“Als je alleen maar afgaat op je blog dan lijkt het wel alsof jij helemaal geen vrienden hebt”, zei de man die ik tot een half uur eerder enkel van op internet kende, en waarmee ik om professionele redenen koffie zat te drinken. “Er is vriendin J.”, zei ik, beseffend dat ook zij al een hele tijd haar opwachting niet meer heeft gemaakt in een blogpost. En dat hij voor de rest gelijk had: als je afgaat op mijn blog, dan ben ik een betrekkelijk eenzaam mens.

Als je enkel maar afgaat op mijn blog, dan kook ik veel meer dan ik werk. Dan heeft mijn vader geen vriendin, dan maak ik me alleen maar druk over het maken van de perfecte tomatensaus, en helemaal niet over familiezaken of werkproblemen. Laat staan dat ik mij ook maar iets aantrek van maatschappelijke thema’s als armoede of racisme.

Ik heb weinig medemensen waar ik mee in contact kom, ik maak me niet ongelooflijk vaak druk, ik ben niet bijzonder triest over actuele onderwerpen, ik eet eigenlijk vooral, en ik kook. Ik doe weinig echt stomme dingen, ook niet als ik te veel heb gedronken, ik haal geen oude koeien uit de gracht, ik ben kalm en collected en ik ga niet door het lint als ik te veel deadlines heb en te weinig mensen die willen meewerken. Ik maak lijstjes, en ik winkel niet. Ik roep geen ongelooflijk gemene dingen naar het hoofd van mijn vent. Ik doe helemaal nooit dramatische uitspraken als “Echt, als dat hier zo verder gaat ga ik weg en kom ik nooit meer terug.” Ik herken dit stukje niet ongelooflijk hard, als je enkel op mijn blog voort gaat.

“Wat doe je als je een bedelaar ziet zitten aan Brussel Noord?”, vroeg iemand me onlangs toen ik in ruil voor kotssnoepjes wat toekomstige blogthema’s sprokkelde. Ik heb nog een lijstje staan met onderwerpen waarvoor ik snoepjes ga uitdelen, maar die vraag laat ik ook deze keer links liggen. Omdat ik vind dat mijn blog niet de plaats is om erop te antwoorden. Zo’n dingen spaar ik op voor op café, met mensen die mij kennen. Is dat censuur? Misschien een beetje. Maar er vallen al zo ongelooflijk veel meningen op internet te lezen dat het hier niet zo nodig om de haverklap moet.

Als je alleen maar afgaat op mijn blog, dan is mijn living betrekkelijk proper, met a place for everything and everything in its place. Leuk en bedachtzaam ingericht volgens mijn mappeke op Pinterest, met toffe objecten die perfect binnen mijn kleurschema’s passen. Zen. Ruikt naar een strandwandeling, ook.

Ik heb net één van de drukste weken in een hele lange tijd achter de rug, maar dat is niet eens een excuus, want op andere weken is het niet veel beter.

Het is eerder ongeveer zoiets:

* jassen en jasjes aan stoelen in plaats van in de kapstok
* overal hoopjes boeken, enveloppen, tijdschriften, oude foto’s, handleidingen voor draagdoeken, kerstkaartjes en folders van kind en gezin
* wasmanden vol was die nog moet geplooid worden op de grond
* kasten vol soepkannen die nog terug naar de schoonouders moeten, in plaats van fijne decoratieve elementen
* goodiebags van de babywinkel die ik nog moet wegsteken
* een rondslingerende echtgenoot
* hoopjes oorbellen en haarrekkertjes die nog naar boven moeten
* mijn nieuwe luiertas, mijn laptoptas en handtas, overal behalve waar ze thuis horen
* twee paar schoenen onder tafel

Allemaal goed voor een keer, maar vanaf volgende week kadreer ik alles weer gewoon de censuur in, als het niet geeft. Al was het maar omdat mijn blog zowat de enige plek is in mijn leven die er niet ontploft uitziet als er iemand onverwacht aanbelt. Zum koesteren, dat weet elk zichzelf respecterend wijf.

Deze blogpost kwam tot stand naar aanleiding van dag vijf van wijvenweek, onder het thema zelfcensuur. Alle deelnemende blogs zijn te lezen op wijvenblogs.be.