Ik had twee dagen met mezelf naar Londen geboekt.
Grootsteden, ik moet daar wat mee opletten.
Er zijn zoveel impulsen dat ik in overdrive durf gaan. Als eeuwige zichzelf voorbijloper/enthousiasteling die graag lijstjes afvinkt loop je zo het risico jezelf nog meer de uitputting in te storten dan anders.
De avond voor ik vertrok, kreeg ik last van stress.
Niet zozeer omwille van dat alleen vertrekken, want ik deed dat al vaker en verder en langer. Ik kan daar erg van genieten, net als van alleen op restaurant gaan of andere dingen alleen doen waarover anderen al eens denken dat je ze minstens met twee moet doen.
Het was evenwel druk geweest de week ervoor, waardoor die twee dagen Londen plots voor me lagen zonder dat ik me had kunnen afvragen wat ik daar eigenlijk zou doen. Er was geen plan. Help, er was geen plan. Ik ben een planner, dat is EEN RAMP.
Tot ik begon te beseffen dat dat misschien wel mijn cadeau kon zijn, dat er geen plan was. Alleen maar een vaag lijstje van misschiens. Misschien eens The National Gallery. Misschien nog eens naar Anthropologie,want hoe zot lang was dat geleden? Misschien koffie en een boek en daarna nog een koffie.
Ik ben beginnen wandelen, want de zon scheen, en ik ben niet meer gestopt. Ik wandelde door een park waar een jong meisje zich in het paars stond te boksen met een personal trainer, en ik zag een oude man met grijs haar verrukt de duiven voederen waardoor ik tegelijk moest glimlachen en aan die op het eerste zicht enge man uit Home Alone moest denken. Ik zag dit bankje, en werd geraakt door die “What a performance!“.
Ik liep een kerk in.
Daarna een gallery.
Stond me tien minuten te vergapen aan een boekenkast in The British Library.
Ik draaide een hoek om en zag een groene deur die ik bijster sympathiek vond.
Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om met mijn gezin in Londen te wonen en op zondag in dit paviljoentje te gaan ontbijten.
Het was niet minder dan heerlijk, ook op dag twee.
Ik stapte een kilometer of zesendertig, zo bleek.
Gewoon met mezelf.
Hing twee uur rond in de fijnste boekhandel, in plaats van het vooropgestelde halfuur.
Vroeg me net niet luidop af wat zotter was: deze gekleurde cakejes, of de winkel errond en het feit dat ze erin slagen om je het gevoel te geven dat je winkelt in 1867. Iets waar ze trouwens straf sterk in zijn in Londen, doen alsof het veel vroeger is.
Op de trein terug las ik het boeiende Digital Minimalism van Cal Newport uit. Er gaat een heel hoofdstuk over hoe we met zijn allen verstoken zijn van alleen zijn met onze eigen gedachten. Omdat we constant op onze schermpjes kijken, en naar dingen luisteren als we even niks te doen hebben. Solitude deprivation, noemt Cal het. Je moet het boek lezen om te beseffen wat voor probleem dat is. En hoe essentieel om daar soms eens een goede draai aan te geven.
Of ik tips heb voor Londen?
Ja, een boel, maar boven al: gun uzelf dat eens, een uitje op uw alleen.
Niet omdat er niemand wil meegaan, maar omdat je het gewoon niet hebt gevraagd.
Het zou wel eens hard kunnen meevallen.
Ik ga sinds vorig jaar alleen fietsen. Ik vind dat ook de max. Dan kan de wind heerlijk door mijn hoofd waaien.
Volgende week 3 dagen naar Wenen. Ik logeer wel bij een vriendin en op zaterdag naar een bal, maar het vooruitzicht om er zeker anderhalve dag weer in mijn eentje te kunnen rondslenteren zorgt nu al voor innerlijke vreugdesprongetjes. …
Zalig! Ik ben in januari 2 dagen alleen naar Amsterdam geweest. En waw, hoe leuk was dat zeg! Het idee ontstond toen ik eindelijk beslist had om een workshop te gaan volgen die ik daar allang wou doen. En ja, als je dan ‘s morgens niet op een onchristelijk vroeg uur uit bed wil, dan is het slimmer om de dag voordien al te gaan. Ik had best wel een plan, maar daar had ik bewust niet te veel opgezet. En ik trof de prachtigste winterse zonnige dag van januari. Dus wandelen – lezen met koffietjes – Rijksmuseum it was, en een lange theatervoorstelling ‘s avonds. En de volgende dag een inspirerende, leerrijke en plezante workshop. Ik ga daar een jaarlijkse gewoonte van maken. Want die workshop was eigenlijk alleen maar een handig excuus :) En wat alleen zijn met mijn gedachten betreft: ik moet straks nog weg, en ga eens gewoon 20 min door het raam van de tram staren ipv lezen of podcasts luisteren, denk ik.
Ik ga tegenwoordig een paar keer per week alleen lopen. Enerzijds omdat ik niet wil dat de liefde van mijn leven beseft hoe graag ik echt loop (ohja, die hashtag ‘run like a turtle’ is echt wel nodig) maar ook omdat ik er nood aan heb, een uurtje voor mij alleen.
Mijn mamsie heeft voor juni een groepsreis geboekt, op haar eentje. Ik vind het een hele stap voor haar, want tot vorig jaar gingen we altijd samen op reis, drie weken, waarbij ik alles regelde en organiseerde. Nu is het wel een groepsreis, maar toch, voor mijn asociale mamsie is het toch een beetje als ‘alleen’ op reis gaan en ik vind het enorm van haar!
Dwars door Parijs lopen 3 perfect bewegwijzerde GR-wandelroutes, goed voor iets meer dan 20 km per route. Was vorig jaar mijn ‘me-time’vakantie!
Wat ontzettend mooi om te lezen, Lilith! Ik heb wekelijks een uitje met mezelf, sinds een tijdje. Niets groots (zie bv https://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2018/12/16/uitje-1-becoming-astrid/ ), maar wel dingen die me voeden en lucht geven. Het is intussen heilig, die ene keer per week naar de bioscoop alleen. Of naar een voorstelling. Of een fietstocht. Of wat dan ook. Ik vermoed dat je niet zo makkelijk weer eens zo ver alleen weg kan voor twee dagen, dus ik kan je van harte aanbevelen het ook in je week te stoppen. Een uitje met jezelf!
Een tijd geleden met mijn broers en pa naar Madrid geweest, maar dat was nogal à l’improviste, onze AirBnB was pas bevestigd toen we geland waren. Mijn broers hadden op dag twee een stadionbezoek gepland, maar voor de rest was er niks. En inderdaad, gewoon op de ruttel doorheen de stad draven, wat eten, wat drinken (leve tripadvisor voor verborgen topadresjes)… het had niet beter kunnen verlopen dan als we alles hadden volgepland.
Ik ga al jaren lang alleen (maar soms ook met het lief) op reis. Ik ‘plant’ mezelf ergens en voor de rest zie ik wel.
Dat is opladen van batterijen tot de tiende macht ! Plannen als in misschiens. Misschien ja, misschien nee, maar vooral ‘we zien wel’.
Tegenwoordig reserveer ik zelfs niet meer. Na twee dagen weer weg ? Oké. Dagje langer blijven ? Ook oké. Of met dat kleine caravannetje toch 200 km meer naar het noorden ? So be it.
O zo zalig !
Sinds een paar jaar doe ik dat regelmatig, op mijn eentje weg. Ik woon alleen en dit zeer overtuigd en met volle goesting. Maar alleen reizen leek me voor ik het deed och wel wat anders.Blijkt dat ik ook dat heerlijk vind! Ik deed een paar citytrips dichtbij (Rotterdam en Gent) en ging al een flink aantal keren op mijn eentje naar Parijs. Het rare is dat ik mezelf soms betrap dat ik iemand die ergens alleen zit zielig vind zo zonder gezelschap terwijl ik dat zelf heel erg leuk vind. Wellicht een gevolg van conditionering vanuit onze samenleving tov mensen die iets alleen doen.
Ik plan mijn reisjes niet minutieus maar heb meestal al wel een idee wat ik de eerste dag ga doen en heb een lijst van activiteiten om uit te kiezen voor de volgende dagen. Ik heb graag een doel als ik rondhang in een stad. Dat doel hoeft daarom niet belangrijk te zijn, maar het geeft richting aan mijn ontdekkingstocht van die dag.
Trouwens: ik ga ook graag met anderen op stap hoor, maar ik heb sinds ik voor het eerst op mijn eentje naar Rotterdam ging toch echt ook graag een aantal keer per jaar een paar daagjes elders op mijn eentje.
@Saar: zo is dat ook bij mij ontstaan! ik wilde een workshop volgen in Rotterdam en vond het te druk om dan ook dezelfde dag heen en weer te gaan. Dan maar een weekendje dacht ik. En fijn bevonden! En sindsdien doe ik dat regelmatig…
Ik heb een lief dat er regelmatig eens een paar weken op uit trekt met de fiets. De laatste twee jaar ga ik gewoon mee (een maand Ierland in mei, YES!), maar eigenlijk zou ik dat ook wel eens alleen willen doen.
Ik koop alvast al oordopjes dat ik voorbereid ben op alle goeie raad die ik van alle kanten ga krijgen, want ik wil gewoon mijn goesting doen.
Volgens mij ga jij lang nagenieten van je tweedaagse!
Alleen-tijd is zo belangrijk, ik heb daar ook nood aan. Pre-kind kon ik oeverloos genieten van op zaterdagvoormiddag de krant lezen in een koffiehuis in de buurt, met eerst een warme chocomelk en daarna een thee. Post-kind vraag ik mij af waarom ik dat niet meer doe, als mijn echtgenoot thuis is. Ik zou dat perfect kunnen, toch? Misschien morgen eens werk van maken ;-)
Londen is een geweldige stad, zoals jij nu bent geweest ben ik er al een paar keer geweest, weliswaar met de echtgenoot voor 2 dagen, 1 nacht. Meestal spreken we af: 1 culturele activiteit (museum, musical, Buckingham Palace bezoeken, whatever) en de rest zien we daar wel. Zo kom je echt op de leukste plaatsen! De laatste keer had ik ook 20000 stappen op 1 dag gezet… de British Library zet ik op mijn lijstje, nog niet aan gedacht om die te bezoeken (ik heb nochtans een lidkaart van die van New York!).
O ja, ja, ja. Ik heb het alleen reizen al lang geleden ontdekt en geniet nog elk jaar van de week in een leuke Europese stad die ik mezelf in het najaar gun. Met een lijstje met opties op zak en een of twee ‘hier wil ik zeker heen’-dingen. Zo wilde ik in Manchester op zeker naar het oudste vegetarische restaurant van het UK (1847 heet het). En kwam ik volkomen onverwacht ook bij de musical Mathilda.
Check check check checkcheckkertycheck. All the feels. All. The. Feels. Er is niks dat mijn hart zo vervult als londen in mn uppie. Nog ff wachten tot die baby hier opgevoed is en ik ga nog ns. Tot dan snuif ik ff je blogje op 😊
Ik ging vorig jaar voor vier dagen in mijn eentje naar Stockholm. Vier dagen tegen bijna niemand iets zeggen, wat een verademing, zeker als je job bestaat uit babbelen. Prachtige stad ook, dus als je ooit nog eens een keertje alleen weg wil, kan ik je Stockholm aanraden.
De voorbije twee jaar kreeg mijn vriend een opleiding in Barcelona, telkens gedurende een werkweek. Ik mocht mee op kosten van zijn werk en heb me elke keer prima vermaakt. Op schok door Barcelona met mijzelf en mijn boek. Het eerste jaar ben ik alle hotspots nog een keer afgelopen, het tweede jaar kon je me vooral op het strand vinden. Never a dull moment. Ik vond het heerlijk. En tegen ’s avonds ging ik terug richting hotel en spendeerden we samen de avond, toch net een beetje leuker dan alleen. Maar wat heeft dat deugd gedaan! Helaas is zijn opleidingstraject ondertussen afgelopen :-(
Wauw supertof! Niets plannen = geen verwachtingen (of toch weinig) en dan vaak de mooiste tijd.
Mijn partner verstaat dat jammer genoeg niet dat ik eens alleen weg wil. Tsja.
Zo tof hé! Afgelopen zomer ging ik in mijn eentje voor drie dagen naar versailles. Ik ben zo verliefd op dit plek en ik wilde het eens alleen in mijn opnemen. Ik wandelde zoveel (!) en fietste, deed dutjes onder een boom, ik las enorm veel. Het was de max! Dit jaar wil ik ’t weer doen.
Zalig! Wat een cadeau aan jezelf!
Wij (of, voornamelijk hij) zijn ook nogal van het plannen. Binnenkort gaan we naar Parijs (wel samen, maar dat vind ik dan ook wel erg fijn) en ik moet ‘m nog uit het hoofd gepraat krijgen dat we alles moeten vastleggen en op voorhand gepland hebben.
En dat boek, is dat een aanrader?
Een tripje alleen staat ook op mijn bucketlist. Ik wil ooit eens IJsland op mijn eentje doen, de tijd nemen om rond te wandelen waar ik wil en de foto’s te nemen die ik wil maken zonder in de gaten te moeten houden of de jongste zoon richting één of andere klif loopt (been there, done that). Maar daar moet je minstens twee weken voor uittrekken en ik denk dat dat dan weer heel eenzaam kan worden. Dus beginnen met een klein tripje op mijn eentje en zien hoe dat gaat.
Dat dat meer dan deugd gedaan moet hebben, als ik dat hier zo lees :)
Groot gelijk dat ge die kostbare tijd voor en met jezelf neemt. Enkele dagen naar het buitenland op mijn eentje zit er niet echt in momenteel (een vent die veel in het buitenland zit voor werk en 3 koters), maar mijn sport-momenten in de natuur zijn dan de echte quality time momenten voor mezelf.
Heerlijk he! Ik heb het zelf nog niet zo vaak gedaan, maar ging al eens alleen naar Milaan en Bologna en breidde ook al eens een paar dagen Genua op mijn eentje aan een duikreis daar in de buurt. In mei gaan we met de opleiding die ik volg vijf dagen naar Parijs en daar heb ik ook nog een dagje op mijn eentje aan gehangen. Had op zich nog wel meer mogen zijn, maar bon, dat was dit keer niet haalbaar. Soms mis ik het op zo’n momenten wel om meteen te kunnen delen wat ik leuk of mooi vind, maar ’t is tegelijk ook zo zalig om gewoon op mijn gemakske te kunnen kiezen wat ik wil zien, hoe lang ik ergens wil blijven hangen, eventuele plannen gewoon compleet om te smijten zonder te moeten overleggen daarover… (al ben ik wel met de jaren steeds minder een reisplanner aan het worden, merk ik, zeker bij steden). Tot nu toe heb ik het wel altijd bij citytrips gehouden, al zou ik eigenlijk ook wel eens een natuurvakantie ofzo op mijn eentje willen doen.
Ik ben graag, HEEL graag alleen dus mijn tripje alleen naar Londen 2 jaar geleden was iets waar ik enorm naar uitkeek. En mega tegenviel. Het was denk ik te lang geleden, te plots, niet het goede moment etc, maar ik kwam niet in de goede flow. Slecht hotel, dat ook. Echt balen want het viel extra tegen omdat ik me er zo op had verheugd. En ik vond het nIET leuk alleen. Ik miste mij mannen, ik had geen inspiratie etc. Nu ja, ik ben dus wel heel erg graag alleen, ik denk dat de stap toen te groot was. Ik ga he nog wel eens overdoen op een ander plek en om te beginnen niet meteen 5 dagen :). Londen staat ook gepland, maar dan met jongste zoon, die voorlopig nog van niks weet. Hij wordt in november 9 en als cadeau gaan hij en ik samen naar Londen met als voornaamste doel de Harry Potter studio’s (hij is groot fan). Kijk er nu al naar uit (oudste zoon gaat voor zijn 10e verjaardag met manlief naar Athene, hij wil graag de oudheid zien). Needless to say dat ze verder bar weinig zullen krijgen voor hun verjaardag, 2 zulke uitstapjes is nogal extravagant vinden we eigenlijk. Maar goed, speelgoed wensen ze niet, wat ze nodig hebben dat krijgen ze toch wel en dit zijn hopelijk herinneringen voor het leven. En zelf vinden we het ook heel leuk (en wij krijgen nog een half jaar voorpret, zij reizen kort na hun verjaardag af, niks geen langdurige voorpret. Wel napret, hoop ik dus).
Zo inspirerend! Want ja, ik ben ook zo iemand die pas na de komst van haar kinderen beseft heeft hoe graag ze af en toe alleen is. Alleen: ik hun het mezelf zo weinig. Een weekendje weg lijkt me zo fijn, maar ergens vind ik er de guts niet voor. Misschien moet ik het toch eens gewoon doen.