Ik denk dat ik het in de vorige versie van het Blogboek dat op dit moment de laatste correcties ondergaat zo makkelijk liet lijken. Iets van wie op een podium kruipt krijgt al eens een steentje naar het hoofd. Soms een steen. Ik vertelde in hetzelfde hoofdstuk dat ik op jaarlijkse basis zowat honderd keer meer rozen naar mijn hoofd kreeg dan stenen. Waardoor ik steeds beter geworden was in het plaatsen ervan. Ik besef dat, dat die balans hier na al die jaren waarin ik vaak maar iets deed nog steeds waanzinnig goed zit, en ik ben daar zeer dankbaar voor. Deze blog is nog altijd mijn warm dekentje. Dat komt door jullie.
Maar soms he. Als het ongelooflijk druk is, met een boek dat gecorrigeerd moet worden en veel opdrachten en deadlines en al eens kloterij met opvang en zieke kinders. En ge hebt eigenlijk echt echt geen tijd om te bloggen, maar ge doet het nog altijd zo graag dat ge er toch tijd voor maakt. Op onmogelijke uren en momenten. Om boekenlijstjes te maken waar veel meer werk in kruipt dan voorzien. Om na te denken over nieuwe rubrieken, naast uw al intensieve dagtaak in de schrijverij. Om iets nieuws te bedenken voor binnen een paar weken als het hopelijk weer wat rustiger wordt (spoiler: dat gaat niet gebeuren, waarover later misschien meer).
Ik heb het even voor u nageteld: dan zijn er maar drie mensen nodig die uw blog zo weinig komen lezen dat je ze moet goedkeuren in de reacties. Plus een situatie van niets die je de indruk geeft dat mensen het nodig vinden dat je verantwoording aflegt voor hoe je de dingen hier aanpakt. Net voldoende om plots alsnog overvallen te worden door een hele dikke “ach, fuck it“.
Ik merk dat ik de laatste tijd vaak dingen incalculeer. Dat ik iets ga posten en dat iemand me ergens op gaat wijzen. Hoe vlees? Hoe een nieuwe jas? Hoe Studio 100? Soms op mijn blog, soms in het echte leven. Ik weet dat dat erbij hoort, met een archief vol meninkjes waarvan ik zelf meestal het bestaan niet meer afweet. Maar ik ben helemaal niet consequent. Nergens in, eigenlijk. Ik kan je vandaag zeggen hoe je het makkelijkst een tomaat kunt snijden en het morgen compleet anders doen. Ik probeer niet te preken, maar doe vast soms wel iets vanuit enthousiasme dat er hard op lijkt. Als je het op een bepaalde manier leest. Als ik het op een bepaalde manier schrijf. Dat gebeurt. Dat weet ik na veertien jaar ook. No biggie. Ik probeer mijn best te doen, maar ik ga ook regelmatig de mist in bij dingen die ik probeer. En ik ben daar doorgaans ook gewoon oké mee. Zo ken ik mezelf.
Maar soms word ik er wat moe van.
Ge hebt dat toch gezegd?
Waarom doet ge dat dan?
Hoe? Ik dacht dat ge dit?
Zei jij niet dat je dat?
Dat slaat toch nergens op?
Het slaat ook allemaal nergens op.
Dat is gewoon het ding.
En als ik voldoende slaap en tijd heb voor dingen snap ik de vragen zelfs beter dan nu.
Kan ik de doodgewone interesse onderscheiden van de geweertjes.
Maakt het me ook allemaal niet zoveel uit.
Ik was niet van plan om dit blogpauzetje te verduidelijken.
Ik wilde gewoon wachten tot het weer over was.
Tegelijk denk ik: waarom delen mensen het als ze content zijn en gaan ze in een hoekje zitten zwijgen als dat niet zo is? Wil ik daar niet wat van weg?
Dus ach fuck it, het is gewoon even wat het is.
Het blijft een leerproces, ook nu nog. Het zou niet het hele verhaal van deze blog zijn als ik een suikerlaagje over mezelf zou leggen en zou doen alsof ik op dat vlak niet te raken ben. Ik deel het niet om te horen dat ik geweldig ben, of omdat ik vind dat niemand me in vraag mag stellen. Wel omdat ik denk dat ik de eerste en de laatste niet ben die even haar mojo verliest. En ik weet dat ik het me allemaal niet moet aantrekken. Dat het niks voorstelt. Dat is lief. Er is voor de rest ook niks meer aan de hand dan dat: een blogdip. Er zijn geen traantjes gevloeid maar ik heb wel een beetje met mijn ogen gerold en gezucht. Zo’n situaties. Komt voor in de best families.
Het feit dat er hier al weer woorden staan is geen slecht teken.
Maar tegelijk: neem me vooral niet op mijn woord.
Dat zou ik zelf ook niet doen.
De eis tot consequentie is de doodsteek van elk goed initiatief, heeft iemand heel intelligent eens gezegd. Ik heb daar ondertussen mijn levensmotto van gemaakt.
Doe het dus gerust altijd anders, en allemaal op uw eigen manier. en hopelijk mogen we nog lang meegenieten van uw schrijfsels, want meer als eens zegt gij dingen waar ik echt iets mee ben!
Ik ben de recente fan, die in je analytics verschijnt omdat ze – gefascineerd en geboeid door een verfrissende blog die anders dan anders is- ongeveer alles van start tot nu heeft zitten lezen. Avond na avond. Die freak ja :me :-) om maar te zeggen : you go girl !
Joepie, hoera, daar ben je weer! Begreep nog maar net waarom het hier stil was door nog wat reacties bij te lezen na de laatste posts.
Mensen hebben veel meningen, en vaak ook de behoefte die te spuien. Maar ach, je (iedereen) doet gewoon zijn best, neen?
Waar ik al sinds je post over samenwerkingen over loop te denken, ook door de reactie van “mavieenvert” daarop: voor beide blogs zou ik graag een maandelijks abonnementje betalen, om jullie te kunnen lezen. Zo inspirerend, zo goed geschreven, zo vanalles.
Dus daarom: joepie, hoera, je deed maar even van ach fuck it. Doorgaan, please!
Ik volg niet vrees ik, maar dat geeft niet. Ik lees je graag en zal dat blijven doen.
Consequent zijn is trouwens zo jaren 90 ….
Wie praat daar nu nog over ;)
Doe gij maar voort op het tempo dat gij kiest.
Ja nu ja…
Ik lees je graag, maar ik – en met mij heel veel anderen – snappen ook wel dat het leven je soms gewoon inhaalt. Dat er dingen zijn die belangrijker zijn dan bloggen. Dat het gewoon pokkedruk is, en dat je die ‘fakjoe’ ook eens nodig hebt. Dus ja… zucht maar eens, rol maar eens met je ogen (meerdere keren mag ook), en doe verder gewoon je ding. Inconsequent. Want dat kan!
Ook ik kom heel graag bij je lezen. Mijn kinderen zijn al volwassen en ik heb het al altijd zo druk. Ik kan me dus inbeelden hoe het bij jou moet zij. Daarom zeg ik toch: trek het je niet aan en als we dan opnieuw iets van jou zien verschijnen, zijn we heel blij!
Oei, ik hoop dat ik je geen slecht gevoel had met mijn vraag over je boekenclub na de post over je gelezen boeken…
Dat was echt uit nieuwsgierigheid en omdat ik twijfel om zelf in 1 te gaan!
En inconsequent kon mijn middelste naam zijn. :-)
Oh neen, helemaal niet. :)
Nu gaat niemand hier nog iets durven zeggen en ga ik in mijn volgende post zeker wenen dat ik geen reacties meer krijg. ;)
Zoals dat meestal gaat, heb ik geen idee wat er is gebeurd. :-) Maar dat is niet erg, want ik begrijp wel in grote lijnen waar het over gaat.
Het gekke is dat ik meestal heel stevig in mijn schoenen sta en de laatste maand net als jij het gevoel heb dat het me toch soms te veel wordt. Dat ik kan blijven doen alsof het allemaal van afglijdt maar dat dat me eigenlijk welgeteld niks oplevert. Mijn eeuwige probleem is dat ik daardoor heel kwaad word. Ik zou beter iemand zijn die verdrietig word en zich in een reflex kwetsbaarder opstelt. Maar neen, hoor, zo zit ik niet in elkaar blijkbaar, en daar word ik dan alwéér boos om.
Ik begrijp soms ook niet waar het allemaal over gaat. De beste zijn, denk ik soms. In alles, of minstens in één iets. Wel, ik ben nergens de beste in. Ik weet zelfs dat ik beschamend slecht ben in een heleboel dingen. En dat zijn niet eens dingen die ik niet belangrijk vind – het zijn ook dingen waar ik werkelijk mijn best voor doe.
Ik lees heel wat blogs en eerlijk: hier kom ik nog altijd het liefst. Omdat ik niet twijfel aan je eerlijkheid. Dat is stukken meer waard dan consequent zijn.
Herkenbaar. Het heeft met kwetsbaarheid te maken, en ik wil die ook toelaten, denk ik. Daarom wilde ik dit ook eens delen. Deze kant. Ook al denk ik dan ook wel: het is niet mijn “beste” kant. Of de kant waar ik trots op ben. Maar ik wil net aan mijn kinderen leren dat frustratie of teleurstelling of een ego dat een deuk krijgt ook gevoelens zijn die oké zijn en niet weggestoken moeten worden. Dus bij deze. En dankjewel, ook aan alle andere reageerders. :)
Nouhou zeg. Ik vind jouw blog ook een warm dekentje. Knuffel.
🤗🌷
@lilith: Ba nee gij, daarvoor zijn wel allemaal teveel fan van je!
Ik las ooit ergens: best dat ik nog met mijn ogen rol, of ik deed niets van sport! ;)
Ik lees je heel graag en ben soms blij als je wat minder schrijft, want ik heb niet altijd de tijd om het te lezen ;)
Eerlijk : ik lees je blog niet zo vaak, allez ik lees zelden een blog, laat staan dat ik iemand volg. Ik spring wat van hot naar her en wat bovenaan Facebook staat, heeft meer kans dat ik er eens naar kijk.
En weet je : als ik je blog lees – zoals deze hierboven en ooit eens dat stukje over ‘het kan snel donker worden in een mens’ – dan blaast ge mij achterover en dan denk ik : ja, dat is wat er de laatste tijd in mijn hoofd overhoop ligt en dan ben ik zo content omdat iemand een stukje schrijft waar ik een stukje van mezelf in herken en ook – eindelijk een beetje – kan erkennen.
Dus : merci !
Nog één ding : dit is voor mij de eerste keer dat ik reageer op een blog, je gedachten & schrijfsels doen toch iets met mij :-)
Ik blijf ook fan! Je schrijfstijl is zo geestig en goed dat ik jouw posts altijd van begin tot einde lees. Jouw eerlijkheid en blik op het leven is zo herkenbaar en toch verfrissend. Ik zou het erg jammer vinden moest je er mee stoppen… dus, pakt uwen tijd en de middelvinger aan iedereen die spreekt voor hij denkt ;-)
Momenteel geen tijd om veel blogs te lezen, maar al jaren fan. Daar ben ik wel consequent in. En dat rolluik gaat nu ook niet meer gemaakt worden zeker?
Ik was de voorbije dagen al eens komen piepen: zo lang zonder nieuwe post. Maar toen herinnerde ik me dat je met gedichtendag nog iets had geschreven, en ik lees je ook wekelijks in de krant, dus ik dacht: ze zal het even druk hebben. Spijtig dat je je die negatievere reacties aantrekt. Gewoon blijven doorgaan (als je er zin in hebt). Je fans zijn sowieso groter in aantal :-)
Ik vond het hier inderdaad ook al wat stil, maar ik had precies eerder al eens in, of tussen, je regels gelezen, dat je meer naar jezelf ging luisteren en daar je blogtempo op ging afstemmen. Dus ik ging er ook van uit dat je gewoon druk bezig was. Dank voor de alweer heerlijk eerlijke post. En niet wanhopen: tuurlijk gaan we durven blijven reageren! groetjes,
Oh ja, en dat consequent zijn: ik heb ettelijke pagina’s vol geschreven over hoe ongezond het wel is om urenlang per dag zittend te werken, hoe een gezonde brooddoos er hoort uit te zien, hoe je evenwichtig vegetarisch moet eten enz. Ik zit nog altijd veel te veel, eet lang niet elke week tofoe, en ’t is nu ook niet dat mijn kinderen elke dag met een bento-box op school arriveren. Om maar te zeggen: trek het je niet aan. Maakt niet iedereen élk jaar goeie voornemens, om daar dan vervolgens niet altijd in te slagen. En dan? Dus trek het je niet aan!!! x
Even focussen op manlief en kids is ook niet slecht en ben er zeker van met 2 kids dat je heel snel terug in je pen gaat kruipen. Dat de verhalen gaan opborrelen en je jouw momenten gaat willen delen. Wij wachten ondertussen (on)geduldig op jou het eindigen van jouw dip en het terugvinden van jouw blog energie! ENJOY
Ik ben ook helemaal niet mee, en dan weer wat wel door sommige van de reacties hierboven.
Ik kom hier graag lezen en dat heeft veel te maken met de kwetsbaarheid die je toont. Dat troost me, dat er nog iemand is die durft zeggen dat het niet allemaal rozengeur en manenschijn is. (al wens ik je dat wel toe hoor, dat het wel voelt en is als rozengeur en manenschijn!). Ik hoop dus dat je verder doet. Maar als er één ding is dat ik geleerd heb de voorbije jaren, is dat je eerst voor jezelf moet zorgen, en uit je schrijfsels heb ik begrepen dat jij die les ook al geleerd hebt. Dus je zal hier pas weer schrijven als dat weer goed voelt voor jou, en daar heb ik alle begrip voor.
❤️ En al wat hierboven staat.
Oooh. Ik was de voorbije dagen al eens komen piepen of je al terug was. Alles op zijn tijd, inderdaad ’t is niet dat je niets anders te doen hebt :-) Hier alvast iemand die jouw schrijfsels dikwijls als warm dekentje gebruikt!
Het moet wel leuk blijven hé!
Ik volg je blog al jaren omdat ik hem geweldig goed geschreven vind met heel vaak enorm relevante stukjes die je doen nadenken. En consequentie, sja, hoeveel mensen zijn consequent met hun eigen goede voornemens bij het nieuwe jaar? Ik ga dit jaar meer of minder dit of dat en na een maand of twee kraait geen haan er nog naar, maar aangezien ze het niet neerschrijven spreekt niemand hen erop aan. Misschien is het probleem wel dat je mensen inspireert waarna ze zich “verraden” voelen als je zelf toch ineens die “levenswijze” of nieuwe hobby opgeeft of gewoon verandert van gedacht. Ik kom hier in ieder geval geweldig graag lezen en ik denk dat het leesplezier er maar is zolang ook het schrijfplezier aan de bron ervan staat. Hopelijk kan ik hier nog heel vaak komen … (puur egoïsme)
Mijn lief is zowat het meest consequente mens ooit. Ik denk dat ik daartegenover het minst zo ben. Wij zijn gewoon compleet anders, en wij weten dat van elkaar. Het wil niet zeggen dat hij me daarover aanspreekt, en ik hem. We leven in harmonie met elkaar ( djeezes, mijn woorden ) . als ik ergens lees en ik denk een keer ‘ mo, tiens’, dan denk ik dat. Ik schrijf dat niet neer. Dat heeft geen meerwaarde, en het doet er niet toe. Ik schreef eens dat ik nooit zal vliegen. Weloverdacht. Ik kreeg een anonieme reactie op mijn blog van iemand die wij moeten kennen die zei ‘ jaja, en jan met zijn oude auto wel naar Brussel rijden’. Ik was daar zo ondersteboven van: anoniem en dan nog niet eens over mij, maar over mijn lief. Ik heb daar toen lang over nagedacht, veel gebabbeld met mijn lief. Hij zei ‘ fuck you, moksje. Wat kan jou de mening van iemand anders zo erg schelen? Als het in jouw hoofd vandaag een plek kan krijgen, dat is waar het leven om gaat. Is het morgen anders? So be it. Het was fijn te horen van een Consequent ;-). Ah fuck it, dus :-) xx
Al die reacties hier zeggen al genoeg zeker?!? ;-)
Doe wat je moet doen, doe het op je eigen tempo en probeer het je allemaal niet teveel aan te trekken. I know, gemakkelijk gezegd hé?
Het zou zo handig als we de ambetante zaken compleet kunnen minimaliseren zodat ze niet meer bij ons binnen komen, want ook al krijg je 1OO positieve reacties, die ene reactie blijft toch wel hangen zeker? Nu ja, het is zoals je zegt, we blijven mens…
Soit, wat ik wil zeggen, doe maar gewoon verder zoals jij dat wil en is het hier wat langer stil dan kom ik na die langere stilte wel gewoon terug lezen ;-)
Ik ben ook niet echt mee waar het over gaat eigenlijk … Maar je doet dat gewoon heel goed met je blog! Eerlijk, inspirerend, goed geschreven, vaak ontroerend enz.
Blijven gaan Kelly <3
Ik las onder je vorige post een reactie die voelde als een dreun in de maag. Meningen vormen zich snel en zijn makkelijk en veilig getypt zo met twee schermen ertussen. Dus hulde voor je ‘fuck it’ en weet dat we hier heel graag komen lezen.
Ongelofelijk dat je zo gepakt wordt op je woorden. Al wil dat natuurlijk ook zeggen dat je fanatieke lezers hebt :-).
Hier ook een trouwe lezer, je eigenheid siert je blog en dat is een van zn grootste troeven waardoor we met zn allen blijven lezen, terugkomen en reageren. Je zette me zelfs aan het denken over mezelf.. de uitspraak over de suikerlaag is bij mij blijven plakken. Dankzij jou sta ik hier wat meer bewust bij stil want stiekem overgiet ik het beeld van mezelf vaak wel met wat suiker naar de buitenwereld toe, dankjewel dus! En voor de rest: neem je tijd, wij wachten wel.
Ik vind het leuk dat je dit ook deelt want zoals zóveel van jouw verhalen is ook dit zo herkenbaar. Daarom kom ik hier zo graag. Om die kwetsbaarheid en herkenbaarheid ben jij mijn warm dekentje. Dankje ❤
Hier ook een trouwe lezer. Soms geëmotioneerd door de herkenbaarheid van wat je schrijft. En opgelucht omdat je niets verbloemd, schrijft zoals je het voelt.
Momenteel heb ik ook zo’n dreun gekregen, heb net een nieuwe jonge chef op het werk en ik (als 55+er) voel me oud, soms te oud voor het gedeelte van mijn job waar ik vernatwoordelijk voor ben. Maar ik doe het zo graag! En toch voel ik dat er verwacht wordt dat ik taken doorschuif. Mijn schrijfstijl is niet meer zo vlot, zo hip, enz.. En dat doet pijn.
Ik zat gisteren in een wachtzaal zonder lectuur en dacht plots, ha, ik ga eens bij tftc kijken, das al lang geleden. En het viel me op dat er een rustpauze zat. Ik heb dat echt gedacht. En weet je wat ik toen dacht? Ach ja, fuck it, dat is ook maar een zelfstandige moeder met 2 kinderen, wat wil je nu. Ik hoop dat ze in real life voldoende tijd heeft voor zichzelf. Dat is belangrijker dan blogtijd me dunkt.
ik zeg: jouw blog, jouw regels, jouw leven. En niemand hoeft zich daar mee te moeien. Niemand hoeft daar commentaar op te leveren. Iedereen doet maar wat hoor in het leven. Wie geeft de ene dan meer recht om te veroordelen dan de ander? Mijn kinderen kijken veel tv, eten al eens een snoep terwijl ik aan het avondeten bezig ben en worden soms eens alleen gewassen in de gootsteen in de keuken omdat moeder geen tijd heeft om een heel bad inclusief speelgoed aan te pakken. Ze zijn intussen bijna 8 en bijna 4, ze leven nog alle 2. Zo slecht breng ik het er ook niet vanaf denk ik.
‘k kan me voorstellen dat comments wel eens onder je huid kruipen, ook al kan je ze rationeel plaatsen of weet je dat het trollen zijn die je gewoon moet negeren enz enz.
roep maar fuck it, neem maar pauzes…doe wat je moet doen, je bent ons als lezers niets verplicht. Jouw blog, jouw leven.
ik ben intussen wel blij als hier af en toe weer een supereerlijke authentieke post verschijnt, die jou als schrijfster zo echt maken en waardoor je altijd in mijn leeslijst blijft staan. een echte mama, een echte vrouw met alle liefde en uitdagingen die daarmee komen, waarin ik me zelf kan herkennen.
Er zijn veel bloggers, van allerlei slag. Als ik het met 1 woord mag samenvatten wat jouw blog betreft en waar je consequent in bent :-) Authentiek! Nah.
Wooh. Ik ga deze inlijsten:
De eis tot consequentie is de doodsteek van elk goed initiatief
Dank je wel Kristien!
En verder: <3 en wat iedereen hierboven al heeft gezegd.
XN
Ik lees al een tijdje mee en klik altijd meteen door als ik merk dat er hier een nieuw bericht is verschenen. Omdat je de dingen zo mooi kan beschrijven. Omdat je een mens van vlees en bloed bent en er in slaagt om je mening zo genuanceerd te verwoorden. Omdat sommige onderwerpen waarover je schrijft zo herkenbaar zijn en andere stukjes, die dat niet zijn, mij al eens een nieuw inzicht verschaffen. Inconsequent zijn is des mensen, net als kwetsbaarheid. Ik zou je blog waarschijnlijk niet zo graag lezen als je niet af en toe een beetje van die twee eigenschappen zou tonen.
Ik lees wat er staat, geniet van de taal en vraag geen verantwoording. 😉
Je bent aan niets en niemand verantwoording verschuldigd, over niks niet wat je doet of wat je zegt, behalve aan jezelf. Laat iedereen eerst eens in de spiegel kijken. Ik lees je graag (zij het sinds kort) en ik leer ervan. Punt.
Ach, perfect consequent zijn, dat is toch niemand? Met de honderduizenden mogelijkheden en meninkjes en links/rechts/boven/onder toestanden is het toch onmogelijk om nog perfect consequent te zijn. De wereld is daar veel te ingewikkeld voor.
Ik kan zo voelen hoe één negatieve reactie er zo hard kan inhakken, ondanks de hopen positieve. Ondanks het feit dat die ene reactie misschien helemaal niet zo negatief en “erin hakken” bedoeld is. (geen idee hoor) En hoe je dan iets hebt van “fuck it”. Niet erg, je bent een mens van vlees en bloed. Kop op, en blijven gaan.
She’ s back ! 🤗
Om boven je scherm te hangen : een van mijn favoriete pinterest quotes : “There’s this cool trick I do where I post whatever the fuck I want because this is my account, not yours”
Wijze raad die ik van mijn schoonmoeder (!!!) hoor : doe uw goesting. Het is jouw blog. Jouw gedacht. Heel heel lang geleden (zeker tien jaar geleden) stond volgend citaat in de header van mijn blog :
“But I’m a million different people from one day to the next”.
Je kent het lied wel. Bitter Sweet Symphony van The Verve. Misschien moet je het nog eens luid opzetten !
Stel je voor dat we allemaal vastzaten aan onze blog. Dan durfden we niets meer schrijven ! Wat een saai mensen zouden we zijn !
maar je moet gewoon doen waar je goesting in hebt toch? en al die bemoeiende vragen of veroordelend vingers altijd, fuck it zeg :)
Leef en laat leven, zo moeilijk is dat echt niet!
You do you, hé meid. En you do you zeer goed, dus doe maar lekker verder zoals jij wil en fuck al de rest.
Ik denk dan altijd – en echt waar, die gedachte heeft me al door zéér veel moeilijke situaties gesleurd: “Dit zegt meer over diegene die zulke dingen zegt, dan over mij.” Neh!
Doen waar je zin in hebt en je niks aantrekken van de rest. Zeg dat Kelly het gezegd heeft. ;-)
Twee woorden: “En dan?”
Ofte “Et alors?”. Ze komen altijd van pas. Toegegeven, ik onthou ze ook alleen maar als ik me goed voel en de twijfels niet de kop opsteken. Maar af en toe eens “En dan?” zeggen en uw wenkbrauwen hautain optrekken, met een attitude van hier tot in Tokio, dat kan geweldig veel deugd doen :-)
Blijf vooral schrijven, wij blijven wel lezen!
Als ge mijn dochter moest zijn, zou ik zeggen; “Kinneken, zo heb ik je niet groot gebracht hè, trekt u dat ammel niet aan!” ;-)
Blij dat je terug bent! Doordat ik je blog al enige tijd volg en jouw schrijfpauze plots en verdacht lang vond, was ik ook gaan kijken naar de commentaren onder jouw vorige stukjes. En toen zag ik daartussen ongemeen harde en onterechte kritiek staan. Omdat ik dacht dat jouw schrijfpauze misschien daardoor kwam (de data kwamen overeen, yep me Sherlock Holmes), schreef ik alsnog ook een comment om die kritiek wat te counteren. Ik hoop dan ook dat je mijn comment als de hart onder riem hebt gelezen zoals die bedoeld was en dat ik niet tel als 1 van de 3 personen. Want echt blij je terug te lezen!
Ha! Zalig! Na zoveel jaar weet ik ook dat het mijn stek is op het internet en dat ik daar mijn goesting doe, hoe inconsequent of tegenstrijdig dat ook mag zijn. Maar die geweertjes… ik herken het. Ook al probeer ik te denken: “och, jong, iedereen doet toch maar wat?” Eens het zwart op wit op papier staat is dat precies genoeg om u altijd op vast te pinnen. Iedereen verandert, de tijden veranderen, smaken verschillen en god, wat levert het op om andere mensen te veroordelen op basis van oude schrijfsels? Je blog is maakt zoveel positiefs los bij zoveel mensen. Focus daar maar op. En voor de rest: die ‘ach, fuck it’ boven uw bureau hangen!
x
Lilith, Kelly, hier al jaren een heel trouwe lezer. Een fan. (blog-De Standaard) Omwille van je schrijfstijl, omwille van de herkenbaarheid in je verhalen, je tips, je lifehacks, JE WEEKPLANNING, het aansnijden van gevoeligere onderwerpen, enzenz… En ik zou helemaal niet zo graag komen lezen moest jij ‘jij’ niet zijn, maar een afgeborstelde, instagramwaardige naar perfectie strevende vrouwe die alles op een rijtje heeft! Ha, jouw ‘inconsequentie’ is voor ons juist zo herkenbaar, jouw inconsequentie is voor ons juist normaal, oef: herkenning!
En je kan alles zo mooi verwoorden en beschrijven zonder anderen te viseren of veroordelen, hoe moeilijk moet dit zijn. Daarom ook juist zo spijtig dat je zo ‘gepakt’ werd. Het deed mij al zeer, hoe moet het voor jou hebben gevoeld… En opnieuw sterk dat je dit ook eerlijk durfde aan te geven.
Ooit nog maar twee keer op jouw blog gereageerd, nog nooit op andere blogs, ik was zo blij met alle reacties hierboven maar vandaag dacht ik: verdomme, ik laat het toch ook nog effe weten: we love you!