Category Archives: food-a-licious

Het recept voor de beste koekjes ter wereld

Het is een slimme truc voor SEO. Jeweetwel, search engine optimization, waarmee je dankzij de juiste zoekwoorden hoger scoort op zoekmachines.

Zet ergens “beste x ter wereld”, en mensen gaan het nog geloven ook. Wat me dan weer doet denken aan een interview dat ik ooit had met Els Pynoo voor de Doodgewone Dingen in De Standaard Magazine. Daarin vertelde ze me dat ze zich graag liet inspireren door “de mooiste…” als zoekterm in te tikken op haar iPad.

“De mooiste Spaanse deuren, bijvoorbeeld, en me dan zitten vergapen aan supermooie Spaanse deuren. Die dan zelf willen maken. De mooiste gemetste waterputten is ook een goede.”

Wat me ook weer doet denken aan iets dat ik afgelopen week op Reddit las: dat je in elke receptenblogpost een moord zou kunnen opbiechten in de tekst die boven de ingrediënten staat, en niemand het zou weten omdat niemand die tekst leest.

Als je tot hier bent geraakt: welgekomen!

Lang verhaal kort: met Kerst kreeg ik van mezelf Sweet van Ottolenghi, omdat het bakboek in de boekhandel om een mij onverklaarbare reden aan min vijftig procent stond. Ik hou van ganser harte van Yotam Ottolenghi, maar had me nog nooit aan iets zoets van hem gewaagd. Ik heb me al beklaagd dat ik het boek niet eerder kocht, want de afgelopen weekends genoot ik al van belachelijk lekkere chocoladetaarten, cheesecakes met vijgen en koekjes, oh man, de koekjes. Met geroosterde pindanoten, of de Anzac-koekjes met havermout. Waanzin.

Favorieten tot nu toe? De chocolate-chip-koekjes met pecannoten. Als ik ooit sterf en in de koekjeshemel terechtkom (wat ik toch echt mag hopen), dan gaan die daar in grote kommen op mij staan te wachten.

Tot zo lang bak ik ze regelmatig. In grote hoeveelheden, want ze gaan nooit lang mee. Elk weekend zie ik mezelf zo beetje bij beetje in Mrs Doubtfire veranderen.

Wat mij betreft zijn dit de chocolate chip cookies to end all chocolate chip cookies.

Chocolate-chip-koekjes met pecannoten van Yotam Ottolenghi

  • 120 gram halve pecannoten (ik heb ook al een notenmix gebruikt met hazelnoten en walnoten, ook perfect)
  • 250 gram boter, op kamertemperatuur, in blokjes van 2 cm
  • 200 gram lichtbruine kristalsuiker
  • 200 gram fijne kristalsuiker
  • 1 1/2 theelepel vanille-extract
  • 2 grote eieren
  • 560 gram zelfrijzend bakmeel
  • 1 theelepel zout
  • 250 gram pure chocoladechips of callets (60-70 % cacaobestanddelen)

Verhit de oven tot 150 graden.
Verdeel de noten over een bakplaat en rooster ze tien minuten. Hak als ze voldoende afgekoeld zijn in kleine stukjes. Zet opzij en schakel de oven uit. Het deeg moet voor het bakken nog even in de koelkast rusten.

Doe de boter en de suiker in een standmixer met bisschopshaak. Klop twee minuten op hoge snelheid tot een lichte, luchtige massa. Voeg terwijl de mixer nog draait de vanille en een voor een de eieren toe en klop goed na elke toevoeging. Schakel de mixer naar een lage snelheid en voeg de bloem en het zout toe tot alles is gemengd. Daarna voeg je de chocoladechips en de geroosterde noten toe. Schakel de mixer uit en druk het deeg met de hand tot een bal.

Maak met de hand deegballetjes ter grootte van een flinke bowlingbal ahaha, golfbal, inderdaad. Elk circa 45 gram. Laat ze 1 uur opstijven in de koelkast. Probeer er met je fikken af te blijven. Faal miserabel.

Verhit de oven tot 180 graden. Bekleed twee bakplaten met bakpapier. Verdeel de ballen over de bakplaten en zorg dat ze 6 cm van elkaar afliggen. Bak af in verschillende batches. 12 minuten per bakplaat. Laat ze nadat je ze uit de oven haalt tien minuten afkoelen tot ze stevig genoeg zijn om op een rooster helemaal koud te laten worden.

Goed voor 36 koekjes die in principe vijf dagen meegaan in een koekjestrommel. Wij hebben dat nog nooit kunnen controleren.

Die keer met de taartjes en de kast

Een tijdje geleden volgde ik een opleiding tot coach.

Heel boeiend, maar waar ik elke opleidingsdag het meeste naar uitkeek was de catering. Verzorgd door een fantastische madam die ons de ene keer Indische biryani voorschotelde en de andere keer een Aziatisch slaatje waar ik nu nog altijd likkebaardend aan terugdenk. Er waren ook telkens tienuurtjes, drie-uurtjes, en desserts na de lunch.

Om maar te zeggen: het was daar de moeite. En genoeg voor iedereen.

Toen de fantastische madam om tien uur een plateau taartjes voor bij de koffie binnenbracht, zag ik een medecursist ongemakkelijk op zijn stoel schuiven. Tijdens een coaching-sessie een uur eerder, had hij openhartig verteld dat hij op dieet was, omdat hij weer met zijn kinderen wilde kunnen spelen zonder moe of buiten adem te zijn.

Toen de andere cursisten opstonden om de taart te gaan halen van de tafel, bleven wij twee zitten.

Ik eet bijna nooit meer voor de middag, en ik had een tas zwarte koffie bij me staan, en geen zin of honger.

Dat is al een tijd zo. Sinds ik systematisch ergens tussen de 13 en 18 uur per dag vast (niet tussen één en zes in de namiddag, maar in totaal tussen de 13 en de 18 uur aan een stuk), heeft mijn lichaam een soort reset gedaan, en heb ik een stuk minder honger in plaats van meer. Ik eet ook gezonder en minder suiker, waardoor ik ook veel minder goestjes heb dan vroeger.

Er was taart voorzien voor elk van ons, dus wist ik dat ik, als ik er zin in had, straks nog van kon eten. Kortweg: geen issue.

Compleet ander verhaal bij mijn mede-cursist aan de overkant.

Ik zag het gebeuren. Hoe het zweet hem zichtbaar uitbrak.

Omdat hij zoveel zin had in die taart.

Hij had vast al honger, ook, na zijn vroege ontbijt om op tijd in de cursus te geraken.

Ik zag hem afzien en twijfelen, maar hij bleef toch op zijn stoel zitten.

Ik denk dat hij een halfuur gevochten heeft, met alles dat hij in zich had.

Al zijn wilskracht, al zijn motivatie, al zijn welgemikte voornemens.

Ik zag het, en ik herkende het zo hard, want ik heb zelf zo vaak gevochten.

Rond 10:30 stapte hij naar de tafel, en hij at de cake op.

Met zoveel zichtbaar schuldgevoel, dat ik denk dat het hem niet eens heeft gesmaakt.

Had hij gekund, hij had zich weggestoken in een kast of onder een tafel, om niet te moeten tonen dat het hem alsnog niet was gelukt om niet te eten.

Mijn hart brak voor mijn medecursist, omdat ik hem tot een paar jaar geleden was.

Proberen om niet te eten. Doorbijten.

Op je tanden proberen te bijten. Dat even volhouden. Dan toch eten, en er niet van genieten. ’s Avonds terugkijken op weer een dag van falen en ingaan tegen goede voornemens. Dan soms alleen al uit miserie eten.

De volgende dag rijstkoeken meesleuren omdat ik doodsbang was dat ik anders toch een Snickers uit de automaat zou halen.

Nu vertrek ik soms ergens naartoe voor een hele dag, en heb ik alleen water bij me. Als er koffie is, dan weet ik dat ik het zelfs een hele dag kan halen, als dat zou moeten.

No biggie. En ik moet me ook niet haasten als het om eten gaat.

Een uur later naar een winkel gaan, om een grote salade of iets anders, het is ook oké. Net als taart eten als er taart is.

Zo’n verschil met vroeger, het is niet normaal.

Het is met vasten een beetje zoals met stoppen met alcohol: plots zie je hoe heel veel dingen samenhangen met alcohol, en dat elke reden goed lijkt om te drinken.

Met eten is het net zo.

Dan maar nog meer eten, want het is toch al kapot. Het heeft zelfs geen zin.

Het werkt allemaal toch niet.

Maar dat is niet zo.

Het ligt niet aan jou of aan je karakter, maar aan het feit dat je met diëten iets probeert dat niet werkt.

Ik heb de onderzoeken voor je gelezen.

De slaagkansen met diëten zijn na een jaar minimaal.

Dus werken ze niet.

Punt.

Als een dieet van je vraagt dat je als een strijder die steeds op zijn hoede moet zijn voor suiker en vet door zijn dagen moet gaan, dan moet je je afvragen of je dat überhaupt wel wilt.

Want als het niet werkt voor altijd, waarom zou je het dan in godsnaam proberen?

Deze week lanceer ik mijn splinternieuwe online programma Vast en Zeker. Een online traject waarmee ik je leer hoe je dankzij periodiek vasten afvalt, aan energie wint, en je gezondheid alle kansen geeft, zonder tandenbijten of extreme dieetregels die je met moeite volhoudt tot het weekend is.

Jij krijgt als eerste de kans om in te tekenen voor de bèta-editie.

De wat?

De bèta-editie, met deze voorwaarden:

de cursus is klaar, alleen moet ik de presentatievideo’s nog inblikken. Die krijg je vanaf midden februari in mooie pakketjes, tot je alles hebt tegen midden maart.

In de zomer lanceer ik de cursus dan in zijn volledigheid in één keer. Omdat jij dan bij de eerste lichting zit, heb ik een beloning: een zotte korting van maar liefst 60 procent op de normale prijs, én een paar zotte bonussen ter waarde van 597 euro als je intekent voor de premium-versie of de exclusive, waarin ik voor het eerst een kleine groep voorzie van persoonlijke coaching.

Crazy? Ge moogt gerust zijn. De plaatsen zijn daardoor wel beperkt.

Klik zeker door als periodiek vasten je boeit, op de pagina hierboven vind je ook wanneer het voor jou geen goed idee is om te vasten.

Er zijn nog maar een paar plaatsen voor Exclusive, de groepscoaching-optie. Hierin gaan we elke maand samen aan de slag met virtuele calls waarin ik al je vragen beantwoord en je help om een stap verder te zetten.

​Je krijgt ook toegang tot een privaat Slack-kanaal met de anderen in je groep, en met mij. Ik drop er regelmatig extra motivatie en inspiratie.

Wil je weten of dit iets voor jou zou zijn, stuur me dan even een mailtje.

lilith kookt met de kinders: worstenbroodjes uit het Ketnet Kookboek

Als ik een ding heb geleerd uit zeven jaar ouderschap, dan is het dat er met kinderen weinig te forceren valt. Al droom je nog zo hard van een lezer, de kans bestaat dat je een kind hebt gemaakt dat geen boek wil vastnemen al kreeg hij er een grote doos Pokémonkaarten bij. Ook geleerd: een kind kan iets leuk vinden, en drie seconden later al weer stom. Pokémonkaarten, bijvoorbeeld. Kinderen zijn opgetrokken uit onvoorspelbaarheid en dingen die zelden logisch in elkaar zitten. Als ouder legt ge u daar best bij neer.

Met een moeder en vader die graag in de keuken staan, konden we dus alleen maar hopen op een goed gesternte dat ervoor zorgde dat die goesting wat werd doorgegeven. En kijk, het lijkt gelukt. Zowel Dexter als Flo willen leren koken, kijken en roeren graag mee in de potten als wij in de keuken staan (leve een open keuken ook, wat dat betreft), en dus bracht de kerstman hier een kinderkookboek van Ketnet! Machtig, en ze gingen direct aan de slag met post-its en ik met het voornemen om elke maand iets met hen te koken.

Januari is ten einde aan het geraken, en hell, wij kookten zelfs al twee dingen uit dat boek. Hashtag strevers. Worstenbroodjes en chocolademousse, om precies te zijn, volgens Flo de beste ter wereld.

En eigenlijk kookten we al drie keer, want nadat ik de worstenbroodjes had gemaakt met Flo, vond Dexter ze zo lekker dat we ze een tweede keer inplanden.

Oké, dit recept is geen kernfysica, maar dat is het net als je met kinderen wilt koken: je wilt iets eetbaars bekomen, zonder dat er kinderen met afgesneden vingers of bloedneuzen aan te pas komen. Ook jij en je keuken moeten het zien te overleven. Met dit recept is dat allemaal al twee keer gelukt.

Recept voor een bakplaat vol miniworstenbroodjes:

Nodig:

  • een vel bladerdeeg
  • 1 ei
  • 1 blik kleine of grote worstjes (met grote is er nog een extra taakje, ha!)

Zo maak je het:

Verwarm je oven op 220 graden. Snij repen van het bladerdeeg, en bij grote worstjes snij je die in drie. Rol de worstjes losjes in het deeg, dat kleiner mag zijn dan het worstje. Leg met de sluiting naar beneden op een bakplaat met bakpapier. Klop het ei los met een vork, en strijk de worstenbroodjes ermee in. Laat 10 à 15 minuten goudbruin worden. Serveer met een lekker sausje en eet warm op.

Dit kunnen de kindjes zelf doen: worsten in drie stukken snijden. Bladerdeeg snijden en rond de worstjes rollen. Op de bakplaat leggen en inborstelen met eigeel. Opeten.

Mocht er interesse zijn in het recept voor de chocolademousse post ik het ook wel nog eens.

Heb jij toevallig leuke recepten in je mouw zitten om met kinderen te maken? Deel ze dan gerust hieronder.

lilith maakt pompoensoep met appelsien en saffraan van Ottolenghi #cookthebook

Soep en mandarijnen sleuren mij de herfst door, denk ik soms. Grote hoeveelheden van beiden van zodra het blad begint te vallen, liefst. Mijn lievelingssoep van de laatste jaren is ribollita, al maak ik tegenwoordig vaker die uit Honger van Mme Zsazsa dan die van Anna Jones.

Los daarvan zit ik al een tijd in een kooksleur van jewelste. Wat jammer is, want ik kook graag en ik ontspan daar geweldig van. Er zijn pogingen om weer eens meer een kookboek ter hand te nemen, en het vaakst is dat Simpel van Yotam Ottolenghi. Dat lijkt vol te staan van doenbare recepten die zelfs mijn man af en toe zou kunnen lusten, alleen loop ik al weken tegen ingrediënten aan als rozenharissa, zwarte knoflook, sumak en andere exoticiteiten die ze niet hebben in de Ieperse supermarkten.

Ik vond het zo jammer. Altijd weer: o, dat wil ik maken. Fuck, ik heb geen rozenharissa. Bij Yotam zijn er zo tien ingrediënten die in 70 procent van zijn recepten voorkomen, dus het is niet dat je die rozenharissa koopt voor één gerecht. Als ik meer wilde koken uit Simpel, dan moest ik het simpel maken. En een keer investeren voor heel veel kookplezier. Dus bestelde ik een doos vol Ottolenghispul bij Pimenton. (de eigenaar blijkt een luisteraar van Werk & Leven, dus allen daarheen en #nospon)

Sinds de doos gearriveerd is, is mijn leven verbeterd. Ik kan het niet anders zeggen. Ik maakte alreeds de overheerlijke pasta met rozenharissa en olijven. Gisteren aten wij de pasta met pecorino en pistachenootjes. (allebei very much Youri-approved, ook) En afgelopen weekend kokkerelde ik een machtig lekkere pompoensoep met appelsien en saffraan waarvan ik het recept graag met jullie deel.

Beetje spicy, beetje romig, echt een hele toffe en verrassende combinatie voor dit moment. #smaakbommetje Mijn pompoen was trouwens wat waterachtig van smaak, en dat kwam toch helemaal goed dankzij het roosteren. Dus dikke vette hoera!

Pompoensoep met saffraan en sinaasappel van Yotam Ottolenghi

Voor vier tot zes personen

Ingrediënten:

  • 60 ml olijfolie
  • 2 uien, in parten van 2-3 cm (350 gram)
  • 1,2 kilogram winter- of flespompoen, geschild, pitten verwijderd, vruchtvlees in blokjes van 3 cm
  • 1 liter groentebouillon
  • 2 eetlepels rozenharissa
  • 1/4 theelepel saffraandraadjes
  • 1 sinaasappel, rasp er 1 theelepel schil af
  • 180 gram crème fraîche
  • 5 gram korianderblaadjes voor erbij
  • zout en zwarte peper

Verhit de oven tot 220 graden.
Doe de olie, ui en pompoen in een grote kom met 3/4 theelepel zout en royaal versgemalen peper. Meng goed en verdeel het mengsel in een met bakpapier beklede braadslee. Rooster 25 minuten tot alles gaar en gekaramelliseerd is. Haal uit de oven en zet opzij.

Giet de bouillon in een grote pan met de harissa, saffraan, sinaasappelrasp, 1/2 theelepel zout en flink wat versgemalen peper. Breng alles op hoog vuur aan de kook en voeg als de bouillon rustig kookt de pompoen en uien toe met de olie uit de braadslee. Roer goed, draai het vuur halfhoog en laat de soep 5 minuten zachtjes koken. Haal de pan van het vuur, roer de crème fraîche erdoor en pureer de soep glad met een staafmixer. Serveer met wat koriander.

Je ziet van hier dat het hier niet gaat stoppen, met dat kookboek.

Liefhebbers, welke recepten moet ik voornemen?

lilith gooide een pannenkoekenfeest

Een #pancakebar, volgens Pinterest. Dat zat zo: normaal doen wij altijd taart voor Dexter zijn verjaardagsfeestje met de familie, maar Dexter eet niet meer zo graag taart. Dat leek ons dus plots minder logisch. Dexter eet wel graag pizza en lasagna en boterhammen met choco, maar ik zag daar niet onmiddellijk zoveel mogelijkheden in als in pannenkoeken, die hij gelukkig ook graag eet.

Als wij pannenkoeken eten, dan eten wij die behoorlijk burgerlijk met witte of bruine suiker of in het allerwildste geval eens chocopasta.

Toen bedacht ik me ineens dat iemand me eens tijdens een een interview voor de Doodgewone Dingen zei dat een van de dingen die haar wreed content maakten een pannenkoek was met witte suiker en wat citroensap. “Huh?“, dacht ik toen, maar nu zette ik het op mijn blad met mogelijke combinaties. Net als onderstaande mogelijkheden.

Man toch, alles wat erover werd gezegd was waar.
Gekke, lekkere combinatie.

Al de rest heb ik niet meer kunnen proeven omdat ik een gastric bypass heb, maar ik zag alleen maar tevreden smullende gezichtjes.

Een gemak! (net als een open keuken, op zo’n dagen)

Heb jij een favoriete topping die ik misschien nog niet ken?
Roepen zulle!

lilith ging naar Hof van Cleve en dat is niet van haar gewoonte

Ken je dat, die stress die mensen die aan stress doen overvalt vlak voor ze op reis vertrekken? Die stress van het is toch wel vandaag en zijn we niks vergeten en hebt gij uw paspoort wel bij en ligt de oven niet meer aan en zijn we echt niks vergeten EN HET IS TOCH WEL VANDAAG?!

Het is misschien belachelijk om dat ook te hebben als je op restaurant gaat, maar ik wil een beetje kaderen hoe waanzinnig ik het vorige week donderdag vond dat mijn naam op de reservatielijst stond voor de middagservice van Hof van Cleve. Het is niet iets dat mensen als ik doorgaans doen, namelijk. Ik zucht al meer dan tien jaar van ooit eens, als ik de Lotto win. Ik won die niet, maar ik begon een paar jaar geleden wel bewuster om te springen met mijn geld, en ik legde al meermaals uit hoe dat dan in zijn werk gaat en waarom ik nu wel zo’n dingen weet te klaren, en vroeger niet. (*kuch*YNAB*kuch*)

Toen we onderweg waren naar Kruishoutem werd ik wat bang van mijn eigen verwachtingen. Een boek dat de Nobelprijs voor literatuur wint, kan vaak alleen maar tegenvallen. Toen we naar de boomhutten gingen viel onze trip gigantisch mee omdat ze zondvloeden genre ark van Noah hadden voorspeld, en het plots toch geen slagwater regende. Hadden we zomerweer verwacht, dan waren het twee geweldig tegenvallende dagen geweest. Als je naar de prijzen op de site van Hof van Cleve kijkt, en weet dat ze daar drie sterren op de kast hebben staan, dan kun je niet anders dan daar aankomen met een attitude van “Peter bovenste beste burger, THIS BETTER BE BELACHELIJK GOOD”.

Het was. Ik deel wat sfeerbeelden die niet eens half zullen weergeven hoe geweldig het was.

Ge moet het meegemaakt hebben om helemaal te snappen wat voor een complete verrukking zeven gangen in Hof van Cleve betekenen. Vier uur nadat we waren verwelkomd door mevrouw Goossens en haar joviale equipe zweefde ik naar buiten met deze gedachten in mijn hoofd:

  • dat niveau twee servicen per dag halen en volhouden, hoe kan dat zelfs? Van de hapjes met zeekat en octopus met kikkererwt (verrassend lekker!) over de zeven gangen tot de chariot (een kar, maar dan beter) met acht soorten fenomenaal lekker brood (mijn koninkrijk en een vinger naar keuze voor één keer per week een levering van het brood met zaden en pitten) waar je contstant van bij mocht vragen, het voelde zo once in a lifetime terwijl zij het daar elke dag twee keer moeten nailen.
  • er was een bankje voor mijn handtas. Als ik dronk van mijn waterglas gingen er nooit drie minuten voorbij zonder dat er subtiel en niet opdringerig werd bijgevuld. Telkens ik dacht dat wat ik net gegeten was strafbaar smakelijk was in a million ways bleek er nog iets geweldigs bij te komen. De handzeep in het toilet rook zo lekker dat ik mezelf erin had willen onderdompelen tot aan mijn nek. Het zwarte designtoilet was zo proper dat ik het net zo goed daarin had willen doen. De melk voor bij de koffie was warm, net als het kannetje. Je had niks anders verwacht, maar je bent er toch niet goed van.
  • Er waren nog twee chariots, naast die van het brood. De kaas-chariot en de hapjes-voor-bij-de-koffie-chariot. Allebei waren ze zot, maar die laatste is pas echt zot, want je hebt dan net al twee gangen desserts binnen, en als je je maagverkleining echt op de proef wilt stellen zoals bepaalde mensen, ook al kaas van de chariot. Net als je wilt kiezen wat je er nog bij kunt krijgen zonder te moeten overgeven in het zwarte designtoilet zetten ze een schaaltje met miniatuuroliebollen op tafel en leggen ze een perfect nesse nog warme madeleine met vanillespikkeltjes naast je tas koffie. Zeg nooit zomaar madeleine tegen een madeleine van Peter Goossens, trouwens. Merci aan alle meme’s die mij ooit madeleines opdrongen, maar ze waren teleurstellende brol als ik ze vergelijk met wat ik daar at. SHIIIIIIT, I LOVE CHARIOTS.
  • We hadden zoveel lol. Wat een avontuur, ook. We waren maar met twee, en we deden het op sapjes en infusies in plaats van op aangepaste wijnen, waardoor we echt hebben genoten van elke dashi en ponzu en elk sapje met rode bessen en bietjes uit het menu “Frisheid van de natuur”. Dat servies ook. Die lepeltjes en borden. De humor in de perfecte bediening. Het gebeurt ons niet vaak, maar op sommige momenten werden we er stil van. Op andere moesten we dan weer heel erg giechelen om de situatie. Allez jong, wtf.
  • Na afloop kwam Peter Goossens een praatje slaan, en ook dat was leuk en sympathiek. Fijn ook om horen dat het besef dat mensen dat allemaal niet vanzelfsprekend vinden en soms jaren moeten sparen om zoiets te kunnen doen ook nog altijd aanwezig is, en als een extra motivatie werkt om het almaar beter te doen. En op het einde kregen we ook nog machtig lekkere chocolaatjes mee van Joost Arijs, om na te genieten zeitem. Peter is zo een eindbaas als hij begint.
  • Het is hard neerkomen na een middag Hof van Cleve. Als niemand nog de poten van onder zijn lijf loopt om ervoor te zorgen dat je de stoel na terugkeer van het toilet niet zelf onder je poep moet schuiven. Als je je sjakos weer gewoon op de kille vloer moet zetten. Als de melk bij de koffie gewoon weer koud is, en de madeleines als vanouds als wakke bollen watte aan je verhemelte blijven plakken. Maar ze pakken ons dat niet meer af.

Gaan eten bij Hof van Cleve was een puntje op mijn lijstje van #19voor2019.

lilith’s liefde voor geroosterde groenten is groot (en met deze 4 tips die van u binnenkort ook)

IMG_2138Er zijn een paar gewoontes die de laatste jaren mijn huishouden zijn ingeslopen. Mijn vrijdagnamiddagse opruimsessies, die de start van het weekend net iets aangenamer maken. Mijn planten op vaste momenten water geven, zodat ze zowaar blijven leven. En groenten roosteren op zondag, een gewoonte die ik amper nog kan missen.

In het verleden zette ik vanuit de blijdschap over weer een portie geroosterde groenten al eens een foto op Instagram, en dan verbaasde ik me er steevast over hoeveel mensen verbaasd waren over mijn groenten. Roosteren begot. Hoe deed ik dat? Hoe lang? Wat deed ik daar dan mee? Blijkt dat niet iedereen elke week massa’s geroosterde groenten door rijst, pasta, soep of sauzen roert. En dat sommige mensen groenten zelfs nooit in de buurt van hun oven laten komen, terwijl dat een fantastisch machien is dat de smaak van die groenten alleen nog maar versterkt.

Ik heb ze pas echt goed leren roosteren met het laatste boek van Dorien, “Thuiskomen”. Ik kan dat boek niet voldoende bejubelen. Het is mijn lievelingskookboek van het moment, en als ik maar tien kookboeken mocht houden, dan was deze er zeker bij.

Als het op groenten roosteren aankomt heeft Dorien een paar regels, die ik met plezier volg. Niet omdat ik zo van de regels ben, maar omdat het resultaat altijd heerlijk smakende groenten is mét bruine randjes. En dat is exact wat je wilt. Je hebt niet geleefd als je geen ui met bruine randjes hebt geproefd.

Dit heb ik over groenten roosteren geleerd van Dorien:

  1. Dat niet alle groenten even roosterbaar zijn. Volgens Dorien kun je alles roosteren “dat geen mals blaadje, geen peul of geen knapperige steel is”. Ik heb heel goede ervaring met rode en witte ui, paprika, tomaatjes, zoete aardappel, knolselder, wortel, courgette en bloemkool. Maar je kunt vast nog wel meer lekkere groenten bedenken.
  2. Dat hitte je vriend is. Dorien raadt aan om je oven op 220 graden te zetten. Ik doe dat, doorgaans een half uur, en ik ben altijd blij met het resultaat.
  3. Dat stoom de vijand van bruine randjes is. Hoe droger de lucht, hoe beter volgens Dorien, en dus kun je maar beter zorgen dat je groenten hun vocht rap wegkrijgen. Door alles in een laag op een bakplaat te leggen (iets dat ik niet altijd doe, maar het helpt wel), en door ze goed af te drogen voor het roosteren.
  4. Dat de olie goed verdeeld moet zijn. En dat dat makkelijk doenbaar is door de groenten eerst in een grote kom te overgieten met olie en wat kruiden, te schudden tot de olie alle groenten raakt, en ze pas dan in de bakplaat te gieten.

Dit zijn ze voor ze de oven ingaan.

IMG_2127

Wie mij een beetje kent snapt onmiddellijk waarom roosteren mijn ding is. Grove stukken, snel klaar, weinig werk voor veel resultaat.

Deze week waren het: rode ui, witte ui, een paar kerstomaatjes, een courgette, een rode paprika, en wat teentjes look, die zoals ook het boek van Dorien voorschrijft mee in de oven mogen, zolang ze hun jasjes aanhouden. Daarna kun je hun heerlijkheid uit de schil duwen en door van alles en nog wat roeren. Saus. Soep. Mayonaise. Een vinaigrette.

Over deze kom groenten strooide ik met peper, zout en ras el hanout, maar dat had net zo goed gedroogde oregano of pimenton de la vera kunnen zijn.

Er is zo’n significant verschil tussen honger hebben en tegen een hoop rauwe, ongeschilde en onverwerkte groenten aankijken, of een glazen potje vol heerlijke geroosterde groenten uit de koelkast trekken en alle mogelijkheden zien. Ik eet ze soms op toast met kaas of hummus. Ze zijn ideaal voor in een snelle curry of bij een slaatje. Ik werk er soepen uit de diepvries mee af. Of roer ze met wat pesto door rijst of een restje pasta. Je kunt ze ook perfect gebruiken voor deze hemelse lenterolletjes. Of bij om het even welke andere maaltijd die snakt naar extra groenten.

Jullie moeten er trouwens niet mee inzitten dat ik door al die gezonde keuzes niet aan mijn vereiste aantal calorieën per dag zou komen. Toen ik vanmorgen net was beginnen roosteren kwam een van de opa’s aanzetten met deze geweldige bananentaart met rice crispies van Jeroen Meus. Alles is dus keihard in balans.
IMG_2129

“Thuiskomen-de magie van doordeweeks koken” van Dorien Knockaert verscheen bij Luster.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 12/40. 

lilith loves zoete aardappels (en deelt een recept voor vegetarische zoete aardappel-macaroni)

IMG_0004Volgens Timehop is het deze week al drie jaar geleden dat ik voor de krant naar North-Carolina mocht. Ik was toen al wel een hoop keer in Amerika geweest, maar nog nooit in het Zuiden. New York, en Los Angeles, en Las Vegas en San Francisco, en heel wat plaatsen daar tussenin. En ja, daar zat behoorlijk wat verschil op in vergelijking met die keer dat we door Florida reden. Maar je kunt dan wel al hebben gelezen dat die coté van Amerika echt de andere niet is, het is pas als je in dat andere Amerika staat om de zoete aardappelteelt van dichtbij te gaan bekijken dat het begint te dagen.

Raleigh is niet meteen een bestemming die bij veel mensen hoog op de bucket list staat.
Bij mij ook niet. Maar een persreis is altijd een fijn excuus om eens ergens te gaan kijken waar je dat uit eigen overwegingen niet zou doen. En mijn ogen uitgekeken heb ik. Op de velden, in de dorpjes, tussen de gigantische pick-up trucks en op de state fair waar zo goed als alles gefrituurd werd dat in een frietpot kon geduwd worden.

IMG_0913

Processed with VSCOcam with g3 preset

Ik was er voor de zoete aardappel, en boy, zoete aardappelen heb ik gegeten. In allerlei vormen, kleuren en soorten. De bij ons gekende oranje, maar net zo goed paarse en witte. Op allerhande manieren geprepareerd ook.

IMG_0775IMG_0966Hoe zoeter, hoe liever, vinden ze daar doorgaans, en hoewel ik ze van nature al behoorlijk zoet vind, doen ze er in Amerika graag nog een schepje bovenop. Door er mierzoete marshmallows op te leggen voor ze de oven in gaan, om maar iets te zeggen. Volgens mijn Amerikaanse vrienden “de ideale manier om je kinderen kennis te laten maken met de smaak”. Als dat niet voldoende was om hun mondjes dicht te plakken kon je er ook nog altijd een lepel maple syrup bijdoen, vonden zij. Disclaimer: de tip kwam van dezelfde meneer die me aanraadde om al mijn groenten voortaan op smaak te brengen met varkensvet.

Ik at op zes dagen tijd zoveel zoete aardappelen dat ik er een beetje een degout van had op het einde van de trip. Dat kwam gelukkig ook weer goed. Ik leerde dat je zoete aardappels kunt poffen, stomen, roosteren, frituren, glaceren, pureren en dat ze net zo goed tot hun recht komen in een slaatje als in een spicy curry. Ik at ze als hapje met gerookte ham, maar ook in soep met gember die ik nog steeds op regelmatige basis klaarmaak.

De afgelopen jaren heb ik mijn relatie met de zoete aardappel op het gemak verder uitgebouwd. Door ze te roosteren en over slaatjes te strooien. Als er edamame boontjes zijn dan wordt mijn dag onmiddellijk nog beter.

IMG_5051
Door er heerlijke frietjes van te maken. Of door er noodles van te draaien met mijn spiralizer.

IMG_9373

Door ze te serveren als zalig lekkere puree op Thanksgiving, ook.

IMG_6600

En elke keer als ik er eet, wat ondertussen weer zo goed als elke week is, dan moet ik terugdenken aan de trailer parks waar soms wel drie gigantische pick-ups voor de trailer geparkeerd stonden. Aan hoe de mensen daar mijn naam uitspraken, met een e die minstens drie lettergrepen leek te beslaan: Kee-ee-eeely. North-Carolina was meteen de laatste keer dat ik voet aan wal zette in het land waar de Donald een jaar of twee later de ijzeren troon zou bestijgen. Was ik daar toen niet geweest, dan had ik daar nog veel minder van gesnapt, bedenk ik me nog regelmatig.

Om deze post toch on a brighter note te eindigen: ik blijf manieren ontdekken om zoete aardappel klaar te maken. Een van mijn recentste favorieten is onderstaand recept uit Simply Nigella van Nigella Lawson. Ik was duizend procent zeker dat ik er een foto van had, maar ik kan hem nergens vinden. Gelieve u dus in te beelden dat er hier een ovenschotel staat met gesmolten kaas op, en daaronder geweldig lekkere macaroni. Zeker eens proberen!

Macaroni met zoete aardappel en feta van Nigella Lawson

Voor 4 personen:

Ingrediënten

500 gr zoete aardappels
300 gr pennette of andere korte pasta
4 el (60 gr) zachte ongezouten boter
3 el tarwebloem
5 dl volle melk
1 tl scherpe mosterd
1/4 tl paprikapoeder, plus 1/4 tl om te bestrooien
75 gr feta
125 gr belegen cheddar of Goudse kaas, geraspt, plus 25 gr om te bestrooien
peper en zout naar smaak

Bereidingswijze:

Verwarm de oven op 200 graden celcius. Schil de zoete aardappel en snij in stukjes van 2 à 3 cm. Kook tien minuten in een kom gezouten water. Giet af en bewaar het kookwater. Prak de zoete aardappel met een vork.

Maak een roux met de boter en de bloem. Neem de pan van het vuur en voeg de melk toe tot je een gladde massa hebt. Voeg de mosterd en het paprikapoeder toe en kruid met peper en zout. Bedenk dat je niet te veel zout toevoegt, hier komt nog kaas bij. Kook de pasta twee minuten minder lang in het aardappelwater dan op de verpakking staat. Giet af en bewaar wat van het kookvocht. Roer de pasta door de zoete aardappel, verkruimel er de feta over en meng met de witte saus en 125 gram geraspte kaas. Is de saus te dik dan voeg je kookvocht toe. Schep in een ovenschotel, bedek met de rest van de geraspte kaas en het resterende paprikapoeder. Bak dertig minuten in de oven.

Heb je zelf leuke recepten of tips om zoete aardappels klaar te maken? Deel ze gerust in de reacties.

Lenterolletjes, voor al uw restjesgroenten!

lenterolletje1Deze blogpost is er voor iedereen die recent een van de volgende goede voornemens heeft overwogen: een gezonder lijf tegen de zomer. Besparen op de boodschappenfactuur. Minder weggooien in de keuken. Eens iets anders proberen op culinair vlak dan koteletten met prei.

Lenterolletjes kunnen voor elk van die voornemens iets betekenen. Besefte ik terwijl ik me in de kerstvakantie een arm af rolde omdat ik zoveel groentjes over had van tijdens de feestmaaltijden. En dan zijn lenterolletjes samen met soep en spaghetti met veel groenten de beste manieren om die te redden van de vuilnisbak.

Voor wie de magie van het lenterolletje niet kent: geen schaamte, ik kende die lang ook niet. Ik schreef hier over het fantastische moment waarop ik voor het eerst een lenterol in mijn mond stak en niet wist waar mijn hoofd stond. Ook niet wist wat ik in godsnaam net in mijn mond had gestoken, want ik kende de textuur van ongefrituurd rijstpapier niet. Die textuur, ik ben daar echt zwaar fan van, maar ik kan me inbeelden dat het alles of niks is met rijstpapier. Eens proberen dus. Ik koop dat van mij gewoon in de supermarkt.

Wat is dat nu, zo’n lenterol?

Eigenlijk niet meer dan een loempia die niet gefrituurd is. Koud dus. Ik ben zelf niet zo’n fan van loempia’s, maar lenterolletjes zijn net zacht in plaats van knapperig, en licht in plaats van vettig. En in principe rol je erin wat je wilt. Ik neem meestal wat ik liggen heb. Deze keer was dat zoete aardappel, koriander en munt, avocado, lenteui en romaine sla. Maar ik heb er al minstens even lekkere gemaakt met (aangebakken) paprika, edamame boontjes, komkommer en nog van alles. Hoeft ook niet veggie te zijn: ook lekker met gebakken reepjes kip, (al dan niet rauwe) vis, en het kan ook met aangebakken en lekker gekruid gehakt, heb ik me laten vertellen. Verse kruiden vind ik wel essentieel voor de smaak, omdat het moeilijk is om peper en zout in zo’n rol te strooien.
Het rollen is op zich niet gigantisch moeilijk, maar vergt wel een beetje oefening. Gelukkig staan er zoals bij alles hopen filmpjes online. Zoals dit. Zij heeft wel grotere blaadjes, ik wil ze. Maar met mijn kleintjes lukt het dus ook.

lenterolletje2

Je maakt een blad rijstpapier dat hard in de verpakking zit zacht door het even onder warm water te houden. Dan leg ik het op een propere handdoek, en begint het assembleren. Het is handig als alles al gesneden is. Echte pietjes precies doen dat julienne, maar ik ben eerder van het ruwere werk. Soms mislukt het en wenste ik dat ik meer van de julienne was, maar ge kunt het niet allemaal hebben.

lenterolletje3

Ziet ne keer hoe schattig, zeg! Nog dichtrollen en klaar.
Er zijn mensen die hun eigen loempiasaus maken, en een hele dikke duim daarvoor, maar ik koop die gewoon.

lenterolletje4

Niet gesponsord! Eerlijk Oosters!

Ik kan mij daar dus ziek aan eten. Dat weet ik omdat ik het tijdens het kerstverlof minstens een keer heb gedaan.

Jullie al aan de lenterol? Tips en recepten zijn ook in 2017 meer dan welkom in de reacties onder dit stuk.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

lilith omarmt de soepmaanden

soepmaanden

Slaatjes ’s middags, allemaal fijn en schoon op Instagram, maar na een paar maanden ben ik toch content dat ik al wat groen is kan aanstoven in een klont boter, er water bij kan kappen en het soep kan noemen. Zo heb ik ineens een van de voornaamste regels van mijn zelfverklaard dieet verklapt. ’s Middags en ’s morgens eet ik het fotogeniekst (yoghurt met fruit, wat sla met vis of kip of vlees, en vanaf nu dus soep) en ’s avonds eet ik waar ik goesting in heb.

Het is allemaal niet perfect, zeker niet omdat er standaard een zak snoep in mijn auto zit waar ik niet af kan blijven, maar ik ben ondertussen wel al meer dan vijftien kilo kwijt sinds mijn bevalling dus het moet toch iets doen. Sprak ze casual en alsof ze niet doelbewust een hele inleiding heeft geconstrueerd rond dit random en triviaal feitje. Vijftien kilo. Ik neem de bloemen straks graag in ontvangst en zal daarbij de broek dragen die ik kocht voor ik Youri leerde kennen en waar ik weer in pas zonder dat ik mezelf pijn moet doen. De broek die ik kocht toen ik 22 jaar was, en net geweldig veel was afgevallen op mijn eigen en er hoop was dat ik het tij had weten te keren en er nooit een maagverkleining nodig zou zijn. We weten allemaal welke bocht dat verhaal nog heeft genomen.

Maar goed, hoe strak en katachtig ik me tegenwoordig ook door de straten van Ieper beweeg, mijn soepen zijn eerlijk gezegd nogal aan de saaie kant. Dat heeft onder meer met de bereidingswijze te maken die altijd neerkomt op rondslingerende groenten in een pot gooien, aanstoven, water bijdoen en al dan niet mixen. Goed kruiden wel, daar sta ik op.

Het ding is: de zeldzame keren dat ik wel een recept volg voor soep valt dat me altijd zeer goed mee. Ik schreef er hier al eens over, en als je ver genoeg leest staat er een heerlijk recept in voor ribollita, een dikke Toscaanse soep. Net zoals dat fantastische Hello Fresh-recept met tomaten en abrikozen dat ik hier nog zeer vaak op tafel tover, wegens dat Dexter er zot van is en ik ook. Een kind dat niet spontaan begint te walgen als er ergens groentjes in zitten, die gezinsmomenten moet je koesteren.

En dus bedacht ik me, toen de sladagen traag maar zeker overgingen in de soepdagen, dat ik nood had aan een project. Aja, want ik heb dit najaar nog niet genoeg aan mijn hoofd zonder. Het project is gelukkig niet moeilijk, maar wel net voldoende uitdagend.

Het gaat zo:

  1. maak elke zondag een andere soep
  2. ga liefst op zoek naar recepten uit kookboeken en smaakcombinaties die je nog niet hebt geprobeerd
  3. drink de volgende dagen soep en vries indien mogelijk ook nog wat in

En dat is het. Ik moet toegeven dat ik door de drukte nogal ongeïnspireerd ben opgestart, maar ik ben wel al drie weken soep aan het eten.

img_2408

WEEK 1: erwtensoep uit zo’n soeppakket van de AH (om er uw lepel in recht te zetten zo lekker)
WEEK 2: pompoensoep uit zo’n soeppakket van de AH (met appeltjes in! De max van een soeptje)
En toen ging ik gisteren eindelijk eens iets creatiefs proberen met spicy chicken en mijn slow cooker maar kwam er plots een zak groenten toe die ik besteld had voor een schoolverkoop bij de nichtjes. Groentesoep met zoveel groenten dat mijn handen na het snijden vol blaren stonden. Wel wreed lekker!

img_2972

Ge kent mij lang genoeg, er is ondertussen een Evernotedocument met twee kolommen en een soepplanning. Er is een boekhouder aan mij verloren gegaan, denk ik soms, tot ik besef dat de kans groot is dat het document maar een week of drie wordt bijgehouden en dan weer vergeten. Maar de intentie, die is er toch altijd. Net als het enthousiasme.

Hebben jullie nog interessante recepten die er zeker op moeten? Ik ben ook van plan om eens door mijn kookboeken van Jamie en Nigella en de madame te gaan, want ik weet zeker dat er van alles instaat wat soep betreft waar ik nog niet voldoende aandacht aan heb gegeven.

In ruil voor jullie fijne ideeën geef ik u:

Bedankt alvast!

Op zoek naar nog meer geweldige soeprecepten? 
Dorien deelt er enkele in haar Goed Eten.
Net als Kim en Dorien in dit geweldige moestuinboek.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren