Ooit was ik geen blogger, en ook geen journalist, en ook geen podcast host.
En toen wel.
Het ging soms zo snel dat ik er niet zo stil bij stond.
Maar het was achteraf bekeken wel wat.

De afgelopen maanden heb ik vaak nagedacht over perceptie.
Over relaties tussen mensen.
Hoe die soms in twee richtingen gaan, maar ook soms in één.

Niet op een schaal van Willy Sommers of Koen Wauters, als ik het dan over mezelf mag hebben.
Kleiner.
Maar wel groter dan ik in overweging nam, toen ik lang geleden begon.

Dat was en is soms verwarrend.

Mensen die mij horen en lezen, plakken woorden op hoe ze mij zien.
Tegen elkaar.
Soms komt het bij mij van horen zeggen.

Soms hoor ik het ze zeggen tegen mij.
Tussen de droge voeding in de Delhaize.
Op een perron.
Op straat milder dan via mail of privéberichten, waarbij mensen soms rechtstreeks in de aanval durven gaan.

Maar de meeste mensen zijn heel vriendelijk, zeg ik dan altijd.
Nadat ik soms van mijn melk was.
Soms zijn ze lyrisch, dat moet dan maar de rest compenseren.

Soms zijn mensen ook vooral geschrokken, dat ik daar plots sta, die van het internet. Met een andere stem of lichaamslengte dan verwacht.
Dan schrik ik een beetje met hen mee, en met wat op die momenten uit hun mond komt.

Je zou denken dat lyrisch per definitie leuker is dan minder positief.
Maar ik weet het niet eens echt zeker.

Het is zoals met een Rorschachtest, besef ik nu.
Als iemand “jij bent zo” doet volgen op iets dat mij in een woord schetst, dan zegt dat vaak meer over de gever dan over de ontvanger.

Authentiek.
Eerlijk.
Echt.
Oprecht.
Wijs.
Grappig.
Fascinerend.

Goed bedoeld.
Meestal met liefde gegeven.

Maar het is zoals met al die mails van reclamebureaus die ik in de loop der jaren kreeg, die begonnen met “beste mamablogger”. Ik denk dan vooral: ben ik een mamablogger? Volgens wie dan?

De ene ziet een vlek in een Rorschachtest, de andere twee kussende herten. De oorlogsveteraan ziet de ingewanden van zijn dode vriend, iemand anders een vagina.

Op goede dagen klopt het beeld enigszins met wat ik over mezelf denk.
Net zo vaak ook niet.
Zoals zand tussen de rand van je badpak en je lies, gaat dat dan soms schuren. Zoals een korrel tussen je tanden waar je te lang op knarst. Dan zeg je dat je er beter niet te veel aandacht aan geeft. Maar knarsen doet het toch.

Als ze in Familieraad aan honderd Vlamingen zouden gevraagd hebben om te zeggen hoe ik ben, dan zou daar echt van alles uitkomen, besef ik steeds beter. Dat helpt wat tegen het schuren.

Tof.
Neurotisch.
Hautain.
Boeiend.
Dwaas.
Rigide.
Sympathiek.
Hoogmoedig.
Lief.
Geschift.
Onsamenhangend.

Tegenstrijdig.
Volgens mij in de top drie, die laatste.

En alles zou even hard waar zijn als niet waar.

Wat je uit alles dat ik ben pikt en hoe je mij of iemand anders definieert, is niet zo toevallig als je misschien denkt.

Zoals als je zwanger bent, en je alleen maar zwangeren ziet.
Zoals naar The Crown kijken, en jezelf weerspiegeld zien in een personage dat wie meekijkt niet eens opvalt.

Wat ik doe schuren of oplichten bij een ander, daar heb ik belachelijk weinig over in de pap te brokken. Wat voor jou een scherpe rand is, is voor de ander immers een glad stukje dat niet of amper kwetst.

En of jij dat ook vindt, daar heb ik dan weer niet veel over te zeggen.

Je doet er – zoals altijd- mee wat jij wilt.

Net als die andere 99 Vlamingen aan wie ze het gevraagd hebben.
En zo moet het zijn.