‘Hoe is het geweest?’ vroeg Coach, terwijl ze snel nog even haar tekst stond door te nemen. ‘Ba ja’ zei ik, ‘Negenhonderd gram minder dan vorige week’. ‘Goede start!’ riep ze met haar duimen in de lucht.

Bwa, zo goed vond ik die start nu ook weer niet, want op mijn weegschaal thuis (waar ik eigenlijk niet mocht gaan opstaan van Coach omdat ik mezelf anders zou demotiveren) was ik bijna twee kilo afgevallen. En terecht ook, want ik had me overal aan gehouden en gesport enzo. Maar bij weight watchers word je ’s avonds gewogen, en sorry, maar dan heb ik al twee liter water binnen en een dikke trui aan des winters, en dan weeg ik gewoon meer. De weegma’ams vulden een miezerige net-geen-kilo in op mijn kaartje, en deden alsof ze me enorm bewonderden voor mijn heldenmoed. Na mij kwam een man die meer dan drie kilo was afgevallen deze week. Ook hem bewonderden ze enorm voor zijn heldenmoed.

Ik ging aan mijn tafeltje zitten, en onderging wel tien keer de vraag hoe het geweest was. Iedereen bewonderde mij voor mijn heldenmoed, dat zag ik zo. Naast mij zat een vrouw die maar honderd gram was afgevallen en er een beetje sip om was. Ik probeerde haar te troosten door te zeggen dat honderd gram toch honderd gram was (en dat is wiskundig ook zo) en ik schaamde me een beetje toen ze vroeg hoe het bij mij was geweest. ‘Negen keer beter dan bij jou’ dacht ik, terwijl ik ‘redelijk’ zei.

‘Iedereen moet zich deze week een doel stellen, en proberen om zich eraan te houden!’ riep Coach plots. Ik dacht er even over na, want dat was waarschijnlijk de bedoeling van haar korte ingelaste stilte. Ik ga deze week minder Pepsi Max drinken, en meer water. En blij proberen te zijn met elke honderd gram minder lilith op deze wereld.