Vieren, ik kan dat niet goed.

Ik heb twee boeken uitgegeven zonder feestje.
Het is tien jaar geleden dat ik nog een echt, stevig verjaardagsfeest gaf. (ik word veertig in augustus, als we mogen van de virologen is het misschien echt weer eens tijd voor dansen en tegen gilets trekken)

Ik ben ook geen projectvierder.

Als het project waarvan sprake gevierd zou kunnen worden, ben ik al drie projecten verder in mijn hoofd en laat ik het voor het gemak passeren.

Ik besef nog niet zo lang hoe jammer dat is.

Want waarom doe je dingen, als je je succes niet eens viert?
Als je het haast vanzelfsprekend vindt dat iets lukt, en de tijd niet neemt om schouderklopjes aan jezelf en de mensen die er voor je waren hebt gegeven?

Ik ben mezelf aan het leren om vaker stil te staan bij wat ik doe.

Vandaag staat de vijftigste aflevering van Werk & Leven online. De podcast die er bijna niet kwam, omdat ik Anouck Meier een keer of vijf afwimpelde.

Of zoals ik het net op de socials deelde:

“Eerlijk is eerlijk: toen Anouck Meier voor de vijfde keer aan mijn oren kwam zagen om samen een podcast te maken, was ik vooral bezig met de vraag “hoe kom ik hiervan af?”.

Want ja, als je door het bos geen bomen meer ziet, en plots komt daar een podcast als Werk & Leven bij, dan is die extra druk misschien niet bevorderlijk voor de feestvreugde. Maar ze bleef aandringen, en ik dacht: misschien heb ik wel wat meer fun nodig in mijn dagen. Misschien moet ik meer dingen maken die ik wil maken, en minder wat andere mensen willen dat ik maak.

Dus ja.Wij die dressing in, met een micro die zo slecht afgesteld stond dat ik nog altijd niet naar de eerste drie afleveringen durf luisteren.Maar het is de enige manier om te beginnen. En dan op een mooie fancy friday op vandaag aan vijftig episodes te geraken.We hebben veel geleerd in 50 afleveringen.

Over techniek, al kan dat echt nog altijd veel beter. #sorryyouri

Maar we hebben nog veel meer geleerd over elkaar, onszelf, andere mensen, en hoe je met twee vrouwen samen kunt werken zonder krabben, jaloezie of onzekerheid.

Ik zou het bijna evident vinden, maar dat was het zeker niet.
Ik ben heel trots op ons.

Op hoe we hebben doorgezet toen er nog bijna niemand luisterde.
Op hoe we alles al doende hebben uitgevogeld.
Vielen en weer rechtstonden.

En vooral: hoe we het deden zonder waar ik bang voor was, al sprak ik het niet uit, die eerste maanden. Of ik het wel kon: samenwerken met een vrouw. Ik had niet zo’n goede ervaringen. Ik dacht dat we te veel verschilden, of misschien nog lastiger: te veel op elkaar leken.

Nu besef ik dat mijn angst met mijn eigen issues te maken had.

Je kunt niet onzeker worden door wat een ander doet als je niet beslist om mee te gaan in dat verhaal.

Dus ja, vijftig podcasts, dat mag zeker gevierd worden.

Met een jubelepisode over de vijf lessen die we hebben geleerd, en met een kweetnie hoe tof prijzenpakket dat jij misschien kunt winnen.

Maar ik vier vandaag wie ik ben geworden door vijftig podcasts op te nemen. Het neveneffect dat ik niet had kunnen voorspellen. Dat ik zoveel mocht leren over mezelf, mijn relaties met anderen, mijn verhalen, mijn onzekerheid. Dat ik op mijn bek mocht gaan en weer recht mocht staan van mezelf en anderen.

Het is een beetje met die boeken van “kies je eigen avontuur”.
Wat een zot avontuur, die podcast.
En dat ik er snel eens op wil dansen. En koude alcoholvrije pintjes drinken.

(je kunt een megacool cadeau winnen, ga zeker eens luisteren wat je moet doen. Dat kan hier)