‘Verhip’, dacht ik deze week, ‘ik heb nog nooit over mijn borsten geblogd!’. Ik kon natuurlijk niet zomaar zonder aanleiding over mijn borsten beginnen bloggen, want anders zouden mijn lezers denken dat ik aandachtsgeil ben en graag over mijn borsten babbel. Of nog erger! Dat ik iets tekortkom ofzo. Gelukkig stond er deze week een uitgebreid artikel in de Flair over borsten. Verschillende cupmaten passeerden de revu, vergezeld van foto’s en advies van lingeriespecialisten.

Ik ben door moeder natuur uitgerust met een cup die je meestal enkel bekomt na een borstvergroting, dus bladerde ik door naar de laatste pagina van de reportage om het advies bij mijn maat te lezen, en om foto’s te bekijken van vrouwen die het al even erg zitten hadden als ik. Lingerieconsulente Ann besprak uitgebreid het belang van een goede beha en brede bandjes, en de foto’s van de leuke flashy lingerie deden me lichtjes fronsen. Al dat leuks, in mijn maat, as if. Ik ken dat spelletje namelijk al. Dan kom ik in de Hunkemˆller binnen na het zien van een hoop leuke dingen in de etalage, en dan blijkt dat ze in mijn maat hoogstens een paar vleeskleurige gedrochten hangen hebben, helemaal achterin, verborgen voor het oog van hippe meiden met een A-cup. Soms vraag ik me af of vrouwen die veel geld betalen voor een borstvergroting wel beseffen wat het is. Dan heb je eindelijk een cup die je vanop meer dan tien meter afstand kan zien, en dan moet je ze hullen in vleeskleurige kanten oudevrouwenstof.

Ik belde mijn moeder. Als ik met ÈÈn iemand over mijn borsten wil praten (behalve met mijn blogpubliek) dan is het mijn moeder wel. ‘Ga eens naar een gespecialiseerde lingeriewinkel in plaats van naar de Hunkemˆller, daar weten ze tenminste welke maat je echt hebt en die van jou is nu ook weer niet zo extreem groot’ sprak ze bemoedigend. ‘In vergelijking met Lolo Ferrari niet nee’ zuchtte ik, en ik nam haar advies ter boezem.

En zo kwam het dat ik deze namiddag de Gespecialiseerde Lingeriewinkel binnenstapte. Achter de toonbank stond een mevrouw die veel weghad van een meneer. ‘Hallo’ sprak ik, nadenkend over hoe je het best een gesprek over je borsten aanknoopt met een wildvreemde verkoopster. ‘Ik ben op zoek naar een leuke beha, maar ik weet eigenlijk niet goed welke maat ik heb’ was het beste waarmee ik voor de dag kon komen. Ik dacht dat de manvrouw direct een meetlint zou boventoveren, maar ze staarde gewoon even richting mijn borsten, wat best een vreemde ervaring is komende van een vrouw die lijkt op een meneer. Ze begon wat te rommelen in de kasten achter haar en legde een heel erg mooi, hip en classy stukje stof voor me. ‘Ga maar even passen, en als je wilt dat ik kom kijken roep je maar!’ zei ze vriendelijk. ‘Wat moet ik dan roepen?’ vroeg ik me paniekerig af, ‘Mevrouw? Kunt u even naar mijn borsten komen kijken asjeblieft?’, zo intiem waren we nu ook weer niet.

Ik trok het ding aan en het was echt heel mooi, al zeg ik het zelf. Dus riep ik haar maar. Ze kwam bij me staan in het pashokje en uitte haar bewondering. Plots keek ze me heel streng aan. ‘O nee, nu gaat ze me vermoorden omdat ze jaloers is op mijn borsten!’ slikte ik. ‘Je doet je beha verkeerd aan.’ klonk het alsof ik net iets totaal not done had gedaan. Ik controleerde even of hij wel ter hoogte van mijn borsten zat, en dat deed hij, dus keek ik haar verbaasd aan. ‘Je moet je altijd eerst bukken voor je de haakjes sluit, zodat alles heel natuurlijk kan vallen’ zei ze terwijl ze de daad bij het woord voegde en een beha aantrok over haar lelijk mannenhemd. ‘Ow’ zei ik en ik bloosde een beetje.

Vijf pasbeurten later stond ik buiten met de twee bestpassende en superste beha’s die ik in heel mijn leven heb gekocht. Oke, ze kosten wel net iets meer dan in de Hunkemˆller, maar lingerieconsulente Ann was duidelijk geweest: ‘Als je een goede beha koopt, merk je dat aan de prijs, maar je voelt het nog beter als je hem draagt.’

Word up, lingerieconsulente Ann!