We liepen met zijn drieÎn door de lange ziekenhuisgang. Ik, mijn broer en yourivantalesfromthecrib. In de gang was nergens sprake van negatieve naar ziekenhuis ruikende gevoelens, mijn moeder herstelt namelijk van haar operatie op de kraamafdeling, vlak naast de kamer waarin ik als paar uur oud kindje had gelegen. En hell, ook al zijn mijn moedergevoelens zo klein als een prematuur erwtje, toch krijg ik spontaan last van een goed gevoel als ik door de kraamafdeling van een ziekenhuis wandel.

We liepen dus door de gang en ik deed mijn best om zoveel mogelijk geboortekaartjes in ÈÈn keer te localiseren. Bij elke naam die ik op de kaartjes las deed ik of ‘hmm’ of ‘hmm’, maar dan de ene keer op een positieve manier en de andere keer op een negatieve (zoals bij ‘Guillaume’. GUILLAUME!) We liepen aan de rookzaal voorbij, want eerst zouden we naar de prematuurtjes gaan kijken. En kijken, dat deden we, met onze neus tegen het raam, wijzend naar veel te kleine rode vingertjes en neusjes met pleistertjes op. Twee dagen geleden had ik gezien hoe de prematuurtjes werden gevoed door de verpleegsters, maar nu lagen ze enkel maar te slapen, wat iets minder spectaculair was. Toch deed ik een paar keer Oeh en Aah, en toen was het eindelijk tijd om te gaan roken.

Op een grote, maar dan ook echt enorm grote, donkere deur hing een plakaatje met ‘dagkamer’ op, en volgens de verhalen van mijn moeder was dat de place to be. De dagkamer was leeg, op een paar oerlelijke stoelen na. In het midden stond een tafel, met een asbak, en rondom waren er vergeelde muren die verlicht werden door vergeelde lampen. Hier en daar zag je de aftekeningen van kaders die ooit op de muren hadden gehangen en waaronder de natuurlijke, niet doorrookte kleur muur had gezeten. Deze kamer ademde kanker uit. Bij elke trek van onze sigaret hoorden we woorden door de kamer vliegen: ‘vies’, ‘kanker!’, ‘stinkstokken!’, ‘vies’, ‘KANKERRRR!’ enzovoort. Geen enkele anti-rookcampagne zou ooit het effect van deze dagkamer kunnen evenaren op een rokershart. Ik probeerde de sfeer erin te houden door lacherig op te merken dat onze pepe DaniÎl (die een paar jaar geleden aan longkanker overleden is) zich hier direct zou thuisgevoeld hebben, maar het was te laat. Alle sfeer was uit ons lichaam in de vuile muren getrokken.

Vijf minuten later stapten we naar buiten met een vies gevoel. Douchen wilde ik, uren aan een stuk, om de smerigheid van de dagkamer van me af te spoelen. Verder op de gang waren baby’s volop bezig met geboren te worden.