‘Miiiaaaauuuwaaaauw!’ schreeuwde Bill door de kamer. Collega webloggers hebben soms grote voeten, en als die op kleine pootjes terechtkomen doet dat pijn. ‘Is het de eerste keer dat iemand erop trapt?’ vroeg collega-weblogger, een beetje geschrokken. Ik moest tot mijn spijt bekennen dat Bill de dag ervoor ook al voor mijn voeten was gesprongen, en dat ik hem niet meer had kunnen ontwijken. Het schept een band, als het ware. Webloggers, kattenmolesteerders, ÈÈn pot nat.

Hij was ooit door Ieper gereden op weg naar Watou. Maar zo dicht bij de Lakenhalle als gisteren was hij nog nooit geweest. Ik toonde hem de lingeriewinkel waarover ik het een tijdje geleden had op tftc. Jaja, die herinnerde hij zich nog wel, sprak hij samenzweerderig. In een cafÈ op de grote markt kozen Youri en ik voor spaghetti, hij voor iets uit de wok. ‘Da’s straf’ meende hij, waaruit ik opmaakte dat zijn maaltijd pikant was. Hij vond iets gewoon opvallend, maar dan in het Antwerps.

We spraken over merel en kim als hadden we het over twee underground zangeressen die wij alleen kenden, en later op de avond werden zelfs de eerste plannen voor een weblogconferentie gesmeed. Hij vertelde over die keer dat hij op een nederlandse weblogmeeting was geweest, en dat mensen zichzelf voorstelden met ‘Hallo, tine punt enel!’ en constant digitale kiekjes namen, tientallen na elkaar. Ik wilde weten wie hij allemaal had gezien, en ik knikte bij de reeks domeinnamen die hij opsomde. Ik vroeg me af of ik talesfromthecrib was, of fromfrats.com. Ik besloot het op lilith te houden.

In de wagen legde hij zijn GPS-systeem aan. Zijn madam sprak Italiaans, ‘voor het vakantiegevoel’. Dat vond ik wel grappig. ‘Dan moet je erover bloggen’ knipoogde hij. Bij deze.