Die keer met de taartjes en de kast

Een tijdje geleden volgde ik een opleiding tot coach.

Heel boeiend, maar waar ik elke opleidingsdag het meeste naar uitkeek was de catering. Verzorgd door een fantastische madam die ons de ene keer Indische biryani voorschotelde en de andere keer een Aziatisch slaatje waar ik nu nog altijd likkebaardend aan terugdenk. Er waren ook telkens tienuurtjes, drie-uurtjes, en desserts na de lunch.

Om maar te zeggen: het was daar de moeite. En genoeg voor iedereen.

Toen de fantastische madam om tien uur een plateau taartjes voor bij de koffie binnenbracht, zag ik een medecursist ongemakkelijk op zijn stoel schuiven. Tijdens een coaching-sessie een uur eerder, had hij openhartig verteld dat hij op dieet was, omdat hij weer met zijn kinderen wilde kunnen spelen zonder moe of buiten adem te zijn.

Toen de andere cursisten opstonden om de taart te gaan halen van de tafel, bleven wij twee zitten.

Ik eet bijna nooit meer voor de middag, en ik had een tas zwarte koffie bij me staan, en geen zin of honger.

Dat is al een tijd zo. Sinds ik systematisch ergens tussen de 13 en 18 uur per dag vast (niet tussen één en zes in de namiddag, maar in totaal tussen de 13 en de 18 uur aan een stuk), heeft mijn lichaam een soort reset gedaan, en heb ik een stuk minder honger in plaats van meer. Ik eet ook gezonder en minder suiker, waardoor ik ook veel minder goestjes heb dan vroeger.

Er was taart voorzien voor elk van ons, dus wist ik dat ik, als ik er zin in had, straks nog van kon eten. Kortweg: geen issue.

Compleet ander verhaal bij mijn mede-cursist aan de overkant.

Ik zag het gebeuren. Hoe het zweet hem zichtbaar uitbrak.

Omdat hij zoveel zin had in die taart.

Hij had vast al honger, ook, na zijn vroege ontbijt om op tijd in de cursus te geraken.

Ik zag hem afzien en twijfelen, maar hij bleef toch op zijn stoel zitten.

Ik denk dat hij een halfuur gevochten heeft, met alles dat hij in zich had.

Al zijn wilskracht, al zijn motivatie, al zijn welgemikte voornemens.

Ik zag het, en ik herkende het zo hard, want ik heb zelf zo vaak gevochten.

Rond 10:30 stapte hij naar de tafel, en hij at de cake op.

Met zoveel zichtbaar schuldgevoel, dat ik denk dat het hem niet eens heeft gesmaakt.

Had hij gekund, hij had zich weggestoken in een kast of onder een tafel, om niet te moeten tonen dat het hem alsnog niet was gelukt om niet te eten.

Mijn hart brak voor mijn medecursist, omdat ik hem tot een paar jaar geleden was.

Proberen om niet te eten. Doorbijten.

Op je tanden proberen te bijten. Dat even volhouden. Dan toch eten, en er niet van genieten. ’s Avonds terugkijken op weer een dag van falen en ingaan tegen goede voornemens. Dan soms alleen al uit miserie eten.

De volgende dag rijstkoeken meesleuren omdat ik doodsbang was dat ik anders toch een Snickers uit de automaat zou halen.

Nu vertrek ik soms ergens naartoe voor een hele dag, en heb ik alleen water bij me. Als er koffie is, dan weet ik dat ik het zelfs een hele dag kan halen, als dat zou moeten.

No biggie. En ik moet me ook niet haasten als het om eten gaat.

Een uur later naar een winkel gaan, om een grote salade of iets anders, het is ook oké. Net als taart eten als er taart is.

Zo’n verschil met vroeger, het is niet normaal.

Het is met vasten een beetje zoals met stoppen met alcohol: plots zie je hoe heel veel dingen samenhangen met alcohol, en dat elke reden goed lijkt om te drinken.

Met eten is het net zo.

Dan maar nog meer eten, want het is toch al kapot. Het heeft zelfs geen zin.

Het werkt allemaal toch niet.

Maar dat is niet zo.

Het ligt niet aan jou of aan je karakter, maar aan het feit dat je met diëten iets probeert dat niet werkt.

Ik heb de onderzoeken voor je gelezen.

De slaagkansen met diëten zijn na een jaar minimaal.

Dus werken ze niet.

Punt.

Als een dieet van je vraagt dat je als een strijder die steeds op zijn hoede moet zijn voor suiker en vet door zijn dagen moet gaan, dan moet je je afvragen of je dat überhaupt wel wilt.

Want als het niet werkt voor altijd, waarom zou je het dan in godsnaam proberen?

Deze week lanceer ik mijn splinternieuwe online programma Vast en Zeker. Een online traject waarmee ik je leer hoe je dankzij periodiek vasten afvalt, aan energie wint, en je gezondheid alle kansen geeft, zonder tandenbijten of extreme dieetregels die je met moeite volhoudt tot het weekend is.

Jij krijgt als eerste de kans om in te tekenen voor de bèta-editie.

De wat?

De bèta-editie, met deze voorwaarden:

de cursus is klaar, alleen moet ik de presentatievideo’s nog inblikken. Die krijg je vanaf midden februari in mooie pakketjes, tot je alles hebt tegen midden maart.

In de zomer lanceer ik de cursus dan in zijn volledigheid in één keer. Omdat jij dan bij de eerste lichting zit, heb ik een beloning: een zotte korting van maar liefst 60 procent op de normale prijs, én een paar zotte bonussen ter waarde van 597 euro als je intekent voor de premium-versie of de exclusive, waarin ik voor het eerst een kleine groep voorzie van persoonlijke coaching.

Crazy? Ge moogt gerust zijn. De plaatsen zijn daardoor wel beperkt.

Klik zeker door als periodiek vasten je boeit, op de pagina hierboven vind je ook wanneer het voor jou geen goed idee is om te vasten.

Er zijn nog maar een paar plaatsen voor Exclusive, de groepscoaching-optie. Hierin gaan we elke maand samen aan de slag met virtuele calls waarin ik al je vragen beantwoord en je help om een stap verder te zetten.

​Je krijgt ook toegang tot een privaat Slack-kanaal met de anderen in je groep, en met mij. Ik drop er regelmatig extra motivatie en inspiratie.

Wil je weten of dit iets voor jou zou zijn, stuur me dan even een mailtje.

Reacties

  1. Ik volg volgende week via mijn werkgever de 3e sessie van de opleiding Inspirerend coachen, maar het gaat digitaal door dus die lekkere cake zal er niet bij zijn. Misschien toch beter voor mijn wilskracht ;-)

  2. isabelle

    Hallo Kelly,

    Boeiend die combi van online cursus en coaching. Ik hoop dat er nog meer van dat komt! :-). Mag ik vragen waar je je coachingopleiding gevolgd hebt?

  3. Nathalie

    Als het op eten aankomt, werkt het one size fits all-principe niet, ben ik bijna zeker van…
    We zijn allemaal unieke wezens, dus ons eetpatroon hoort dat ook te zijn, aangepast aan ons lichaam, ons leven en onze verwachtingen.
    Ik ben altijd fan geweest (en nog steeds) van jouw blog, maar bij dit schrijfsel haak ik even af…
    Elk zijn visie en ik wens jou heel veel volgers, maar sommige beweringen hier zijn, voor mij dan, van een “goeroe-gehalte” waar ik absoluut nee tegen zeg.
    Veel succes met jouw cursussen! Ik haak terug in als deze “hype” voorbij is …als het nog mag ;-)

  4. Liesbeth

    “Ik heb de onderzoeken voor je gelezen.”
    “Het is geen dieet, maar een levensstijl.”

    Een levenstijl die in het teken staat van een verstoorde relatie met eten…
    Ik vind het zo pijnlijk om te zien dat een verstandige vrouw als jij dit promoot en geld wilt verdienen met deze “levensstijl” aan anderen aan te leren.

    In de meest recente aflevering van W&L vermeld je dat je geen DM’s wilt ontvangen die wijzen op bepaalde risico’s.
    Lijkt me veelzeggend.

    Vijf jaar geleden was je “Het is geen dieet, maar een levensstijl.” 5:2, ik ben benieuwd wat het in 2026 zal zijn.
    Ik hoop dat je tegen dan afscheid kunnen nemen hebt van dieetcultuur, dat gun ik je zo.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>