Lieve Dexter,
gisteren stond ik op een koud en donker treinperron in Antwerpen, na een dag werken op de redactie. Ik was een klein beetje bedremmeld omdat ik wist dat ik te laat thuis zou zijn om je nog te zien. Oke, schrap een klein beetje bedremmeld. Mijn hart zonk in mijn schoenen zoals alleen een moederhart dat op zo’n momenten kan, en dus belde ik naar je vader, om te horen hoe het met jullie was. Je zat net in je eetstoeltje, zei hij, voor de eerste keer. En je vond het de max. En dat hij wel een foto zou doorsmsen. We haakten in, nadat ik drie keer had gezegd dat hij je volledig plat moest knuffelen voor hij je in je bedje stak. En toen stuurde hij deze foto door.
Het was toen, mijn lieve schat, dat ik mijn hart voelde ontploffen, right there op dat perron. Omdat ik je miste, ja, maar vooral omdat dit zo jij is, de laatste weken. Dat smoeltje, en het constante lawaai dat erbij hoort. Dat handje dat te snel beweegt om het op de foto te krijgen, en het feit dat je voor het eerst in zo’n stoel wordt gezet en er dan maar als een kleine hooligan in op gaat. Ik word er week van. Je bent zo’n enthousiast vrolijk mannetje aan het worden, Dexter, en hoe meer ik dat zie gebeuren, hoe moeilijker ik het heb om dat soms eens een avond te moeten missen.
Nog enkele dagen en je wordt al zes maanden, een volledig half jaar. Onlangs werden we nog eens door je kinderarts herinnerd aan hoe moeilijk en zwaar en wanhopig onze eerste maanden waren. Je vader en ik zijn daar nog altijd van aan het bekomen, dat voelen we elke dag, maar dankzij je nieuwe humeur en je gebrek aan pijn sleur je er ons wel steeds vlotter door.
Jij en je vader, dat is nog zo’n verhaal apart. Je bent compleet zot van je vader. Op geen enkel moment ben je meer op je gemak dan tegen zijn borst, in een houding die ik met mijn veel kortere lichaam en ledematen maar niet met jou onder de knie lijk te krijgen. Het geeft niet. Ik vind het geweldig dat jullie zo graag bij elkaar zijn, en dat ik je gezichtje zo zie stralen telkens hij in beeld komt.
In return straalt het even hard als ik jou ’s ochtends uit je bed kom halen. Het is het schattigste ooit. Het ene moment lig je nog te slapen, het volgende ga je van lichtjes wakker naar “HEY HEY! JIJ BENT DIE VROUW VAN DIE FLESJES! JIJ VERVERST MIJN PAMPERS EN JE ZINGT STOMME LIEDJES! JIJ BENT DIE VROUW!88! HOERA!” en lijkt het alsof er zeven zonnen door de wolken breken. Serieus Dexter, dat is een zot fijn begin van mijn dag.
Vorige week is vriendin I. bevallen van een dochtertje, haar eerste. Was dat twee maanden eerder gebeurd, dan was ik vast door blijven gaan over hoe dat moederschap het allerzwaarste is dat ik ooit heb gedaan. Het allermoeilijkste ook, het meest verwarrende. Datgene dat mij in mijn leven het meest van al door elkaar heeft geschud, en mij op mijn grondvesten heeft doen daveren. Het klopt nog altijd, maar toen we met jou op babybezoek gingen en ik van jou naar dat lieve kleine meisje keek, besefte ik dat ik haar vooral wilde zeggen dat het echt ook redelijk geweldig is, dat moederschapsgegeven. Dat het nog elke dag beter wordt. Dat ik vreselijk dankbaar ben dat ik het mag doen, want dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. En dat ik razend benieuwd ben naar je volgende maand. En naar alle maanden die daarop volgen.
Hoera voor je halve verjaardag, lieve Dexie.
Ik zal mijn best doen om je ook in maand zeven niet op te vreten, al kan ik niks beloven.
Je mama
Hij blijft onwaarschijnlijk schattig, dus succes met je plan om hem niet op te vreten! :)
Hier ook een manneke die wel het verlengde van zijn papa lijkt.
“Mama” zegt hij zelfs nog niet, ’t is al “Papaaaaaa” wat de klok slaat.
Ik vind hem al om op te eten, wat moet dat dan zijn als je mama bent van zo’n geweldig kereltje! Ik ben zo blij dat het genieten nu op de eerste plaats komt bij jullie.
Echt, das zo een schoon manneke, zo schattig! Moogt er fier op zijn.
Je zou hem idd zo opeten, wat een schattig ventje!
Oooh. Mooie brief, zo lief.
Het is zo fijn te lezen dat Dexter zich aan het ontplooien is als een kwiek venteken die gelukkig is nu hij eindelijk de wereld kan ontdekken!
Heel pakkend geschreven!
Goh, ik ken je niet maar kreeg tranen in mijn ogen van zoveel moederliefde (tja, ’t zullen mijn nooit meer weggaande moederhormonen zijn zekers?). Proficiat met jullie half jaartje in mama- en papaland!
Ik heb nog eens geen moederhormonen en ik smelt al helemaal. Zo’n koddig ventje!
Zo blij te lezen dat je zo aan het genieten bent van Dexter. Bij mij heeft het anderhalf jaar geduurd. Gewoon omdat ik die eerste maanden gezwegen heb over hoe moeilijk het ging. You are my hero. Echt.
Is dat manneke al een half jaar?
De tijd gaat dus niet alleen bij mij zo snel.
Ik ben net volledig gesmolten. Wat een mooie brief.
Echt een heel mooie brief. Grappig en ontroerend.
En die eerste foto van stoere Dexter in zijn stoel is inderdaad prachtig. Ik ben zijn moeder niet en vind dat ook!
Die papa’s, dat is toch nogal iets hé… ik kreeg Wannes ook niet vastgepakt in zo’n houding. En Dexter wordt met de dag schattiger, en ’t is zo leuk om zijn vrolijke snoet te zien!
Oh wat leuk om zo een mooie en optimistische brief te lezen, ik ben blij dat jullie die moeilijke eerste maanden overleefd hebben, genieten maar!
Als ik ooit een kind op de wereld zet dat half zo schattig is als Dexter, man, dan ga ik al zeer content zijn.
Ik smelt hier, zowel door de foto’s als door de geweldig lieve brief!
amai, hele mooie brief. Heel schattig koddig manneke, geniet van zijn vrolijkheid, dat is zalig. Ochtendhumeuren verdwijnen hier ook als sneeuw voor de zon als dat kleintje breed lachend en kirrend wakker wordt. Zalig. En hele mooie fotootjes met zijn papa. Geniet er van!
opeten. hier ook.
soms wil ik ze echt opeten.
en soms heb ik spijt dat ik het niet gedaan heb…
Hallo,
Moooooi mutsje!!!
Ik word binnenkort fiere tante van het zoontje van mijn kleine broer en zou hem ook graag zo’n schattig iets cadeau doen.
Geven jullie prijs waar jullie dit hebben gevonden?
Alvast heel erg bedankt voor de leuke cadeautip!
Groetjes,
Marijke
Hey Marijke, in het shoppingcenter van Kuurne bij Kortrijk is een winkel die Z heet. Geen idee of het deel uitmaakt van een keten, maar de grootouders van Dexter hebben het mutsje daar gekocht. Succes!
Hallo!
Superbedankt voor de supertip!
Ik ken Z, is inderdaad een leuk winkeltje, ik ga zeker op jacht nu! ;-)
Groetjes,
Marijke