Daar zat ik dan, aan een tafeltje bedekt met een witter-dan-wit tafelkleed te staren naar de cola light die ik net overhandigd had gekregen. ‘Dat is dan één euro vijftig, ma’am’. De griezelig magere dame die tot weight watchers-serveerster was gebombardeerd sprak madam uit zoals ik mam uitspreek. Blijkbaar vond ze van zichzelf dat ze dat heel goed deed ook, want ze bleef er tot in het ridicule mee doorgaan: ‘Dankuwel ma’am, dat is dan 3 euro en half terug ma’am, bedankt ma’am’.

Terwijl de zaal zich in steeds sneller tempo begon te vullen met vrouwen die naast kilo’s teveel ook nog eens een serieus overschot aan stemvolume met zich meedroegen verdiepte ik me in het welkomstpakketje dat me net door mijn ‘coach’ in handen was gedrukt tijdens de drie seconden die werden genomen om mij in te schrijven. Ik had me verwacht aan een gezellig gesprek over dikke buiken en ronde billen, maar in de realiteit bleek daar weinig tijd voor.

‘Naam? Geboortedatum? Adres? Dat is dan negen euro.’ sprak de mevrouw die vanaf dat moment voor mijn coach moest doorgaan in ijltempo, terwijl ze me zenuwachtig rondkijkend richting weegschaal duwde. ‘WAAR IS MIJN STYLO?’ hoorde ik haar nog roepen, ‘EN KAN IEMAND DIE BLAZER UITZETTEN, HIJ WERKT OP MIJN SYSTEEM!’ Lichtjes geimponeerd door zoveel lawaai schuifelde ik met mijn kaartje naar een tafeltje waaraan twee vrouwen zaten: dat moesten de weegma’ams zijn.

‘Het is mijn eerste keer’ zei ik ietwat verontschuldigend. ‘Dan gaan we je aan een spervuur van vragen moeten onderwerpen’ lachtte de jongste van de twee. Aha! Net toen ik wilde beginnen vertellen dat ik al wel vaker had weightgewatched en dat ik het systeem dus wel kende maar het nu gecontroleerd wilde gaan doen vroeg de mevrouw mijn gsm-nummer. Ik dicteerde het gedwee, en toen mocht ik op de weegschaal en onder de meetlat plaatsnemen. Op een nieuw kaartje werden mijn lengte en mijn startgewicht genoteerd, samen met mijn streefgewicht waarover ik blijkbaar ook al niet te veel in de pap te brokken had. ‘Je mag aan een tafeltje gaan zitten’ zei de oudere mevrouw die er blijkbaar bijzat om te zeggen dat de mensen aan de tafeltjes mochten gaan zitten. ‘En mijn spervuur dan? Waar is het spervuur, ma’am?!’ Ach, de avond was nog jong.

Naarmate de avond verouderde bleef het volk de zaal binnenstromen. Ik zag oudere vrouwen met een paar kilootjes teveel, en ik vroeg me af wat ze in godsnaam bij de Weight Watchers kwamen doen: oudere vrouwen hebben per definitie een paar kilootjes teveel en dat mag. Ikzelf verlang hevig naar het moment dat ik vijftig ben en mijn leeftijd en levenservaring kan gebruiken als excuus: ‘Ja, die kilo’s komen met de jaren hé, ma’am, hoe gaat dat? Ik ben vijftig namelijk, en dan mag dat!’ Ik hoorde de oudere vrouwen vragen aan de andere oudere vrouwen hoe het was geweest. Bij Weight Watchers vraagt men namelijk niet hoe het is, wel hoe het geweest is.

Er waren ook meisjes van mijn leeftijd bij, en heel af en toe zag ik iemand langswaggelen die in mijn ogen echt te dik was, problematisch dik dan. Het overgrote deel van de aanwezigen behoorde echter tot de categorie ‘Okeej, zo dik ben ik nu ook weer niet, maar ik heb toch niks te doen op donderdagavond en ik dacht allez kom‘. Of misschien waren ze allemaal samen al meer dan drieduizend kilo vet verloren, dat kan ook maar ik had er het raden naar aan mijn witter-dan-wit tafelkleed, en dus deed ik dat ook.

Ondertussen had ik mijn welkomstpakketje al drie keer doorgelezen en bij de vierde keer diende ik de handdoek in de ring te gooien wegens te veel lawaai. Ik concentreerde me keihard om mezelf nog te horen ademen, en zelfs dat lukte niet meer. Het leek alsof duizenden vrouwen tegelijk om het hardst aan het roepen en lachen waren, in de hoop op die manier nog een paar calorieën extra te verbranden.

‘MAG IK?!’ bulderde iemand plots ergens vooraan de zaal. Onze coach! Ineens werd het muisstil. Drie kwartier aan een stuk ratelde Coach een ingestudeerd stukje af over Flexipoints, Kilokicks en FitFormules. Achteraf mochten de nieuwelingen in groep nog een half uur extra geratel tot zich nemen om heel het programma, dat ik al jaren ken, uitgelegd te krijgen. Ik wilde nog eens zeggen dat ik het al kende maar niemand vroeg mij iets. Tijdens de uitleg bladerde ik nog even verveeld door mijn folders.

‘Bij ons staat u centraal!’ riep een titel me toe. ‘Ow, dat is leuk, niemand heeft me zelfs ook maar opgemerkt!’ antwoordde ik terug in mijn hoofd. Ik werd wakkergeschud door een ‘ALLEZ! SUCCES MET DE NIEUWE START!’ en toen was het voorbij.

Even dikke vrienden, dat spreekt.