Category Archives: trips

Lilith laat Londen binnen

Ik heb talent voor bewonderen. Kan in de auto overvallen worden omdat ik Brihang hoor zingen dat ik het los moet laten.

Je denkt dat je die boodschap ondertussen kent uit Frozen, en dan is daar Brihang. En moet je je inhouden om niet uit te stappen en tegen random voorbijgangers te zagen dat ze nu echt eens moeten luisteren hoe geweldig dat nummer is. Hoe geweldig dat hele album is, en Brihang erbij. Hoe geweldig Brihang eigenlijk ook is als artiestennaam. Allez jong, Brihang.

In een stad gaan de sluizen der bewondering pas echt open. Misschien eerder ontroering. Ik weet niet wat er exact plaatsgrijpt aan fysieke processen, maar als ik alleen ben in een omgeving met veel impulsen, en ik heb ook nog eens tijd, dan lijkt het alsof ik mijn zintuigen op beast modus kan zetten. Ontroering aan de lopende meter. Als dat knopje aanligt, dan kijk ik als de Terminator naar dingen. Met een schermpje dat menselijkheid detecteert, in plaats van gevaar.

Het stomste komt eerst binnen. Een garçon die me vertelt over zijn opa die “grand” zei als iets lukte, terwijl hij me helpt om mijn breakfast tea te strainen omdat ik dat stoemelings vergeten was en nu opgescheept zit met breakfast tea, de brokjes edition. Na zijn actie met breakfast tea zonder brokjes en een tafel vol breakfast tea. We lachen om zijn “only 20 percent failure“. Ik lach omdat ik hem in een doosje zou willen meenemen op de Eurostar.

Een farsi omelette en bun maska als ontbijt bij Dishoom en er amper overheen raken hoe machtig lekker alles is. Het nog niet hebben over de chai die ze komen bijvullen uit een kan en die bij elke slok in mijn mond lijkt te ontploffen van smaak. De lekkerste toast ooit in mijn leven gegeten, geroosterd boven de kolen of zo smaakt het en alleen mezelf om mijn complete verbazing over een stuk toast mee te delen.

Bijna moeten wenen van hartzeer om de vele daklozen die moeten overleven bij snijdende wind, en me amper kunnen inbeelden hoe een dag er voor hen moet uitzien. Toch proberen en er niet goed van zijn. Bijna moeten wenen omdat niemand opkijkt van zijn smartphone en alles nochtans echt daar niet aan het gebeuren is, de laatste keer dat ik keek.

If you wish for more, you need only ask” op een menukaart. Tussen contrasten geslingerd worden alsof het niet is. De rokende dame naast het bordje “no smoking in this area“. “Laugh if win, don’t cry if loose” opschrijven in mijn bullet journal met nieuwe stiftjes uit Selfridges die verdacht blij maken. Nadenken over waarom dat eigenlijk is en waarom ik dat opschrijf. In stilte popelen om het gezichtje van mijn Flokie te zien bij het ontwaren van het hysterische unicorn-badpak dat in mijn handtas zit. Flokie die om de twee seconden mijn vriend niet meer wil zijn, maar niet kon stoppen met zoentjes te geven aan de telefoon waarop ze met mij aan het FaceTimen was.

Er wordt wel eens gezegd dat alleen reizen minder aangenaam zou zijn omdat je niet kunt delen wat je beleeft. Maar bij mij lijkt het omgekeerde waar: het is net het alleen zijn dat mij laat voelen en stilstaan. Dat mijn talent voor bewondering en ontroering nog harder aanwakkert dan anders. Dat ervoor zorgt dat ik kwetsbaar en open als Bart De Pauw in Buiten De Zone door de stad stap (kijk daar, een dood vogeltje!), en dingen zie die me meestal ontgaan. Mijn hart sprongen voel maken om een billboard met steengoede copywriting, een gebouw dat ik totaal niet had zien komen bij het inslaan van een straat, een manier van dingen aanpakken die me doet vertragen en terugkeren en fronsen en overwegen.

Vroeger had ik een beperkende gedachte dat ik dan vast te veel zou nadenken over alles als ik een paar dagen alleen was met mezelf, maar dat is niet zo. Ik blijk aangenaam gezelschap. Ik bekijk. Denk na. Ontdek. Neem op. Hou geen rekening met een ander. Geniet. Laat het los.

“Tlig voor je neus en het blinkt in het licht
Tstaat er al lang ma je ziedet nie meer
Ma ajet zoe wegpakken, zieje pas wa voor een prachtig ding dat het is”.


(Benieuwd wie ik zo nog allemaal bewonder? Luister dan zeker naar de laatste podcast van Werk & Leven over mijn persoonlijke helden.)

Zuid-Zweden in zeven highlights

Na twee dagen tussen de legoblokken in Denemarken reden we met onze huurauto over The Bridge (waarover sebiet meer), die in het echt gewoon Oresundbrug heet, naar Zweden. Vanuit Billund was het iets van een kleine vier uur rijden naar Rydebäck, naast een tafel van de IKEA ook een dorpje aan de kust in Skåne län, de zuidelijkste der Zweedse provincies.

Dit waren mijn zeven hoogtepunten van vijf dagen in de onderste regionen van Zweden:

  • Ons huisje in Rydebäck.

    Hotels met kindjes vinden wij zelden een goed idee. Misschien omdat wij niet houden van al om acht uur moeten gaan slapen omdat onze kinderen lichte slapers zijn en in dezelfde ruimte liggen, of van heel de tijd “ssssjjjjjjt” moeten zeggen omdat de muren van karton lijken en onze kinderen graag testen hoe ze hun vele meningen kunnen delen met de hele gang.

    Airbnb is een goed alternatief als je op zoek bent naar huisjes met meerdere kamers, maar toch ook een beetje een gok: een plek kan er geweldig uitzien, maar ernstig tegenvallen, weet ik van die keer dat ik in een studentenkot vol bronstige en beschonken Italianen terechtkwam in Londen. Alleen. Maar dat is dus een ander verhaal.

    Dit huisje zag er geweldig uit op Airbnb, en bleek in het echt nóg beter. Ongelooflijk maar waar. Veel had te maken met het strandje dat van ons alleen was (en een strandhuisje had om te douchen na het zwemmen, zoals je hierboven ziet). Na een dag rondrijden in het heldere water kunnen springen was nogal onbetaalbaar, vonden wij. Zeker omdat het 28 graden was. Ik kon ineens het puntje “in zee zwemmen” van mijn lijstje met 19 dingen voor 2019 schrappen.
  • Fietsen op Ven.

    Ven is een eiland dat je kunt bereiken met een overzetboot vanuit Landskrona, op een paar kilometer van ons huisje. Wij huurden er fietsen en hadden een heerlijke dag vol zon en ijsjes. Meer moet dat soms echt niet zijn.
  • Bootje varen in Malmø

    Zelf varen, that is. In het heerlijke Malmø huurden wij een bootje via bookaboat, eentje dat je kon ontsluiten via een app en er daarna zelf mee varen. Dat bleek zo simpel dat ook Flo en Dexter ermee weg konden.

    Ook heerlijk: via bluetooth wereldhits als “Zeil je voor het eerst” en “Omdat ik Vlaming ben” door de speakers blasten. Dolle pret, ik kan het u verzekeren. Ook super in Malmø: de Saluhall Foodmarket, en de Mini Rodini-winkel mét soldekes! #omgyes

    Wat Flo betreft: de Pippi Langkous-merchandising die haar zowaar de coolste nieuwe boekentas ooit opleverde voor volgend schooljaar.
  • De stranden.
    Ach, de stranden, waar de Zweden surfen en zwemmen vanaf een graad of twaalf, zo zagen we op een mindere dag. Wij gingen onder meer naar het mooie Knabackshusens strand met wit zand op een machtige locatie. Waw, waw en nog eens waw.
  • De gezellige steden.
    Wij gingen naar Helsingborg en Ystad en dronken koffietjes en genoten van hoe rustig het er vaak was in vergelijking met in het zuiden. En we gingen twee keer eten bij Pinchos, een keten die ze hier ook dringend moeten invoeren en die werd aangeraden door I., die op dat moment ook Zweden aan het doorreizen was, met drie kinders zelfs. Pinchos is geweldig kindvriendelijk, en in sommige levensfases is dat alles.
  • Ales Stenar
    In de buurt van Ystad. Stenen waarvan ze nog altijd niet goed weten waartoe ze hebben gediend, en je krijgt er ineens een prachtig uitzicht bij. Net als de hartverzakkingen als je kinderen wat te dicht bij de rand komen.

  • The Bridge
    We zijn er vier keer over gereden, vlak nadat we seizoen 1 bekeken hadden, en ja, dat had telkens iets. Met een speciaal bakje dat je tegen je raam moest houden om te betalen, altijd spannend, en met de theme song loeihard.

    Toen we vertrokken werden we getrakteerd op de mooiste oranjeroze zonsopgang. Bijna traantjes, ja.

    We’ll be back, Scandinavië.

    En het zal verzekers niet eens te lang duren ook, als het van ons afhangt.

lilith wordt verliefd op LEGO House

Ik zei in mijn vorige post over onze reis naar Denemarken en Zweden al dat ik niet veel heb met legoblokjes. Maar neem 25 miljoen legoblokjes, en bouw daar het zotste speelhuis ooit rond, en de situatie begint serieus te kantelen.

LEGO House ligt op een paar kilometer van Legoland in Billund, waar het legoblokje werd uitgevonden. Het opende in 2017, en als je erboven hangt zie je dat het is opgebouwd uit grote legoblokken.

Sta je ervoor, dan lijkt het alsof iemand loos is gegaan met witte blokjes.

Binnen draait alles rond de ervaring van spelen en bouwen. En rond met open mond staan kijken naar de vele legocreaties die overal te zien zijn.

Echt overal staan bakken vol lego, en het is de bedoeling dat je je ermee uitleeft. Dat hebben we serieus gedaan. Van treinbanen tot race-auto’s tot vissen die je kon laten animeren tot poppetjes die verdacht veel op jezelf lijken, je bent er een paar uur zoet mee.

Weinig volk, zeg je? Wij hadden het geluk dat we kaartjes hadden voor het eerste tijdsslot, waardoor we aankwamen in lege zones, wat vaneigens fijn was. Ik denk dat het doorheen de dag serieus druk kan worden.

In de kelder van LEGO house zit ook een inspirerende historische collectie rond de geschiedenis van het blokje, met iconische sets van vroeger tot nu. Youri moeten meetrekken aan zijn gilet of hij zat daar nu nog.

Een bijzonder eervolle vermelding voor het MINI CHEF-restaurant. Als je binnenstapt krijg je een zakje met blokjes en een “build your own meal“-instructieblad. Een stukje vis is een klein rood blokje, voor frietjes kies je blauw. Iedereen stelt zijn maaltijd samen en steekt het schijfje in de computer. Is dat gebeurd, dan zie je hoe de legomannetjes jouw maaltijd in elkaar beginnen te flansen.

Is het eten klaar, dan krijg je een seintje dat je jouw legoblok mag gaan halen bij de robots.

En dan is het smullen maar. Of in het geval van Flo je neus ophalen en zeggen dat je het niet lust. Standaard, tegenwoordig.

Ik vond LEGO House nog cooler dan Legoland.
Al was het omdat onze kinderen sinds ze daar zijn geweest geen Lego of Duplo kunnen zien liggen zonder er iets mee te beginnen bouwen. Dat moet dus inspirerend geweest zijn voor iedereen.

Absolute aanrader voor iedereen die houdt van spelen en übercoole plekken.

In de volgende post rijden we door naar Zuid-Zweden, keer curieus!

#zwedemarken 2019: Legoland in Billund, Denemarken

Pretparken, ik ben er niet zo’n amateur van. Mensen lijken soms te vermoeden van wel, waarschijnlijk omdat ik er al wel wat heb bezocht. Veel heeft te maken met verliefd worden op een man die gefascineerd is door de figuur van Walt Disney. Gelukkig het soort fascinatie dat zich beperkt tot boeken en documentaires en zijn zoon Walt als tweede naam geven. Geen Disney-pyjama’s en verzamelingen te bespeuren in de crib, vooralsnog. Als hij zich er toch ooit aan zou wagen (wat ik betwijfel) moet ik gewoon om de vijf minuten Eurodisney zeggen als ik het over Disneyland Parijs heb, en ik weet dat hij van miserie gaat plooien. Zo mee op zijn paard te krijgen, die mens, het is aandoenlijk.

Als ik al een pretpark bezoek, dan dus liefst op dagen met zo weinig mogelijk volk.  Hoe ouder ik word, hoe minder ik met drukte kan of wil omgaan, merk ik. En dan heb je dus plots kinderen waarmee je alleen op reis kunt in het hoogseizoen. 

Bliss. 

Legoland was Youri zijn kinderdroom, ik heb even veel met Legoblokken als met distributieriemen.

Tot ik de Netflix-documentaire over Lego House zag, dus. Dat zag er toch wel erg cool uit. Zo cool dat ik er ook een dag Legoland voor over had. 

Vanuit de luchthaven van Kopenhagen is het een uur of drie en half rijden naar Billund, waar de LEGO-steen geboren werd. Het plan: de eerste dag Legoland, de tweede Lego House, met een nachtje op hotel ertussenin. 

Na Lego House doorrijden naar ons huisje in Zweden. 

Zo geschiedde. 

Dingen die me opvielen aan Legoland: 

• dat het -in tegenstelling tot mastodonten van parken als Disneyland- bescheiden naast de weg ligt, met een parking aan de overkant van de straat, en dan direct de inkom. Ik vond dat verfrissend. En sympathiek.
• dat je er heel de dag door gratis drinkwater kon tanken aan kraantjes doorheen het park. Het was zeer heet, dat was zo aangenaam. 
• dat het er zo fijn rondlopen was. Duploland was één en al nostalgie, alles van Legosteentjes was indrukwekkend en tof, er waren heel wat leuke attracties, de wachttijden vielen al bij al wel mee, en onze eerste dag werd er zo eentje om in te kaderen. Rondlopen in een pretpark is zelden een cadeau voor mij, maar ik heb mijn ogen heel de dag de kost gegeven en oprecht genoten.

Ik lees dat sommige mensen het vinden tegenvallen wegens verouderd en weinig zotte attracties, maar dat gevoel had ik niet. Het is maar wat je verwachtingen zijn, natuurlijk. Die van mij lagen niet torenhoog, wat altijd een goede strategie is. En ja, het helpt als het heel de dag zon is en bijna dertig graden.

Ons hotel lag op een boogscheut van het park, knal aan de luchthaven van Billund. Ideaal dus om ’s avonds en aan het ontbijt nog vliegtuigen te gaan spotten. 

Kleine teaser: Lego House was te indrukwekkend om in een post te worden gecombineerd met Legoland. Dat krijgt binnenkort zijn eigen post.

#zwedemarken 2019 in cijfers

Excuseer het stomme woordgrapje, maar het is mijn meest valabele poging om met een hoofd dat nog niet uit vakantiestemming geraakt is te benoemen dat wij een week naar Denemarken en Zweden zijn geweest.

Geen roadtrip, wel een trip die ik boekte vlak nadat we op Netflix deze documentaire zagen over Lego House. Bleek dat dat niet eens zo ver van Zuid-Zweden ligt, en daar wilde ik nog liever heen. Tijd voor een compromis.

Onze trip viel zo mee dat ik er drie blogposts over plan te schrijven, en dit is de eerste. 

Onze trip in cijfers:

80: het aantal minuten vliegen vanuit Charleroi naar de luchthaven van Kopenhagen. Belachelijk kort, maar naar het noorden rijden met onze gastjes die hun zaag al beginnen spannen als we naar Kortrijk moeten, zagen wij -neen, echt niet- niet zitten.

8: het aantal dagen dat we in Scandinavië verbleven.

3: het aantal dagen dat we daarvan in Denemarken spendeerden. De eerste dag reden we naar Billund, home of Legoland (waarover meer in de volgende blogpost). We sliepen in een hotel aan de luchthaven van Billund, en gingen de volgende dag naar Lego House (waarover ook nog veel meer, want oehoehoehoe! <3). Na de middag reden we dan door naar ons vakantiehuisje in Rydebäck, bij Landskrona. 

25: het aantal keer dat ik in mijn ogen wreef toen we aan dat vakantiehuisje kwamen en het even geweldig bleek als op de foto’s op Airbnb. Privéstrandje, verdikke. En wat een belachelijk proper uitzicht.  

20: het aantal minuten dat het duurde voor ik besliste dat je kansen moet grijpen als ze zich aandienen, we onze zwemkleren aanschoten en gingen zwemmen in zee. Telt de Øresund voor u als zee?

Ik vind van wel, voor mijn #19voor2019. En heerlijk, echt, dat vooral. 

1500: het aantal kilometer dat we aflegden met de huurauto. Ook al hebben we daarmee amper een speldenprik van Zweden gezien. Zweden is namelijk effenaf gigantisch. Ik vind dat goed nieuws.

4: het aantal keer dat wij over de Øresundbrug reden, die Denemarken verbindt met Zweden en een belangrijke rol speelt in The Bridge. Wij hadden The Bridge nog niet eerder gezien, en dus maakte naar de serie kijken deel uit van onze voorbereiding. Geloof ons, over The Bridge rijden terwijl de bluetooth van de huurauto zorgt voor de soundtrack van The Bridge én het ook nog eens regent, is wreed nordic noir.

1000: het aantal soorten smeerkaas in de gemiddelde Zweedse supermarkt. Zo goed als allemaal in tubes, met smaken als garnaal en makreel, en zeer te genieten op knäckebröd. 


2: het aantal lessen start to run op Zweedse bodem. Ik had flink mijn sportkleren bij, en kwam tot het besef dat gaan lopen op vakantie juist leuk is, niet iets waar je dan beter mee stopt omdat alle remmen zo snel mogelijk los moeten. Ik deed het zelfs twee keer in de regen, echt zeg, wat moet een anders eerder onsportieve blogger hier meer doen om een medaille op de borst te krijgen? (ik ontdekte zo trouwens ook dat een van mijn favoriete songfestivalnummers ooit, van de ravissante Carola, de perfecte loopschijf is. En ging er dus ook al mee lopen in Ieper)

Ik heb behoorlijk gezond gegeten, los van de ijsjes, en was bij thuiskomst afgevallen in plaats van een paar kilo bij. Ik plan een blogpost over hoe het ondertussen zit met mijn gewicht en gewoontes, maar die is dus voor iets later. Even geduld voor zij die het vroegen.
 
4,5: het tijdstip waarop de zon elke dag opkwam. De eerste ochtend was het alsof ze een vuurtoren aanlegden in onze slaapkamer. Al een chance dat ik aan de midzomer had gedacht, en zwarte vuilniszakken op onze bagagelijst had staan. Zwarte vuilniszakken zijn de slaapmaskers van minder gesofisticeerde mensen. 

45: het aantal keer dat Youri of ik lieten vallen dat dit niet onze laatste trip naar het Noorden was. Want waw zeg, wat is het er geweldig, en daar vertel ik nog veel meer over in de volgende twee blogposts.

Jullie al op verlof geweest, ondertussen, of plannen?
Benieuwd hoe dat meeviel!

lilith ontdekt Málaga

Had men mij zes maanden geleden gevraagd waar Málaga lag, ik had een slechte beurt gemaakt. Weinig nieuws onder de zon, random plekken kunnen aanwijzen op wereldkaarten is een van de ambities die ik al lang heb opgeborgen. Onlangs nam ik deel aan een quiz, en ik vind mezelf altijd geweldig slim tot het over aardrijkskunde of voetbal gaat. Het eerste is luiheid, het tweede desinteresse.

Málaga dus.
Met een kapje dat ik niet kan thuisbrengen.
Aan de Costa Del Sol, dat beloofde in mijn hoofd minder goeds, al was ik daar in alle eerlijkheid nog nooit geweest. Slaat dus nergens op. Loop gerust door, er zijn nog heel wat andere blogs van echte travelbloggers die meer sense maken, ik snap het.

Maar wij zijn tegenwoordig mensen met jonge kinderen, dus zoeken wij een plek met een zo kort mogelijke vliegtijd en kans op zon. Een collega van Youri huurde er al eens een appartement via Airbnb met zijn kindjes, en soms moet het niet veel moeilijker zijn.

Waren mijn verwachtingen hoog?
Bwa, niet extreem.
Viel dat even mee.
De Costa Del Sol bleek wat mij betreft toffer dan Gran Canaria, die vorige vliegreis met toen nog één kind. Ik vond het er mooier, en hipper, en er was meer te beleven en het voelde authentieker. En! Ondanks de onheilsberichten van regen, regen en nog eens regen hadden wij vier dagen meer dan twintig graden en zon aan onze rekker. Gevoelstemperatuur nog wat warmer als je weet dat het ondertussen in België stenen uit de grond vriest, ewaar. Wel net te koud om in zee te zwemmen, anders had ik een puntje uit mijn 19 voor 2019 kunnen schrappen, maar met de voetjes kon het wel.

Wij zaten in Torre Del Mar, een behoorlijk rustig stranddorp op een halfuur van Málaga stad. Málaga stad, dat een citytrip waardig bleek. Zeer gezellig, veel te zien, lekker eten, alles tof.

We hebben geweldig veel gegeten.
Veel op stranden gechild.
Met onze huurwagen door prachtige landschappen gereden.
Ons vergaapt aan de mooie kleuren van Málaga.

Dit deden we ook nog:

  • een vlindertuin bezoeken. Altijd tof. Zeker als je weet dat dat een mariposario heet in het Spaans. Een mariposario in Benalmádena. Ik zou dat honderd keer kunnen zeggen.
  • op een zotte ode aan Columbus stoten. Onderweg naar de mariposario zagen wij plots een soort Disneykasteel meets Sagrada Familia opduiken. Auto aan de kant gesmeten, binnengestapt in een tuin die perfect instagrambaar bleek, en toen ik dat later opzocht werd dat ook instant bewezen. Castillo Colomares is een zotte plek die is opgetrokken door een Amerikaanse dokter en twee aannemers, en ik vond het keihard de max. Qua instagramperfect beeld kwam ik evenwel niet verder dan dit beentje, en we waren ook Dexter zijn zonnebril vergeten.
  • een zoo bezoeken midden in een stad, Fuengirola meerbepaald. Of neen, geen zoo, een Bioparc, en iets met protect the environment en kweekprogramma’s, zodat mijn schuldgevoel over beestjes kijken weer wat werd gesust.
  • onderduiken in de grotten van Nerja. Dexter en Flo vonden het te donker en te saai en zetten het dus op een zagen alsof ze persoonlijk alle stalagmieten en tieten naar beneden wilden halen. Een gegeven dat het beklimmen van een miljard trappen niet vergemakkelijkte. Maar wij vonden het wel erg de moeite.
  • in een baai zitten zonder baai. Te goed kluchtje om niet én op Facebook én hier te zetten.
  • ons verbazen over hoe zot goedkoop je er eet. Echt, meestal met vier personen voor minder dan dertig euro. Pizza de omvang van karrewielen. Waanzin.
  • genieten. Niet op een “komaan, het is vakantie en we moeten nu GENIETEN!!!” manier, maar ken je dat, dat je plots denkt: hoe machtig is dat hier? En hoe goed valt dat hier allemaal mee? Zo van dat genieten. Ouders van jonge kinderen weten dat dat wil zeggen dat er ’s nachts behoorlijk wordt geslapen, dat er aanvaardbaar doenbaar wordt gezaagd en ruzie gemaakt, dat de woedeaanvallen beperkt worden tot in de mate van het mogelijke en dat ze al bij al het vliegtuig niet hebben afgebroken uiteindelijk. ZALIG.

Kan ik Málaga aanraden? In deze periode zeker en vast, in de zomer kan het er vast heel warm en heel druk zijn, en dat is dan weer minder mijn ding. Ik moest dit helemaal niet zeggen van iemand, ik heb alles zelf betaald, dus ge moogt gerust zijn.

Málaga was máchtig, menne mán. <3
Op 2 uur en 50 minuten vanuit Charleroi.

Waar moeten we nog eens naartoe?

5 beelden, 5 dingen (de de-boom-in-editie)

1. Afgelopen zomer wonnen wij een boomhuttentripje dankzij een fotowedstrijd van Cokido, ook bekend als die lieve mensen die ons hele vakantieopvang-avontuur ondersteunen. Vorige week was het zo ver: twee nachten in een boomhut in Ommen, een uur of vier rijden van Ieper.

2. Vier uur rijden is veel, zeker als je een zoon hebt die tegenwoordig al zaagt als hij twintig minuten in de auto moet zitten want zooooooo ver. Op basis van die belangrijke data beslisten we om halverwege te stoppen in het koninkrijk van Pardoes. Althans, dat was het plan, tot ik de ochtend voor vertrek ergens rond drie uur wakker werd van onze tuinmeubels die de weide van de boer achter ons inwaaiden.

Ook niet onbelangrijk qua data: Flo deed de afgelopen weken een panische angst op voor windstoten, nadat ze eens zo goed als werd weggeblazen in een windgat. De combinatie leek niet ideaal. Gelukkig vertrokken we toch, en tegen dat we aankwamen in Kaatsheuvel was het ergste achter de rug. Voordeel: weinig volk, en in de namiddag zagen we de zon. En waren we compleet overweldigd door hoe machtig mooi Symbolica is. Waaw, waaw, en zei ik al waaw? <3

3. Goed idee van de mama: we delen ons op. Hoe gezellig dat gezinsleven ook mag zijn, qua leeftijd is het niet altijd ideaal. Ik heb me met Flo op het sprookjesbos gestort, wat ze compleet geweldig vond. (“kom, we gaan hier eens piepen, mama”) Dexter ging bootjevaren en Droomvluchten met Youri, iets waar Flo vorige keer geweldig bang voor was wegens te luid. (ik heb zeer gevoelige kinders) We spraken een paar uur later af voor een bord poffertjes in Het Poffertje, waar de kinderen verheugd waren om elkaar terug te zien en daardoor eens even niet de neiging hadden om elkaar de kop in te slaan. BLISS! 

4. Slapen in een boomhut, het heeft iets. Ik leerde dat een boomhut soms voelt als een boot, door een combinatie van wind en rondstappende mensen. Dat het niet groot is, maar wel gezellig. En dat een goed uitzicht toch echt altijd meegenomen is. We gingen ook naar Zwolle, vlakbij Ommen, en zagen onze mening bevestigd dat wij Nederland tof vinden. Ook als dat Nederland die dag net volloopt met bezopen carnavalisten die hun bed al enige tijd niet meer hebben gezien. Ook dan. 

5. De rit heen en terug viel uiteindelijk beter mee dan gevreesd, met dank aan de trouwe gezellen van het Geluidshuis. Moeder was extra verheugd, want weer eentje met de stem van Koen De Graeve, die moeder trouwens ook weer ronduit geweldig vindt in Studio Tarara. (“Shotjen?“. I DIE) We stopten ook ergens tussenin in het Oertijdmuseum in Boxtel, keihard de moeite voor mijn twee dinofans.

In elk geval: we hadden een fijne tijd, en er deugd van.
Flo wilde zelfs nooit meer naar huis, en wij hebben nochtans ook een toffe view.

’t is niet voor lilith, ’t is voor haar eenzaamheid

Ik had twee dagen met mezelf naar Londen geboekt.

Grootsteden, ik moet daar wat mee opletten.
Er zijn zoveel impulsen dat ik in overdrive durf gaan. Als eeuwige zichzelf voorbijloper/enthousiasteling die graag lijstjes afvinkt loop je zo het risico jezelf nog meer de uitputting in te storten dan anders.

De avond voor ik vertrok, kreeg ik last van stress.
Niet zozeer omwille van dat alleen vertrekken, want ik deed dat al vaker en verder en langer. Ik kan daar erg van genieten, net als van alleen op restaurant gaan of andere dingen alleen doen waarover anderen al eens denken dat je ze minstens met twee moet doen.

Het was evenwel druk geweest de week ervoor, waardoor die twee dagen Londen plots voor me lagen zonder dat ik me had kunnen afvragen wat ik daar eigenlijk zou doen. Er was geen plan. Help, er was geen plan. Ik ben een planner, dat is EEN RAMP.

Tot ik begon te beseffen dat dat misschien wel mijn cadeau kon zijn, dat er geen plan was. Alleen maar een vaag lijstje van misschiens. Misschien eens The National Gallery. Misschien nog eens naar Anthropologie,want hoe zot lang was dat geleden? Misschien koffie en een boek en daarna nog een koffie.

Ik ben beginnen wandelen, want de zon scheen, en ik ben niet meer gestopt. Ik wandelde door een park waar een jong meisje zich in het paars stond te boksen met een personal trainer, en ik zag een oude man met grijs haar verrukt de duiven voederen waardoor ik tegelijk moest glimlachen en aan die op het eerste zicht enge man uit Home Alone moest denken. Ik zag dit bankje, en werd geraakt door die “What a performance!“.

Ik liep een kerk in.
Daarna een gallery.
Stond me tien minuten te vergapen aan een boekenkast in The British Library.

Ik draaide een hoek om en zag een groene deur die ik bijster sympathiek vond.

Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om met mijn gezin in Londen te wonen en op zondag in dit paviljoentje te gaan ontbijten.

Het was niet minder dan heerlijk, ook op dag twee.
Ik stapte een kilometer of zesendertig, zo bleek.

Gewoon met mezelf.
Hing twee uur rond in de fijnste boekhandel, in plaats van het vooropgestelde halfuur.
Vroeg me net niet luidop af wat zotter was: deze gekleurde cakejes, of de winkel errond en het feit dat ze erin slagen om je het gevoel te geven dat je winkelt in 1867. Iets waar ze trouwens straf sterk in zijn in Londen, doen alsof het veel vroeger is.

Op de trein terug las ik het boeiende Digital Minimalism van Cal Newport uit. Er gaat een heel hoofdstuk over hoe we met zijn allen verstoken zijn van alleen zijn met onze eigen gedachten. Omdat we constant op onze schermpjes kijken, en naar dingen luisteren als we even niks te doen hebben. Solitude deprivation, noemt Cal het. Je moet het boek lezen om te beseffen wat voor probleem dat is. En hoe essentieel om daar soms eens een goede draai aan te geven.

Of ik tips heb voor Londen?
Ja, een boel, maar boven al: gun uzelf dat eens, een uitje op uw alleen.

Niet omdat er niemand wil meegaan, maar omdat je het gewoon niet hebt gevraagd.

Het zou wel eens hard kunnen meevallen.

lilith loves zoete aardappels (en deelt een recept voor vegetarische zoete aardappel-macaroni)

IMG_0004Volgens Timehop is het deze week al drie jaar geleden dat ik voor de krant naar North-Carolina mocht. Ik was toen al wel een hoop keer in Amerika geweest, maar nog nooit in het Zuiden. New York, en Los Angeles, en Las Vegas en San Francisco, en heel wat plaatsen daar tussenin. En ja, daar zat behoorlijk wat verschil op in vergelijking met die keer dat we door Florida reden. Maar je kunt dan wel al hebben gelezen dat die coté van Amerika echt de andere niet is, het is pas als je in dat andere Amerika staat om de zoete aardappelteelt van dichtbij te gaan bekijken dat het begint te dagen.

Raleigh is niet meteen een bestemming die bij veel mensen hoog op de bucket list staat.
Bij mij ook niet. Maar een persreis is altijd een fijn excuus om eens ergens te gaan kijken waar je dat uit eigen overwegingen niet zou doen. En mijn ogen uitgekeken heb ik. Op de velden, in de dorpjes, tussen de gigantische pick-up trucks en op de state fair waar zo goed als alles gefrituurd werd dat in een frietpot kon geduwd worden.

IMG_0913

Processed with VSCOcam with g3 preset

Ik was er voor de zoete aardappel, en boy, zoete aardappelen heb ik gegeten. In allerlei vormen, kleuren en soorten. De bij ons gekende oranje, maar net zo goed paarse en witte. Op allerhande manieren geprepareerd ook.

IMG_0775IMG_0966Hoe zoeter, hoe liever, vinden ze daar doorgaans, en hoewel ik ze van nature al behoorlijk zoet vind, doen ze er in Amerika graag nog een schepje bovenop. Door er mierzoete marshmallows op te leggen voor ze de oven in gaan, om maar iets te zeggen. Volgens mijn Amerikaanse vrienden “de ideale manier om je kinderen kennis te laten maken met de smaak”. Als dat niet voldoende was om hun mondjes dicht te plakken kon je er ook nog altijd een lepel maple syrup bijdoen, vonden zij. Disclaimer: de tip kwam van dezelfde meneer die me aanraadde om al mijn groenten voortaan op smaak te brengen met varkensvet.

Ik at op zes dagen tijd zoveel zoete aardappelen dat ik er een beetje een degout van had op het einde van de trip. Dat kwam gelukkig ook weer goed. Ik leerde dat je zoete aardappels kunt poffen, stomen, roosteren, frituren, glaceren, pureren en dat ze net zo goed tot hun recht komen in een slaatje als in een spicy curry. Ik at ze als hapje met gerookte ham, maar ook in soep met gember die ik nog steeds op regelmatige basis klaarmaak.

De afgelopen jaren heb ik mijn relatie met de zoete aardappel op het gemak verder uitgebouwd. Door ze te roosteren en over slaatjes te strooien. Als er edamame boontjes zijn dan wordt mijn dag onmiddellijk nog beter.

IMG_5051
Door er heerlijke frietjes van te maken. Of door er noodles van te draaien met mijn spiralizer.

IMG_9373

Door ze te serveren als zalig lekkere puree op Thanksgiving, ook.

IMG_6600

En elke keer als ik er eet, wat ondertussen weer zo goed als elke week is, dan moet ik terugdenken aan de trailer parks waar soms wel drie gigantische pick-ups voor de trailer geparkeerd stonden. Aan hoe de mensen daar mijn naam uitspraken, met een e die minstens drie lettergrepen leek te beslaan: Kee-ee-eeely. North-Carolina was meteen de laatste keer dat ik voet aan wal zette in het land waar de Donald een jaar of twee later de ijzeren troon zou bestijgen. Was ik daar toen niet geweest, dan had ik daar nog veel minder van gesnapt, bedenk ik me nog regelmatig.

Om deze post toch on a brighter note te eindigen: ik blijf manieren ontdekken om zoete aardappel klaar te maken. Een van mijn recentste favorieten is onderstaand recept uit Simply Nigella van Nigella Lawson. Ik was duizend procent zeker dat ik er een foto van had, maar ik kan hem nergens vinden. Gelieve u dus in te beelden dat er hier een ovenschotel staat met gesmolten kaas op, en daaronder geweldig lekkere macaroni. Zeker eens proberen!

Macaroni met zoete aardappel en feta van Nigella Lawson

Voor 4 personen:

Ingrediënten

500 gr zoete aardappels
300 gr pennette of andere korte pasta
4 el (60 gr) zachte ongezouten boter
3 el tarwebloem
5 dl volle melk
1 tl scherpe mosterd
1/4 tl paprikapoeder, plus 1/4 tl om te bestrooien
75 gr feta
125 gr belegen cheddar of Goudse kaas, geraspt, plus 25 gr om te bestrooien
peper en zout naar smaak

Bereidingswijze:

Verwarm de oven op 200 graden celcius. Schil de zoete aardappel en snij in stukjes van 2 à 3 cm. Kook tien minuten in een kom gezouten water. Giet af en bewaar het kookwater. Prak de zoete aardappel met een vork.

Maak een roux met de boter en de bloem. Neem de pan van het vuur en voeg de melk toe tot je een gladde massa hebt. Voeg de mosterd en het paprikapoeder toe en kruid met peper en zout. Bedenk dat je niet te veel zout toevoegt, hier komt nog kaas bij. Kook de pasta twee minuten minder lang in het aardappelwater dan op de verpakking staat. Giet af en bewaar wat van het kookvocht. Roer de pasta door de zoete aardappel, verkruimel er de feta over en meng met de witte saus en 125 gram geraspte kaas. Is de saus te dik dan voeg je kookvocht toe. Schep in een ovenschotel, bedek met de rest van de geraspte kaas en het resterende paprikapoeder. Bak dertig minuten in de oven.

Heb je zelf leuke recepten of tips om zoete aardappels klaar te maken? Deel ze gerust in de reacties.