Er zijn een paar gewoontes die de laatste jaren mijn huishouden zijn ingeslopen. Mijn vrijdagnamiddagse opruimsessies, die de start van het weekend net iets aangenamer maken. Mijn planten op vaste momenten water geven, zodat ze zowaar blijven leven. En groenten roosteren op zondag, een gewoonte die ik amper nog kan missen.
In het verleden zette ik vanuit de blijdschap over weer een portie geroosterde groenten al eens een foto op Instagram, en dan verbaasde ik me er steevast over hoeveel mensen verbaasd waren over mijn groenten. Roosteren begot. Hoe deed ik dat? Hoe lang? Wat deed ik daar dan mee? Blijkt dat niet iedereen elke week massa’s geroosterde groenten door rijst, pasta, soep of sauzen roert. En dat sommige mensen groenten zelfs nooit in de buurt van hun oven laten komen, terwijl dat een fantastisch machien is dat de smaak van die groenten alleen nog maar versterkt.
Ik heb ze pas echt goed leren roosteren met het laatste boek van Dorien, “Thuiskomen”. Ik kan dat boek niet voldoende bejubelen. Het is mijn lievelingskookboek van het moment, en als ik maar tien kookboeken mocht houden, dan was deze er zeker bij.
Als het op groenten roosteren aankomt heeft Dorien een paar regels, die ik met plezier volg. Niet omdat ik zo van de regels ben, maar omdat het resultaat altijd heerlijk smakende groenten is mét bruine randjes. En dat is exact wat je wilt. Je hebt niet geleefd als je geen ui met bruine randjes hebt geproefd.
Dit heb ik over groenten roosteren geleerd van Dorien:
- Dat niet alle groenten even roosterbaar zijn. Volgens Dorien kun je alles roosteren “dat geen mals blaadje, geen peul of geen knapperige steel is”. Ik heb heel goede ervaring met rode en witte ui, paprika, tomaatjes, zoete aardappel, knolselder, wortel, courgette en bloemkool. Maar je kunt vast nog wel meer lekkere groenten bedenken.
- Dat hitte je vriend is. Dorien raadt aan om je oven op 220 graden te zetten. Ik doe dat, doorgaans een half uur, en ik ben altijd blij met het resultaat.
- Dat stoom de vijand van bruine randjes is. Hoe droger de lucht, hoe beter volgens Dorien, en dus kun je maar beter zorgen dat je groenten hun vocht rap wegkrijgen. Door alles in een laag op een bakplaat te leggen (iets dat ik niet altijd doe, maar het helpt wel), en door ze goed af te drogen voor het roosteren.
- Dat de olie goed verdeeld moet zijn. En dat dat makkelijk doenbaar is door de groenten eerst in een grote kom te overgieten met olie en wat kruiden, te schudden tot de olie alle groenten raakt, en ze pas dan in de bakplaat te gieten.
Dit zijn ze voor ze de oven ingaan.
Wie mij een beetje kent snapt onmiddellijk waarom roosteren mijn ding is. Grove stukken, snel klaar, weinig werk voor veel resultaat.
Deze week waren het: rode ui, witte ui, een paar kerstomaatjes, een courgette, een rode paprika, en wat teentjes look, die zoals ook het boek van Dorien voorschrijft mee in de oven mogen, zolang ze hun jasjes aanhouden. Daarna kun je hun heerlijkheid uit de schil duwen en door van alles en nog wat roeren. Saus. Soep. Mayonaise. Een vinaigrette.
Over deze kom groenten strooide ik met peper, zout en ras el hanout, maar dat had net zo goed gedroogde oregano of pimenton de la vera kunnen zijn.
Er is zo’n significant verschil tussen honger hebben en tegen een hoop rauwe, ongeschilde en onverwerkte groenten aankijken, of een glazen potje vol heerlijke geroosterde groenten uit de koelkast trekken en alle mogelijkheden zien. Ik eet ze soms op toast met kaas of hummus. Ze zijn ideaal voor in een snelle curry of bij een slaatje. Ik werk er soepen uit de diepvries mee af. Of roer ze met wat pesto door rijst of een restje pasta. Je kunt ze ook perfect gebruiken voor deze hemelse lenterolletjes. Of bij om het even welke andere maaltijd die snakt naar extra groenten.
Jullie moeten er trouwens niet mee inzitten dat ik door al die gezonde keuzes niet aan mijn vereiste aantal calorieën per dag zou komen. Toen ik vanmorgen net was beginnen roosteren kwam een van de opa’s aanzetten met deze geweldige bananentaart met rice crispies van Jeroen Meus. Alles is dus keihard in balans.
“Thuiskomen-de magie van doordeweeks koken” van Dorien Knockaert verscheen bij Luster.
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 12/40.
Deze blogpost is er voor iedereen die recent een van de volgende goede voornemens heeft overwogen: een gezonder lijf tegen de zomer. Besparen op de boodschappenfactuur. Minder weggooien in de keuken. Eens iets anders proberen op culinair vlak dan koteletten met prei.
Koken, ik doe dat echt machtig graag. Alleen tempert mijn enthousiasme behoorlijk als het voor mijn zoon is. Ik hoor van veel mensen dat hij een gemakkelijke eter is, zelfs best veel dingen met eerder lastige smaken eet voor zo’n jong kindje (hij zou zich te pletter eten aan ansjovis, bijvoorbeeld) maar ik vind hem toch nogal een ondankbaar publiek. Wispelturig, ook. De ene dag is hij wild van zalm, maar dat kan een week later helemaal omslaan, altijd net als ik zelfzeker aan kom zetten met wat in mijn hoofd wel zijn lievelingsmaal moet zijn: zalm met kerstomaatjes en pasta. Plots lust hij dan geen zalm meer, vindt hij kerstomaatjes iets voor regelrechte losers, en pasta, dacht ik echt dat hij nog pasta lust? Baha, moeder, vergeet nooit les nummer één: nooit zeker van jezelf zijn in het bijzijn van een kleuter. Al helemaal niet als het om eten gaat.
Een mond vol, ik weet het. Pangrattato is Italiaans voor broodkruim, en deze heerlijke spicy spaghetti met citroen en wat broodcrunchy uit de 