Ik, die altijd heb geweigerd om mee te doen aan gesprekken over te dik zijn en diÎten, ik, die mezelf altijd heb voorgehouden dat ik niet zou veranderen in iemand die haar leven zou laten leiden door wat er op de weegschaal staat, net ik ben tot het besef gekomen dat ik niet kan bloggen zoals het moet zonder de wereld te vertellen over mijn gewicht, en de constante struggle ermee.
Al klinkt dat dan weer te zwaar. Fact is: al sinds ik me kan herinneren ben ik dikker dan al de rest. Dat heb ik niet altijd even erg of belangrijk gevonden, integendeel zelfs. Ik heb me jaren heel goed gevoeld met hoe ik eruitzag, en geweigerd om mezelf uit te hongeren om eruit te zien als iedereen. Want ik was niet als iedereen, en dat vond mijn 16-jarige zelf stiekem wel oke. Toch had mijn 16-jarige zelf maar ÈÈn goedgeplaatste opmerking over haar gewicht nodig om zich een week lelijk en belabberd en belachelijk te voelen. De redenen daarvoor zijn al een verhaal op zich, en nu even niet zo relevant.

IK heb me nooit echt goed gevoeld als ik at. Mijn moeder stuurde me al naar een diÎtiste toen ik negen was, ik viel toen 10 kilo af, was supertrots, en toen knalde mijn diÎtiste met haar auto tegen een boom en was het voorbij. Mijn leven als slanke tiener was niet meant to be, ofzo. Vanaf dat moment was ik me veel te bewust van hoeveel calorieÎn er in een snickers gingen, of in een boterham met salami, of in een klein zakje chips. Ik at ze wel, maar ik voelde me achteraf ALTIJD schuldig.

Toen ik in Gent ging studeren was ik mijn haat-liefderelatie met eten zo beu geworden, dat ik besliste om er alleen nog maar van te houden. En blij te zijn met mezelf. En dat lukte. Tot ik in mijn laatste jaar tijdens een routine-onderzoek bij de dokter plots de vraag kreeg of ik eventjes op de weegschaal wilde gaan staan. De weegschaal! Het toestel waar ik meer dan drie jaar lang met een grote boog omheen was gelopen. Ik werd wit en rood tegelijk, en toen ik mezelf eindelijk zover had gekregen om erop te gaan staan, duizelde het toen ik het cijfer zag. Ik was nog nooit zo dik geweest in my entire life. Ik had ook nooit verwacht dat ik ooit zo zwaar zou kunnen worden. Ik had meer zin om te janken dan om de schijn hoog te houden, en na een lang en vermoeiend gesprek met de dokter besefte ik dat er twee mogelijkheden waren: mezelf voor blijven houden dat ik wel gelukkig was en blijven doen waarmee ik bezig was, en als gevolg daarvan stilletjesaan in een walvis veranderen, of eindelijk eens onder ogen zien dat ik mezelf dingen wijsmaakte en dat er dringend iets moest veranderen. En ik koos voor het tweede.

Iets minder dan een jaar later was ik bijna 25 kilo afgevallen, en ik voelde me pretty damn on top of the world. En lucky ducky die ik was, net op dat moment leerde ik Youti kennen in Disneyland Parijs en life was biejoetifoel indeeders. Een beetje te mooi zelfs, en ik had het zodanig druk met verliefd worden en etentjes en strandwandelingen dat ik vergat om ook nog eens op mijn eten te letten. Weegschalen verloren mijn interesse beetje bij beetje, want hell, hij zag mij graag en dus kon ik er niet zo hidious uitzien, toch?

Kilo per kilo kwamen ze terug, de bastards, en nu, een jaar later heb ik er weer genoeg van. Ik was zo fucking trots op mezelf, iedereen was in awe, en ik heb gewoon gedaan wat wel te verwachten was: ik heb het niet volgehouden. Hoewel. Dankzij mijn allersupportiveste vriendje die mij ondanks mijn ‘ik ben te dihik!’-gekriep nog altijd graag ziet, ben ik er weer aan begonnen. Ik ben op een jaar tijd een kleine 10 kilo bijgekomen, en dat is bij momenten een redelijke domper op mijn feestvreugde.
Ik kijk weer minder graag in spiegels dan een jaar geleden. Ik vind het al een stuk minder geestig om foto’s van mezelf te zien. En ik moet gigantisch veel moeite doen om te geloven dat Youti mij wel leuk en mooi en oke vindt.

Alleen al daarvoor wil ik mijn butt weer into gear krijgen. Samen met het super pointsplan van Weight Watchers waarmee het me vorige keer is gelukt. En met mijn keukenweegschaal waarmee ik alles afweeg dat ik in mijn mond steek, om het daarna gedetailleerd op te schrijven en mezelf niet te bedriegen.
Dit wordt geen dieetlog, daarvan zijn er al teveel supergoede voorbeelden vol foto’s en statistieken en lijstjes met wat er op een dag wordt naar binnengewerkt. Maar ik kan ook niks vertellen over mijn wacky adventures zonder in beschouwing te nemen dat alles dat ik doe gebeurt op een gezonde, dieetverantwoorde wijze. En dat ik afzie soms. En dat ik wel eens zou durven janken als het niet lukt. En zagen. Het spijt me. ;)