“Mama, hoe maak jij papsause?”, had ik haar gevraagd, zogezegd omdat ik een nieuw receptenprogramma had waar ik eens een hoop dingen in wilde steken, maar we wisten allebei dat het was omdat ze nog maar een paar maanden had. En de absolute keukennitwit die ik toen nog was het daarna allemaal zonder haar en haar hulp zou moeten zien te doen. En dus gaf ze me haar recept voor papsause, gezeten bij mij aan tafel, met haar muts die ze droeg omdat ik even ervoor al haar haar had moeten afscheren met de tondeuse. Makkelijker en minder pijnlijk dan elke morgen wakker worden met een hoofdkussen vol haar, zo bleek.
Daarna gaf ze me ook het recept voor haar hutsepot, en haar extreem lekkere spaghettisaus. Net zoals ze aan mijn vader uitlegde hoe hij de wasmachine moest gebruiken, zonder er ooit expliciet bij te zeggen “als ik er niet meer ben”, maar dat was ook allemaal niet nodig. Soms, als ik terug denk aan die maanden voor haar dood, dan vraag ik me af hoe ik ze door ben gekomen zonder compleet in te storten. Hoe zij ze is doorgekomen zonder compleet in te storten. Ik denk dag per dag, hoe cliché dat ook mag klinken. Ik ben nooit beter geweest in dag per dag als toen.
Ik herinner me wel dat ik het pijnlijk vond, dat met die recepten. Dat ik het na een recept of vijf niet meer kon opbrengen om er nog één te vragen. En dat ik daarna, bij het overzetten van een hoop gegevens van één computer naar een andere, dacht alles kwijt te zijn, wat best wel hartverscheurend veel pijn deed. Ik was al zoveel kwijt. Het enige dat ik nog had was een handgeschreven versie van haar top secret spaghettirecept, dat ze ooit eens had opgeschreven voor Youri, lang voor ze ziek was. Met de boodschap “dit recept onmiddellijk vernietigen na gebruik, strikt geheim, niet doorgeven aan onbevoegden :)” bij. <3
Maar een week geleden waren daar plots twee vliegen in één klap. Mijn vent slaagde erin om ergens, in een mapje dat diep weggestoken was op een vorige harde schijf, de recepten van mijn mama terug te vinden. En toen kreeg ik een gratis magazine op het vliegtuig naar New York, en las ik dat één van de favoriete gerechten van een bekende chef uit de buurt net één van de recepten bleek die ik niet meer aan mijn mama heb durven vragen, een streekgerecht dat zijn mama ook klaarmaakte. Ik ga hem dus mailen.
Duimen dat ik een stukje jeugd in reply krijg, y’all.
Hier wordt alvast héél hard meegeduimd!
Jij hebt hetzelfde geschrift als je moeder, precies?
@eveliens: merci! :)
@Maartje: jij verdenkt mij hier van valsmunterij, of wat? ;) Het lijkt er een beetje op, dat van haar was wel veel ronder. En ik kan niet zo goed lachende gezichtjes tekenen.
hey Kelly,ik ben blij dat je de receptjes teruggevonden hebt,altijd leuk hé
Ik heb die van mijn ma verleden week ook meegenomen naar huis
En weet je,je geloofd het of niet,maar verleden week donderdag heb ik van je mama gedroomd,ze was zo mooi en ik heb nog drie kussen en een heel dikke knuf gekregen,het was net echt,geloof me,ik had geen goesting om wakker te worden,je mama was een heel toffe en aardige madam,zeker weten
grtjs,Bernadine
Zo bizar, je hebt net een herinnering bij me losgemaakt die ik vergeten was (of onderdrukt had, dat kan helaas ook). Eén van de meest trieste momenten vond ik toen mijn mama me bij haar riep om de werking van de wasmachine uit te leggen.
Ondanks de eindeloze ziekenhuisbezoeken en fysieke achteruitgang, was dat pas het moment waarop ik echt besefte dat mama zelf misschien niet meer in een positieve afloop geloofde.
Maar wel bijzonder fijn dat je de recepten van je mama hebt teruggevonden!
spaghettisaus met een soeplepel ketchup dus… ;-)
Hi Kelly,
fijn dat je verloren gewaande dinges terug gevonden hebt en vind maar……kon Eddy je niet helpen.
Hey Lilith, blij voor je dat de recepten terecht zijn. Papsause , mijn kinderen zijn er nog steeds gek op en hoewel ze het recept kennen, beweren ze dat hun papsaus niet zo lekker is. En zoonlief is ze daar in Canada ook papsaus aan het leren maken!
Groetjes
@bernadine: het was inderdaad een toffe, ik wil haar binnenkort ook wel nog eens tegenkomen in een droom, altijd leuk dat. :)
@fielosophie: raar hé, die dingen zijn voor mij inderdaad nog het meest moeilijk qua herinnering. Die ziekenhuisbezoeken hadden altijd nog iets van hoop, ook op het laatste, maar voelen dat die hoop wegvalt deed zo veel pijn, altijd.
@ysabje: shit. :)
@Rudy: Eddy? Wahaha! :)
@Christa: ik krijg hem bijna zo lekker als die van mijn mama, maar het is toch nooit helemaal hetzelfde, dus ik snap het. ;)
Beste Lilith,
Ik ben hier terecht gekomen via Zezunja, die tipte mij na een persoonlijk gesprek.
Het is zoooo herkenbaar voor mij dit allemaal. Mijn moeder heeft gelukkig ooit wat recepten in een fotomapje gestopt en dat heb ik kunnen ‘redden’ en ligt nu bij mij in de kast. Af en toe blader ik het door.
Wat heerlijk dat je het teruggevonden hebt. Op een of andere manier troosten de tastbare dingen een klein beetje de zielepijn. En dat is dan kostbaar.
Mijn mama had een schriftje, dat is mij heilig, soms overweeg ik het in een bankkluis te stoppen, zodat er niks kan aan miskomen… Maar dan is het ook uit mijn huis en da’s dan ook weer niet fijn…