Hoe? Daarnet was het nog volle bak kerstmis, en ondertussen is de eerste werkweek al weer gepasseerd? En is onze kerstboom weg, staan er geen kaarten met glitters en winterlandschappen meer op de kast, en zelfs nog zotter: ben ik weer een week dichter bij mijn zwangerschapsverlof. WHEN DID THAT HAPPEN? Kind 2 is volgens mijn app van The Bump zo groot als een stuk fruit dat ik niet ken en dat bij Dexter de vraag “Heeft onze baby dan ook zoveel sprekeltjes?” ontlokte. Hij is er trouwens steeds meer van overtuigd dat onze baby Martha gaat heten, want in zijn klas zijn er ondertussen twee meisjes die een zusje hebben dat of Martha of Marte heet. Martha of Mega Mindy, zeitem. The bets are on!

Aangezien ik in mijn zwangerschapsverlof weer een diepvrieskookdag heb ingepland ben ik traag maar zeker van start gegaan met het leegeten van mijn voorraden. Een mens diept toch iets op uit de diepste krochten van zijn diepvries, merk ik. (geweldig diep, die zin) Curry’s die ik niet meer thuis kan brengen, en een paar liter soep waarvan ik enkel weet dat ze groen is (keispannend!), hier en daar een halve zak diepvrieserwten die tot heden veel te weinig liefde hebben gekregen. Daar moet ik dus iets op vinden.

Ik probeer mijn wilde plannen een beetje te combineren met een pantry challenge: zoveel mogelijk van wat er op mijn voorraadrek staat opeten en eventueel door de diepvriesdingen gooien. Want laat ons eerlijk zijn: ik durf al eens een beetje overboord gaan wat het voorraadrek betreft. Waardoor het onderhand voller ligt dan een gemiddelde kelder van een doomsday prepper die denkt dat het voor elk moment zal zijn. Sinds 1 januari probeer ik dus van alles dat erop staat in mijn weekmenu te verwerken, en het moet gezegd: we komen dichter bij een halfvol rek dan ooit tevoren. En mijn boodschappencategorie in YNAB is ook content, want dat eten is al betaald. Ha. Vanuit die gedachte zette ik vorige week ook nog eens bruschetta op het menu. Toch ook wel wreed lekker, eigenlijk.

Er stond dus nog een zakje emping op mijn rek (een soort Indonesische notenchips), en toen ontdekte ik nog een roedel eieren in de koelkast en een halve komkommer die mijn aanrecht liefdevol deelde met een bidonnetje ketjap manis. De rekensom was gauw gemaakt: ik had alles in huis voor een tahu telor, een gerecht dat ik leerde maken toen ik een hele tijd geleden bij Kartini in Antwerpen terecht kon om te leren wat je met tofu kunt doen. Het gerecht van de Chinese vuurdraak kreeg toen het meeste aandacht, want omnjomjom, maar ook dit poepsimpele armemensenmaal heeft de tand des tijds doorstaan en komt af en toe voor in mijn weekmenu. Ik besef evenwel dat ik twee gerechten door elkaar heb gehusseld: tahu telor en gado gado, meerbepaald. Maar dat geeft niet en het is zeker ook niet strafbaar. Telkens Youri en ik het eten zijn we het er over eens: we eten het te weinig. Zo simpel en lekker, dat verdient eigenlijk beter. En neen, het ziet er niet onmiddellijk uit als een culinair hoogstandje om mee uit te pakken op al uw feestjes, maar het is perfect voor op een drukke weekavond.

Tahu telor voor twee

Nodig:

* 3 à 4 eieren
* 1 schijf gefrituurde tofu (ik doe dat zelf, even in wat arachideolie in de wok)
* peper en zout
* een paar kerstomaatjes, gehalveerd
* een halve komkommer in blokjes
* een zakje emping (ah), gebakken sjalotjes of uitjes uit een zakje kunnen ook

Voor de saus:
* 3 lepels pindakaas
* een beetje citroensap
* wat ketjap manis, voldoende om een dikke lopende massa te maken

Maak een omeletje met het ei, de tofu en peper en zout. Doe wat ketjap manis bij de pindakaas, warm in een pannetje en doe er aan het einde wat citroensap door. Serveer de omelet met de saus, de uitjes, de komkommer en tomaat, en werk af met wat emping.

En laat eens weten wat ge ervan vond.

Vertel eens: is jullie voorraadrek ook zo schaamtelijk? Of hebben jullie wel een systeem?

Liefhebbers van tofu beweren dat de wereldbevolking opgedeeld kan worden in twee groepen: zij die verzot zijn op tofu, en zij die nog nooit tofu hebben gegeten die klaargemaakt is zoals het hoort. Ik heb zeer lang gefrustreerd tussen die twee groepen ingezeten. Als thuisvegetariër (lees: ik eet thuis vegetarisch, en op locatie vaak niet) leek het me interessant om de beige sponsachtige blokken in mijn hart te sluiten. Ik heb echt geprobeerd. Door zo’n blok met zachte hand uit zijn bakje vocht te halen en af te deppen, te marineren, wokken, bakken, in miso soep te gooien of te grillen dat het een lieve lust was. Elke keer weer was het resultaat zo teleurstellend dat ik zin had om mijn jas aan te trekken en een sprintje richting het eerste beste Argentijnse steakhuis te trekken. En terwijl “eentje is geentje” zowat mijn persoonlijke mantra is, heeft iemand mij ooit kunnen betrappen op het opscheppen van een twee portie tofu.

Mijn absolute tofudieptepunt vond plaats toen ik in een brasserie vervuld van goede wil de spaghetti met tofu bestelde en moest vaststellen dat de chef niet meer had gedaan dan de tofu in blokjes gesneden en bij wat gestoofde paprika en wortel gegooid. Spaghetti met tomatensaus en zompige stukjes rubber waar zelfs geen zout of peper aan was toegevoegd waren mijn deel. Zo ellendig dat ik iemand had betaald om het in mijn plaats op te eten. Ook thuis kwam ik ondertussen niet verder dan groentencurry met glibberige stukjes rubber die vreemde dingen deden in mijn mond. Ware het niet van die paar keer dat ik op restaurant de tofuhemel zag openbreken (doorgaans in een Oosters geïnspireerd etablissement), of ik hield het voor altijd voor bekeken.

Maar er bestaat dus ook een tofuhemel, en die wetenschap zorgt ervoor dat ik al jaren om de zoveel tijd een nieuwe poging onderneem om lekkere tofu klaar te maken. Dat en het feit dat ik blijf geloven in het potentieel van een van de meest veelzijdige producten om proteïnen binnen te krijgen zonder er een dier voor te moeten slachten. Mijn Pinterestmappen bulken van de gerechten waarin tofu een hoofdrol speelt, zowel in stoofpotjes als crispy tofu nuggets met sesam.  “Je moet dat recept van Yotam Ottolenghi uit de eerste Plenty proberen”, sprak collega en vriendin Evelien toen ik mijn tofufrustratie met haar deelde. Volgens haar is zijn tofu met geplette zwarte peper zo indrukwekkend dat iemand die het bij haar at haar ’s nachts nog smste “Er waart een Chinese vuurdraak door mijn darmen. Was lekker” Een Chinese vuurdraak van tofu kan ik niet aan me laten voorbijgaan, beslis ik ter plekke, en dus zet ik het gerecht, dat me trouwens nog nooit was opgevallen in het boek, op mijn weekmenu. Misschien had het niet opvallen wel te maken met het feit dat Ottolenghi tahu gebruikte, het synoniem van tofu dat vooral in de Indonesische keuken wordt gebruikt.

De tofuspons moet volgens dit recept niet uitgelekt worden, laat staan dat ik er een zware kookpot op moet zetten om het vocht eruit te duwen, zoals ik het ooit las. Ik moet de reepjes wel eerst frituren in plantaardige olie, en daarna onderwerpen aan een saus met heel veel verse chili, ui en peper. Het resultaat is verbluffend. Zowel ik als mijn ook al niet tofuminnende wederhelft zijn onder de indruk van de smaakervaring die je krijgt. Heerlijk! Waanzinnig! En nog een hoop andere uitdrukkingen die het midden houden tussen dolenthousiast en compleet verbaasd.

Ondertussen staat het potje vuurdraak hier regelmatig in allerlei variaties op ons menu, en vind ik het de max om altijd een pakje tofu bij de hand te hebben. Zin om het ook eens te proberen? Ik had het gedacht.

Let wel: ik heb dit recept minder spicy gemaakt, omdat ik het wel heel veel peper en chili vond. Wij kunnen hier tegen een stootje, maar ik denk niet dat het een goed idee was geweest om het tot op de letter te volgen. Naar eigen smaak, dus, en op tijd proeven en ingrijpen.

Pittige tahu met geplette zwarte peper

Voor 4 personen

800 gram stevige tahu
plantaardige olie om te bakken
maïzena om de tahu te bestuiven
150 g boter
12 kleine sjalotten (in totaal 350 g), in dunne ringetjes
8 verse rode chilipepers, vrij mild, in dunne ringetjes
12 tenen knoflook, fijngehakt
3 eetlepels fijngehakte verse gemberwortel
3 eetlepels zoete sojasaus of ketjap manis
3 eetlepels lichte sojasaus
4 theelepels donkere sojasaus
2 eetlepels fijne kristalsuiker
5 eetlepels grof geplette zwarte peperkorrels
16 kleine smalle bosuien, in stukjes van 3 cm

Begin met de tahu. Giet een laagje olie van 5 mm in een grote koekenpan of wok en verhit deze. Snijd de tahu in blokken van circa 2 x 3 cm. Wentel ze door de maïzena en schud het teveel eraf. Doe ze in de hete olie. Bak ze in kleine porties al omscheppend tot ze rondom goudbruin zijn en een knapperig korstje hebben. Laat ze uitlekken op keukenpapier.

Giet de olie uit de pan en schraap de aanbaksels van de bodem. Laat de boter in de pan smelten. Voeg sjalotten, chilipepers, knoflook en gember toe en bak ze af en toe omscheppend vijftien minuten op laag tot halfhoog vuur tot alles doorschijnend en gaar is. Roer er de sojasauzen en suiker door en voeg de geplette peper toe.

Verwarm de blokjes tahu een minuut in de saus. Roer tot slot de bosui erdoor. Dien het gerecht heet op met gestoomde rijst.

Heb jij iets met tofu? Laat me zeker weten of dit recept je is bevallen!

Dit stuk verscheen in een langere vorm in De Standaard Magazine.

Wanneer het juist was ben ik vergeten te noteren, maar ergens in de loop van vorig jaar wierp ik een blik op mijn boekenkast en schreeuwde ik “NO MORE!”. Ik deed een hoop boeken weg, hield alleen over wat ik echt nog wilde lezen en herlezen, en zwoer een plechtige eed: voor ik nog eens een kookboek kocht moest ik eerst stoppen met al mijn recepten van het internet te plukken, en bewijzen dat ik het in me had om te koken uit de boeken die ik al staan had. En zo geschiedde.

Tot ik eind vorig jaar verlekkerd boven een kookboek stond bij mijn favoriete boekhandel. Ik bladerde. Ik kwijlde. Ik legde het terug. Ik nam het weer ter hand. Neen, ik moest eerst nog wat recepten uit mijn andere boeken koken. Ik had het beloofd. Ik nam een foto van het boek, en legde het terug met de gedachte: als ik het binnen een maand nog altijd echt wil, dan koop ik het. We spreken volgens de info in mijn telefoon van tien december van 2014.

Om maar te zeggen: soms doe ik aan impulscontrole, en dan doe ik het goed. Dat marcheert, tot ik dan een half jaar later plots een blogpost zie voorbijkomen waarin het boek van mijn dromen een hoofdrol speelt. Ja kijk, ik ben ook maar een mens he zeg. Halsoverkop naar de boekenwinkel it was, en dat heb ik me nog niet beklaagd.

Het boek, dames en heren, is geweldig. Anna Jones is een oud-leerlinge van Jamie Oliver, die na haar tijd in Fifteen aan de slag ging in zijn team als styliste en food writer, zoals dat zo mooi heet. Dat doet er eigenlijk allemaal niet toe: Anna heeft een zeer leuk vegetarisch kookboek geschreven, dat vol recepten staat die ik wil klaarmaken en liefst nog vandaag. Ik heb er ondertussen een uit gemaakt, en mannekes, mannekes. Youri en ik moesten tijdens het opscheppen van onze royale tweede porties lachen omdat ik had gezegd dat ik iets zou klaarmaken dat hij waarschijnlijk toch weer niet zou lusten (ik ben een eeuwige positivo). Hij was er zot van. Ik ook. Dexter zelfs ook. Als dat niet voldoende onafhankelijke parameters zijn om dit stante pede op uw weekmenu te zetten WEET IK HET OOK NIET MEER. Niet normaal wat de smaken van de tomaten en de uien hier klaarspelen na een uur roosteren in de oven.

Zoete, kleverige tomaten-uienschotel voor vier

– 500 gram mini-uitjes (ik nam gewone en sneed ze in ringetjes)
– 750 gram grote cherrytomaatjes
– 750 gram nieuwe aardappeltjes, gewassen en gehalveerd
– zeezout en versgemalen zwarte peper
– olijfolie
– 1 blik van 400 gram cannellinibonen, uitgelekt
– een bosje basilicum

Verwarm de oven voor op 210 graden. Stort de uienringen in een braadslee en voeg er de tomaten en de aardappels aan toe. Druk alles flink aan zodat de tomaten met hun sap de aardappelen kunnen bedruipen. Bestrooi royaal met zout en peper en giet er wat olijfolie over. Schep alles door elkaar en rooster de groenten een uur in de oven, schep om het kwartier om.

Na een uur moeten de groenten heerlijk geuren, de uien gaar en lichtbruin zijn en de tomaten blazen en donkere plekken hebben. Haal de braadslee uit de oven en voeg de uitgelekte bonen en basilicum toe, rooster alles nog vijftien minuten.

Schep op verwarmde borden en zorg dat er geen druppel vocht in de braadslee overblijft. De zomer op uw bord maal zeven, ik zweer het u.