“Je moet het niet persoonlijk nemen, zij is een vrouwenhaatster”, zei de man die tegenover me in een dampende kom bouillon stond te roeren.
“Hij heeft gelijk”, zei de vrouwenhaatster waarvan sprake tot mijn verbazing.
“Ik doe het niet goed met andere vrouwen”.

Ik stond in een leslokaal van de avondschool, en voor mij brachten twee andere cursisten onder woorden waarom ik al enige vijandigheid had gevoeld sinds les 1, minuut 6.

Ik dacht dat het aan mij lag, aan mijn persoonlijkheid of de manier waarop ik mijn jas had weggehangen, maar het lag dus eerder aan mijn geslachtsorganen. Die deur was dicht, en ging de volgende negen lessen nooit meer open.

Het gekke was dat ik op het moment zelf een mix voelde van wtf en herkenbaarheid. Ik ben zelf nooit een vrouwenhaatster geweest, hoogstens een vrouwenvermijdster. Maar wel lang.

Tot mijn vijfentwintigste had ik vooral vrienden, en altijd één beste vriendin. Zeker niet meer. Dat zou te gek geweest zijn. Achteraf gezien was het vooral jammer.

Ik heb veel gemist, door altijd maar one of the guys te willen zijn omdat ik het zaakje van vrouwenvriendschappen niet vertrouwde. Ik vond het veiliger, vriendschappen met jongens. Ook soms frustrerender, maar minder onderhevig aan drama, dacht ik lang.

Omdat ik geen zin had in de slangenkuil, de krabbenmand, wat het in mijn hoofd ook was, hield ik door de jaren heen heel wat boten af.

Ondertussen weet ik beter.
Ondertussen zijn er vriendinnen, en best wat.

Ze maken mijn leven rijker, mooier, leuker, veel minder lastig dan ik ooit kon vermoeden.

Met een ervan maakte ik er een podcast over, die gisteren live ging.

Die kan je hier beluisteren: “Waarom vrouwen krabben en bijten”.

Zeker doen, en laat eens weten of je er iets aan had.

(en schrijf je ondertussen ook in voor onze zalige nieuwsbrief, dan kun je zoals je hier leest een heerlijk pakketje winnen. Even onderaan de pagina je mailadres ingeven en klaar)