Een verademing in een zee van veel te serieuze workshops en een veelheid van productiviteitsliteratuur waar ik me nu lekker niet meer hoef door te worstelen!”, sprak cursiste Joke.

“De cursus is van hoge kwaliteit, en geen idee hoe Kelly en Anouck erin slagen, maar voelt ook heel warm en vertrouwd aan. Tijdens online cursussen kan ik me soms zo een beetje ‘onzichtbaar’ voelen, alsof het niet uitmaakt of ik nu aan het volgen ben of niet, maar bij deze cursus heb ik dat totaal niet!”, zei Sietske.

En Valerie noemde het “een lifechanging cursus die minstens dubbel de prijs waard is” in een post op Instagram.

Wij dansen dan rond als halve onnozelaars, jullie mogen dat weten.

Veel van het enthousiasme heeft ook te maken met de toffe community die bij de cursus hoort, stuk voor stuk gemotiveerde mensen die samen aan de slag gaan om de controle over hun dagen te verbeteren.

Binnenkort openen we de deuren nog een keer, en om je een idee te geven van hoe wij ons leven hebben veranderd op basis van tijdsindeling en focus geven Anouck en ik op maandag 13 mei een boeiende online workshop, waarin we enkele misverstanden de wereld uithelpen over time management, én vooral: enkele van onze beste strategieën delen om zelf meer te halen uit de tijd die je hebt.

We vertellen hoe wij erin slagen om op een werkuur of dertig per week meer gedaan te krijgen dan toen we enkele jaren geleden soms dubbel zoveel werkten, en hoe daar geen zwarte magie achterzit, maar een systeem dat we hebben aangepast tot het meer was dan vage inspiratie.

Wil je je inschrijven voor onze online workshop?

Dan kan dat hier, gratis en voor niks. Kun je er niet live bijzijn, dan sturen we je achteraf de replay door, zodat je alles op eigen tempo kunt bekijken of nog eens herbekijken.

Je zult het je niet beklagen!

lilith is een mooimaker (en haar kinderen ook)

Ik was al een mooimaker voor ik werd gevraagd om er een te zijn. Ooit werd ik namelijk door Ruth op de rooster gelegd rond mijn passies en interesses, en toen viel dat woord al. Dat ik graag mooie dingen zie, en ook dingen graag mooi maak. Dat klopt. Tegelijk ben ik bij momenten ook een slordige chaoot, dus alles is wel in balans.

Mijn nieuwe buurt is een van de dingen die ik graag proper zie.

Het is hier rustig en mooi, maar het is ook een grote bouwwerf, en dat trekt blijkbaar aan als het gaat om rommel achterlaten.

Niet enkel bouwafval (gasten, volgens mij zijn jullie jullie ijzeren trappen, zakken vol steenpuin en palletten vergeten mee te nemen), maar ook hamburgerdozen, blikjes, flessen, noem het op en je vindt het hier in veelvoud.

Als het mooi weer is doen wij al eens de toer van de wijk met de kindjes, gewapend met een vuilniszak of twee en een vuilnisgrijper die we kregen van de stad. Een van de eerste vrije teksten die Flo in de klas maakte ging over afval en stoute mensen die blikjes op straat gooien. Om maar te zeggen: het is nogal blijven hangen.

Onlangs stuurden de mensen van Mooimakers ons een tof pakket op om onze stoep nog eens extra goed schoon te maken voor de lente. Het was maar een woord, en dus mochten ze nog eens op pad, iets dat zowel Flo als Dexter altijd weer geweldig vinden. Als ik ze liet doen, ze raapten afval tot morgenochtend. Iets dat in onze wijk eigenlijk zelfs doenbaar zou zijn, want er ligt echt wel genoeg. Dit was het resultaat van een dik halfuur opruimen.

Vielen hier ook in de smaak: de stoepverfset (van Ses), de krijtstempels voor aan de voeten (waar je gekleurd krijt indoet, wreed tof), en de set om mandala’s te maken met krijt.

Onze nieuwe tegels zijn direct ingewijd, bij gebrek aan stoep voor de deur die nog moet worden aangelegd.

Via de site van Mooimakers kun je trouwens je eigen stoep claimen, proper maken en houden.

Geen slecht idee, volgens mij.
Doen jullie soms de toer in eigen omgeving?

We <3 het Yper Museum (and so will you)

IMG_0331Wie aan Ieper en musea denkt, kan moeilijk om het In Flanders Fields Museum heen. Hoewel, ik herinner me het moment waarop ik in mijn eerste jaar journalistiek een presentatie over mijn stad moest geven, en iedereen (ja, zelfs die skater uit Genk) er al was geweest, behalve ik. Awkward. Maar dat heb ik later ruimschoots goedgemaakt.

Het In Flanders Fields Museum is altijd de moeite, als Ieperling mag je daar gratis binnen, en met een zoon die nogal aan de leergierige kant is (laat dat mijn understatement van de eerste maand van 2019 zijn) is het altijd een mogelijke trip bij regenweer. Sinds een paar maanden hebben we nog een bijzonder leuke optie: het Yper Museum. Een gloednieuw museum dat knal naast het IFFM ligt, en de geschiedenis van de stad belicht, naast die van de Eerste Wereldoorlog.

IMG_0332

Het resultaat is een modern museum dat wat doet denken aan het eerste, maar tegelijk een tegenpool is. Niet het donkere van de oorlog, maar het vrolijke en kleurrijke van een stad die zich al eeuwen op allerhande manieren heeft weten terug te plooien. Een veerkrachtige stad met negen levens, zoals het zo mooi wordt verwoord, verwijzend naar onze liefde voor katten. (allez, toch sinds we gestopt zijn met ze levend van de Lakenhalle te gooien en overgegaan zijn op pluche. Sorry voor alles)

IMG_0347

Dexter en ik zijn ook nogal zot van de enorme collectie insignes die gevonden werden aan de Verdronken Weides in Ieper. Supercool om naar te kijken. Zot gedetailleerd ook, van die middeleeuwers. Onze welgemeende complimenten daarvoor.

IMG_0336

Het museum is leutig (echt waar, ik heb nog nooit zoveel gelachen in een museum), het is boeiend, er zijn geweldig veel interactieve elementen voor kinderen (de riolen van de oude stad uitspoelen for the win!), die er ook een zoektocht naar katjes kunnen doen die overal verstopt zitten, en aan het einde een cadeautje mogen kiezen. Altijd een succes bij die van mij. Ook de recente geschiedenis krijgt er een mooie plek, waardoor ik altijd nostalgisch en vol #ieperliefde buiten stap.

IMG_0339

Ik ben er ondertussen een keer of vijf geweest, en niet alleen omdat mijn hoofd ook ergens op een computer met inspirerende Ieperlingen staat. (ja, ik heb daar languit over bericht in mijn dagboek)

IMG_0355

In elk geval: het Yper Museum moet op uw lijstje staan bij het volgende bezoek aan de stad. Beloof het mij, ge zult het u niet beklagen.

Volgende week zijn ze even dicht, daarna weer elke dag open van tien tot zeventien uur, behalve op maandag. Alle info over het museum vind je hier. Op zoek naar andere toffe plekken in Ieper? Ik heb ooit eens een lijstje gemaakt met zestien tips om je bezoek aan Ieper nog leuker te maken. 

Als lilith maar tien kookboeken kon meenemen naar de nieuwe crib, dan waren het deze

shutterstock_558854719Eerst en vooral: een dikke merci voor alle tips rond verhuizen. Ik heb er al behoorlijk wat uitgehaald. Die kodiboxen gaan we proberen, lijkt me verdraaid handig. Net als een hoop tips rond eten, wc-papier en andere dingen des levens en verhuizens.

Heel wat mensen raadden me ook aan om vooral veel weg te doen.
Dat komt goed uit, want daar ben ik al vele jaren mee bezig, inderdaad in aanloop naar een nieuwe, veel minder met brol gevulde crib.

Er zitten ook nog eens twee opruimrondes in het stappenplan dat Ilse voor me uitwerkte.
Een snelle, waarmee ik ondertussen klaar ben (alleen nog een rondje Kringloop te gaan), en een uitgebreidere. Mijn doel: een crib met veel en veel minder. Dat lijkt te gaan lukken. Misschien is dat nog het zaligste van allemaal: het gevoel dat ik eindelijk alle dozen vol nutteloze brol achter me zal hebben gelaten als we in onze blokkendoos aan het water trekken.

IMG_2240

Er komt geen boekenkast in onze nieuwe living.
Jep, geloof het of niet.

Ooit was mijn boekencollectie mijn pride and joy, maar die tijd ligt al weer lang achter me.
Ik herlees zelden of nooit en geef veel boeken weg.  Daarnaast doe ik van leve de bib en mijn Kindle.

Ultiem doel voor de volgende crib: nog ergens een plankje in een kast met mijn to read-hoopje in.
De boeken die gelezen zijn mogen dan systematisch weer naar een volgende eigenaar.

Ook wat kookboeken betreft wil ik niet langer in hetzelfde bedje ziek zijn.
Ik heb mezelf de vraag gesteld welke boeken ik niet zou kunnen missen, in plaats van welke mee mogen. Ik denk dat het er niet meer dan vijftien worden, en daarvan weet ik dat onderstaande tien zeker geselecteerd worden. Omdat het de boeken zijn waar ik altijd weer naar teruggrijp.

Deze boeken neem ik zeker mee:

IMG_2852

  1. Hoe te eten van Nigella Lawson
    Ik heb geen idee meer waar en wanneer ik het kocht, en elke keer ik het opdiep bedenk ik me dat ik niet goed snap waarom ik het heb gekocht, want het is zonder foto’s, en niet bepaald een kookboek dat ik snel zou kopen. Misschien heb ik het gekregen? In elk geval: merci aan diegene die het me dan gaf, want dit is een van mijn lievelingskookboeken ooit. Het dateert uit 2002, is goed geschreven en staat vol recepten waar ik vaak naar teruggrijp (de kip met citroen, de balletjes in tomatensaus, de petits pois à la française) en telkens ik er iets uit lees of klaarmaak heb ik maar een voornemen: dat vaker doen.
  2. Thuiskomen van Dorien Knockaert
    Ik heb er al over geschreven, hoe het laatste boek van Dorien zich razendsnel een weg wist te banen tot in de hoogste regionen van mijn kookboekenlijst. In februari schreef ik: “Ik kan dat boek niet voldoende bejubelen. Het is mijn lievelingskookboek van het moment, en als ik maar tien kookboeken mocht houden, dan was deze er zeker bij.” Bij deze. Het duurt soms van februari tot mei voor ik eens aan de blogposts toekom waar ik aan denk, maar al lang content dat het er überhaupt van komt.
  3. De moestuin van Mme Zsazsa
    Daar heb je Dorien weer, samen met Kim van Mme Zsazsa. Ook dit blijft een van mijn lievelingsboeken. Ik blijf het zot vinden, alle info die erin staat over groenten en moestuinieren, in combinatie met de heerlijke recepten van Dorien. Favorieten, you ask? De chocoladetaart met rode bietjes, waarvan ik altijd wel het recept naar iemand moet mailen als ik ermee uitpak, de frittata die nooit mislukt, en de lauwe aspergesalade van mijn dromen. Ondertussen al flink beduimeld ook, altijd een goed teken.IMG_2853
  4. Plenty van Ottolenghi
    Er zijn ook kookboeken die ik wil houden omdat ze volgens mij enorm potentieel hebben, ook al heb ik er nu ook weer nog niet geweldig veel uit gekookt. Lees honderd keer minder dan ik zou willen. Plenty van Yotam Ottolenghi is er daar zeker een van. Wat ik klaarmaakte was wel allemaal lekker. Denken we aan de pittige tofuvuurdraak die ik dringend nog eens moet maken, en de overheerlijke sobanoedels met aubergine en mango. Mijn toekomst is weer vegetarischer aan het worden, voel ik, dus ik ga deze weer wat vaker openslaan.
  5. Ons Kookboek van de kvlv
    Gekregen van mijn meme met kerstmis in het jaar dat ik alleen ging wonen, en ik kan daar geen afstand van nemen. Ik kook er ook best regelmatig uit. Als ik wafeltjes wil bakken met mijn nieuw wafelijzer, bijvoorbeeld, of op zoek ben naar een manier om een stuk vis te maken dat ik niet goed ken. Dus die mag mee. Wegens strepen ruimschoots verdiend.
  6. Keukendagboek van Nigel Slater
    Eerder een leesboek dan een kookboek, maar wel vol recepten. Ik ben een fan van Nigel Slater, zeker sinds ik hem eens mocht interviewen en het een innemend figuur bleek te zijn. En keukendagboek geeft mij zoveel inspiratie.IMG_2854
  7. Het saladeboek van Delicious
    Ik eet heel veel slaatjes, en ben altijd op zoek naar inspiratie zodat die meer inhouden dan sla met een paar bladen sla on the side. Dit boek is daar compleet de max voor. Al die mogelijkheden met groenten, dressings en krokantjes, ik word er elke keer vrolijk en geïnspireerd van.
  8. Een nieuwe kijk op eten van Anna Jones
    Ooit eens gekocht nadat Kim er enthousiast over schreef (en aumagad, hoe klein was Toni toen nog?!), als ik het me goed herinner. Echt een heel tof boek vol lekkere, vegetarische recepten. Toen ik nog niet ontdekt had dat aardappelen mij ziek maken (ik was wel ziek, maar wist niet hoe het kwam) at ik regelmatig deze heerlijke ovenschotel met aardappel en tomaatjes, maar nu dat niet meer tot mijn opties behoort ga ik me ook nog eens op de rest van het boek gooien.
  9. How to be a domestic goddess van Nigella Lawson
    Niet dat ik nog geweldig veel bak, maar we hebben hier echt al zo’n lekkere dingen uit klaargemaakt dat ik het gevoel heb dat er nog een hoop verborgen parels instaan die wachten om uit onze nieuwe oven te komen. Haar banana bread is heerlijk, net als de amandelcake waarmee Youri sinds jaar en dag weet te scoren.
  10. De kunst om goed te eten van Hemsley and Hemsley
    Mijn ondertekend exemplaar, na dat fijne interview in Amsterdam, om precies te zijn. Het is eens iets anders, met af en toe iets van vlees in. Eerder richting Pascale Naessens en paleo, en dat kan ook al eens boeiend zijn.

Man toch, na het schrijven van deze blogpost heb ik maar één goed voornemen: na de verhuis zo snel mogelijk in mijn nieuwe keuken vliegen om weer wat vaker te koken en iets nieuws te proberen.

Benieuwd naar de kookboeken die jullie voor geen geld ter wereld willen missen!

Volgens de nieuwe maar ondertussen weer ingetrokken regels voor zogenaamde influencers had de titel van deze blogpost moeten starten met een loeihard RECLAME. Niet dat ik dat niet wat kort door de bocht vind, maar jullie mogen zeker weten dat er partnerlinks instaan die verwijzen naar een website die mij een kleine verloning bezorgt als iemand een boek of iets anders koopt. Ge doet er, zoals altijd, mee wat dat ge wilt.

Hoe de menstruatiecup mijn regels veranderde

cup-feminine-lamazuna-coupe-menstruelle-Ik ben niet zo’n blogger die over lichamelijkheden blogt. Jawel, mijn gewicht is geen probleem, maar ik hou jullie meestal ver van onder mijn kleren en uit mijn slaapkamer. Dat is niks persoonlijks, dat is hoe ik in elkaar zit. Ik klap zelden uit de bedstee, ook niet onder vriendinnen, en ik heb het ook zelden over mijn regels. Maar nu kan ik dus niet anders, beste lezers.

Omdat ik vind dat als er iets op mijn pad komt waarvan ik denk dat het andere mensen hun levens kan veranderen, ik een beetje verplicht ben om dat te delen. En de menstruatiecup is zoiets. Een paar jaar geleden las ik voor het eerst iets over de cup, bij een kennis die er een had en er ook enthousiast over was. En Kelly schreef er in dezelfde periode ook al over. Ik vond het er toen wat raar uitzien. Groot ook. Ongemakkelijk. Tegelijk zag ik ook wel het nut in van iets herbruikbaars als het op je regels aankomt, want een vruchtbare vrouw heeft die elke maand, en als je eens begint te tellen wat je weggooit aan tampons of maandverband dan is dat een beetje hallucinant. Maar het kwam er nooit van om er een aan te schaffen.

Tot ik dus bij Zonder Meer kwam, en ze zag liggen. In een mooi en kleurrijk tasje. Ik had net tandpasta op een stokje in mijn mandje gegooid, een siliconen cup kon er wel nog bij. Ook op budgettair vlak moest ik niet lang nadenken. De gemiddelde vrouw zou in haar leven iets van tienduizend tampons of maandverbanden gebruiken. Als je weet dat zo’n cup tussen de vijf en tien jaar meegaat en ik er maar 26,30 euro voor betaalde, dan zit dat wel snor.

menstruatiecup

Als je zo’n cup koopt moet je kiezen tussen twee maten. Maat 1 is voor meisjes onder de 30 of vrouwen die nog geen vaginale bevalling hebben gehad. Ik val onder maat 2: boven de 30, en twee keer op natuurlijke wijze bevallen.
Ondertussen heb ik een paar cyclussen met cup achter de rug, en praise the lord, ik ben zo om. Ik ga nooit meer terug naar het gesukkel en geknoei met ander materiaal, als het van mij afhangt. Waarom?

Dit zijn voor mij de grootste voordelen van de menstruatiecup:

  1. geen lekken. Ik las dat een lekkage kan voorvallen als je de cup niet goed inbrengt, maar ik heb het nog niet voorgehad en kan alleen maar zeggen dat ik op dat vlak duizend keer meer op mijn gemak ben dan als ik tampons of maandverband gebruik. Echt, in al die tijd dat ik mijn regels heb (en ik was er heel vroeg bij, dus dat is al een eeuwigheid) ben ik nog nooit zo weinig met mijn regels bezig geweest als sinds ik de cup gebruik. Geen stress, ik voel er niks van, ik heb nergens last van, alles is chill. Man toch, had ik dat geweten.
  2. de cup mag langer blijven zitten. Ergens tussen de acht en de twaalf uur is oké, las ik. Zo’n cup kan immers drie keer meer vocht opvangen dan een tampon.
  3. het veroorzaakt geen allergieën. Dat kan niet altijd gezegd worden van maandverband en tampons, zoals ik onlangs nog las bij Kathleen.
  4. je kunt de cup al inbrengen voor je menstruatie begint. Ik vind dat echt geweldig handig, want anders moet je mikken en dat zorgt soms voor vervelende situaties en weggegooid geld.

Nadelen?

Bwa, ik vind ze heel goed meevallen, maar als ik er dan toch moet bedenken:

  1. het inbrengen is even wennen. Maar dat vond ik vroeger bij tampons ook. Na een of twee keer proberen was het een makkie. Het verwijderen is ook even oefenen. Ik las dat sommige mensen het vies vinden, maar ik vind dat niet bepaald. Cup verwijderen, legen in het toilet, schoonspoelen, handen wassen. Na elke cyclus steriliseer je je cup, en klaar.
  2. je moet wel tegen bloed kunnen. Aja, want bij het uitspoelen zie je dat bloed, en niet geabsorbeerd door iets anders. Ik vind het eerder fascinerend dan vies.
  3. het is soms wat zoeken met dat steeltje. Maar je kunt het afknippen. Ik had er weinig last van, maar sommige mensen hebben dat wel. Dat heeft met je bouw te maken, het schijnt.

Wat mij betreft allemaal verre van onoverkomelijk.

Sterker nog, de menstruatiecup is voor mij een complete gamechanger.
Mijn regels passeren gelijk niks, en dat kon ik vroeger niet zeggen.
Mocht ik iemand zijn die gemakkelijk over lichamelijkheden praatte, ik zweeg er niet meer over.
Maar nu zal het bij deze compleet ongesponsorde blogpost blijven.
Doe er uw voordeel mee!

Meer lezen?

Tante Rosa verkoopt ze ook en deelt hier meer informatie.
Kudzu heeft ze ook.
Iemand vroeg zich in de reacties onder een vorige post af hoe het zat met Toxic Shock Syndrome: volgens dit artikel van de Groene Vrouw goed.

Heb jij ervaring met de cup? Ik lees ze graag in de reacties!

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 15/40. 

lilith loves Kaffie, Ypres Coffee Roasters

kaffie ieperHet moet een van de mooiste dagen van 2011 geweest zijn, samen met de dag waarop ik wist dat ik zwanger was van Dexter. Het toeval wil dat de twee praktisch samenvielen: ik bleek zwanger, en ik ontdekte dat er een ongelooflijk fijne nieuwe koffiebar in Ieper was. Het gevolg was dat ik veel te veel koffie dronk om goed te zijn voor een zwangere vrouw (ge moet het dan maar weten als ge een huilbaby krijgt, madam) en dat Youri en ik zo goed als al onze zondagen doorbrachten bij Dries en Julie in Mimi’s.

Toen ze een paar jaar later aankondigden dat ze de zaak overlieten om nieuwe avonturen te gaan beleven brak ons hart, maar we snapten het. Niet dat we zelf nog veel tijd hadden om koffietjes te gaan drinken, want ondertussen hadden we een kind, maar toch: het deed pijn. Mimi’s was nooit meer hetzelfde, en wij moesten zelf een goede koffiemachine kopen. Ondertussen vernamen we dat Dries eens een paar maanden zaken ging doen in China, en later in Amsterdam. Een beetje zoals Brad Pitt die af en toe een brief uit verre oorden schreef in Legends of the Fall, maar dan anders.

Het leek een lang vervlogen herinnering, niet meer dan dat.

IMG_2069TOT PLOTS.

Ik vorige week te weten kwam dat Dries in het geheim terug in Ieper was neergestreken. Om koffie te roosteren. SAY WHAT?!  Sinds eergisteren is Kaffie, Ypres Coffee Roasters open, en het was zo’n blij weerzien met Dries en Julie, en al helemaal met de beste cappuccino’s ter wereld. Dries lijkt dankzij een langer kapsel zelfs een beetje op Brad Pitt in bepaalde stukken van Legends of the Fall. Dat kan allemaal geen toeval zijn.

kaffie ieper

Kijk eens hoe mooi, weer.

ieper kaffie
Je kunt er alles kopen om zelf koffie te maken, en Dries verkoopt er ook zijn eigen trademark koffie.
Er is ook take-away koffie, voor mensen met kleine kindjes die geen twee seconden stil kunnen zitten. Ik kijk naar niemand in het bijzonder.

IMG_2093

Op die manier heeft de Boomgaardstraat ondertussen veel weg van de nieuwe place to be in Ieper.
Aja: Bazaar, het leukste café van de stad. Em’s, de tofste kapperszaak voor mannen. Low C, de beste slaatjes in town. En dus nu Kaffie. Lovely, lovely Kaffie. Allemaal op een paar meter van elkaar.

Dries en Julie, we zijn zo blij dat jullie terug zijn.
Ge kunt het niet geloven.

Kaffie, Boomgaardstraat 4, Ieper.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 10/40. 

Tip: verpakkingsvrije winkel ‘Zonder Meer’ in Kortrijk

Johan vult mijn spaghettipot.

Johan vult mijn spaghettipot.

Een tijdje geleden maakte ik een stuk voor Feeling over minderen met het gebruik van plastic. Een avontuur dat de schellen van mijn ogen deed vallen, en dat eigenlijk pas echt aangenaam werd toen ik de eerste keer voet binnen zette bij Zonder Meer, een heerlijk winkeltje in Kortrijk. Eigenaar Johan stelt er alles in het werk om zijn waren zo verpakkingsvrij mogelijk aan te bieden. Een beetje zoals Ohne in Gent of Robuust in Antwerpen dus, maar zowaar in mijn buurt. Met wat goede wil.

Het is er klein, maar er is veel.
Rijen dispensers met noten, pasta, rijst en granen die je in zelf meegebrachte potjes mag doen die Johan weegt als je binnenkomt, zodat hij de prijs van het gewicht ervan kan aftrekken. Heb je niet gedacht aan potjes, dan voorziet Johan in verpakkingen zonder plastiek om je van dienst te zijn. Een waar walhalla voor iedereen die beseft hoeveel plastiek je uit de gemiddelde supermarkt sleurt als je er een kar eten gaat kopen (geloof me, het is erg).

zondermeerkortrijk2

Bij Zonder Meer koop je koekjes per stuk, net als chocolade op gewicht, iets waar de vele oudere klanten van Johan fan van zijn. Vroeger was het niet abnormaal dat je zelf je rijst kon scheppen in de winkel en maar met vijftig gram kon buitenstappen als je er maar zoveel nodig had. En bij Johan is dat net zo.

Ik vulde een herbruikbaar potje met heerlijke hummus uit zijn koelkast, kocht een paar glazen voorraadpotten die geweldig gaan staan in mijn nieuwe keuken, en had een heel fijn gesprek met een hele fijne mens.

zondermeerkortrijk3

Hij introduceerde me tot de tandpasta op een stokje, en mijn vaste blok shampoo van Lamazuna waar ik zwaar fan van ben. Dankzij hem zit ik ook aan de menstruatiecup, en ook al twijfel ik of een blogpost over mijn regels echt iets is waar de wereld op zit te wachten, ik ben er zo ongelooflijk enthousiast over dat ik het minstens overweeg, in de komende veertig dagen. Geen zever: beste ooit.

Johan en zijn winkeltje, ik ben zwaar fan.
Mocht er een Zonder Meer in Ieper zijn, ik liep er de deur plat met mijn pottekes.
Ze hebben ook een webshop. 

zondermeerkortrijk4

Meer info: Zonder Meer, Rijselsestraat 51, Kortrijk.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 8/40. 

lilith loves jaaroverzicht 2016 (over fotoboeken en apps als Flic)

2310f19a-60cf-40c5-80a3-9503a7d40bd4Ik ben dus even op een laag pitje met instagram. Dat wil niet zeggen dat mijn liefde voor de fotografie bekoeld is. Integendeel. De laatste weken zit ik iedereen die in mijn buurt komt lastig te vallen met “jaaroverzicht 2016”, het vervolg op het geweldige “jaaroverzicht 2015”.

Weg schuldgevoelens over weinig of niks doen met de foto’s die ik neem.
Enter de nostalgische gevoelens over de doos fotoboeken die wij thuis hadden, en waarin ik als kind uren kon zitten bladeren.
Ik heb al mijn gevoelens van trots en blijdschap te danken aan een namiddag, een jaar of iets geleden, waarop ik de courage vond om eens aan de slag te gaan met de foto’s uit 2015. Het resultaat was een boek van 20 centimeter op 20 met zachte kaft, dat me elke keer als ik het bovenhaal met vreugde vervult. En doet dromen van een kast vol identieke boeken, elk een jaar van mijn leven en dat van mijn gezin in beelden overspannend. Tot in 2000 ofzo. Toen we nog echt jong waren en dachten dat alle computers tilt gingen slaan.

Het bleef echter bij jaaroverzicht 2015, zoals dat dan altijd gaat.
Tot plots!
Er een namiddag in de kerstvakantie was waarop Dexter een vriendje te spelen had. En ik dacht: awel ja. Op goed en wel vier uur maakte ik dit boekje, met teksten en al. Dat was doorperen, maar telkens ik het zie ben ik zo blij, ik kan het niet zeggen. En dat doorperen zorgde er ook voor dat ik niet te lang bleef hangen en treuzelen. Het moest af. Het is af.

dfbac5c1-3f8c-47c8-9856-b4d8d55d2118

3ecde848-470e-4edd-b054-c46cd85bf20b

Ik wil zo snel mogelijk werk maken van 2017.
Lees: het zal al een succes zijn als dat afraakt tegen de volgende kerstvakantie.
Maar toch. Zo blij, altijd. Zo blij.

En makkelijk te maken ook, als je een mac hebt gewoon te bestellen met het standaard fotoprogramma.

Schermafdruk 2018-01-23 12.38.12

Terwijl ik toch bezig ben over foto’s en organisatie. Via de happier podcast leerde ik Flic kennen. Een van de voornaamste redenen waarom ik het mij altijd ontzie om werk te maken van fotoboeken is immers dat ik me een weg door veel te veel brolfoto’s moet ploegen. Ik ben immers zo iemand die tien foto’s moet nemen voor één goede, en die negen slechte dan gewoon laat staan. Of screenshots neemt van de treinregeling. Of een foto neemt van het bord C18 op een grote parking. Mijn telefoon doet wat mijn hoofd soms te weinig doet wegens te vol.

Flic doet wat beter geregeld zou kunnen zijn in de foto-app van mijn telefoon. De app maakt het makkelijk om snel te kiezen tussen wat je wilt houden en wat je wilt weggooien, en is daardoor zijn 2,29 euro voor de premium-versie gigantisch waard.

Installeer het. Ge zult gij het u niet beklagen!

PS: Deze post is niet gesponsord. Ik vind de boeken van Apple echt heel mooi en kan ze alleen maar aanraden. Net als de Flic app. Niet zo mooi, wel zot handig. Als Apple zich niet kan inhouden mogen ze mij evenwel altijd voorstellen om een gratis boek te maken, want goedkoop zijn ze niet. Hun geld waard evenwel wel. 

PPS: ik kreeg al heel wat boeiende tips van jullie op mijn Facebookpagina wat betreft het bijhouden en omgaan met digitale foto’s. Heb jij er nog? Deel ze gerust in de reacties hieronder.