Ik heb talent voor bewonderen. Kan in de auto overvallen worden omdat ik Brihang hoor zingen dat ik het los moet laten.
Je denkt dat je die boodschap ondertussen kent uit Frozen, en dan is daar Brihang. En moet je je inhouden om niet uit te stappen en tegen random voorbijgangers te zagen dat ze nu echt eens moeten luisteren hoe geweldig dat nummer is. Hoe geweldig dat hele album is, en Brihang erbij. Hoe geweldig Brihang eigenlijk ook is als artiestennaam. Allez jong, Brihang.
In een stad gaan de sluizen der bewondering pas echt open. Misschien eerder ontroering. Ik weet niet wat er exact plaatsgrijpt aan fysieke processen, maar als ik alleen ben in een omgeving met veel impulsen, en ik heb ook nog eens tijd, dan lijkt het alsof ik mijn zintuigen op beast modus kan zetten. Ontroering aan de lopende meter. Als dat knopje aanligt, dan kijk ik als de Terminator naar dingen. Met een schermpje dat menselijkheid detecteert, in plaats van gevaar.
Het stomste komt eerst binnen. Een garçon die me vertelt over zijn opa die “grand” zei als iets lukte, terwijl hij me helpt om mijn breakfast tea te strainen omdat ik dat stoemelings vergeten was en nu opgescheept zit met breakfast tea, de brokjes edition. Na zijn actie met breakfast tea zonder brokjes en een tafel vol breakfast tea. We lachen om zijn “only 20 percent failure“. Ik lach omdat ik hem in een doosje zou willen meenemen op de Eurostar.
Een farsi omelette en bun maska als ontbijt bij Dishoom en er amper overheen raken hoe machtig lekker alles is. Het nog niet hebben over de chai die ze komen bijvullen uit een kan en die bij elke slok in mijn mond lijkt te ontploffen van smaak. De lekkerste toast ooit in mijn leven gegeten, geroosterd boven de kolen of zo smaakt het en alleen mezelf om mijn complete verbazing over een stuk toast mee te delen.
Bijna moeten wenen van hartzeer om de vele daklozen die moeten overleven bij snijdende wind, en me amper kunnen inbeelden hoe een dag er voor hen moet uitzien. Toch proberen en er niet goed van zijn. Bijna moeten wenen omdat niemand opkijkt van zijn smartphone en alles nochtans echt daar niet aan het gebeuren is, de laatste keer dat ik keek.
“If you wish for more, you need only ask” op een menukaart. Tussen contrasten geslingerd worden alsof het niet is. De rokende dame naast het bordje “no smoking in this area“. “Laugh if win, don’t cry if loose” opschrijven in mijn bullet journal met nieuwe stiftjes uit Selfridges die verdacht blij maken. Nadenken over waarom dat eigenlijk is en waarom ik dat opschrijf. In stilte popelen om het gezichtje van mijn Flokie te zien bij het ontwaren van het hysterische unicorn-badpak dat in mijn handtas zit. Flokie die om de twee seconden mijn vriend niet meer wil zijn, maar niet kon stoppen met zoentjes te geven aan de telefoon waarop ze met mij aan het FaceTimen was.
Er wordt wel eens gezegd dat alleen reizen minder aangenaam zou zijn omdat je niet kunt delen wat je beleeft. Maar bij mij lijkt het omgekeerde waar: het is net het alleen zijn dat mij laat voelen en stilstaan. Dat mijn talent voor bewondering en ontroering nog harder aanwakkert dan anders. Dat ervoor zorgt dat ik kwetsbaar en open als Bart De Pauw in Buiten De Zone door de stad stap (kijk daar, een dood vogeltje!), en dingen zie die me meestal ontgaan. Mijn hart sprongen voel maken om een billboard met steengoede copywriting, een gebouw dat ik totaal niet had zien komen bij het inslaan van een straat, een manier van dingen aanpakken die me doet vertragen en terugkeren en fronsen en overwegen.
Vroeger had ik een beperkende gedachte dat ik dan vast te veel zou nadenken over alles als ik een paar dagen alleen was met mezelf, maar dat is niet zo. Ik blijk aangenaam gezelschap. Ik bekijk. Denk na. Ontdek. Neem op. Hou geen rekening met een ander. Geniet. Laat het los.
“Tlig voor je neus en het blinkt in het licht
Tstaat er al lang ma je ziedet nie meer
Ma ajet zoe wegpakken, zieje pas wa voor een prachtig ding dat het is”.
(Benieuwd wie ik zo nog allemaal bewonder? Luister dan zeker naar de laatste podcast van Werk & Leven over mijn persoonlijke helden.)
Zalig zo’n trip! Ik begrijp je als je zegt “in een stad gaan de sluizen der bewondering pas echt open” (mooi geschreven!). Ik voel me meestal opgeladen als ik een middag alleen rondsleffer in een stad.
Als je alleen bent heb je veel meer tijd om rond te kijken. Terwijl je anders je bewondering zou uitdrukken tegen iemand anders, maar in de tijd dat je het gezegd hebt, kreeg je nu al weer iets anders voor je neus dat je doet stil worden.
Tien dagen alleen in de Sinaï-woestijn zal nog net iets te ver gegrepen zijn, zeker? Maar je bent op weg, chapeau!
Wij hebben jaren als gezin heel Great Britain bereisd, maar ik ben nog nooit in Londen geweest (ik zwijg over die ene keer dat we na een perte-totale gepakt en gezakt door Londen met de metro moesten). Al jaren wil ik ook alleen gaan, maar de dochters willen telkens mee.
Ik stel me voorlopig content met de provinciale variant en ontdek nu mijn nieuwe woonplaats Kortrijk. Van een Oost-Vlaams dorp komend is dat ook al heel wat 😉.
Maar Londen hé. Ooit…
Wat een mooie post! Ik herken ook wat je schrijft: toen ik in mijn eentje in Kopenhagen was eind vorig jaar, had ik het gevoel alsof ik alles veel beter in me op kon nemen. Juist omdat ik in mijn eentje was.
Heel herkenbaar, dit! Ik ken het gevoel, maar zou het zelf zo mooi niet onder woorden kunnen brengen. Heerlijk om te lezen, ik geniet even met je mee.
Mooi geschreven, klinkt als een heel mooie ervaring. En ik denk niet dat ik het zou kunnen eigenlijk, maar ik bewonder het wel. Pas op, ik ben best graag ‘es alleen, en een dagtrip dat lukt wel, maar zo echt een weekend alleen weg, die drempel zie ik me nu niet snel nemen. Interessant om bij jou te lezen hoe je dat ervaart!
“Ik blijk aangenaam gezelschap.”, zo schoon dat je dat over jezelf zegt :-)
Ik ga heel graag op reis met anderen, maar geef mij ook maar af en toe een moment om op mijn eentje rond te dolen en te bewonderen.
Heel mooi geschreven. Het doet me goesting krijgen om zelf een retourtje Londen te boeken.
Ja! ik heb soortgelijke ervaringen met Parijs op mijn eentje. En ik wil dat in Londen toch ook eens doen, of meer dan eens zelfs. Ik voel me zo ongelooflijk vrij als ik op mijn eentje in een stad rondstruin!
Heel heel mooi ! Precies een beetje een andere Kelly, en dat was/is allemaal al zo schoon.
Ik reis vaak alleen en kom altijd met volle batterijtjes thuis. Alsof dat alleen reizen mij bovenal leert wat/wie belangrijk in het/mijn leven is. Ik kom 100 keer dankbaarder terug. Niet zozeer om de reis op zich, maar omdat de blik weer scherp staat, niet meer vertroebeld. Dat is toch het effect dat alleen reizen op mij heeft. (En ja hoor, het lief gaat soms ook mee, wat weer voor een eigen, maar andere energie/dankbaarheid zorgt.
Hartje om het dode vogeltje uit Buiten de Zone.
Ik ben nog nooit alleen op reis geweest, maar je doet me er zin in krijgen.
Mooi.
Londen ❤️❤️❤️. Stad van uitersten. Altijd in beweging. En dan sta je plots aan de Thames. Met al zijn schatten. En openheid.
Als je alleen reist heb je meer oog voor details dan in gezelschap. Zoals jouw rokende dame naast het bordje “no smoking in this area“. Of ‘Eat this’ . Grappig.
Dit is een beschrijving van hoe mijn dagelijkse leven eruit ziet. Het is mooi dat je dat zegt, dat alles op je eentje harder binnenkomt, het schone én het kwade. Want stiekem denk ik soms dat ik de enige ben. Of, ook een tikje confronterender, soms ben ik net bang dat ik te wéinig emotie binnenkrijg, te weinig volwassen ben, op mijn eentje. Maar het is dus een mix van die 2 sensaties en modi, zo te lezen.
Ik hoorde dat nummer vandaag voor het eerst, ook in de auto, en ik zat alleen maar de hele tijd alles te herhalen WANT ZO GOED OMG ALLES IS WAAR EN MOOI. En ik ging het woord ‘kizzig’ ineens appreciëren. Wat een goed West-Vlaams woord. Kizzig. Love it.
Londen is het zó waard om bewonderd te worden. Ik wil gauw nog eens terug. Heerlijke stad😍
‘t Is telkens weer genieten van je ontwapenende eerlijkheid, Lillith.
… En van je brilliante schrijfstijl …