Het is een vraag die ik zo vaak krijg, als ik weer eens lyrisch doe over een boek dat zich recht in mijn hart heeft genesteld. Hoe slaag ik er in godsnaam in om boeken te lezen? Doe ik daar dan niet geweldig lang over? Ik heb toch jonge kindjes en een job? Tips welkom!
Meestal is het antwoord op zo’n vraag simpel. Je kiest ervoor om iets te doen, en dan doe je het. Wat volhouden betreft: dat is pas een makkie als iets zijn nut bewijst. In mijn geval is dat zo met lezen. Ik heb mezelf na een leeshiatus van bijna tien jaar ernstig moeten forceren, dat is waar. Het begin was lastig: ik was niet meer mee, stond naar de rekken in de bib en boekhandel te staren zonder een idee te hebben van wat ik wilde lezen en wat niet. Ik had moeite om in verhalen te komen, omdat mijn leeshart roestig was, en ik niet meer wist welke verhalen mijn hart doen zingen. Maar dat is allemaal zo hard gebeterd.
Nu is lezen echt mijn lang leven. Iets dat ik altijd doe, niet omdat het moet, maar omdat ik er zo’n deugd van heb om in andere mensen hun hoofd te kijken. #nevernotreading is een van mijn favoriete hashtags voor iets. (En ook de naam van mijn boekennieuwsbrief, waarover onderaan deze blogpost meer)
Wil je zelf graag meer lezen? Dit is hoe ik het aanpak:
Zorg dat je altijd een boek bij hebt.
Altijd. Net zoals bij een camera is het beste boek dat boek dat je bij de hand hebt als je een moment hebt om te lezen. Mijn Kindle helpt me daar enorm bij, want hij weegt niks en neemt amper plaats in. Er doen zich op een dag heel wat opportuniteiten voor waarop je even wat kunt lezen, als je dat wilt. Als ik moet wachten, dan lees ik. In de auto, op de trein, bij de tandarts. Dat zijn heel wat uren op een jaar.
Reserveer een plek in je routine.
Ik lees ’s avonds. Liefst elke avond voor ik ga slapen een uurtje. Daar kom je al heel ver mee. Dat wil zeggen dat ik in dat uur geen tv kijk, maar dat vind ik totaal niet erg. Ik kruip vaak lekker asociaal in bed terwijl mijn man tv kijkt, en dan geniet ik van mijn boek. Of ik zit in mijn spiksplinternieuwe leeszetel, terwijl hij tv kijkt. Wij vinden dat allebei helemaal niet erg.
Koppel lezen aan iets anders.
Van Gretchen Rubin’s boek over gewoontes heb ik geleerd dat de “strategy of pairing” een enorme hulp kan zijn als je jezelf iets wilt aanleren. Het komt erop neer dat je de ene gewoonte aan de andere koppelt. Je auto wassen als je gaat tanken. Telkens je in bad gaat je wenkbrauwen bijwerken. Je vitamines nemen voor je je tanden poetst. Een boek openslaan nadat je naar het nieuws hebt gekeken of de kindjes in bed hebt gestopt is exact hetzelfde. Zo maak je er na een tijd een gewoonte van, waarbij je niet eens meer nadenkt. Lezen of niet lezen? Bij mij is het lezen. (of het moest zijn dat ik te moe ben, dan is het zuchten en gaan slapen)
Zorg dat je altijd weet wat je volgende boek wordt.
Dit is een hele belangrijke om ervoor te zorgen dat er geen drie maanden tussen twee boeken zitten. Als ik het ene boek dichtsla gun ik mezelf een avond om te bekomen, en dan start ik met het volgende. Ik ben dus altijd bezig in een boek. Is dat niet zo, dan vind ik het raar. De boekenwebsite Goodreads is mijn number one tool om altijd te weten wat ik wil lezen. Graag lezen en niet op Goodreads zitten is volgens mij echt zonde. Er staan bijna zevenhonderd boeken op mijn to read-lijst. De kans dat ik zonder inspiratie val is zo goed als nihil. (wil je weten wat ik aan het lezen ben en wil lezen, voeg me dan toe als vriend)
Stel een doel.
In de blogpost “Waarom ik elk jaar een leesdoel stel (en hoe jij dat ook kunt doen)” vertel ik je daar meer over. Het is niet voor iedereen weggelegd, maar mijn leesdoel is een stamp onder mijn gat voor als ik even vergeet hoeveel deugd ik heb van lezen en blijven lezen.De combinatie van al deze dingen zorgen ervoor dat ik al een paar jaar makkelijk mijn leesdoel van 35 boeken haal, en ook nu zit ik, ondanks een verhuis, keihard op schema.
Slaag jij erin om veel te lezen? Of zou je het willen?
Waar loop je op vast?
(Ben je op zoek naar boekentips? Ik heb mijn boekennieuwsbrief #nevernotreading weer op gang getrokken en verstuur hem vanavond, gevuld met zomerse boekentips. Als je je daarvoor inschrijft ontvang je hem straks nog, anders is het weer een maand wachten)
Aan het einde van elke maand deel ik welke boeken ik heb gelezen, en of ik ze goed vond of niet.
Wat lezen betreft, was het in februari krak hetzelfde als het was wat eten, sporten, ademen en mijn huis onderhouden betreft: een rommeltje. Alsof ik op 31 januari het licht uitknipte in een situatie die behoorlijk onder controle was en op 1 februari in complete chaos wakker werd. Dat gaat zo in mijn leven. Deze keer heeft het te maken met een groot nieuw project waarop ik geen neen wilde zeggen, in combinatie met het afwerken van Blogboek 2 dat binnenkort in de winkel ligt. Schrijf je in op de nieuwsbrief als je daar meer nieuws over wilt, trouwens. Ondertussen liepen mijn andere bezigheden door, en waren er plots nog eens dingen op televisie die ik daadwerkelijk wilde zien. (Hotel Römantiek, iemand? KOMAAN. ZOVEEL HARTJES EN ZWAANVORMIGE PEDALO’S <3) Toch op de dagen waarop ik niet om kwart voor negen knock-out in bed lag. Had ik al mijn kindjes vermeld van wie sommigen drie keer griep kunnen krijgen op zes weken?
Ik weet het, het is overal wel iets.
Ik heb dus wel gelezen, maar echt zonder enig systeem. Een beetje hier, een beetje daar. Op dat vlak mis ik mijn Kindle en vervloek ik het feit dat ik me had voorgenomen om eens mijn papieren boeken uit te lezen. Die laatste heb ik nooit in mijn handtas zitten als ik onverwacht ergens moet wachten. Geur van een echt boek of geen geur van een echt boek, hoe mensen honderden jaren lang boeken gelezen kregen op echt papier, beats me! Al helemaal in het donker.
Het zijn dus drie volledig uitgelezen boeken geworden deze maand. Waarvan dan nog eens twee uit de bib, zo ga ik er ook niet komen met het uitlezen van mijn boeken op papier. Kort maandje, maar na een vliegende start in januari toch een serieuze terugval. Ik zit evenwel nog altijd drie boeken voor op mijn leesschema op Goodreads om aan het einde van dit jaar aan dertig boeken te geraken. De moed, ik geef ze niet op.
Deze boeken las ik uit in februari:
Wil van Jeroen Olyslaegers: dit was het eerste boek dat ik van Jeroen Olyslaegers las en ik heb dat erg graag gedaan. Omdat de personages en het verhaal me nooit tot in het diepste van mijn vezels wisten te raken, gaf ik dit boek net geen vijf sterren, maar dankzij een overdaad aan slimme en mooie zinnen en een verhaal dat bleef boeien, kan ik niet anders dan zeggen dat ik erg onder de indruk was. **** op Goodreads.
Temperamentvolle kinderen van Eva Bronsveld: dit boek werd me al een hele tijd door heel wat lezers aangeraden, telkens ik het had over Dexter en zijn soms indrukwekkende woedeaanvallen. Ik heb het lang niet gelezen omdat ik niet het gevoel had dat mijn kind de lading van een temperamentvol kind dekte. Als ik hem dan toch een stempel moest geven dan eerder een zeer gevoelig kind van wie de radertjes in zijn hoofd erg lang blijven draaien. Zo eentje dat te voorbeeldig is op school en thuis dan weer compleet het tegenovergestelde om stoom af te laten. Dit boek blijkt ook over dat soort kindjes te gaan, wat het heel herkenbaar maakte. Ik kwam een hoop tips tegen over praten en luisteren, sommige las ik al eerder of hoorde ik in podcasts als Unruffled van Janet Lansbury. Die laatste volg ik niet in alles maar heeft me toch al van een hoop trucjes voorzien om de situatie in de crib wat leefbaarder te houden tijdens fases die maar niet lijken te willen passeren. In elk geval: dit boek was interessant. De tips helpen, en nog geen beetje. Als ik voel dat Dexter en ik (onze persoonlijkheden durven al eens botsen, maar daar komt wel nog eens een post over) van het padje afraken dan neem ik even de basisdingen ter hand, en als ik focus gaan dingen instant beter. Een serieuze aanrader voor ouders van kleine temperamentjes. **** op Goodreads.
The Life-changing Magic of not Giving a Fuck van Sarah Knight: posts als deze geven aan dat geen fuck geven om dingen niet echt te rijmen valt met mijn persoonlijkheid, maar het is wel een feit dat ik niet om alles een fuck kan geven. Dit heerlijke, grappige boekje van Sarah Knight dikte dat besef weer wat aan. Heel graag gelezen, en ondertussen een pagina in mijn bullet journal gestart met dingen waar ik echt geen fuck om geef. Zoals soupers van de basket, anonieme bellers en fermettes. Of talentenjachten, strijken en tombola’s. Erger nog: tombola’s op soupers van de basket. Zeker als je er paté op kunt winnen. Ik geef geen fuck om paté. Het enige dat nog erger is om te winnen is een strijkijzer, denk ik. Met alle respect voor uw tombola en het werk dat ge erin steekt, uw fermette en het feit dat uw vader artisanale paté maakt, dat spreekt! **** op Goodreads.
Interessant? In deze blogpost legde ik uit waarom ik iedereen een Kindle kan aanraden.
Op naar een nieuwe leesmaand! Heb jij leuke dingen gelezen? Deel het dan in de reacties hieronder!
Of ik altijd zoveel gelezen heb, vragen mensen me soms. Het antwoord op die vraag is: hell no. Ik heb een fenomenale leesfase gehad die begon op de dag in het eerste leerjaar waarop ik het zag, dat de krullen en strepen een betekenis kregen als je eindelijk kon lezen. In mijn herinnering kroop ik diezelfde avond in de zetel met een boek en kwam ik er pas weer uit toen ik een jaar of twaalf was. Roald Dahl. Anne Frank. Karel Verleyen. De helft van de bib van het dorpje V. En toen ging ik naar het middelbaar en las ik enkel nog tegen mijn goesting.
Ik weet niet hoe het komt. Plots vond ik lezen tijdverlies en schreef ik liever dagboeken vol terwijl ik naar Jeff Buckley luisterde. Die fase duurde lang. Toen ik Youri leerde kennen las ik geen twee boeken per jaar. Ik ben er weer serieus in moeten komen. En toen ik herbegon zat ik lang in die moeilijke periode waarin je niet meer op de hoogte bent van de boekenwereld en geen idee hebt wat je moet lezen. Maar het kwam dus helemaal goed.
Boeken zijn belangrijk voor mij. Dat besefte ik toen ik dit stuk in de New York Times las waarin Barack Obama vertelt over wat hem mentaal gezond hield in de zware periodes van zijn ambtstermijn. Boeken. Dat ontroerde me. Omdat het is wat mij vaak recht hield toen ik scheef begon te slaan. Toen ik een post-natale depressie had. Toen ik mijn moeder miste. Toen ik mijn schoonmoeder zag wegzakken tot ze er niet meer was. Toen was ik toch altijd aan het lezen. Hashtag never not reading. Ik weet dat veel mensen lezen tijdsverlies vinden, maar voor mij is het een reddingsboei.
Als ik als jonge moeder soms minder uit mijn huis kom dan ik zou willen, omdat ik babysits moet optrommelen en moe ben. Dan ben ik blij dat ik op al die momenten in de hoofden van anderen kan kruipen. Kan lezen over ervaringen en filosofieën en denkwijzes die de mijne niet zijn. Even uit mijn eigen hoofd kan kruipen en in dat van een ander kijken, dat is zo’n mooi cadeau gebleken. Ik ben zo dankbaar dat ik een jaar of zes geleden heb beslist dat ik mezelf weer zou leren houden van lezen.
Dat is een hele lang inleiding om te zeggen dat ik toch weer iets met boeken wil doen op deze blog. Dat deed ik lang niet omdat ik dacht dat iedereen wat ik erover te vertellen heb wel op Goodreads zou vinden, maar nu blijkt dat behoorlijk wat mensen toch naar hier komen om af en toe eens een goede boekentip te krijgen.
Bij deze: aan het einde van elke maand ga ik proberen te vertellen over wat ik heb gelezen. Of het goed was of niet. En ik ga linken naar het partnerprogramma van Bol.com, zoals ik dat in het verleden ook altijd heb gedaan. Niet omdat ik toch weer de commerciële kant opga, of vind dat iedereen al zijn boeken daar moet kopen. By all means: steun uw lokale boekhandelaar. Maar weet dat uw lokale en hardwerkende blogger (lees: ik) een klein procentje krijgt als jullie toch beslissen om een boek online te bestellen, en dat bedrag in sommige periodes zo aantikt dat ik boeken voor mezelf of anderen kan kopen met geld dat ik anders gewoon niet zou hebben, omdat ik een huis aan het bouwen ben. Het zou stom zijn om te ontkennen dat dat fijn is.
Deze boeken las ik uit in januari:
Lost in translation van Eva Hoffman. Een boek dat ik kocht in 2015 tijdens een trip voor De Standaard Magazine naar Krakau. Ik kwam het museum van Oskar Schindler uitgewandeld door de boekenshop en wilde meer lezen. Dat deed ik nu, en hoewel ik me wat door de eerste honderd pagina’s heb moeten worstelen omdat het veel en niet altijd makkelijk was ben ik blij dat ik het heb gedaan. Dit is een boek voor mensen die willen stilstaan bij hoe het is om je land te moeten verlaten en je leven ergens anders op te starten. Ergens waar je de taal niet of niet voldoende spreekt om je uit te drukken zoals je dat zou willen. Alleen al daardoor bijzonder actueel, ook al werd het geschreven in 1990. Wat ondertussen al 27 jaar geleden is, mind you. **** op Goodreads
Ruimte voor het onverwachte van Katrien Ruytjens. Eentje dat ik zag liggen bij de nieuwe boeken in de bibliotheek. Een titel die mij aansprak om de simpele reden dat ik in mijn leven weinig ruimte laat voor het onverwachte. Ik ben een planner. Tot in den treure. En dit boek leverde me wel wat inzichten op. Dus boeiend. **** op Goodreads
De Val van Matthias M.R. Declercq. Waw. Een zeer goed geschreven en geresearcht boek over vijf jonge renners en het noodlot. Heel graag gelezen en al aangeraden en doorgegeven aan anderen die het ook heel graag lazen. Ook uit de bib, trouwens. **** op Goodreads
Rivieren van Martin Michael Driessen. Bejubeld door velen, waaronder Maartje van boekhandel Boekarest in Leuven, die mij altijd weet te vinden voor gezamenlijke boekenliefde. Ik vond het goed, maar was niet overdonderd. Of wel, ik moet niet zeveren, soms wel. Door zinnen als die uit mijn vorige post, over ouder worden, bijvoorbeeld. *** op Goodreads
Inham van Cynan Jones. Ik zag het op Instagram voorbij komen bij de uitgever van mijn eigen boek (er is een nieuwsbrief, voor de geïnteresseerden), en ik zag dat Bart Moeyaert reageerde ook al onder de indruk te zijn. Voldoende om het mee te nemen bij mijn eerste bezoek aan het nieuwe boekenwalhalla in Kortrijk that is Boekenhuis Theoria. En ik heb het mij niet beklaagd. Een klein boekje waarin elk woord op de juiste plaats lijkt te staan. **** op Goodreads
Tools of Titans van Tim Ferriss. Ik geef het toe, soms koop ik een boek voor mijn man omdat ik het zelf ook graag wil lezen. Dat was absoluut het geval met dit boek, een gigantische turf met de interessantste zaken uit meer dan 200 interviews die Tim Ferriss voor zijn boeiende podcast deed. Ik heb het nog niet uit, maar dat geeft niet, want het is zo’n boek waarin ik kan blijven bladeren en waarvan ik weet dat ik het nog gigantisch veel opnieuw uit de kast zal halen. Vol tips over routines, boeken, documentaires, werkwijzes, quotes, kortom: een waar cadeau voor iemand als ik. Al mijn sterren, neem ze! ***** op Goodreads
Dat is zelfs voor mijn doen veel.
Stuk voor stuk op echt papier, ook, wegens dat ik wat probeer te besparen op mijn uitgaven en daarom eerst mijn boekenkast wil uitlezen en gebruik maak van wat Bib Ieper mij te bieden heeft. Zeer veel, zo blijkt.
Ondertussen ben ik begonnen aan Wil van Jeroen Olyslaegers, en het valt me ook al niet tegen. Helemaal niet zelfs. Die wordt dus besproken in het lijstje van februari, met wat geluk.
In elk geval: ik vond het een goede start van mijn leesjaar 2017, een jaar waarvan ik vermoed dat ik mijn leesliefde zal kunnen blijven gebruiken. Ik ben heel benieuwd wat jullie gelezen hebben. Laat het gerust weten in de reacties.
Interessant? In deze blogpost leg ik uit hoe ik erin slaag om veel te lezen, en hier vertelde ik waar ik mijn leesinspiratie haal.
Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!
Koken, ik doe dat echt machtig graag. Alleen tempert mijn enthousiasme behoorlijk als het voor mijn zoon is. Ik hoor van veel mensen dat hij een gemakkelijke eter is, zelfs best veel dingen met eerder lastige smaken eet voor zo’n jong kindje (hij zou zich te pletter eten aan ansjovis, bijvoorbeeld) maar ik vind hem toch nogal een ondankbaar publiek. Wispelturig, ook. De ene dag is hij wild van zalm, maar dat kan een week later helemaal omslaan, altijd net als ik zelfzeker aan kom zetten met wat in mijn hoofd wel zijn lievelingsmaal moet zijn: zalm met kerstomaatjes en pasta. Plots lust hij dan geen zalm meer, vindt hij kerstomaatjes iets voor regelrechte losers, en pasta, dacht ik echt dat hij nog pasta lust? Baha, moeder, vergeet nooit les nummer één: nooit zeker van jezelf zijn in het bijzijn van een kleuter. Al helemaal niet als het om eten gaat.
Ik weet het, ik moet hem alles voorzetten. Van asperges tot schorseneren met lever en spruitjes met varkenspoten, in plaats van enkel naar zijn gekruld neusje te koken. Alleen, mijn man is al zo’n slechte eter dat ik het soms gewoon niet aankan om weer een bord vol onaangeroerd voedsel richting de keuken te moeten brengen. Meteen ook de reden waarom Dexter op school warm eet: daar eet hij veel meer en makkelijker dan bij mij, omdat hij daar minder makkelijk durft te zeggen dat ze het weer mogen meenemen richting van waar het gekomen is. Het is niet dat ik me bij dingen neerleg, trouwens. Ik schotel hem met de regelmaat van de klok verse soep voor, en ik ben vreselijk enthousiast over groenten en fruit, en dat werkt wel. In fases. Toen de mensen van Uitgeverij Snor me voorstelden om het boek “Relax mama! In de keuken” op te sturen dacht ik evenwel: “YES PLEASE!”. De belofte dat er gerechten in het boek staan die gelust worden door andere kinderen is een USP om u tegen te zeggen, merkte ik aan mijn overslaand moederhart. Stel je voor, maat, dat zo’n geluk je zomaar zou overvallen: een kind dat met smaak eet wat je hem net hebt voorgezet.
In het boek drukken ze het zo uit: “recepten die niet té spannend zijn, maar ook weer niet zo saai dat je eigen smaakpapillen afsterven”. Het zijn allemaal recepten die schrijfster Elsbeth verzamelde door middel van een oproep op de Facebookpagina van de Club van relaxte moeders. Succesrecepten van andere moeders, onderverdeeld in categorieën als “lekker makkelijk”, “throwback thursday” en “thank god it’s friday”. Sommige dingen zie ik Dexter best zonder al te veel miserie binnenspelen. Spaghetti met ballen, bijvoorbeeld, of chili con carne, zonder de guacamole (die hij zeker “dat groen” zou noemen). Met de geroosterde tomatensoep en de tajine met gehaktballetjes zie ik het ook goedkomen, en de visburgers moet ik gewoon proberen, al is het om ze allemaal zelf binnen te spelen als Dexter ze toch niet zou lusten. Zo lekker zien ze eruit. Andere zaken zie ik minder snel gebeuren: pannenkoeken met geroosterde groenten, om maar iets te noemen, net als naanpizza met courgette en geitenkaas. Al zou ik het misschien gewoon moeten proberen.
Of de belofte van het boek volledig wordt ingelost durf ik niet te zeggen, want ik heb het zelf maar pas en heb nog maar één gerecht kunnen maken. En misschien heb ik wel voor een gekozen waarmee het bij Dexter erg makkelijk scoren is, ik geef het toe, maar het was een behoorlijk intensieve week. Dan mag dat. Wat zeg ik? Dan moet dat soms. Dexter was er in elk geval enthousiast over, en Youri ging voor een extra portie. Ha!
Pasta met ricotta en tomaat
Nodig voor vier personen:
1 el olijfolie
1 ui, gesnipperd
1 teen knoflook, fijngehakt
1 rode peper, zaadlijst verwijderd en fijngesneden (deze had ik niet in huis, en misschien goed ook, want Dexter kan nog niet zo heel goed tegen spicy)
150 ml tomato frito of andere gladde tomatensaus
125 g ricotta
350 g orechiette (oortjespasta)
enkele verse basilicumblaadjes
Verwarm de olijfolie in een wok of hapjespan. Fruit ui, knoflook en peper tot de ui goudgeel is; pas op voor aanbranden. Roer de tomatensaus en ricotta erdoor, breng op smaak met peper en zout, draai het vuur uit en houd warm.
Kook intussen de pasta volgens de aanwijzingen op de verpakking. Giet de pasta af, houd 1 soeplepel vocht achter. Roer de pasta en het kookvocht door het tomaat-ricottamengsel en schep direct in kommen. Garneer met basilicum. Lekker met een groene salade.
——
Er staan trouwens lang niet enkel recepten in het boek, maar ook tips van en interviews met gezinscoaches en deskundigen over alles dat je kunt bedenken binnen de context van met kinderen eten en aan tafel gaan. Het is allemaal zeer leuk, speels en vlot gelay-out, en nodigt dus echt uit tot lezen en bladeren. Daarnaast bevat het ook de nodige humor, zoals een zot herkenbare keukentafelbingo (“kind heeft klachten over ‘dingetjes’ in het eten”), en barst het boek uit zijn voegen van de relativerende schouderklopjes. Neen, het hoeft niet elke dag goed te gaan, en ja, je mag jezelf al eens een kanskaart geven waarop bel 0900-PIZZA staat. Hou ik van.
Wil je graag een exemplaar van “Relax mama! In de keuken” winnen? Post dan in de reacties hieronder met welk gerecht jij altijd weet te scoren bij kinderen. Ik trek op woensdagmiddag twaalf uur twee winnaars, en die krijgen een mailtje om te melden dat ze gewonnen hebben. Veel succes!
Soms wou ik dat ik een percentje kreeg op het aantal Kindle e-readers dat onder enige invloed van mijn enthousiasme is aangeschaft. Het zou in de laatste vijf jaar vast een bedrag betreffen dat stevig genoeg aantikt om elke maand een nieuw boek te kopen, en ik heb nochtans totaal geen deal met Amazon, de verdeler van de beste e-reader die ik al ooit onder ogen kreeg. Ik ben gewoon zeer enthousiast.
Sinds ik vijf jaar geleden mijn eerste Kindle kocht en ik op kerstmis van 2013 compleet onverwacht een nieuwe Kindle Paperwhite onder de neus kreeg geschoven van mijn beste man ooit heb ik hem altijd bij mij. Dat is namelijk de magic van de e-reader: dat dat even veel blijft wegen, al staan er honderd boeken op (ik las ergens dat er iets van drieduizend boeken op passen, crikey), en je hem daardoor op elk leeg moment uit je handtas kunt toveren om te beginnen lezen. Al is dat rechtstaand op een perron, met één hand.
Mensen die mij kennen weten dat je mij met weinig zinnen harder de kast op kunt jagen dan “Jamaarja, ik lees niet graag op een computerscherm“, “Ik vind zo’n tablet/iPad toch niet hetzelfde als een echt boek“, of “Ik heb een e-reader die ook films kan afspelen, maar ik gebruik hem niet want ik lees er niet graag op“. Om er maar enkele te noemen. Omdat ik het heb beloofd: een paar misverstanden die ik graag de wereld uit wil helpen, en ergens tussen de lijnen wat tips voor mensen die overwegen om een e-reader te kopen en wat gefanboy richting mijn Kindle, waarvoor mijn excuses mocht ge minstens even zot zijn van uw Kobo of Samsung en vinden dat ik een te duidelijke voorkeur heb. Dat is namelijk helemaal waar. Dit is geen objectieve review, maar een door een erg verliefde bril.
Dit heb ik te melden:
– Een e-reader is geen tablet, en niet elke e-reader is een goede e-reader. Een e-reader lijkt van ver wel op een tablet, dus ik snap de verwarring, maar je leest op een zwart-wit scherm met digitale inkt. Dat leest even vlot als een gewoon boek, iets dat je moet gezien hebben om helemaal te kunnen snappen wat het verschil is. Een tablet schijnt constant wit licht in je ogen, wat ze erg moe maakt. Een Kindle of andere e-reader heeft geen nood aan zo’n verlichting, wat de leeservaring veel aangenamer en minder vermoeiend maakt. Er bestaan behoorlijk grote verschillen tussen e-readers. Als ik mijn Kindle vergelijk met de andere die ik al in handen heb gehad dan valt me vooral op dat het scherm sneller reageert en de letters er beter uitzien. Tegelijk ben ik ervan overtuigd dat ook een Kobo of een Samsung hun kwaliteiten hebben, maar kijk, ik ben zo verknocht aan mijn beestje dat er veel moet gebeuren voor ik nog overstag ga voor een ander merk. En ik ben niet de enige die het zegt: de Kindle Voyage wordt op dit moment door heel wat tech sites aanzien als de beste e-reader die er is. Michel Vuijlsteke had al elke Kindle die er was, en heeft nu dus ook de Voyage. Op zijn blog vind je veel meer informatie dan ik ooit zou kunnen verschaffen.
– Hoe meer hij kan, hoe beter? Niet in dit geval. Een e-reader die kleuren kan weergeven of filmpjes kan afspelen is een tablet. Leuk hoor, allemaal, maar ik wil een goede leeservaring, en daar heb je e-paper voor nodig. Op e-paper kan je enkel tekst inladen, geen filmpjes. Wat mij betreft is het dus het ene of het andere, meteen ook de reden dat ik geen Kindle Fire zou moeten hebben. Dat is namelijk wel gewoon een tablet. Het is wat mij betreft ook gewoon heel fijn dat een Kindle geen notificaties vanuit je mailbox of Instagramaccount doorstuurt. Lezen es lezen. Er zijn al genoeg notificaties op andere plaatsen.
– Hoe minder schermen, hoe liever, hoor ik soms. Misschien, maar op het scherm van een Kindle lezen is echt een hele andere ervaring dan op een computerscherm of het scherm van uw smartphone. Je ogen worden er zoals gezegd niet zo moe van, en het is zelfs handiger om in fel zonlicht op een Kindle te liggen lezen dan in een echt boek, vind ik.
Doordat het scherm enkel werkt om de inkt te herverdelen over de pagina verbruikt een Kindle ook zeer weinig energie: ik moet hem een keer per maand herladen, en dat is het. Hij wordt nochtans zeer intensief gebruikt.
– Het is niet omdat je een Kindle hebt dat je geen echte boeken meer mag kopen. Mensen doen soms alsof het alles of niets moet zijn, merk ik als ze me ergens zien met een echt boek. (*blij ziejewelsnuivend* “Ha! Toch teruggekomen van de e-reader ja?” Euhm neen.) Ik lees nog regelmatig echte boeken. Soms omdat ik ze niet wil kopen op mijn Kindle omdat ze te specifiek zijn, of te niche. (kookboeken, koffietafelboeken, prentenboeken, of boeken waar geen e-readerversie van bestaat omdat ze te obscuur zijn, bijvoorbeeld) Soms omdat een vriendin me een boek in handen drukt dat ik zeker moet lezen, of omdat ik iets zie liggen in de bib dat me aanspreekt. Dat kan en dat mag nog steeds allemaal. Ik denk dat de verdeling bestaat uit 80 procent Kindle, 20 procent papier.
– Het is niet omdat je een Kindle hebt dat je plots een lezer wordt. Soms krijg ik de vraag van mensen die zelden of nooit een boek ter hand nemen naar mijn ervaringen met e-readers. Ik geloof niet dat je door de aankoop van een e-reader meer gaat lezen als je niet graag leest, wie graag wil lezen vindt altijd wel een manier, ook zonder e-reader. Maar een e-reader maakt het voor een lezer wel veel makkelijker om een superenthousiast lezer te worden, daar ben ik het levende bewijs van. Sinds ik een Kindle heb lees ik altijd en overal.
– Het is wel omdat je een Kindle hebt dat boeken kopen heel gemakkelijk wordt. Misschien vaak ook gewoon te gemakkelijk. Het is echt kopen met een klik, eens je credit card gegevens gelinkt zijn aan de webshop van Amazon en je WIFI ter beschikking hebt. Je hebt er ook met 3G. Er is een ongelooflijk uitgebreide collectie Kindle boeken beschikbaar op Amazon, en als je liever in het Nederlands leest sinds enige tijd ook op Amazon.nl. Ik download zo goed als altijd eerst een gratis sample van een boek, nog zo’n leuke troef: van bijna elk boek kun je eerst een paar pagina’s lezen voor je beslist om er de rest van te kopen. Ik zorg dus altijd dat ik een tiental samples heb staan voor dode momenten. Gelukkig kost een boek op je Kindle doorgaans iets van de helft minder dan een echt boek, of ik was geruïneerd, ondertussen. Er zijn trouwens ook behoorlijk wat spotgoedkope of gratis boeken voor Kindle te vinden. Ik heb er totaal geen last van dat ik enkel boeken via Amazon kan kopen, want zoals gezegd is de collectie zo gigantisch dat ik er eigenlijk bijna alles op kan vinden. Radio 2 deed onlangs nog een vergelijking met enkele andere soorten, misschien interessant voor zij die twijfelen. Oh ja, mocht u eraan twijfelen: ik koop al mijn boeken. Punt. Ik heb ook graag dat mensen betalen voor mijn werk.
– Ik kan eindelijk iets doen met mijn aantekeningen. Ze doorlopen via een lijst die online staat, bijvoorbeeld, handig als ik op zoek ben naar inspiratie of een leuke zin. En zo zijn er wel meer leuke features: dat je op elk moment een woordenboek bij de hand hebt, een gemak als je net als ik bijna alles in het Engels leest en soms een woord tegenkomt dat je nog nooit hebt gehoord. Of dat je kunt zien hoe lang je nog nodig hebt om die laatste twee hoofdstukken te lezen.
– Ik kan lezen terwijl mijn lief slaapt. Het lichtje van de Kindle Paperwhite vind ik een van de beste uitvindingen na de Kindle Paperwhite zelf. Zeker nu ik zwanger ben en mijn nachtrust lang niet meer zo kwalitatief is als weleer vind ik het een gemak dat ik een half uur kan liggen lezen met een klein lichtje waar niemand last van heeft. Ik weet niet waarom, maar vroeg in bed kruipen en in het pikdonker liggen lezen vind ik een absolute zaligheid. Veel leuker dan bij een nachtlampje.
– Een Kindle is niet overal goed voor, en een tablet niet overal slecht. Ik ben een geweldige fan van mijn iPad, alleen niet om boeken op te lezen. Ik ben een geweldige fan van mijn Kindle, alleen niet om tijdschriften of PDF’s op te lezen, dat doe ik dan weer liever op mijn iPad. Het is vaak gewoon kwestie van de dingen te gebruiken voor de zaken waar ze echt goed voor zijn.
– Laat je niet afschrikken door bestellen in Amerika. De grootste reden dat mensen uiteindelijk toch een andere e-reader kopen is -naast de kostprijs, al vind ik dat die heel goed meevalt voor wat je krijgt- het feit dat je hem nog steeds enkel in Amerika kunt bestellen. Ha, blijkbaar ook via amazon.de, bedankt Nele 2. ;) Ik had hem twee keer heel snel vanuit Amerika, en zonder enig probleem. Niks beangstigends aan, hier. Die Kindle die ik vijf jaar geleden kocht, die heb ik trouwens doorgegeven aan mijn broer, die hem nog steeds zonder problemen gebruikt. Daar is dus nog niks aan.
Update: Ha, nog beter. Je kunt hem volgens Nele hieronder in de reacties ook gewoon kopen bij Waterstones in Brussel. Merci, Nele!
Disclaimer: ik heb compleet geen technische achtergrond en spreek vanuit mijn ervaring, niet vanuit mijn expertise of gigantische kennis van e-paper of schermverlichting. Laat het mij dus zeker weten mocht ik hier kemels hebben geschoten, ik ga niet kwaad zijn.
Heb jij een e-reader? Ben je tevreden? Tips voor mensen die er een willen? Of zijn er zaken die ik niet heb behandeld? Ik lees ze graag in de reacties!
Ik hoop van harte dat jullie fijne zomertripjes in het vooruitzicht hebben waarop er veel gelezen en geaperitiefd kan worden, want in mijn ogen zijn dat de beste tripjes die een mens kan maken. Ik weet zelf nog niet goed of er zo eentje inzit bij ons, maar dankzij mijn fantastische leesclub en het feit dat ik soms om negen uur in bed kruip met een boek heb ik de afgelopen tijd behoorlijk wat kunnen lezen. Echt goede dingen, ook.
Dus voor de mensen die mij al eens naar een leestip vragen, dit zijn volgens mij acht perfecte boeken om mee te nemen naar het strand/de camping/het achterste van uw hof.
* One Day: dit boek is al een paar jaar oud, maar als er een boek is dat ik dringend wil herlezen (en ik ben zo iemand die nooit herleest omdat het leven en de tijd om boeken te lezen daar te kort voor is) dan is het dit. One Day is het verhaal van Emma en Dexter (aha! En jullie maar denken dat ik mijn bloedje van een zoon naar een seriemoordenaar zou vernoemen!) en hoe zij zich tegenover elkaar en andere mensen verhouden op dezelfde dag, maar telkens een jaar later, twintig jaar lang. Zeer grote boekenliefde, dit. Ik wou dat ik nog eens terug kon naar het voor de eerste keer mogen lezen.
* The Interestings: heb ik wel recent gelezen en was na One Day de meest entertainende en meeslepende roman die ik de laatste jaren in handen kreeg, denk ik. The Interestings is een coming of age roman over een groep vrienden op zomerkamp en hoe zij evolueren door de jaren heen. Wat gigantisch doet denken aan het concept van One Day, dus. Ik ben daar duidelijk een geweldige sucker voor. In het Nederlands heet deze “De Interessanten“. Hmm. Laat dat u evenwel vooral niet afschrikken: dit is van het heerlijkste dat een vakantieboek kan zijn.
* The Dirt: Confessions of the World’s Most Notorious Rock Band: voor iedereen die houdt van de smeuïgheid van een goed roddelboekje maar iets dikkers wil lezen aan het zwembad, de overheerlijke autobiografie van Mötley Crüe is een must read. Vol drugs en seks en schandalen om duimen en vingers van af te likken. Iedereen moet The Dirt gelezen hebben. Just sayin.
* De 13 1/2 levens van Kap’tein Blauwbeer: oke, ik loog daarnet. Deze heb ik ooit verslonden toen ik nog op kot zat en een kotgenoot het in zijn kast had staan, en ik wil hem doodgraag nog eens herlezen. Voor de fantastisch genietbare absurditeit van het verhaal van een blauwe beer op odyssee in flippy Zamonië. Ik hoop hem ooit met Dexter te kunnen lezen. Doe uzelf een plezier, en lees dit meesterwerk. Wat boeken over blauwe beren betreft zit deze in mijn bovenste schuif.
* Waarvan wij droomden: kwatongen beweren dat wij in onze leesclub vooral tetteren en drinken, en die kwatongen hebben gelijk, maar er wordt ook druk gelezen en boeken ontdekt. Zonder Reading Between The Wines had ik dit boek over Japanse picture brides nooit gekocht, laat staan gelezen, en dat zou echt zonde geweest zijn. Dit is het zwaarste boek van deze reeks, en ook het dunste. En het is behoorlijk fantastisch.
* This is where I leave you: toen ik de eerste keer een boek van Jonathan Tropper in mijn handen had wist ik het. Ik wilde alles van die mens lezen. Ondertussen heb ik al behoorlijk mijn best gedaan, en dit is volgens mij mijn favoriete Tropper. Een zot en heerlijk geschreven verhaal van een kerel die een week moet deelnemen aan shiva, een soort Joodse rouwperiode voor de dood van zijn vader. Lachen en wenen. Maar vooral veel lachen. En het is verfilmd! Al weet ik niet of ik hem wel wil zien, want zoals we allemaal al duizend keer te vaak hebben gehoord: de film is nooit zo goed als het boek. Zeker niet als het boek geniaal was. EN DAT WAS HET.
* How to be like Walt: jullie weten ondertussen dat mijn kind vernoemd is naar Dexter Mayhew uit One Day, en dankzij deze fenomenale biografie is zijn tweede naam Walt. Het was bijna zijn eerste, maar we zijn nog van gedacht veranderd. Ik heb dit boek zo graag gelezen en was ongelooflijk geïnspireerd. En ik ben nochtans niet zo iemand die slaapt in slaapkleedjes van Mickey Mouse of alle films heeft gezien. At all. Maar Walt Disney, what a guy.
* Friends like These: de vraag waar dit boek om draait is “hoe ver zou je gaan om de oude bende weer samen te krijgen?”. Ik hou van Danny Wallace zijn humor, ik hou van nostalgie, en ik was zot van het doldwaze idee van op zoek gaan naar de mensen uit je kindertijd om te zien of je het kind in hen en jezelf weer naar boven kunt halen. Echt een paar keer luidop zitten lachen op de trein en me daar een beetje om geschaamd.
Zo, volgens mij kunnen jullie weg!
Andere heerlijke vakantieboekentips zijn zeer welkom in de comments.
Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!