Ik blog zelden vanuit de loopgraven, wel als ik happend naar adem en met slijk tot achter mijn oren aan het bekomen ben nadat ik er weer uit ben geklommen.
Ik schrijf over hoe zwaar een huilbaby is als de baby al een paar maanden is gestopt met huilen. Ik vertel over de worsteling met verslaving als ik me geen vogel voor de kat meer voel.
Er moet een korstje op de wonde van de ervaring zitten voor ik me aan het verslag zet. Zodat ik door de stap terug ook het cadeaupapier zie waarin de splinterbom verpakt zat. De vraag is of dat moet. Het is die vraag die zorgt voor stilte, denk ik.
Mijn idool Brooke Castillo, bless her heart, velt in haar podcast weinig oordelen. Iets is zelden of nooit stom of cool of dwaas of bekakt, alles is hooguit fascinating.
Het is het minste dat een mens over 2020 kan zeggen: dat het fascinerend is.
De stroom versnelde dit jaar haast ongemerkt, en pakte me in snelheid.
Wat al een tijd zacht kabbelde ging op een kwestie van een paar dagen kolken. Losse inzichten klonken samen, mijn hoofd ontplofte.
Lockdown 1 was: val eens stil, jong.
Lockdown 2 was: volgens mij heb je het nog niet helemaal gesnapt. Opnieuw dan. Pedalen helemaal stil nu. Tututut! Stil.
Ik heb me verzet, maar geloof dat ik het alsnog snap.
Dat het meest achterlijke dat ik nu kan doen weer als een zot beginnen trappen is.
Dat “geen idee” ook een volledig antwoord is.
Dat juist dan zwijgen misschien een illusie wekt die ik niet gaande wil houden.
Ik heb even geen idee.
En bar weinig antwoorden.
Ik denk wel dat ik er kom, maar nu nog niet.
Er is tijd nodig, en boterhammen met gezouten boter en een dikke laag geduld.
Ik weet het niet, en als gij het ook niet weet, dan zijn we toch al zeker met twee. (maar volgens mij en een schatting van de politie zijn we met veel meer)
P.S.: Ik hoor en voel dat heel wat onder jullie het lastig hebben, en dus deel ik toch een onsamenhangende flarde vanuit mijn persoonlijke loopgraven. Dat ik het ook lang niet weet.
Dat ik soms vind dat ik het goed doe, en mezelf verbaas, om daarna niet te kunnen geloven dat ik het drijfzand met al mijn drijfzand-ervaring toch verkeerd had ingeschat.
En dat is oké.
Ik blijf leren.
Het blijft boeiend.
En even goed frustrerend.
En als we allemaal wat vaker tonen dat het leven niet elke week een ponykamp is, dan voelen we ons misschien wat minder alleen op onze velo/pony.
Vertel eens: hoe is het met jou?
Awel he Kelly, eigenlijk niet zo goed.
Corona heeft me nochtans heel wat nuttige inzichten bezorgd. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik mezelf ken, dat ik weet wie ik ben, en wat ik belangrijk vind. En dat is helemaal OK.
Ik weet ook welke richting ik eigenlijk zou moeten uitgaan. Maar… ’t Is nu eenmaal ook een feit dat de realiteit stilstaat terwijl de dromen volop accelereren. Ik weet wat ik wil. Ik weet wat de volgende stap is. Ik wil er ook vol voor gaan. Maar momenteel is dat nogal moeilijk. Realiteit enal. Boem.
Ik zit vast. Ik heb even geen perspectief. Ik weet ook begot niet wanneer het allemaal wél beter zal gaan. Ik weet niet wanneer dit allemaal voorbij zal zijn. Ik wil dat het voorbij is.
Ik ben zwanger en wou dat de baby er al was, zodat ik daarmee kon bezig zijn. Maar ze wordt pas verwacht op de iden van maart en ik heb de indruk dat de donkere periode dit jaar extra lang zal duren met zo weinig afleiding. Ik hoor vrienden ook minder dan tijdens de eerste lockdown, ik vrees dat deze editie er stevig op inhakt. Ik hoop dat iedereen zwaar aan het cocoonen is, maar uit eigen ervaring zit ik ’s avonds meestal alleen (met schoppend kleintje in de buik) een boekske te lezen terwijl mijn lief zijn sociale contacten via internet onderhoudt. Ik word wel elke dag uitvoerig geknuffeld en hij zegt nog elke keer “wauw” als hij mijn buik ziet en raakt ontroerd door elk kind dat we zien op straat of op tv, dus dat zit wel snor met die verbinding.
Maar euhm, ik verveel me te pletter, ook omdat een groot deel van mijn normale leven bestond uit toevallige ontmoetingen op weg naar de winkel en leuke anekdotes sturen naar vriendinnen. Ik maak weinig mee, dus mijn anekdotes zijn dingen à la “Ik heb een ijsbeersleutelhanger gekocht voor mijn lief. Wanneer hij thuis is, kan hij de sleutelbos met ijsbeer in het ijsbeerhol dat tegen de muur hangt zetten en vindt hij veel sneller zijn sleutels, echt een gerief!”. Je kan helaas niet elke dag sleutelhangers kopen.
Met zoveel tijd om handen, spendeer ik veel ervan op Vinted om tweedehands kleren voor de baby en zwangerschapskledij voor mezelf te zoeken. Baby heeft nu een hertenjas voor volgende herfst en dat maakt mijn maand. Morgen pikken we vijf houten Ikeakasten op en spenderen het weekend om die in elkaar te kloppen. De afgelopen weken heb ik de helft van ons interieur verkocht via Facebook marketplace om plaats te maken voor de nieuwe kasten die meer opbergruimte hebben (dringend nodig in het kleine appartement) en die tegelijkertijd kunnen dienen als verschoontafel. Oh en ik heb ook het bedframe verkocht! We slapen nu op onze matras op de grond (sfeerlicht erbij en ongelooflijk gezellig) tot het nieuwe bed van Ikea volgende week geleverd wordt! Aan dit tempo ben ik klaar voor de baby nog voor het december is.
Het zijn maanden van wachten. Nog maar eens, maar deze keer donkere. Ik hoop dat iedereen nog de moed en de moeite vindt om dit te doorstaan. Er komt gelukkig altijd weer een lente.
Mag ik eerlijk zijn? De eetste lockdown dracht ons eerst gevoelens van onrust en bezorgdheid en angst en door de vele tijd met de kids alleen samen thuis ineens ook tijd voor qualitytime en toffe ervaringen in ons gezin. Maar toen werd het losser en was dat ook fijn maar oh boy wat een hel was de heropstart op mijn werk! 2 maand dagelijks met stressklachten en toenemende migraineaanvallen tot de broodnodige 2w vakantie thuis hier in den hof.
En nu ist alweer lockdown versie 2 maar o zo anders- mijn werk stopt niet maar alle verplichtingen van alledag wel waardoor er ineens tijd en rust komt. Vreemd. Maar ik merk nu eigenlijk dat we er hier zo’n deugd van hebben te kunnen ontsnappen aan die dagelijkse ratrace en veel meer bewust en positief met zaken wordt omgegaan hier.
Ik durf het niet te luid zeggen maar eigenlijk genieten we er hier zelfs van. Geen familiebijeenkomsten meer, geen hobby’s, geen afspreken met iedereen rondom rond waarbij het vaak puzzelen was met de agenda’s,.. Maar wel zoveel meer: buiten iets doen samen met iemand die ons nauw aan het hart ligt, veel bos en natuur, veel minder plannen, meer gezellig thuis zitten. Blijkbaar ben ik toch meer introvert dan gedacht?!
Herkenbaar. Ik ga sinds een paar weken naar de psycholoog en ik zeg zo vaak: “ik weet het niet.” Ik weet het ook echt niet. Alles is zo “ik weet het niet”. Veel ups, maar evenveel downs. Misschien moet ik dat schrijven weer oppakken. Dan kan ik later terugkijken en denken: het niet weten is ook ok.
Het water staat aan mijn lippen en ik blijf maar putten uit een leeg potje, maar ik kan niet stilstaan, want dan crash ik.
De laatste weken zijn werkelijk een shitstorm geweest. Mijn vriend had een ongeluk waardoor ik opeens 24/7 verpleegster, huishoudster en mama van een peuter was, terwijl het daarvoor ook al niet goed ging.
Enkele dagen na het ongeluk belt mijn mama dat mijn kat overleden is. Bijna 20 jaar mijn bff en soulmate geweest, alsof er 2/3e van mijn leven opeens verdwenen was…
Mijn broer raakte besmet en goed ziek, mijn papa lag in het ziekenhuis door een (lichte) beroerte.
Na 4 jaar vechten kregen we het nieuws dat een rechtszaak verloren hadden (de tegenpartij won in hoger beroep na hallucinante leugens), zware financiële gevolgen…
There’s only so much one can take…
Men ploege en men ploege voort.
Ik weet het ook niet. En heb niet het gevoel dat ik iets leer. Ik weet het niet. En hoewel ik geen stap verder kwam/kom is het verlof op, het telewerken gestart… De moeizaam gesprokkeld beetjes energie zijn na 1 dag al bijna op. Beetje perspectief op iets wat energie oplevert zou deugd doen.
Het gaat wel, denk ik dan. Maar ik hou me maar recht, want duizend vragen en mogelijke antwoorden spoken door mijn hoofd. Constant. Word ik in de nacht om 2u30 wakker, krijg ik de mallemolen in mijn hoofd niet meer stil en lig ik zowat de rest van de nacht wakker. Werk gerelateerd heel druk (maar ik moet blij zijn dat ik als zelfstandige nog kan/ mag doorwerken, ah ja). Iedereen tevreden willen stellen/ mezelf bijna voorbijlopen. Internet afschuimen/ coronacijfers proberen negeren/ me dan maar opjagen in dat klein kind in de US dat zijn verlies niet wil toegeven. Maar wat als er massaal geknoeid is? Me druk maken in de strijd tussen Corona-safety freaks en non-believers. Ik wil dan nog in conditie blijven- kilometers fietsen, hoofd leeg maken. Wel tijd/ geen tijd daarvoor? Het moet! Wat met de kinderen? Hoe gaan zij dit verteren? Ogenschijnlijk goed – spreken af om met vrienden online te spelen. Zagen niet dat ze zich vervelen, dus…maar heel de dag aan de computer, geen real life meer, geen regelmaat en ze vonden school al zo overbodig. Komt dat wel goed met 2 pubers? Ik wil dat ze uit kunnen gaan, fuiven, feesten en spelen zonder al die mondmaskerzever en samenscholingsverboden. En nog met hen samen dingen doen, op vakantie, gaan zwemmen, ook al heb ik daar geen tijd voor. En ook niet voor hier een epos neer te schrijven. En het zijn peanuts waar ik me druk in maak en waar ik van wakker lig, zeker als ik posts hierboven lees. Maar toch, fijn om het even van me af proberen te schrijven. Bedankt voor het forum.
Wat fijn en deugddoend dat je jouw ‘struggle’ deelt!
Het voelt goed te weten dat je niet alleen bent! Ik zit zelf sinds vlak voor de vorige Lockdown thuis met een burn-out en ook kort nadien zonder werk. Vorige keer hielp de Lockdown wel om te vertragen – een beetje toch. Maar ik blijf er toch veel moeite mee hebben… Dat vertragen… Al komt het besef meer en meer dat het nodig is, dat het goed is voor mij…
Ik ben gestart met een opleiding en dat doet wel deugd.. geeft energie .. en soms richting.. maar soms zie ik de richting niet helemaal. . en blijf ik denken – voor een keer …. Niet te snel.. terug naar de trage versie van mezelf die ik als kind wel echt was…
Met de tijd hopelijk…. Dus ook hier ups en downs…
Bedankt voor je warme manier van schrijven!!
Ik had het zeer moeilijk in de aanloop naar de lockdown. Ik werk al 7 maanden van thuis uit, voel meer en meer de routine, snak naar verandering en vooral zoals zovelen: een perspzctief. en toen werd mijn man ziek. corona. zwaar ziek, bijna ziekenhuisopname. naast zorgen en stress het hele huishouden draaiende houden. na 10 dagen werd hij beter en voelde ik de rust wederkeren. nu denk ik dat het gaat. de afgelopen dagen waren zelfs meer dan goed. de rust en de cocon doen me deugd. ik leef van dag tot dag. dat geeft me meer perspectief dan ver in de toekomst te kijken.
De ene dag beter dan de andere é
Wat zeg ik de ene moment beter dan de andere..
Lief dat je het vraagt, ik heb geen idee :) ik voel me enerzijds Total uitgewrongen en overbelast en aan de andere kant verveel ik me en ben ik een opleiding gestart naast gezin en baan. En nee, dat krijg ik zelf ook niet goed uitgelegd.
Ik voel een ongelooflijke drang om zo veel mogelijk te lezen. En om mijn leerlingen ’te redden’. Velen van hen voelen zich ook zo verloren. Ook zonder dat ze het zeggen. Ik geloof nog steeds keihard dat uit dit alles schoonheid kan groeien ook. Maar dat die schoonheid heel veel incasseringsvermogen vergt. Ik werk 4/5 en ben op maandag lesvrij. Fijn om eerst even te lezen en dan verder te werken aan lees-, schrijf- en luisterexamens voor mijn leerlingen. Ik heb een groepje leerlingen onlangs eens een brief laten schrijven over een jeugdherinnering, als schrijfopdracht. Ze vonden het geweldig leuk om dat te doen. Ook dat is corona. Mensen zien weer de schoonheid van kleine dingen in.
Wow. Hoe vaak las ik hierboven van anderen ‘ik weet het niet’. Exact hetzelfde. Ik weet niet hoe ik mij voel, en ik vind dat vies. Ik weet alleen dat ik niet meer slaap ’s nachts omdat ik constant aan het nadenken ben, de stomste en meest absurde dingen eerst. Ik weet ook dat ik opnieuw contact moet opnemen met mijn psychologe, maar ik doe het niet. Want haar eerste vraag gaat zijn: Hoe gaat het met je? En dan moet ik weer maar eens antwoorden: I don’t know, ma echt nie he.
In het voorjaar en de vroege zomer had ik ergens nog goeie hoop dat onze reisplannen ‘maar’ 1 jaartje zouden moeten opschuiven. Nu we steeds dichter bij 2021 komen, zie ik alles voor volgend jaar ook in het water vallen. En ik word daar vreselijk ongelukkig van. Reizen zit in ons bloed, en opmerkingen als ‘ja maar dat zijn luxeproblemen’, helpen niet. Iemand die elke week vol overgave op een tennisplein staat en dat nu niet meer kan owv corona, mag dat even hard missen dan dat wij onze reizen missen. Er wordt de laatste tijd ZO veel vergeleken, en ik word daar moe van.
Moe, dat is misschien wel het antwoord op de vraag.
x
Niet dat alles een sprookje is (want dat gras is gewoon nergens groen nowadays), maar gewoon ’t feit dat er af en toe es iemand oprecht vraagt “oe ist ?” doet gewoon echt ferm deugd l ! Ge zijt ne schat ! #werenotaloneinthis #wellmakeit
Ik luisterde vandaag naar een boeiende uiteenzetting van Tom Hannes over hoe niet weten, niet werken, niet consumeren ervoor kan zorgen dat nieuwe ideeën ontstaan Hoopvol ! https://www.facebook.com/soepenfeiten/videos/414373772933063/?vh=e
Och… hoe gaat het? Kweetetni. Ik ook niet.
Bijna een maand geleden bevallen, na een psychologically moeilijke derde zwangerschap (who the hell has a baby in a pandemic?!), en nu voel Ik me heel alleen. Tussen de taxi sessies vd kinders ochtend/avond, mijn lief op zn werk hele dagen omdat zijn boss hem ni wil laten thuiswerken (hier in italie is het niet verplicht, gewoon aangeraden), Niet weten wanneer Ik nog een bedoel krijg uit belgie of zelf mag komen, geen sociale contacten, niet uit mijn gemeente mogen Behalve vr boodschappen,,,, Ik Ben het beu.
En daarbovenop zijn al onze plannen (expat nr Frankrijk bvb) een voor een In het water gevallen sinds maart.
Ik heb geen perspectief meer, so it seems. 1000 vragen, geen kristallen bol. Enkel maar twijfels.
En hoe raak Ik terug aan het werk met 3 kindjes, hier, zonder degelijke creche en zo? Zonder hulp? Wil ik wel herbeginnen? Is het de moeite?
Enzovoort…..
mijn cup is leeg, en Ik krijg die maar niet gevuld op dit moment.
…
Hier ook niet zo goed. De meeste dagen heb ik het ‘onder controle’, maar sommige dagen kletst het mij keihard in mijn gezicht. Onverklaarbare huilbuien, je gewoon ambetant voelen, roepen tegen je computer (en tegen de poezen). Wat dat dan is dat die gevoelens uitlokt, ik weet het niet. Corona? Misschien. Waarschijnlijk. Pas op, vooral die eerste lockdown heeft me, in nabeschouwing, veel opgeleverd. Veel reflectie die me keuzes heeft doen maken waar ik anders niet bij kon of wilde stilstaan. Daarnaast proberen economisch te overleven. Blijven doorgaan, zelfs harder dan ervoor. Met minder in de plaats. En daar nog steeds niet van gerecupereerd, denk ik. Recupereren lukt bij mij sowieso niet goed in herfst/wintertijd. Ik mis zon. Ik mis mijn vrienden. Ik mis mijn leven van daarvoor. Hoewel ik heel goed weet welke dingen ik niet terug wil. Laat dat dan de les zijn die ik er aan over hou. Die vroegtijdige kerstboom in mijn living helpt ook wel een beetje. Maar een kerstboom kan maar zoveel doen.